Anatomia topograficzna tetnicy szyjnej wewnętrznej w odcinku wewnątrzskroniowym

Pełen tekst

(1)Wysocki J., Szymañski I., Janiuk I.: Anatomia topograficzna têtnicy szyjnej wewnêtrznej w odcinku wewn¹trzskroniowym. OPERACJE W OTOL ARYNGOL OGII ARYNGOLOGII. 161. Otorynolaryngologia, 2003, 2(4), 161-166. Anatomia topograficzna têtnicy szyjnej wewnêtr znej wewnêtrznej w odcinku wewn¹tr zskroniowym wewn¹trzskroniowym Topographical anatomy of the internal carotid arter arteryy in its petrous segment JAROS£AW W YSOCKI 1,2/, IRENEUSZ SZYMAÑSKI 3/, IZABEL A JANIUK 1/ 1/. Zak³ad Morfologii Krêgowców Akademii Podlaskiej w Siedlcach, ul. B. Prusa 12, 08-110 Siedlce Zak³ad Anatomii Prawid³owej AM w Warszawie, ul. Cha³ubiñskiego 5, 02-004 Warszawa 3/ S.P.Z.O.Z/Warszawa-Bia³o³êka, ul. Marywilska 44, 03-042 Warszawa 2/. Têtnica szyjna wewnêtrzna jest jedn¹ z najwa¿niejszych struktur le¿¹cych w obrêbie koœci skroniowej. Przebiega w koœci stosunkowo krótkim kana³em, mierz¹cym zaledwie 12-15 mm d³ugoœci, ale na swym przebiegu nie tylko wspó³tworzy jedn¹ ze œcian jamy bêbenkowej, ale tak¿e s¹siaduje z szeregiem istotnych struktur. Dla otochirurgów istotne jest jej s¹siedztwo z zakrêtem podstawnym œlimaka (0,25-4,2 mm), tr¹bk¹ s³uchow¹ (0,1-0,6 mm), nerwem trójdzielnym (0,05-0,15 mm) i zatok¹ skalist¹ doln¹ (0,2-0,45 mm). Bliskie s¹siedztwo ze œlimakiem sprawia, ¿e podczas wykonywania wszczepu wewn¹trzœlimakowego, w przypadkach obliteracji schodów œlimaka, nale¿y zachowaæ szczególn¹ ostro¿noœæ. Skomplikowany rozwój filo- i ontogenetyczny têtnic g³owy sprawia, ¿e u ludzi mo¿e dochodziæ do szeregu odmian w zakresie wystêpowania i przebiegu têtnicy szyjnej wewnêtrznej. Nale¿¹ do nich: brak lub zboczenia przebiegu têtnicy, czy te¿ obecnoœæ przetrwa³ej têtnicy strzemi¹czkowej. O odmianach tych, choæ rzadkich (od 0,01% do 1% populacji w zale¿noœci od rodzaju odmiany), nale¿y pamiêtaæ podczas wszelkich manipulacji w obrêbie ucha œrodkowego i wewnêtrznego. Otorynolaryngologia, 2003, 2(4), 161-166. Internal carotid artery is one of the most important structures of the temporal bone. Passing through relatively short (12-15 mm) canal in the bone, it forms one of the tympanic cavity walls, and also borders upon several important structures. For otosurgeons, very important is its close proximity to the basal turn of the cochlea (0.25-4.2 mm), Eustachian tube (0.1-0.6 mm), trigeminal nerve (0.05-0.15 mm) and inferior petrous sinus (0.2-0.45 mm). The proximity to the cochlea makes intracochlear implantation procedures in obstructed and obliterated cochleas considerably more difficult and risky than in patent ones. Complex filo- and ontogenetic development of the cephalic arteries causes that many variants of the internal carotid artery are possible, differing in their form and location. Here are some examples: internal carotid artery non-existent or relocated, or persistent stapedial artery present. These anatomical variants, although very rare (from 0.01% to 1% of population, depending on type of the variant) must be kept in mind during all manual interventions in the middle or internal ear. Otorynolaryngologia, 2003, 2(4), 161-166 Key words: temporal bone, internal carotid artery, anatomy, review. S³owa kluczowe: koœæ skroniowa, têtnica szyjna wewnêtrzna, anatomia, przegl¹d. odmiany anatomicznej. Warto zatem pamiêtaæ o tym, ¿e to, co u cz³owieka jest odmian¹, bywa norm¹ u niektóTêtnica szyjna wewnêtrzna na drodze z przestrzeni rych zwierz¹t. U³atwia to zrozumienie, czym w istocie przygard³owej do wnêtrza czaszki biegnie w³asnym kajest odmiana rozwojowa. Znajomoœæ tych odmian, choæ na³em, le¿¹cym w ca³oœci w obrêbie piramidy koœci skrorzadkich, jest niezbêdna ka¿demu lekarzowi, w którego niowej [1,2]. Zwi¹zek têtnicy szyjnej wewnêtrznej z na- obszarze zainteresowañ le¿y otochirurgia. rz¹dem s³uchu i równowagi jest prawie wy³¹cznie topograficzny i ukszta³towa³ siê w wyniku skomplikowanych przeobra¿eñ, zachodz¹cych w okresie embrionalnym Anatomia topograficzna [3,4]. Wykszta³cona w pe³ni têtnica szyjna wewnêtrzna Kana³ têtnicy szyjnej (canalis caroticus ) rozpoczyna jest w gromadzie ssaków rzadkoœci¹, a ludzki model una- siê na dolnej œcianie czêœci skalistej koœci skroniowej czynienia mózgowia prezentuj¹ tylko naczelne i zajêcza- otworem zewnêtrznym kana³u têtnicy szyjnej (foramen ki, podczas gdy u pozosta³ych rzêdów ssaków model ten externum canalis carotici), a koñczy otworem wewnêtrzjest bardzo odleg³y od ludzkiego [5]. Baga¿ ewolucji jaki nym (foramen internum canalis carotici), le¿¹cym na ka¿dy z nas nosi, sprawia jednak, ¿e niekiedy dochodzi szczycie piramidy (ryc. 1, 2). Przebieg kana³u przypomido ekspresji pewnych genów, co prowadzi do powstania na nieco rozci¹gniêty pierœcieñ. Przy czym, pocz¹tkowy. WPROWADZENIE.

(2) 162. Ryc. 1. Widok podstawy czaszki, strona lewa 1. otwór owalny 2. otwór kolcowy 3. ujœcie gard³owe kostnej czêœci tr¹bki s³uchowej 4. do³ek skalisty koœci skroniowej 5. dó³ szyjny 6. otwór zewnêtrzny kana³u têtnicy szyjnej 7. otwór poszarpany. i koñcowy odcinek kana³u biegn¹ prawie prostolinijnie, a czêœæ œrodkowa jest silnie zakrzywiona (ryc. 3). Pocz¹tkowy odcinek nosi nazwê odcinka wstêpuj¹cego, œrodkowy - kolanka, a koñcowy – odcinka poziomego [12]. Kana³ zatacza doœæ ciasny okr¹g o œrednicy wewnêtrznej ok. 6-8 mm, i zewnêtrznej 12-15 mm (ryc. 3, 4). Œrednica œwiat³a kana³u mierzy 4,5-6,4 mm, a kana³ jest najwê¿szy w swej œrodkowej czêœci [1,6,7]. Kana³ ten s¹siaduje ku ty³owi i bocznie z jam¹ bêbenkow¹, buduj¹c jej œcianê przedni¹ (ryc. 4). Œciana ta jest najni¿sza ze wszystkich œcian jamy bêbenkowej i mierzy zaledwie 4-5 mm [1,2]. Œciana kana³u, s¹siaduj¹ca z jam¹ bêbenkow¹, jest cienka (0,15-0,25 mm) i niekiedy mo¿e posiadaæ ubytki, co sprawia, ¿e podczas paracentezy têtnica mo¿e byæ na-. Ryc. 3. Koœæ skroniowa prawa. Kana³ têtnicy szyjnej otwarty. Widok z boku 1. odcinek wstêpuj¹cy kana³u 2. kolanko kana³u 3. odcinek poziomy kana³u. Otorynolaryngologia, 2003, 2(4), 161-166. Ryc. 2. Widok œciany przedniej koœci skroniowej lewej 1. otwór górny kana³u têtnicy szyjnej wewnêtrznej 2. wycisk nerwu trójdzielnego 3. rozwór kana³u nerwu skalistego wiêkszego 4. rozwór kana³u nerwu skalistego mniejszego 5. ujœcie gard³owe kostnej czêœci tr¹bki s³uchowej. ra¿ona na skaleczenie [1,2]. Zawiera ona niewielk¹ liczbê radialnie rozmieszczonych niskich komórek powietrznych [1,2]. W jej obrêbie le¿¹ 1-2 otworki, zawieraj¹ce ga³¹zki odchodz¹ce od têtnicy szyjnej wewnêtrznej (aa. carotico-tympanicae), bior¹ce niewielki udzia³ w unaczynieniu jamy bêbenkowej [1,8]. Têtniczki te, w liczbie 1-2, przebijaj¹ œcianê kana³u, biegn¹ ku przodowi po przyœrodkowej œcianie jamy bêbenkowej i na wzgórku zespalaj¹ siê z têtnic¹ bêbenkow¹ doln¹ [8]. Obszar zaopatrzenia tych drobnych têtniczek obejmuje w³aœnie przedni¹ i doln¹. Ryc. 4. Przekrój koœci skroniowej lewej. Linia ciêcia przechodzi przez jamê bêbenkow¹, œlimak i kana³ têtnicy szyjnej. Widok od strony przyœrodkowej 1. kana³ têtnicy szyjnej 2. œciana przednia jamy bêbenkowej 3. refleks œwietlny na b³onie bêbenkowej 4. nerw twarzowy 5. odnoga d³uga kowade³ka 6. kana³ pó³kolisty boczny 7. rêkojeœæ m³oteczka 8. zakrêt podstawny œlimaka.

(3) Wysocki J., Szymañski I., Janiuk I.: Anatomia topograficzna têtnicy szyjnej wewnêtrznej w odcinku wewn¹trzskroniowym. 163. Ryc. 5. Przekrój koœci skroniowej lewej poprowadzony prostopadle do d³ugiej osi piramidy 1. œciana têtnicy szyjnej wewnêtrznej 2. œwiat³o têtnicy szyjnej wewnêtrznej 3. chrz¹stka tr¹bki s³uchowej 4. œwiat³o tr¹bki s³uchowej 5. splot ¿ylny kana³u têtnicy szyjnej wewnêtrznej. Ryc. 6. Preparat formalinowy g³owy. Otwarty dó³ podskroniowy i przestrzeñ przygard³owa oraz kana³ têtnicy szyjnej wewnêtrznej. Widok od góry i strony prawej 1. têtnica szyjna wewnêtrzna 2. nerw ¿uchwowy 3. chrz¹stka boczna tr¹bki s³uchowej 4. chrz¹stka przyœrodkowa tr¹bki s³uchowej 5. metalowy zg³êbnik tkwi¹cy w œwietle czêœci chrzêstnej tr¹bki s³uchowej. czêœæ œciany przyœrodkowej jamy bêbenkowej [8]. Bocznie od kana³u têtnicy szyjnej le¿y pó³kana³ tr¹bki s³uchowej i miêœnia napinacza b³ony bêbenkowej, a œciana kana³u mierzy w tym miejscu zaledwie 0,1-0,6 mm (ryc. 5, 6) [7,12]. O s¹siedztwie tym nale¿y pamiêtaæ podczas zabiegu zg³êbnikowania tr¹bki s³uchowej celem jej udro¿nienia. Ujœcie tr¹bki s³uchowej ma kszta³t trójk¹tny, o wymiarze pionowym oko³o 4-5 mm, a jej dno jest zazwyczaj spneumatyzowane. Ku ty³owi od kana³u têtnicy szyjnej le¿y œlimak ucha wewnêtrznego (ryc. 7, 8). Blaszka. kostna oddzielaj¹ca têtnicê szyjn¹ wewnêtrzn¹ od zakrêtu podstawnego œlimaka mierzy od 0,25 do 4,2 mm [6,7,9,10]. Gruboœæ blaszki kostnej, oddzielaj¹cej zakrêt podstawny œlimaka od têtnicy szyjnej wewnêtrznej ma istotne znaczenie w otochirurgii, w szczególnoœci w chirurgii implantów z uwagi na koniecznoœæ otwierania ca³ego œlimaka lub jego czêœci w przypadkach zaroœniêcia schodów bêbenka [6,10,11]. Odleg³oœæ ta jest istotna. Ryc. 7. Preparat koœci skroniowej prawej. Jama bêbenkowa otwarta, ods³oniêta têtnica szyjna wewnêtrzna, biegn¹ca w swoim kanale kostnym. Wnêtrze kana³u spiralnego œlimaka wype³nione lateksem 1. wnêtrze jamy sutkowej 2. zakrêt szczytowy œlimaka 3. zakrêt œrodkowy œlimaka 4. zakrêt podstawny œlimaka 5. têtnica szyjna wewnêtrzna. Ryc. 8. Fragment czaszki macerowanej. Widok od wewn¹trz. Otwarty kana³ kostny têtnicy szyjnej wewnêtrznej i przewód s³uchowy wewnêtrzny, a w ich œwietle modele têtnicy i nerwu VIII wykonane z plasteliny. Bruzda zatoki skalistej dolnej tak¿e wype³niona plastelin¹ 1. model têtnicy szyjnej wewnêtrznej 2. otwór owalny 3. otwór kolcowy 4. rozwór kana³u nerwu skalistego wiêkszego 5. otwarty zakrêt podstawny œlimaka 6. model nerwu przedsionkowo-œlimakowego 7. model zatoki skalistej dolnej.

(4) 164. Otorynolaryngologia, 2003, 2(4), 161-166. Ryc. 9. Preparat formalinowy g³owy. Przekrój czo³owy, przechodz¹cy przez ucho wewnêtrzne. Strona lewa 1. nerw œlimakowy 2. ga³¹Ÿ górna nerwu przedsionkowego 3. blaszka spiralna œlimaka 4. blaszka kostna pomiêdzy œlimakiem, a kana³em têtnicy szyjnej 5. wnêtrze tr¹bki s³uchowej na granicy jej czêœci kostnej i chrzêstnej 6. œciana têtnicy szyjnej wewnêtrznej 7. wnêtrze têtnicy szyjnej wewnêtrznej. Ryc. 10. Czaszka macerowana, widok wnêtrza, strona lewa 1. pierœcieñ kostny otaczaj¹cy têtnicê szyjn¹ wewnêtrzn¹ w jej odcinku klinowym 2. wycisk nerwu trójdzielnego 3. ubytek œciany kana³u têtnicy szyjnej wewnêtrznej 4. otwór kolcowy 5. otwór owalny 6. otwór Vesaliusa 7. bruzda têtnicy szyjnej wewnêtrznej na trzonie koœci klinowej. z punktu widzenia praktyki operacyjnej, poniewa¿ istnieje mo¿liwoœæ wykonywania kochleostomii w okolicy zakrêtu szczytowego œlimaka i wprowadzania elektrody do œlimaka t¹ drog¹ [6]. Przyœrodkowo kana³ têtnicy szyjnej s¹siaduje z przewodem s³uchowym wewnêtrznym (ryc. 8, 9), od którego oddziela go blaszka kostna o gruboœci 3,45–5,65 mm [6,7]. Wzd³u¿ kana³u têtnicy szyjnej biegnie zatoka skalista dolna, a odleg³oœæ pomiêdzy obiema strukturami stopniowo maleje, w miarê ich zbli¿ania siê do zatoki jamistej, osi¹gaj¹c w miejscu najwiêkszej bliskoœci zaledwie 0,2-0,45 mm (ryc. 8). Górna œciana kana³u têtnicy szyjnej wewnêtrznej s¹siaduje ze zwojem trójdzielnym, który na powierzchni przedniej œciany piramidy tworzy wg³êbienie – impressio trigemini (ryc. 10). Blaszka kostna oddzielaj¹ca têtnicê i nerw jest bardzo cienka (0,05-0,15 mm) i zwykle niepe³na. Po przedniej powierzchni piramidy, a na górnej œcianie kana³u biegnie te¿ nerw skalisty wiêkszy, pod¹¿aj¹c ku otworowi poszarpanemu (ryc. 2, 10). W tym miejscu dochodzi do zespolenia nerwu skalistego wiêkszego z nerwem skalistym g³êbokim, oddzielaj¹cym siê od splotu wspó³czulnego na têtnicy szyjnej wewnêtrznej [1]. Zawartoœæ kana³u, poza têtnic¹ szyjn¹ wewnêtrzn¹, stanowi¹: nerwowy splot wspó³czulny i splot ¿ylny (ryc. 11); têtnica szyjna zajmuje zaledwie po³owê jego œwiat³a [1,2,12]. Splot wspó³czulny jest pochodn¹ w³ókien zwoju szyjnego górnego pnia wspó³czulnego w jego odcinku szyjnym; splotem pochodnym jest natomiast splot jamisty. Ponadto, z tego¿ splotu odchodzi nerw skalisty g³êboki, który po do³¹czeniu siê doñ nerwu skalistego wiêkszego, tworzy nerw kana³u skrzyd³owego. Têtnicê ze. wszystkich stron otacza splot ¿ylny têtnicy szyjnej wewnêtrznej (ryc. 5, 11). Splot ten nazywany bywa zatok¹ têtnicy szyjnej wewnêtrznej. Otrzymuje on krew z zatoki jamistej, a po wyjœciu z kana³u szyjno-têtniczego wpada do ¿y³y szyjnej wewnêtrznej, a tak¿e tworzy zespolenia z ¿y³¹ kana³u k³ykciowego i splotami krêgowymi [1].. Ryc. 11. Preparat formalinowy koœci skroniowej lewej. Zniesiona czêœæ œciany bocznej jamy bêbenkowej, otwarty wyrostek sutkowy kana³ têtnicy szyjnej wewnêtrznej 1. pokrywa jamy bêbenkowej 2. m³oteczek i kowade³ko 3. wnêtrze jamy sutkowej 4. nerw twarzowy 5. b³ona bêbenkowa 6. têtnica szyjna wewnêtrzna 7. przydanka têtnicy 8. splot ¿ylny têtnicy szyjnej wewnêtrznej..

(5) Wysocki J., Szymañski I., Janiuk I.: Anatomia topograficzna têtnicy szyjnej wewnêtrznej w odcinku wewn¹trzskroniowym. Odmiany anatomiczne Opisywane w literaturze odmiany przebiegu têtnicy szyjnej w obrêbie koœci skroniowej s¹ rzadkie (od 1‰ do 1%, w zale¿noœci od rodzaju odmiany), ale maj¹ ogromne znaczenie kliniczne, przede wszystkim stanowi¹c zagro¿enie krwotokami przy wszelkich operacjach i zabiegach na uchu, nawet tych najprostszych, do których zalicza siê paracentezê [13-16]. Odmiany te wynikaj¹ z rozwoju zarodkowego, odzwierciedlaj¹cego stosunki spotykane u innych ssaków [5]. Unaczynienie têtnicze g³owy u ssaków nawi¹zuje do wspólnego schematu, wykazuj¹c w jego obrêbie znaczn¹ zmiennoœæ. Niezmieniony schemat jest obecny tylko w pocz¹tkowym etapie tworzenia siê têtnic g³owy, a w dalszych etapach rozwoju embrionalnego ulega on prawie zawsze daleko id¹cym przekszta³ceniom. Generalnie polega on na wspó³istnieniu czterech têtnic g³owowych: krêgowej, szyjnej zewnêtrznej, szyjnej wewnêtrznej i strzemi¹czkowej [5]. Têtnica strzemi¹czkowa jest têtnic¹ trzewioczaszki, któr¹ zaopatruje oddaj¹c trzy ga³êzie: nadoczodo³ow¹ (zaopatruje oponê tward¹, oko i oczodó³), podoczodo³ow¹ (w zakresie zaopatrzenia le¿y szczêka) i ¿uchwow¹ (zaopatruje ¿uchwê). W zwi¹zku z tworzeniem ucha œrodkowego u ssaków zostaje ona wci¹gniêta w obrêb tej struktury i topograficznie jest z ni¹ zwi¹zana. Pierwotny schemat ulega daleko id¹cym przekszta³ceniom poprzez redukcjê niektórych têtnic, przede wszystkim strzemi¹czkowej i szyjnej wewnêtrznej, rozwój têtnicy szyjnej zewnêtrznej oraz przejmowanie unaczynienia poszczególnych têtnic przez anastomozuj¹ce têtnice, w szczególnoœci w przypadku przejêcia przez têtnicê szyjn¹ wewnêtrzn¹ (oczn¹) zakresu unaczynienia ga³êzi nadoczodo³owej têtnicy strzemi¹czkowej [5]. Têtnica strzemi¹czkowa jest obecna w okresie pomiêdzy 12 a 20 tyg. ¿ycia p³odowego. Po odejœciu od têtnicy gnykowej wchodzi ona do jamy bêbenkowej przez otwór le¿¹cy bocznie od ga³êzi bêbenkowej nerwu jêzykowo-gard³owego, a przyœrodkowo od struny bêbenkowej, a nastêpnie wnika do kana³u nerwu twarzowego i wraz z nerwem skalistym wiêkszym wchodzi do jamy czaszki, gdzie dzieli siê na ga³¹Ÿ nadoczodo³ow¹, wnikaj¹c¹ do oczodo³u i szczêkowo-¿uchwow¹, która wychodzi z czaszki przez foramen spinosum. Z po³¹czenia z oczodo³em mo¿e przetrwaæ têtnica ³zowa, odchodz¹ca od oponowej œrodkowej i przez kana³ Hyrtla wchodz¹cej do oczodo³u. Przetrwanie jednego z elementów tego pierwotnego uk³adu powodowaæ mo¿e obecnoœæ têtnicy strzemi¹czkowej, kiedy naczynie to le¿y czêœciowo lub w ca³oœci w obrêbie jamy bêbenkowej i przechodzi pomiêdzy obiema odnogami strzemi¹czka [5,12,17-20]. Obserwowane warianty anatomiczne obejmuj¹ nastêpuj¹ce sytuacje:. 165. - istnieje w pe³ni wykszta³cona têtnica strzemi¹czkowa o przebiegu jak opisano powy¿ej, - têtnica strzemi¹czkowa odchodzi od wewn¹trzskroniowego odcinka têtnicy szyjnej wewnêtrznej i nie ³¹czy siê z têtnic¹ szczêkow¹. Oddaje têtnicê oponow¹ œrodkow¹ i jamist¹, - têtnica strzemi¹czkowa ma na krótkim odcinku wspólny pieñ z têtnic¹ szyjn¹ wewnêtrzn¹, która biegn¹c nietypowo wchodzi do jamy bêbenkowej przez kanalik bêbenkowy dolny, a dalej biegnie ju¿ typowo w swym kanale kostnym, - odmiana tego wariantu, z tym, ¿e tak utworzona têtnica szyjna wewnêtrzna w jamie bêbenkowej oddaje têtnicê strzemi¹czkow¹, - wystêpuje tzw. têtnica gard³owo-bêbenkowo-strzemi¹czkowa (têtnica gard³owa wstêpuj¹ca wchodzi do jamy bêbenkowej i oddaje têtnicê strzemi¹czkow¹ oraz oponow¹ œrodkow¹), - przypadki fenestracji têtnicy szyjnej wewnêtrznej: têtnica na pewnym odcinku rozdwaja siê, a nastêpnie ponownie ³¹czy, tak w odcinku skroniowym, jak przed wejœciem do koœci Z innych odmian rozwojowych spotkaæ mo¿na przypadki ektopowo po³o¿onej têtnicy szyjnej wewnêtrznej, le¿¹cej poza swoim kana³em, biegn¹cej na wzgórku i oddaj¹cej niekiedy têtnicê oponow¹ œrodkow¹, wystêpuj¹c¹ jednostronnie [17,20,21], albo obustronnie [18]; wrodzony jedno- lub obustronny niedorozwój, czy te¿ brak têtnicy szyjnej wewnêtrznej [21-25]; têtniaki wrodzone têtnicy szyjnej wewnêtrznej [17,20]; przetrwa³¹ têtnicê trójdzieln¹ [26], kiedy przy braku têtnicy szyjnej wewnêtrznej jej rolê w czêœci przejmuje zespolenie z uk³adem podstawno-krêgowym. W niektórych przypadkach ektopowo biegn¹ca têtnica szyjna wspó³istnieje z przetrwa³¹ têtnic¹ strzemi¹czkow¹ [27]. W niezwykle rzadkich przypadkach mo¿emy obserwowaæ wytworzenie pseudo-sieci dziwnej, pochodz¹cej od têtnicy szczêkowej i zaopatruj¹cej mózgowie [28]. Duplikacja têtnicy mo¿e dotyczyæ tak¿e odcinka podskalistego [29]. Przypadki te mog¹ byæ klinicznie nieme (anomalia stwierdzana jest przypadkowo), lub te¿ byæ przyczyn¹ ró¿nych objawów, jak neuralgie nerwu trójdzielnego [21], szumy uszne [28,30-32], niedos³uch o charakterze mieszanym [33], a tak¿e przewodzeniowym [34], wrodzony zespó³ Hornera [27,36,37]. Reasumuj¹c, nale¿y stwierdziæ, ¿e têtnica szyjna wewnêtrzna, mimo stosunkowo krótkiego odcinka, le¿¹cego w obrêbie koœci skroniowej, stanowi jedn¹ z jej najistotniejszych struktur, wa¿n¹ z punktu widzenia topografii i znaczenia w klinice..

(6) 166. Otorynolaryngologia, 2003, 2(4), 161-166. Piœmiennictwo 1. Bochenek A, Reicher M. Anatomia cz³owieka. T. 5. PZWL, Warszawa 1989: 412-413. 2. Siebenmann F. Mittelohr und Labyrinth. (w) Handbuch der Anatomie des Menschen. Bardeleben KK (red.), G. Fischer Verlag, Jena 1897: 228-293. 3. Bast T, BJ. The temporal bone and the ear. C.C Thomas, Springfield 1949: 1-49. 4. Gulya JA. Anatomy and embryology of the ear. (w): Clinical otology. Hughes GB, Pensak ML (red.) G. Thieme, New York, Stuttgart 1997: 25-27. 5. Bugge J. The cephalic arterial system in carnivores, with special reference to the systematic classification. Acta Anat 1978; 101: 45-61. 6. Wysocki J. Anatomia topograficzna koœci skroniowej dla potrzeb operacyjnego zak³adania wszczepów wewn¹trzœlimakowych. Rozprawa na stopieñ doktora nauk medycznych. Akademia Medyczna w Warszawie, Warszawa 1995. 7. Wysocki J, Skar¿yñski H. Distances between the cochlea and adjacent structures related to cochlear implant surgery. Surg Radiol Anat 1998; 20: 267-271. 8. Nager GT, Nager M. The arteries of the human middle ear, with particular regard to the blood supply of the auditory ossicles. Ann Otol Rhinol Laryngol 1953; 62: 923-949. 9. Gastman BR, Hirsch BE, Sando I i wsp. The potential risk of carotid injury in cochlear implant surgery. Laryngoscope 2002; 112: 262-266. 10. Goycoolea MV, Muchow D, Schirber CM i wsp. Anatomical perspective, approach and experience with multichannel intracochlear implantation. Laryngoscope 1990; 100 (Suppl. 50): 1-18. 11. Gantz BJ, Mac Cabe BF, Tyler RS. Use of multichannel cochlear implants in obstructed and obliterated cochleas. Otolaryngol Head Neck Surg 1988; 98: 72-81. 12. Gerlings PG. Pathology of the c analis caroticus. ORL J Otorhinolaryngol Relat Spec 1972; 34: 181-189. 13. Jacobsson M, Davidsson A, Hugosson S i wsp. Aberrant intratympanic internal carotid artery: a potentially hazardous anomaly. J Laryngol Otol 1989; 103: 1202-1205. 14. McElveen JT Jr, Lo WW, el Gabri TH, Nigri P. Aberrant inter nal carotid ar ter y : classic findings on computed tomography. Otolaryngol Head Neck Surg 1986; 94: 616-621. 15. Oates JW, McAuliffe W, C15 HL. Management of pseudoaneur ysm of a lateral aberrant internal carotid artery. Int J Pediatr Otorhinolar yngol 1997; 18: 73-79. 16. Saito H, Chikamori Y, Yanagihara N. Aberrant carotid artery in the middle ear. Arch Otorhinolaryngol 1975; 209: 83-87. 17. Anand VK, Casano PJ, Flaiz RA. Diagnosis and treatment of the carotid artery in the middle ear. Otolaryngol Head Neck Surg. 1991; 105: 743-747. 18. Glasscock ME, Dickins JRE, Jackson CG i wsp. Vascular anomalies of the middle ear. Laryngoscope 1980; 90: 77-88. 19. Lasjaunias PL. Craniofacial and upper cer vical arteries: functional, clinical and angiographic aspects. 13 ed., Williams and Wilkins, Baltimore, London 1981.. 20. Trujillo M, Nieto J, 20 JM i wsp. Pathologie vasculaire de l’os temporal. Rev Laryngol. 1990, 111, 443-451. 21. Takahashi S, Higano S, Kurihara N i wsp. Congenital absence and aberrant course of the internal carotid artery. Eur Radiol 1996;6(5): 650-654. 22. Florio F, Balzano S, Nardella M i wsp. Congenital absence of the internal carotid artery. Cardiovasc Intervent Radiol 1999; 22(1): 74-78. 23. Graham CB, Wippold FJ, Capps GW. Magnetic resonance imaging in internal carotid arter y agenesis with computed tomography and angiographic correlation - case reports. Angiology 1999; 50: 847-853. 24. Uchino A, Sawada A, Hirakawa N i wsp. Congenital absence of the internal carotid artery diagnosed during investigation of trigeminal neuralgia. Eur Radiol 2002; 12: 2339-2342. 25. Claros P, Bandos R, Gilea I i wsp. Major congenital anomalies of the internal carotid artery: agenesis, aplasia and hypoplasia. Int J Pediatr Otorhinolaryngol 1999; 49: 69-76. 26. Hattori T, Kobayashi H, Inoue S i wsp. Persistent primitive trigeminal artery associated with absence of internal carotid artery. Surg Neurol 1998; 50: 352-355. 27. Silbergleit R, Quint DJ, Mehta BA i wsp. The persistent stapedial artery. Am J Neuroradiol 2000; 21: 572-577. 28. Damr y N, Hanquinet S, Christophe C i wsp. Bilateral congenital absence of the internal carotid artery with a primitive transmaxillary arterial anastomosis. Pediatr Radiol 1994; 24: 200-203. 29. Chess MA, Barsotti JB, Chang JK i wsp. Duplication of the extracranial internal carotid artery. Am J Neuroradiol 1995; 16: 1545-1547. 30. Ryan FH, Kline LB, Gomez C. Congenital Horner’s syndrome r esulting from agenesis of the internal carotid arter y Ophthalmology 2000; 107: 185-188. 31. Botma M, Kell RA, Bhattacharya J i wsp. Aberrant internal carotid artery in the middle-ear space. J Laryngol Otol 2000; 114: 784-787. 32. Desal HA, Freund P, Auffray-Calvier E i wsp. Current imaging of an “aberr ant course” of the internal carotid arter y. J Neuroradiol 1998; 25: 147-150. 33. Koenigsberg RA, Zito JL, Patel M i wsp. Fenestration of the internal carotid arter y: a rare mass of the hypotympanum associated with persistence of the stapedial ar tery. Am J Neuroradiol 1995; 16(4 Suppl): 908-910. 34. Koizuka I, Halton K, Tsutsumi K i wsp. Objective tinnitus caused by an aberrant internal carotid artery. Auris Nasus Larynx 1998; 25: 323-327. 35. Swoboda H, Czech T, Schindler E. Aberrant course of an internal carotid artery through the middle ear. Case report and review of the literature. HNO 1991; 39: 315-320. 36. Heimlich F, Dorfler A, Wallner F. An aberrant course of the internal carotid artery through the middle ear. HNO 1999; 47: 986-989. 37. Dinc H, Alioglu Z, Erdol H i wsp. Agenesis of the internal carotid artery associated with aortic arch anomaly in a patient with congenital Horner’s syndrome. Am J Neuroradiol 2002; 23(6): 929-931..

(7)