Osoby niepełnosprawne zbyt często dokonują nietrafnych wyborów edukacyjnych i zawodowych. Młodzi niepełnosprawni mają problemy z podejmowaniem kształce-nia w szkołach, pozwalającego im zdobyć zawód odpowiadający ich możliwościom
9 http://www.centrumdzwoni.pl/ (dostęp: 10.03.2015).
i zainteresowaniom; dotyczy to także kształcenia na uczelniach. Osoby, które utraciły sprawność w czasie pracy zawodowej, mają niewielkie szanse na reintegrację zawodową.
Przeszkodą jest nie tylko ograniczony dostęp do oferty edukacyjnej i profesjonalnych ośrodków rehabilitacji zawodowej, ale także brak odpowiedniej diagnozy i usług doradz-twa zawodowego umożliwiającego planowanie kariery zawodowej w okresie edukacji i całego życia zawodowego. „Doradztwo zawodowe jako całożyciowy proces to w XXI w.
rynkowa i społeczna konieczność” (Sobierajski 2014: 197). Problem ograniczonego dostępu do usług doradczych nie dotyczy tylko osób niepełnosprawnych, lecz ogółu społeczeństwa polskiego. Nasza koncentracja na osobach niepełnosprawnych wynika z potrzeb publikacji, ale formułowane przez nas wnioski odnosić można do różnych grup społecznych: absolwentów wchodzących na rynek pracy, kobiet po okresie dezaktywizacji zawodowej, starszych pracowników po utracie pracy, chronicznie bezrobotnych oraz emerytów, którzy pragną podejmować i kontynuować aktywność zawodową.
Prawo do edukacji i prawo do pracy, nieuwzględniające możliwości, talentów i oczekiwań, jest prawem „pustym”, wyłącznie deklaratywnym, fasadowym. Działania reformatorskie w obszarze polityki dotyczącej osób niepełnosprawnych, których jesteśmy świadkiem na poziomie unijnym, krajowym i lokalnym, nie powinny zakończyć się wy-łącznie na akceptacji zapisu, ale powinny objąć również przepisy i zasady ich wdrożenia.
Wydaje nam się, że właśnie owa fasadowość polityki jest szczególnie widoczna, jeżeli uznamy, że edukacja i przygotowanie do pracy mają wymiar zarówno autoteliczny, jak i użyteczny – w perspektywie jednostki i zbiorowości.
Użyteczne społecznie działania nastawione na kształcenie osób niepełnosprawnych i ich aktywizację zawodową ukazuje koncepcja „inwestycji społecznych”, obecna współ-cześnie w polityce społecznej. Polityka społeczna oceniana jest w kontekście „wkładu”
we wzrost i modernizację gospodarki. „Należy inwestować w szkoły, w nową politykę rynku pracy, nowe oferty w polityce zdrowotnej, zaniedbane dzielnice” (Evers 2010: 248).
W stosunku do odbiorców działań chodzi nie tyle o lepsze zaopatrzenie beneficjentów programów, ile o większą ich zdolność do przejmowania odpowiedzialności za własny los. Służy temu m.in. (re)integracja z rynkiem pracy.
Polityka inwestycji społecznych jest obowiązującym kierunkiem zmian w UE. An-thony Giddens, jeden z pierwszych jej propagatorów, definiuje ją w perspektywie powszechnych inwestycji w ludzki kapitał (Giddens 2014). Według niego jest ona antidotum dla niewydolnego państwa opiekuńczego, zwłaszcza w niekorzystnych cza-sach kryzysu gospodarczego, który dotknął Europę w 2008 r. Tworzenie warunków do rozwoju kapitału ludzkiego i społecznego powinno być głównym celem zmoderni-zowanych systemów opieki, przekształcających problemy społeczne w „aspiracje, do których warto dążyć. Innymi słowy, chodzi o promowanie edukacji i zdobywania nowych umiejętności, dobrobytu, dokonywania świadomych wyborów życiowych, partycypacji społecznej i ekonomicznej oraz kultywowania zdrowych i satysfakcjonujących stylów życia” (Giddens 2014: 113).
Omawiane w rozdziale problemy doradztwa edukacyjnego i zawodowego kierowa-nego do osób niepełnosprawnych (w wypadku dzieci i młodzieży – też do ich rodziców) utrudniają planowanie i zarządzanie własną karierą życiową. Odnosi się to w szczegól-ności do osób, które zdobyły wyższe wykształcenie, gdyż ich dłuższy tok nauki oznaczał często większe nakłady rodzin i podatników niż w wypadku pełnosprawnych studentów.
Nietrafne wybory edukacyjne i zawodowe zwiększają prawdopodobieństwo trudności w funkcjonowaniu na rynku pracy i wzrost frustracji z tym związanych. Doradztwo zawodowe, wprowadzone u progu kariery edukacyjnej, może temu przeciwdziałać, jak również zwiększyć chęci członków rodzin do mobilizowania własnych krewnych do wysiłku.
Badania beneficjentów projektów aktywizacji zawodowej, realizowanych przez organizacje pozarządowe, wskazują, że często występuje problem z motywacją u uczest-ników oraz mają oni nieadekwatne do własnych możliwości oczekiwania zawodowe.
Rodzice/opiekunowie osób niepełnosprawnych nierzadko wzmacniali ich bierność zawodową, obawiając się utraty świadczeń rentowych, miejsc w placówkach socjalnych czy z lęku o ich bezpieczeństwo (Kryńska 2013: 99–100). Również cytowane badania własne dotyczące sytuacji niepełnosprawnych absolwentów szkół wyższych wskazują na nieadekwatność niektórych wyborów młodych osób, powodowaną brakiem doradztwa.
Tezę tę potwierdzają wyniki empiryczne innych projektów dotyczących niepełnospraw-nych studentów.
Niekiedy wybór uczelni podyktowany jest chęcią zdobycia jakiegokolwiek wyższego wykształcenia, a nie planami związanymi z zatrudnieniem w danym zawodzie (Gorczycka i Kanasz 2014: 107). W przyszłości może to skutkować obniżoną motywacją do szukania pracy i mniejszymi szansami na jej podjęcie. Równolegle do rozwoju i udostępniania usług doradztwa w przebiegu życia, powinny być rozwijane działania na rzecz edukacji władz lokalnych, szkolnych, przedstawicieli instytucji pomocowych, nauczycieli i rodziców dzieci sprawnych w zakresie tolerancji i wiedzy na temat niepełnosprawności. Działania te pozwolą ograniczyć, a nawet wyeliminować praktyki dyskryminacyjne instytucji i osób.
Praktyki te prowadzą zarówno do wykluczenia społecznego osób niepełnosprawnych, jak i do wprowadzania w instytucjach rozwiązań nadmiernie paternalistycznych wobec ludzi z obniżoną sprawnością, zniechęcających część z nich do korzystania z usług.
Stąd wskazujemy na konieczność przekucia „pięknej idei doradztwa” w rzeczywistą inwestycję społeczną. Postulat ten jest wzmacniany dziś wymogiem uczenia się przez całe życie, co wiąże się z koniecznością prowadzenia doradztwa osobom niepełnospraw-nym jako procesu obecnego w całym ich życiu. Nie chodzi wyłącznie o wprowadzenie incydentalnych porad, dostępnych dla każdego – bez względu na zdrowie i sprawność (chociaż obecnie to byłby postęp), ale również o modyfikację treści i form usługi.
Czas, kiedy doradcy byli biernymi mentorami, intuicyjnie realizującymi swoje zadania, bez-powrotnie minął (Sobierajski 2014: 197).
Doradztwo, uwzględniające ideę uznania, różnorodność i koncepcje inwestycji społecznych, musi być doradztwem zakorzenionym w społeczności lokalnej (znajomość lokalnych struktur, problemów, zagrożeń i szans), ale jednocześnie otwartym na infor-macje zewnętrzne (dynamiczne zmiany na krajowych i lokalnych rynkach pracy). Nowe technologie, nowe sposoby prezentowania wiedzy i porządkowania informacji ułatwiają doradcom porzucenie biernej roli mentorów i aktywne „wyjście do ludzi” (określenie za: Sobierajski 2014), w tym do tych, którzy sami do doradcy dotrzeć nie mogą. Socjo-logowie wyrażają nadzieję, że „szok przyszłości”, czyli transformacja systemów opieki dzięki technologiom cyfrowym (Giddens 2014), przyczyni się do obniżenia kosztów usług społecznych, podnosząc ich wydajność i zasięg. Liczymy zatem, że tak będzie z doradztwem, które przestanie być przywilejem, a stanie się powszechnie dostępne.
Bibliografia
Bartkowski, Jerzy. 2007. Działalność powiatowych urzędów pracy a aktywizacja zawodowa młodych osób niepełnosprawnych. W: E. Giermanowska (red.). Młodzi niepełnosprawni – aktywizacja zawodowa i nietypowe formy zatrudnienia. Warszawa: Instytut Spraw Publicznych, s. 119–159.
Borys-Kierszniewska, Wioletta i in. 2012. Model programu aktywizacji społecznej i zawodowej osób z Zespołem Aspergera i wysokofunkcjonujących osób z autyzmem. Warszawa: Fundacja SYNAPSIS.
Evers, Adalbert. 2010. Inwestycyjna i aktywizująca czy ekonomiczna i (nad)opiekuńcza? Przyczynek do polemiki o nowej generacji polityk społecznych. W: A. Evers i R.G. Heinze (red.). Nie-miecka polityka społeczna: ekonomizacja i przekraczanie barier (tłum. J. Ratajczak-Tuchołka).
Warszawa: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej TWP w Warszawie, s. 245–265.
Gąciarz, Barbara. 2014. Przemyśleć niepełnosprawność na nowo. Od instytucji państwa opiekuńczego do integracji i aktywizacji. „Studia Socjologiczne” 2(213) [numer temat. Niepełnosprawność.
Wyzwania teorii i praktyki, red. nauk. B. Gąciarz], s. 15–42.
Giddens, Anthony. 2014. Europa. Burzliwy i potężny kontynent. Warszawa: Wydawnictwo Na-ukowe PWN.
Giermanowska, Ewa. 2007. Zatrudnienie osób niepełnosprawnych w opiniach pracowników powia-towych urzędów pracy. W: E. Giermanowska (red.). Młodzi niepełnosprawni – aktywizacja zawodowa i nietypowe formy zatrudnienia. Warszawa: Instytut Spraw Publicznych, s. 67–97.
Giermanowska, Ewa, Agnieszka Kumaniecka-Wiśniewska, Mariola Racław i Elżbieta Zakrzewska--Manterys. 2015. Niedokończona emancypacja. Wejście niepełnosprawnych absolwentów szkół wyższych na rynek pracy. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego.
Gorczycka, Ewa i Tatiana Kanasz. 2014. Niepełnosprawni studenci Akademii Pedagogiki Specjal-nej w opiniach własnych i środowiska akademickiego. Warszawa: Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej.
Grzelak, Paweł, Paweł Kubicki i Marta Orłowska. 2014. Realizacja badania ścieżek edukacyjnych niepełnosprawnych dzieci, uczniów i absolwentów. Raport końcowy. Warszawa: Instytut Badań Edukacyjnych.
GUS. 2000. Szkoły wyższe i ich finanse w 1999 r. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny.
GUS. 2014. Szkoły wyższe i ich finanse w 2013 r. Warszawa:. Główny Urząd Statystyczny.
Kryńska, Elżbieta (red. nauk.). 2013. Dobre praktyki aktywizacji zawodowej osób z niepełnospraw-nością realizowane przez organizacje pozarządowe w Polsce. Warszawa: Instytut Pracy i Spraw Socjalnych. https://www.ipiss.com.pl/?projekt-badawczy=publikacje-8 (dostęp: 16.02.2015).
Kryńska, Elżbieta i Pater Krzysztof (oprac.). 2013. Projekt zatrudnienie osób niepełnosprawnych – perspektywy wzrostu. Raport syntetyczny. Warszawa: Instytut Pracy i Spraw Socjalnych. https://
www.ipiss.com.pl/?projekt-badawczy=publikacje-8 (dostęp: 16.02.2015).
Kukla, Daniel. 2012. Raport dotyczący stanu doradztwa edukacyjno-zawodowego w Polsce i wybranych krajach Unii Europejskiej. Warszawa: Krajowy Ośrodek Wspierania Edukacji Zawodowej i Ustawicznej.
Kukulak, Iwona, Kryńska Elżbieta. 2013. Determinanty aktywności zawodowej z perspektywy pu-blicznych służb zatrudnienia – wyniki badań jakościowych, red. nauk. E. Kryńska, Warszawa:
IPiSS. https://www.ipiss.com.pl/?projekt-badawczy=publikacje-8 (dostęp: 16.02.2015).
Lamb, Ray. 1998. Poradnictwo zawodowe w zarysie (tłum. L. Ryniak). „Zeszyty informacyjno-me-todyczne doradcy zawodowego”. Warszawa: Krajowy Urząd Pracy – Centrum Meinformacyjno-me-todyczne Informacji i Poradnictwa Zawodowego
Majewski, Tadeusz. 2011. Poradnictwo zawodowe i pośrednictwo pracy dla osób niepełnosprawnych.
Poradnik dla urzędów pracy. Warszawa: Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej.
Makowska-Belta, Edyta, Dominika Milczarek, Agnieszka Morysińska, Marzena Sochańska--Kawiecka i Dorota Anna Zielińska 2014. Włączający system edukacji i rynku pracy – reko-mendacje dla polityki publicznej. Raport końcowy. Warszawa: Instytut Badań Edukacyjnych.
https://wserp.ibe.edu.pl/wp-content/uploads/2014/02/IBE_Raport_koncowy.pdf (dostęp:
14.05.2015).
Mikołajczyk-Lerman, Grażyna. 2011. Uczeń niepełnosprawny – warunki życia i nauki w opinii rodziców dzieci niepełnosprawnych. W: W. Warzywoda-Kruszyńska i G. Mikołajczyk-Ler-man (red.). Uczeń i student niepełnosprawny – warunki życia i nauki. Łódź: Wydawnictwo Biblioteka, s. 47–76.
Mikołajczyk-Lerman, Grażyna. 2013. Między wykluczeniem a integracją – realizacja praw dziecka niepełnosprawnego i jego rodziny. Analiza socjologiczna. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego.
Niepubliczne agencje zatrudnienia osób niepełnosprawnych. Możliwości i dylematy rozwoju w sektorze pozarządowym. 2013. Warszawa – Białystok: Fundacja Pomocy Matematykom i Informaty-kom Niepełnosprawnym Ruchowo.
Piasecki, Marek. 2009. Działalność Fundacji Fuga Mundi z Lublina na rzecz aktywizacji zawodowej osób niepełnosprawnych. „Trzeci Sektor” 16, s. 46–51.
Pisula, Dorota. 2009. Poradnictwo kariery przez całe życie. Warszawa: Krajowy Ośrodek Wspierania Edukacji Zawodowej i Ustawicznej.
Rymsza, Marek. 2014. Aktywizacja w polskim trzecim sektorze. W: A. Karwacki, T. Kaźmierczak i M. Rymsza. Reintegracja. Aktywna polityka społeczna w praktyce. Warszawa: Instytut Spraw Publicznych, s. 368–372.
Sobierajski, Tomasz. 2013. Doradztwo zawodowe. Uniwersalizm i konceptualizacja. Warszawa:
Instytut Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego.
Sobierajski, Tomasz. 2014. Doradztwo zawodowe w perspektywie uczenia się przez całe życie.
W: E. Giermanowska i J. Kotzian (red.). Zapotrzebowanie rynku pracy na współczesne i ginące
zawody w perspektywie kształcenia młodzieży. Warszawa: Ochotnicze Hufce Pracy. Komenda Główna, s. 191–206.
Sołtysińska, Grażyna. 2010. ABC doradcy zawodowego. Poradnictwo zawodowe dla osób niepeł-nosprawnych. Materiały dla szkolnego doradcy zawodowego. Warszawa: Krajowy Ośrodek Wspierania Edukacji Zawodowej i Ustawicznej.
Sztobryn-Giercuszkiewicz, Joanna. 2011. Formy wsparcia osób niepełnosprawnych studiujących w łódzkich uczelniach wyższych. W: W. Warzywoda-Kruszyńska i G. Mikołajczyk-Lerman (red.). Uczeń i student niepełnosprawny – warunki życia i nauki. Łódź: Wydawnictwo Bi-blioteka, s. 99–114.
Warzywoda-Kruszyńska, Wielisława i Natalia Holets. 2011. Prawne aspekty edukacji osób nie-pełnosprawnych. W: W. Warzywoda-Kruszyńska i G. Mikołajczyk-Lerman (red.). Uczeń i student niepełnosprawny – warunki życia i nauki. Łódź: Wydawnictwo Biblioteka, s. 29–46.
Wesołowska, Agata. 2011. System doradztwa zawodowego jako sieć wsparcia w profesjonalnym otoczeniu człowieka. „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Sociologica” 38, s. 223–233.
Zakrzewska-Manterys, Elżbieta. 2015. Sytuacja edukacyjna niepełnosprawnych studentów.
W: E. Giermanowska, A. Kumaniecka-Wiśniewska, M. Racław i E. Zakrzewska-Manterys.
Niedokończona emancypacja. Wejście niepełnosprawnych absolwentów szkół wyższych na rynek pracy. Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, s. 23–50.
Dokumenty
Rezolucja Rady i przedstawicieli państw członkowskich zebranych w Radzie z dnia 21 listopada 2008 r.
w sprawie lepszego uwzględniania poradnictwa przez całe życie w strategiach uczenia się przez całe życie. Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej (2008/C 319/02).
Konwencja nr 159 Międzynarodowej Organizacji Pracy dotycząca rehabilitacji zawodowej i zatrud-nienia osób niepełnosprawnych przyjęta w Genewie dnia 20 czerwca 1983 r. (Dz. U. 2005, nr 43, poz. 412).
Konwencja o prawach osób niepełnosprawnych, sporządzona w Nowym Jorku dnia 13 grudnia 2006 r., ratyfikowana przez UE 23.12.2010, przez Prezydenta RP 6.09.2012 (Dz. U. 2012, nr 0, poz. 1169).
Ustawa z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. 2004, nr 99, poz. 1001; tekst jednolity ustawy Dz. U. 2015, poz. 149).
Ustawa z dnia 14 marca 2014 r. o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2014, poz. 598).
Ustawa z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. 1997, nr 123, poz. 776; tekst jednolity ustawy Dz. U. 2011, nr 127, poz. 721).
Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. 1991, nr 95, poz. 425).
Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 7 stycznia 2003 r. w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach (Dz. U. 2003 r., nr 11, poz. 114).
Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 3 lutego 2003 r. w sprawie organizowania wczesnego wspomagania rozwoju dzieci (Dz. U. 2003, nr 23, poz. 133 z późn. zm.).
Strony internetowe
Akademickie Biuro Karier Zawodowych. http://www.biurokarier.uni.lodz.pl (dostęp: 10.03.2015).
Biuro ds. Osób Niepełnosprawnych AGH. http://www.bon.agh.edu.pl (dostęp: 10.03.2015).
Biuro ds. Osób Niepełnosprawnych URz. http://niepelnosprawni.univ.rzeszow.pl (dostęp:
10.03.2015).
Biuro ds. Osób Niepełnosprawnych UW. http://www.bon.uw.edu.pl (dostęp: 10.03.2015).
Centrum Karier – Ośrodek Monitorowania Kariery AGH. http://www.ck.agh.edu.pl (dostęp:
10.03.2015).
Centrum DZWONI. http://www.centrumdzwoni.pl/(dostęp 10.03.2015).
PROFESSIONAL CONSULTING FOR THE DISABLED PERSONS.
A BEAUTIFUL AND SUPPORTIVE IDEA
IN A LIGHT OF A NEGLECTED INVESTMENT IN SOCIAL POLICY summAry
Numerous studies confirm that disabled people in Poland often make wrong educa-tional and career choices. Young people with disabilities face problems obtaining places in schools which would enable them to gain qualifications that suit their abilities and interests; this also applies to higher education institutions. Those who became disabled as working adults have very little chance of vocational reintegration. This state of af-fairs is a direct consequence of a limited access to, or a complete lack of, vocational counselling for people with disabilities and its low quality. In this article, we consider the assumptions and practices of vocational guidance, seeking answers to questions about the place of consulting services in social policy and their role in contributing to the vocational and social activation of people with disabilities. The specificity of vocational counselling for people with disabilities is determined by the diversity of disabilities and disability being understood, in contemporary societies, to be a social as well as a bio-medical phenomenon. Professional counselling services increase human capital and can be a real social investment. Given that lifelong learning is considered necessary in the era of globalisation and rapid changes in local labour markets, vocational counselling becomes a lifelong process of improvement and adaptation to social challenges, and is transformed into career counselling. Changes in technology are transforming social services, often making them more accessible. Modification of the content and forms of counselling can contribute to the growth of its importance in shaping the paths of life of people with disabilities, appropriate to their needs, expectations and talents.
keywords: disabled persons, vocational counselling, career counselling, social investment policy
43 Wyższa Szkoła Informatyki i Zarządzania z siedzibą w Rzeszowie