Sztuka kulinariów a sztuka kulinarna

W perspektywie podejmowanego tematuwydaje się zasadne, abypodjąć refleksję nad możliwością rozdzielenia działalności artystycznej wykorzystującej jedzenie (food art) od performatywnych i estetycznych kontekstów współczesnych działań kulinarnych czyteż przykładowo food designu. Jak się bowiem okazuje, odnalezienie prostych kryteriów oddzielających te sfery niejestproste. Z moich obserwacjiwynika, że obszary teprzenikają się oraz stanowią wzajemną inspirację. Wiele działań synestezyjnych, które podejmowali futuryści (użycie perfum, tekstur, angażowanie zmysłu dotyku) obecniewykorzystywanych jest w restauracjach. Na faktten zwracał uwagęCarol Heltosky, wskazując na rewolucyjne

aspekty futurystycznego podejścia do kuchni, które znajdują kontynuację we współczesnych działaniach z zakresu kuchni molekularnej (przykładowo w działaniach Ferrana Adrii), w której jedzenie jest niejednokrotnie traktowane jako wyzwanie dla spożywającego - stymulując jego emocjonalne i intelektualne reakcje116. Na marginesie można wspomnieć, żeFerran Adria był pierwszym kucharzem, któregodziałalność została„rozpoznana” przez świat sztuki, czego instytucjonalnym potwierdzeniem było zaproszenie go do udziału w Documentaw Kassel w 2007 roku. Z drugiej strony także współcześni artyści korzystają z odkryć gastronomii, przykładowo wspomnianej kuchni molekularnej, czyniąc znich element swychdziałań artystycznych.

116 C. Helstosky, Time Changes Everything: Futurist/ModernistCooking, [w:] TheTasteof Art., op. cit., ss. 45-59.

117 Sympozjum Creative Tastebuds,Aarhus Theater, 04-05.09.2017,Aarhus.

Współcześni szefowie kuchni niepostrzegają siebie jako dostarczycielipożywienia, a raczej jako projektantów doświadczenia. Aspekt ten wyraźnie podkreślał Thorsten Schmidt podczas sympozjum Creative Tastebuds w Aarhus w 2017 roku117. Schmidt zwracał uwagę na emocjonalny wymiar przygotowywanych przez siebie posiłków, przykładowo kiedyzaproponował astronautom jako deser czekolady, w których zatopione były listy od bliskich im osób. Działanie to bardzo bliskiejest działaniom artystycznym, które wykorzystują jedzenie w celu wywoływania reakcji emocjonalnych i tworzenia narracji. Podobnie jest w przypadku słynnego deseru Ups! Upuściłem tartę cytrynową!

Massimo Bottury. Deser ten zawiera w sobie pewną narrację, co więcej, oparty jest na kategorii estetycznej, jakąjest komizm. Danie to, oprócz walorów smakowych, ma także rozbawiać oraz pokazuje, w jaki sposób szef może podejmować grę z konwencją dotyczącą

C zę ść I

sposobupodawaniapotraw. Ups! wydajesię również autoironicznąwypowiedzią dotyczącą popularnego, dekonstrukcyjnego nurtu w obszarze kulinariów. Wszystko to powoduje, że działania tego typu stają się niemalże tożsame ztymi, które podejmują artyści. Podobnie, otwarcie kuchni przez Gordona Matta-Clarka oraz podkreślanie performatywnego aspektu samego aktu przyrządzania potraw jest obecnie powszechnie stosowanym zabiegiem w restauracjach. Chef Christina Bowerman zwracała uwagę, że ważnym obszarem, w ramach którego podejmuje eksperymenty kulinarne, jest „maskowanie” potraw, takaby napierwszy rzut okawydawały się czymś innym, niż są wrzeczywistości118. Takie działania (znaneodczasów barokowychkonceptów kulinarnych) podejmowali zarówno futuryści, jak i przykładowo Daniel Spoerri. Kolejnym obszarem przenikania się sztuki kulinarnej i działalności artystycznej jest fakt, że artyści zapraszają do współpracy szefów kuchni i odwrotnie. Kuchniapostrzegana jest jako obszar kreatywności i autoekspresji, w związku z czym zbliża się do obszaru sztuki. Z drugiej strony artyści, jak przykładowo Anna Królikiewicz,traktują na równi swoją działalność kulinarną,jak i artystyczną.Pytanie oto, czy jedzenie może być uznawane za sztukę, było szeroko dyskutowane. Zagadnienie to szeroko podejmowała Carolyn Korsmeyer, starając się wskazać przyczyny, dla których uznawano, że kulinaria nie mogą być sztuką. Dotyczyło to przede wszystkim powiązania z ciałem, cielesnością, oraz zprzekonaniem, że doświadczenie smaku jest całkowicie subiektywne,w związku z czym nie może komunikowaćżadnych treści. Symptomatyczny jest fakt, że przy obecnych próbach „dowartościowania” działalności kulinarnej w podejmowanych porównaniachpomiędzygotowaniema sztukąprzywołujesię tradycyjne definicje sztuki, które wszak nie są możliwe do zaaplikowania w kontekście współczesnej działalności artystycznej.

118Wykład wtrakcie The SeventhInternationalConferenceon FoodStudies, RomaTreUniversity, 26-27.10.2017, Rzym.

119 N. Perullo, Can CuisineBeArt? A Philosophical (and Heterodox)Proposal, [w:] The TasteofArt..., op. cit., s. 23.

Tematyka jedzenia jako sztuki i relacji pomiędzy jedzeniem a sztuką powraca niejednokrotnie wrefleksji estetycznej. Nicola Perullo wskazywał, że pytanie o to, czy kulinariamogą być postrzeganejako sztuka, sięga starożytności119. Z perspektywy niniejszej rozprawy zagadnienie to może wydawać się na pierwszy rzut oka mało znaczące, wszak przedmiotem jej jest sztuka, w której pojawia się motyw jedzenia, anie kulinaria same w sobie. Jednak zasygnalizowane jużzbliżenie się tych dwóch sfer powoduje, że konieczna staje się refleksja dotycząca ich możliwego rozdzielenia oraz odrębnych charakterystyk.

Część I

Analiza Perullo skoncentrowana wokół pytania oto, czy jedzenie może być sztuką uwidacznia wiele istotnych aspektów związanych z estetycznymi i artystycznymi wymiarami jedzenia. Podejmowana przez Perullo perspektywa jest nietypowa,sugeruje on bowiem rezygnację zporównywaniakuchni do innych obszarów działalności artystycznej, skupiając się nawłaściwościach jej przynależnych. Kolejnym zaskakującym ruchemautora jest rezygnacja ze skoncentrowania się na „wysokiej” kuchni iudowadniania jej artystycznego wymiaru. Zamiast tego Perullo proponujespojrzenienakuchnięwogóle,jako na obszar posiadający potencjalne wartości artystyczne, co dotyczy również kuchni domowej. Perullo jednocześniewskazuje, że nie istnieją uniwersalne reguły ikryteria,które pozwalają uznać konkretne potrawy za sztukę.Autorpojmuje artystyczny wymiar kuchni jako szereg warunków iokoliczności, które sprawiają, że dana potrawa może być tak postrzegana.Argumentując, że nie istnieją aprioryczne warunki uznania kuchni za sztukę, wskazuje, że waloryzacja ta dokonuje się zawsze aposteriori. Zdaniem Perullo kuchnia może być postrzegana jako sztuka codzienności posiadająca wartości artystyczne iestetyczne. Wraz z narodzinami i rozwojem tzw.nouvellecuisinew XVIII wieku,kuchnia zaczyna być postrzeganajako obszar kreatywności iwolności, a szef kuchni zaczynabyć rozumiany jako twórca, który zyskuje rozpoznawalność i„podpisuje” swoje dzieła nazwiskiem. Jednak Perullo poszukuje artystycznego wymiaru kuchni także poza jej oficjalnym ipublicznymwymiarem. Jego zdaniem gotowanie zpewnościąnie jest sztuką, kiedy nie jest traktowane z odpowiednią dbałością, gdy brakuje kompetencji do odpowiedniej realizacji lubteż gdy niewypływazgestówi idei, któresą świadome i pełne pasji. Perullo wskazuje również na dwojakie rozumienie sztuki - wspomnianetechne, które odnosiło się do właściwych umiejętności wykonania danej rzeczy zgodnie z zasadami, zdrugiej strony pojawia się natomiast nowożytne pojmowanie sztuki jako obszaru kreatywności związanego zwyobraźnią ioryginalnością. Kuchnia rozumiana jako sztuka może zostać wpisana w oba sposoby pojmowania twórczości.Kuchniajako sztuka posiada swoją specyfikę - w przeciwieństwie do innych obszarów twórczości, jest zawsze wielozmysłowa, żaden inny wytwór artystyczny nie jest też przeznaczony do skonsumowania(co zmieniasięwraz z food artem). Perullo pojmuje gotowanie jako pewien proces, w którym uczestniczywielu aktorów, proponując odejście od prosto rozumianego autorstwa. Postrzega on sztukę kulinarną jako długi łańcuch procesów, w którym należy wziąć pod uwagę zarówno tych,którzy uprawiają i hodują „surowymateriał”, tych, którzy go przetwarzają (kucharze ikucharki, szefowie, zarówno domowi, jaki profesjonalni) oraz tych, którzy spożywają jedzenie - „wszyscy uczestniczą w artystycznym/estetycznym

Część I

procesie kuchni rozumianej jako relacyjny idynamiczny performans”120. Zdaniem autora indywidualistycznej, modernistycznej koncepcji sztuki artykułowanej poprzez relację pomiędzy dziełem/obiektem a odbiorcą nie udaje się uchwycić artystycznego znaczenia kuchni. Wjego rozumieniu kuchnia jest „sztuką środowiskową” (environmental art), co wynika z faktu, że w jej przypadku doświadczenie estetyczne związane jest zatmosferą, która powiązana jest zprocesami, anie jedynie obiektami. Perullo poszukuje więc artystycznych wymiarów kuchni nie tylko w spożywanym obiekcie, ale w sytuacji współbiesiadowania - „jedzenie, przedmioty, talerze, napoje, szklanki, sztućce i ludzie, wnętrze i zewnętrze, to jest oprawa, w której kuchnia osiąga pełnię i która ostatecznie zbierze siłę, emocje i uczucia, które mogą zostać rozpoznane jako sztuka”121. Perullo postrzega estetyczne wymiary kuchniw jej odżywczości, dobroci, smaku, radości dzielenia się. Dopiero w takiej perspektywie pojawiają się tradycyjne wartości estetyczne takiejak harmonia, finezja, elegancja, piękno. Propozycja Perullo jest szczególniewartościowa, gdyż unika kodów instytucjonalnych w pojmowaniu kulinariów jako działalności twórczej, zamiast tego skupiając się na warunkach i okolicznościach, które mogą fundować artystyczny wymiar kuchni.Wspomniany, relacyjny aspektkuchni oraz pojmowanie jejjako dynamicznego, wieloelementowego procesu wydają się szczególnie inspirujące dla współczesnych artystów.

120Ibidem,s. 42.

121Ibidem,s. 44.

Uważam, że współcześnie możemy mówić o dwóch rożnych zjawiskach - traktowaniu przez szefów kuchni ich działalności jako posiadającej potencjał twórczy, a z drugiej strony wykorzystaniakulinariów w obszarze twórczości artystycznej.Sytuacje, w których artyści otwierają własne restauracje - jak przykładowo Daniel Spoerri, Grodon Matta-Clark czy Michael Rakowitz - jeszcze bardziej zacierają granice pomiędzy tymi dwoma obszarami.

Wskazanie na zasadnicze, definiujące różnice pomiędzy tymi obszarami wymagałyby deprecjonowania kreatywnego potencjału kulinariów bądź też wskazania na ich komercyjny charakter. Wpierwszym przypadku szefowie kuchni starają się zaprojektować całościowe doświadczenie - zmysłowe, pozostające w pamięci i wywołujące emocje. Można wskazywać, że w przypadku szefów kuchni, nawet gdy sąbardzo kreatywne, są to wciąż przede wszystkim potrawy, któresą powtarzalne i sprzedawane konsumentom, a kreatywnyaspekt działań podporządkowany jest temu,aby zwiększyć zyskize sprzedaży.

Możnatakże wskazywać, że w przypadku działań artystycznych owiele częściej jedzenie

Część I

jest wykorzystywane w celuporuszania tematów trudnych, kontrowersyjnych,politycznych (przykładowo w działaniach MichaelaRakowitza). Również Perullo postrzegaw kategorii przyjemności pewną granicę, która jest jego zdaniem nie do przekroczenia w kontekście sztuki kulinarnej. Zdaniem autora, jeśli chcemy pojmować kuchnię jako rodzajsztuki, jest to twórczość oparta na przyjemności i jej służąca, szefowie kuchni eksperymentują zróżnymi smakami i połączeniami smakowymi, nie podają jednak potraw, które celowo byłyby niezjadliwe lub niesmaczne, jakrobi to przykładowoOskar Dawicki w Przyczynku do anatomii złego smaku. Współcześni artyści eksplorują więc również te obszary pokarmów, które rzadko lub wcale pojawiają sięwprzestrzeni sztuki kulinarnej. Widoczne jest to, że w perspektywie kulinariów artyści o wiele częściej niż kucharze eksplorują obszary graniczne, przekraczają tabu kulinarne lub podnoszą kwestie nierówności społecznych. Kuchnia restauracyjna, pomimo tendencji do eksperymentowania, skoncentrowana jest na przyjemności, która nie zawsze jest w centrum zainteresowania artystów. Jednak wciąż trudno uznać te warunki rozróżnienia jako definiujące i niepodważalne. Jako kolejne kryterium można wskazać powtarzalność potraw restauracyjnych przeciwstawioną wyjątkowości i jednorazowości jedzenia w działaniach artystycznych, jednak ponownie rozróżnienietonie może być pojmowane jako definiujące.

Zjawisko food designu także łączy kulinaria idziałalność kreatywną. Projektanci zajmujący się jedzeniem często poruszają tematykę związaną z odpowiedzialnością społeczną, marnotrawstwem żywności, starając się projektować rozwiązania, które wspierają zrównoważony rozwój. Na ten aspekt food designuwskazywałaLiliana Religa:

ideąfooddesignu jest(.) zasadnicza transformacja całego kontekstuwokół jedzenia w wymiarze zarówno jednostkowej konsumpcji, jak i przemysłu gastronomicznego. Ma sprawić, by przygotowanie, prezentacje, spożywanie icelebrowanieposiłkówdostarczało zaskakującychdoznań oraz wywołało głębsze refleksje owpływie człowieka na środowisko czy o związkach między jedzeniemakulturą122.

122 L. Religa,Food design a lapolonaise, „Fragile” 2013, nr 1 (19), s.37.

W dalszej części tekstu Religa zwraca uwagę na takie aspekty food designu jak funkcjonalność czy dbałość o estetyczne, etyczne i ekologiczne walory pożywienia.

Zauważa także, że food design może wydobywać historyczny iregionalny kontekst produktów. W proponowanym ujęciu food design jest więc czymś więcej niż projektowaniem atrakcyjnych wizualnielub intrygujących smakiem potraw.Łączymyślenie

Część I

projektowe i kulinaria w celu wspomagania zrównoważonego rozwoju oraz zwiększania świadomości dotyczącejsfery kuchni, także wperspektywie etycznej i środowiskowej.

Większości realizacjiz zakresufooddesignu przyświeca konkretny cel - komercyjny i użytkowy. Wskazanie na fakt, żeróżnica pomiędzy działalnością artystów a szefów kuchni i projektantów tkwi w autoteliczności działań tych pierwszych, nie wydaje się jednak słuszną ścieżką. Artyści współcześni niejednokrotnie odżegnują się bowiem od koncepcji

„sztuki dla sztuki”, podkreślając społeczne zaangażowanie swych działań. Widoczne jest również zbliżenie pomiędzy działaniami artystycznymi aaktywizmem społecznym czy działalnością edukacyjną (jak w przypadku Michaela Rakowitza).

Przytoczone przykładyuwidaczniająciągłe przenikanie się sfery sztuki, kulinariów i projektowania. Obszary tewzajemnie na siebiewpływają,a artyści, projektanci i szefowie kuchni niejednokrotnie współpracują przy tworzeniu poszczególnych projektów. Wydaje się, że decydujące znaczenie ma w tym przypadku intencja twórcy oraz jego własne dookreślenie- czy chce, aby dany wytwór był postrzegany jako przede wszystkimpotrawa

„rozszerzona” o pewien wymiar artystyczny, czy też jako dzieło sztuki przeznaczone do zjedzenia. Rozdział pomiędzy tymi obszarami dodatkowo komplikuje fakt, że niejednokrotnie ta sama osobawystępuje w różnychkontekstachjako chef, artysta, edukator lub projektant.

Każdą z tychperspektyw łączy przekonanie o tym, żejedzeniejest czymś więcejniż tylko biologiczną potrzebą. Zarówno artyści, jak i szefowie kuchni postrzegają kulinaria jako przestrzeń kreatywnego działania, która może stać się nie tylko źródłem doznań

o różnorakim charakterze, ale także sposobem komunikowania znaczeń. Wydaje mi się szczególnie istotne wskazanie zbliżenia obszarów kuchni i sztuki. Jednymz powodów, dla których współcześni artyścitakchętnie sięgają po techniki,tematy i produkty kuchenne jest to, że gotowanie samo w sobie posiada potencjał artystyczny, może przekazywać emocje, narracje i historie. Współcześni artyści dostrzegają artystyczne wymiary gotowania, które mogąbyć obecne zarówno w konceptualnych daniachwybitnychszefów, jak i w domowym posiłku przygotowanym dla grona przyjaciół.

CZĘŚĆ II

Wspólnotowe i polityczne wymiary jedzenia

Część II

5.

z

Beresia

Symboliczneispołeczne aspekty spożywania jedzenia często stają sięinspiracjądla artystów zajmujących się performansem. Jedzenie jest nie tylko podstawowąpotrzebą, ale także podstawą budowania wspólnoty.Wrytuałachizwyczajachzwiązanychzgościnnością ofiarowanie pożywienia jest kluczowym elementem budowania relacji. Zasiadanie przy wspólnym stolestanowiśrodek zarówno budowania hierarchii, jakiwspólnoty. Wskazane aspektyjedzenia powodują, że staje się ono inspirującym medium artystycznym.

Lothar Kolmer pisał ojedzeniu i„rytuałach zjednoczenia”. Ważnym ich aspektem jest fakt, że wspólne spożywanie pokarmów tworzy więź pomiędzy spożywającymi1. Wspólne doświadczenie posiłku - przygotowywanie, nakładanie na talerze, dzielenie, siedzenie razem oraz rozmowy - buduje poczucie wspólnoty. Przykładowo „dzięki koszykowi chleba podawanemu z ręki do ręki powstaje zamknięty krąg”2, który jest symbolicznie kojarzony z doskonałością, pełnią i wspólnotą. Podczas takiego posiłku wszyscy na chwilęwydająsię sobie równi.

1 L. Kolmer,Wprowadzenie, [w:] Jedzenie. Rytuały i magia, red. F-T. Gottwald, L.Kolmer, tłum. E. Ptaszyńska-Sadowska,Warszawa 2009, s.11.

2 Ibidem.

3 Zob. J. Straczuk, Cmentarz i stół. Pogranicze prawosławno-katolickie w Polsce i na Białorusi, Toruń 2013.

Kolmer pisał o dwóch rodzajach wspólnoty organizowanych poprzez jedzenie - horyzontalnym oraz wertykalnym. W archaicznych społeczeństwach jedzenie tworzyło relację nie tylko pomiędzy żywymi, ale także łączyło ich ze zmarłymi przodkami. Justyna Straczuk opisywała wciąż obecne w prawosławiu zwyczaje związane ze spożywaniem jedzenia na cmentarzu3. Nawet współcześnie sakralny wymiar związany ze wspólnym spożywaniem jest wciąż obecny. W wielu religiach kontakt pomiędzy człowiekiem a bóstwem jest możliwy poprzez ofiarę, która często przybiera formę jedzenia. Kolmer wskazywał, żekażdy akt dzieleniasię żywnością jest zakorzenionyw rytuale.

Związek pomiędzy rytuałem, jedzeniem i wspólnotą jest istotnym aspektem performansów Jerzego Beresia. Artysta uznawany jest za jednego z pierwszych polskich twórców zajmujących siętą dziedziną sztuki. Byłtakże, bezwątpienia, jednymzpierwszych w Polsce, którzy wykorzystywali jedzenie w swojej twórczości.Zanim to jednak nastąpiło,

Część II

zajmował się rzeźbą, ajego słynne Zwidy charakteryzowały się prymitywnością kształtów oraz topornością nasuwającą skojarzenia z wytworami sztuki ludowej. Ciężkie, grubo ciosane, drewniane bloki łączone były z płótnem i kamieniem. Widoczne w nich było zainteresowanie artysty najprostszymi środkami i surowymi materiałami. W 1968 roku Bereś wykonał pierwszą manifestację, którą zatytułował Przepowiednia. Jednym z jej elementówbyłoodczytanie tekstu manifestu (Fakttwórczy), który stanowił istotną,niemalże programową wypowiedź artysty. Po raz pierwszy Bereś zaangażował swoje własne ciało i jegoruch jako element dziełarzeźbiarskiego. Nie nazywał swych działańperformansami, lecz „manifestacjami”. Dystansował się tym samym od ruchu performansu, który zresztą w Polsce był w tym czasie praktycznie nieobecny4. Jednym z kluczowych aspektów manifestacji, jak icałej twórczości Beresia, jest dążenie do stworzenia wspólnoty, co wydawało się szczególnieistotnewspołeczeństwie podległym władzykomunistycznej.

4 Zob. Performance: praca zbiorowa,red. G. Dziamski, H. Gajewski, J.S. Wojciechowski, Warszawa1984.

5 J. Hanusek,Jerzy Bereś:Twórczość jako wyzwanie, [w] Zwidy,wyrocznie, ołtarze, wyznania, red.A.Węcka, Poznań 1995, s. 12.

Jerzy Hanusek zwraca uwagę, że „wypracowany przez artystę język manifestacji jest bardzo oszczędny. Posiada jednak ogromną siłę wyrazu,tzn.pozwalanawyrażenie bardzo złożonego przekazu”5. Język, którym posługiwał się Bereś, składał się z powtarzalnych elementów składających się na unikatowy charakter jego twórczości. Przykładowo, elementami pojawiającymi się wwielu akcjach były powróz i pętla zarzucona na szyję - związane ze zniewoleniem, uwikłaniem, utratąautonomii. Inny ważnyelement to rozpalanie ogniska, czynność, która łączy i gromadzi,niejednokrotniewymagawspółpracy. Od samego początku ważnym elementem jego akcji było także dzielenie się posiłkiem. „Surowość” i prostota widoczne wjego rzeźbach i będące charakterystycznym rysem estetycznymjego manifestacji, dostrzegalnesąrównieżwwykorzystywanych przez niego pokarmach.

W swych akcjach artysta wykorzystywał najczęściej podstawowe produkty spożywcze - przede wszystkim chleb. Elementem niektórych działań artysty było także rozlewanie alkoholu, przede wszystkim wódki lub wina, czasem koniaku. W nielicznych akcjach pojawiasię tort - niejako wopozycji do chlebaznajduje się na Ołtarzu uroczystym.

Samo użycie chleba jest bardzo ważne oraz znaczące - jego dzielenie nasuwa skojarzenia sakralne i obrzędowe, jest także podstawowym znakiem otwartości igościnności.

W kulturze polskiej chleb jest tak podstawowym produktem, że niejednokrotnie staje się metonimią jedzenia w ogóle,jak przykładowo w wyrażeniu „nie mieć na chleb”. Także

Część II

dzielenie się alkoholem jest istotnym elementem polskiej kultury, a odmowa napicia się zkimś traktowana jest jako wyraz niechęci. Rytualny i sakralny aspekt akcji Beresia podkreślony jest przez ich tytuły - nazywane są bowiem przez artystę „transfiguracjami”,

„ołtarzami” lub „mszami”. Anna Maria Potocka zwracała uwagę na niebezpieczeństwo przeniesieniajęzyka religijnego na grunt działań artystycznych; zauważała,że symboletracą wtedyswą duchowość i osuwają się w banał.Jej zdaniem Beresiowi udało się tego uniknąć, gdyż „jego ołtarze, msze i ofiary są podobnie nasycone jak te, które przemawiają w kościołach. Być może dlatego, że mamy do czynienia tutaj z wielkim instynktem kapłaństwa. Jerzy Bereś stworzył własną religię, aczkolwiek jej nieogłosił”6.

6 A.M. Potocka, Trójca JerzegoBeresia: sztuka,religia, polityka, [w:] Sztuka zgina życie, red. eadem, Kraków2007,s. 62.

7 Ibidem.

8 J. Hanusek,Jerzy Bereś.,op. cit.,s. 10.

Manifestacje Beresia mają charakter rytuału, naśladują strukturą obrzędy religijne.

W ich przebiegu artysta wciela się wrolę kapłana, wykonuje w skupieniu tajemnicze czynności, których znaczenie nie jest jasne dla publiczności. Artysta jest centrum, wokół którego gromadzi się tymczasowa wspólnota. Można zastanawiać się nad powodami, dla których odwołuje się on do języka religijnego. Z jednej strony służy to zpewnością budowaniu atmosfery powagi i podniosłości.Patos, który pojawia się w manifestacjach, był niejednokrotnie przedmiotem krytyki, podobnie jak swoisty „absolutyzm etyczny”7. To artystajest tu źródłem oraz przekazicielem prawdy i dobra, które publiczność jedynie biernie przyjmuje. Bereś dystansował się wobec takiego rozumienia jego twórczości. Podobnie

W ich przebiegu artysta wciela się wrolę kapłana, wykonuje w skupieniu tajemnicze czynności, których znaczenie nie jest jasne dla publiczności. Artysta jest centrum, wokół którego gromadzi się tymczasowa wspólnota. Można zastanawiać się nad powodami, dla których odwołuje się on do języka religijnego. Z jednej strony służy to zpewnością budowaniu atmosfery powagi i podniosłości.Patos, który pojawia się w manifestacjach, był niejednokrotnie przedmiotem krytyki, podobnie jak swoisty „absolutyzm etyczny”7. To artystajest tu źródłem oraz przekazicielem prawdy i dobra, które publiczność jedynie biernie przyjmuje. Bereś dystansował się wobec takiego rozumienia jego twórczości. Podobnie