Profesor Wac³aw Ryka — badacz krystalicznego pod³o¿a NE Polski
Zbigniew Cymerman*
W tym roku minê³a dziesi¹ta rocznicaprzedwczesnej œmierci profesora Wac³awa Ryki, który w nauce polskiej pozostanie najwa¿niejszym badaczem prekambryj-skiego, krystalicznego pod³o¿a NE Pol-ski, o powierzchni prawie 100 000 km2, rozci¹gaj¹cego siê od Kaszub i po³udnio-wego Ba³tyku (Ryka, 1974, 1993b, 1995a) a¿ po dorzecze Bugu (Ryka, 1967, 1969). Dominuj¹ca pozycja tego wybitnego badacza pod³o¿a wynika z kilku zasadniczych powodów. Jednym z najwa¿-niejszych jest fakt, ¿e W. Ryka bra³ udzia³ w opisie rdzeni od pierwszych a¿ do ostatnich wierceñ wykonanych na obszarze NE Polski, na którym nawiercono pod³o¿e krysta-liczne tej najbardziej SW czêœci platformy wschodnioeuro-pejskiej. Od 1954 r., kiedy rozpoczêto wykonywanie trzech pierwszych wierceñ docieraj¹cych do ska³ krystalicznych, a¿ do 1991 r. odwiercono ³¹cznie 267 otworów, w których osi¹gniêto strop krystalicznego pod³o¿a platformy wschod-nioeuropejskiej. £¹cznie przewiercono ponad 201 tys. m w ska³ach krystalicznych, przy czym prawie 2/3 tego metra¿u (oko³o 158 tys. m) wykonano na terenie z³ó¿ Krzemianka i Udryñ w suwalskim masywie anortozytowym.
Profesor W. Ryka przez prawie trzydzieœci lat uczestni-czy³ w opisie rdzeni wiertniczych i sporz¹dzaniu dokumen-tacji wynikowych z ponad stu otworów (np. Ryka, 1966c, 1974, 1975, 1980, 1988; Dziedzic i in., 1972, 1978, 1984; Subieta & Ryka, 1982), a tak¿e redakcji niektórych zeszy-tów serii Profile g³êbokich otworów PIG (np. Ryka, 1976, 1995b, 1996). Opublikowa³ tak¿e prace na temat genezy suwalskiego masywu anortozytowego (Ryka, 1979, 1993a, 1998a, b). Badania W. Ryki nie obejmowa³y jedynie tego masywu. Nale¿y podkreœliæ, ¿e w niektórych latach, jak np. pod koniec lat 1970., rocznie odwiercano nawet do 4 tysiêcy metrów rdzeni w ska³ach krystalicznych (nie dotyczy to obszaru z³ó¿ rud Fe-Ti-V Krzemianka i Udryñ z suwalskiego masywu anortozytowego). W latach 1970. i 1980. W. Ryka decydowa³ lub wspó³decydowa³ o lokalizacji wielu wierceñ badawczych. Planowane wiercenia poprzedza³y badania geofizyczne, które u³atwia³y lokalizacjê otworów wiertni-czych i umo¿liwia³y opracowanie map petrograficznego zró¿nicowania stropu pod³o¿a krystalicznego (Kubicki i in., 1972, 1973; Kubicki & Ryka, 1982). Dane geofizyczne razem z nowym materia³em wiertniczym umo¿liwia³y z czasem przedstawianie coraz to bardziej rozbudowanych schematów stratygraficznych, podzia³ów tektonicznych i modeli ewolucji skorupy NE Polski (Juskowiak & Ryka, 1968; Ryka 1973a, b, 1982, 1984).
Spoœród polskich geologów prof. W. Ryka opublikowa³ najwiêcej prac o ska³ach krystalicznych NE Polski (np. Ryka, 1961a, b, c; 1964a, b; 1966a, b; 1967; 1969; 1973a, b, c; 1984; 1992; 1993a, b; 1995a; 1998a, b). Prof. W. Ryka pracê badawcz¹ na prze³omie lat 1950. i 1960. rozpoczyna³ jako petrograf (Ryka, 1961a, b, c; 1964b; 1966a, b), aby stopniowo przedstawiaæ coraz bardziej rozbudowane sche-maty litostratygraficzne (Ryka, 1964b; Juskowiak & Ryka,
1968), wydzielaæ nowe jednostki tektoniczne coraz mniej-szego rzêdu, dokonywaæ prób korelacji regionalnych (Ryka, 1973a, c; Kubicki & Ryka, 1982) czy wreszcie zapropono-waæ model ewolucji tektonometamorficznej ska³ krystalicz-nych NE Polski w prekambrze (np. Ryka, 1982, 1984; Kubicki & Ryka, 1982). „Trajektoriê” badawcz¹ prof. W. Ryki przed-stawiono schematycznie w górnej czêœci ryc. 1. Na symbo-licznej kartce z minionego stulecia zaznaczono du¿y klucz PETROGRAFIA — podstawowe narzêdzie badawcze prof. W. Ryki, który przez ponad 30 lat poszerza³ stan rozpozna-nia budowy krystalicznego pod³o¿a NE Polski.
Celem niniejszego artyku³u nie jest przedstawienie ogromnego dorobku naukowego prof. W. Ryki, ale jego ocena w œwietle nowych danych strukturalnych, petrolo-gicznych, geochemicznych, izotopowych, geofizycznych i geotektonicznych, uzyskanych w ostatniej dekadzie. Nale-¿y podkreœliæ, ¿e od kilkunastu ju¿ lat w ska³ach krystalicz-nych NE Polski nie odwiercono ani jednego metra, a wiêc wszystkie nowe dane pochodz¹ z archiwalnych rdzeni wiertniczych, wczeœniej opisanych i zbadanych petrogra-*Pañstwowy Instytut Geologiczny, Oddzia³ Dolnoœl¹ski,
al. Jaworowa 19, 53-122 Wroc³aw, zbigniew.cymerman@pgi.gov.pl
XX WIEK
XXI WIEK
anat eksis metasomatyzm mylonityzacja PETROGRAFIA PETROLOGIA LITOSTRATYGRAFIA TEKTONIKA GEOFIZYKA OZNACZENIA IZOTOPOWE K – Ar 1997 2006 PETROLOGIA GEOCHEMIA GEOLOGIA STRUKTURALNA OZNACZENIA IZOTOPOWE GEOTEKTONIKA TEKTONIKA GEOFIZYKA mylonityzacja STREFY ŒCINANIA TERRANY PTt TEKT O NIKA P£YT NEW ! NEW ! NEW ! NEW ! NEW ! NEW ! NEW ! Ar – Ar U – PbRyc. 1. Porównanie metodyki badawczej pod³o¿a krystalicznego
NE Polski w czasie ostatnich dekad XX w. (dzia³alnoœæ naukowa prof. W. Ryki w latach 1961–1996) z metodyk¹ stosowan¹ na pocz¹tku XXI w.
ficznie przez prof. W. Rykê. Nale¿y pamiêtaæ, ¿e powa¿-nym utrudnieniem w rozpoznaniu budowy krystalicznego pod³o¿a NE Polski jest bardzo nierównomierne rozmiesz-czenie otworów. Najwiêcej otworów znajduje siê w okolicy Suwa³k (prawie 40%), gdzie odleg³oœci miêdzy otworami wynosz¹ od kilkuset metrów do kilku km. Dobrze rozwier-cony jest obszar okolic Bia³egostoku (25 otworów) i Pole-sia Lubelskiego (23 otwory). Na pozosta³ym obszarze NE Polski znajduje siê ju¿ tylko 114 wierceñ, a odleg³oœci miê-dzy otworami wynosz¹ tam na ogó³ kilkadziesi¹t km.
Dane strukturalne
Chocia¿ prof. W. Ryka nie by³ ani tektonikiem, ani geo-logiem strukturalnym, to jednak przedstawia³ nie tylko modele prekambryjskiej ewolucji ska³ krystalicznych NE Polski, ale tak¿e podzia³y obszaru NE Polski na liczne jed-nostki tektoniczne. Podzia³y te opiera³y siê na zak³adanych schematach stratygraficznych, mapach geofizycznych i przyjêtych modelach petrologicznych (ryc. 1). Jednak w œwietle nowej analizy strukturalno-kinematycznej rdzeni z NE Polski (Cymerman, 2004), za pomoc¹ której udokumen-towano istnienie stref œcinania podatnego z heterogenicznie wykszta³conymi ska³ami mylonitycznymi, te podzia³y s¹ do odrzucenia. Paradoksalnie, to w³aœnie prof. W. Ryka by³ pierwszym badaczem, który szczegó³owo opisa³ liczne prze-jawy mylonityzacji i kataklazy w rdzeniach wiertniczych z Podlasia (Ryka, 1961a, b, c). Opisa³ on m.in. mylonity w gnejsach, bêd¹ce wynikiem metamorfizmu dynamicznego, w których: ...smugi zmylonityzowane przebiegaj¹ przewa¿-nie zgodprzewa¿-nie z gnejsowatoœci¹. W odcinkach profilu ska³y, poddanej silnemu dzia³aniu ruchów ró¿nicowych, smugi mylonityczne s¹ tak czêste, ¿e mog¹ nadawaæ zasadnicze piêtno skale (Ryka, 1961a — str. 243).
Prof. W. Ryka (1961a) w swojej pierwszej tabeli straty-graficznej umieœci³ rozwój kataklazytów i mylonitów zaraz po drugim i trzecim etapie metamorfizmu regionalnego. Badacz ten s³usznie podkreœla³, ¿e ruchy ró¿nicowe (obec-nie okreœlane jako ruchy œcinaj¹ce) wywo³ywa³y mylonity-zacjê ska³ krystalicznych NE Polski. Swoje wnioski prof. W. Ryka opiera³ w czêœci na mikroteksturalnej orientacji osi kwarcu i biotytu, okreœlanej za pomoc¹ stolika uniwer-salnego. Pomiary orientacji osi kwarcu i biotytu wskaza³y, ¿e np. w gnejsach z Sokó³ki wystêpuj¹ tektonity typu B i S+B (Ryka, 1961 a), z dominacj¹ B-tektonitów, czasem w celu podkreœlenia ich rotacji, okreœlanych jako R-tektonity. Na podstawie analizy mikrowiêŸby W. Ryka (1961b) wnios-kowa³ o coraz bardziej z³o¿onym przebiegu (nak³adaniu siê) ruchów œcinaj¹cych — od fyllonitów poprzez gnejsy do migmatytów. Jednak przyjêcie przez tego badacza, sze-roko wtedy akceptowanej w warszawskiej szkole petrogra-fii, koncepcji regionalnej granityzacji i anateksis serii suprakrustalnych oraz frontów metasomatyzuj¹cych pod-czas regionalnej metamorfozy doprowadzi³o do pomniej-szenia roli struktur mylonitycznych i kataklastycznych w rozwoju pod³o¿a krystalicznego NE Polski. Zreszt¹ dopie-ro od lat 1980. w œwiatowej geologii strukturalnej dopie- rozpo-znano i doceniono znaczenie podatnych stref œcinania i ich produktów — ska³ mylonitycznych. W póŸniejszych sche-matach stratygraficznych W. Ryki nie pojawi³y siê ju¿ wiê-cej mylonity i kataklazyty (np. Ryka, 1973a, b; Kubicki & Ryka, 1982), chocia¿ to gnejsy mylonityczne stanowi¹
podstawowe ogniwo litologiczne w wielu otworach, jak np. Krynki IG 1 i Kruszyniany IG 2 (Ryka, 1961b).
Dopiero po 30 latach i ju¿ po œmierci prof. W. Ryki przy-wrócono nie tylko znaczenie ska³ mylonitycznych, ale wyka-zano, ¿e struktury mylonityczne i kataklastyczne (ryc. 2, 3) s¹ najliczniejszymi i najwa¿niejszymi elementami tekto-nicznymi w ska³ach krystalicznych NE Polski (Cymerman, 2004). W po³owie lat 1990. prof. W. Ryka zaproponowa³ mi badania strukturalne rdzeni z NE Polski. Rozpocz¹³em je ju¿ po œmierci prof. Ryki za namow¹ i ze wsparciem Macieja Podemskiego, ówczesnego zastêpcy dyrektora PIG.
Procesy mylonityzacji ska³ kwaœnych i zasadowych objê³y w ró¿nym stopniu wszystkie ska³y krystaliczne na obszarze NE Polski, a tak¿e Litwy i Bia³orusi. Procesy mylonityzacji, wywo³ane procesami deformacji niekoak-sjalnej (rotacyjnej), pozostawa³y przez kilka dziesiêcioleci w cieniu takich procesów metamorficznych, jak metaso-matoza, palingeneza, anateksis czy migmatytyzacja.
Wyniki analizy strukturalnej i kinematycznej wskazuj¹ jednak, ¿e ró¿nego typu ska³y mylonityczne z NE Polski rozwinê³y siê w ró¿nym stopniu — od regionalnych stref œcinania podatnego a¿ po cienkie laminki i pasemka mylo-nityczne (Cymerman, 2004). Strefy œcinania podatnego charakteryzuj¹ siê ró¿nym stopniem mylonityzacji — od protomylonitów po ultramylonity (ryc. 2, 3). Lokalnie stre-fy œcinania mog¹ przekraczaæ kilkaset metrów, a mo¿e nawet kilka czy kilkanaœcie kilometrów. Na Kaszubach, Mazurach i Warmii ska³y mylonityczne rozwija³y siê praw-dopodobnie synchronicznie z procesami migmatytyzacji i uleg³y one silnej rekrystalizacji oraz procesom wy¿arzania. Strefy œcinania w tych regionach mog³y byæ tak¿e przed-migmatytyzacyjne i zosta³y potem intensywnie zrekrystali-zowane w warunkach wysokotemperaturowego metamor-fizmu regionalnego (facji granulitowej).
Procesy deformacji podatnej w wyjœciowych (pierwot-nych) granitoidach NE Polski s¹ wyra¿one przez rozwój zlokalizowanych, heterogenicznych stref œcinania. Gnejsy oczkowe mo¿na uznaæ za protomylonity (ryc. 3). W gnej-sach mylonitycznych o silnym stopniu odkszta³cenia rotacyj-nego tylko ma³e fragmenty mniej zdeformowarotacyj-nego granitu pozostaj¹ w formie soczew, otoczonych przez anastomo-zuj¹ce strefy œcinania. W domenach o najintensywniej-szym œcinaniu prostym gnejsy wykazuj¹ zmienn¹ teksturê — od warstwowanej do cienkolaminowanej (ryc. 2). Procesy „rozlaminowywania granitu”, czy te¿ „zgnejsowania grani-toidu” s¹ œciœle zwi¹zane z mechanizmem œcinania prostego. Przebieg, rozmiary i lokalizacje heterogenicznych stref œcinania podatnego s¹ trudne, a dla wiêkszej czêœci NE Pol-ski niemo¿liwe do ustalenia, z powodu braku danych wiert-niczych. Na podstawie analizy skrzywienia osi otworów mo¿na próbowaæ przedstawiæ orientacjê foliacji myloni-tycznej (SM) w niektórych otworach, a czasem nawet w ujêciu regionalnym. Na obszarze pogranicza polsko-litewskiego regionalna foliacja SMma prawdopodobnie kierunek zbli-¿ony do NW-SE lub rzadziej do W-E. Dane te wskazuj¹, ¿e bieg foliacji SM jest prawie prostopad³y do zak³adanego wczeœniej przebiegu regionalnych struktur i granic jednos-tek litostratygraficznych w NE Polsce (np. Kubicki i in., 1972, 1973; Kubicki & Ryka, 1974, 1982). Przy tak ustalo-nej orientacji regionalustalo-nej foliacji SMi udokumentowanym nasuniêciowym typie deformacji (Cymerman, 2004), transport tektoniczny domen strukturalnych odbywa³ siê na obszarze NE Polski generalnie ku SW.
Dane petrologiczne
Juskowiak i Ryka (1968), podobnie jak inni badacze (np. Bolewski i in., 1960) zak³adali, ¿e granitoidy w NE Polsce powsta³y w wyniku z³o¿onych, wieloetapowych pro-cesów granityzacji, przede wszystkim intensywnej meta-somatozy. Ryka (1967, 1969) uzna³, i¿ formacja czarnoki-towa powsta³a na drodze dwóch etapów metasomatozy. Powszechnie zak³adano, ¿e ska³y pochodzenia suprakru-stalnego uleg³y procesom intensywnej metasomatozy i gra-nityzacji, które doprowadzi³y do rozwoju migmatytów i anatektycznych granitoidów (Kubicki & Ryka, 1982; Ryka, 1984). Takiej interpretacji przeczy doœæ powszechna mylonityzacja granitoidów w wyniku œcinania prostego, co doprowadzi³o do modyfikacji, a nawet transpozycji pier-wotnej, magmowej natury ska³ wyjœciowych (Cymerman, 2004), oraz magmowe pochodzenie datowanych radiome-trycznie cyrkonów z obszaru NE Polski (Valverde-Vaquero i in., 2000; Dörr i in., 2002). W tym œwietle wydaje siê, ¿e wiêkszoœæ ska³ krystalicznych NE Polski jest pochodzenia magmowego. Nawet kwarcyty i ³upki krystaliczne, zali-czane do „serii biebrzañskiej”, uznawanej za postoroge-niczn¹ formacjê jotnick¹ (Ryka, 1973c, 1996), s¹ formacj¹ metawulkaniczn¹, œciœle zwi¹zan¹ z paleoproterozoiczn¹ ewolucj¹ ³uku magmowego (Wiszniewska i in., 2005).
Prof. W. Ryka, na podstawie w³asnych obserwacji petrograficznych, wydziela³ wiele facji metamorfizmu, m.in. piêæ facji i 11 subfacji metamorficznych w strefie podlaskiej (Ryka, 1973a). Takie ogromne zró¿nicowanie warunków metamorficznych, bez ustalonych precyzyjnie œcie¿ek ciœnienia i temperatury (PT), uniemo¿liwia wyko-rzystanie facji i subfacji metamorficznych do korelacji regionalnych. W tej sytuacji bardzo zmienne kryterium facji metamorficznych nie mo¿e decydowaæ o podziale tektonicznym pod³o¿a NE Polski.
Dodatkowo, Krzemiñska (2001, 2002) na podstawie wyników badañ termobarometrycznych nie stwierdzi³a ró¿nic PT miêdzy ska³ami z otworów z tzw. kompleksów metamorficznych i z „masywów granitoidowych”. Ska³y facji granulitowej, np. z tzw. kompleksu podlaskiego, osi¹gnê³y T = 680oC i P = 7 kbar (Krzemiñska, 2002), lokal-nie parametry te by³y wy¿sze, jak w SW Litwie (Skridlaite & Motuza, 2001). Wiek ska³ kompleksów facji granulito-wej zamyka siê w przedziale oko³o 1,81–1,55 mld lat (Skrid-laite & Motuza, 2001).
Dane geochemiczne
Typ ska³ wyjœciowych — protolitu ska³ krystalicznych NE Polski nie jest dotychczas jednoznacznie ustalony. Nadal brakuje danych geochemicznych (dotycz¹cych pier-wiastków œladowych i ziem rzadkich), które mog¹ pomóc strop
sp¹g
Ryc. 2. Mylonityczny gnejs z lewoskrêtnym (nasuniêciowym)
zwrotem œcinania podatnego. Przekrój prostopad³y do foliacji mylonitycznej i równoleg³y do lineacji mineralnej (mylo-nitycznej). Otwór Micha³owo IG 1, odwiercony ko³o Bia³ego-stoku, g³êb. 698,7 m
strop
sp¹g
Ryc. 3. Skataklazowany pegmatyt w zmylonityzowanym granicie.
WskaŸniki kinematyczne dokumentuj¹ lewoskrêtny (nasuniêciowy) zwrot œcinania podatnego. Przekrój prostopad³y do foliacji mylo-nitycznej i równoleg³y do lineacji mineralnej (mylomylo-nitycznej). Otwór Krzemianka IG 3, suwalski masyw anortozytowy, g³êb. 1212 m
w ustaleniu genezy i pozycji geotektonicznej ska³ krysta-licznych. Na Litwie ustalono powinowactwo maficznych granulitów z prowincji zachodniolitewskiej do niskopota-sowych toleitów wysp wulkanicznych lub oceanicznych ³uków wyspowych (Skridlaite & Motuza, 2001). Z kolei amfibolity i gabra z prowincji wschodniolitewskiej wyka-zuj¹ geochemiczne charakterystyki typu MORB, tzn. bazal-tów grzbiebazal-tów œródoceanicznych, i IAT, czyli toleibazal-tów ³uków wyspowych (Skridlaite & Motuza, 2001).
Wykonano szczegó³owe badania geochemiczne (z uw-zglêdnieniem pierwiastków œladowych i ziem rzadkich) granitoidów kompleksu mazurskiego (Bagiñski i in., 2001; Skridlaite i in., 2003) i metawulkanicznych ska³ z £om¿y (Wiszniewska i in., 2004). Te ostatnie ska³y zasadowe s¹ produktem magmowej aktywnoœci w œrodowisku subduk-cyjnym sprzed oko³o 1,8 mld lat. Dane geochemiczne umo-¿liwi³y przedstawienie hipotezy, ¿e poszczególne masywy kompleksu mazurskiego reprezentuj¹ ró¿ne magmy, które rozwija³y siê nieco odmiennie w kana³ach magmy; wszyst-kie jednak pochodzi³y z tego samego Ÿród³a. Wyniki tych badañ doprowadzi³y do rozpoznaniana na obszarze NE Polski tzw. serii AMCG — anortozytowo-mangerytowo-czarnokitowo-granitowej (Bagiñski i in., 2001; Skridlaite i in., 2003).
Reasumuj¹c, z powodu braku pe³nych danych geoche-micznych nie mo¿na jeszcze ustaliæ ani typu ska³ wyjœcio-wych, ani œrodowiska geotektonicznego wiêkszoœci ska³ krystalicznych polskiej czêœci platformy wschodnioeuro-pejskiej. Jednak danych tych stopniowo przybywa, podob-nie jak danych petrologicznych i oznaczeñ izotopowych.
Dane izotopowe
Datowania radiometryczne ska³ krystalicznych NE Pol-ski mia³y na celu ustalenie stratygrafii tych ska³. W ozna-czaniu radiometrycznym prób z 39 otworów zastosowano metodê K-Ar (Depciuch i in., 1975). Wyniki tych badañ wahaj¹ siê w szerokim zakresie — od 1143 do 2710 mln lat — i s¹ to tzw. wieki och³odzenia, dokumentuj¹ce wyniesie-nie kompleksu skalnego na p³ytsze g³êbokoœci. Najm³odsze „wieki och³odzenia” to oko³o 1140–1226 mln lat, a najstar-sze, nieliczne, to prawie 2000 mln lat. W interpretacji tych wyników stwierdzono, ¿e zró¿nicowanie „wieków och³odze-nia” nie jest zale¿ne ani od rodzaju ska³y, ani od stopnia jej metamorfizmu (Depciuch i in., 1975). Wiêkszoœæ datowañ waha siê od ca. 1340 mln do 1560 mln lat, z dwoma maksy-mami — 1386 ± 37 i 1542 ± 40 mln lat. Anorogeniczne intruzje granitoidów typu rapakiwi (1472 ± 38 mln lat) i ska³ zasadowych z masywu suwalskiego (1391 ± 37 mln lat) zakoñczy³y orogenezê gotyjsk¹.
£aszkiewicz (1960) i Znosko (1960) podjêli pierwsze próby ustalenia stratygrafii ska³ krystalicznych NE Polski. £aszkiewicz (1960) sugerowa³, ¿e polska czêœæ platformy wschodnioeuropejskiej d³ugo zachowywa³a cechy geosyn-kliny i przyros³a do kontynentu dopiero u schy³ku proterozo-iku. Znosko (1960) w pierwszym schemacie stratygraficznym podzieli³ ska³y na 3 serie: 1) starszego prekambru (gnejsy i migmatyty), 2) m³odszego prekambru (zieleñce, para³upki biotytowe, fyllity i granity) i 3) najm³odszego prekambru (kwarcyty typu jotnickiego). Podobny, trójcz³onowy, ale bardziej rozbudowany, podzia³ przedstawi³ Ryka (1961a, 1964a), który do archaiku lub dolnego proterozoiku zali-czy³ granulity, enderbity, hornfelsy i gnejsy piroksenowe; do dolnego i œrodkowego proterozoiku — gnejsy, amfiboli-ty, ³upki i fyllity z œrodkowoproterozoicznymi anortozyta-mi, norytaanortozyta-mi, gabrami i granitami; a do górnego
proterozoiku — kwarcyty, diabazy, porfiry i syenity. Podobny schemat stratygraficzny przyjêto w pracy Jusko-wiaka i Ryki (1968).
Wyniki tzw. wieków modelowych [T(Nd)DM], okreœlo-nych na podstawie stosunków izotopów neodymu, wska-zuj¹ na wiek paleoproterozoiczny — oko³o 2,0–2,5 mld lat (Claesson i in. 1995; Claesson & Ryka, 1999), zarówno tzw. masywów granitoidowych, jak i pasów metamorficz-nych. G³ówna faza deformacji i metamorfizmu w polskiej czêœci kratonu wschodnioeuropejskiego odby³a siê w cza-sie orogenezy swekofeñskiej — 1,93–1,87 mld lat temu (Claesson, 1996; Claesson i in., 2001). Dla granitoidów mazurskich otrzymano modelowe wieki zubo¿onego p³asz-cza [T(Nd)DM] od 2,1 do 2,2 mld lat. Wieki modelowe anor-tozytów i gabra masywu suwalskiego waha³y siê od 1,7 do 2,3 mld lat (Claesson, 1996; Claesson i in., 2001).
Bior¹c pod uwagê nowe datowania radiometryczne, Ryka (1998a) odrzuci³ schemat Simonena (1960), na któ-rym przez prawie 30 lat opiera³ swoje schematy litostraty-graficznego podzia³u ska³ krystalicznych NE Polski (Ryka, 1964a, 1973a, b; Kubicki & Ryka, 1982). W nowym ujêciu tego badacza (Ryka, 1998a), archaiczne struktury zaliczo-no do utworów paleoproterozoicznych, a struktury dolzaliczo-no- dolno-proterozoiczne uznano za mezodolno-proterozoiczne. Jednak stary podzia³ litostratygraficzny utrzymano na Mapie tek-tonicznej Polski w skali 1 : 500 000 (Znosko, 1998), której wspó³autorem by³ W. Ryka.
Claesson i Ryka (1999) dostarczyli nastêpnych 10 analiz wieku modelowego [T(Nd)DM]. W 8 próbach wieki modelo-we [T(Nd)DM] wynosz¹ od 1990 do 2090 mln lat, a tylko w dwóch próbach z okolic Suwa³k s¹ one starsze — 2250 mln lat. Te dane radiometryczne jednoznacznie wskazuj¹, ¿e na obszarze NE Polski nie stwierdzono ska³ archaicznych. Potwierdzaj¹ to dalsze oznaczenia magmowych cyrkonów (Valverde-Vaquero i in., 2000; Dörr i in., 2001; Marheine & Valverde-Vaquero, 2002; Wiszniewska i in., 2004). Wie-ki radiometryczne biotytów, okreœlone metod¹40Ar/39Ar, s¹ o prawie 100 mln lat m³odsze i wskazuj¹ na relatywnie powolne tempo och³odzenia podczas wynoszenia tych ska³ — ok. 2oC/mln lat (Valverde-Vaquero i in., 2000; Dörr i in., 2001; Wiszniewska i in., 2004.).
W œwietle dotychczasowych danych radiometrycznych mo¿na stwierdziæ, ¿e na obszarze NE Polski nie wystêpuj¹ ska³y archaiczne. Krystaliczne pod³o¿e NE Polski uformo-wa³o siê w czasie orogenezy swekofeñskiej (ok. 1,95–1,77 mld lat) oraz orogenezy gotyjskiej (1,70–1,50 mld lat) lub nieco m³odszej duñsko-polskiej (Bogdanova, 2005).
Dane geofizyczne
Zak³adaj¹c, ¿e g³ównym czynnikiem ró¿nicuj¹cym obraz anomalii geofizycznych obszaru jest zró¿nicowanie litologiczne, w latach 1970. rozpoczêto sporz¹dzanie map geologicznych pod³o¿a krystalicznego NE Polski. Przyjê-to, ¿e najwiêksze obszary NE Polski zajmuj¹ granitoidy metasomatyczne (Ryka, 1973a; Kubicki i in., 1973), cho-cia¿ praktycznie nigdzie takich granitoidów nie nawierco-no. Na mapach tych brakuje natomiast ska³ amfibolitowych, nawierconych w kilkunastu otworach. Wydaje siê, ¿e powo-dem tego by³o uznanie ska³ amfibolitowych za relikty serii suprakrustalnej, zachowanej w ma³ych enklawach poœród rozleg³ych granitoidów metasomatycznych.
Jednak na podstawie analizy nowych map magnetycz-nych i grawimetryczmagnetycz-nych NE Polski (np. Wybraniec, 1999; Królikowski & Petecki, 2000), mo¿na podj¹æ próbê wydzielenia nowych wyst¹pieñ ska³ metazasadowych
(amfibolitów i granulitów maficznych), zlokalizowanych g³ównie na Mazowszu i Podlasiu. Wyst¹pienia te mog¹ byæ tektonicznie rozcz³onkowanymi reliktami sekwencji ofio-litowej oceanu paleoproterozoicznego (swekofeñskiego?). Najwa¿niejsza geologiczna nieci¹g³oœæ w obrêbie sweko-feñskiego pasa orogenicznego w NE Polsce wystêpuje na granicy Podlasia z Mazowszem. Ranga tej regionalnej stre-fy tektonicznej, o cechach szwu kolizyjnego, jest potwier-dzona anomali¹ grawimetryczn¹ ci¹gn¹c¹ siê od strefy TESZ przez ca³¹ NE Polskê (Cymerman, 2004).
Dane geotektoniczne
Kubicki, Ryka i Znosko (1972) opracowali ramowy schemat tektoniczny i wydzielili g³ówne jednostki geolo-giczno-tektoniczne pod³o¿a NE Polski. Schemat ten by³ potem wielokrotnie powtarzany (Ryka, 1973a; Kubicki i in., 1973; Kubicki & Ryka, 1974, 1982). Ryka (1973a) podzieli³ ska³y krystaliczne NE Polski na jednostki geolo-giczne ró¿nego rzêdu. Do jednostek I rzêdu zaliczy³ masy-wy centralne, systemy fa³dowe i prekambryjsk¹ okrywê platformow¹. Masywy centralne (mazowiecki, dobrzyñski i pomorski), zbudowane z silnie zhomogenizowanych (zgranityzowanych) ska³, uzna³ za najstarsze. Tak zwane systemy fa³dowe podzielono na dwie grupy wiekowe, star-sze (karelskie) i m³odstar-sze (swekofeñskie). Systemy fa³dowe podzielono na jednostki II rzêdu, okreœlone jako komplek-sy, a te na jednostki strukturalne III rzêdu, okreœlane jako serie. W kompleksie kampinoskim sugerowano istnienie a¿ 5 serii, a w kompleksie podlaskim nawet 9 serii. W poszcze-gólnych seriach próbowano wydzielaæ jeszcze mniejsze jednostki (jednostki IV rzêdu), do których zaliczono ³awice i pakiety ska³ metamorficznych. Ten rozbudowany podzia³ oparto na facjalnej systematyce petrograficznej.
Odrzucenie koncepcji podzia³u krystaliniku na starsze, j¹drowe masywy granitoidowe, otoczone przez w¹skie pasma fa³dowe (Ryka, 1964a, 1973a, b, 1984; Kubicki & Ryka, 1974, 1982), wynika g³ównie z rozpoznania defor-macji rotacyjnej zarówno na obszarach tzw. stref fa³dowych, jak i „masywów granitoidowych”. Nie ma ¿ad-nych da¿ad-nych radiometrycz¿ad-nych, które potwierdza³yby odmienny wiek ska³ z „masywów granitoidowych” od tych z tzw. stref fa³dowych, jak i danych geochemicznych wska-zuj¹cych na ich odrêbne œrodowiska geotektoniczne. Oprócz tego ska³y „masywów granitoidowych” i „stref fa³dowych” zosta³y zmetamorfizowane w doœæ zbli¿onych warunkach regionalnego metamorfizmu, g³ównie w facji amfibolitowej i granulitowej (Krzemiñska, 2002). Krze-miñska (2002) stwierdzi³a, ¿e dotychczasowy podzia³ lito-stratygraficzny w NE Polsce nie jest dopasowany do formacji skalnych wydzielanych w pañstwach s¹siednich, gdzie na podstawie badañ geochemicznych i izotopowych wyró¿nia siê odmienne genetycznie kompleksy skalane — metaosadowe i metamagmowe (Bogdanova i in., 2001; Skridlaite & Motuza, 2001; Taran & Bogdanova, 2001).
Hipoteza transportu tektonicznego domen struktural-nych i litotektoniczstruktural-nych na obszarze NE Polski generalnie ku SW lub WWS (Cymerman, 2004), znajduje potwierdze-nie w rozwa¿aniach regionalnych. Konsumpcja paleopro-terozoicznej skorupy oceanicznej w okresie od 1,75 do 1,55 mld lat wywo³a³a akrecjê ³uku magmowego ze spora-dycznym magmatyzmem, tworz¹c wiêkszoœæ elementów litotektonicznych SW Szwecji i SE Norwegii. Ten trwaj¹cy prawie 200 mln lat okres wzrostu skorupy Baltiki ku W lub SW jest okreœlany jako orogeneza gotyjska (Åhäll & Con-nelly, 1998). Subdukcja paleoproterozoicznej p³yty
oce-anicznej ku E wywo³a³a rozwój nadsubdukcyjnej strefy granitoidowej — transskandynawskiego pasma magmo-wego (Gorbatschew & Bogdanova, 1993). Te i inne regio-nalne fakty z SW czêœci tarczy ba³tyckiej (Åhäll i in., 1996;Åhäll & Gower, 1997) dobrze koresponduj¹ z mode-lem skorupowych nasuniêæ ku SW na obszarze po³o¿onym na po³udnie od Morza Ba³tyckiego (Cymerman, 2004).
Ze wzglêdu na powtarzalnoœæ danych strukturalnych i kinematycznych w s¹siednich otworach i regionach dane takie mo¿na uznaæ za bardzo wiarygodne. Dotyczy to tak¿e kierunków transportu tektonicznego, które s¹ prawie zaw-sze prostopad³e do skomplikowanej w przebiegu granicy zak³adanego szwu kolizyjnego miêdzy terranami ba³tyc-kim i polsko-³otewsba³tyc-kim (Cymerman, 2004). Granica ta jest wyznaczona przede wszystkim wyst¹pieniami prawdopo-dobnie rozleg³ych i soczewkowatych cia³ metabazytowych oraz intensywnym rozwojem ska³ mylonitycznych.
W ostatnich kilkunastu latach opracowano nowe mode-le budowy geologicznej i ewolucji kratonu wschodnioeu-ropejskiego, zak³adaj¹ce istnienie terranów swekofeñskich od Morza Ba³tyckiego do Morza Czarnego (np. Gorbat-schev & Bogdanova, 1993; Bogdanova i in., 2001). Po³¹czenie Fennoskandii (Baltiki), Sarmacji i bloku Wo³ga-Ural, o odmiennej wewnêtrznej budowie tektonicz-nej i archaicztektonicz-nej lub proterozoicztektonicz-nej ewolucji, nast¹pi³o oko³o 1,85 mld lat temu. Pomiêdzy nimi pozosta³y jednak linie podzia³u w postaci systemu ryfejskich, transkrato-nicznych aulakogenów, które prawdopodobnie wykorzy-stuj¹ paleoproterozoiczne strefy szwów kolizyjnych (Gorbatschev & Bogdanova, 1993; Bogdanova i in., 2001).
Podsumowanie
Z niezwykle bogatej i wszechstronnej spuœcizny nauko-wej po prof. W. Ryce najwa¿niejsze i nadal aktualne pozo-staj¹ szczegó³owe dane petrograficzne. Dane te przedstawiono schematycznie na ryc. 1 w formie zamkniêtej na klucz symbolicznej k³ódki. W XXI wieku nie ma nowych wier-ceñ w Polsce NE i nie ma te¿ nowych opisów petrograficz-nych ska³ krystaliczpetrograficz-nych z NE Polski. Ale te zamkniête w magazynach CAG materia³y wiertnicze stanowi¹ bezcenny dla wielu pokoleñ materia³ badawczy do dalszych, w¹sko-specjalistycznych badañ, jak np. oznaczenia wieku cyrkonów metod¹ SHRIMP czy ustalania prowincji geotektonicz-nych za pomoc¹ diagramów dyskryminacyjgeotektonicz-nych.
Wszystkie prace prof. W. Ryki, które wykracza³y poza specjalizacjê petrografa, sta³y siê ju¿ na pocz¹tku XXI wie-ku nieaktualne, dotyczy to zw³aszcza stratygrafii, kartogra-fii geologicznej, geologii strukturalnej i geotektoniki. Wynika to z wprowadzenia nowych narzêdzi badawczych, takich jak datowania radiometryczne cyrkonów i innych minera³ów, a tak¿e analizy strukturalnej z elementami kinematyki, do badania krystalicznego pod³o¿a NE Polski.
Literatura
ÅHÄLL K.I., BREWER T., CONNELY J.N. & LARSON S.Å. 1996 — Temporal and spatial relationship between intra-cratonic magmatism and 1.70–1.55 Ga westward growth of the Baltic Shield. Geol. Fören. Forh., Jubilee Issue, A5, Stockholm, 118.
ÅHÄLL K.I. & CONNELLY J. 1998 — Intermittent 1.53–1.13 Ga magmatism in western Baltica: age constraints and correlations within a postulated supercontinent. Precamb. Res., 92: 1–20.
ÅHÄLL K.I. & GOWER C.F. 1997 — The Gothian and Labradorian orogens: Variations in accretionary tectonism along a late Paleoprotero-zoic Laurentia-Baltica margin. Geol. Fören. Forh., 119: 181–191. BAGIÑSKI B., DUCHESNE J.-C., MARTIN H., VANDER-AUWERA J. & WISZNIEWSKA J. 2001 — Petrology and geochemistry of
rapa-kivi-type granites from the crystalline basement of NE Poland. Geol. Quart., 45, 1: 33–52.
BOGDANOVA S.V., PAGE L.M., SKRIDLAITE G. & TARAN L.N. 2001 — Proterozoic tectonothermal history in the western part of the east European Craton:40
Ar/39
Ar geochronological constraints. Tecto-nophysics, 339: 39–66.
BOGDANOVA S.V. 2005 — The East European Craton: some aspects of the Proterozoic evolution in its south-west. Min. Soc. Poland — Sp. Papers, 26: 18–24.
BOLEWSKI A., GÖRLICH E. & BADAK J. 1960 — Studium petrolo-giczne pod³o¿a krystalicznego w Ostrowi Mazowieckiej. Kwart. Geol., 4: 827–842.
CLAESSON S. 1996 — U-Pb age determination from the Precambrian of Lithuania and Poland, 4thEUROBRIDGE Workshop, Oskarshamn, Sweden.
CLAESSON S., BOGDANOVA S.V., BIBIKOVA E.V. & GORBAT-SCHEV R. 2001 — Isotopic evidence for Palaeoproterozoic accretion in the basement of the East European Craton. Tectonophysics, 339: 1–18. CLAESSON S., SUNBLAD K., RYKA W. & MOTUZA G. 1995 — The Mazury Complex in N Poland, rapakivi granites and the SE-wards extenion of the Fennoscandian Shield. Abstracts. 22nd
Nordic geologi-cal Winter Meeting, Finland.
CLAESSON S. & RYKA W. 1999 — Nd model ages of the Precambrian crystalline basement of NE Poland. [In:] Between Eurobridge and TESZ. 7thEUROBRIDGE Workshop, Szelment-Suwa³ki. Pañstw. Inst. Geol. CYMERMAN Z. 2004 — Prekambr platformy wschodnioeuropejskiej na obszarze Polski: tektonika i rozwój skorupy. Pr. Geol. Pañstw. Inst. Geol., 180: 129.
DEPCIUCH T., LIS J. & SYLWESTRZAK H. 1975 — Wiek izotopo-wy K-Ar ska³ pod³o¿a krystalicznego pó³nocno-wschodniej Polski. Kwart. Geol., 19: 759–779.
DÖRR W., BELKA Z.Z., MARHEINE D., SCHASTOK J., VALVER-DE-VAQUERO P. & WISZNIEWSKA J. 2002 — U-Pb and Ar-Ar geo-chronology of anorogenic granite magmatism of the Mazury complex, NE Poland. Prec. Res., 20: 1–20.
DZIEDZIC A., EKIERT E., JUSKOWIAKOWA O., JUSKOWIAK O., KUBICKI S., KURBIEL H., RYKA W. & SIEMI¥TKOWSKI J. 1972 — Wyniki wiercenia Sejny IG 1. CAG.
DZIEDZIC A., KRYSTKIEWICZ E. & RYKA W. 1978 — Badania petrograficzno-geochemiczne ska³ fundamentu krystalicznego z otworów wiertniczych Holeszów 1, Lubieñ 12, £uków 3, Podedwórze 4, Pode-dwórze 5, Radzyñ 9 i Wyhalew 1. CAG.
DZIEDZIC A., KRYSTKIEWICZ E. & RYKA W. 1984 — Profil lito-logiczny pod³o¿a krystalicznego. [W:] E. Krystkiewicz i in. (red.), Dokumentacja wynikowa wiercenia E³k IG 2. CAG.
GORBATSCHEV R. & BOGDANOVA S.V. 1993 — Frontiers in the Baltic shield. Prec. Res., 64: 3–21.
JUSKOWIAK O. & RYKA W. 1968 — Prekambr. [W:] Budowa geolo-giczna Polski. T. 1, cz. 1. Wyd. Geol.
KRÓLIKOWSKI C. & PETECKI Z. 2000 — Mapa anomalii magne-tycznych zredukowanych do bieguna. Pañstw. Inst. Geol.
KRZEMIÑSKA E. 2001 — Warunki PT proterozoicznego metamorfi-zmu w granulitach i gnejsach kompleksu podlaskiego, w zachodniej czêœci kratonu wschodnioeuropejskiego. Prz. Geol., 49: 344–345. KRZEMIÑSKA E. 2002 — Kompleksy metamorficzne w polskiej czêœci kratonu wschodnioeuropejskiego; badania warunków P-T metamorfizmu zwi¹zanego z akrecj¹ paleoproterozoicznych terranów. CAG.
KUBICKI S. & RYKA W. 1974 — Krystalinik platformy wschodnioeuro-pejskiej. [W:] Budowa Geologiczna Polski, 4. Tektonika, cz. 1. Wyd. Geol. KUBICKI S. & RYKA W. (red.) 1982 — Atlas geologiczny pod³o¿a kry-stalicznego polskiej czêœci platformy wschodnioeuropejskiej. Wyd. Geol. KUBICKI S., RYKA W. & ZNOSKO J. 1972 — Tektonika pod³o¿a krysta-licznego prekambryjskiej platformy w Polsce. Kwart. Geol., 16: 523–545. KUBICKI S., RYKA W. & ZNOSKO J. 1973 — Tektonika. [W:] £asz-kiewicz A.(red.), Ska³y platformy prekambryjskiej w Polsce, cz. 1. Pod³o¿e krystaliczne. Pr. Inst. Geol., 68: 129–137.
£ASZKIEWICZ A. 1960 — Ska³y i minera³y krystalicznego pod³o¿a Ni¿u Polskiego. Kwart. Geol., 4: 819–825.
MARHEINE D. & VALVERDE-VAQUERO P. 2002 — Recognition of pre-Sveconorvegian cooling ages in the Eastern European Craton, Cen-tral Poland: new40Ar–39Ar dating in the 1.8 Ga Kampinos Complex. Prec. Res., 118: 169–177.
RYKA W. 1961a — O problemach pod³o¿a prekambryjskiego pó³noc-no-wschodniej Polski w œwietle badañ petrograficznych ska³ metamor-ficznych z Sokó³ki, Kruszynian i Mielnika. Kwart. Geol., 5: 497–525. RYKA W. 1961b — Ska³y metamorficzne pod³o¿a pó³nocno-wschod-niej Polski (Kruszyniany, Krynki, Mielnik). Kwart. Geol., 5: 241–267. RYKA W. 1961c — Ska³y metamorficzne pod³o¿a pó³nocno-wschod-niej Polski (Sokó³ka). Kwart. Geol., 5: 269–297.
RYKA W. 1964a — O budowie i stratygrafii krystaliniku pó³nocno-wschod-niej Polski. Kwart. Geol., 8: 42–57.
RYKA W. 1964b — Wyniki badañ petrograficznych ska³ proterozoicz-nych z otworu T³uszcz. Kwart. Geol., 8: 907–908.
RYKA W. 1966a — O genezie zespo³ów amfibolitowych z £ukowa. Kwart. Geol., 10: 20–30.
RYKA W. 1966b — Reakcje mineralne typu „metasomatycznego” na przyk³adzie krystaliniku z Rajska. Kwart. Geol., 10: 539–540. RYKA W. 1966c — Dokumentacja wynikowa wiercenia £uków IG 1. Prekambr. CAG.
RYKA W. 1967 — Budowa i sk³ad petrograficzny krystaliniku w rejo-nie Bia³owie¿y-Bia³egostoku. Biul. Inst. Geol., 207: 7–58.
RYKA W. 1969 — Czarnokity z Podlasia. Biul. Inst. Geol., 225: 109–205. RYKA W. 1973a — Struktury metamorficzne. [W:] £aszkiewicz A. (red.), Ska³y platformy prekambryjskiej w Polsce, cz. 1. Pod³o¿e krystaliczne. Pr. Inst. Geol., 68: 19–59.
RYKA W. 1973b — Stratygrafia. [W:] £aszkiewicz A. (red.), Ska³y platformy prekambryjskiej w Polsce, cz. 1. Pod³o¿e krystaliczne. Pr. Inst. Geol., 68: 138–148.
RYKA W. 1973c — Formacja jotnicka. [W:] £aszkiewicz A. (red.) Ska³y platformy prekambryjskiej w Polsce, cz. 1. Pod³o¿e krystaliczne. Pr. Inst. Geol., 68: 113–120.
RYKA W. 1974 — Dokumentacja wynikowa otworu badawczego (parame-tryczno-strukturalnego) S³upsk IG 1. Prekambr. CAG Pañstw. Inst. Geol. RYKA W. 1975 — Pod³o¿e krystaliczne. [W:] A. Dziedzic i in., Wyni-ki wiercenia Ochrymy 1. CAG.
RYKA W. (red) 1976 — Jastrzêbna IG 1. Prof. G³êb. Otw. Wiert. Inst. Geol., 36.
RYKA W. 1978 — Pod³o¿e krystaliczne. [W:] Kabata-Pendias A. i in., (red.), Wyniki wiercenia Prostki IG 2. CAG.
RYKA W. 1979 — On the origin of anorthosites and associated iron ores of the Suwa³ki Massif (North-Eastern Poland). Biul. Inst. Geol., 318: 11–24.
RYKA W. 1980 — Pod³o¿e krystaliczne. [W:] Bareja E. i in. (red.), Doku-mentacja wynikowa wiercenia E³k IG 3 i E³k IG 4. CAG.
RYKA W. 1982 — Precambrian evolution of the Polish part of the East European Platform. Geol. Quart., 26, 257–272.
RYKA W. 1984 — Precambrian evolution of the East-European Plat-form in Poland. Biul. Inst. Geol., 347: 17–28.
RYKA W. 1988 — Dokumentacja otworu Wigry PIG 1. Wyniki badañ petrograficznych. CAG.
RYKA W. 1992 — Geology of the Tajno Massif carbonites. Pr. Pañstw. Inst., Geol., 139: 43–75.
RYKA W. 1993a — Fundament krystaliczny Suwalszczyzny. Prz. Geol., 41: 546–551.
RYKA W. 1993b — Crystalline basement of the Polish part of the Bal-tic Sea. Kwart. Geol., 37: 329–344.
RYKA W. 1995a — Crystalline basement. [In:] Geological Atlas of the Southern Baltic 1 : 500 000. Pañstw. Inst. Geol., Sopot-Warszawa. RYKA W. (red.) 1995b — £om¿a IG 1, £om¿a IG 2, £om¿a IG 3. Prof. G³êb. Otw. Wiert. Pañstw. Inst. Geol., 81.
RYKA W. (red.) 1996 — Moñki IG 1, Moñki IG 2. Prof. G³êb. Otw. Wiert. Pañstw. Inst. Geol., 84.
RYKA W. 1998a — Geological position of the Suwa³ki Anorthosite Massif. Pr. Pañstw. Inst. Geol., 161: 19–26.
RYKA W. 1998b — Views on the origin of the Suwa³ki Anorthosite Massif. Pr. Pañstw. Inst. Geol., 161: 161–182.
RYKA W. & KRYSTKIEWICZ E. 1975 — Wyniki badañ petrograficznych. [W:] Dziedzic A. i in., Wyniki wiercenia Ochrymy 1. CAG.
SIMONEN A. 1960 — Pre-Cambrian stratigraphy of Finland. Rep. XXI Intern. Geol. Congr., Sec. 9, Copenhagen.
SKRIDLAITE G. & MOTUZA G. 2001 — Precambrian domains in Lithuania: evidence of terrane tectonics. Tectonophysics, 339: 113–133. SKRIDLAITE G., WISZNIEWSKA J. & DUCHESNE J.-C. 2003 — Fer-ro-potassic A-type granites and related rocks in NE Poland and S Lithu-ania: west of the East European Craton. Precambrian Res., 124: 305–326. SUBIETA M. & RYKA W. 1982 — Karta otworu wiertniczego: Jezioro Szlinokiemskie PIG 1. CAG.
TARAN L.N. & BOGDANOVA S.V. 2001 — The Fennoscandia-Sarma-tia junction in Belarus: new inferences from a PT-study. Tectonophysics, 339: 193–214.
VALVERDE-VAQUERO P., DÖRR W., BELKA Z., FRANKE W., WISZ-NIEWSKA J. & SCHASTOK J. 2000 — U-Pb single-grain dating of detri-tal zircon in the Cambrian of central Poland: implications for Gondwana versus Baltica provenance studies. Earth Planet. Sc. Lett., 184: 225–240. WISZNIEWSKA J., KRZEMIÑSKA E. & WILLIAMS I. 2004 — Metavolcanic rocks from £om¿a, NE Poland: geochemistry, age and geotectonic interpretation. Pr. Sp. Pol. Tow. Miner., 24: 397–400. WISZNIEWSKA J. & KRZEMIÑSKA E. 2005 — Precambrian crystal-line basement of northeastern Poland — new approach. Pr. Sp. Pol. Tow. Miner., 26: 96–103.
WISZNIEWSKA J., KRZEMIÑSKA E., SKRIDLAITE G., MOTUZA G., WILLIAMS I. & WHITEHOUSE M. 2005 — Metasedimentary and metavolcanic rocks from NE Poland and Lithuania implications for Precambrian crustal evolution. Pr. Sp. Pol. Tow. Miner., 26: 104–108. WYBRANIEC S. 1999 — Transformations and visualization of poten-tial field data. Polish Geol. Inst. Sp. Papers, 1: 88.
ZNOSKO J. 1960 — Uwagi o stratygrafii pod³o¿a krystalicznego pó³nocno-wschodniej Polski. Kwart. Geol., 4: 281–287.
ZNOSKO J. 1998 — Mapa tektoniczna Polski 1:500 000. [W:] Znosko J. (red.), Atlas tektoniczny Polski. Pañstw. Inst. Geol.