Podsekretarz Stanu Aleksander Sopliński MZ-MD-P-073-53 86-2/KC/14
Pan
Marek Michalak
Rzecznik Praw Dziecka
()
W odpoy”iedzi na pismo z dnia 29 kwietnia br. znak: ZSS/500/I 1/2014/EK w sprawie prob/etna prawidłowego przepb„wit informacji O urodzeniach cizie ci, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień:
W obowiązującym stanie prawnym, podmiot leczniczy, w którym urodziło się dziecko ma obowiązek poinformowania i zgłoszenia tego faktu na specjalnym druku Pisemnego zgłoszenia urodzenia dziecka jedynie do urzędu stanu cywilnego; nie ma natomiast formalnego obowiązku zgłoszenia urodzenia dziecka do podmiotu leczniczego podstawowej opieki zdrowotnej. Przyczyną tego jest szczególne prawo rodziców (opiekunów faktycznych) do zgłoszenia tego urodzenia do wybranego przez siebie podmiotu leczniczego w poz (publicznego, bądź niepublicznego). Zapewnia to art. 28 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowo/ue! finansowanych ze środków publicznych
(
Dz. U. z 2008 r.Nr 164, poz. 1027 z poźn. zm.), który mówi:
„Art. 28. 1. Świadczeniobiorca ma prawo wyboru lekarza, pielęgniarki i potożnej podstawowej opieki zdrowotnej spośród lekarzy, pielęgniarek i położnych ubezpieczenia zdrowotnego nie częściej niż dwa razy w roku kalendarzowym. a w przypadku każdej kolejnej zmiany wnosi oplatę w wysokości 80 złotych. z zastrzeżeniem art. 56b i art. 69b ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 241. poz. 2416, z późn. zm.), art. 153 ust. 7a ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U. z 2005 r. Nr 234, poz. 1997. z późn. zm.) i
art. 115 la Kodeksu karnego wykonawczego. Nie dotyczy to przypadku zmiany miejsca zamieszkania i sytuacji zaprzestania udzielania świadczeń opieki zdrowotnej przez wybranego lekarza, pielęgniarkę i położną podstawowej opieki zdrowotnej oraz innych przyczyn niezależnych od woli świadczeniobiorcy.
2. Opłata. o której mowa w ust. 1, stanowi przychód podmiotu zobowiązanego do tnansowania świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych”.
Rodzice (opiekunowie faktyczni) mają zatem prawo do wyboru dowolnego lekarza, pielęgniarki i polożnej ubezpieczenia zdrowotnego w miejscu zamieszkania, bądź poza nim.
Mają również prawo do wyboru dowolnego lekarza, pielęgniarki i położnej, w dowolnym niepublicznym podmiocie leczniczym, nieposiadającyrn umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia (NFZ) o udzielanie świadczeń zdrowotnych.
Generalnie, respektowanie prawa zgłoszenia urodzenia dziecka przez rodziców najczęściej skutkuje z korzyścią dla ich nowonarodzonego dziecka. Zdarzają się jednak niestety także przypadki takie, jak opisane w piśmie Pana Rzecznika. Trzeba obiektywnie stwierdzić, że takie, jak opisane w piśmie przypadki zdarzały się również wcześniej, tzn. przed wejściem w życie reformy ochrony zdrowia i wdrożenia ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansouam”cji ze środków publicznych, kiedy to rejonizacja placówek ochrony zdrowia, w tym poradni dziecięcych i szpitali z oddziałami noworodkowymi powodowała, iż oddziały noworodkowe obligatoryjnie zawiadamiały właściwą dla miejsca zamieszkania matki poradnię dziecięcą o urodzeniu dziecka. Niemniej jednak, incydentalne przypadki „zagubienia w systemie ochrony zdrowia” narodzonych dzieci nie powinny się zdarzać.
W tym celu, w wydanym rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 20 września 2012 r.
w sprawie sianda;dóu” postępowania nzeclyczn ego przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych z zakresu opieki okoloporodowej sprawowanej nad kobietą w okresie fizjologicznej ciąży, fizjologicznego porodu, pologu oraz opieki nad noworodkiem (Dz. U. z 201 2 r. poz. 1100) zapisano:
Osobasprawująca opiekę iiud kobietą w
ciąży:
jeżeli nie jest położną podstawowej opieki zdrrni”otnej, kieruje kobietę w okresie między 21-26 tyg. ciqżj” do polożizej podstawowej opieki zdrowotnej w celu objęcia jej opieką
W miejscu, w któi3”m będzie przebywała po porodzie.”
2
Obowiązek ten nałożony na osobę sprawującą opiekę nad kobietą w ciąży powoduje przekazanie informacji o mającym się odbyć wkrótce porodzie kobiety i możliwość sprawdzenia tej informacji.
Wydaje się jednak, że głównym problemem w opisanych w piśmie Pana Rzecznika sytuacjach jest pewna niewielka liczba kobiet, które nie zgłaszają się do położnej podstawowej opieki zdrowotnej, lekarza położnika, a nawet lekarza rodzinnego, w sytuacji zajścia w ciążę, a następnie urodzenia dziecka. W naszej opinii, dużą rolę w takich sytuacjach mogą odegrać gminne służby pomocy spolecznej znające środowisko, w których pracują i wspólpraca z fachowymi pracownikami podmiotów leczniczych w poz.
Niebagatelne znaczenie ma także edukacja zdrowotna prowadzona wśród kobiet w
ciąży
przez lekarzy, pielęgniarki i położne podstawowej opieki zdrowotnej.
W Ministerstwie Zdrowia analizowane są również uwarunkowania prawne, które stworzyłyby możliwość obligatoryjnego powiadamiania przez szpital lekarza rodzinnego kobiety o urodzeniu przez nią dziecka, pod kątem możliwości uszczelniania systemu w tym zakresie
Y2 —„—-- €-%%
OKi4R STANIJ Ni rte 7drowia
4k kmdt
3
RZECZPOSPOLITA POLSKA Warszawa, maja 2014 roku Rzecznik Praw Dziecka
Marek Michalak
ZEW/500/20-1/201 4/AM
Pani
Joanna Kluzik
-
Rostkowska Minister Edukacji Narodowej Al. J. Christiana Szucha 25 00-918 WarszawaJ(ĄLĄQ)
w wystąpieniu z 27 marca 2013 roku zwracałem się do Ministra Edukacji Narodowej wskazując na potrzebę zmian w przepisach dotyczących sposobu przeprowadzania konkursów przedmiotowych i olimpiad, organizowanych w myśl rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 29 stycznia 2002 r. w sprawie organizacji oraz sposobu przeprowadzania konkursów, turniejów i olimpiad (Dz. U. z 2002 r. Nr 13, poz. 125) przez kuratorów oświaty. W odpowiedzi Pani Minister zapewniła mnie. że zostaną podjęte działania w tym zakresie.
Niestety, w roku szkolnym 2013/2014 liczba uwag zgłaszanych przez uczniów.
rodziców i nauczycieli jeszcze się zwiększyła. Dotyczyły one (oprócz wskazanych w poprzednim wystąpieniu) następujących problemów: możliwości wglądu do prac konkursowych, sposobu formułowania pytań konkursowych i prawidłowych odpowiedzi w zależności od przyjętej za podstawę lektury, z której uczeń powinien skorzystać, kwalifikowania konkursu wiedzy obywatelskiej i ekonomicznej w różnych województwach jako konkursu tematycznego lub konkursu przedmiotowego.
Odrębny, ale niezmiernie ważny problem zgłaszany do Rzecznika Praw Dziecka, dotyczył dostosowania warunków i organizacji konkursów do możliwości dzieci z niepełno sprawnością.
W jednym z województw do konkursu historycznego przystąpił niewidomy gimnazjalista (nieposługujący się Braillem), z umiarkowanym niedosłuchem i zespołem Alstróma. Szkoła poinformowała właściwego kuratora oświaty z dużym wyprzedzeniem czasowym o potrzebie dostosowania wymagań do możliwości ucznia. Niestety, tak się nie stało. Rozgoryczona matka napisała do mnie: „oceniam jako dyskryminację
(...)
sytuację,kiedy w zestawie pytań konkursowych dla osoby niewidomej zawiera się ilustrację postaci z poleceniem podania jej imienia i nazwiska
(...)
oraz dwie mapy, które nie posiadały żadnych fachowych opisów, a przydzielony do pomocy nauczyciel wspomagający nie jest specjalistą w danym przedmiocie”.Pragnę podkreślić, że o dziecku posiadającym opinię lub orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego nie można myśleć wyłącznie jak o osobie z dysfunkcją. Konieczne jest podkreślanie jego mocnych stron, wspieranie talentów, wskazywanie form dalszego rozwoju. Poza tym nie zapominajmy, że dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi to także te szczególnie uzdolnione. Wynik konkursu przedmiotowego przeprowadzonego zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 22 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.) może mieć duży wpływ na dalszą ścieżkę edukacyjną młodego człowieka, poczynając od możliwości zwolnienia go z części sprawdzianu lub egzaminu gimnazjalnego, po rekrutację do wymarzonej szkoły (ustawa z dnia 6 grudnia 2013 r. o zmianie ustawyo systemie oświaty oraz niektórych innych ustaw — Dz. U. z 2014 r., poz. 7 oraz rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyFikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych - Dz. U. z 2007 r. Nr 83, poz. 562 z późn. zm.). Dla dziecka z niepełnosprawnością jest to szczególnie ważne.
W związku z powyższym, na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 2 oraz art. 10 a ustawy z dnia 6 stycznia 2000 r. o Rzeczniku Praw Dziecka (Dz. U. z 2000 r. Nr 6 poz. 69 z późn. zm.), ponownie wnoszę o dokonanie takich zmian w przepisach dotyczących organizacji konkursów i olimpiad, aby dzieci biorące w nich udział nie tylko nie czuły się niesprawiedliwie traktowane, ale aby to wyzwanie było dla nich ogromną zachętą do pracy nad osobistym rozwojem.
S
MINISTER EDUKACJI NARODOWEJ
Warszawa, 04 czerwca 2014 r.
DZSE.WSEWU.5026. 133.201 4.AM
Pan
Marek Michalak
Rzecznik Praw Dziecka ul. Przemysłowa 30/32 OO-450 Warszawa
L
„5
odpowiadając na pismo z 5 maja br. dotyczące zmian w zakresie organizacji konkursów przedmiotowych dla uczniów, organizowanych zgodnie z 3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 29 stycznia 2002 r. w sprawie organizacji oraz sposobu przeprowadzania konkursów, turniejów i olimpiad (Dz. U. z 2002 r, Nr. 12, poz. 125, z późn. zm.) przez kuratorów oświaty, uprzejmie wyjaśniam
W obecnym systemie prawnym, tj. zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 29 stycznia 2002 r. w sprawie organizacji oraz sposobu przeprowadzania konkursów, turniejów i olimpiad konkursy o zasięgu wojewódzkim mogą być organizowane przez kuratora oświaty, a konkursy o zasięgu ponadwojewódzkim przez właściwych kuratorów oświaty, na podstawie zawartego porozumienia. Zatem, do kompetencji właściwego kuratora oświaty należy doprecyzowanie, czy i jaki konkurs zostanie zorganizowany na terenie danego województwa, jaki będzie on miał charakter oraz, w przypadku konkursów interdyscyplinarnych i tematycznych, ich zakres tematyczny. Również zgodnie z ww. rozporządzeniem, do właściwości kuratora oświaty należy powołanie komisji konkursowej, zatwierdzenie regulaminu przez
nią
opracowanego, jak również wydanie laureatom i finalistom stosownych zaświadczeń.Jednocześnie uprzejmie informuję, że Ministerstwo Edukacji Narodowej, zauważając, że obecny system organizacji konkursów dla uczniów gimnazjów przez poszczególnych kuratorów oświaty, nie spełnia oczekiwań wszystkich
uczniów, rodziców, a także środowisk naukowych, zainteresowanych pracą z uczniem zdolnym w powyższym zakresie, podjęło działania zmierzające do analizy istniejącego systemu, jego oceny i zasadnych zmian legislacyjnych.
Jednym z efektów powyższych działań była realizacja 4 edycji ogólnopolskich olimpiad dla uczniów gimnazjów (olimpiady matematycznej, informatycznej i języka angielskiego) w ramach projektu systemowego „Opracowanie i wdrożenie kompleksowego systemu pracy z uczniem zdolnym”.
Rekomendacje dla Ministra Edukacji Narodowej będą przygotowane na zakończenie realizacji projektu w 2014 r.
Obecny stan prawny nie przewiduje organizacji olimpiad dla uczniów gimnazjów, a jedynie dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych, w których incydentalnie mogą brać udział uczniowie gimnazjów, za zgodą komitetów organizacyjnych tych olimpiad.
Dodatkowo, uprzejmie informuję, że Ministerstwo Edukacji Narodowej w trakcie spotkań, które miały miejsce przed poprzednią edycją konkursów i olimpiad, zarówno z przedstawicielami kuratoriów oświaty oraz w trakcie spotkań z przedstawieniami komitetów głównych olimpiad dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych, zwracało uwagę na konieczność dostosowania warunków organizacyjnych konkursów i olimpiad do udziału w nich uczniów niepełnosprawnych.
Wyraz troski Ministerstwa o uzdolnionych niepełnosprawnych uczniów, znalazł swoje miejsce również w zaproponowanym przez MEN Ramowym Regulaminie Olimpiad (RRO), który stał się jednym z kryteriów oceny w konkursie na realizację zadania publicznego pn. „Organizacja i przeprowadzenie olimpiad w latach szkolnych 2013/2014, 2014/2015, 2015/2016”.
Zgodnie z ww. Regulaminem, obejmującym również kwestie udziału w konkursach uczniów niepełnosprawnych, zapoznani zostali również przedstawiciele kuratoriów oświaty, którym rekomendowano wykorzystanie przygotowanego dokumentu, z możliwością jego implementacji na terenie województwa. Omawiane kwestie precyzował 5. Przepisy szczegółowe, a w szczególności pkt. 5.1. Udział osób niepełnosprawnych organizator dokona wszelkich starań, aby w miarę możliwości w danych warunkach organizować zawody w taki sposób i w takich miejscach, by nie wykluczały udziału osób niepełnosprawnych.
Istotą zaproponowanych zmian, które znalazły swój kierunek w
cyt.
Regulaminie, było również uwzględnienie innych, równie istotnych kwestii, m.in.
dotyczących trybu odwoławczego.
2
Organizator miał określić, w jakich okolicznościach ma zastosowanie tryb odwoławczy oraz jak ta procedura powinna przebiegać. Zwrócono uwagę na istotność tego zapisu zarówno dla uczestnika, jak i organizatora.
Pierwszemu daje prawo do odwołania się od decyzji poszczególnych komisji, jeśli uważa, że uzyskana przez niego ocena nie odzwierciedla poziomu jego wiedzy, lub zawody były — według niego — prowadzone z naruszeniem regulaminu. Z kolei organizatorowi pozwala na uruchomienie przewidzianych procedur, gdy takie odwołanie zostanie złożone oraz zapewnienie tym samym wizerunku bezstronności i gwarancji rzetelnie wykonanej pracy.
W kwestii zmiany kwalifikacji, w bieżącym roku szkolnym, Konkursu Wiedzy Obywatelskiej i Ekonomicznej, organizowanego dla uczniów gimnazjów województwa mazowieckiego przez Mazowieckiego Kuratora Oświaty, z przedmiotowego na tematyczny, uprzejmie informuję, że Ministerstwo Edukacji Narodowej, na podstawie art. 21 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. 2004 r., Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), wystąpiło do ww. Kuratora Oświaty z prośbą o udzielenie stosownych wyjaśnień w tej sprawie. Jednocześnie po analizie przytoczonej przez opiekunów uczestników ww. konkursu argumentacji, zwróciło się do Mazowieckiego Kuratora Oświaty, o rozważenie możliwości przywrócenia organizacji ww. Konkursu w randze konkursu przedmiotowego, zgodnie z obowiązującymi przepisami cyt.
rozporządzenia, w roku szkolnym 2014/2015.
W związku z faktem, że realizacja konkursów w bieżącym roku szkolnym w poszczególnych województwach jeszcze się nie zakończyła, MEN nie może w chwili obecnej przedstawić ogólnych wniosków wynikających z ich organizacji oraz poinformować kuratorów oświaty o wynikach ich analizy.
Po zakończeniu tegorocznej edycji konkursów organizowanych przez kuratorów oświaty oraz jej podsumowania w województwach, przykładem roku ubiegłego, Ministerstwo Edukacji Narodowej planuje zorganizowanie spotkania z przedstawicielami kuratoriów oświaty, celem dokonania ogólnego podsumowania tegorocznej edycji, przedmiotowej analizy skarg, wniosków, oraz sugestii zgłaszanych przez zainteresowanych.
2
Warszawa. maja 2014 r.
RZECZPOSPOLITA POLSKA Rzecznik Praw Dziecka
Marek Michalak
ZSS/500/12/20 14/JZ (w odp. naleŻy podać nr sprawy)
Pan
Bogdan Zdrojewski Minister Kultury
i Dziedzictwa Narodowego
niniejsze wystąpienie d yczy powinności przechowywania przez podmioty dostarczające audiowizualne usługi medialne na żądanie kopii przekazów udostępnianych w tych usługach.
Obowiązek ten jest statuowany przez art. 47i ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji”, przywoływanej dalej jako ..u.r.t. i obejmuje wyłącznie audycje, nie obejmuje zaś reklam i innych przekazów. Postuluję, by zakres przedmiotowy obowiązku nałożonego na dostawców audiowizualnych usług medialnych na żądanie został rozszerzony dc lege frenda o pozostałe rodzaje udostępnianych przekazów, tj. reklamy i inne przekazy (aktualnie obowiązujące unormowanie uniemożliwia sprawowanie skutecznej kontroli zgodności treści pozostałych rodzajów przekazów z przepisami u.r.t.). Poniżej przedstawiam racje potwierdzające celowość i zasadność zgłoszonego postulatu.
Do Rzecznika Praw Dziecka wpłynęła skarga na emisję reklamy przed filmem dla dzieci dostępnym w audiowizualnych usługach medialnych na żądanie, przywoływanych dalej jako .uslugi”. Ponieważ treść wyemitowanej reklamy uzasadniała podejrzenie naruszenia przez dostawcę usługi art. I 6b ust. 3 u.r.t.. tj. spowodowanie zagrożenia fizycznemu. psychicznemu lub moralnemu rozwojowi małoletnich. skarga została przekazana do rozpatrzenia Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji — organowi właściwemu do stosowania wobec nadawcy sankcji za naruszenie przepisów ustawy medialnej. W toku badania sprawy Krąjowa Rada stwierdziła, że wyemitowana w usłudze reklama jest przekazem handlowym w rozumieniu art. 4 pkt 16 u.r.t. i nie jest audycją w rozumieniu art. 4 pkt 2 u.r.t. Z tego względu na dostawcy usług nie spoczywa
„Tekstjedn. z2011 r.: Dz.U.Nr43,poz.226zezm.
obowiązek przechowywania kopii reklamy na podstawie art. 47i u.r.t., bowiem w zakresie zastosowania tegoż przepisu mieszczą się tylko udostępniane publicznie audycje, a nie reklamy.
W konsekwencji Przewodniczący Krąjowej Rady nie mógł na podstawie art. 10 ust. 2 u.r.t. zażądać od dostawcy usług nadesłania kopii reklamy i podjąć działań kontrolnych w sprawie jej emisji w usługach (informacje pochodzą ze skierowanego do Rzecznika pisma Krajowej Rady z 24 marca 2014 r.2).
Regulacja dostarczania usług została zamieszczona w u.r.t. po wejściu w życie ustawy z dnia 12 października 2012 r. o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji3, za pośrednictwem której została dokonana transpozycja do polskiego porządku prawnego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących audiowizualnych usług medialnych (dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych)4, przywoływanej dalej jako .Dyrektywa”. Ustawa transponująca weszła w życie 28 lutego 2013 r.
Z preambuły implementowanej Dyrektywy wyczytać można motywy przyświecające prawodawcy europejskiemu przy tworzeniu regulacji dotyczącej usług. Dla przykładu przytoczyć można pkt 59 preambuły, w myśl którego:
Dostępność szkodliwych treści u audiawizualn1ch uslugach medialnych stanrni”i źródło niepokoju dla prawodawców, przedsiębiorstw branżowych i rodziców. Pojawią się również nowe problemy, rwiqzane zwłaszcza z nowymi platformami i nollymi produktami. Przepisy służące ochronie fzycznego, umysłowego i moralnego ror,ś „oju mu/olein ich oraz ochronie godności ludzkiej we wszystkich audiowizualnych usługach mediamych, w tynz także w handlowych przekazach audiowizualnych, są zatem niezbędne.
Konkretne racje przemawiające za określeniem standardów w dziedzinie przekazów handlowych emitowanych przy świadczeniu audiowizualnych usług medialnych zostały przytoczone w art. 79 — 93 preambuły. Racje te stały się uzasadnieniem dla przepisów art. 9 — 11 zawartych w III rozdziale Dyrektywy, noszącym tytuł „Przepisy mające znaczenie do wszystkich audiowizualnych usług media1nych, ustalających warunki rozpowszechniania przekazów handlowych. W kontekście źródłowej dla niniejszego wystąpienia sprawy warto przytoczyć art. 9 ust. 1 lit. g Dyrektywy, zgodnie z którym:
Państwa członkowskie zapewniają spełnianie przez handlowe przekaz)” audiowizualne rozpowszechniane przez dostawców usług nzediulnych podlegających ich jumysdykcji następujących
2Znak: DPz-WSW.051.21985.2013.
3 Dz.U.z2012r.poz. 1315.
Dz.Urz. UE L95z 15 kwietnia 2010 r., s. I ze zm.
Strona 2 z 5
wymagań: handlowe przekazy audiowizualne nie mogą wyrzqdać „tzycznej lub moralnej szkody maloletnim. W -wiqzku z tym nie mogą bezpośrednio naklaniać maloletnich do kupna lub najmu produktu lub usługi, wykorzystując ich brak doświadczenia lub latwowierność, nie mogą bezpośrednio zachęcać małoletnich, by przekonali rodziców lub osoby trzecie do kupna reklamowanych produktów lub usług, nie mnogą wykorzystywać szczególnego zaufami ia, którym małoletni darzą rodziców, nauczycieli lub inne osoby, ani nie mnogą bez uzasadnienia pokazywać małołetnich w niebezpiecznych sytuacjach.
Przywołane unormowania wspólnotowe znalazły swoje odzwierciedlenie w krajowym porządku prawnym— w przepisach u.r.t. Na mocy przepisu odsyłającego —art. 47k u.r.t:
Do audiowizuałnych usług medialnych na żądanie stosuje się przepisy art. 16 ust. 1, art. ]6b ust. 1-3a, art. 16c, art. 17 ust. 1-2, 4, 5, 6a i 7, art. 17a ust. 1-3, 5 i 6 oraz przepisy wydane na podstawie art. 16b ust. 3b, art. 17 ust. 8 z wyłączeniem przepisów dotyczących ewidencji sponsorowanych audycji lub innych przekazów, a także przepisi wydane iza podstrnt”ie art. 1 7a ust. 9 ii zakresie szczegółowych warunków oznaczania przez nadawcę audycji, w których zastosowano lokowanie produktu, znakiem graficznym.
Przepisy, do których prowadzi odwołanie z art. 47k u.r.t.. określają wymogi stawiane przez ustawodawcę przekazom handlowym emitowanym w pro gramach radiowych i telewizyjnych.
Wśród wymienionych warunków znajdują się m.in. zakazy emisji przekazów handlowych negatywnie oddziałujących na rozwój dzieci, np. przekazów handlowych zagrażających fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi mało letnich (art. 47k u.r.t. W ZW. z art. 1 6b ust. 3 pkt 4 u.r.t.). Zatem na mocy przywołanego przepisu ustawodawca, uwzględniając specyfikę przekazów handlowych rozpowszechnianych w usługach. objął je zastosowaniem przepisów regulujących emisję takich samych przekazów w programach radiowych i telewizyjnych.
Stwierdzenie faktu, iż regulacja normatywna świadczenia usług stanowi następstwo implementacji Dyrektywy, rodzi pytanie o kompletność dokonanej implementacji i adekwatność krajowych środków prawnych wybranych do osiągnięcia celów wytyczonych przez podlegający implementacji akt prawny. Niewątpliwie od dnia wejścia w życie nowelizacji u.r.t. dokonanej ustawą z dnia 12 października 2012 r. zaczęły obowiązywać na terenie Rzeczypospolitej Polskiej określone reguły rozpowszechniania przekazów handlowych w usługach — reguły materialnoprawne, odnoszące się do wymogów stawianych treści tych przekazów. Jednakże samo określenie rodzaju produktów czy usług, których reklamować nie wolno, zakazanie pewnych technik marketingowych lub wykluczenie z przekazów handlowych np. treści naruszających godność ludzką bądź zagrażających rozwojowi dzieci jest niewystarczające dla osiągnięcia celu regulacji. Należy bowiem zapewnić
Strona 3 z 5
skuteczność egzekwowania odpowiedzialności wobec dostawców usług za naruszenie ustanowionych reguł.
Organem orzekającym o naruszeniu norm regulujących rozpowszechnianie przekazów handlowych w usługach jest — zgodnie z art. 53c u.r.t. — Przewodniczący Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.
który może na podstawie art. 10 ust. 2 u.r.t. zażądać od dostawcy każdej usługi medialnej przedstawienia materiałów, dokumentów i udzielenia wyjaśnień w zakresie niezbędnym dla kontroli zgodności działania tego dostawcy z przepisami ustawy, warunkami koncesji lub wiążącymi go aktami samoregulacji. Pod pojęciem materiałów można rozumieć utrwalone przez nadawcę audycje, reklamy lub inne przekazy (por. 1 ust. 1 rozporządzenia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 6 lipca 2000 r. w sprawie utrwalania i przechowywania przez nadawców audycji, reklam i innych przekazów”).
Z powyższą kompetencją Przewodniczącego Krąjowej Rady jest powiązany spoczywający na dostawcy usługi medialnej obowiązek utrwalania przekazów na odpowiednich nośnikach i ich przechowywania przez odpowiedni okres. To oczywiste, że sens tego obowiązku zasadza się na stworzeniu Przewodniczącemu Krajowej Rady warunków do sprawowania kontroli zgodności działania dostawcy usług medialnych z przepisami ustawy, \yarunkami koncesji lub wiążącymi go aktami samoregulacji. Gdyby dostawca nie musiał przechowywać nagrań przekazów przez odpowiedni okres, organ kontroli nie dysponowałby materiałem potrzebnym do wykonywania swoich kompetencji.
Wobec powyższego niewytłumaczalne jest zróżnicowanie, którego dokonał ustawodawca wśród dostawców usług medialnych, postanowiwszy, że nadawcy programów radiowych i telewizyjnych (nadawcy przekazów linearnych)
są
zobowiązani do utrwalania audycji, reklam lub innych przekazów (art. 20 ust. I u.r.t.), zaś podmioty dostarczające audiowizualne usługi medialne na żądanie (nadawcy przekazów nielinearnych) — wyłącznie kopii audycji udostępnianych publicznieWobec powyższego niewytłumaczalne jest zróżnicowanie, którego dokonał ustawodawca wśród dostawców usług medialnych, postanowiwszy, że nadawcy programów radiowych i telewizyjnych (nadawcy przekazów linearnych)