238
Leczenie schizofrenii elektrowstrząsami oraz lekami przeciwpsychotycznymi,
łącznie z elektrowstrząsami
Treatment of schizophrenia with electroconvulsive therapy – antipsychotic drugs combination
1 Centralny Szpital Kliniczny Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Dyrektor: dr n. med. Monika Domarecka
2 Klinika Zaburzeń Afektywnych i Psychotycznych Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Kierownik: prof. dr hab. n. med. Jolanta Rabe‑Jabłońska
Correspondence to: Klinika Zaburzeń Afektywnych i Psychotycznych UM w Łodzi, ul. Czechosłowacka 8/10, 92‑216 Łódź, e‑mail: emilkakolodziej@wp.pl
Source of financing: Department own sources
Streszczenie
Elektrowstrząsy (EW) były stosowane w leczeniu schizofrenii od czasu ich wynalezienia w 1938 roku. Wprowadzenie efektywnej farmakoterapii schizofrenii oraz zaburzeń nastroju doprowadziło do znacznego spadku ich wykonywania w latach 60. i 70. XX wieku. Stopniowe wykazanie ograniczeń skuteczności i występowanie objawów niepożądanych le‑ ków przeciwpsychotycznych doprowadziło w kolejnych dekadach do powrotu zainteresowania elektrowstrząsami jako metodą leczenia lekoopornej schizofrenii. Niestety, wskazania do zastosowania EW w schizofrenii i ich miejsce w algoryt‑ mach leczniczych są niejasne, głównie w związku z brakiem odpowiedniej jakości badań klinicznych. Kontrowersje zwią‑ zane z oceną efektywności EW w leczeniu schizofrenii, zwłaszcza opornej na farmakoterapię, znalazły odzwierciedlenie w różnicach w rekomendacjach wydawanych przez różne towarzystwa naukowe. Analiza danych z literatury (nieliczne badania randomizowane i otwarte, głównie badania retrospektywne i opisy kazuistyczne) wykazuje, że strategia polega‑ jąca na leczeniu skojarzonym lekami przeciwpsychotycznymi i elektrowstrząsami jest efektywniejsza od każdej z tych me‑ tod z osobna. Badania sugerują także, że połączenie EW i klozapiny jest raczej bezpieczne i skuteczne; doniesienia oce‑ niające połączenie z nowymi LPP drugiej generacji są nieliczne. Identyfikowano różne czynniki predykcyjne poprawy po leczeniu skojarzonym EW i LPP. Częsta jest konkluzja, że elektrowstrząsy w połączeniu z lekami przeciwpsychotyczny‑ mi mogą być rozważane jako opcja terapeutyczna u pacjentów, u których farmakoterapia wykazuje ograniczoną skutecz‑ ność. Profil objawów ubocznych terapii skojarzonej nie różni się od samych zabiegów EW, jest ona bezpieczna i dobrze tolerowana.
Słowa kluczowe: schizofrenia, EW, wskazania, skuteczność, leczenie lekami przeciwpsychotycznymi i EW, schizofrenia lekooporna
Summary
Electroconvulsive therapy (ECT) has been used to treat schizophrenia since the procedure was introduced in 1938. The introduction of effective pharmacological treatments for schizophrenia and mood disorders led to a drop in the use of ECT during the 1960s and 1970s. When the limitations in the efficacy of antipsychotic drugs and the adverse effects of these agents were recognized, interest in ECT as a therapy for treatment of resistant schizophrenia (TRS) returned. Nevertheless, indications for the use of electroconvulsive therapy in schizophrenia and its place in the treatment hierar‑ chy for patients with this disorder are unclear because of the dearth of quality research in this field. The controversy over the efficacy of ECT for the treatment of schizophrenia, especially the treatment resistant one, has more recently been embodied in the opposing recommendations of a number of different groups. Literature review (a few randomized con‑ trolled trials, mostly uncontrolled studies such as open trials, retrospective studies and case reports) indicates that com‑ bined treatment with antipsychotics and electroconvulsive therapy is possibly superior to each method when used alone. Combination of ECT and clozapine represents additional help and most of the data suggest it is both safe and effective. There are only few studies concerning the newest atypical antipsychotics. Different predictors of therapeutic outcome were identified. The literature review indicates that the combination of ECT and antipsychotic drugs may be considered as a treatment strategy for patients with schizophrenia, especially those refractory to conventional treatments. Side effects profile of this strategy does not differ from traditional ECT treatments.
239
E
lektrowstrząsy (EW) stosowano w leczeniu schizofreniiod czasu ich wynalezienia w 1938 roku. Wprowadzenie efektywnej farmakoterapii schizofrenii oraz zaburzeń na‑ stroju doprowadziło do znacznego spadku częstości ich wyko‑ nywania w latach 60. i 70. XX wieku. Stopniowe wykazywanie ograniczeń skuteczności i ujawnianie nowych objawów niepo‑ żądanych leków przeciwpsychotycznych doprowadziło w kolej‑ nych dekadach do powrotu zainteresowania EW jako metodą leczenia lekoopornej schizofrenii(1‑3).
Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie aktualnego sta‑ nu wiedzy na temat zastosowania skojarzonej terapii lekami przeciwpsychotycznymi i EW w schizofrenii.
W przeciwieństwie do zaburzeń afektywnych (gdzie rola EW jest uznana) wskazania do zastosowania EW w schizofrenii i ich miejsce w algorytmach leczniczych są niejasne, głównie w związku z brakiem odpowiedniej jakości badań klinicznych. Większość badań dotyczących zastosowania EW w schizofre‑ nii obciążona jest błędami metodologicznymi lub zawiera tech‑ niczne i kliniczne nieścisłości(4,5). Obejmują one: „naddiagno‑
zowanie” schizofrenii, co powodowało włączanie do badań pacjentów z zaburzeniami schizoafektywnymi lub psychotycz‑ ną depresją, brak szczegółowych kryteriów diagnostycznych, stosowanie różnorodnych narzędzi oceny, dużą heterogenność badanych grup, brak dokładnych opisów grup badanych i ich małą liczebność, a także duże zróżnicowanie w technice sa‑ mych zabiegów EW i procedurze ich wykonywania.
Kontrowersje związane z oceną efektywności EW w leczeniu schizofrenii znalazły odzwierciedlenie w różnicach rekomenda‑ cji wydawanych przez różne gremia(4).
Rekomendacje Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatryczne‑ go (American Psychiatric Association, APA)(6) są jednymi z bar‑
dziej korzystnych.
Królewskie Kolegium Psychiatrów (Royal College of Psychi‑ atrists, RCP)(7) opublikowało oficjalne wytyczne, które pod‑
chodzą do roli elektrowstrząsów w terapii schizofrenii bardzo ostrożnie, a nawet zniechęcająco.
Eksperci World Federation of Societies of Biological Psychia‑ try(8) również nie zachęcają do szerszego stosowania elektrote‑
rapii (tabela 3).
Najbardziej krytycznie do elektroterapii odnosi się National In‑ stitute for Clinical Excellence (NICE)(9). W swoich wytycznych
NICE dochodzi do wniosku, że dowody na skuteczność elek‑ trowstrząsów w schizofrenii są niewystarczające i z tego powodu nie mogą one być zalecane w terapii schizofrenii – EW nie są bar‑ dziej skuteczne, a mogą być mniej skuteczne niż leki przeciwpsy‑ chotyczne. Jedyne pozytywne stwierdzenie to konkluzja, że EW
mogą przynieść pozytywny efekt w leczeniu ostrych epizodów pewnych podtypów schizofrenii, a połączenie ich z farmakotera‑ pią może być bardziej skuteczne niż sama farmakoterapia. Chanpattana podsumował krótko wyniki wielu badań dotyczą‑ cych skuteczności EW u chorych na schizofrenię i najistotniej‑ sze wnioski zebrał w postaci tabel, dzieląc je na dwie grupy – wnioski z badań klinicznych opublikowanych przed 1980 ro‑ kiem i wnioski z badań opublikowanych po 1980 roku(1). Wnio‑
ski te przedstawiają tabele 4 i 5.
W opublikowanym w 2005 roku przeglądzie danych z bazy Co‑ chrane Tharyan i Adams przeprowadzili metaanalizę wyni‑ ków badań z lat 1966‑2004 zawartych w wielu bazach medycz‑ nych(10), w celu ustalenia, czy EW przynosi istotne klinicznie
korzyści pacjentom ze schizofrenią w zakresie ogólnej popra‑ wy, długości hospitalizacji, zmiany stanu psychicznego i po‑ ziomu funkcjonowania. Z przeglądu obejmującego 26 badań RTC wynikało, że w porównaniu z zabiegami „pozorowany‑ mi” (sham ECT) EW przynosiło częstszą poprawą kliniczną, u mniejszej liczby pacjentów występowały wczesne nawroty i metoda ta zwiększała prawdopodobieństwo wypisu ze szpita‑ la. W bezpośrednim porównaniu EW z farmakoterapią ta ostat‑ nia była znacznie skuteczniejsza. Z kolei leczenie skojarzone – EW i leki przeciwpsychotyczne – było bardziej efektywne niż każda z metod oddzielnie. Ponadto wprowadzenie kontynuacji leczenia EW (continuation ECT, C‑ECT) pozwalało na osiąg‑ nięcie lepszych wyników w porównaniu ze stosowaniem tylko samych leków przeciwpsychotycznych.
W podsumowaniu autorzy stwierdzili, że EW w połączeniu z le‑ kami przeciwpsychotycznymi mogą być rozważane jako opcja terapeutyczna u pacjentów wymagających szybkiej poprawy ogólnej i zmniejszenia liczby i nasilenia objawów, a także u tych, u których farmakoterapia wykazuje ograniczoną skuteczność.
TERAPIA SKOJARZONA LEKAMI
PRZECIWPSYCHOTYCZNYMI
I ELEKTROWSTRZĄSAMI
EW w połączeniu z lekami przeciwpsychotycznymi mogą być rozważane jako opcja terapeutyczna u pacjentów, u których farmakoterapia wykazuje ograniczoną skuteczność(10). Należy
jeszcze raz przytoczyć wyniki jednej z najnowszych metaana‑ liz badań RTC, dotyczących zastosowania EW w schizofrenii lekoopornej.
1. EW są skuteczne w zaostrzeniach psychotycznych u pacjentów ze schizofrenią w przypadku podtypu katatonicznego, gdy obecny epizod cechuje ostry i nagły początek lub gdy w przeszłości stwierdzano dobrą reakcję na EW.
2. EW są skuteczne w leczeniu innych zaburzeń psychotycznych z grupy schizofrenii: zaburzenia podobnego do schizofrenii i zaburzenia schizoafektywnego.
Tabela 1. EW w schizofrenii – Stanowisko Amerykańskiego To‑ warzystwa psychiatrycznego
1. EW nie rekomenduje się u pacjentów ze schizofrenią 2. typu, jeśli nie są obecne wyraźne objawy depresyjne.
2. Zastosowanie EW u pacjentów ze schizofrenią 1. typu jest ograniczone do pacjentów, którzy nie tolerują neuroleptyków w dawce równej ekwiwalentowi 500 mg chlorpromazyny dziennie lub którzy nie zareagowali odpowiednio na ekwiwalent 500 mg chlorpromazyny dziennie, u których pożądana jest szybka poprawa objawowa i w szczególnych grupach pacjentów (np. ostra katatonia, zaburzenie schizoafektywne).
3. EW mogą zmniejszać zachowania antyspołeczne wynikające z objawów psychotycznych, kiedy same leki neuroleptyczne są nieskuteczne.
Tabela 2. EW w schizofrenii – Stanowisko Królewskiego Kole‑ gium psychiatrów
240
Po raz pierwszy efekty synergistycznego działania neuroleptyków i EW opisano w badaniu z 1959 roku – dotyczyło ono łącznego stosowania EW i chlorpromazyny(5). W późniejszych badaniach
wskazywano na krótkoterminowe korzyści kliniczne wynikające z dołączenia EW do już prowadzonego leczenia farmakologicz‑ nego(11). Wiele z nich przytacza Klapheke, który jednocześnie do‑
konał analizy literatury dotyczącej tego tematu pochodzącej z lat 1959‑1987(5) i obejmującej kilkadziesiąt retrospektywnych i pro‑
spektywnych, kontrolowanych badań. Zwracając uwagę na niedo‑ ciągnięcia metodologiczne, doszedł jednak do wniosku, że łącz‑ ne zastosowanie leków przeciwpsychotycznych (w tym klozapiny) i EW wydaje się bezpieczne oraz może skutkować większym odset‑ kiem popraw czy szybszą poprawą stanu psychicznego w porów‑ naniu z każdą z tych metod oddzielnie. Autor ten stwierdził także, że porównywanie długoterminowej efektywności leczenia pacjen‑ tów tylko lekami przeciwpsychotycznymi oraz terapią skojarzoną powinno dotyczyć grupy poddawanej EW podtrzymującym. Czynnikami, które wydawały się wpływać na krótkoterminowe efekty terapii EW chorych na schizofrenię, były stopień prze‑ wlekłości choroby i jednoczesne zastosowanie leków przeciw‑ psychotycznych(6,12).
Braga i Petrides(13) opublikowali wszechstronny przegląd literatu‑
ry przedmiotu z okresu pomiędzy 1980 i 2003 rokiem. Zidenty‑ fikowali oni 42 artykuły opisujące 1371 pacjentów, z czego tylko 9 badań było podwójnie zaślepionymi, randomizowanymi i kon‑ trolowanymi próbami porównującymi EW z pozorowanymi EW. Niestety, wyniki tych badań były na tyle zróżnicowane, że nie po‑ zwalało to na wyciągnięcie jednoznacznych wniosków odnośnie do skuteczności. Pozostałe rozpatrywane badania były głównie badaniami prospektywnymi, otwartymi, analizowano także opi‑ sy przypadków. Wyniki tych pierwszych okazały się bardzo za‑ chęcające – większość wykazała, że strategia polegająca na lecze‑ niu skojarzonym jest efektywniejsza niż inne formy terapii(12,14‑18).
Dwa badania retrospektywne(19,20) oceniono jako mniej wartościo‑
we ze względu na możliwość tendencyjnej oceny danych kata‑ mnestycznych. Wykazały one jednak w niewielkiej grupie pacjen‑ tów (21 osób), iż połączenie EW z klasycznymi neuroleptykami
jest zarówno skuteczne, jak i bezpieczne. W podsumowaniu ana‑ lizy autorzy podkreślają, że pomimo mniejszej istotności w 19 omawianych przez nich badaniach otwartych, obejmujących nie‑ mal tysiąc pacjentów, tylko w dwóch dotyczących 150 chorych nie wykazano przewagi terapii skojarzonej EW i lekami przeciw‑ psychotycznymi nad samą farmakoterapią.
Na szczególną uwagę zasługuje duże prospektywne badanie Chanpattany i wsp.(21) oceniające grupę 293 pacjentów ze schi‑
zofrenią i opornością na farmakoterapię, określoną według zmodyfikowanych kryteriów Kane’a. Pacjentów leczono flupen‑ tiksolem oraz EW stosowanymi trzy razy w tygodniu. Wyniki były bardzo zachęcające – ponad 54% badanych spełniła kry‑ teria poprawy. Stwierdzono, że pacjenci dobrze odpowiadający na leczenie to osoby młodsze, z krótszym czasem trwania cho‑ roby i aktualnego zaostrzenia, mniej obciążającym wywiadem rodzinnym w kierunku schizofrenii, mniejszym nasileniem ob‑ jawów negatywnych przed rozpoczęciem terapii oraz wyższymi wynikami w skali całościowej oceny funkcjonowania (czyli lepiej funkcjonujący). Spostrzeżenie dotyczące wpływu czasu trwania choroby skłoniło badaczy do rekomendowania leczenia EW we wcześniejszych fazach zaostrzenia schizofrenii.
W 2006 roku Painuly i Chakrabarti(22) opublikowali wyniki me‑
taanalizy indyjskich badań na temat leczenia zaostrzeń schizo‑ frenii EW i lekami przeciwpsychotycznymi. Metaanaliza obej‑ mująca cztery kontrolowane badania (113 pacjentów) wykazała istotnie większą krótkoterminową poprawę (podczas pierw‑ szych 4‑8 tygodni leczenia) w grupie leczonych połączeniem, terapią skojarzoną niż w grupie leczonych tylko farmakologicz‑ nie. Kiedy badacze porównali średnie wyniki końcowe w skali BPRS (Brief Psychiatric Rating Scale), okazało się, że pacjenci otrzymujący terapię skojarzoną uzyskiwali rezultaty o 5 punk‑ tów wyższe, co było różnicą istotną statystycznie.
Klozapina jest dotychczas jedynym lekiem o udowodnionej skuteczności u pacjentów opornych na inne leki przeciwpsy‑ chotyczne. Niestety, istnieje grupa chorych na schizofrenię, któ‑ rzy nie mogą przyjmować tego leku z powodu obciążających objawów ubocznych. Około 70% chorych, którzy są w stanie tolerować odpowiednią kurację klozapiną, nie odnosi jednak żadnej korzyści z tego leczenia(23). Logiczne jest więc, że kolej‑
nym krokiem w terapii takich pacjentów może być połączenie EW i klozapiny. Strategię taką zastosowano po raz pierwszy w 1990 roku(2,24). Zaskakujące jest jednak, jak niewielu badaczy
podjęło się oceny takiego leczenia.
Braga i Petrides(13) przytaczają i analizują wyniki zaledwie 12 ist‑
niejących badań dotyczących połączenia klozapiny z EW z lat
1. Dowody na skuteczność EW w leczeniu lekoopornej schizofrenii są ograniczone; można je rozważać u pacjentów niereagujących na klozapinę lub u tych, u których klozapina jest przeciwwskazana.
2. Po uzyskaniu efektu terapeutycznego podczas leczenia EW należy rozważyć zastosowanie elektrowstrząsów podtrzymujących.
Tabela 3. EW w schizofrenii – Stanowisko World Federation of Societies of Biological psychiatry
1. EW są skuteczne w leczeniu schizofrenii, zwłaszcza gdy dominują objawy katatoniczne lub afektywne.
2. EW są bardziej skuteczne w przypadku ostrych epizodów choroby i obecności objawów pozytywnych niż w przypadku postaci przewlekłych i dominacji objawów negatywnych.
3. Skuteczność EW jest mniejsza od skuteczności leków neuroleptycznych lub porównywalna z nią, a z pewnością nie większa (wnioski te wynikały z faktu, że w większości wczesnych badań nie stosowano elektrowstrząsów podtrzymujących, w związku z czym wysoki był odsetek nawrotów).
4. Terapia skojarzona: EW z lekami przeciwpsychotycznymi jest prawdopodobnie bardziej efektywna od każdej z metod z osobna. 5. EW mogą być skuteczne w leczeniu schizofrenii lekoopornej.
6. EW regresywne, polegające na stosowaniu dużej ilości zabiegów wykonywanych codziennie lub częściej, aż do uzyskania objawów organicznego uszkodzenia mózgu, są nieskuteczne.
7. EW wielokrotne, polegające na wykonaniu kilku stymulacji podczas jednego znieczulenia, mają wątpliwą wartość terapeutyczną.
241
1991‑2004. Są to przede wszystkim opisy kazuistyczne i serie opi‑sów przypadków (7 artykułów), badania retrospektywne (3 arty‑ kuły) i badania otwarte (2 artykuły). W większości opisów ka‑ zuistycznych pacjenci (8 osób) byli z powodzeniem leczeni kombinacją EW z klozapiną, bez poważnych objawów ubocznych i ze znaczącą redukcją objawów(25‑28). Badania retrospektywne
obejmowały 21 pacjentów, którzy zostali uznani za lekoopor‑ nych lub nie tolerowali klasycznych neuroleptyków. U większo‑ ści (z wyjątkiem 4) odnotowano poprawę stanu psychicznego od umiarkowanej do znacznej(29‑31). Jeszcze bardziej obiecujące
były wyniki dwu badań prospektywnych. W jednym z nich po‑ prawa nastąpiła u wszystkich 6 chorych opornych wcześniej na klasyczne neuroleptyki, odmawiających niezbędnych do włącze‑ nia klozapiny badań krwi. Klozapinę dołączono u nich w trak‑ cie serii EW, a poprawa wynosiła średnio 32% w skali BPRS(32).
W badaniu Kho(33) 8 z 11 pacjentów osiągnęło remisję definiowa‑
ną jako obniżenie o 30% punktacji w skali PANSS (Positive and Negative Symptoms Scale), a poprawa dotyczyła zarówno obja‑ wów pozytywnych schizofrenii, jak i negatywnych.
Kolejna, podobna analiza dotyczyła skuteczności i bezpieczeństwa równoczesnego stosowania klozapiny i EW u pacjentów ze schi‑ zofrenią i zaburzeniem schizoafektywnym, opornych na klozapi‑ nę(34). Oceniano głównie opisy kazuistyczne i badania otwarte z lat
1980‑2005. U niemal 73% chorych (z grupy 21) wykazano znacz‑ ną poprawę po leczeniu, chociaż była ona krótkotrwała. Nie uda‑ ło się też zidentyfikować predykatorów skuteczności.
Reasumując, dane dotyczące pacjentów ze schizofrenią suge‑ rują, że połączenie EW i klozapiny jest raczej bezpieczne i sku‑ teczne. Doniesienia na temat objawów ubocznych, takich jak przedłużone napady drgawkowe i arytmie, są rzadkie i nie mogą być przypisane jednoznacznie jedynie połączeniu klozapiny z EW(35,36). Niestety, brak kontrolowanych badań nie pozwala
na postawienie ostatecznych wniosków i rekomendowanie tej terapii klinicystom.
Istnieje bardzo niewiele doniesień dotyczących zastosowania EW z innymi, nowymi lekami przeciwpsychotycznymi drugiej generacji. W jednym z badań zaobserwowano tendencję do zmniejszenia nasilenia objawów pozytywnych i negatywnych u 15 pacjentów leczonych EW z dodatkiem olanzapiny lub ri‑ speridonu w porównaniu z pacjentami otrzymującymi tylko far‑ makoterapię(37). Nie była to jednak różnica istotna statystycz‑
nie, a autorzy ocenili skuteczność połączenia jako minimalną. Skuteczne okazało się zastosowanie EW i risperidonu w reduk‑ cji nasilonych zachowań agresywnych u pacjentów ze schizo‑ frenią – u 9 z 10 leczonych pacjentów agresja ustąpiła zupełnie w ciągu kilkunastu dni(16). EW stosowano jednak 5 razy w tygo‑
dniu, a chorzy nie byli lekooporni.
Dwa opisy kazuistyczne odnoszą się do terapii arypiprazolem i EW. W jednym przypadku, oceniającym bezpieczeństwo tego leczenia, nie odnotowano istotnych objawów ubocznych(38),
w drugim – po dołączeniu arypiprazolu do EW nastąpiła po‑ prawa kliniczna u pacjentki uznanej za lekooporną(39).
Faktem podkreślanym przez autorów kilkunastu badań jest przemijający charakter poprawy uzyskiwanej podczas EW, tzn. powrót objawów chorobowych w okresie kilku tygodni do kil‑ ku miesięcy od zakończenia serii zabiegów pomimo kontynu‑ owania farmakoterapii(40). Stąd postulat konieczności badań
dotyczących zastosowania elektrowstrząsów podtrzymujących (maintenance ECT, M‑ECT).
BEZPIECZEŃSTWO
Istotną kwestią związaną ze stosowaniem leczenia skojarzo‑ nego EW i lekami przeciwpsychotycznymi jest bezpieczeństwo oraz profil objawów ubocznych tej terapii. Większość donie‑ sień analizowanych przez autorów największego przeglądu(13)
uznaje leczenie skojarzone za bezpieczne, reszta nie wspomi‑ na żadnych efektów ubocznych. Nie odnotowano żadnych ob‑ jawów zagrażających życiu ani przypadków zgonów. Cześć ba‑ dań opisuje zaburzenia pamięci, które nie wydają się różnić od typowych zaburzeń pamięci związanych z terapią EW. Zwiększone ryzyko napadów drgawkowych i zmiany w zapisie EEG związane z podawaniem klozapiny budziły wątpliwości dotyczące bezpieczeństwa jej stosowania z EW. Istnieją poje‑ dyncze doniesienia kazuistyczne opisujące przedłużone napady drgawkowe lub zaburzenia rytmu serca, chociaż w większości tych przypadków autorzy nie widzieli bezpośredniego związku pomiędzy tymi objawami niepożądanymi a podawaniem kloza‑ piny(35). Wyniki pozostałych badań(25‑33) wskazują na brak istot‑
nych objawów ubocznych i oceniają kombinację EW z klozapi‑ ną jako bezpieczną.
Pomimo niezadowalającej liczby badań RTC połączenie EW i leków przeciwpsychotycznych wydaje się wartościową meto‑ dą leczenia pacjentów ze schizofrenią, zwłaszcza tych, u któ‑ rych inne formy terapii wykazują ograniczoną skuteczność. Z dostępnych badań wynika, że profil objawów ubocznych te‑ rapii skojarzonej nie różni się od samych zabiegów EW, jest ona bezpieczna i dobrze tolerowana. Powszechny jest pogląd o potrzebie dalszych badań wspomagających praktykę klinicz‑ ną, a zwłaszcza identyfikacja grup pacjentów, którzy mogą od‑ nosić największe korzyści z tej terapii.
1. U pacjentów z ostrymi objawami chorobowymi oraz u pacjentów, u których nie stwierdzono oporności na leki przeciwpsychotyczne, EW nie wykazują krótko‑ i średnioterminowej przewagi nad farmakoterapią.
2. U pacjentów, u których nie uzyskano satysfakcjonującej poprawy po leczeniu lekami przeciwpsychotycznymi, EW (zwłaszcza w połączeniu z lekami przeciwpsychotycznymi) są prawdopodobnie bardziej skuteczne niż same leki.
3. Korzyści terapeutyczne związane z leczeniem EW zwykle obserwuje się nie dłużej niż miesiąc od zakończenia terapii.
4. Leczenie podtrzymujące za pomocą EW może podtrzymać efekty terapeutyczne serii zabiegów u pacjentów, którzy uzyskali poprawę i są zagrożeni nawrotem zaburzeń w trakcie farmakoterapii.
242
PIśMIENNICTWO:
BiBliogRaphy:
Chanpattana W., Andrade C.: ECT for treatment‑resistant
1.
schizophrenia: a response from the far East to the UK. NICE report. J. ECT 2006; 22: 4‑12.
Fink M., Sackeim H.A.: Convulsive therapy in schizophrenia?
2.
Schizophr. Bull. 1996; 22: 27‑39.
Fink M.: ECT has much to offer our patients: it should not
3.
be ignored. World J. Biol. Psychiatry 2001; 2: 1‑8.
Payne N.A., Prudic J.: Electroconvulsive therapy: Part I.
4.
A perspective on the evolution and current practice of ECT. J. Psychiatr. Pract. 2009; 15: 346‑368.
Klapheke M.M.: Combining ECT and antipsychotic agents:
5.
benefits and risks. Convuls. Ther. 1993; 9: 241‑255. Weiner R.D.: The Practice of Electroconvulsive Therapy: Rec‑
6.
ommendations for Treatment, Training, and Privileging: A Task Force Report of the American Psychiatric Association. American Psychiatric Association. Committee on Electrocon‑ vulsive Therapy. Wyd. 2. American Psychiatric Association, Washington, D.C. 2001: VIII, 355.
Scott A.I.F. (red.): The Third Report of the Royal College
7.
of Psychiatrists’ Special Committee on ECT. The ECT Hand‑ book. Wyd. 2. Royal College of Psychiatrists, London 2005: XII, 243.
Falkai P., Wobrock T., Lieberman J. i wsp.: World Federation
8.
of Societies of Biological Psychiatry (WFSBP) guidelines for biological treatment of schizophrenia, Part 1: acute treatment of schizophrenia. World J. Biol. Psychiatry 2005; 6: 132‑191. Schizophrenia Full National Clinical Guideline on Core Inter‑
9.
ventions in Primary and Secondary Care. National Institute for Clinical Excellence (Great Britain), National Collaborat‑ ing Centre for Mental Health (Great Britain). Gaskell and the British Psychological Society, London 2003: XII, 252. Tharyan P., Adams C.E.: Electroconvulsive therapy for
10.
schizophrenia. Cochrane Database Syst. Rev. 2005; (2): CD000076.
Abraham K.R., Kulhara P.: The efficacy of electroconvulsive
11.
therapy in the treatment of schizophrenia. A comparative study. Br. J. Psychiatry 1987; 151: 152‑155.
Chanpattana W., Chakrabhand M.L., Kongsakon R. i wsp.:
12.
Short‑term effect of combined ECT and neuroleptic therapy in treatment‑resistant schizophrenia. J. ECT 1999; 15: 129‑139. Braga R.J., Petrides G.: The combined use of electroconvul‑
13.
sive therapy and antipsychotics in patients with schizophre‑ nia. J. ECT 2005; 21: 75‑83.
Chanpattana W., Kramer B.A.: Acute and maintenance ECT
14.
with flupenthixol in refractory schizophrenia: sustained improvements in psychopathology, quality of life, and social outcomes. Schizophr. Res. 2003; 63: 189‑193.
Chanpattana W., Chakrabhand M.L., Sackeim H.A. i wsp.:
15.
Continuation ECT in treatment‑resistant schizophrenia: a controlled study. J. ECT 1999; 15: 178‑192.
Hirose S., Ashby C.R. Jr, Mills M.J.: Effectiveness of ECT
16.
combined with risperidone against aggression in schizophre‑ nia. J. ECT 2001; 17: 22‑26.
Sajatovic M., Meltzer H.Y.: The effect of short‑term electro‑
17.
convulsive treatment plus neuroleptics in treatment‑resistant schizophrenia and schizoaffective disorder. Convuls. Ther. 1993; 9: 167‑175.
Tang W.K., Ungvari G.S: Efficacy of electroconvulsive thera‑
18.
py combined with antipsychotic medication in treat‑ ment‑resistant schizophrenia: a prospective, open trial. J. ECT 2002; 18: 90‑94.
Gujavarty K., Greenberg L.B., Fink M.: Electroconvulsive
19.
therapy and neuroleptic medication in therapy‑resistant pos‑ itive‑symptom psychosis. Convuls. Ther. 1987; 3: 185‑195.
Konig P., Glatter‑Gotz U.: Combined electroconvulsive and
20.
neuroleptic therapy in schizophrenia refractory to neurolep‑ tics. Schizophr. Res. 1990; 3: 351‑354.
Chanpattana W., Chakrabhand M.L.: Combined ECT and
21.
neuroleptic therapy in treatment‑refractory schizophrenia: prediction of outcome. Psychiatry Res. 2001; 105: 107‑115. Painuly N., Chakrabarti S.: Combined use of electroconvulsive
22.
therapy and antipsychotics in schizophrenia: the Indian evi‑ dence. A review and a meta‑analysis. J. ECT 2006; 22: 59‑66. Kane J., Honigfeld G., Singer J., Meltzer H.: Clozapine for
23.
the treatment‑resistant schizophrenic. A double‑blind com‑ parison with chlorpromazine. Arch. Gen. Psychiatry 1988; 45: 789‑796.
Meltzer H.Y.: Treatment‑resistant schizophrenia – the role
24.
of clozapine. Curr. Med. Res. Opin. 1997; 14: 1‑20. Benatov R., Sirota P., Megged S.: Neuroleptic‑resistant
25.
schizophrenia treated with clozapine and ECT. Convuls. Ther. 1996; 12: 117‑121.
Dean C.E.: Severe self‑injurious behavior associated with
26.
treatment‑resistant schizophrenia: treatment with mainte‑ nance electroconvulsive therapy. J. ECT 2000; 16: 302‑308. Bhatia S.C., Bhatia S.K., Gupta S.: Concurrent administra‑
27.
tion of clozapine and ECT: a successful therapeutic strategy for a patient with treatment‑resistant schizophrenia. J. ECT 1998; 14: 280‑283.
Safferman A.Z., Munne R.: Combining clozapine with ECT.
28.
Convuls. Ther. 1992; 8: 141‑143.
Frankenburg F.R., Suppes T. , McLean P.E.: Combined clo‑
29.
zapine and electroconvulsive therapy. Convuls. Ther. 1993; 9: 176‑180.
Kales H.C., Dequardo J.R., Tandon R.: Combined electro‑
30.
convulsive therapy and clozapine in treatment‑resistant schizophrenia. Prog. Neuropsychopharmacol. Biol. Psychia‑ try 1999; 23: 547‑556.
Cardwell B.A., Nakai B.: Seizure activity in combined clozap‑
31.
ine and ECT: a retrospective view. Convuls. Ther. 1995; 11: 110‑113.
James D.V., Gray N.S.: Elective combined electroconvulsive
32.
and clozapine therapy. Int. Clin. Psychopharmacol. 1999; 14: 69‑72.
Kho K.H., Blansjaar B.A., de Vries S. i wsp.: Electroconvul‑
33.
sive therapy for the treatment of clozapine nonresponders suffering from schizophrenia – an open label study. Eur. Arch. Psychiatry Clin. Neurosci. 2004; 254: 372‑379.
Havaki‑Kontaxaki B.J., Ferentinos P.P., Kontaxakis V.P. i wsp.:
34.
Concurrent administration of clozapine and electroconvul‑ sive therapy in clozapine‑resistant schizophrenia. Clin. Neu‑ ropharmacol. 2006; 29: 52‑56.
Bloch Y., Pollack M., Mor I.: Should the administration
35.
of ECT during clozapine therapy be contraindicated? Br. J. Psychiatry 1996; 169: 253‑254.
Masiar S.J., Johns C.A.: ECT following clozapine. Br. J. Psy‑
36.
chiatry 1991; 158: 135‑136.
Tang W.K., Ungvari G.S.: Efficacy of electroconvulsive ther‑
37.
apy in treatment‑resistant schizophrenia: a prospective open trial. Prog. Neuropsychopharmacol. Biol. Psychiatry 2003; 27: 373‑379.
Masdrakis V.G., Oulis P., Zervas I.M. i wsp.: The safety of the
38.
electroconvulsive therapy – aripiprazole combination: four case reports. J. ECT 2008; 24: 236‑238.
Lopez‑Garcia P., Chiclana C., Gonzalez R.: Combined use
39.
of ECT with aripiprazole. World J. Biol. Psychiatry 2009; 10: 942‑943.
Haskett R.F., Loo C.: Adjunctive psychotropic medications
40.
during electroconvulsive therapy in the treatment of depres‑ sion, mania, and schizophrenia. J. ECT 2010; 26: 196‑201.
