Przedsiębiorczość jako czynnik rozwoju układów lokalnych

ENTREPRENEURSHIP – EDUCATION

ENTREPRENEURSHIP AS A FACTOR IN THE DEVELOPMENT

OF LOCAL SYSTEMS

PRZEDSIĘBIORCZOŚĆ – EDUKACJA

PRZEDSIĘBIORCZOŚĆ JAKO CZYNNIK ROZWOJU

UKŁADÓW LOKALNYCH

ISSN 2083-3296

pod redakcją Zbigniewa Zioło i Tomasza Rachwała

Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie – Instytut Geografii Zakład Przedsiębiorczości i Gospodarki Przestrzennej

Pedagogical University of Cracow – Institute of Geography Department of Entrepreneurship and Spatial Management Przedsiębiorczość – Edukacja

Entrepreneurship – Education 12

Redaktor naczelny/Editor-in-chief: Zbigniew Zioło

Zastępca redaktora naczelnego – redaktor prowadzący/Associate – managing editor: Tomasz Rachwał

Rada Redakcyjna/Editorial Board: Monika Borowiec-Gabryś, Roy Canning, Paweł Czapliński, Sławomir Dorocki, Bronisław Górz, Wiesława Gierańczyk, Anatol Jakobson, Wioletta Kilar, Sławomir Kurek, Matthias Pilz, Tomasz Rachwał (wiceprzewodniczący/vice-chair), Ryszard E. Rózga Luter, Yolanda Carbajal Suárez, Tatjana Resnik Planinc, Natalia M. Syssoeva, Zdeněk Szczyrba, Anna I. Szymańska, Anna Tobolska, Krzysztof Wach, Krzysztof Wiedermann, Małgorzata Zdon-Korzeniowska, Zbigniew Zioło (przewodniczący/chair)

Recenzenci współpracujący/List of reviewers: Katarzyna Bartusik, Bernard Bińczycki, Krzysztof Borodako, Peter Čuka, Nelly Daszkiewicz, Antoni Fajferek, Liudmila Fakeyeva, Aleksandra Gaweł, Hanna Godlewska-Majkowska, Bronisław Górz, Andrea Gubik, Wojciech Jarczewski, Jerzy Kitowski, Karolina Kotulewicz, Nazar Kudła, Małgorzata Kosała, Eugeniusz Rydz, Jacek Strojny, Przemysław Śleszyński, Sławomir Kurek, Tomasz Komornicki, Marta Najda--Janoszka, Maria Urbaniec, Marek Więckowski, Krzysztof Wach, Paweł Marek Woroniecki, Agnieszka Żur Redaktor językowy/Language editor: Aleksandra Pryczkowska

Deklaracja wersji pierwotnej/Definition of primary version: Wersja drukowana jest wersją pierwotną publikacji/ The primary version of the journal is the printed version.

Strona internetowa czasopisma z informacjami dla autorów i dostępem do artykułów archiwalnych w wersji elek-tronicznej/Journal website with information for authors and access to the full-text electronic versions of archive papers: www.p-e.u.krakow.pl, ISSN (ON-LINE): 2449-9048

Kontakt z redakcją/Journal contact

Anna I. Szymańska, Marcin Semczuk – sekretarze redakcji (Secretaries)

Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie, Instytut Geografii, Zakład Przedsiębiorczości i Gospodarki Przestrzennej ul. Podchorążych 2, 30-084 Kraków, p. 426, tel.: (+48) 12 662 62 50, fax: (+48) 12 662 62 43

e-mail: pe@up.krakow.pl

Publikacja wydana przy współudziale Komisji Geografii Przemysłu Polskiego Towarzystwa Geograficznego Publication issued in cooperation with the Industrial Geography Commission of the Polish Geographical Society © Copyright by Wydawnictwo Naukowe UP, Kraków 2016

ISSN 2083-3296 Wydawca/Publisher

Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie – Instytut Geografii, Zakład Przedsiębior-czości i Gospodarki Przestrzennej Pedagogical University of Cracow – Institute of Geography, Department of Entre-preneurship and Spatial Management

Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie e-mail: wydawnictwo@up.krakow.pl http://www.wydawnictwoup.pl

PRZEDSIĘBIORCZOŚĆ – EDUKACJA ENTREPRENEURSHIP – EDUCATION

12  2016 ISSN 2083-3296

Wprowadzenie

Ważnym problemem w  kształtowaniu układów lokalnych jest rozwój przedsiębiorczo-ści, przejawiającej się w powstawaniu i funkcjonowaniu podmiotów gospodarczych, głównie z sektora mikro, małych i średnich firm, które w znacznym stopniu wykorzystują miejscowe uwarunkowania oraz działają na rzecz zaspokojenia potrzeb społecznych. W zależności od profilu rozwijają one często współpracę z innymi przedsiębiorstwami w wyniku powiązań ko-operacyjnych, dostaw podzespołów czy wykonywania określonych usług. Rozwój tego typu firm wpływa w zasadniczym stopniu na wzrost społeczno-gospodarczy układów lokalnych oraz podnoszenie poziomu i jakości życia. Do tych założeń nawiązują w znacznym stopniu prezentowane w  niniejszym tomie prace, które dotyczą roli przedsiębiorczości w  rozwoju układów lokalnych, ze szczególnym uwzględnieniem działalności firm sektora turystyki oraz rozwoju działalności edukacyjnej związanej z przedsiębiorczością.

Na wstępie podjęta została problematyka koncepcji funkcjonowania przedsiębiorstw w układach lokalnych ze zwróceniem uwagi na korzyści wynikające z ich rozwoju. Firmy te odznaczają się dużym zróżnicowaniem w układach przestrzennych, które z różnym nasile-niem różnicują krajowe układy terytorialne. Szczególne znaczenie dla rozwoju mają podmioty gospodarcze lokalizowane na obszarach wiejskich i w małych miastach. Ważną rolę w zakresie wykorzystania uwarunkowań lokalnych odgrywa rozwój turystyki. Wpływa on na powstawa-nie różnych firm, wykorzystujących miejscowe zasoby kwalifikacji, pozwalających na przykład na rozwój usług motoryzacyjnych, turystyki narciarskiej czy gospodarstw agroturystycznych i tradycji kulinarnych.

Rozwój przedsiębiorczości w coraz większym stopniu wymaga wzrostu poziomu edukacji w tym zakresie. Zwracają na to uwagę artykuły poświęcone determinantom rozwoju przedsię-biorczości indywidualnej, które mogą przyczyniać się do podniesienia poziomu aktywizacji zawodowej oraz ograniczenia rozmiarów wykluczenia społecznego. W procesach edukacyj-nych ważną rolę odgrywa kształtowanie postaw przedsiębiorczych, co przedstawione zostało na przykładzie studentów wybranych uczelni oraz uczniów szkół ponadgimnazjalnych. Racjo-nalne kształtowanie procesów edukacyjnych wymaga doskonalenia metod badawczych oraz dydaktycznych umożliwiających rozwijanie kompetencji w zakresie własnej działalności go-spodarczej oraz umiejętności znalezienia się na rynku pracy. Dużą rolę w tym względzie może odegrać także odpowiednio zorganizowana pomoc publiczna, mająca na celu wykorzystanie miejscowej infrastruktury, doradztwo prawne i wsparcie finansowe.

Zaprezentowane prace podkreślają znaczącą rolę rozwijania firm jako ważnych czynników wzrostu gospodarczego w drodze aktywizacji zawodowej i ograniczania bezrobocia, zwięk-szania zasobów edukacyjnych zwłaszcza młodych ludzi, co w poważnym stopniu ogranicza negatywne skutki procesów transformacji układów lokalnych, szczególnie tych położonych poza zasięgiem metropolii.

PRZEDSIĘBIORCZOŚĆ – EDUKACJA ENTREPRENEURSHIP – EDUCATION

12  2016 ISSN 2083-3296

Introduction

The development of entrepreneurship is an important issue in the shaping of local systems – it may manifest in the creation and functioning of micro-, small and medium enterprises, which greatly use the local conditions and act on satisfying the social needs. Depending on their profile, they often develop cooperation with other enterprises as a result of corporate connections, sub-systems deliveries, or fulfilling certain services. The development of such companies influences majorly the socio-economic growth of local systems and improving the level and quality of life. These assumptions are frequently referred to in the works present in this volume, dealing with the role of entrepreneurship in the development of local systems, with special inclusion of the activities of companies from the tourism sector and the development of educational activities connected with entrepreneurship.

The volume starts with raising an issue of the concept of enterprises functioning of en-terprises in local systems with the attention turned to the advantages resulting from their de-velopment. These companies are characterised by great diversification in the spatial systems, which differentiate – with various intensity – the national territorial systems. Economic enti-ties located on the rural areas and in small towns are of special importance for development. An important role in the range of using the local conditions is being played by the devel-opment of tourism. It influences the creation of various companies, using local resources, allowing for instance to develop automotive services, ski tourism or agritourism centres and culinary traditions.

The development of entrepreneurship requires in a constantly greater degree an increase in the level of education in this field. This has been pointed out in the articles devoted to the determinants of the development of individual entrepreneurship, which may influence the increase in the level of vocational activity and limiting the size of social alienation. In the ed-ucational processes an important role is played by shaping of entrepreneurial attitudes, which has been presented on the example of students of selected universities and pupils of secondary schools. Rational shaping of the educational processes requires perfecting the research and didactic methods allowing the shaping of the competences in the range of own entrepreneurial activity and the ability to find oneself on the labour market. A large role in this regard can also be played by a correctly organized public support, aiming at using the local infrastructure, legal advisory and financial support.

The presented works underline the important role of developing companies as important factors of economic development in the form of vocational activity and limiting unemploy-ment, increasing the education resources, especially for young people, which greatly limits the negative effects of the processes of transformation of the local systems, especially those located outside the metropolitan areas.

Entrepreneurship in the Development

of Spatial Systems

Przedsiębiorczość w rozwoju

układów przestrzennych

CZĘŚĆ 1

PART 1

PRZEDSIĘBIORCZOŚĆ – EDUKACJA ENTREPRENEURSHIP – EDUCATION

12  2016 ISSN 2083-3296

Z

Z

Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie, Polska  Pedagogical University of Cracow, Poland

Przedsiębiorczość w rozwoju układów lokalnych

Entrepreneurship in the Development of Local Systems

Streszczenie: Wstępnie zakładamy, że w  procesie rozwoju cywilizacyjnego przedsiębiorczość jest

jednym z podstawowych czynników wzrostu gospodarczego, społecznego i kulturowego. Proces ten, w zależności od uwarunkowań wewnętrznych i otoczenia, ze zmiennym nasileniem kształtuje układy przestrzenne od skali krajowej przez układy regionalne do układów lokalnych. Wychodząc z powyż-szego założenia, należy przyjąć, że szczególnie ważnym problemem badawczym jest dążenie do co-raz precyzyjniejszego poznania złożoności procesu kształtowania samorządowych układów lokalnych. Wyniki badawcze z tego zakresu mają także duże znaczenie dla celów aplikacyjnych, zwłaszcza w za-kresie podnoszenia jakości zarządzania i budowy strategii rozwoju tej kategorii układów. W niniejszej pracy podjęta została analiza wpływu przedsiębiorczości na proces funkcjonowania układów lokalnych z uwzględnieniem wewnętrznych i zewnętrznych uwarunkowań rozwoju.

Abstract: It should be initially assumed that in the process of the civilization development,

entrepre-neurship is one of the main drives of economic, social and cultural growth. This process, depending on internal conditions and the environment, with varying intensity shapes the spatial systems – from national scale through regional systems to local systems. Proceeding from this assumption it should be noted that a particularly important research problem is to strive for more and more precise knowledge of the complexity of the process of formation of local self-government system. The results of the research in this field are also important for the application purposes, especially in improving the quality of man-agement and creating of the development strategy of this category of systems. The study was undertaken to analyse the impact of entrepreneurship on the process of functioning of local systems, taking into account internal and external conditions of development.

Słowa kluczowe: gmina; przedsiębiorczość; układ lokalny Keywords: entrepreneurship; local system; municipality Otrzymano: 2 lutego 2016

Received: 2 February 2016 Zaakceptowano: 31 maja 2016 Accepted: 31 May 2016

Sugerowana cytacja/Suggested citation:

Zioło, Z. (2016). Przedsiębiorczość w rozwoju układów lokalnych. Przedsiębiorczość – Edukacja,

Przedsiębiorczość w rozwoju układów lokalnych 7

Wstęp

Kształtowanie przedsiębiorczości w układach lokalnych jest procesem złożonym, który powinien nawiązywać do ogólnego procesu rozwoju cywilizacyjnego. Podstawową rolę w tym zakresie odgrywa nauka, umożliwiająca kształtowanie gospodarki opartej na wiedzy. Wyma-ga to stwarzania w przestrzennych strukturach społecznych, gospodarczych i kulturowych odpowiednich warunków dla rozwijania myślenia i działania innowacyjnego. Duże znaczenie ma tu edukacja, upowszechniająca w procesie dydaktycznym kształtowanie postaw przed-siębiorczych oraz umiejętności działania w zmieniającym się otoczeniu. W podejmowanych działaniach należy zwracać uwagę na fakt, że w najbliższych latach przedsiębiorstwa w coraz większym stopniu konkurować będą jakością oferowanych produktów, a w mniejszym stop-niu – niskimi kosztami pracy. Warunkiem koniecznym dla podnoszenia konkurencyjności oferowanych produktów jest stawianie na badania, rozwój oraz innowacje, a następnie umie-jętność komercjalizacji osiągnięć naukowo-badawczych. Należy uwzględnić, że wiele począt-kowo niewielkich firm lokalnych przekształca się w firmy o znaczeniu międzynarodowym1_. Dlatego konieczna jest stopniowa zmiana dominującego obecnie modelu gospodarki naśla-downiczo-montażowej, w którym preferuje się proste, niskopłatne stanowiska pracy na rzecz gospodarki innowacyjnej, także w strukturach układów lokalnych. Ten typ gospodarki nie wykorzystuje w pełni kompetencji zawodowych i w niewielkim stopniu zaspokaja ambicje oraz oczekiwania, zwłaszcza dobrze wykształconych, młodych ludzi. Jak twierdzi Czapiński (2015), „najważniejszym problemem polskiego rynku pracy staje się rosnąca przepaść mię-dzy kompetencjami i ambicjami zawodowymi, zwłaszcza młodych rodaków a charakterem gospodarki”.

Wagę podjętej problematyki podkreśla fakt, że w  gospodarce narodowej przedsiębior-czość traktowana jest jako jeden z podstawowych czynników wzrostu gospodarczego, spo-łecznego i kulturowego układów lokalnych i regionalnych, a także układu krajowego (Brdu-lak, Kulinowski, 2004; Czarnecka, Kłodziński, 2010; Fierla, 1994, 1996; Fierla, Kuciński, 1999; Kamińska, 2006; Kamińska, Heffner, 2012, Kudełko, 2013; Płaziak, Rachwał, 2015). Dlatego w procesie zarządzania jako podstawowe zadanie należy przyjąć dążenie, aby w układach lo-kalnych rozwijała się aktywność indywidualna, wzrastał stopień zaufania, który stanowi ważną przesłankę rozwijania zasobów kapitału społecznego oraz pozwala na szersze otwieranie się na współpracę i łączenie swoich celów rozwojowych z otoczeniem (Debelle i in., 1996; Fir-cowicz i in., 1996; Kamińska, Heffner, 2010; Zioło, 2010, 2012). Proces ten, w zależności od uwarunkowań wewnętrznych i uwarunkowań otoczenia, przebiega ze zmiennym nasileniem i kształtuje także układy lokalne, w których znacząca rolę odgrywają jakość i poziom władz samorządowych. W działaniach edukacyjnych należy propagować nowe myślenie, które pro-wadzić będzie do kształcenia umiejętności zachowań konkurencyjnych, w drodze wdrażania nowych produktów wynikających z innowacyjnych rozwiązań technicznych, ekonomicznych i organizacyjnych. Oznacza to, że zamiast oszczędzać na niskich płacach, należy inwestować w podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników. Należy zaznaczyć, że firma swoją kon-kurencyjność może podnieść nie przez innowacje, ale przez niskie koszy pracy i zatrudnianie

1 _{Przykładem jest podwarszawska firma Createch. Jej współzałożycielem i obecnie prezesem jest dr fizyki}

Grze-gorz Brona, który jest dostawcą sprzętu dla ESA (Europejskiej Agencji Kosmicznej), w tym elementów Międzynaro-dowej Stacji Kosmicznej. Dzięki niej powstaje w Polsce unikatowy system przechowywania i przetwarzania danych pochodzących z satelitów, a firma wykształciła się jako najprężniejszy podmiot polskiego sektora kosmicznego (Sta-nisławska, 2016).

8 Zbigniew Zioło na czas określony, przy znacznej rotacji pracowników. Są to jednak korzyści doraźne i krótko- trwałe, które w dłuższej perspektywie osłabią firmę. Należy proponować zakładanie firm, któ-re w coraz większym stopniu będą rozwijać swoją działalność i stopniowo rozszerzać swoje rynki od lokalnych po międzynarodowe2_{. W wyniku braku takiego podejścia wiele} progra-mów rozwoju lokalnego i regionalnego napotyka na poważne trudności i w konsekwencji ich realizacja załamuje się lub nie daje zakładanych wcześniej wyników ekonomicznych, co z kolei w słabym stopniu wpływa na podnoszenie poziomu i jakości życia ludności. W pewnej mierze jest to związane z uwzględnieniem tylko wybranych cech ekonomicznych czy technicznych, przy braku pełnego rozeznania i całościowego ujęcia tej problematyki. Przejawia się to w po-dejmowaniu decyzji o budowie wielu obiektów, które nie przynoszą zakładanych korzyści, a czasem ich utrzymanie staje się kłopotem.

Szczególnie ważnym problemem badawczym jest zatem dążenie do coraz precyzyjniejsze-go poznania złożoności procesu, funkcjonowania i kształtowania samorządowych układów lokalnych, a  także ponadlokalnych i  regionalnych. Niezbędne wydaje się wypracowywanie koncepcji teoretycznych, a następnie ich weryfikacja empiryczna, mająca na celu całościowe ujęcie funkcjonowania i rozwoju podmiotów gospodarczych w układach lokalnych. Wyniki badawcze z tego zakresu mają więc duże znaczenie aplikacyjne, a studia diagnostyczne są ko-nieczne dla racjonalnego zarządzania układami lokalnymi oraz budowy strategii ich rozwoju z  uwzględnieniem współczesnych tendencji przemian i reguł efektywności społecznej oraz ekonomicznej.

Znaczące osiągnięcia badawcze w zakresie przemian układów lokalnych prezentowali au-torzy prac wykonanych w ramach byłego Komitetu Badań Rejonów Uprzemysławianych przy Prezydium PAN. Przedmiotem badań były przemiany społeczno-gospodarcze i  kulturowe dokonujące się pod wpływem wielkich inwestycji przemysłowych, które wpłynęły na kształto-wanie się nowych okręgów przemysłowych (Ignar, 1962), m.in. Tarnobrzeskiego Okręgu Siar-kowego (Dobrowolska, 1968; Zioło, 1978), Okręgu Miedziowego (Golachowski, Zagożdżon, 1974) i Okręgu Płockiego (Lachert, Dembrowska, 1973).

Lokalizacja i funkcje firm układu lokalnego

Samorządowe układy lokalne reprezentowane przez gminy miejskie, miejsko-wiejskie i wiejskie odznaczają się bardzo dużym zróżnicowaniem pod względem historycznego procesu rozwoju, zasobów potencjału społeczno-gospodarczego i kulturowego, położenia w struktu-rze sieci osadniczej oraz spełnianych funkcji. Są one w różnym stopniu atrakcyjne dla lokali-zacji i rozwoju działalności podmiotów gospodarczych i instytucji oraz kształtowania określo-nych funkcji w układzie lokalnym (Fierla, Kuciński, 1999; Rachwał, 2008, 2009, 2013; Zioło, Rachwał, 2015). W konsekwencji możliwości rozwoju działalności usługowej i produkcyjnej w układach lokalnych są złożone (tab. 1).

2 _{Sanocka Fabryka Autobusów wykształciła się z warsztatu założonego w 1832 r. przez uczestników powstania}

listopadowego, którzy w obawie przed prześladowaniami schronili się w zaborze austriackim. Swoją działalność roz-poczęli od wytwarzania prostych narzędzi na potrzeby gospodarstw rolnych. Następnie jeden z właścicieli wysłał swojego syna na studia politechniczne do Wiednia, co doprowadziło do zmiany profilu produkcji i dało początek obecnej fabryce (Gajewski, Świdrak, 1962). Również z firmy ponadlokalnej rozwinęła się światowa firma informatycz-na Asseco Poland S.A., którą założył i którą kieruje dr A. Góral, były adiunkt Wydziału Ekonomicznego Filii UMCS w Rzeszowie.

Przedsiębiorczość w rozwoju układów lokalnych 9

Tab. 1. Funkcje i lokalizacja wybranych typów firm układów lokalnych

Usługowe obsługa

ludności warszaty: samochodowe, ślusarskie, elekryczneinstalacje i naprawa sprzętu gospodarstwa domowego obsługa finansowa, porady prawne

handlowe i gastronomiczne

usługi oświatowe (dokształcanie i kształcenie zawodowe, przedszkola, szkoły, nauka języków i in.)

usługi zdrowotne (żłobki, przychodnie, apteki) usługi kulturalne (domy kultury, świetlice) inne

obsługa

rolnictwa upraw polowychupraw warzyw i owoców usługi weterynaryjne

usługi agrotechniczne (upraw: zbożowych, przemysłowych, warzyw, sadów)

naprawa i remonty sprzętu

Produkcyjne produkcja

rolnicza zbóż, roślin przemysłowych, pastewnych, warzyw, owoców i in._{hodowla zwierząt gospodarskich} przetwórstwo

produktów rolniczych

zbóż, roślin przemysłowych, pastewnych, warzyw, owoców i in. produkcja mięsna i przetworów

produkcja

wyrobów konsumpcyjnych (piekarnie, masarnie, mleczarnie i in.)_{wyposażenie mieszkań} codziennego użytku

produkcja finalna lub elementów w ramach kooperacji z dużymi firmami

firmy

budowlane budowlaneinstalacyjne

produkcja wyrobów artystycznych (koronkarstwo, pamiątki) eksploatacja zasobów naturalnych (mineralnych, wodnych i in.)

Główne czynniki

rozwoju firm kwalifikacje właściciela i pracowników_{rynek produktów i usług (od lokalnego po międzynarodowy)}

własne zasoby finansowe

jakość instytucji i stabilność instrumentów finansowych organizacja działalności gospodarczej

pomoc instytucjonalno-prawna

lokalny klimat dla rozwoju działalności gospodarczej zagospodarowanie infrastrukturalne

Położenie w sieci

osadniczej dużych miastśrednich miast małych miast

Położenie na

obszarach nizinnych_nadmorskich

pojeziernych podgórskich górskich

10 Zbigniew Zioło Funkcje usługowe podmiotów gospodarczych i instytucji nawiązują najczęściej do potrzeb lokalnych i ponadlokalnych, a ich rozmiary bardzo silnie zależą od zasobów finansowymi lud-ności, które stwarzają określone rozmiary rynku. Zgodnie z regułami rynku, wzrost zasobów finansowych stwarza korzystne warunki dla rozwoju działalności usługowej, natomiast kur-czące się zasoby wpływają na jej ograniczanie. W strukturze podmiotów działalności usłu-gowej wyróżniają się usługi związane z obsługą ludności i rolnictwa. Wśród nich ważną rolę odgrywają warsztaty naprawcze, co jest związane z postępującym procesem upowszechniania środków transportu oraz coraz powszechniejszym stosowaniem sprzętu elektrycznego i elek-tronicznego w gospodarstwach domowych. Należy wnosić, że proces ten będzie się nasilał i stwarzał korzystne warunki dla rozwoju tego typu usług. Prowadzenie działalności gospo-darczej tworzy także korzystne warunki dla rozwoju obsługi finansowej i prawnej, zwłaszcza wynikających z czasem niejasnych i zmieniających się zasad opodatkowania oraz reguł prowa-dzenia działalności gospodarczej3_{. Dla właściwego funkcjonowania układu lokalnego ważne} są usługi instytucji oświatowych, zdrowotnych i kulturowych, zwłaszcza związane z formami spędzania wolnego czasu młodzieży.

Funkcjonowanie układów lokalnych związane jest z działalnością rolniczą, co w wielu wy-padkach wymaga specjalistycznej wiedzy z zakresu upraw, hodowli i usług weterynaryjnych, specjalistycznych usług agrotechnicznych oraz napraw i remontów coraz bardziej złożonego sprzętu rolniczego.

Nowoczesne rolnictwo towarowe stwarza dogodne warunki dla rozwoju przemysłu rolno- -spożywczego i magazynowania produktów. Wobec rosnącej świadomości społecznej i po-szukiwania zdrowej żywności, przy wzroście zasobów finansowych ludności, produkcja tego typu może być ważnym czynnikiem rozwoju gospodarczego układu lokalnego. Reguły kon-kurencyjności oraz konieczność produkcji coraz wartościowszych produktów rolniczych wy-magają jednak nowej organizacji działalności opartej na wiedzy z zakresu rolnictwa, prawa czy finansów. Stwarza to możliwości powstawania nowoczesnych form działalności w postaci kompleksów rolniczo-przetwórczych, a  przy wykorzystaniu odpadów – także kompleksów agro-przetwórczo-energetycznych (Maj, Zioło, 1991; Maj, Woźniak, Zioło, 2010; 2012). Nale-ży zaznaczyć, że ta nowa forma gospodarowania może przyczynić się do podnoszenia jakości kapitału ludzkiego i konieczności współdziałania, sprzyjać będzie także rozwojowi kapitału społecznego.

Na obszarze układu lokalnego mogą występować dobre warunki dla lokalizacji różnego rodzaju firm przemysłowych. Mogą one prowadzić produkcję na potrzeby rynku lokalnego czy regionalnego, rozwijać się na podstawie powiązań kooperacyjnych z dużymi korporacjami światowymi czy pracować wprost na potrzeby rynku międzynarodowego. Ma to szczególne znaczenie wobec możliwości wykonywania pracy na odległość.

Podstawowymi czynnikami rozwoju działalności produkcyjno-usługowej w układach lo-kalnych są poziom wykształcenia społeczeństwa i kwalifikacje pracownicze zdobyte na róż-nych poziomach edukacji: od przyuczenia zawodowego przez szkolnictwo zawodowe i średnie techniczne po wykształcenie wyższe. Szczególnie ważnym zagadnieniem dla władz samorzą-dowych jest więc stwarzanie warunków powrotu do miejsca zamieszkania osób zdobywają-cych kwalifikacje i doświadczenie zawodowe w zakresie prowadzenia działalności w otoczeniu

3 _{Wiele trudności w  prowadzeniu działalności gospodarczej stwarzają zmieniające się instrumenty prawne}

(zob. Możyłowski, 2013). Charakteryzują się one niską jakością, z czym wiążą się zbyt częste nowelizacje nie zawsze uwzględniające realia biznesowe (Nowak, 2015). Od przystąpienia Polski do Unii Europejskiej weszło w życie ponad 200 tys. stron nowych przepisów, a w 2014 r. ponad 25 tys. aktów prawnych (dmp, 2015) .

Przedsiębiorczość w rozwoju układów lokalnych 11 regionalnym, krajowym czy międzynarodowym. Dla rozwoju działalności ważne są: rozmiary rynku dla oferowanych produktów oraz możliwości jego pogłębiania i rozszerzania, jakość instytucji finansowych i stabilność instrumentów prawnych, organizacja działalności gospo-darczej, pomoc instytucjonalno-prawna, sprzyjający klimat układu lokalnego. Czynnikiem rozwoju mogą być także lokalne tradycje rzemieślnicze, pozwalające na produkcję wyrobów regionalnych, oraz jakość i wielkość miejscowych zasobów surowców (mineralnych, rolni-czych), które umożliwiają ich wytwarzanie, eksploatację czy przetwarzanie na potrzeby róż-nych kategorii rynków: od rynków lokalróż-nych, przez regionalne, krajowe, po rynki międzyna-rodowe.

Odmienne możliwości rozwoju daje układom lokalnym położenie w różnych miejscach sieci osadniczej. Inne możliwości lokalizacji i rozwoju mają podmioty gospodarcze układów lokalnych funkcjonujące w zapleczu dużych ośrodków miejskich, inne – w zapleczu ośrodków średnich i małych, a jeszcze inne – położone z dala od nich.

Różne możliwości rozwoju układom lokalnym i występujących na ich terenie podmiotom gospodarczych i instytucji stwarza również ich położenie w strukturze przestrzeni przyrodni-czej, np. w górach, na wyżynach, nad morzem czy w krainie jezior, lasów. Daje ono odmienne możliwości rozwoju funkcji produkcyjnych, usługowych, turystycznych, rekreacyjno-zdro-wotnych i in.

Miejsce przedsiębiorstwa w strukturze układu lokalnego

W  procesie kształtowania i rozwoju podmiotów gospodarczych podstawowe znaczenie mają uwarunkowania wnikające zarówno z rodzaju i spełnianych przez dane przedsiębiorstwo funkcji, jak i ze zmieniających się uwarunkowań wewnętrznych w strukturze układu lokalne-go oraz uwarunkowań wynikających z otoczenia. Głównymi czynnikami w tym zakresie są: poziom techniczny, źródła finansowania działalności, jakość obsługi finansowej i możliwości kredytowania, zagospodarowanie infrastrukturalne, jakość i przychylność władz samorządo-wych, które w znaczącym stopniu mogą wpływać na obniżania kosztów działalności i podno-szenia efektywności ekonomicznej. W wyniku decyzji władzy lokalnej czy centralnej można rozważać także efektywność społeczną, którą można uzyskać w wyniku: dotacji, subwencji, zwolnień podatkowych czy zwolnień z opłat, poprawienie jakości infrastruktury technicznej i in., czego przykładem mogą być także specjalne strefy ekonomiczne (tab. 2).

Układ lokalny może więc stwarzać korzystne lub mniej korzystne warunki dla lokalizacji i rozwijania działalności. Podstawowe znaczenie mają tu jakość zasobów wiedzy władzy sa-morządowej i klimat społeczny, który może tworzyć korzystne warunki lokalizacji i rozwoju działalności m.in. przez umożliwienie przejęcia składników rzeczowych w postaci środków trwałych, najczęściej powstałych w warunkach gospodarki centralnie sterowanej, a w nowych warunkach niezagospodarowanych, wyznaczanie nowych terenów dla lokalizacji działalności gospodarczej, podnoszenie poziomu zagospodarowania infrastrukturalnego i in.

Dla firm o funkcjach lokalnych duże znaczenie ma otoczenie ponadlokalne, które może generować mechanizmy konkurencji dla oferowanych produktów i usług, wpływać na pogłę-bianie i rozszerzanie rynków zbytu produktów i usług, wpływać na możliwości dostępności obszarów zaopatrzenia, tworzyć odpowiednio korzystną politykę gospodarczą oraz poprawne i stabilne instrumenty prawne dla prowadzenia działalności.

12 Zbigniew Zioło

Tab. 2. Miejsce firm lokalnych w przestrzeni rynkowej

Potencjalne rynki

Rynek światowy

Rynek

międzynarodowy

Rynek Unii Europejskiej Rynek krajowy Rynek ponadregionalny Rynek regionalny Rynek subregionalny Rynek ponadlokalny Rynek lokalny Firmy układu lokalnego

S M U K P R B D L G Rynek światowy S S S S M S U S K S P S R S B S D S L S G Rynek międzynarodowy M M S M M M U M K M P M R M B M D M L M G

Rynek Unii Europejskiej

U U S U M U U U K U P U R U B U D U L U G Rynek krajowy K K S K M K U K K K P K R K B K D K L K G Rynek ponadregionalny P P S P M P U P K P P P R P B P D P L P G Rynek regionalny R R S R M R U R K R P R R R B R D R L R G Rynek subregionalny B B S B M B U B K B P B R B B B D B L B G Rynek ponadlokalny D D S D M D U D K D P D R D B D D D L D G Rynek lokalny L L S L M L U L K L P L R L B L D L L L G

Firmy układu lokalnego

G G S G M G U G K G P G R G B G D G L G G

Przedsiębiorczość w rozwoju układów lokalnych 13 Właściwie funkcjonujące i  rozwijające się przedsiębiorstwa stwarzają dla układu lokal-nego określone korzyści ekonomiczne (podatki, dostosowanie infrastruktury technicznej do potrzeb przedsiębiorstwa, przy czym korzysta z niej także społeczeństwo), społeczne (akty-wizacja zawodowa bezrobotnych, możliwości podnoszenia czy zdobywania kwalifikacji za-wodowych, zwiększanie strumieni finansowych płynących do gospodarstw domowych) i kul-turowych (podnoszenie kultury osobistej w nowym miejscu pracy, organizacja i wspieranie działalności artystycznej, sportowej i in.).

Analityczny obraz funkcjonowania przedsiębiorstwa w układzie lokalnym bardziej precy-zyjnie określa czynniki rozwoju przedsiębiorstwa w układzie lokalnym i zwraca uwagę na pod-stawowe składniki kosztów uzyskania przychodów, źródła finansowania oraz rynki zaopatrze-nia i zbytu (tab. 3).

Tab. 3. Miejsce przedsiębiorstwa w układzie lokalnym

korzyści ekonomiczne, społeczne, kulturowe układu lokalnego podnoszenie poziomu cywilizacyjnego i jakości życia

Przedsiębiorstwo źródła finansowania rodzaje działaności efektywność ekonomiczna polityka gospodarcza, instrumenty prawne czynniki rozwoju przedsiębiorczości układów lokalnych Układ lokalny rynki mechanizm konkurencji poziom techniczny Otoczenie kompetencje władzy wybrane składniki rzeczowe aktywów trwałych obszary zaopatrzenia

Źródło: opracowanie własne

W zależności od potrzeb analitycznych poszczególne elementy można określić bardziej szczegółowo (np. które działania polityki gospodarczej czy instrumenty prawne umożliwiają rozwój, ograniczają czy uniemożliwiają prowadzenie działalności gospodarczej). Duży wpływ na zachowania przedsiębiorstw w układzie lokalnym mają zasoby finansowe ludności i in-stytucji, umożliwiające zwiększanie chłonności rynku. Istotna dla rozwoju działalności go-spodarczej jest także znajomość funkcjonowania podmiotów gospodarczych w konkretnych uwarunkowaniach lokalnych. Stąd często decyzje lokalizacyjne podejmowane przez właścicieli

14 Zbigniew Zioło

Tab. 4. Funkcjonowanie przedsiębiorstwa w układzie lokalnym i otoczeniu

kr aj ow e UE ro zw in ię te ro zw ija ją ce si ę sła bo ro zw ię te Po dn os ze nie p oz io mu i j ak oś ci życi a K lima t sp oł ecz ny dla ro zw oj u prz ed się bi or cz oś ci Ot ocz en ie p rz es ię bi or stw a Zw ięk sz en ie p op yt u Do stę pno ść do zas ob ów w ie dz y te ch ni cz ne j, ek ono mi cz nej , sp oł ecz ne j W yb ra ne sk ła dn ik i rz ecz ow e ak tyw ów trw ał ych Źr ód ła fin an so w an ia do ta cj e kap ita ł w łasn y kr ed yt y Prz ed się bi or stw o RODZAJE DZIAŁALNOŚCI GOSPODARCZEJ po zi om te ch ni cz ny K os zt y uz ys ka ni a prz ych od ów amo rt yz acj a ma te ria ły, en erg ia od se tk i o d kr ed yt ów po zo sta łe k os zt y finans ow e inn e ś ro dk i t rw ał e Czy nnik i ro zw oju prz eds iębi orcz ości uk ład ów lo kaln ych do cho dy uk ła du lo ka ln eg o do ta cje w ła sn e św ia do mo ść sp oł ecz na i kult ur ow a za so by in te le kt ua ln e po zi om ro zw oj u sp oł ecz no -g osp od ar cz eg o po zi om i j ak oś ć e duk acj i za so by fi na ns ow e lud no ści , fi rm, ins tyt ucj i po zi om i j ak oś ć ż yci a do finans ow an ie w ła sn ych za da ń inn e fun dus zy ce lo w ych ja ko ść eli t lo ka ln ych , w ty m sa mo rz ąd ow ych po lit yk a g osp od ar cz a i sp oł ecz na ja ko ść i s ta bi ln oś ć s tano w io ne go p ra w a us ług i o bce w yn agr odz en ia i na rz ut y bud że tu pa ńs tw a in styt uc je ad mi ni str acyj ne i po za rz ąd ow e ce na ja ko ść pr od uk tó w no w ocz esn oś ć p ro duk tó w mi ęd zy na ro -do w y, kr aj e: lo ka ln y po na dlo ka ln y sub re gi on aln y re gi ona ln y kr ajo w y K or zyś ci uk ła du lo ka ln eg o ró żn e f or my w sp ół pr acy fir m lo ka ln ych po dn os ze nie ak ra kcy jno ści d la lo ka liz acj i mo de rn iz acj a i nf ras truk tur y do ch od y finans ow e g mi ny do ch od y lud no ści z pr acy ak tyw iz acj a z as ob ów pr acy Uk ła d lo ka ln y sub w en cje o gó ln e gr un ty i te re ny bud yn ki urz ąd ze ni a t ech ni cz ne po zo sta łe Ryn ki zb yt u i z ao pa trz en ia M ech an iz m kon kur en cj i

Przedsiębiorczość w rozwoju układów lokalnych 15 nie zawsze dają zadawalające rezultaty i często prowadzą do zaniechania działalności darczej. Na zmieniające się uwarunkowania funkcjonowania i rozwoju działalności gospo-darczej w znacznym stopniu wpływają również pozytywne lub negatywne impulsy płynące z otoczenia4 _{(tab. 4).}

Należy zaznaczyć, że różne typy przedsiębiorstw muszą spełniać określone warunki dla prowadzenia działalności gospodarczej i kształtować odpowiednie relacje z otoczeniem. Przy-kładowo zakłady mięsne poddawane są kontroli i muszą spełniać określone normy sanitarne oraz normy dotyczące wyposażenia technicznego, dzięki czemu produkcja może być kierowa-na kierowa-na rynek lokalny, krajowy i międzykierowa-narodowy. Na tej podstawie określa się ich możliwości produkcyjne przez przyznawanie im określonych wielkości jednostek ubojowych.

Przy skupie zwierząt z gospodarstw domowych przez przedstawicieli zakładów mięsnych wymagane są świadectwa zdrowia zwierząt wydawane przez lekarza weterynarii, dokonuje się kontroli zgodności oznakowania zwierząt z wpisami w świadectwie zdrowia oraz ocenia się ich klasę, co wpływa na podnoszenie kultury rolnej gospodarstw domowych. Zakłady mleczarskie wymagają określonej klasy mleka o ustalonej liczebności kultur bakteryjnych, co umożliwia produkcję określonych wyrobów.

Podobnie przy dostawach owoców i warzyw dla przemysłu przetwórczego dokonywana jest ich kontrola pod względem zawartości substancji chemicznych, które mogą wynikać z ob-fitego stosowanie nawozów czy nadmiernej częstotliwości stosowania środków ochrony roślin.

Działania te nasilają powiązania gospodarstw rolniczych z zakładami przemysłowymi, dzięki czemu wpływają na podnoszenie poziomu kultury produkcji rolniczej, stosowanie określonych zasad upraw i hodowli, utrzymanie reguł sanitarnych oraz jakości oferowa-nego surowca. Niezbędne jest w tym zakresie ciągle doskonalenie wiedzy i umiejętności, a także korzystanie z usług weterynaryjnych, sanitarnych i agrotechnicznych. Nasila to konieczność racjonalnego współdziałania przedsiębiorstwa z elementami układu lokalne-go i z otoczeniem.

Uwagi końcowe

Przedstawione rozważania ilustrują złożony proces funkcjonowania i rozwoju działalności gospodarczej podmiotów gospodarczych oraz instytucji, a także ich wpływ na zmiany struk-tury wewnętrznej układu lokalnego w nawiązaniu do współczesnych wyzwań rozwoju społe-czeństwa informacyjnego. Znajomość tego mechanizmu umożliwia stwarzanie przez władze samorządowe, organizacje społeczne i  pozarządowe oraz społeczeństwo układu lokalnego najkorzystniejszych warunków dla rozwoju oraz budowania kapitału społecznego. Naczelnym celem tych działań winno być tworzenie najlepszych warunków dla pobudzania procesów roz-woju gospodarczego, społecznego i kulturowego, kształtowania konkurencyjnych struktur, któ-re będą prowadzić do podnoszenia jakości i poziomu życia społeczeństwa układów lokalnych.

4 _{W jednej z gmin położonych na peryferiach powiatu w latach ożywienia gospodarczego 2007–2010 założono}

290 podmiotów gospodarczych, a wykreślono z ewidencji 139 podmiotów. Kryzys w tej gminie zaznaczył się z pew-nym opóźnieniem, stąd w 2011 r. założono tylko 24 podmioty gospodarcze, a wykreślono z ewidencji 162 podmio-ty. Szczególnie silnie proces ten uwidocznił się w budownictwie, w którym liczba firm w tych latach zwiększyła się o 55, a tylko 12 podmiotów zostało wykreślonych, podczas gdy w 2011 r. założono tylko 7 podmiotów, a wkreślono z ewidencji 27, ale niektóre z tych podmiotów zasiliły szarą strefę. Również w handlu liczba podmiotów odpowied-nio wzrosła o 67, a wykreślono 50, natomiast w 2011 r. założono tylko 12 podmiotów, a wykreślono z ewidencji 58. Również założono w tym czasie 10 podmiotów informatycznych, a wykreślono tylko 2, natomiast w 2011 r. nie po-jawił się żadem nowy podmiot tego typu, a wykreślono 3 podmioty tej kategorii. Tego typu działalność daje również możliwości działania w szarej strefie.

16 Zbigniew Zioło

Literatura References

Brdulak, J., Kulikowski, M. (red.) (2004). Przedsiębiorczość – stymulatorem rozwoju. Instytut Wiedzy SGH, Warszawa.

Czapiński, J. (2015, 8 września). Wywiad A. Kinasiewicza: Prekariat raczej nie wybuchnie. Życie przed nami. Gazeta Wyborcza.

Czarnecka, A., Kłodziński, M. (2010). Przedsiębiorczość pozarolnicza na obszarach wiejskich regionów zielonych płuc. Zagadnienia Ekonomiki Rolnej, 3, 63–78.

Debelle, L., Fircowicz, W., Maj, R., Richard, H., Woźniak, M., Zioło, Z. (1996). Kooperatywa SCARA, być może wzór do naśladowania PAN Oddz. w Krakowie. Prace Komisji Nauk Ekonomicznych, 21. dmp. (2015, 26 lutego). Nadprodukcja bije rekordy, Rzeczpospolita.

Dobrowolska, M. (red.) (1968). Demograficzno-osadnicze problemy w  Tarnobrzeskim Rejonie Siarkowym. Zeszyty Badań Rejonów Uprzemysławianych, 29.

Fierla, I., Kuciński, K. (red.) (1999). Lokalne uwarunkowania przedsiębiorczości. Monografie i opracow -ania, Warszawa: SGH, 499.

Fierla, I. (red.) (1996). Zmiany uwarunkowań lokalizacji przemysłu w Polsce, cz. II. Monografie i opra-cowania, Warszawa: SGH, 408.

Fierla, I. (red.) (1994). Zmiany uwarunkowań lokalizacji przemysłu w Polsce, cz. I. Monografie i opraco-wania, Warszawa: SGH, 387.

Fircowicz, W., Maj, R., Woźniak, M., Zioło, Z. (red.) (2006). Rolnictwo w departamencie Aube – rozwój i  perspektywy. Studia Regionalne i  Lokalne Polski Południowo-Wschodniej, Dzierdziówka – Kraków.

Gajewski, E., Świdrak, W. (1962). 130 lat Autosanu, Księga pamiątkowa. Sanok.

Golachowski, S., Zagożdzon, A. (red.) (1974). Dolnośląski Okręg Miedziowy 1960–1970, począt-ki przemian społeczno-ekonomicznych. Seria „Problemy Rejonów Uprzemysławianych”. PAN, Komitet Badań Rejonów Uprzemysławianych, Warszawa: PWN.

Ignar, S. (1962). W sprawie badań naukowych w rejonach uprzemysławianych. Zeszyty Badań Rejonów

Uprzemysławianych, 2.

Kamińska W. (2006). Pozarolnicza indywidualna działalność gospodarcza w Polsce w latach 1988–2003.

Prace Geograficzne, 203.

Kamińska, W., Heffner, K., (red.) (2010). Kapitał ludzki i społeczny w procesie rozwoju obszarów wiejs-kich. Studia Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju PAN, CXXVII.

Kamińska, W., Heffner, K., (red.) (2012). Wiejskie rynki pracy – zasoby, aktywizacja, nowe struktury.

Studia Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju PAN, CXLV.

Kudełko, J. (2003). Położenie centrów wzrostu społeczno-gospodarczego wschodniego pogranicza jako wyraz kształtującego się ładu przestrzennego. Biuletyn Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania

Kraju PAN, 205, 176–182.

Kudełko, J. (2013). Uwarunkowania i kierunki rozwoju województw Polski Wschodniej jako regionów słabo rozwiniętych. Studia Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju PAN, CLI.

Lachert, Z., Dembrowska, Z. (1973). Urbanizacja a rolnictwo. Powiat płocki 1960–1965, PAN, Komitet Badań Rejonów Uprzemysławianych, Warszawa.

Maj, R., Woźniak, M., Zioło, Z. (2010). Zarys koncepcji organizacji produkcji PX w strukturze regionalnego kompleksu energetyczno-agrarno-przemysłowego. W: E.R. Grela (red.), Lucerna w żywieniu ludzi

i zwierząt. Studia Regionalne i Lokalne Polski Południowo-Wschodniej, Lublin – Sandomierz, 94–102.

Maj, R., Woźniak, M., Zioło, Z. (2012). Gospodarstwa neoprofesjonalne w strukturze kompleksu en-ergetyczno-agrarno-przetrwórczego. W: E.R. Grela, E. Krawczuk-Vasilew (red.), Odnawialne

źródła energii w rolnictwie i ochrona środowiska. Studia Regionalne i Lokalne Polski Południowo- -Wschodniej, Lublin–Susiec, 10, 25–36.

Przedsiębiorczość w rozwoju układów lokalnych 17

Maj, R., Zioło, Z. (1991). Koncepcja organizacji gminnego ośrodka przemysłu rolno-spożywczego. W: Z. Zioło (red.), Problemy przemysłu rolno-spożywczego w  badaniach geograficznych Centralny Ośrodek Metodyczny Studiów Nauczycielskich w Krakowie, Komisja Geografii PTG, Kraków – Warszawa, 143–150.

Możyłowski, P. (2013). Prawno-administracyjne bariery prowadzenia działalności gospodarczej w  Polsce w świetle opinii przedsiębiorców oraz raportów Doing Business. Przedsiębiorczość – Edukacja, 9, 48–61. Nowak, M.J. (2015, 24–27 grudnia). O niechlujności ustawodawcy słów kilka, Rzeczpospolita.

Płaziak, M., Rachwał, T. (2015). „Przedsiębiorczy region” – zarys koncepcji w świetle analizy roli przed-siębiorczości w krajowej strategii rozwoju regionalnego, Przedsiębiorczość – Edukacja, 11, 37–49. Rachwał, T. (2008). Problematyka badawcza funkcjonowania przedsiębiorstw przemysłowych, Prace

Komisji Geografii Przemysłu Polskiego Towarzystwa Geograficznego, 11, 53–85.

Rachwał, T. (2009). Rola przedsiębiorstw przemysłowych w kształtowaniu obszarów metropolitalnych. W: Z. Makieła (red.), Potencjalne metropolie ze szczególnym uwzględnieniem Polski Wschodniej,

Studia Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju PAN, CXXV, 121–135.

Rachwał, T. (2013). Rola przedsiębiorstw przemysłowych w rozwoju gospodarki opartej na wiedzy. Prace

Komisji Geografii Przemysłu Polskiego Towarzystwa Geograficznego, 21, 189–211.

Stanisławska, A. (2016, 19 stycznia). Prosto z satelity do Polski, Gazeta Wyborcza, Nauka dla każdego. Zioło Z. (red.) (1978). Przemiany społeczno-ekonomiczne Tarnobrzeskiego Rejonu Uprzemysławianego.

Seria „Problemy Rejonów Uprzemysławianych”, PAN, Komitet Badań Rejonów Uprzemysławianych,

Warszawa: PWN.

Zioło, Z. (1991). Zarys koncepcji kompleksu rolniczo-przemysłowego w  układzie regionalnym. W:  Z. Zioło (red.), Problemy przemysłu rolno-spożywczego w badaniach geograficznych, Centralny Ośrodek Metodyczny Studiów Nauczycielskich w Krakowie, Komisja Geografii PTG, Kraków – Warszawa, 131–142.

Zioło, Z. (2010). Kapitał ludzki i społeczny w procesie rozwoju obszarów wiejskich. W: W. Kamińska, K.  Heffner (red.), Studia Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju PAN, CXXVII. Zioło, Z. (2012). Kształtowanie wiejskich rynków pracy na przykładzie wybranych województw.

W: W. Kamińska, K. Heffner (red.), Wiejskie rynki pracy – zasoby, aktywizacja, nowe struktury.

Studia Komitetu Przestrzennego Zagospodarowania Kraju PAN, CXLV, 106–141.

Zioło, Z., Rachwał, T. (red.) (2010). Procesy transformacji przemysłu i  usług w  regionalnych i  kra-jowych układach przestrzennych. Prace Komisji Geografii Przemysłu Polskiego Towarzystwa

Geograficznego, 15.

Zioło, Z., Rachwał, T. (red.) (2015). Rola przedsiębiorczości w  rozwoju społeczno-gospodarczym układów przestrzennych. Przedsiębiorczość – Edukacja, 11.

Zbigniew Zioło, prof. dr hab., Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie,

In-stytut Geografii, Zakład Przedsiębiorczości i Gospodarki Przestrzennej. Doktor nauk przyrodniczych, doktor habilitowany i profesor nauk ekonomicznych. Jego zainteresowania badawcze to: gospodarka przestrzen-na, geografia ekonomiczprzestrzen-na, polityka społeczno-gospodarcza, ekonomika i polityka rozwoju regionalnego.

Zbigniew Zioło, professor, Pedagogical University of Cracow, Institute of Geography, Department of

Entrepreneurship and Spatial Management. He holds a ScD title. He is also a professor of Economics. His research interests include: land management, economic geography, socio-economic policies, economics and policies of regional development.

Adres/Address:

Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie Instytut Geografii

Zakład Przedsiębiorczości i Gospodarki Przestrzennej ul. Podchorążych 2

30-084 Kraków, Polska e-mail: ziolo@up.krakow.pl

PRZEDSIĘBIORCZOŚĆ – EDUKACJA ENTREPRENEURSHIP – EDUCATION

12  2016 ISSN 2083-3296

J

S

Politechnika Gdańska, Polska  Gdansk University of Technology, Poland

S

D

Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie, Polska  Pedagogical University of Cracow, Poland

Wskaźnik przedsiębiorczości w jednostkach terytorialnych Polski –

zróżnicowanie w czasie i przestrzeni

Indicator of Entrepreneurship in the Polish Territorial Units – Diversity in Time and Space

Streszczenie: Przedmiotem artykułu jest analiza zjawiska prowadzenia działalności gospodarczej przez

osoby fizyczne, mierzonego wskaźnikiem liczby tych osób na 100 osób w wieku produkcyjnym. Wskaźnik ten nazywany jest nieraz wskaźnikiem przedsiębiorczości, mimo że mierzy tylko jeden z jej przejawów. Badania prowadzono w układzie podregionów, powiatów i gmin (według ich rodzaju, z wyodrębnieniem miast w gminach miejsko-wiejskich). Celem badań było poznanie zróżnicowania badanego wskaźnika w czasie, przestrzeni, w zależności od rodzaju jednostki terytorialnej i wielkości miasta (w przypadku miast) oraz uzyskanie odpowiedzi na pytania: Czy można zauważyć i wyjaśnić prawidłowości? Czy można stwierdzić stan nasycenia w niektórych jednostkach? Jako metody stosowano: analizy statystyczne rozkła-dów wskaźników stanu i dynamiki, wykresy, analizy kartograficzne oraz badanie korelacji wskaźników stanu i dynamiki ze sobą oraz z liczbą ludności miast, bezrobociem, PKB (dla podregionów) i dochodami własnymi gmin. Stwierdzono duże zróżnicowanie wskaźników i następujące prawidłowości: wskaźniki stanu w miastach są wyższe niż na wsi, nie ma korelacji z wielkością miast, najwyższe wskaźniki występują na obszarach turystycznych i metropolitalnych, a najniższe – we wschodniej Polsce. Niewiele jest prawi-dłowości w dynamice zjawiska. Przedsiębiorczość przejawiająca się w tworzeniu firm w większym stopniu niż czynnikiem rozwoju jest efektem rozwoju wywołanym przez inne czynniki.

Abstract: The subject of the article is to analyze the phenomenon of economic activity by natural

per-sons, measured by an indicator of the number of these persons to 100 persons at working age. This indicator is sometimes called the indicator of entrepreneurship, although it only measures one of its aspects. The study was conducted on the level of sub-regions, poviats (counties) and gminas (municipal-ities – according to their kinds, including towns in urban-rural gminas). The objective of the study was to recognize the diversity in the examined indicator in time and space, depending on the kind of a ter-ritorial unit and the size of the town (in case of towns) as well as to obtain the answers to the following questions: Can any regularity be noticed and explained? Can the state of saturation be verified in some units? The methods of research included: statistical analysis of indicators of states and dynamics, charts, cartographic analysis, and examining the correlation of indicators of states and dynamics with each other and with the towns’ population, unemployment, GDP (subregions) and the revenue of municipalities. A large diversity of indicators and the following regularity were found: indicators in towns are generally higher than in rural areas, there is no correlation with the size of towns; the highest indicators are in met-ropolitan and tourist areas, the lowest – in the East of Poland. There are little regularities in the dynamics of the phenomenon. Entrepreneurship as a creation of companies rather than a factor of development is the result of development caused by other factors.

Wskaźnik przedsiębiorczości w jednostkach terytorialnych Polski… 19 Słowa kluczowe: działalność gospodarcza; gmina; podmioty osób fizycznych; podregion; Polska; powiat;

przedsiębiorczość – wskaźnik

Key words: county; economic activity; entities of natural persons; entrepreneurship – indicator;

muni-cipality; Poland; sub-region

Otrzymano: 22 listopada 2015 Received: 22 November 2015 Zaakceptowano: 6 marca 2016 Accepted: 6 March 2016

Sugerowana cytacja/Suggested citation:

Sołtys, J., Dorocki, S. (2016). Wskaźnik przedsiębiorczości w jednostkach terytorialnych Polski – zróżnicowanie w czasie i przestrzeni. Przedsiębiorczość – Edukacja, 12, 18–35.

Wstęp

Przedmiotem artykułu jest analiza zjawiska prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby fizyczne mierzonego przez wskaźnik liczby tych osób na 100 osób w wieku produkcyj-nym. Wskaźnik ten zwany będzie krócej liczbą przedsiębiorców na 1000 ludności w wieku produkcyjnym, a najkrócej – wskaźnikiem badanym lub wskaźnikiem stanu w odróżnieniu od wskaźnika dynamiki. Nazywanie wymienionego wskaźnika wskaźnikiem przedsiębiorczości jest uproszczeniem, nie tylko dlatego, że trudno nazwać przedsiębiorczością samozatrudnie-nie wymuszane przez samozatrudnie-niektórych pracodawców, ale rówsamozatrudnie-nież dlatego, że przedsiębiorczość jest pojęciem złożonym, wieloaspektowym, a zakładanie i prowadzenie przedsiębiorstw jest tylko jednym z jej przejawów (Kudłacz, Reśko, 2007; Dorocki, Brzegowy, 2014; Płaziak, Rachwał, 2015). Często jednak w literaturze przyjmuje się taką nazwę badanego wskaźnika lub jego odmian, np. uwzględniających ogół podmiotów gospodarczych (Iwańska, Bieńkowska, 2010; Salamon, 2009) lub wszystkich podmiotów gospodarki narodowej według GUS (co nie jest właściwe, ponieważ obejmują one m.in. instytucje publiczne, wspólnoty mieszkaniowe, orga-nizacje i stowarzyszenia), odnoszonych czasem do ogółu ludności.

W Polsce dynamiczny wzrost liczby osób fizycznych prowadzących działalność gospodar-czą nastąpił po przemianie ustrojowej, ale proces zagospodar-czął się po przyjęciu ustaw gospodarczych rządu Rakowskiego na przełomie 1988 i 1989 r. Liczba badanych firm w skali kraju wciąż wy-kazuje tendencję rosnącą. Jednym z motywów podjęcia badań jest duża rola, jaką strategie, po-lityki i programy rozwoju odgrywają w tworzeniu nowych firm. Można zadać pytanie, czy rola ta nie jest nadmierna, zważywszy, że: 1) większość osób prowadzi działalność jednoosobowo (nie są to więc firmy mogące być motorami rozwoju, działają one głównie w sektorze endoge-nicznym); 2) tworzeniu nowych firm towarzyszy likwidacja firm istniejących: w 2011 r. tylko 77% firm przeżywało rok, 54% – 2 lata, 32% – 5 lat (Raport…, 2013); 3) Polska znajduje się już w czołówce europejskiej pod względem zakładania i zamiarów założenia firmy (Raport…, 2013); 4) udział osób przedsiębiorczych w populacji jest ograniczony. Pojawia się zatem pyta-nie o to, w jakiej skali przyrosty liczby firm są jeszcze możliwe i czy w pyta-niektórych jednostkach nie został już osiągnięty stan nasycenia.

Prowadzenie działalności gospodarczej przez osoby fizyczne było przedmiotem wielu ba-dań. Dotyczyły one przeważnie jednostek terytorialnych jednego poziomu, np. województw w  skali kraju lub jego części (np. Kurek, 2010; Rachwał, Boguś, 2012; Strojny, Kościółek, 2015), powiatów lub gmin w jednym województwie lub jego części (np. Kudłacz, Reśko, 2007;

20 Jacek SołtyS, Sławomir Dorocki Krakowiak-Bal, 2007; Salamon, 2009; Iwańska, Bieńkowska, 2010; Strojny, 2010; Dorocki, Brzegowy, 2012). W  odróżnieniu od powyższych publikacji w  badaniach prezentowanych w niniejszym artykule zjawisko – jego stan i dynamika – analizowane było dla całej Polski na trzech poziomach: podregionów NTS3, powiatów i gmin z wyodrębnieniem miast z gmin miejsko wiejskich w celu badania całego ich zbioru. Celem prezentowanych badań było poszu-kiwanie odpowiedzi na pytania:

1. Jakie jest zróżnicowanie badanego wskaźnika w czasie i przestrzeni?

2. Czy ma miejsce i jakie jest zróżnicowanie badanego wskaźnika w zależności od rodzaju jednostki terytorialnej i wielkości miasta (w przypadku miast)?

3. Czy można zauważyć i wyjaśnić prawidłowości?

4. Czy można stwierdzić stan nasycenia w niektórych jednostkach?

Celem badań nie było natomiast wyjaśnienie przyczyn zróżnicowania badanego zjawiska. Wymaga ono obszerniejszych badań opartych na szerokim materiale źródłowym.

Źródłem informacji był Bank Danych Lokalnych GUS (Bank) opierający się na REGON-ie, mimo iż zgłaszano zastrzeżenia co do prawdziwości zawartych tam danych (Kudłacz, Reśko, 2007) wobec braku mechanizmu wymuszającego wyrejestrowanie podmiotu po zaprzesta-niu działalności. Wprowadzenie tzw. jednego okienka i weryfikacja przeprowadzona przez GUS w 2011 r. uwiarygodniają informacje dla tegoż roku i lat następnych. Lata objete bada-niem (2002–2014) wynikają z dostępności danych w powyższym źródle. Dla gmin są to lata 2009–2014, ponieważ tylko w nich badane wielkości dla gmin miejsko-wiejskich podawane są z rozróżnieniem miast i wsi.

Jako metody stosowano: analizy statystyczne rozkładów wskaźników stanu i dynamiki, wykresy, analizy kartograficzne oraz badanie korelacji (wskaźników stanu i dynamiki ze sobą oraz z liczbą ludności miast, bezrobociem, PKB w badaniu podregionów i z dochodami wła-snymi gmin w badaniu gmin) z użyciem współczynnika Pearsona. Wprowadzono grupowanie położenia jednostek, rozróżniając następujące typy obszarów: 1) metropolitalne; 2) niemetro-politalne miasta wojewódzkie wraz z otoczeniem (powiat, a dla Rzeszowa podregion NTS3); 3) inne obszary tzw. pośrednie między metropolitalnymi a peryferyjnymi, w tym górniczo--przemysłowe (podregiony NTS3: bielski, częstochowski, legnicki i rybnicki); 4) peryferyjne – poza powyższymi. Za obszary metropolitalne uznano te wskazane w Koncepcji przestrzennego

zagospodarowania kraju 2030 (Koncepcja…, 2011), a ich granice przyjęto według Unii

Metro-polii Polskich (Młodak, 2012), nie tylko z powodu operowania pełnymi podregionami, ale i ze względu na lepsze dostosowanie takiego układu do rozkładu badanego zjawiska i wyjaśnianie go. Wyróżniono też obszar tzw. Polski Wschodniej za Programem Rozwoju Polski Wschodniej (Rozwój…, 2015) oraz powiaty turystyczne (opisane w odpowiednim rozdziale).

Przedsiębiorcy w skali kraju i w podregionach

W Polsce w 2002 r. było ok. 2,7 mln osób fizycznych prowadzących działalność gospo-darczą, a w 2014 r. – prawie 3 mln. Stanowiło to w tych latach odpowiednio 93% i 87% ogółu podmiotów gospodarczych. Szacuje się, że ponad 1,5 mln, a więc większość osób fizycznych, prowadzi działalność jednoosobowo.

Przyrost lub ubytek liczby podmiotów stanowi tylko niewielką część liczby podmiotów nowo zarejestrowanych i wyrejestrowanych (ryc. 1). Liczba tych pierwszych w całym kraju rosła z roku na rok w latach 2004–2010, a po spadku w 2011 r. jest dość stabilna. Liczba pod-miotów wyrejestrowanych wykazuje większą zmienność. Skokowe wzrosty w  porównaniu

Wskaźnik przedsiębiorczości w jednostkach terytorialnych Polski… 21 z poprzednim rokiem mały miejsce w latach: 2009 (co można wiązać z kryzysem) i 2011 (we-ryfikacja REGON-u). Przyczyniły się one do spadków liczby podmiotów (największy spadek to wynik weryfikacji w 2011 r.). Do zmian tych, poza globalnymi i regionalnymi zmianami koniunktury gospodarczej, mogły przyczynić się: zmiany przepisów, wymuszanie przez pra-codawców samozatrudnienia (i jego ograniczanie bądź zaniechanie) oraz polityka wsparcia, np. okresowe ulgi dla nowych firm i  dotacje dla bezrobotnych podejmujących działalność gospodarczą. Wprowadzenie takich instrumentów zwiększa liczbę powstających podmiotów, a koniec ich funkcjonowania skutkuje likwidacją wielu z nich.

Ryc. 1. Nowo zarejestrowane i wyrejestrowane osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą w Polsce w latach 2003–2014

Źródło: opracowanie własne na podstawie danych z Banku Danych Lokalnych GUS

Przyrosty liczby osób prowadzących działalność różnią się zależnie od sposobu liczenia, ale różnice nie są duże (ryc. 2). Największa rozbieżność była w roku 2004. Na różnice mógł wpłynąć przepis likwidujący rejestrację w gminach spółek cywilnych i wymuszający odrębną rejestrację każdego wspólnika jako osobę fizyczną. Pozostały natomiast spółki cywilne w REGON.

Ryc. 2. Przyrosty liczby osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą w Polsce w latach 2003–2014 liczone różnymi sposobami

22 Jacek SołtyS, Sławomir Dorocki Liczba przedsiębiorców na 100 osób w wieku produkcyjnym w całym badanym okresie najwyższa była w  podregionach miejskich, innych metropolitalnych i  nadmorskich, naj-niższa – w podregionach peryferyjnych Polski Wschodniej (ryc. 3 i 4, tab. 1). Na 13 podre-gionów o najwyższych wskaźnikach były 2 niemetropolitalne w 2002 r. (na 2 miejscu ko-szaliński i na 10 – bielski), w 2014 r. – tylko 1 (koko-szaliński, na 8 miejscu). Na najniższym, 44 miejscu wśród podregionów metropolitalnych w 2014 r. był podregion bytomski. Wśród 12 podregionów o  najniższych wskaźnikach (9 i  mniej) większość stanowiły podregiony peryferyjne z Polski Wschodniej: 7 w 2002 r. i 10 w 2014 r. Najwyższe miejsca podregionów z Polski Wschodniej w 2014 r. to: 24 – podregion kielecki, a z podregionów peryferyjnych: 66 – podregion krośnieński. Wielkości syntetycznie charakteryzujące grupy podregionów zawiera tabela 1.

Ryc. 3. Liczba osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą na 100 osób w wieku produk-cyjnym wg podregionów NTS3 w 2002, 2009 i 2014 r.

Wskaźnik przedsiębiorczości w jednostkach terytorialnych Polski… 23

Tab. 1. Liczba osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą na 100 osób w wieku produkcyj-nym – stany i dynamika w latach 2002–2014 według typów podregionów

Podregiony

(wg typu) Min. Maks. Średnia

Odchylenie standardowe średnie Dynamika 2002–2014 Udział podregionów ze spadkami wskaźnika metropolitalne 8,7 20,8 13,4 2,7 96,2 20,0 miast wojewódzkich 7,5 12,3 10,4 0,9 111,1 33,3 inne w „obszarach pośrednich” 6,9 12,7 10,8 1,5 103,8 20,0 peryferyjne Polski Wschodniej 7,2 13,8 10,8 1,6 102,2 45,5 peryferyjne pozostałe 7,3 17,2 9,7 1,7 97,9 48,1

Źródło: opracowanie własne na podstawie danych pochodzących z Banku Danych Lokalnych GUS

Ryc. 4. Liczba osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą na 100 osób w wieku produk-cyjnym – średnie arytmetyczne dla grup podregionów NTS3

Źródło: opracowanie własne na podstawie danych z Banku Danych Lokalnych GUS

W analizie dynamiki rozróżnia się zmiany liczby podmiotów i zmiany wskaźnika, któ-re różnią się z powodu zmian liczby ludności w wieku produkcyjnym. Wśród podktó-regionów o najwyższej dynamice wskaźnika w latach 2002–2014 również dominują podregiony metro-politalne. Na 12 podregionów o dynamice powyżej 115 są tylko 2 podregiony niemetropoli-talne: na 3 miejscu znajduje się podregion nowosądecki (dynamika 123,8) i na 8 miejscu – podregion opolski (118,5). W 17 podregionach w latach 2002–2014 spadła liczba podmiotów, natomiast wskaźnik na 100 osób w wieku produkcyjnym zmniejszył się aż w 23 podregionach: 2 metropolitalnych (bydgosko-toruńskim i łódzkim), 2 – miast wojewódzkich (białostockim i zielonogórskim), w legnicko-głogowskim i 18 podregionach peryferyjnych, w tym 4 z Polski

24 Jacek SołtyS, Sławomir Dorocki Wschodniej. Dynamikę wskaźnika poniżej 95% miało 8 podregionów peryferyjnych, w tym 2 Polski Wschodniej (łomżyński i suwalski).

Zarówno wzrosty, jak i spadki nie trwają nieprzerwanie. Wiele podregionów miało zróżni-cowane przebiegi zmienności (ryc. 5 i 6). Prawdopodobne jest, że do niektórych przynajmniej spadków między rokiem 2008 a 2009 przyczyniły się kryzys globalny i krajowe spowolnienie. Spadki liczby podmiotów w tym okresie wystąpiły w 39 podregionach, w 12 z nich przekroczy-ły 5% stanu z 2008 r. W roku 2008 ujemna różnica dotyczyła tylko 19 podregionów, w 7 byprzekroczy-ły to spadki powyżej 5%. Największe spadki dotknęły podregiony Łódzkiego Obszaru Metropo-litalnego. We wszystkich podregionach wskaźnik w roku 2014 był wyższy niż w 2011. Niemal we wszystkich podregionach o dynamice w latach 2002–2014 poniżej 100 wskaźnik rósł stale w latach 2011–2014.

Ryc. 5. Liczba osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą na 100 osób w wieku produk-cyjnym – dynamika zmian liczby podmiotów

Źródło: opracowanie własne na podstawie danych pochodzących z Banku Danych Lokalnych GUS

Ryc. 6. Liczba osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą na 100 osób w wieku produk-cyjnym – podregiony o najniższej dynamice

Wskaźnik przedsiębiorczości w jednostkach terytorialnych Polski… 25 Korelacja dynamiki w latach 2002–2014 ze wskaźnikami stanu w roku 2002 jest słaba (współczynnik korelacji Pearsona 0,211), a jeszcze niższa – dynamiki w latach 2009–2014 ze stanami w  roku 2009 (0,108). Badania w  układzie podregionów równolegle do badań w układzie powiatów i gmin uzasadnione są m.in. możliwością analizy korelacji liczby ba-danych firm z PKB. Była ona bardzo wysoka (współczynnik korelacji Pearsona 0,934–0,950 w latach 2002–2012). Badane podmioty współtworzą rozwój, ale inne firmy mają na niego przeważnie większy wpływ. Tak wysoka korelacja świadczy o tym, że liczba badanych firm w znacznie większym stopniu jest skutkiem rozwoju wywołanym przez inne czynniki niż czynnikiem rozwoju.

Przedsiębiorcy w powiatach

Prawidłowości w układzie powiatów są podobne jak w układzie podregionów: najwyż-sze wskaźniki w obszarach metropolitalnych i nadmorskich, malejące w kierunku z zachodu na wschód, generalnie wyższe w roku 2002 niż w 2014 (ryc. 7). Widoczne są wyższe wskaźniki w powiatach turystycznych, dość wysokie na pojezierzach, zróżnicowane w powiatach gór-skich, wyraźnie wyższe w 2014 r. w Karpatach na wschód od linii Kraków–Zakopane. Niektóre wielkości charakteryzujące grupy powiatów według ich typów przedstawiono w tabeli 2, a ich wielkości średnie w kolejnych latach – na rycinie 8.

Ryc. 7. Liczba osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą na 100 osób w wieku produk-cyjnym w latach 2002–1014 według powiatów w roku 2002 i 2014

Źródło: opracowanie własne na podstawie danych z Banku Danych Lokalnych GUS

Najbardziej zróżnicowane grupy stanowią powiaty grodzkie metropolitalne i  ziemskie turystyczne (10 nadmorskich, 17 górskich i 13 pojeziernych, do których zaliczono powiaty z  większymi jeziorami: drawski, szczecinecki, bytowski, chojnicki, człuchowski, kościerski, iławski, ostródzki, ełcki, giżycki, piski, węgorzewski, mrągowski). Najbardziej jednorodna jest grupa 11 powiatów z otoczenia miast wojewódzkich, ale i tu wskaźniki maksymalne są dwu-krotnie wyższe od wskaźników minimalnych. Podobną grupę stanowi 11 powiatów ziemskich na pozostałych obszarach uznanych za pośrednie między metropolitalnymi a peryferyjnymi. Ich wskaźniki o skrajnych wartościach są nieznacznie wyższe i w 3 powiatach spadły. W po-wiatach z otoczenia miast wojewódzkich spadek był tylko w powiecie łańcuckim, a cała ta

26 Jacek SołtyS, Sławomir Dorocki grupa odnotowała dynamikę zbliżoną do najwyższych – powiatów metropolitalnych grodz-kich i ziemsgrodz-kich. Podobne do siebie są też grupy powiatów grodzgrodz-kich miast wojewódzgrodz-kich i innych obszarów pośrednich. Względnie jednorodne są największe grupy powiatów, mimo ich liczebności: 66 powiatów peryferyjnych Polski Wschodniej i 129 pozostałych powiatów peryferyjnych, choć i tu wskaźniki maksymalne są prawie trzykrotnie wyższe od minimal-nych. Wartości skrajne oraz średnia stawiają grupę powiatów peryferyjnych Polski Wschod-niej na ostatnim miejscu pod względem badanego wskaźnika.

Tab. 2. Liczba osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą na 100 osób w wieku produkcyj-nym w latach 2002–1014 – stany i dynamika według typów powiatów

Powiaty (wg typu)

W całym okresie 2002–2014 Dynamika min. maks. średnia standardowe odchylenie

średnie 2002–2014 (2002 = 100) do maks.od min. grodzkie metropolitalne 6,8 20,8 15,0 3,33 116,4 116,4 miast woj. 11,8 17,6 14,2 1,48 103,0 108,2 inne w obszarach pośrednich 7,3 16,9 12,4 2,78 103,0 110,8 peryferyjne 9,2 20,5 13,0 2,28 98,1 107,1 ziemskie metropolitalne 5,5 20,1 12,1 2,47 115,5 115,5 miast woj. 6,2 12,9 8,8 1,40 114,5 118,2 inne pośrednie 7,5 14,3 9,8 1,68 103,5 110,8 turystyczne 6,6 22,2 11,1 3,41 102,5 105,6 peryferyjne wschodnie 4,4 13,1 8,2 1,47 102,1 106,7 peryferyjne pozostałe 4,9 14,6 10,0 1,60 101,1 106,1

Źródło: opracowanie własne na podstawie danych z Banku Danych Lokalnych GUS

Wśród powiatów ziemskich o wskaźniku powyżej 15 w 2002 r. były 4 powiaty na obszarach metropolitalnych i 6 powiatów na obszarach turystycznych (z wyjątkiem powiatu tatrzańskie-go) – nadmorskich (powiat pucki tu liczono w obu tych obszarach). W 2014 r. wskaźnik 15 przekroczyło jeszcze 6 powiatów na obszarach metropolitalnych i 1 na obszarach turystycz-nych. W kolejnych 15 powiatach (wskaźnik powyżej 13,2) tylko 2 powiaty (wolsztyński i wrze-siński) są poza obszarami metropolitalnymi i turystycznymi. W 152 powiatach ziemskich ba-dany wskaźnik w 2014 r. wynosił 10 lub więcej.

W 2002 r. badany wskaźnik nie osiągnął wartości 7,5 w 40 powiatach ziemskich, wśród których 70% stanowiły powiaty Polski Wschodniej. W 2014 r. tylko 21 powiatów miało wskaź-nik poniżej 7,5, ale były wśród nich tylko 2 powiaty spoza Polski Wschodniej: zwoleński z wo-jewództwa łódzkiego i dąbrowski z woz wo-jewództwa małopolskiego.

Zwraca uwagę niska dynamika wzrostu wartości średnich wskaźnika dla większości ana-lizowanych grup (poza trzema wyżej wymienionymi) pomiędzy latami skrajnymi badanego okresu. Jej zmienność we wszystkich latach okresu ilustruje rycina 8.

Najwyższe były i niemal nieprzerwanie rosły (z wyjątkiem spadku w 2011 r. w wyniku weryfikacji REGON-u) średnie powiatów grodzkich metropolitalnych (ryc. 9 i 10). Średnia pozostałych powiatów grodzkich, niewiele niższa niż powiatów metropolitalnych w 2002  r.,