Historia szkolnej edukacji zdrowotnej w Polsce – podstawowe dokumenty i akty

Szkolna edukacja zdrowotna w Polsce ma długą historię i sięga 1787 roku. W tym roku Grzegorz Piramowicz – współtwórca dzieła Komisji Edukacji Narodowej, wyznaczył nauczycielom obowiązek „wychowania co do zdrowia”. Od tego czasu do wydania w 1982 roku pierwszego formalnego dokumentu Ministerstwa Oświaty i Wychowania określającego zakres i strukturę treści wychowania zdrowotnego oraz sposób ich realizacji minęło prawie 200 lat.

Wiadomo, że dokonywanie zmian jest nieodłącznym elementem codziennego życia.

Szerokie przedstawienie modyfikacji w zakresie szkolnej edukacji zdrowotnej w Polsce, które dokonywały się w ostatnich trzech dekadach, jest nieodzownym wstępem do dalszych refleksji odnośnie do miejsca i statusu edukacji zdrowotnej w aktualnie obowiązującej podstawie programowej. Dawne i najnowsze dzieje szkolnej edukacji zdrowotnej były w ostatnich dekadach przedmiotem wielu opracowań, dyskusji, jak również sporów oraz apeli do twórców polityki edukacyjnej.

Omawiając najnowszą historię edukacji zdrowotnej w polskich szkołach, warto zwrócić uwagę na fakt, że w 2013 roku minęło 45 lat od ukazania się książki Macieja Demela O wychowaniu zdrowotnym²⁹⁹, której publikację poprzedził proklamacją wychowania zdrowotnego jako dyscypliny pedagogicznej³⁰⁰. Twórca nowoczesnej polskiej teorii wychowania zdrowotnego ukazał nowe spojrzenie na problemy krzewienia kultury zdrowotnej wśród dzieci i młodzieży. Według autora wychowanie zdrowotne jest integralną składową kształtowania pełnej osobowości, która polega na świadomym tworzeniu warunków sprzyjających zdrowiu, na aktywnym udziale w pracy wychowawczej oraz kształtowaniu postaw i zachowań związanych z doskonaleniem zdrowia. Teoria ta stanowiła inspirację do różnych inicjatyw praktycznego działania w tym zakresie, jak też do tworzenia nowych wytycznych programowych. Pojęcie „wychowania zdrowotnego” szybko zaczęło zyskiwać na popularności. W systemie edukacji szkolnej zaczęto podejmować na szeroką skalę działania

299 M. Demel, O wychowaniu…, op. cit.

300 M. Demel, Wychowanie zdrowotne jako dyscyplina pedagogiczna, „Wychowanie Fizyczne i Higiena Szkolna” 1965, nr 3, s. 18-26.

93

mające na celu nadanie pojęciu „wychowanie zdrowotne” wyższej rangi. W 1971 roku w Kielcach odbyło się pierwsze krajowe sympozjum, na którym szczególną uwagę zwrócono na kluczową rolę szkoły w realizacji programu wychowania zdrowotnego. Rok 1973 był czasem znamiennym ze względu na podjęcie ważnych decyzji w sprawie wychowania zdrowotnego na szczeblu ministerialnym. Jednym z najważniejszych dokumentów i przypisów prawnych wydanych w ostatnich trzech dekadach była uchwała w sprawie stanu zdrowia dzieci i młodzieży szkolnej, opieki higieniczno-lekarskiej i warunków zdrowotnych w placówkach oświatowo-wychowawczych oraz doskonalenia orzecznictwa dla potrzeb ucznia i szkoły. Na mocy uchwały podjętej przez kolegia Ministerstw Zdrowia i Opieki Społecznej oraz Oświaty i Wychowania postanowiono wprowadzić wychowanie zdrowotne do programów szkolnych oraz powołano w szkołach stanowisko pedagoga – koordynatora spraw higieny szkolnej i wychowania zdrowotnego jako rzecznika tych zagadnień wobec dyrekcji szkoły i służby zdrowia³⁰¹. Niska ranga prawna tego dokumentu oraz narastający kryzys społeczno-ekonomiczny w kraju uniemożliwił realizację wspomnianych postanowień, właściwie nie wpływając w istotnym stopniu na działalność szkół w zakresie edukacji zdrowotnej³⁰².

Kolejne zmiany w historii polskiej szkolnej edukacji zdrowotnej nastąpiły we wspomnianym 1982 roku, kiedy to Ministerstwo Oświaty i Wychowania wydało dokument pod nazwą „Wytyczne programowe do realizacji wychowania zdrowotnego w szkole podstawowej i ponadpodstawowej”³⁰³, określając strukturę, organizacje oraz zakres działań.

Pomimo tego, że ten dokument, podobnie jak wcześniejszy, miał niską rangę prawną i nie wpłynął w istotnym stopniu na poprawę realizacji edukacji zdrowotnej w szkole, celowa wydaje się jego bliższa charakterystyka ze względu na fakt, że był to pierwszy normatywny dokumentu Ministerstwa.

Treści wychowania zdrowotnego w procesie edukacji szkolnej zostały podzielone na trzy zasadnicze działy, z których z kolei wyodrębniono określone grupy tematyczne. Dział pierwszy dotyczył kształtowania nawyków i przyzwyczajeń higieniczno-zdrowotnych.

Znajdowały się w nim takie grupy tematyczne jak: higiena osobista, higiena żywienia, otoczenia, higiena pracy i nauki oraz choroby zakaźne i społeczne. Z kolei drugi dział dotyczył zagadnień związanych z wdrażaniem uczniów do aktywnego działania na rzecz

301 Z. Jaworski, O krzewieniu kultury zdrowotnej w polskiej szkole – blaski i cienie, „Zdrowie – Kultura Zdrowotna – Edukacja. Perspektywa Społeczna i Humanistyczna” 2009, t. 3, s. 7.

302 B. Woynarowska, Edukacja zdrowotna…, 2013, op. cit., s. 228-229.

303 Ministerstwo Oświaty i Wychowania, Wytyczne programowe do realizacji wychowania zdrowotnego w szkole podstawowej i ponadpodstawowej, Wyd. Ministerstwo Oświaty i Wychowania, Instytut Badań nad Młodzieżą, WSP, Warszawa 1982.

94

zdrowia własnego i innych ludzi. W dziale tym znalazły się następujące grupy tematyczne:

zasady korzystania ze świadczeń placówek służby zdrowia, pierwsza pomoc oraz aktywność własna w leczeniu i korzystaniu z leków. Dział trzeci dotyczył kształtowania postaw prozdrowotnych i obejmował grupy tematyczne związane m.in.: z samokontrolą zdrowia i rozwoju, ćwiczeniami ruchowymi, wychowaniem seksualnym, opieką nad człowiekiem chorym. Do realizacji wyżej wymienionych zagadnień zobowiązani byli wszyscy nauczyciele w ramach swoich przedmiotów nauczania³⁰⁴.

Można powiedzieć, że od 1982 roku trwa nieustająca reforma nauczania dla zdrowia w polskich szkołach. Pomimo tego, że treści programowe realizowano w różnym stopniu i z różnymi rezultatami, podjęta została po raz pierwszy w Polsce próba powszechnego wychowania zdrowotnego w procesie edukacji szkolnej.

Przechodząc do najnowszej historii, lat 90. oraz pierwszej dekady XXI wieku, można powiedzieć, że dokonał się znaczący postęp w zakresie statusu edukacji zdrowotnej w polskich szkołach. W tym okresie odbyło się wiele konferencji naukowo-metodycznych dotyczących treści edukacji zdrowotnej oraz uwarunkowań i koncepcji ich realizacji. Na łamach takich czasopism jak „Lider” oraz „Wychowanie Fizyczne i Zdrowotne” pojawiły się liczne publikacje, a także artykuły naukowe związane z tematyką zdrowia w placówkach oświatowych. Jest to też okres wielkich zmagań Barbary Woynarowskiej i współpracującej z nią Marii Sokołowskiej o miejsce i godny status edukacji zdrowotnej w kolejnych wersjach podstawy programowej oraz o rozwój w Polsce szkół promujących zdrowie.

W celu zapewnienia należytej rangi dla szkolnej edukacji zdrowotnej w 1995 roku wystosowano memoriał do wiceprezesa Rady Ministrów i Ministra Edukacji Narodowej, w którym podkreślano wartość zdrowia oraz aspekt ekonomiczny edukacji zdrowotnej dzieci.

Reakcja na memoriał była konstruktywna, niestety skończyło się na deklaracjach.

W 1996 roku sygnatariusze wspomnianego memoriału podjęli ponowną próbę i zwrócili się do ówczesnego Ministra Edukacji Zdrowotnej w sprawie edukacji zdrowotnej. W memoriale tym proponowano wprowadzenie do szkół przedmiotu o nazwie wychowanie zdrowotne, który miałby być realizowany w wymiarze dwóch godzin tygodniowo w szkołach podstawowych i po jednej godzinie tygodniowo w zasadniczych szkołach zawodowych oraz w szkołach średnich.

Domagano się również ujęcia programu edukacji zdrowotnej w następujące bloki tematyczne:

304 Z. Jaworski, O krzewieniu…, op. cit., s. 8.

95 1. higiena osobista i otoczenia

2. bezpieczeństwo i pierwsza pomoc 3. żywność i żywienie

4. ruch w życiu człowieka 5. praca i wypoczynek 6. zdrowie psychospołeczne

7. edukacja prorodzinna i seksualna 8. życie bez nałogów

9. środowisko naturalne i jego ochrona³⁰⁵.

Formułując treści edukacji zdrowotnej, przyjęto założenie, że będą one realizowane jako wspomniane ścieżki międzyprzedmiotowe, jak miało to miejsce w Europie.

W programie nauczania zaprezentowano spiralne ujęcie materiału, co oznacza, że dotyczy on tych samych obszarów tematycznych, a uczniowie stopniowo wzbogacają zakres wiedzy i umiejętności w kolejnych latach pierwszego etapu kształcenia. Niestety nigdy nie wyodrębniono w planach nauczania czasu na realizację zagadnień związanych z edukacją zdrowotną, co stanowiło dużą barierę na drodze do jej wdrażania³⁰⁶.

Aby należycie realizować treści edukacji zdrowotnej, potrzebne było merytoryczne przygotowanie z tematyki zdrowotnej nauczycieli różnych przedmiotów. Kolejne utrudnienie polegało na wygospodarowaniu odpowiedniego czasu na przekazywanie treści zdrowotnych.

Było to niemożliwe ze względu na fakt, że nie pozwalał na to czas przeznaczony na realizację przedmiotu własnego o rozbudowanej treści.

W 1999 roku w ramach reformy systemu edukacji wprowadzono ścieżkę edukacyjną

„edukacja zdrowotna” w szkole podstawowej i gimnazjum.

Program edukacyjny w kształceniu zintegrowanym (klasy I-III) obejmował zadania edukacyjne związane z poznawaniem własnego ciała, dbałością o zdrowie, higieną własną i otoczenia, żywnością i żywieniem³⁰⁷. Za uwzględnienie problematyki ścieżki w szkolnym zestawie programów nauczania odpowiedzialny był dyrektor szkoły. Z kolei za jej realizację odpowiadali nauczyciele wszystkich przedmiotów, którzy do własnego programu mieli włączać odpowiednio treści ścieżki międzyprzedmiotowej. Cel edukacyjny ścieżki „edukacja zdrowotna” stanowiło ułatwienie nabywania umiejętności dbania o własne zdrowie.

305 Pismo z dnia 25.09.1996 r. skierowane do Ministra Edukacji Narodowej prof. dr. hab. Jerzego Wiatra;

Z. Jaworski, O krzewieniu…, op. cit., s. 8.

306 B. Woynarowska, Edukacja zdrowotna…, 2013, op. cit., s. 228-229.

307 Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 15 lutego 1999 r. w sprawie podstawy programowej kształcenia ogólnego (Dz.U. z 1999 r. Nr 14, poz. 129).

96

Zadaniem szkoły było stwarzanie warunków do kształtowania zachowań sprzyjających zdrowiu i bezpieczeństwu, rozbudzanie zainteresowania dziecka własnym zdrowiem oraz poznawaniem zagrożeń cywilizacyjnych³⁰⁸.

Wdrażaniu reformy programowej towarzyszyły w resorcie edukacji działania wspierające realizację edukacji zdrowotnej. M.in. w 1999 roku utworzono Pracownię Edukacji Zdrowotnej i Promocji Zdrowia w Krajowym Ośrodku Wspierania Edukacji Zdrowotnej, rozpoczęto kształcenie edukatorów do spraw promocji zdrowia i edukacji zdrowotnej, a od 2000 roku wydawane były zeszyty „Edukacja Zdrowotna i Promocja Zdrowia w Szkole”³⁰⁹.

Niestety, jak się okazało, tylko część szkół z powodzeniem zaczęła wdrażać ścieżkę edukacyjną „edukacja prozdrowotna”. W resorcie edukacji nie podjęto żadnych działań systemowych mających na celu wspieranie realizacji wspomnianej ścieżki. Do przyczyn niepowodzeń tej koncepcji można zaliczyć również niepełne zaangażowanie nauczycieli w realizację treści edukacji zdrowotnej, niewystarczającą współpracę szkoły z innymi środowiskami oraz brak nadzoru i kontroli jakości realizowanych zadań programowych³¹⁰.

Mimo wszystko można stwierdzić, że w latach 90. XX wieku dokonał się znaczny postęp w zakresie wdrażania treści związanych z edukacją zdrowotną do polskich szkół.

W resorcie edukacji rozpoczęto tworzenie infrastruktury wspierającej edukację zdrowotną, jak również wydano wiele aktów prawnych i dokumentów, w których obecne są zapisy zobowiązujące Ministerstwo Edukacji Narodowej do realizacji edukacji zdrowotnej w szkole.

W 2002 roku ścieżka edukacyjna „edukacja zdrowotna” obowiązywała we wszystkich typach szkół, w tym również w podstawie programowej wychowania przedszkolnego³¹¹. W tym samym roku szkoły i przedszkola zostały zobligowane do opracowywania programów profilaktycznych³¹², co stwarzało możliwość integracji działań placówek w celu doskonalenia zdrowia uczniów i jego ochrony.

W 2004 roku, podczas podejmowania prac nad opracowaniem nowej podstawy programowej kształcenia ogólnego, założono likwidację ścieżek edukacyjnych. Skutkowało

308 Ibidem, s. 597-598.

309 B. Woynarowska, Historia edukacji zdrowotnej w podstawach programowych kształcenia ogólnego 1997-2009, „Zdrowie – Kultura Zdrowotna – Edukacja. Perspektywa Społeczna i Humanistyczna” 1997-2009, t. 3, s. 29-31.

310 E. Madejski, Edukacja zdrowotna w środowisku szkolnym i rodzinnym, „Zdrowie – Kultura Zdrowotna – Edukacja. Perspektywa Społeczna i Humanistyczna” 2009, t. 3, s. 80.

311 Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 26 lutego 2002 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenie ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dz.U.

z 2002 r. Nr 51, poz. 458).

312 Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 stycznia 2002 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie ramowych statutów publicznego przedszkola oraz publicznych szkół (Dz.U. z 2002 r. Nr 10, poz. 96).

97

to całkowitym wyeliminowaniem z obecnej podstawy terminu „edukacja prozdrowotna”. Jak pisze B. Woynarowska³¹³, w odpowiedzi na jej list (16.10.2004) wystosowany do kierownika prac nad nową podstawą programową Krzysztofa Konarzewskiego stwierdzono, że ścieżki edukacyjne nie przyjęły się w szkole. W nowej podstawie postanowiono z nich zrezygnować i przenieść ich treści do przedmiotów macierzystych, którymi w odniesieniu do edukacji zdrowotnej miały być biologia i wychowanie fizyczne. Nie wzięto nawet pod uwagę przekształcenia edukacji zdrowotnej w odrębny przedmiot.

Założenie takie oznaczało regres w stosunku do dotychczasowej sytuacji oraz rodziło obawę, że zaprzepaszczony zostanie dorobek szkół, które skutecznie realizowały treści i cele edukacji zdrowotnej. Zaistniała również obawa, że Polska znajdzie się w niekorzystnej sytuacji wśród krajów europejskich.

W 2007 roku rozpoczęto pracę nad nową podstawą programową, w której – jak wcześniej wspomniano – założono usunięcie ścieżki „edukacja prozdrowotna”. W marcu 2008 roku rozpoczęły się starania o wprowadzenie do podstawy programowej odrębnego przedmiotu: „edukacja zdrowotna”, „zdrowie” lub pokrewnego. Warto zwrócić w tym miejscu uwagę na fakt, że przedmiot „zdrowie” jest obowiązkowy w podstawie programowej szkół średnich m.in. w Finlandii, Wielkiej Brytanii i Irlandii, w szkołach podstawowych na Cyprze oraz fakultatywny np. w Rumunii.

Zespół ekspertów z zakresu nauk medycznych i zdrowia publicznego, na czele z prof.

B. Woynarowską, zwrócił się do Minister Edukacji Narodowej z tym postulatem oraz opracował projekt wymagań z zakresu edukacji zdrowotnej. Ostatecznie propozycja ta nie została jednak przyjęta. Po nieudanej próbie wywalczenia dla edukacji zdrowotnej samodzielnej pozycji, jaką było utworzenie przedmiotu „zdrowie”, jak pisze Zbigniew Cendrowski³¹⁴, podjęto intensywne prace nad włączeniem jej do podstawy programowej z wychowania fizycznego. Prof. Woynarowska została zaproszona do udziału w pracach przygotowujących podstawę programową wychowania fizycznego pod kierownictwem prof.

Wojciecha Przybylskiego, czego efektem stał się nowy status i miejsce edukacji zdrowotnej w podstawie programowej w gimnazjach i szkołach ponadgimnazjalnych. Wprowadzono dzięki temu niemal rewolucyjne zmiany w treściach i realizacjach tego przedmiotu³¹⁵.

313 B. Woynarowska, Historia edukacji zdrowotnej…, op. cit., s. 31.

314 Z. Cendrowski, Nigdy jeszcze sprawy edukacji zdrowotnej nie były tak wyraziście i obszernie zapisane w podstawie programowej wychowania fizycznego, „Zdrowie – Kultura Zdrowotna – Edukacja. Perspektywa Społeczna i Humanistyczna” 2009, t. 3, s. 68.

315 B. Woynarowska, Edukacja zdrowotna w szkole w Polsce. Zmiany w ostatnich dekadach i nowa propozycja,

„Problemy Higieny i Epidemiologii” 2008, t. 89, nr 4, s. 445-452.

98

Opracowana w 2008 roku podstawa programowa kształcenia ogólnego otworzyła nowy etap w szkolnej edukacji zdrowotnej w Polsce.

We wprowadzonej w 2008 roku podstawie programowej kształcenia ogólnego zmienił się status i miejsce edukacji zdrowotnej. Po raz pierwszy w historii szkolnictwa polskiego zapisano, że „ważnym zadaniem szkoły jest także edukacja zdrowotna, której celem jest kształtowanie u uczniów nawyku (postaw) dbałości o zdrowie własne i innych ludzi oraz umiejętności tworzenia środowisk sprzyjających zdrowiu”. Zapis ten nadaje edukacji zdrowotnej ważną rangę wśród zadań szkoły³¹⁶. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że w 2012 roku Ministerstwo Edukacji Narodowej dokonało w podstawie programowej niewielkiej zmiany, co dało efekt w postaci zmiany całego rozporządzenia³¹⁷.

Bogato reprezentowane treści sprzyjające krzewieniu kultury zdrowotnej w podstawie programowej zostały rozproszone na wiele przedmiotów, spośród których najwięcej z nich zawiera wychowanie fizyczne i w tym obszarze edukacji przedmiot ten pełni rolę wiodącą³¹⁸. W pierwszym etapie edukacyjnym wyodrębniono obszar „wychowanie fizyczne i edukacja zdrowotna”. Zakres treści edukacji zdrowotnej rozszerzono o treści związane ze zdrowiem psychicznym i społecznym, jak również o rozwijanie umiejętności życiowych. Określone zostały również warunki dla skuteczności edukacji zdrowotnej. Niestety, podobnie jak we wcześniejszych reformach programowych, nie wydzielono czasu na realizację edukacji zdrowotnej w planie lekcji³¹⁹.

Wprowadzenie obowiązkowego modułu określanego mianem „edukacji zdrowotnej”

dla wielu przedstawicieli nauk o kulturze fizycznej jest niewątpliwym sukcesem i ma znaczenie historyczne. Warto jednak w tym miejscu zwrócić uwagę na krytyczne poglądy Z. Jaworskiego o podstawie programowej z 2008 roku. Według autora w tym dokumencie zignorowano dobre pomysły i doświadczenia z minionych 40 lat oraz propozycje i uwagi dotyczące treści i warunków realizacji edukacji zdrowotnej zgłaszane przez kompetentne zespoły³²⁰.

W Polsce od dawna trwa dyskusja, czy powinno się podejmować starania o to, żeby edukacja zdrowotna stała się odrębnym przedmiotem, czy jednak jej treści powinny zostać

316 Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dz.U. z 2009 r. Nr 4, poz. 17) – dalej: podstawa programowa z 23 grudnia 2008 r. Rozporządzenie to było nowelizowane kilkakrotnie, ostatnio w 2014 roku.

317 Podstawa programowa z 27 sierpnia 2012 r.

318 P.F. Nowak, Model edukacji zdrowotnej w polskich szkołach w opinii nauczycieli, „Hygeia Public Health”

2012, t. 47, nr 2, s. 208.

319 B. Woynarowska, Historia edukacji zdrowotnej…, op. cit., s. 29-31.

320 Z. Jaworski, O krzewieniu…, op. cit., s. 11.

99

zintegrowane z innymi przedmiotami. Na jednym biegunie znajdują się zwolennicy realizowania edukacji zdrowotnej w ścieżce międzyprzedmiotowej, na drugim zaś zwolennicy nauczania o zdrowiu w wyodrębnionym obowiązkowym przedmiocie, jak to dotychczas ma miejsce w kilku państwach europejskich³²¹.

Rys. 4. Schemat zmiany statusu edukacji zdrowotnej w polskiej szkole Źródło: Opracowanie własne.

W tym miejscu warto zaznaczyć, że na mocy rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 14 lutego 2017 roku od 1 września 2017 roku obowiązuje nowa podstawa programowa wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego dla szkół podstawowych³²². Wydaje się, że w podstawie programowej wychowania przedszkolnego

321 I. Celejowska, O edukację zdrowotną w szkołach, Referat wygłoszony podczas V Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej „Żywienie – Ruch – Zdrowie”, Poznań 2015.

322 Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z 14 lutego 2017 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz podstawy programowej kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej, w tym dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, kształcenia ogólnego

100

treści związane z wychowaniem zdrowotnym i kształtowaniem sprawności fizycznej dzieci zostały nieco okrojone na rzecz treści związanych z emocjonalnym i społecznym rozwojem dziecka oraz dbaniem o zdrowie psychiczne. Z kolei w podstawie programowej kształcenia ogólnego dla szkół podstawowych podkreśla się ważną rolę edukacji zdrowotnej, tak, jak ma to miejsce w aktualnej podstawie programowej, aczkolwiek treści dotyczące zarówno zdrowia fizycznego, psychicznego, jak i społecznego wydają się bardziej rozbudowane.

W poniższym podrozdziale podjęto próbę scharakteryzowania podstawy programowej³²³ obowiązującej podczas pisania niniejszej rozprawy pod względem zawartych w niej treści związanych z edukacją zdrowotną, jak również wykazano zmiany wynikające z nowej podstawy programowej, która obowiązuje od 1 września 2017 roku.

3.2. Miejsce i status edukacji zdrowotnej w podstawie programowej wychowania