Krzysztof Zaleski
"Elementy narracji i konstrukcji
gawędowej w twórczości
nowelistycznej A.Dygasińskiego",
Barbara Dyduchowa, "Ruch
Literacki" z.6 (1973) : [recenzja]
Biuletyn Polonistyczny 17/52, 209
(II) DYDUCH07/A Barbara: Elementy narracji i konstrukcji gawędowej w twórczości nowelistyczne j A.Dygasińskiego."Huch Literacki" 1973 z.6 s.355-367.
Punktem wyjścia artykułu jest stwierdzenie, że w pisar stwie nowelistycznym Adolfa Dygasińskiego widoczna jest wy raźnie tendencja do nadawania światu przedstawionemu wymiarów obiektywnych - sytuaoja narracyjna części nowel ma charakter bezosobowy. Utwory nowelistyczne pochodzące z późniejszego o kresu twórczości pisarza zawierają też wiele oeoh gatunkowych właściwych gawędzie. Autorka polemizuje ze zdaniem J.Z.Jaku bowskiego, według którego nowele Dygasińskiego wprost oparte są na wzorach gawędowych. Jej zdaniem Dygasiński ze wszystkich cech gawędy wybrał dwie - znajomość środowiska i technikę nar racji.
BP/52/29 K.Z.
(II) DZIECHCIŃSKA Hanna: 0 staropolskim paszkwilu imien nym i jego odmianie epigramatycznej. "Pamiętnik Literac ki" 1973 z.4 s. 23-42.
Artykuł dotyozy materiału literackiego pochodzącego z wie ku XVI, ożyli okresu, gdy dominowały w paszkwilu formy epi- gramatyozne, przywoływane w celu ośmieszenia i zdeprecjonowa nia jednoznacznie wskazanej osoby. Wywód analltyozny - sku piony m.in.na kategoriach stylistyoznyoh w rodzaju ironii i sarkazmu jako komponentów satyry imiennej oraz relacji osobo wych znamiennie kształtujących się w omawianym gatunku - zmie rza jednocześnie do zaprezentowania paszkwilu w jego szer szych odwołaniaoh: literackioh i pozaliterackich. Pierwsze - to kwestia adaptacji tradycji literackiej, antycznej i rene sansowej; drugie - to nawiązywanie poprzez tradycję literacką do określonych typów kultury i obyczajowości, a ściślej - w omawianym przypadku - do kultury spektaklu, dyskursu, gry li terackiej, zabawy.
BP/52/30 H.D.
