Uran w Polsce – historia poszukiwań i perspektywy odkrycia złóż

Uran w Polsce – historia poszukiwañ i perspektywy odkrycia z³ó¿

Jerzy B. Miecznik

, Ryszard Strzelecki

, Stanis³aw Wo³kowicz

Uranium in Poland – history of prospecting and chances for finding new deposits. Prz. Geol., 59: 688–697.

A b s t r a c t. The plans for development of nuclear energy to cover Poland's needs for power raise the question of perspective domestic uranium resources. Prospecting for uranium deposits has been carried out with varying intensity since the end of the 1940s until the 1990s. In the early 1960s these works resulted in discovery of several uranium deposits and occurrences in the Sudetes. Outside of that region, uranium was also found and extracted from the Staszic piryte deposit in Rudki, the Holy Cross Mountains. Total production of uranium in these times in Poland is estimated at about 650 t.

A new phase of prospecting was initiated by the Polish Geological Institute in 1956, resulting in discoveries of uranium mineralization in the Ordovician Dictyonema Shales in the Podlasie Depression and the Lower and Middle Triassic sediments in the Peribaltic Syneclise. Moreover, the so-called parallel studies, based on all the available geological and geo-physical borehole data from the whole area of Poland, made it possible to analyze distribution of uranium in practically all geological units and formations in the country, especially in the Oligocene Menillite Shales of the Carpathians, the Carboniferous of the Upper Silesian Coal Basin, Zechstein copper-bearing shale and phosphates. The performed analyses, including large-scale geological works aimed at identi-fying uranium concentrations in the Dictyonema Shale of the Podlasie Depression, Triassic rocks of the Peribaltic Syneclise and Permo--Carboniferous rocks of the Intra-Sudetic Depression, gave us sufficient knowledge for evaluation of possible occurrences of uranium depos-its in Poland. Based on our reanalysis of all available data, it may be stated that the Sudetic deposdepos-its are of historical importance only. The uranium concentrations known from Upper Carboniferous and Lower Permian rocks (Grzmi¹ca, Wambierzyce and Okrzeszyn deposits and mineralization shows found in adjacent areas) should be treated as areas with anomalous uranium contents but, unfortunately, without any greater economic significance due to low uranium content, low resources and often observed strong association of uranium with organic matter. The Rajsk deposit and uranium concentrations in the Dictyonema Shale formations (Podlasie Depression) are characterized by low grade uranium mineralization and occurrence at depths of over 400 m and, therefore, can not be considered as a potential source of uranium. The Triassic rocks of Peribaltic Syneclise represent a possible uranium deposit of the sandstone type. However, because of large depth of occurrence (over 800 m), usually very high variability in uranium content and location mainly in areas under legal protectiont, these resources should be hypothetical, that is requiring further studies. It may be stated that the degree of recognition of radioactivity of individual geological formations and structures minimizes chances for discovery of any deposits of industrial importance.

Keywords: Poland, uranium deposits

Powrót do koncepcji budowy elektrowni j¹dro-wych w Polsce sprawi³, ¿e aktualne sta³o siê pytanie o mo¿liwoœci wytwarzania paliwa z wykorzystaniem krajowych zasobów rud uranu. Nale¿y ustaliæ, jakie iloœci uranu s¹ niezbêdne do zaspokojenia potrzeb elektrowni. W planach rozwoju energetyki j¹drowej przewiduje siê zbudowanie i uruchomienie do 2030 roku dwóch elek-trowni o ³¹cznej mocy 6 GWe (6000 MW). Porównajmy to z danymi globalnymi, opublikowanymi w roku 2008 przez NEA (Nuclear Energy Agency) i IAEA ( International Atomic Energy Agency) (OECD – Organisation for Eco-nomic Co-operation and Development) (NEA & IAEA, 2008), z których wynika, ¿e w 2006 roku moc pracuj¹cych na œwiecie elektrowni j¹drowych wynosi³a 370 GWe, a ich zapotrzebowanie na uran by³o równe 66 500 t. Zatem œred-nio na wytworzenie 1 GWe, niezale¿nie od stosowanej technologii, zu¿yto 180 t uranu. Mo¿na przyj¹æ, ¿e elek-trownia wytwarzaj¹ca 3 GWe bêdzie potrzebowa³a rocznie ok. 540 t uranu, a w przewidywanym 60-letnim okresie eksploatacji zu¿yje ok. 32 400 t uranu. Pomijamy tu pro-gnozê rozwoju technologicznego w energetyce j¹drowej, bo nie da siê okreœliæ jego skali i wp³ywu na zmniejszenie zu¿ycia surowca.

Nasuwaj¹ siê nastêpuj¹ce pytania:

‘jak du¿e s¹ znane zasoby uranu w Polsce?

‘czy s¹ one w stanie choæby czêœciowo zaspokajaæ przewidywane potrzeby?

‘jakie mog¹ byæ koszty finansowe pozyskania uranu z krajowych z³ó¿ ?

‘czy uwarunkowania œrodowiskowe i brak akceptacji spo³ecznej nie bêd¹ przeszkod¹ w eksploatacji z³ó¿? Od ponad 2 lat pojawiaj¹ siê w prasie informacje o pol-skim uranie i czas ustaliæ racjonalne, oparte na zgromadzo-nej wiedzy stanowisko w sprawie krajowych mo¿liwoœci surowcowych. W roku 2009 w Polityce Energetycznej opu-blikowano artyku³ Marka Niecia (Nieæ, 2009) poœwiêcony perspektywom poszukiwania i ocenie znanych z³ó¿ uranu w Polsce. W 2010 roku na zlecenie Ministerstwa Œrodo-wiska zespó³ specjalistów pod kierunkiem Andrzeja Solec-kiego przygotowa³ obszerne studium pt. Ocena mo¿liwoœci wystêpowania mineralizacji uranowej w Polsce na podsta-wie wyników prac geologiczno-poszukiwawczych. Jeden z autorów niniejszego artyku³u by³ recenzentem tego opraco-wania (Strzelecki, 2010). Zasadnicze jego tezy ukaza³y siê w Przegl¹dzie Geologicznym (Solecki i in., 2011). Niniejszy artyku³ jest g³osem geologów Pañstwowego Instytutu Geo-logicznego – Pañstwowego Instytutu Badawczego (Pañstwo-wy Instytut Geologiczny, PIG-PIB), którzy w latach 70. i 80. XX wieku bezpoœrednio zajmowali siê projektowa-J.B. Miecznik R. Strzelecki S. Wo³kowicz

1

Pañstwowy Instytut Geologiczny – Pañstwowy Instytut Badawczy, ul. Rakowiecka 4, 00-975 Warszawa; jerzy.miecznik@ pgi.gov.pl, ryszard.strzelecki@pgi.gov.pl, stanislaw.wolkowicz@pgi.gov.pl.

sce. Miniony okres ponad 20 lat sprzyja³ przemyœleniu zdobytych wówczas doœwiadczeñ i nabraniu dystansu do wielu podejmowanych przedsiêwziêæ i dokonywanych ocen. W tym czasie nie prowadzono ¿adnych geologicznych prac poszukiwawczych, które dostarczy³yby nowych danych.

W artykule zastosowano typologiê z³ó¿ zaproponowan¹ przez Dahlkampa (1978), omówion¹ w literaturze polskiej przez Paulo i Piestrzyñskiego (1991).

Historia poszukiwañ uranu w Polsce

Na pocz¹tku chcielibyœmy zwróciæ uwagê na ogromn¹ iloœæ prac poszukiwawczych wykonanych po II wojnie œwiatowej na terenie kraju. Obszerne omówienie przebiegu i zakresu tych prac w pierwszych dwóch dekadach (lata 50. i 60. XX wieku) znalaz³o siê w artykule Soleckiego i in. (2011). Zainteresowanym histori¹ Zak³adów Przemys³o-wych R-1 w Kowarach polecamy wydan¹ w roku 2010 bogat¹ w informacje ksi¹¿kê Roberta Klementowskiego W cieniu sudeckiego uranu. Kopalnictwo uranu w Polsce w latach 1948–1973. Ograniczymy siê zatem do wypunkto-wania kilku zagadnieñ:

‘ Rezygnacja Rosjan w 1956 roku z dalszego udzia³u w poszukiwaniach uranu wynika³a z przes³anek eko-nomicznych. Dysponowali oni ju¿ wiedz¹, ¿e obszar Polski nie jest interesuj¹cy z punktu widzenia mo¿li-woœci wystêpowania du¿ych i ³atwo dostêpnych z³ó¿ uranu. Œwiadczyæ mo¿e o tym raport Pieniñskiego (Zdulski, 2000). W niektórych innych tzw. krajach demokracji ludowej, np. w NRD i Czechos³owacji, gdzie odkryto bogate z³o¿a uranu, udzia³ Rosjan trwa³ jeszcze wiele lat.

‘W latach 50. i 60. XX wieku uznano, ¿e jedyna fak-tycznie uranonoœna regionalna jednostka geolo-giczna w Polsce to Sudety, szczególnie krystalinik izersko-karkonoski oraz permokarbon depresji œród-sudeckiej (ryc. 1). Odkryto kilka z³ó¿ rud uranu o zasobach od kilkudziesiêciu do 938 t uranu, poœród nich Radoniów, Podgórze, Wolnoœæ (z uranem jako kopalin¹ towarzysz¹c¹), które zosta³y wyeksploato-wane, oraz Okrzeszyn i Grzmi¹c¹, gdzie podjêto eks-ploatacjê próbn¹.

‘Wszystkie wiêksze z³o¿a (z wyj¹tkiem Grzmi¹cej) odkryto na pocz¹tku lat 50. XX wieku (lub wczeœniej). Zasadniczym celem powo³anego w 1956 roku Zak³adu Pierwiastków Promieniotwórczych w Pañstwowym Insty-tucie Geologicznym (wówczas InstyInsty-tucie Geologicznym) by³o rozpoznawanie uranonoœnoœci badanych dopiero wg³êb-nych struktur Ni¿u Polskiego. Stosowano tu tzw. badania równoleg³e, które polega³y na robieniu pomiarów radiome-trycznych ska³ i wód w wyrobiskach kopalnianych, anali-zowaniu karota¿y geofizycznych ze wszystkich wykony-wanych wówczas w kraju otworów wiertniczych, a tak¿e opróbowywaniu i badaniu ska³ ze stwierdzonych tym spo-sobem anomalii radiometrycznych. W efekcie bardzo inten-sywnych wówczas geologicznych prac rozpoznawczych i poszukiwawczych realizowanych z zastosowaniem wier-ceñ na obszarze ca³ej Polski nap³ywa³y ogromne iloœci materia³ów. Warto wspomnieæ, ¿e na Ni¿u Polskim do pocz¹tku lat 80. XX wieku na potrzeby przemys³u nafto-wego wykonano 4,3 mln mb wierceñ (Depowski, 1987), do czego nale¿y doliczyæ wiercenia parametryczno-struk-turalne i poszukiwawczo-rozpoznawcze realizowane w

gamma (PG) odkryto koncentracje uranu w ordowickich ³upkach dictyonemowych obni¿enia podlaskiego (Sa³dan, 1967) oraz w triasie syneklizy peryba³tyckiej (Kanasiewicz i in., 1965) i monokliny przedsudeckiej (Sa³dan, 1973). Uzyskano wiedzê na temat obecnoœci uranu w bardzo ró¿-nych strukturach i formacjach geologiczró¿-nych wystêpuj¹-cych na ró¿nych g³êbokoœciach na Ni¿u Polskim i w innych rejonach kraju (Bareja i in., 1973; Morawski, 1973; Strze-lecki, 1976, 1977, 1978; Miecznik, 1976; Bareja, 1977, 1979; Bareja & Kubicki, 1983).

W ramach badañ równoleg³ych podejmowano tak¿e badania uranonoœnoœci wybranych jednostek lub formacji geologicznych, m.in. Gór Œwiêtokrzyskich (Uberna, 1962, 1964, 1970), fosforytów (Borucki, 1962), oligoceñskich ³upków bitumicznych warstw menilitowych Karpat (Kita--Badak i in., 1965; Bareja i in., 1975), karbonu Górnoœl¹s-kiego Zag³êbia Wêglowego (Sa³dan, 1965), wêgli kamien-nych Polski (Jêczalik, 1970), cechsztyñskich ³upków mie-dzionoœnych depresji pó³nocnosudeckiej (Kanasiewicz & Uberna, 1961), syluru Gór Kaczawskich i Gór Bardzkich (Miecznik & Strzelecki, 1978) czy kredy sudeckiej (Miecz-nik i in., 1980).

W Sudetach Pañstwowy Instytut Geologiczny wykona³ geochemiczne zdjêcie uranometryczne (Zaj¹czkowski, 1962, 1968) s³u¿¹ce celom bezpoœrednio prospekcyjnym, jego wyniki wykorzystano tak¿e w badaniach geologicznych, geochemicznych i mineralogicznych podjêtych z udzia³em Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, obejmuj¹cych niektóre z³o¿a i wyst¹pienia uranu, jak równie¿ ca³e masywy skalne (Nielubowicz & Wróblewski, 1963; Banaœ, 1965; Jaskólski, 1965; Jeliñski, 1965; Mochnacka, 1966, 1975; Depciuch, 1968; Przenios³o, 1970; Sylwestrzak, 1972). Badania pozwoli³y pog³êbiæ i uporz¹dkowaæ wiedzê o roz-mieszczeniu uranu, paragenezach mineralnych, genezie wyst¹pieñ, a tak¿e inspirowa³y do poszukiwañ uranu (Lis & Sylwestrzak, 1979; Miecznik & Strzelecki, 1979).

Jednak g³ównym kierunkiem dzia³añ by³o poszukiwa-nie i rozpoznawaposzukiwa-nie wyst¹pieñ uranu w strukturach i for-macjach zakrytych, niedostêpnych podczas stosowania powierzchniowych metod poszukiwawczych.

W roku 1968 rozpoczêto wiercenia w celu rozpoznania uranonoœnoœci ³upków dictyonemowych obni¿enia podla-skiego (ryc. 2). Zachêt¹ do podjêcia prac by³y bardzo obie-cuj¹ce wyniki uzyskane w otworze Rajsk IG-1. W ramach kilku projektów robót poszukiwawczych opracowanych przez Mariana Sa³dana odwiercono 62 otwory wiertnicze o ³¹cznym metra¿u ok. 38 000 mb, w tym otwór pe³no-rdzeniowy w miejscu projektowanego szybu wydobyw-czego. Ponadto wykonano profilowania sejsmiczne i bada-nia hydrogeologiczne, analizy warunków górniczych oraz badania technologiczne rud. W wyniku prac poszukiwaw-czych na obszarze o powierzchni 16 km2 po³o¿onym na pó³noc od Bielska Podlaskiego opracowano Dokumenta-cjê geologiczn¹ z³o¿a rud uranu Rajsk (Sa³dan i in., 1976), a nastêpnie dokonano podsumowania 10-letniego okresu prac badawczych prowadzonych w pó³nocno-wschodniej czêœci obni¿enia podlaskiego (Sa³dan i in., 1977). Analiza wyników tych prac wykaza³a obecnoœæ w ³upkach dictyone-mowych ubogiej mineralizacji uranowo-wanadowo-molib-denowej nienadaj¹cej siê – z ekonomicznego i technolo-gicznego punktu widzenia – do podjêcia eksploatacji górniczej. Po roku 1977 prac geologicznych i badawczych ju¿ nie prowadzono.

W roku 1975 rozpoczêto prace poszukiwawcze uranu w utworach triasu dolnego i œrodkowego syneklizy pery-ba³tyckiej na podstawie projektu opracowanego przez Sa³dana i Strzeleckiego. W I etapie wykonano 12 otworów zlokalizowanych w strefie pomiêdzy Krynic¹ Morsk¹ (wieœ Piaski) a Pas³êkiem. W 1977 roku rozszerzono pro-gram wierceñ na Mierzei Wiœlanej o kolejne 11 otworów wiertniczych. W sumie w latach 1975–1984 odwiercono 23 otwory o ³¹cznym metra¿u ok. 25 000 mb. Oprócz ma³o ciekawej mineralizacji zbli¿onej do typu ³upkowego w œrodkowym pstrym piaskowcu (formacja lidzbarska) w wy¿szej czêœci profilu górnego pstrego piaskowca

(for-macja elbl¹ska) stwierdzono obecnoœæ mineralizacji w piaskowcach (sandstone type deposits) (Strzelecki, 1980; Bareja, 1983) o cechach bardzo zbli¿onych do z³ó¿ w USA, Nigrze czy Kazachstanie.

W roku 1978 Pañstwowy Instytut Geologiczny wyko-na³ wg³êbne rozpoznanie uranonoœnoœci górnego karbonu pó³nocno-wschodniego skrzyd³a depresji œródsudeckiej miê-dzy z³o¿em Grzmi¹ca a okolic¹ Nowej Rudy (ryc. 3). G³ównym celem prac by³o ustalenie pozycji geologicznej mineralizacji i okreœlenie czynników decyduj¹cych o jej wystêpowaniu i rozmieszczeniu w najs³abiej rozpoznanym fragmencie depresji. Odwiercono 10 otworów

rozpoznaw-Pzk Pzs Pt/Pzgr Pzs Mz Pzs Pt/Pzgr Mz Pzs Pzw Pzs Pzk Pzk Pzs Pzw Pzs Pzw Pzs Pzgr Pzw Pzw Pzds Pt /Pz3 ms Pzs Pzs Mz Pzw Pzs Pzw Mz Pzgr Mz Pzgr Pzbs Mz Mz Pt /Pz3 Pzk Pzk Pt /Pz3 Pt /Pz3 Pt /Pz3 Pt /Pz3 Pt /Pz3 Pt /Pz3 Pt /Pz3

CZECHY

CZECH

REP

.

NIEMCY

GERMANY

¿y³owa mineralizacja uranowa

uranium vein mineralization

mineralizacja uranowa w piaskowcach i zlepieñcach

uranium mineralization in sandstones and conglomerates

mineralizacja uranowa w wêglach i ³upkach

uranium mineralization in shales and coals

uskoki faults Mz Pz Pz Pz Pz Pz Pz Pt /Pz Pt /Pz Pt /Pz Pt/Pz –mezozoik –wulkanity m³odopaleozoiczne

–m³odszy paleozoik depresji œródsudeckiej i pó³nocnosudeckiej –granitoidy waryscyjskie

–paleozoik depresji Œwiebodzic –paleozoik struktury bardzkiej –paleozoik kaczawski

–proterozoik górny/paleozoik masywu Gór Sowich –proterozoik górny/paleozoik metamorfiku k³odzkiego

–proterozoik górny/paleozoik bloku izersko-karkonoskiego i kopu³y orlicko-œnie¿nickiej –granitoidy kadomskie Mesozoic w s gr ds bs k ms mk gr 3 3 3 Upper-Paleozoic volcanites

Upper Paleozoic o of the Intra-Sudetic Depression and North-Sudetic Depression Variscan granitoids

Paleozoic of the Œwiebodzice Depression Paleozoic of the Bardo Structure Paleozoic of Kaczawskie Mts.

Upper Proterozoic/Paleozoic of the Sowie Mts. Massif

Upper Proterozoic/Paleozoic of the K³odzko metamorphic complex

Upper Proterozoic/Paleozoic of the Karkonosze-Izera Block and Orlica-Œnie¿nik Dome Cadomian granitoids WARSZAWA 100km Wis³a 10 20 30km 0 Z³o¿a: Deposits: – Radoniów – Podgórze – Wolnoœæ – Okrzeszyn – Grzmi¹ca – Wambierzyce – Kletno R P W O G Wa K R W G K O

Ryc. 1. Z³o¿a uranu i punkty mineralizacji uranowej w Sudetach (wg Barei i in., 1982, zmienione) Fig. 1. Uranium deposits and occurences in Sudetes (after Bareja et al., 1982, modified)

czych, wykorzystuj¹c jednoczeœnie do badañ blisko 30 wierceñ przemys³u wêglowego i wierceñ strukturalnych Oddzia³u Dolnoœl¹skiego PIG-PIB. Innym celem by³o zba-danie rozprzestrzenienia mineralizacji uranowej w z³o¿u Grzmi¹ca po upadzie. Zasoby z³o¿a wynosz¹ 792 t uranu (Bojarski & Zamojski, 1960). W latach 70. XX wieku na zlecenie Ministerstwa Energetyki i Energii Atomowej Cuprum dokona³o ekonomicznej analizy, która wykaza³a, ¿e do podjêcia wydobycia minimalna iloœæ uranu w z³o¿u powinna wynosiæ 2000 t.

Wyniki poszukiwañ nale¿y uznaæ za negatywne. W trzech otworach wiertniczych wykonanych w s¹siedztwie z³o¿a Grzmi¹ca nie stwierdzono kontynuacji po upadzie

minera-lizacji spe³niaj¹cej ówczesne kryteria bilansowoœci (Miecz-nik, 1983).

W latach 1981–1987 podjêto tak¿e szczegó³owe bada-nia geologiczno-poszukiwawcze z³ó¿ uranu w masywie Karkonoszy, opieraj¹c siê na koncepcji mo¿liwoœci wystê-powania w granicie karkonoskim œródgranitowych z³ó¿ uranu, na co mog³o wskazywaæ jego du¿e podobieñstwo do uranonoœnych granitów Masywu Centralnego i Wandei we Francji. W pracach zastosowano m.in. zdjêcie urano-metryczne (aluwialne i litogeochemiczne), zdjêcie spek-trometryczne gamma oraz wiercenia (4 otwory). Poszu-kiwania zakoñczy³y siê negatywnymi wynikami (Lis & Przenios³o, 1987).

S

S

z³o¿e w Rudkach w Górach Œwiêtokrzyskich

Rudki deposit in the Holy Cross Mountains

obszar rozpoznawania mineralizacji uranu w triasie monokliny przedsudeckiej i perykliny ¯ar

studied area of uranium mineralization in the Triassic of the Fore-Sudetic Monocline and ¯ary Pericline

obszar poszukiwañ z³ó¿ uranu w triasie syneklizy peryba³tyckiej

uranium prospecting area in the Triassic of the Peribaltic Syneclise

obszar wystêpowania ordowickich ³upków dictyonemowych w obni¿eniu podlaskim

distribution of Ordovician Dictyonema shales in the Podlasie Depression

rejon Bezmiechowej i Monasterca (Karpaty) – ³upki bitumiczne warstw menilitowych

Bezmiechowa and Monasterzec area (Carpathians Mountains) – bituminous shales of the Menillite Beds

Sudety – zob. ryc. 1

Sudetes – see Fig. 1

Ryc. 2. Wybrane obszary poszukiwañ i badañ uranu w Polsce Fig. 2. Selected areas of uranium research in Poland

W latach 1985–1987 w depresji œródsudeckiej w rejonie Wambierzyc prowadzono rozpoznanie poziomów urano-noœnych w dolnopermskich ³upkach walchiowych. Jest to uboga syngenetyczna mineralizacja uranowa typu czar-nych ³upków (black shale deposits), charakteryzuj¹ca siê stosunkowo ma³¹ zmiennoœci¹. W latach 50. XX wieku Zak³ady Przemys³owe R-1 udokumentowa³y w wybranym fragmencie ³upków walchiowych zasoby 217,5 t uranu, opisane jako z³o¿e Wambierzyce (Kaczmarek i in., 1959). W pracach PIG-PIB zastosowano m.in. zdjêcie spektrome-tryczne gamma i wykonano 10 otworów wiertniczych. Nie stwierdzono tutaj rekoncentracji uranu, która mog³aby dopro-wadziæ do powstania bogatej mineralizacji, jak to mia³o miejsce w przypadku znanego z³o¿a LodÀve w permie Masywu Centralnego (Wo³kowicz, 1988, 1990, 1992).

Równolegle z pracami geologicznymi prowadzono bada-nia technologiczne nad wzbogacaniem i ekstrakcj¹ uranu z rudy. W pocz¹tkowym okresie, tj. w latach 50. XX wieku, kiedy eksploatowano najbogatsze partie z³ó¿, ca³oœæ rudy by³a wywo¿ona do Zwi¹zku Radzieckiego. Gdy jednak zawartoœæ uranu w rudzie zaczê³a spadaæ, konieczna sta³a siê produkcja koncentratów. W tym celu powo³ano w Zak³adach Przemys³owych R-1 specjalny zak³ad doœwiad-czalny. Jego wyposa¿enie po likwidacji zak³adów R-1 w

1973 roku przejê³a Politechnika Wroc³awska. W roku 1956 badania technologiczne nad przeróbk¹ rud uranu rozpocz¹³ Instytut Badañ J¹drowych (IBJ), w którym zajmowano siê m.in. piaskowcow¹ rud¹ z rozpoznawanego wówczas z³o¿a Grzmi¹ca. Zespó³ doc. Pinkasa z IBJ (a po reorganizacji – z Instytutu Chemii i Techniki J¹drowej) przez wiele lat prowadzi³ badania technologiczne przeróbki uranono-œnych ³upków dictyonemowych, piaskowców triasowych z syneklizy peryba³tyckiej, piaskowców karboñskich i perm-skich ³upków walchiowych depresji œródsudeckiej oraz karpackich ³upków menilitowych. W skali laboratoryjnej prowadzono badania równie¿ pod k¹tem eksploatacji uranu metod¹ ³ugowania otworowego.

Zaniechanie budowy elektrowni atomowej w ¯arnowcu w roku 1990 i w ogóle odejœcie od koncepcji rozwoju kra-jowej energetyki j¹drowej spowodowa³y zakoñczenie poszu-kiwañ z³ó¿ uranu w Polsce i rezygnacjê z badañ w zakresie geologii i technologii uranu.

Ocena i perspektyw poszukiwañ z³ó¿ uranu Sudety.

Najbogatsze pod wzglêdem zawartoœci uranu z³o¿a na obszarze krystaliniku karkonosko-izerskiego, o zasobach

Grzêdy IG-1 V-4 V-3 31 14 28 11 17 20 9 21 Victoria-1 4 2 16 1 23 3 6 10 25 5 24 19 15 Unis³aw Œl¹ski IG-1 13

Grzmi¹ca IG-1 Grzmi¹ca IG-2 Grzmi¹ca IG-3 G³uszyca IG-1 G-8 Œwierki IG-1 Œwierki IG-2 Ludwikowice K³odzkie IG-1 W-1 W-2 W-3 39 30 Jaworów IG-1 Krajanów IG-1 _W-4 45 44 41 43 37 S-1 S-2 S-7 S-6 S-4 _S-3 Sokolica IG-1 Rybno S-5 NR B-II NR B-III NR B-I NR B-IV NR B-V STARY LESIENIEC WA£BRZYCH KAMIONKA RYBNICA LEŒNA G£USZYCA ŒWIERKI LUDWIKOWICE K£ODZKIE NOWA RUDA 0 1 2 3 4 5km czerwony sp¹gowiec Rotliegendes wulkanity karbonu

Carboniferous volcanic rocks

wychodnie formacji z Glinnika (westfal D–stefan AB)

outcrops of the Glinnik Formation (Westphalian D–Stephanian AB)

uskoki faults z³o¿e Grzmi¹ca Grzmi¹ca deposit

otwory wiertnicze przebijaj¹ce kontakt czerwonego sp¹gowca i karbonu bez g³ównego poziomu uranonoœnego

boreholes penetrating the Rotliegendes–Carboniferous boundary without U-bearing horizon

otwory wiertnicze w których stwierdzono g³ówny poziom uranonoœny nie spe³niaj¹ce kryteriów bilansowoœci

boreholes recording the main U-bearing horizon not matching economic criteria

CZECHY

CZECH

REP

.

Ryc. 3. Uran w najwy¿szym karbonie pó³nocno-wschodniego skrzyd³a depresji œródsudeckiej (wg Miecznika, 1990, zmienione) Fig. 3. Uranium in the uppermost Carboniferous in north-eastern part of Intra-Sudetic Depression (after Miecznik 1990, modified)

zosta³y ju¿ w przewa¿aj¹cej czêœci wyeksploatowane. We wschodniej os³onie metamorficznej granitu Karkonoszy (z³o¿a Wolnoœæ, Miedzianka, Podgórze, Rubezal, Wiktoria, Mniszków) by³y one najliczniejsze. Wiêkszoœæ z³ó¿ i wyst¹-pieñ odznacza³o siê prostym sk³adem mineralnym. Obok smó³ki uranowej i wtórnych minera³ów uranu w strefach wietrzenia wystêpowa³y najczêœciej hematyt, piryt, marka-syt, rzadziej galena, sfaleryt, chalkopiryt, a ponadto kalcyt, fioletowy fluoryt i kwarc. Jedynie z³o¿a Wolnoœæ i Mie-dzianka mia³y charakter polimetaliczny i bogaty sk³ad mine-ralny. Mineralizacja by³a zwi¹zana z uskokami o przebiegu N–W i N–E. Koncentracje uranu siêga³y 4%, a œrednia jego zawartoœæ w eksploatowanych rudach wynosi³a 0,2%. Cech¹ charakterystyczn¹ z³ó¿ by³ zanik okruszcowania z g³êbo-koœci¹ (od kilkudziesiêciu do 660 m).

Pojedyncze wyst¹pienia mineralizacji uranowej w granitach karkonoskich stwierdzone przez Zak³ady Prze-mys³owe R-1 (Majewo, Bobrów, Jagni¹tków) nie maj¹ znaczenia ekonomicznego. Badania prowadzone przez Pañstwowy Instytut Geologiczny nie potwierdzi³y mo¿li-woœci wystêpowania œródgranitowych z³ó¿ uranu (Lis & Przenios³o, 1987).

W krystaliniku izerskim okruszcowanie uranowe naj-czêœciej jest obecne w strefach kontaktu pasm ³upków ³ysz-czykowych z gnejsami, granitognejsami i leukogranitami. W wysuniêtym na pó³noc z³o¿u Radoniów, najwiêkszym znanym w polskich Sudetach z³o¿u ¿y³owym (342 t uranu, z czego wydobyto 252 t), mineralizacja jest zwi¹zana z dwoma lokalnymi uskokami (o kierunku 240–245° i stro-mym upadzie) w gnejsach izerskich i ma formê sztokwer-kow¹. Wystêpuje w trzech s³upach rudnych, które wykli-nowuj¹ siê w g³êbi i siêgaj¹ maksymalnie do 555 m p.p.t. W strefie utlenienia wystêpuj¹ tlenki ¿elaza, humit i mine-ra³y uranu (uraninit, metauranocyrcyt, autunit, torbernit i inne), zaœ w strefie pierwotnej, poni¿ej 250 m, pojawia siê prosta parageneza mineralna: fluoryt, nasturan i tlenki ¿elaza. Z³o¿e to by³o szczegó³owo badane przez Jaskól-skiego (1965), który okreœli³ je jako uranowe ascenzyjno--hydrotermalne.

Z³o¿e Wojcieszyce (o zasobach ok. 16 t uranu, w ca³oœci wyeksploatowanych) by³o zwi¹zane ze strefami zbrekcjo-wania i wk³adkami ³upków ³yszczykowych w gnejsach z amfibolitami i dajkami lamprofirów, przeciêtych uskokiem o kierunku N–W. Mineralizacja sk³ada³a siê ze smó³ki i czerni uranowej, walpurgitu i autunitu z hematytem i siarcz-kami. Zawartoœci uranu w rudzie waha³y siê w granicach 0,1–0,2%. Mineralizacja zanika³a poni¿ej 80 m p.p.t.

W metamorfiku izerskim znane s¹ inne, drobniejsze wyst¹pienia mineralizacji uranowej. Nieæ (2009) zwraca uwagê na leukogranity wystêpuj¹ce miêdzy Wojcieszy-cami i Œwieradowem, ich przestrzenny, a tak¿e mo¿liwy genetyczny zwi¹zek z przejawami mineralizacji uranowej w strefie Kopaniec–Ma³a Kamienica. Autor ten sugeruje, ¿e mamy tu do czynienia z formacj¹ z³ó¿ uranu w metaso-matytach albitowych (albitytach). Jako modelowy przy-k³ad podaje z³o¿e Miczurinskoje na Ukrainie. Zaprzy-k³ady Przemys³owe R-1 prowadzi³y rozpoznanie tej strefy w latach 50. ub. wieku, dokumentuj¹c kilka punktów minera-lizacji uranowej. Do prac rozpoznawczych powrócono w latach 60. XX wieku, stwierdzaj¹c wyst¹pienie rud uranu Kopaniec-II w Starej Kamienicy, o zasobach 6,3 t uranu i przejawy mineralizacji w Ma³ej Kamienicy. Wykonane prace, m.in. sztolnie i wiercenia, nie przynios³y

pomyœl-wzrostem g³êbokoœci (Cwojdziñski i in., 2008).

Drugim obszarem po krystaliniku karkonosko-izerskim, w którym stwierdzono znaczniejsze przejawy ¿y³owej mineralizacji uranowej, jest metamorfik L¹dka i Œnie¿nika K³odzkiego. Odkryto tam kilka punktów mineralizacji ura-nowej i jedno niewielkie z³o¿e Kopaliny–Kletno, z którego wydobyto 20 t uranu (ca³oœæ zasobów). Okruszcowanie jest zwi¹zane z kontaktem gnejsów œnie¿nickich i oskarno-wanych marmurów. W strefie nasuniêcia Kletna cia³a rudne wystêpuj¹ w formie gniazd lub ¿y³ek z blend¹ smolist¹, siarczkami i selenkami, fluorytem i kwarcem. Istnieje tak¿e przestrzenny zwi¹zek z mineralizacj¹ magnetytow¹ (Banaœ, 1965).

Po stronie czeskiej odkryto i eksploatowano w latach 1959–1968 z³o¿e Javornik Zálesi. £¹cznie wydobyto tam 400 t uranu (Przegl¹d z³ó¿..., 2000).

Niewielkie przejawy ¿y³owej mineralizacji uranowej znane s¹ te¿ z karboñskich wulkanitów depresji œródsudec-kiej (wschodnia czêœæ niecki wa³brzysœródsudec-kiej), zachodniej czêœci Gór Sowich, z Gór Kaczawskich i Gór Bystrzyckich.

Przechodz¹c do podsumowania naszej wiedzy o ¿y³o-wej mineralizacji urano¿y³o-wej w Sudetach i jej perspekty-wicznoœci, nale¿y zwróciæ uwagê na prawid³owoœæ pole-gaj¹c¹ na zanikaniu mineralizacji ze wzrostem g³êbokoœci. Ma ona praktyczne konsekwencje, znacznie bowiem ogra-nicza mo¿liwoœci znalezienia nowych z³ó¿ w bardzo silnie spenetrowanym terenie. Dotyczy to szczególnie wschod-niej os³ony metamorficznej granitów Karkonoszy. Nie mo¿na wykluczyæ mo¿liwoœci odkrycia cia³ rudnych w meta-morfiku izerskim i metameta-morfiku L¹dka i Œnie¿nika K³odz-kiego. Jednak, bior¹c pod uwagê na ogó³ niewielkie zasoby takich cia³ (kilka–kilkadziesi¹t t uranu), wymaga³oby to odkrycia przynajmniej kilkunastu stref rudnych o zasobach ³¹cznych powy¿ej 1000 t uranu, aby eksploatacja by³a ren-towna. W œwietle wykonanych poszukiwañ jest to ma³o prawdopodobne.

Z³o¿a uranu znane s¹ tak¿e z depresji œródsudeckiej. Mineralizacja uranowa jest tu zwi¹zana z formacjami osa-dowymi górnego karbonu i dolnego permu. Wyró¿nia siê trzy typy mineralizacji: piaskowcow¹ (z³o¿e Grzmi¹ca), ³upkow¹ (³upki walchiowe rejonu Radków–Wambierzyce) i mineralizacjê w wêglach (z³o¿e Okrzeszyn).

Z³o¿e Grzmi¹ca zlokalizowane jest w utworach stefanu (ogniwo z £omnicy formacji z Glinika). Okruszcowanie – w postaci g³ównie tlenków uranu z niewielkimi iloœcia-mi pirytu, galeny, sfalerytu i chalkopirytu – wystêpuje w spoiwie nieutlenionych piaskowców i zlepieñców prze-warstwianych mu³owcami i i³owcami. Tworzy ono kilka warstw rudnych w strefie o mi¹¿szoœci ok. 20 m, z których trzy s¹ szerzej rozprzestrzenione. Œrednia zawartoœæ uranu w z³o¿u wynosi 0,05%, zaœ zasoby metalu – ok. 792 t. Naj-bogatszy, œrodkowy poziom rudny jest zwi¹zany z dyskor-dancj¹ oddzielaj¹c¹ nieutlenione na ogó³ ska³y formacji z Glinika od przewa¿nie utlenionych ska³ wy¿ejleg³ego czer-wonego sp¹gowca (formacja z Ludwikowic). Wa¿n¹ rolê w powstaniu z³o¿a odegra³a obecnoœæ w bezpoœrednim s¹siedztwie ryolitów pasma Rusinowa–Grzmi¹ca, stano-wi¹cych pierwotne Ÿród³o uranu (Miecznik, 1989a, 1990). Mineralizacja ma charakter epigenetyczny. Uran by³ wie-lokrotnie przemieszczany przez podziemne wody utlenia-j¹ce w przepuszczalnych ska³ach klastycznych, obfituj¹-cych w materia³ ryolitowy i pierwotnie ju¿ wzbogaconych w metal, i wytr¹cany w sprzyjaj¹cych warunkach

geoche-micznych (Depciuch, 1968). Barier¹ migracji, na której dochodzi³o do koncentracji uranu, by³a wspomniana wcze-œniej dyskordancja.

Przejawy mineralizacji uranowej typu piaskowcowego znane s¹ równie¿ z innych czêœci depresji œródsudeckiej. W Kamionce, Rybnicy Leœnej i Starym Lesieñcu s¹ one zwi¹zane, tak jak w z³o¿u Grzmi¹ca, z dyskordantnym kontaktem utlenionych ska³ czerwonego sp¹gowca z nie-utlenionymi seriami ska³ wy¿szego silezu. Na podstawie analizy zakresu prac poszukiwawczych wykonanych po zachodniej stronie pasma Rusinowa–Grzmi¹ca, obejmuj¹-cych m.in. zdjêcia emanacyjne i gamma spektrometryczne oraz wiercenia (ryc. 3), które nie przynios³y pomyœlnych rezultatów, trudno znaleŸæ miejsce dla z³o¿a analogicznego do Grzmi¹cej. W rejonie Nowej Rudy koncentracje uranu wystêpuj¹ w ni¿szych partiach formacji z Glinika i wyka-zuj¹ zwi¹zek z okruchami wêgla i rozproszon¹ w osadzie substancj¹ wêglist¹ pochodz¹c¹ z redepozycji wêglonoœ-nych utworów formacji ¿aclerskiej (Miecznik, 1989a, b, 1990). Rejon ten rozpoznano szczegó³owo w zwi¹zku z eksploatacj¹ z³ó¿ wêgla i mo¿na go uznaæ za nieperspekty-wiczny z punktu widzenia poszukiwañ uranu.

Wyra¿one ostatnio sugestie o mo¿liwoœci eksploato-wania z³o¿a Grzmi¹ca metod¹ ³ugoeksploato-wania podziemnego (Solecki i in., 2010) s¹ nieuzasadnione. Wœród czynników niesprzyjaj¹cych stosowaniu tej metody mo¿na wymieniæ m.in.: wysoki stopieñ zdiagenezowania ska³ uranonoœnych, sprawiaj¹cy, ¿e s¹ one nieprzepuszczalne lub prawie nie-przepuszczalne, wystêpowanie licznych uskoków w serii z³o¿owej i znaczne nachylenie warstw – rzêdu 20–30° (Miecznik, 1983).

W dolnopermskich ³upkach walchiowych rejonu Rad-kowa i Wambierzyc wystêpuje 12 poziomów o podwy¿-szonej zawartoœci uranu. Mi¹¿szoœci poziomów wahaj¹ siê w granicach od 0,2 do 1,5 m, a œrednie wa¿one zawartoœci U3O8wynosz¹ od 40 do 200 ppm (Wo³kowicz, 1990, 1992). Niskie zawartoœci uranu, jego silny zwi¹zek z substancj¹ organiczn¹, który stwarza utrudnienia technologiczne, oraz du¿e odleg³oœci miêdzy poziomami uranonoœnymi powo-duj¹, ¿e mineralizacja nie ma wartoœci gospodarczej. Dodaæ jeszcze nale¿y, ¿e obszar ten posiada du¿e walory przyrod-nicze oraz turystyczne i jest po³o¿ony w bezpoœrednim s¹siedztwie Parku Narodowego Gór Sto³owych.

Mineralizacja uranowa w wêglach znana jest z forma-cji ¿aclerskiej (westfal A–C) w niecce wa³brzyskiej i w rejonie Nowej Rudy, przede wszystkim jednak ze z³o¿a Okrzeszyn. Z³o¿e to znajduje siê w po³udniowo-zachodnim skrzydle depresji œródsudeckiej w stefañskich pok³adach radwanickich i autuñskich ³upkach antrakozjowych. Okrusz-cowanie jest zwi¹zane z kilkoma pok³adami wêgla i ³up-ków wêglowych, które s¹ oddzielone grubymi pakietami ska³ p³onnych. Czêœciowo tkwi równie¿ w otaczaj¹cych je piaskowcach i zlepieñcach. Mineralizacja uranowa wystê-puje w postaci smug i warstw zgodnych z uwarstwieniem wêgli, w formie nieregularnych skupieñ zwi¹zanych z kon-krecjami markasytowymi i wzd³u¿ szczelin przecinaj¹cych wêgle (Nielubowicz & Wróblewski, 1963). Zawartoœci uranu dochodz¹ do 0,2% (œrednio 0,13%), a jego zasoby wynosz¹ 938 t (Kaczmarek i in., 1959). Z³o¿e rozpoznano do g³êbokoœci 300 m wierceniami i do 500 m po upadzie wyrobiskami górniczymi. Ma³a mi¹¿szoœæ cia³ rudnych (œrednio 0,2 m) i bardzo du¿a nieregularnoœæ rozmiesz-czenia mineralizacji w pok³adach wêgla mog³yby stanowiæ powa¿ny problem podczas eksploatacji, a niekompletnoœæ danych o z³o¿u i zasobach uranu ka¿¹ podchodziæ do

Okrzeszyna z du¿ym sceptycyzmem. Przebieg granicy pañstwowej uniemo¿liwia powiêkszenie zasobów. Trzeba wspomnieæ, ¿e w latach 50. XX wieku uran by³ eksploato-wany w po³o¿onych bezpoœrednio po drugiej stronie granicy z³o¿ach Radvanice i Rybnièek stanowi¹cych naturaln¹ kon-tynuacjê z³o¿a Okrzeszyn (Przegl¹d z³ó¿..., 2000).

Reasumuj¹c, nale¿y stwierdziæ, ¿e mo¿liwoœci odkry-cia nowych z³ó¿ lub zwiêkszenia znanych zasobów uranu w formacjach osadowych permokarbonu depresji œródsu-deckiej s¹ bardzo ograniczone. Nie ma szans na poszerze-nie zasobów z³o¿a Grzmi¹ca, ani warunków geologicz-nych do jego eksploatacji metod¹ ³ugowania podziemnego. Unikatowy charakter z³o¿a, polegaj¹cy na przestrzennym i genetycznym zwi¹zku ze ska³ami ryolitowymi pasma Rusi-nowa–Grzmi¹ca, Ÿle wró¿y podejmowaniu prób odkrycia podobnych z³ó¿ w depresji œródsudeckiej, a tym bardziej w depresji pó³nocnosudeckiej, co sugeruje Nieæ (2009). O nie-perspektywicznoœci górnego karbonu i permu, a tak¿e triasu depresji pó³nocnosudeckiej œwiadcz¹ ca³kowicie negatywne wyniki poszukiwañ prowadzonych przez Zak³ady Przemy-s³owe R-1, potwierdzone póŸniejszymi badaniami równo-leg³ymi Pañstwowego Instytutu Geologicznego.

Opinia Niecia (2009) o perspektywicznoœci kredy Sude-tów nie znajduje potwierdzenia w znanych nam faktach. Z porównania uranonoœnych utworów czeskiej p³yty kre-dowej z kred¹ sudeck¹ wynika, ¿e uranonoœne w Czechach litofacje cenomanu l¹dowego i dolnej czêœci wy¿ejleg³ego cenomanu morskiego s¹ na obszarze Sudetów rozwiniête w postaci szcz¹tkowej jedynie w okolicy Krzeszowa (Miecz-nik i in., 1980). Wszystkie z³o¿a uranu w czeskiej p³ycie kredowej (Bøevništì, Hamr, Oseèná–Kotel Stra i inne) znajduj¹ siê w pó³nocnej czêœci struktury, wyró¿nianej jako kreda ³u¿ycka (Bernard, 1991), zaœ kreda sudecka uwa¿ana jest za nieperspektywiczn¹ (Vavøin, 1974). Pomiary radiometryczne wykonane na wychodniach ska³ i w wier-ceniach oraz oznaczenia zawartoœci uranu w ska³ach kredy depresji œródsudeckiej i pó³nocnosudeckiej w pe³ni potwier-dzaj¹ tê negatywn¹ ocenê (Miecznik i in. 1980).

Góry Œwiêtokrzyskie.

Jedynym poza Sudetami miejscem w Polsce, gdzie pozyskiwano uran, by³a kopalnia siarczków ¿elaza Staszic w Rudkach w Górach Œwiêtokrzyskich (Uberna, 1970). Jak wynika z raportu Pieniñskiego (Zdulski, 2000), mine-ralizacjê uranow¹ odkryli geolodzy radzieccy w roku 1952, a zasoby w roku 1958 wynosi³y ok. 40 t uranu. Rudê uranu wydobywano jako kopalinê towarzysz¹c¹ do roku 1968. W zwi¹zku z rozpoczêciem wydobycia siarki rodzimej w rejonie tarnobrzeskim kopalniê Staszic zlikwidowano w 1973 roku, pozostawiaj¹c ok. 10 t uranu w nieekonomicz-nym ju¿ z³o¿u (Zdulski op. cit.).

Omawiane z³o¿e jest zwi¹zane ze stref¹ uskokow¹ o przebiegu N–S. Ma formê soczewy o zmiennej mi¹¿szoœci (do 40 m), wype³niaj¹cej szczelinê uskokow¹ miêdzy piaskowcowo-ilastymi ska³ami syluru i dewonu dolnego a ska³ami wêglanowymi dewonu œrodkowego. G³ówny sk³ad-nik rudy stanowi markasyt, ponadto wystêpuj¹ syderyt i hematyt. Okruszcowanie przeœledzono na d³ugoœci ok. 600 m (Rubinowski, 1987). Mineralizacja uranowa znajduje siê g³ównie w pó³nocnej czêœci z³o¿a w formie gniazd w stre-fach zbrekcjowania, gdzie tworzy z markasytem spoiwo brekcji, oraz w otaczaj¹cych czarnych i³ach z markasytem. Stwierdzono obecnoœæ czerni uranowej, blendy smolistej i mik uranowych. Zawartoœæ uranu w brekcjach tektonicz-nych dochodzi³a do 4%, zaœ w czartektonicz-nych i³ach waha³a siê od

¿ane za hydrotermalne (Rubinowski, 1969) lub osadowe (Gruszczyk, 1972).

Pozosta³e, nieliczne i drobne wyst¹pienia uranu w Górach Œwiêtokrzyskich s¹ zwi¹zane z czarnymi i³ami utworów przejœciowych pomiêdzy dolnym a œrodkowym dewonem, tzw. kuwinem, i wystêpuj¹ zwykle w pobli¿u stref tektonicznych. By³y one rozpoznawane przez Zak³ady Przemys³owe R-1, a potem przez Pañstwowy Instytut Geo-logiczny i zosta³y uznane za nieperspektywiczne (Uberna, 1970).

Wêgle Górnoœl¹skiego Zag³êbia Wêglowego. Przejawy mineralizacji uranowej w wêglach Górno-œl¹skiego Zag³êbia Wêglowego stwierdzono podczas radio-metrycznych rewizji kopalñ w latach bezpoœrednio powo-jennych, a po roku 1956 by³y badane przez Pañstwowy Instytut Geologiczny. Wystêpuj¹ g³ównie w górnych pozio-mach karbonu produktywnego (warstwy orzeskie, ³aziskie i libi¹skie), we wschodniej czêœci zag³êbia (kopalnia Sobie-ski – dawniej Bierut i Siersza). Uran znajduje siê w wêglu, czêsto w strefach uskokowych, w strefach czêœciowego wymycia pok³adów i w stropowych partiach pok³adów na kontakcie z piaskowcami (Sa³dan, 1965). Maksymalnie zawartoœæ uranu siêga 0,26%. Nie stwierdzono wiêkszych cia³ rudnych i nie wskazano znaczenia ekonomicznego.

£upki bitumiczne warstw menilitowych Karpat. Solecki i in. (2011) formu³uj¹ tezê o perspektywicz-noœci czarnych ³upków serii menilitowej rejonu Bezmie-chowej–Monasterca (powiat Lesko) w Karpatach.

Oligoceñskie warstwy menilitowe Karpat ze wzglêdu na wystêpuj¹ce w ich obrêbie czarne ³upki bitumiczne sta-nowi³y przedmiot zainteresowania Zak³adów Przemys³o-wych R-1. Regionalne prace geofizyczne (m.in. radiometria lotnicza i samochodowa) i oznaczenia zawartoœci uranu w wybranych strefach wykaza³y ich nieperspektywicznoœæ. Mimo to badania uranonoœnoœci ³upków podjêto potem w Pañstwowym Instytucie Geologicznym w ramach badañ równoleg³ych (Sa³dan, 1961). Okresowo ³upki te stanowi³y tak¿e przedmiot zainteresowania jako ewentualne Ÿród³o pozyskiwania oleju ³upkowego. Zawartoœci uranu we wzbo-gaconych partiach wahaj¹ siê w granicach 30–100 ppm, ich t³o geochemiczne zosta³o okreœlone na ok. 12 ppm. Jedynie w rejonie Bezmiechowej–Monasterca napotkano na kon-centracje uranu dochodz¹ce do 620 ppm (œrednio 110 ppm) (Kita-Badak i in., 1965). Ponowne badania ³upków z rejonu Bezmiechowej i Monasterca, wykonane w latach 70. XX wieku, nie potwierdzi³y wysokich zawartoœci uranu, a badania technologiczne wykaza³y, ¿e mineralizacja nie ma wartoœci przemys³owej (Bareja i in., 1975).

£upki dictyonemowe obni¿enia podlaskiego. Mineralizacja uranowa zwi¹zana jest z warstw¹ silnie zdiagenezowanych ciemnych ³upków dictyonemowych dol-nego ordowiku (tremadoku) o mi¹¿szoœci od kilkunastu cm do 4 m (œrednio ok. 2,7 m). W profilu litologicznym tej serii wystêpuj¹ ³upki czarne (1,0–1,5 m) przechodz¹ce ku górze w ³upki brunatne, w stropie których znajduj¹ siê jasnobe-¿owe ³upki z fosforanami (ok. 5 cm) (Bareja, 1978). W sp¹gu serii ³upkowej znajduj¹ siê kruche, silnie porowate piaskowce obolusowe, a powy¿ej rozmytego stropu ³upków – glaukonityt i wapienie arenigu. Utwory te le¿¹ niemal p³asko i s¹ s³abo zaburzone uskokami. Uran wystê-puje przede wszystkim w ³upkach czarnych, w których

cja uranu w otworze Rajsk 1, siêgaj¹ca 2,4%, oraz w po³o¿onym w odleg³oœci 50 m otworze Rajsk IG-2 jest zwi¹zana ze stref¹ uskokow¹, w której dosz³o do redepo-zycji uranu. Na podstawie ca³oœci wykonanych prac rozpo-znawczych mo¿na stwierdziæ, ¿e ma ona raczej unikatowy charakter. Oprócz uranu w ³upkach czarnych stwierdzono relatywnie wysokie koncentracje wanadu (1100–2000 ppm) oraz molibdenu (od kilkunastu do 500 ppm). W ³upkach brunatnych t³o uranu jest ni¿sze dwukrotnie, a wanadu nawet trzykrotnie. G³êbokoœæ zalegania ³upków wynosi od 400 m w czêœci pó³nocno-wschodniej obni¿enia podla-skiego przez 550–650 m w rejonie z³o¿a Rajsk do ponad 1000–1200 m w zachodniej i po³udniowej czêœci tego obni-¿enia (Sa³dan i in., 1977). Na podstawie danych z kilku-dziesiêciu otworów okreœlono, ¿e na powierzchni 840 km2 i g³êbokoœci do 800 m zasoby prognostyczne uranu wyno-sz¹ 88 850 t.

Jest to mineralizacja typu black shale, znana ze Szwecji (³upki a³unowe górnego kambru), Estonii i okolic Sankt Petersburga (³upki dictyonemowe), USA (³upki Chatta-nooga), Chin (³upki z³o¿a Chanziping) i wielu innych kra-jów. Z powodu niskiej zawartoœci uranu oraz wysokich kosztów technologicznych i œrodowiskowych eksploatacji z³o¿a tego typu uznawane s¹ za nieekonomiczne i w pro-gnozach nie przewiduje siê ich eksploatacji w bliskiej przysz³oœci (Strzelecki & Wo³kowicz, 2011).

Trias syneklizy peryba³tyckiej.

W utworach triasu praktycznie wszêdzie na Ni¿u Pol-skim obecne s¹ poziomy uranonoœne. Najbardziej rozprze-strzeniony jest poziom wystêpuj¹cy w œrodkowym pstrym piaskowcu, znany z monokliny przedsudeckiej, perykliny ¯ar, niecki szczeciñskiej, niecki brze¿nej i syneklizy pery-ba³tyckiej (2–3 warstwy) (Sa³dan & Strzelecki, 1980). Jest on zwi¹zany ze ska³ami ilasto-mu³owcowymi, w mniej-szym stopniu z drobnoziarnistymi piaskowcami i ska³ami wêglanowymi. Zawartoœæ uranu w tym poziomie jest niska i tylko w pojedynczych próbkach siêga do 300 ppm, a œrednie zawartoœci wa¿one sporadycznie osi¹gaj¹ granicê 100 ppm przy mi¹¿szoœci poni¿ej 0,5 m. Poziom ten nie ma znaczenia przemys³owego.

W œrodkowej czêœci syneklizy peryba³tyckiej w utwo-rach górnego pstrego piaskowca (formacja elbl¹ska) wystê-puje mineralizacja uranowa typu piaskowcowego. Najbo-gatsza mineralizacja, zwi¹zana z drobnoziarnistymi, sza-rymi i szarozielonymi, s³abo zwiêz³ymi piaskowcami, znajduje siê na Mierzei Wiœlanej. W otworze wiertniczym Ptaszkowo IG-1 stwierdzono zawartoœæ uranu o œredniej wa¿onej 0,26% w warstwie o mi¹¿szoœci 4,43 m. Uranowi towarzysz¹ wysokie zawartoœci wanadu, selenu, molib-denu, o³owiu i arsenu. Badania minera³ów wykaza³y obec-noœæ coffinitu i nasturanu oraz siarczków: galeny, pirytu i selenku o³owiu – clausthalitu. Na Mierzei Wiœlanej ziden-tyfikowano dwa cia³a rudne, Ptaszkowo i Krynica Morska, które prawdopodobnie maj¹ formê zbli¿on¹ do typu tabliczkowo-soczewkowatego, zwan¹ w literaturze tabular (Strzelecki, 1988). G³êbokoœæ zalegania cia³ rudnych na Mierzei Wiœlanej wynosi od 750 do 800 m.

Na po³udnie od Zalewu Wiœlanego obecnoœæ uranu stwierdzono w kilku otworach wiertniczych w rejonie Fromborka, M³ynar i Pas³êka, na g³êbokoœci od ok. 950 m do 1170 m. Koncentracje uranu s¹ wielokrotnie ni¿sze i tyl-ko w pojedynczych próbkach piastyl-kowców przekraczaj¹ 1000 ppm. Tak¿e asocjacja geochemiczna jest

zdecydowa-nie ubo¿sza i tylko w otworze Krzy¿ewo IG1 (gm. From-bork) uranowi towarzysz¹ selen, wanad, o³ów i miedŸ, natomiast w rejonie M³ynar i Pas³êka z uranem wspó³-wystêpuje jedynie o³ów (Strzelecki, 1988).

Z uzyskanych dotychczas danych wynika, ¿e mineraliza-cja piaskowcowa w triasie syneklizy peryba³tyckiej obecna jest w strefie o przebiegu po³udnikowym – pocz¹wszy od Mierzei Wiœlanej do Pas³êka i nawet dalej, do Prabut. Sze-rokoœæ pasa zmineralizowanego waha siê od ok. 2–3 km na Mierzei Wiœlanej do ok. 40 km na równole¿niku Pas³êka.

Szczegó³owe rozpoznanie wielkoœci zasobów cia³ rudnych, jak to wynika z doœwiadczeñ krajów eksplo-atuj¹cych z³o¿a typu piaskowcowego, wymaga³oby zasto-sowania gêstych siatek wierceñ (50 ´ 50 m i gêœciej). Potwierdzaj¹ to wyniki wierceñ na Mierzei Wiœlanej. Bior¹c pod uwagê koszty wierceñ przy tak du¿ych g³êbo-koœciach oraz walory przyrodnicze i rekreacyjne obszaru Mierzei Wiœlanej i Zalewu Wiœlnego (obszar Natura 2000), a tak¿e ochronê ekosystemu Ba³tyku, realizacja dalszych prac poszukiwawczych w tej najbardziej perspektywicznej pó³nocnej czêœci strefy uranonoœnej wydaje siê nierealna (Strzelecki & Wo³kowicz, 2011).

Wnioski

1. Z przedstawionych danych wynika, ¿e Polska nie ma mo¿liwoœci zaspokojenia potrzeb paliwowych projektowa-nych elektrowni j¹drowych z krajowych zasobów, jeœli za³o¿yæ, ¿e dla 1 elektrowni zapotrzebowanie wyniesie ok. 540 t uranu.

2. Du¿ymi i jednoczeœnie ³atwo dostêpnymi z³o¿ami uranu nigdy nie dysponowaliœmy, a najbogatsze, w wiêk-szoœci wyeksploatowane z³o¿a sudeckie mia³y ³¹czne zasoby zaledwie ok. 880 t uranu.

3. Zasoby geologiczne z³o¿a Grzmi¹ca w Sudetach wyliczono na niespe³na 800 t uranu, ale nie wiadomo ile z nich mo¿na by faktycznie pozyskaæ. Czy istniej¹ ekono-miczne podstawy do podjêcia eksploatacji tak niewielkiego pojedynczego z³o¿a?

4. Mo¿liwoœci odkrycia nowych z³ó¿ w Sudetach s¹ bardzo ograniczone, a ewentualne odkrycia nie zmieni¹ w znacz¹cym stopniu sytuacji zasobowej.

5. Jest mo¿liwe, ¿e na terenie syneklizy peryba³tyckiej w rejonie Mierzei Wiœlanej i Zalewu Wiœlanego wystêpuj¹ zasobniejsze z³o¿a uranu typu piaskowcowego, jednak du¿a g³êbokoœæ ich zalegania (co najmniej 800 m), koniecz-noœæ rozpoznania gêst¹ siatk¹ wierceñ rozpoznawczych (50´ 50 m) oraz lokalizacja w obszarach prawnie chronio-nych sprawiaj¹, ¿e obszary te mo¿na uznaæ za hipotetyczne dla wystêpowania z³ó¿ rud uranu. W rejonie tym wskazane jest wykonanie szczegó³owych badañ sejsmicznych, których celem bêdzie okreœlenie mo¿liwoœci okonturowa-nia uranowych cia³ rudnych metodami geofizycznymi z powierzchni terenu.

6. Du¿e zasoby uranu tkwi¹ w ³upkach dictyonemo-wych, jednak bardzo niska zawartoœæ tego pierwiastka, brak zadowalaj¹cej technologii odzysku i do tego znaczna g³êbokoœæ wystêpowania sprawiaj¹, ¿e eksploatacja jest nieop³acalna.

7. Budowa geologiczna Polski nie daje nadziei na odkrycie dostêpnych do eksploatacji z³ó¿ uranu o znacz¹-cych zasobach. Dobry stopieñ rozpoznania radioaktyw-noœci ró¿nych formacji i struktur geologicznych, uzyskany na podstawie analizy karota¿y geofizycznych wierceñ

badawczych i dokumentacyjnych, zmniejsza do minimum prawdopodobieñstwo odkrycia z³o¿a przemys³owego.

8. Szanse pozyskania uranu na potrzeby polskiej ener-getyki j¹drowej le¿¹ poza granicami kraju. Wzorem innych pañstw europejskich nale¿y ich szukaæ poza Europ¹, np. w Afryce. Pañstwowy Instytut Geologiczny jest przygoto-wany do podjêcia takiego zadania i dysponuje informa-cjami o mo¿liwych kierunkach dzia³añ.

Autorzy dziêkuj¹ Panu prof. dr. hab. in¿. Andrzejowi Paulo i anonimowemu Recenzentowi za cenne uwagi zg³oszone do rêko-pisu. Artyku³ zosta³ przygotowany w ramach realizacji zadania Analiza mo¿liwoœci pozyskiwania uranu dla energetyki j¹drowej z zasobów krajowych (POIG.01.01.02-14-094/09-00).

Literatura

BANAŒ M. 1965 – Przejawy mineralizacji w metamorfiku Œnie¿nika K³odzkiego. Pr. Geol. Kom. Nauk Geol. PAN Oddz. w Krakowie, 27: 7–82. BAREJA E. 1977 – Wyniki badañ geochemicznych i mineralogicznych uranu w cechsztyñskich utworach miedzionoœnych Lubin–Polkowice. Kwart. Geol., 21: 37–46.

BAREJA E. 1978 – Metalonoœnoœæ ³upków dictyonemowych w NE czêœci obni¿enia podlaskiego. Kwart. Geol., 22: 431–432.

BAREJA E. 1979 – Wstêpne wyniki badañ mineralizacji U-Th-TR-Nb w e³ckim masywie syenitowym. Kwart. Geol. 23: 898–899.

BAREJA E. 1983 – Wyniki badañ geologiczno-poszukiwawczych z³ó¿ rud uranu w utworach triasu syneklizy peryba³tyckiej, woj. elbl¹skie. CAG Pañstw. Inst. Geol.

BAREJA E., JÊCZMYK M., KANASIEWICZ J., LIS J., MIECZNIK J.B. & SA£DAN M. 1982 – Pierwiastki promieniotwórcze w Sudetach. Biul. Inst. Geol., 341: 259–272.

BAREJA E. & KUBICKI S. 1983 – Mineralizacja syenitów e³ckich w strefach przeobra¿eñ metasomatyczno-hydrotermalnych (NE Polska). Kwart. Geol., 27: 215–223.

BAREJA E., MORAWSKI W. & SA£DAN M. 1973 – Mineralizacja uranowa w utworach cechsztyñskich na monoklinie przedsudeckiej. Kwart. Geol., 17: 910–911.

BAREJA E., SA£DAN M. & STRZELECKI R. 1975 – Ocena wyko-rzystania ³upków menilitowych z rejonu Bezmiechowej i Monasterca. CAG Pañstw. Inst. Geol.

BERNARD J.H. 1991 – Empirical types of ore mineralizations in the Bohemian Massif. Geol. Survey, Prague.

BOJARSKI R. & ZAMOJSKI J. 1960 – Dokumentacja geologiczna z³o¿a rud uranowych w Grzmi¹cej. CAG Pañstw. Inst. Geol. BORUCKI J. 1962 – Uran w fosforytach polskich. Pr. Inst. Geol., 30: 239–285.

BORUCKI J., G£OWACKI Z., MAS£OWSKI W., SA£DAN M., UBERNA J. & ZAJ¥CZKOWSKI W. 1967 – Ocena perspektyw poszukiwawczych z³ó¿ rud uranu w Polsce. Pr. Spec. Inst. Geol. CWOJDZIÑSKI S., NIEÆ M., BOSSOWSKI A., MICHNIEWICZ M., MIKULSKI S., MOCHNACKA K., MYD£OWSKI A.,

OSZCZEPALSKI S., PACU£A J., PAULO A., PETECKI Z., SROGA C., STACHOWIAK A., WOJCIECHOWSKI A., BIEL A. & IWANIEC E. 2008 – Ocena perspektyw wystêpowania z³ó¿ rud metali w Sudetach i na bloku przedsudeckim w nawi¹zaniu do aktualnych modeli geotekto-nicznych. CAG Pañstw. Inst. Geol.

DAHLKAMP F.J. 1978 – Classification of uranium deposits. Mineral. Deposita, 13: 83–104.

DEPCIUCH T. 1968 – Geochemia i geneza koncentracji uranu w górnokarboñskich osadach klastycznych niecki œródsudeckiej. Biul. Inst. Geol., 214: 75–180.

DEPOWSKI S. 1987 – Ropa naftowa i gaz ziemny. [W:] Osika R. (red.) Budowa geologiczna Polski, Tom VI, Z³o¿a surowców mineralnych. Wydaw. Geol., Warszawa.

GRUSZCZYK H. 1972 – Nauka o z³o¿ach. Wydaw. Geol., Warszawa. JASKÓLSKI S. 1965 – Polimetaliczna mineralizacja tlenkowo-siarcz-kowa w granitognejsach Gór Izerskich ( Dolny Œl¹sk ) i jej pochodzenie. Pr. Geol. Kom. Nauk Geol. PAN Oddz. w Krakowie, 43: 7–78. JELIÑSKI A. 1965 – Geochemia uranu w granitowym masywie Karko-noszy z uwzglêdnieniem innych masywów granitoidowych Dolnego Œl¹ska. Biul. Inst. Geol., 193: 5–110.

JÊCZALIK A. 1970 – Geochemia uranu w uranonoœnych wêglach kamiennych w Polsce. Biul. Inst. Geol., 224: 103–204.

– Ocena uranonoœnoœci Sudetów w oparciu o wyniki dotychczasowych prac poszukiwawczych prowadzonych przez Zak³ady Przemys³owe R-1. Tom I–III. CAG Pañstw. Inst. Geol.

KANASIEWICZ J., SA£DAN M. & UBERNA J. 1965 – Uranonoœnoœæ pstrego piaskowca okolic Pas³êka. Biul. Inst. Geol., 193: 171–205. KANASIEWICZ J. & UBERNA J. 1961 – Nowe przejawy mineralizacji uranowej na tle budowy niecki leszczynieckiej. Prz. Geol., 8: 433–434. KITA-BADAK M., BADAK J. & SA£DAN M. 1965 – Charakterystyka ³upków uranonoœnych serii menilitowej w Karpatach Œrodkowych. Kwart. Geol., 9: 137–156.

KLEMENTOWSKI R. 2010 – W cieniu sudeckiego uranu. Kopalnictwo uranu w Polsce w latach 1948–1973. IPN, Wroc³aw.

LIS J. & PRZENIOS£O S. 1987 – Badania geologiczno-poszukiwawcze z³ó¿ rud uranu w masywie Karkonoszy. CAG Pañstw. Inst. Geol. LIS J. & SYLWESTRZAK H. 1979 – Episjenity i perspektywy wystê-powania œródgranitowych z³ó¿ uranu w masywie Karkonoszy. Prz. Geol., 4: 223–228.

MIECZNIK J.B. 1976 – Promieniotwórczoœæ naturalna utworów pre-kambryjskich i paleozoicznych NE obrze¿enia GZW. Kwart. Geol., 20: 932–933.

MIECZNIK J.B. 1983 – Wyniki badañ geologiczno-poszukiwawczych mineralizacji uranowej w utworach górnokarboñskich rejonu G³uszyca– –Nowa Ruda (depresja œródsudecka) woj. wa³brzyskie. CAG Pañstw. Inst. Geol.

MIECZNIK J.B. 1989a – O mineralizacji uranowej w permo-karbonie depresji œródsudeckiej. Prz. Geol., 10: 485–488.

MIECZNIK J.B. 1989b – Utwory wy¿szego silezu i autunu dolnego pó³nocno-wschodniego skrzyd³a depresji œródsudeckiej. Biul. Pañstw. Inst. Geol., 363: 5–39.

MIECZNIK J.B. 1990 – Koncentracje uranu w utworach karbonu górne-go i permu depresji œródsudeckiej. Biul. Pañstw. Inst. Geol., 364: 61–95. MIECZNIK J.B., SA£DAN M. & STRZELECKI R. 1980 – Uranono-œnoœæ utworów kredowych Sudetów. Kwart. Geol., 24: 651–662. MIECZNIK J.B. & STRZELECKI R. 1978 – Badanie uranonoœnoœci dolnego syluru na obszarze Gór Kaczawskich i Gór Bardzkich. CAG Pañstw. Inst. Geol.

MIECZNIK J.B. & STRZELECKI R. 1979 – Mo¿liwoœci wystêpowania mineralizacji uranowej w niektórych formacjach osadowych Sudetów. Prz. Geol., 6: 314–318.

MOCHNACKA K. 1966 – Minera³y kruszcowe z³o¿a polimetalicznego w Kowarach (Dolny Œl¹sk). Pr. Min. Kom. Nauk Geol. PAN Oddz. w Krakowie, 4: 7–71.

MOCHNACKA K. 1975 – Mineralizacja ska³ metamorficznych czêœci Pogórza Izerskiego. Pr. Geol. Kom. Nauk Geol. PAN Oddz. w Krakowie, 89: 7–87.

MORAWSKI W. 1973 – Przejawy uranonoœnoœci w osadach górnego kambru na tle promieniotwórczoœci naturalnej pokrywy osadowej wyniesienia £eby. Kwart. Geol., 17: 713–725.

NEA & IAEA 2008 – Uranium 2007. Resources, production and demand. OECD Publishing, Paris, France.

NIEÆ M. 2009 – Wystêpowanie rud uranu i perspektywy ich poszukiwañ w Polsce. Polityka Energetyczna, 12: 435–451.

NIELUBOWICZ B. & WRÓBLEWSKI T. 1963 – Przyczynek do rozpo-znania okruszcowania uranowego w wêglach warstw radwanickich na Dolnym Œl¹sku. Kwart. Geol. 7: 114–130.

PAULO A. & PIESTRZYÑSKI A. 1991 – Materia³y do æwiczeñ z nauki o z³o¿ach i geologii gospodarczej, Czêœæ I, Surowce energetyczne. Wydaw. AGH., Kraków

Przegl¹d z³ó¿ i wyst¹pieñ rud uranu na obszarze Republiki Czeskiej wraz z iloœciami pozyskanego metalu wiêkszymi ni¿ 0,1 t U (stan 31–12–2000) [http://mineraly.pg.gda.pl/promieniotworczosc/zloze_ javornik_zalesi/tabela.html].

PRZENIOS£O S. 1970 – Geochemia uranu w aluwiach wschodniej czêœci obszaru metamorfiku L¹dka i Œnie¿nika K³odzkiego. Biul. Inst. Geol., 224: 205–298.

RUBINOWSKI Z. 1969 – Pozycja mineralizacji syderytowo-pirytowej w metalogenezie trzonu paleozoicznego Gór Œwiêtokrzyskich. Rocz. Pol. Tow. Geol., 39: 721.

RUBINOWSKI Z. 1987 – z³o¿e pirytu w Rudkach i Wieœciszowicach. [W:] Osika R. (red.) Budowa geologiczna Polski, Tom VI, Z³o¿a surowców mineralnych. Wydaw. Geol., Warszawa.

menilitowych opracowane na podstawie wskazañ badañ równoleg³ych. CAG Pañstw. Inst. Geol.

SA£DAN M. 1965 – Metalogeneza uranu w utworach karboñskich Górnoœl¹skiego Zag³êbia Wêglowego. Biul. Inst. Geol., 193: 111–169. SA£DAN M. 1967 – Komunikat o odkryciu bogatej mineralizacji uranowej w ³upkach dolnego ordowiku w pó³nocnej czêœci obni¿enia podlaskiego. CAG Pañstw. Inst. Geol.

SA£DAN M. 1973 – Mineralizacja uranowa w utworach pstrego piaskowca œrodkowego monokliny przedsudeckiej na tle ich wykszta³cenia litologicznego. Pr. Inst. Geol.

SA£DAN M., BAREJA E., LIS B., MIECZNIK J.B. & STRZELECKI R. 1977 – Wyniki poszukiwañ geologicznych z³ó¿ rud uranu w ³upkach dictyonemowych na obszarze pó³nocno-wschodniej czêœci obni¿enia podlaskiego. CAG Pañstw. Inst. Geol.

SA£DAN M., BAREJA E. & STRZELECKI R. 1976 – Dokumentacja geologiczna z³o¿a rud uranu Rajsk. CAG Pañstw. Inst. Geol.

SA£DAN M. & STRZELECKI R. 1980 – Uranium in the Bunter Sedi-ments in the Polish Area. Biul. Inst. Geol., 328: 95–104.

SOLECKI A., ŒLIWIÑSKI W., WOJCIECHOWSKA I., TCHÓRZ--TRZECIAKIEWICZ D., SYRYCZYÑSKI P., SADOWSKA M. & MAKOWSKI B. 2011 – Ocena mo¿liwoœci wystêpowania mineralizacji uranowej w Polsce na podstawie wyników prac geologiczno-poszuki-wawczych. Prz. Geol., 59: 98–110.

SOLECKI A., WOJCIECHOWSKA I., TCHÓRZ-TRZECIAKIEWICZ D.E., ŒLIWIÑSKI W.R., SYRYCZYÑSKI P., SADOWSKA M. & MAKOWSKI B. 2010 – Ocena mo¿liwoœci wystêpowania mineralizacji uranowej w Polsce na podstawie wyników prac geologiczno--poszukiwawczych. CAG Pañstw. Inst. Geol.

STRZELECKI R. 1976 – Poziomy promieniotwórcze w profilu pokrywy osadowej syneklizy peryba³tyckiej. Kwart. Geol., 20: 414–416. STRZELECKI R. 1977 – Uran i tor w utworach allitowych dolnego karbonu NE czêœci LZW. CAG Pañstw. Inst. Geol.

STRZELECKI R. 1978 – Promieniotwórczoœæ naturalna utworów triasu dolnego na obszarze perykliny ¯ar i N czêœci niecki pó³nocnosudeckiej. CAG Pañstw. Inst. Geol.

STRZELECKI R. 1980 – Wyniki badañ mineralizacji uranowej w triasie syneklizy peryba³tyckiej. Kwart. Geol., 24: 933–934.

STRZELECKI R. 1988 – Mineralizacja uranowa utworów œrodkowego pstrego piaskowca na obszarze syneklizy peryba³tyckiej (praca doktorska). CAG Pañstw. Inst. Geol.

STRZELECKI R. 2010 – Koreferat do opracowania „Ocena mo¿liwoœci wystêpowania mineralizacji uranowej w Polsce na podstawie wyników prac geologiczno-poszukiwawczych”. CAG Pañstw. Inst. Geol. STRZELECKI R. & WO£KOWICZ S. 2011 – Uran. [W:] Wo³kowicz S., Smakowski T. & Speczik S. (red.) Bilans perspektywicznych zasobów kopalin Polski wg stanu na 31 XII 2009 r. PIG-PIB Warszawa: 71–75. SYLWESTRZAK H. 1972 – Geochemia uranu w m³odopaleozoicznych wulkanitach Dolnego Œl¹ska na tle ogólnego zró¿nicowania geoche-micznego tych ska³. Biul. Inst. Geol., 259: 5–92.

UBERNA J. 1962 – Perspektywy wystêpowania uranu w Górach Œwiê-tokrzyskich. CAG Pañstw. Inst. Geol.

UBERNA J. 1964 – Uranometryczne zdjêcie glebowe wybranych stref tektonicznych w Górach Œwiêtokrzyskich. CAG Pañstw. Inst. Geol. UBERNA J. 1970 – Wystêpowanie uranu w Górach Œwiêtokrzyskich. CAG Pañstw. Inst. Geol.

VAVØÍN I. 1974 – Uranová mineralizace. [W:] Geologie èeské køídové pánve a jejího podloí. Ústøední ústav geologický, Praha.

WO£KOWICZ S. 1988 – Wyniki badañ geologiczno-poszukiwawczych z³ó¿ rud uranu w ³upkach walchiowych w depresji œródsudeckiej, rejon Wambierzyc, woj. wa³brzyskie. CAG Pañstw. Inst. Geol.

WO£KOWICZ S. 1990 – Uranium enrichment in the Permian organic--rich Walchia shale, Intra-Sudetic Depression, southwestern Poland. Spec. Publ. Inter. Assoc. Sediment., 11: 217–224.

WO£KOWICZ S. 1992 – Geneza mineralizacji uranowej w dolno-permskich ³upkach walchiowych (depresja œródsudecka) na tle wykszta³cenia litofacjalnego. Prz. Geol., 4: 212–216.

ZAJ¥CZKOWSKI W. 1962 – Metodyka prospekcji geochemicznej. Prz. Geol., 6: 478–479.

ZAJ¥CZKOWSKI W. 1968 – Poszukiwania z³ó¿ uranu metodami geochemicznymi na wybranych obszarach Sudetów. Biul. Inst. Geol., 214: 5–74.

ZDULSKI M. 2000 – ród³a do dziejów kopalnictwa uranowego w Polsce. Wydaw. DiG, Warszawa.

Praca wp³ynê³a do redakcji 27.05.2011 r. Po recenzji akceptowano do druku 1.08.2011 r.