W literaturze pojęcie „usługi edukacyjne” jest różnie definiowane.
Według Philipa Kotlera (Kotler, 2002, s. 41), usługa jest dowodem dzia-łania, jakie jedna strona, może zaoferować innej. Usługę edukacyjną traktuje się m.in. jako celowy i uporządkowany ciąg relacji, jakie zacho-dzą pomiędzy nauczającym a uczącym się (Skrzypek, 2006, s. 16–17).
Inna grupa definicji usług edukacyjnych bardziej eksponuje komer-cyjny charakter tej działalności. Według Marcina Geryka (Geryk, 2007, s. 66) usługa edukacyjna to działalność, w której sprzedawca sprzedaje swoją wiedzę czy umiejętności, a nabywca je zdobywa. Natomiast Ro-muald Kolman (Kolman, 2003, s. 248) uważa, że usługa edukacyjna to praca, której rezultatem jest nabycie wiedzy i kompetencji przez odbior-cę tej usługi, odnosząc się do roli zaspokajania potrzeby, jaką stanowi deficyt kompetencji niezbędnych do funkcjonowania w społeczeństwie.
Istnieją również podejścia wskazujące, iż istotą usług edukacyjnych jest transfer kompetencji, w którym istotny element odgrywa wątek komercyjny (Zieliński, Lewandowski, 2012). W tym transferze bierze udział instytucja świadcząca usługi – na ogół państwo lub inna grupa podmiotów; świadczący usługę – wykwalifikowana osoba (nauczyciel, instruktor itp.); odbiorca usługi – uczący się (uczeń, student lub osoba dorosła). Edukacją i usługami edukacyjnymi oraz ich efektywnością są zainteresowane różne grupy: uczniowie i rodzice, władze lokalne i cen-tralne oraz pracodawcy. Edukacja jest ważna z punktu widzenia budo-wania kapitału ludzkiego oraz wyrównybudo-wania różnic społecznych, go-dzenia spraw zawodowych i rodzinnych oraz rozwoju demograficznego.
Czy w Polsce mamy do czynienia z usługami edukacyjnymi czy je-dynie systemem edukacji? Kto świadczy usługi edukacyjne?
W Polsce system edukacji podlega ciągłym zmianom, jednakże nie-zmienna pozostaje główna podstawa prawna systemu edukacji – Kon-stytucja Rzeczypospolitej Polskiej, która w części dotyczącej podstawo-wych wolności i praw obywateli stanowi, że:
– każdy ma prawo do nauki, nauka do 18 roku życia jest obowiąz-kowa;
– nauka w szkołach publicznych jest bezpłatna, ustawa może dopu-ścić odpłatne świadczenie niektórych usług edukacyjnych przez uczelnie publiczne;
– rodzice mają wolność wyboru dla swoich dzieci szkół innych niż publiczne, a obywatele i instytucje mają prawo zakładania szkół i uczelni;
– władze publiczne zapewniają obywatelom powszechny i równy dostęp do wykształcenia – w tym celu tworzą i wspierają systemy indywidualnej pomocy finansowej i organizacyjnej dla uczniów i studentów.
System edukacji w Polsce dzieli się na system oświaty (tj. edukacji wszystkich szczebli poniżej szkolnictwa wyższego) oraz system szkol-nictwa wyższego. System oświaty zapewnia w szczególności:
– realizację prawa każdego obywatela do kształcenia się oraz prawa dzieci i młodzieży do wychowania i opieki;
– wspomaganie przez szkołę wychowawczej roli rodziny;
– wychowanie rozumiane jako wspieranie dziecka w rozwoju ku pełnej dojrzałości w sferze fizycznej, emocjonalnej, intelektualnej, duchowej i społecznej;
– wzmacniane i uzupełniane przez działania z zakresu profilaktyki problemów dzieci i młodzieży;
– dostosowanie treści, metod i organizacji nauczania do możliwości psychofizycznych uczniów, a także możliwość korzystania z po-mocy psychologiczno-pedagogicznej i specjalnych form pracy dydaktycznej;
– możliwość pobierania nauki we wszystkich typach szkół przez dzieci i młodzież niepełnosprawną, niedostosowaną społecznie
i zagrożoną niedostosowaniem społecznym, zgodnie z indywi-dualnymi potrzebami rozwojowymi i edukacyjnymi oraz pre-dyspozycjami;
– opiekę nad uczniami niepełnosprawnymi przez umożliwianie realizowania zindywidualizowanego procesu kształcenia, form i programów nauczania oraz zajęć rewalidacyjnych;
– opiekę nad uczniami szczególnie uzdolnionymi poprzez umożli-wienie realizowania indywidualnych programów nauczania oraz ukończenia nauki w skróconym czasie;
– upowszechnianie dostępu do szkół, których ukończenie umożli-wia kształcenie w szkołach wyższych;
– możliwość uzupełniania przez osoby dorosłe wykształcenia ogól-nego, zdobywania lub zmiany kwalifikacji zawodowych i specja-listycznych;
– zmniejszanie różnic w warunkach kształcenia, wychowania i opieki między regionami kraju, a zwłaszcza ośrodkami wielko-miejskimi i wiejskimi;
– kształtowanie u uczniów postaw prospołecznych, w tym poprzez możliwość udziału w działaniach z zakresu wolontariatu, sprzy-jających aktywnemu uczestnictwu uczniów w życiu społecznym;
– upowszechnianie wśród dzieci i młodzieży wiedzy i umiejętno-ści niezbędnych do aktywnego uczestnictwa w kulturze i sztuce narodowej i światowej;
– utrzymywanie bezpiecznych i higienicznych warunków nauki;
– upowszechnianie wiedzy o zasadach zrównoważonego rozwoju oraz kształtowanie postaw sprzyjających jego wdrażaniu w skali lokalnej, krajowej i globalnej;
– opiekę uczniom pozostającym w trudnej sytuacji materialnej i życiowej;
– dostosowywanie kierunków i treści kształcenia do wymogów rynku pracy;
– kształtowanie u uczniów postaw przedsiębiorczości sprzyjających aktywnemu uczestnictwu w życiu gospodarczym, w tym poprzez
stosowanie w procesie kształcenia innowacyjnych rozwiązań pro-gramowych, organizacyjnych lub metodycznych;
– warunki do rozwoju zainteresowań i uzdolnień uczniów przez or-ganizowanie zajęć pozalekcyjnych i pozaszkolnych (https://eacea.
ec.europa.eu/national-policies/eurydice/content/fundamental--principles-and-national-policies-56_pl dostęp: 10.09.2021).
Aby edukację, wychowanie i opiekę traktować jako całościową usłu-gę dla dzieci i rodziców, musi ona sprostać pedagogicznym, organi-zacyjnym oraz gospodarczym kryteriom m.in. poprzez opracowanie programów nauczania oraz wprowadzenia zarządzania jakością. Do-tychczas, usługi edukacyjne (przede wszystkim szkoła) analizowane były w aspekcie instytucjonalizacji, czego efektem stała się swoista segregacja społeczna, oznaczająca odizolowanie osób poszukujących społecznego wsparcia od reszty społeczeństwa. Skrajnym przejawem ta-kiego rozwarstwienia są tzw. instytucje totalne – placówki, które mimo braku fizycznego odseparowania od lokalnej społeczności, tworzą od-rębne światy poprzez wytworzenie właściwych im norm obyczajowych czy psychologicznych, swoistą (kontr)kulturę (Marciniak-Madejska, Stenka, Weiner, s. 3).
W Polsce, państwo jest podmiotem zamawiającym usługi eduka-cyjne. Jednocześnie do niedawna dysponowało ono monopolem na świadczenie usług edukacyjnych, a głównym jego celem było wyposaże-nie uczniów i studentów w wiedzę oraz kompetencje twarde. Obecwyposaże-nie, umiejętność bezkrytycznego działania, pisania, czytania i liczenia to jednak trochę za mało. Współczesny świat dynamicznych zmian spo-łecznych potrzebuje kreatywnych i przedsiębiorczych ludzi. Obywateli potrafiących myśleć samodzielnie i podejmować autonomiczne decyzje, świadomych swoich umiejętności i ograniczeń, potrzeb i predyspozy-cji, odpowiedzialnych, i aktywnych. Ludzi potrafiących przetwarzać zebrane informacje, interpretować je, wyciągać wnioski i praktycznie je wykorzystać. Niestety, jak pokazują wyniki badań naukowych, dzieci po kilku latach nauki w szkole często miewają trudności w zakresie samodzielnego myślenia, wnioskowania i wykorzystania zdobytych
informacji w praktyce. Bezbłędnie opierają się za to na wyuczonych schematach (https://dziecisawazne.pl/skad-sie-wziela-tradycyjna-pol-ska-szkola/). W szkole tradycyjnej najwięcej miejsca zajmują narzę-dzia pozwalające skutecznie przekazywać wiedzę i wąsko rozumiane umiejętności związane z jej odtwarzaniem, niewiele czasu natomiast poświęca się na kształtowanie samodzielności i krytycznego myśle-nia oraz praktycznych umiejętności niezbędnych w codziennym ży-ciu. Dziś, współczesny rynek pracy wskazuje na potrzebę wyposażenia przyszłych pracowników (którzy dziś są odbiorcami usług edukacyj-nych) w kompetencje i umiejętności społeczne, które warunkują prawi-dłową adaptację oraz radzenie sobie w różnych sytuacjach zawodowych i społecznych. Jednocześnie, istotna w wychowaniu, kształtowaniu doj-rzałej, „zdrowej” osobowości oraz rozwoju indywidualności uczestnika procesu edukacyjnego jest konieczność indywidualizacji oddziaływań edukacyjnych.
Podejmując temat polskiej szkoły zwraca się uwagę na to w jaki spo-sób kształtowane jest wszechstronny rozwój młodego człowieka. Dość powszechnie zakorzeniło się przekonanie, że szkoła „degraduje” in-dywidualność dziecka, a jej głównym celem jest wyposażenie ucznia w wiedzę, nastawiona jest na wyniki, stawia wymagania, uczy zachowań konformistycznych, a nie kształtuje umiejętności społecznych czy inter-personalnych. Współczesny uczeń stoi w obliczu wymagań, oczekiwań i oceny, a szkoła nie buduje w nim kreatywności, samodzielności czy indywidualności. Z pewnością pojawiają się głosy, iż szkoły niepublicz-ne są tymi, które przy realizacji podstawy programowej kładą nacisk na wszechstronny rozwój ucznia. Czy tak jest? Czy to szkoły niepubliczne stają się obszarem deinstytucjonalizacji? O ile szkoła niepubliczna za-pewnia inne warunki organizacyjne, proponuje różne dodatkowe zaję-cia kształtujące osobowość dziecka i rozwijające jego zainteresowania, o tyle również nastawiona jest na wyniki i wprowadza dziecko od naj-młodszych lat w świat rywalizacji, co jest przyczyną frustracji, stresu szkolnego i złego samopoczucia.