też powoduje, że to samo dzieło pojawia się niekiedy dwukrotnie.
Sporadycznie obecna jest literatura za-graniczna. Nie wiadomo, dlaczego w wyka-zie znaleźć można urzędowy tekst kodeksu cywilnego Ukrainy. Pozostałe opracowa-nia rosyjskie i ukraińskie to poradniki dla kierowców oraz ukraiński słownik termi-nologii prawniczej. Trochę zaskakuje brak transkrypcji łacińskiej tytułów rosyjskich i ukraińskich. Nie można byłoby jednak uczynić z tego zarzutu, gdyby nie przekrę-cenia i błędy literowe w oryginalnych ty-tułach. Niestaranny jest także wykaz bi-bliograficzny pozostałej literatury obcej. Pojawiają się tu głównie dzieła o podręcz-nikowym charakterze, nierzadko już prze-starzałe. W spisie znajdują się też odesła-nia do stron internetowych, jednak bez wy-jaśnienia, co można na nich znaleźć.
Recenzowane opracowanie jest popra-wioną (?) wersją rozprawy doktorskiej. Wo-bec wspomnianych niedoskonałości, za-sługiwałoby raczej na pominięcie milcze-niem. Byłoby tak niewątpliwie wówczas, gdyby nie ukazało się w renomowanym wydawnictwie prawniczym i to w ramach serii wydawniczej „monografie". Nasuwa się w związku z tym refleksja, że w przy-padku publikowania prac doktorskich wart utrzymania byłby - dawniej praktykowany - zwyczaj poddawania ich recenzjom wy-dawniczym lub redakcyjnej korekcie me-rytorycznej. Nie każda pozytywnie ocenio-na rozprawa doktorska zasługuje ocenio-na opu-blikowanie bez (czasem bardzo gruntow-nych) zmian, przeróbek oraz uzupełnień, których w tym przypadku, mimo stosownej deklaracji Autora, ewidentnie zabrakło.
Tomasz Justyński
TOMASZ SÓJKA: Obowiązki informacyj-ne spółek publicznych i odpowiedzial-ność cywilna za ich naruszenie. Warszawa 2008, Wolters Kluwer Polska, s. 324
W ostatnim czasie ogłoszono drukiem dwie monografie poruszające to samo za-gadnienie, o dużym znaczeniu dla praktyki rynku kapitałowego1. Pierwsza z nich stała
się już przedmiotem recenzji mego autor-stwa2, co zachęca, by zgłosić uwagi także do drugiej.
Zjawisko asymetrii informacyjnej pole-ga w ogólności na tym, że jedna osoba wie więcej niż inne. Taki stan faktyczny sam w sobie nie powoduje jeszcze negatyw-nych następstw, należy zresztą do typowe-go układu codziennych stosunków i jako ta-ki nie zasługuje na napiętnowanie. Dopiero wykorzystanie uprzywilejowania informa-cyjnego może do tego doprowadzić. Wyko-rzystanie uprzywilejowanej pozycji infor-macyjnej polega na dokonaniu czynności prawnej pod wpływem aktualnego stanu wiedzy. Asymetria informacyjna jest prze-to pobudką dokonania czynności prawnej przez osobę lepiej poinformowaną, co może wywołać skutki ujemne dla tej osoby, któ-ra wiedziała mniej w chwili dokonywania czynności prawnej albo czynności w ogó-le nie dokonała. Charakterystyczny przy-kład sprzedaży rzeczy ruchomej obciążo-nej wadą zatajoną przez sprzedawcę jest chyba najprostszą ilustracją negatywnych skutków praktycznych asymetrii informa-cyjnej. Kupującemu w tej sytuacji przysłu-gują uprawnienia z tytułu rękojmi, a wyeg-zekwowanie tego roszczenia prowadzi do osiągnięcia stanu prawnej równowagi mię-dzy stronami stosunku.
W sferze obrotu giełdowego rękojmia przy sprzedaży zasadniczo nie występu-je w obrocie wtórnym (przy sprzedażach giełdowych), ponieważ procedura kreowa-nia (emisji) waloru giełdowego nie pozwa-la na wykreowanie waloru obciążonego wadą. Natomiast w obrocie pierwotnym (przy emisji waloru) przykładem sankcji w związku z zachwianiem równowagi in-formacyjnej jest art. 51 ust. 5 ustawy z 29 VII 2005 o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych3, który przewiduje możliwość uchylenia się inwestora od
skut-1 Oprócz recenzowanej pracy zob. K.
Hała-dyj: Odpowiedzialność odszkodowawcza emi-tentów za naruszenie obowiązków informa-cyjnych, Warszawa 2008.
2 Zob. PiP nr 9/2009, s. 112 i n. 3 Dz.U. nr 184, poz. 1539 ze zm.
ków prawnych złożonego zapisu w sytuacji, gdy - ogólnie rzecz biorąc - po opublikowa-niu prospektu emisyjnego emitent ogłosił aneks zawierający informacje, o których inwestor nie wiedział w chwili dokonania zapisu, i w tych warunkach przydzielono mu walory. Przepis ten jest jednym z prze-jawów sankcjonowania asymetrii infor-macyjnej w zorganizowanym obrocie in-strumentami finansowymi. Praca T. Sójki poszerza ten horyzont w stopniu niespoty-kanym jak dotąd w nauce prawa polskie-go, nie tylko w zakresie deskrypcji pojęcia asymetrii informacyjnej, ale także - przede wszystkim - od strony odpowiedzialności odszkodowawczej emitenta walorów gieł-dowych wobec osoby, która podjęła błędną decyzję inwestycyjną ze względu na niedo-statek informacji.
Monografia jest skomponowana klarow-nie, a jej układ nie odbiega od kanonu. Po-czątkowe uwagi na temat zjawiska asyme-trii informacyjnej stanowią naturalną bazę dalszych dociekań. Funkcje obowiązków in-formacyjnych spółek publicznych są zróż-nicowane, chodzi tu jednak przede wszyst-kim o stworzenie podstaw sprawiedliwego obrotu giełdowego. Do tego potrzebne są informacje. Równy dostęp uczestników ob-rotu giełdowego do informacji jest jednak z oczywistych względów utrudniony; przykła-dowo, emitent ma lepszą orientację o swo-jej sytuacji niż inwestorzy, a dostęp inwe-storów do informacji na temat emitenta jest ograniczony m.in. ze względu na tajemnicę przedsiębiorstwa. Dlatego status spółki pu-blicznej niesie ze sobą obowiązek otwarcia informacyjnego. Spółka publiczna nie funk-cjonuje w izolacji, jest zresztą zainteresowa-na rozpropagowaniem informacji o swym położeniu, ponieważ zależy jej na pozyska-niu kapitału. Informacje są więc potrzebne, by chronić inwestorów przez stworzenie im podstaw do podjęcia uzasadnionych decyzji inwestycyjnych oraz dla zintensyfikowania zaufania rynku do emitentów zainteresowa-nych równym traktowaniem obeczainteresowa-nych i po-tencjalnych akcjonariuszy. Informacja ma też wpływ na kształtowanie się kursów wa-lorów giełdowych.
W rozdziale drugim zaprezentowano zagadnienie obowiązków informacyjnych spółek publicznych i należy przyznać, że
już uporządkowanie tej rozległej mate-rii zasługuje na słowa uznania. Obowią-zek udzielania informacji przez emitenta kształtował się równolegle w kilku kierun-kach, obecnie jest jednak skomponowany w sposób dalece zbliżony w skali świato-wej. Na ogół obowiązków informacyjnych składają się: obowiązek prospektowy, obo-wiązek upublicznienia informacji okreso-wych, obowiązek upublicznienia informa-cji bieżących oraz obowiązek upublicznie-nia informacji poufnych. Autor wysunął wprawdzie kwestię informacji poufnych przed kwestię informacji bieżących, ale, jak się wydaje, głównie ze względu na pew-ne widoczpew-ne pokrewieństwa obu zagadnień i większe znaczenie praktyczne problema-tyki upublicznienia informacji poufnych.
Obowiązek prospektowy został zapre-zentowany w sposób syntetyczny, od strony konstrukcyjnej, bez niepotrzebnych dłu-żyzn. Autor nie szczędzi jednak czytelniko-wi szczegółów, wychwytując czytelniko-wiele wątków godnych przedyskutowania. Wydawałoby się np., że pojęcie publicznego proponowa-nia nabycia instrumentów finansowych nie kryje już - po wielu latach funkcjonowania giełdy w Polsce - zasadniczych niespodzia-nek. Tymczasem konstrukcja prawna ofer-ty publicznej jako insofer-tytucji prawnej nie pokrywa się z konstrukcją prawną oferty w świetle art. 66 k.c., co oznacza, że akcje re-klamowe i promocyjne prowadzone jeszcze przed zatwierdzeniem prospektu emisyjne-go przez KNF nie stanowią naruszenia obo-wiązku prospektowego. Jeżeli więc emitent informuje (w ramach akcji promocyjnej), ale nie oferuje (w ramach oferty publicz-nej), to informacja powinna być traktowa-na jako propozycja niewiążąca i niezasłu-gująca na zakwalifikowanie jako bezpraw-na oferta publiczbezpraw-na, a jednocześnie nieza-wierająca elementów oferty w rozumieniu art. 66 k.c. Informacja reklamowa nie jest bowiem stanowczą propozycją nabycia in-strumentów finansowych. Nie zachodzi tu niebezpieczeństwo naruszenia interesów inwestorów ze względu na objęcie akcji promocyjnych regulacją normatywną4.
4 Zob. rozporządzenie Komisji (WE) nr
809/2004 z 29 IV 2004 w sprawie implementa-cji dyrektywy 2003/71/WE Parlamentu
Sam zresztą charakter prawny pro-spektu emisyjnego nie jest jednolity, co Autor trafnie zauważa, ponieważ w zależ-ności od zamieszczonych treści prospekt może zostać zakwalifikowany jako oferta w świetle k.c. albo takiego atrybutu nie wykazywać. Charakter prawny prospek-tu emisyjnego wpływa na kwalifikację oświadczeń woli składanych w ramach oferty publicznej przez różne osoby i na-leży podkreślić, że T. Sójka wiele kwestii wyjaśnia, opierając argumentację na ba-zie dotychczasowych osiągnięć doktry-nalnych. Wątpliwa jest jednak chyba kon-kluzja, że w przypadku emisji akcji dla pracowników inwestor (pracownik) po-dejmuje decyzję o subskrybowaniu akcji, które mogą być wyemitowane przez spół-kę (pracodawcę) już w momencie podpi-sywania umowy o pracę (s. 68). Nie może tu być mowy o decyzji nabycia walorów, ponieważ pracownik nie składa żadnego oświadczenia woli (emisja może nie być w ogóle w planach pracodawcy). Chodzi raczej o związane ze stosunkiem pracy prawo podmiotowe do objęcia wyemito-wanych ewentualnie w przyszłości walo-rów, co przecież nie eliminuje potrzeby złożenia stosownych oświadczeń woli - już w fazie emisji - chociażby w sposób doro-zumiany (brak sprzeciwu na objęcie akcji przez pracownika).
Nieprzeciętnie wnikliwa wykładnia art. 98 ustawy o ofercie publicznej zasługu-je na szczególną uwagę. Autor zadał so-bie trud wyodrębnienia tego zagadnienia w ramach osobnej jednostki redakcyjnej, co nie jest praktyką spotykaną w opraco-waniu monograficznym, lecz w komenta-rzach. Jest to jednak zabieg potrzebny ze względu na znaczenie skomentowanego unormowania. Ogólne reguły prawa cy-wilnego nie dostarczają bowiem wystar-czających środków ochrony inwestora po-szkodowanego w wyniku uchybienia in-formacyjnego emitenta, a przepis art. 98 ustawy o ofercie publicznej jest jedynym
skiego i Rady odnośnie do informacji zamiesz-czanych w prospekcie emisyjnym, formy pro-spektu emisyjnego, zamieszczania informacji poprzez odwołania, publikacji prospektu emisyj-nego oraz rozpowszechniania informacji o cha-rakterze reklamowym.
unormowaniem tej ustawy poświęconym kwestii odpowiedzialności cywilnej. Praw-dę mówiąc, wnosi on jednak niewiele, po-nieważ określa (dla kilku przypadków) krąg osób odpowiedzialnych oraz klasy-fikuje (niewyczerpująco) zdarzenia bez-prawne uzasadniające odpowiedzialność względem inwestora, nie wspominając jednak o szkodzie oraz związku przyczy-nowym. Deliktowy reżim odpowiedzialno-ści determinuje sytuację poszkodowanego inwestora i właściwie należałoby przyjąć, że dochodzenie odszkodowania w związku z uchybieniami informacyjnymi mogłoby się odbywać wyłącznie w oparciu o roz-wiązania przewidziane w kodeksie cywil-nym. Są one jednak niedoskonałe i niewy-starczające, bo nie do końca dopasowane do realiów obrotu instrumentami finanso-wymi. Zasługą T. Sójki jest opatrzenie tej tezy wnikliwymi argumentami, które nie stanowią jednak konkluzji zamykającej. W monografii wskazano bowiem liczne środki zapewniające inwestorowi poszko-dowanemu przez emitenta powodzenie procesowe. Szczegółowa regulacja praw-na odpowiedzialności emitenta jest więc nadal potrzebna, z czym bezsprzecznie należy się zgodzić de lege ferenda.
Ze względu na najpoważniejsze znacze-nie praktyczne, najcenznacze-niejszy jest chyba rozdział V pracy, poświęcony zagadnie-niom szkody oraz związku przyczynowego. Nawet najdoskonalsze regulacje prawne nie staną się podstawą wyroku zasądzają-cego na korzyść inwestora, jeżeli nie wy-każe on wysokości szkody poniesionej w efekcie uchybienia informacyjnego emi-tenta oraz związku przyczynowego mię-dzy szkodą a informacyjnym bezprawiem. Właśnie utrudnienia dowodowe stanowią barierę dla rozwoju praktyki i judykatu-ry na tle błędnych decyzji inwestycyjnych powziętych przez źle poinformowanych in-westorów Zupełny brak spraw sądowych (w Polsce) na tle uchybień informacyjnych emitentów nie świadczy przecież o braku szkód wywołanych przez emitentów i inne osoby zobowiązane do upublicznienia rele-wantnych informacji.
Autor jest świetnym znawcą poruszanej problematyki cywilnoprawnej i sytuuje ją w szerokim kontekście współczesnych
aliów obrotu instrumentami finansowy-mi. Wywód jest ciekawy, skomplikowane zagadnienia wyłożono komunikatywnie, a kwestie teoretyczne przeplatane są przy-kładami z praktyki i umiejętnie stosowa-ną metodą komparatystyczstosowa-ną. Zwłaszcza recepty dla poszkodowanych inwestorów zostały zaprezentowane w sposób budzą-cy uznanie czytelnika i widać wyraźnie, że Autor jest zorientowany na poszuki-wanie rozwiązań korzystnych dla konsu-mentów usług finansowych. Przenosi np. na polski grunt nieznane u nas koncep-cje teoretyczne, ukształtowane głównie w prawie niemieckim i stawiające w ko-rzystnym położeniu poszkodowanego in-westora, m.in. koncepcję „przyczynowo-ści cenowej" (Preiskausalitat - s. 286). Z pewnością oddziaływanie poglądów za-granicznych wpłynie w znacznej mierze na polską praktykę. W monografii brakuje chyba jedynie szerszych uwag poświęco-nych aspektom procesowym, ale zapew-ne dlatego, że Autor skoncentrował wy-siłek badawczy na problematyce prawa materialnego. Nie należy jednak trakto-wać tego niedostatku w kategorii niedopa-trzenia, ponieważ zagadnienia procesowe związane z dochodzeniem odszkodowań w obrocie instrumentami finansowymi zasługują na samodzielne opracowanie o dość poważnym charakterze (amerykań-ska class action, niemieckie postępowanie wzorcowe).
Wysokie noty dla monografii T. Sójki są uzasadnione przede wszystkim ze względu na jej wyróżniającą się wartość. Prezentacja dość trudnych zagadnień metodą naukową z wyraźnym zacięciem praktycznym jest źró-dłem satysfakcji czytelnika. Kilka niedocią-gnięć, które należy jednak wyeksponować w ramach recenzenckich powinności, ma ra-czej charakter drugoplanowy (np. ten sam wywód wiernie powtórzony w dwóch róż-nych miejscach: na s. 45-46 oraz na s. 166). Większych uchybień warsztatowych właści-wie nie ma. Należałoby zresztą przejść nad nimi do porządku ze względu na poważne zalety dzieła, traktującego o istotnych za-gadnieniach, które opisano językiem zręcz-nego cywilisty.
Konrad Zacharzewski
ADAM REDZIK: Prawo prywatne na Uni-wersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Warszawa 2009, Wydawnictwo C.H. Beck, s. LXXVIII + 411
Literatura dotycząca historii nauczania i praktyki prawa w Polsce wzbogaciła się o kolejną wartościową pozycję dzięki naj-nowszej pracy A. Redzika. Autor - praw-nik i historyk - znany jest z licznych dzieł dotyczących historii adwokatury i naucza-nia poszczególnych dziedzin prawa w Pol-sce międzywojennej oraz biografii wybit-nych prawników tego okresu. Najnowsza jego praca stanowi ukoronowanie badań nad historią Wydziału Prawa Uniwersy-tetu Jana Kazimierza we Lwowie, której poświęcił wcześniej dzieło historyczne pt. Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego w latach 1939-1946. Recenzowane opra-cowanie skupia się w szczególności na na-uczaniu prawa prywatnego, dokonaniach lwowskich cywilistów oraz ich wkładzie w polską naukę i praktykę prawa. Warto nad-mienić na marginesie, że A. Redzik przed-stawił również w licznych artykułach za-rys nauczania innych gałęzi prawa na tej uczelni1. Dydaktyce prawa prywatnego na UJK poświęciła w 2001 r. artykuł K. Sójka-Zielińska, ograniczając się jednak do pro-blematyki XIX-wiecznej2. Recenzowana praca stanowi więc pierwsze monograficz-ne opracowanie tego tematu.
Książka składa się z jedenastu rozdzia-łów, wstępu i zakończenia. Została wzboga-cona o obszerny aneks zawierający wykaz władz uniwersyteckich i wydziałowych,
li-1 A. Redzik: Kurs Prawa Lotniczego przy
Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimie-rza we Lwowie (1936-1939), „Rocznik Lwow-ski" 2006, s. 43-57; tenże: Nauczanie i nauka prawa politycznego na Uniwersytecie Jana Ka-zimierza we Lwowie, „Przegląd Sejmowy" nr 5/2007, s. 111-142; tenże: O naukach historycz-no-prawnych w Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie [w:] Nauki historycznoprawne w polskich uniwersytetach w II Rzeczypospolitej,
red. M. Pyter, Lublin 2008, s. 131-185.
2 K. Sójka-Zielińska: Nauka prawa cywilne-go na Uniwersytecie Lwowskim w XIX wieku [w:] Ustrój i prawo w przeszłości dalszej i bliższej, red. J. Malec, W. Uruszczak, Kraków 2001, s. 451-460.