Światek Dziecięcy, 1938, R.3, nr 16

DODATEK DO -DZIENNIKA BYDGOSKIEGO"

Numer 16 | Bydgoszcz, ^{dnia 14} października ^{1938 r. I Rok III.}

Zwierzęta żyjące nad modami.

Pogadanka przyrodnicza.

Zimorodek. Ptak to bardzo pięk­

ny. Zielony,

^z

^niebieskim połyskiem, krępawy, ^o dużym ^dziobie. Usposo­

bienie tego ptaka ^{wcale nie} licuje

z

jego pięknym upierzeniem, ^bowiem jest żarłoczny, drapieżny, kłótliwy;

żyje zwykle samotnie, przebywając

nad wodami, żywiąc się drob­

nymi rybkami, których zja­

da dziennie wiele. Ot, ^takie niewiniątko, ^siedzi niby spo­

kojnie ^na gałęzi ^drzewa ro­

snącego nad wodą, ^{oczka ma} przymróżone, jednym ^słowem przyjaciel wszystkiego, ^co go otacza. Ale niechno tylko jaka rybka podpłynie nie­

ostrożnie na wierzch

^—

zimo­

rodek rzuca się wtedy nagle

do wody, by ^za chwilę uka­

zać się

^z

rybką

^w

^dziobie.

Zdobyczy

^z

^dzioba już ^nie wypuści; zabija rybkę ude­

rzeniem o gałąź ^lub ziemię

i połyka

^w

^{całości. Za} chwilę ^znów

siedzi niewinnie, czyhając ^na dalszą izdobycz. Należy ^do szkodników, czyniąc

^w

^hodowlach ryb ^duże szko­

dy

^—

hodowcy tępią go bezapelacyj­

nie. Zimuje ^{u nas,} głodując ^nieraz

w

zimie bardzo, gdy rzeki zamarzną.

Trzym ^a się ^wówczas przerębli.

Gniazdo swe zimorodek zakłada

w

ścianie nadbrzeżnej ^nad wodą, gdzie wywierca ^sobie długi ^dołek

w

rodzaju tunelu, który wyściela

ośćmi rybiemi ⁱ skrzydełkami ^ważek (które ^również zjada).

Bobry. Zwierzęta te, przy­

pominając ^nieco wydrę, przy­

stosowane są

^w

zupełności

do życia

^w

wodzie; ^{ciało ich} jest krępe ⁱ niezgrabne, tylne łapy połączone płetwą, ogon zaś, ^{szeroki i} płaski pokryty jest łuską; uszy maleńkie, schowane pod futerkiem;

przednie zęby, jak ^u wszyst­

kich gryzoniów, są bardzo ostre.

Dziś bobry należą ^do rzad­

kości i trudno się natknąć

na nie, ponieważ dla cennego futerka i szkód, jakie wyrzą­

dzają

^w

drzewostanie, czło­

wiek tępi je niemiłosiernie.

Aby zobaczyć, jak bobry żyją,

trzeba się ^udać

^w

miejsca odludne, do głuszy leśnej, gdzie ^{człowiek nie} zagląda. ^{I tu} dopiero ^widzi się ,,m ia­

sta” bobrów, ^budowane gromadnie,

nieraz od wielu pokoleń. Mieszka­

Zimorodek,

nie bobra ma 'kształt stożkowatego kopczyka, zbudowanego

^z

^cienkich

bali drzewnych długości mniej więcej metra., obetkanych ziemią ⁱ trzciną.

Cieślą jest ^{tu sam} pan bóbr, przepi­

łowując ostrymi swymi zębami

ⁿ

^a j­

większe ^{drzewa. I nie} tylko cieślą,

ale i murarzem, kiedy pale ^drzewne łączy trzciną ^{i umacnia} szlamem, używając ^do tego własnego ogona,

który

^w

tym wypadku służy ^{mu za} kielnię. Wnętrze kopca ^składa się

z

izb mieszkalnych ⁱ spiżarń

^z

zapa­

sami, ^zaś wejście ^do niego znajduje się pod powierzchnią wody. Bobry

są tak zmyślne, mądre ⁱ pracowite, ^że gdy mieszkaniom ich grozi zalew, ^co przeczują ^niewiadomo jakim sposo­

bem, potrafią ^{zbudować wielkie} ta­

m

y

^z

drzewa, ^które bieg wody zwró­

cą

^w

innym kierunku od ich ,,miast”.

IW okolicach, gdzie jest tępiony, ^bóbr

nie buduje ^mieszkań opisanych wy­

żej. Kryje się, kopiąc zwykłą jamę, podobną ^do jamy wydry. Bobry ży­

w

ią się korą drzew, którą obłupiają

i zjadają, objadając ^{także liście i} pę­

dy. ^{Na żer} wychodzą przeważnie

^w

nocy, dzień przesypiają

^w

swych kop­

cach.

Rzęsorek. ^Bardzo podobny ^do

^m

y­

szy nie należy jednak ^do gryzoniów,

od których ^różni się tym, ^{że na} łap­

kach i spodniej ^stronie ogona ^ma szczeciniaste włosy, służące ^{mu za} wiosła, b(owiem pływ ^a doskonale, nurkując, ^{a nawet chodzi} po dnie wód. Małe to zwierzątko jest ^bardzo przemyślne, ^o czym świadczy jego norka, mająca ^kilka wejść. Żywi się rybami, żabami, wędruje ^{także na} łąki, by upolować małego ptaszka

lub złapać ^{owada. M a} opinię

^w

iel­

kiego ^{szkodnika i} słusznie, potrafi

bowiem żywemu karpiowi wygryźć

w

ciele dziurę lub oczy, ^co należy ^do jego najulubieńszych czynności. Cia­

ło tego małego drapieżcy wydaje brzydką woń; ^{to też} kot, gdy czasa­

m

i się pomyli ⁱ upoluje rzęsorka,

^m

y­

śląc ^{że to} mysz, zagryzłszy go, pozo­

stawia nietkniętego.

Zima, jak ^{dla wielu} innych zwie­

rząt ^{tak i dla} rzęsorka jest ciężka.

Woda przeważnie zamarza, więc rzę­

sorek udaje się ^na wędrówkę, ^zbliża

do siedzib ludzkich i trzymając się podwórza żywi się myszką, ptasz­

kiem itp. ^Ponieważ jest ^bardzo dra­

pieżny,

^w

głodzie ^rzuca się ^na stwo­

rzenia większe ^od siebie,

Słynna kopalnia ^ołowiu przestała ^istnieć.

Słynna ko(palnia ^{srebra i ołowiu}

Broikenhill

^w

Australii, ^która była eksploatowaną przez 53 lata jedna

^z

najbardziej zasobnych kopalni ^na

świecie zostanie

z

dniem 1 listopada zamknięta ^ws-kutek całkowitego

^w

y­

czerpania się tych wartościowych

^m

i­

nerałów.

Począwszy ^{od roku 1885} kopalnią dostarczyła ^1.445.000 unęyj ^srebra

i 603.000 ton cynku.

Ile jest zwierząt domowych

na świecie.

Najnowsze wszechświatowe staty­

styki podają, ^{ź-e na świ-e-cie} jest ^wielka

ilość zwierząt domowych, których liczby ^trudno jest

^w

^{zasadzie określić.}

Jednak bad-acze przyrodnicy, statysty­

cy obliczają, ^{że na} całej ^{k u li} ziemski-ej żyje: ^{110 miliomów} koni,

^z

których jedna ^trzecia znajduje się

^w

Rosji,

25 milionów osłów (wraz

^z

mułami) najwięcej, ^{bo około 4} miliony znajduje się

^w

Chinach, ^{580 milionów} słoni, ^o- koło 150 milionów żyje

^w

Indiach, ²⁶⁰ milionów świń, ^{okoł-o 55 milionów}

^w

Stanach Zjednocz-onych, ^{630 milionów} owi-ec, najwięcej

^-

^{150 milionów}

^w

Rosji ^{oraz okoł-o 100 milionów}

^w

^{A u} ­ strali-i, ^{170 milionów} kóz, najwięcej

^w

In-diach, ^{około 50} milionów sztuk.

Oprócz tego- żyje ^na świecie około 350 milionów gęsi, ^{ka-cz-ek i drobiu}

oraz innych ^stwo-rzeń

^—

^{raze-m około} 2,1 miliarda, ^a więc prawie tyl-e ^ile

kula ziemsk-a pomieściła ^ludzi.

WET ZA WET.

Kolejka dojazdowa, ^wlokł-a się, jak zaWsze, stając ^{co chwi-la. Jeden}

^z

pa­

sażerów stracił cierpliwość ⁱ rozpoczął spór

^z

kondukto-re-m.

—

Jeśli p-anu ^to ni-e dogadza, proszę

wysiąść ^{i iść} pieszo ^!

^—

odiparł kon­

duktor.

—

O n-i-e! odparł szyderczo pasażer.

—

Tak ba(rd(zo

^m

ⁱ się ^{znów nie} śpie­

szy.

—

Bo statek albo płynie pod ża­

glami, ^albo jest poruszany śrubą,.

Jeśli wiatr będzie przeciwny, ^to

zapas węgla prędko się wyczerpie

i najdalej ^za jakieś trzy tygodnie będą ^musieli zaopatrzyć się

^w

nowy ładunek. W innym wypad­

ku popłyniemy ^do samej Japonii pod żaglami. ^A dlaczego zależy

ci ^na tej wiadomości?

—

Czy ty już wiesz, ^co czeka

mojego choręgo przyjaciela?

—

Domyślam się. ^{Jest dla nich} zbędnym człowiekiem, ^a takich tu nie potrzebują.

—

Dlaczego więc w'zięli ^nas

^w

zatoce afrykańskiej ^na pokład?

fc- Nie bez widoków zysku. Gdy opowiedziałeś kapitanowi ^o wa­

szych przejściach, ^{chciał od} ojca twego przyjaciela zażądać ^za wy­

danie mu syna wysoki okup.

Ale chory ^nie odzyskał jeszcze przytomności, przez ^co nie może dowiedzieć się ^kim jest jego ojciec

i jak* się nazywa. Ty ^{także nie} mo­

żesz mu udzielić tych informacyj.

Teraz spodziewa się, ^że chory ^lada

dzień umrze, więc siłą ^faktu sta­

nowi dla niego ^rzecz bezwarto­

ściową.

Gdybym błagał kapitana ^o

litość dla chorego, czy uległby

moim prośbom?

—

Kapitan nigdy ^{nie zmienia}

swoich postanowień.

—

To znaczy, że ratunek zupeł­

nie nie istnieje?

Japończyk ^{nie dał} odpowiedzi.

Kola nie nalegał. ^{Milczenie Czu-}

ria dosyć wymownie potwierdziło obawę wyrażoną

^w

pytaniu. ^Kola posępnie ^zwiesił głowę.

Czy potrafisz ^dobrze pływać?

—

zapytał nagle Japończyk.

—

W wodzie czuję się ^{tak samo} pewnie jak ^na lądzie.

Czurio zaczął ^nucić. Japończyk

mimo tylu przejść odzyskał ^naraz pogodę ^ducha. Czy była ^szczera?

Nie dziw się

^—

wyjaśnił

^z

za­

gadkowym półuśmiechem ⁱ popa­

trzył przez ramię ^na swoje plecy

-

gdy się ^nie myśli otym, mniej

boli i prędzej się goi. Uczono mnie tego od dziecka.

Od czasu, gdy posądzono ^Czu- rię ^{o zatrucie Pfeila i} Hendriksa,

reszta załogi ^odnosiła się ^doń po­

dejrzliwie. Marynarze ^wnieśli protest, ^{że nie} będą przyjmowali potraw sporządzonych przez Ja­

pończyka, który ^ze zemsty ^za otrzymaną chłostę wytruć ^może

ich wszystkich. ^{W rezultacie} ka­

pitan rozkazał, aby ^{Czurio za nim}

poda jedzenie wpierw ^{na oczach}

wszystkich ^sam spożył swoją porcję.

W wieczór poprzedzający ^dzień zapowiedzianego przez kapitana usunięcia Jurka, Black przyniósł Japończykowi dwa pasy płótna ża­

glowego ^{i niedbale} powiedział:

—

Zaszyjesz

^{w n}

^ie tego chłopca.

Drzwi od komory ^{możesz sam} so­

bie otworzyć.

—

A jeśli jeszcze żyje?

~

Nie tw'oja ^{rzecz. Rób co ci} każę. ^Jutro wyrzucimy go ^za bur­

tę, ^taki jest ^rozkaz kapitana.

Kola szorował zapamiętale garn­

ki. Słówkiem nie wtrącił się ^do rozmow'y. ^Po wyjściu Blacka, Czurio wziął się ^do zeszywania pasów. Wykonując swoją czyn­

ność nucił ze spokojem powtarza­

jącą się

^w

^kółko melodię. Śpiew

Czuria

w

takiej ^{właśnie chwili} sprawiał ^Koli niewysłowioną mę­

kę. Sympatia, którą żywił ^do Ja­

pończyka stopniowo gasła, ^{bo nie} mógł

^w

^żaden sposób zrozumieć, aby ^ten, który ^{kocha tak bardzo} sw'oją matkę ⁱ

^z

pogardą wyrażał się ^{o ludziach} obdarzonych ka­

miennym ^{sercem, z* humorem} przy­

gotowywał trumnę ^dla żywego

człowieka. Nienawiść do wszyst­

kich na tym ^{statku zdradziła}

^w

jego umyśle plan krwawej zapłaty

za krzywdę wyrządzoną ^Jurkowi.

Podpali ^statek. Spojrzał ponuro na Japończyka ⁱ wycedził przez

zaciśnięte zęby:

~

Pomszczę ^śmierć mojego przyjaciela.

Czurio nagle przestał ^nucić.

—

Słuchaj ^Kola

^—

zapytał, pa­

trząc ^mu przenikliwie

^w

oczy, czy

jesteś gotów wszystko poświęcić

dla twojego przyjaciela?

—

Tak

^—

odpowiedział ^szczerze.

—

Nawet życie?

—

Nawet życie.

—

Musisz być ^bardzo przywiąza­

ny do przyjaciela.

—

Dlaczego

^m

^{i to mówisz?}

—

Jeszcze zdążysz się ^o w'szyst­

kim

w

czas dowiedzieć.

—

Czy... czy dopraw'dy myślałeś

o ratowaniu chorego?!

—

Nie pytaj tyle. Rozejrzyj się

po pokładzie ^{i dowiedz} się, czy wszyscy już śpią.

Koła wybiegł. ^Radość rozpierała

mu piersi. ^Jednak jest jeszcze ktoś, komu los Jurka nie jest cał­

kiem obojętny. Przyczaił się ^do

kajuty kapitana. Było

^w

niej ci­

cho i ciemno. Tylko po mostku

rozlegały się ^{miarowe kroki ma-} rynarza-wartownika. ^Zeszedł pod pokład. Załoga już spała, ^a tym przy maszynach ^{nie wolno} opu­

szczać stanowisk. Ale co zamie­

rza Czurio uczynić.

Wrócił i dokładnie op-ow'iedział Japończykowi to, ^co zdążył za­

obserwować.

-

Pomożesz

^m

i przenieść ^tu

Jurka

^—

rzekł Czurio.

Zaopatrzeni

^w

obcęgi ^{zeszli do}

komórki. Po usunięciu ^desek otworzyli ^{drzwi i} zachowując się jak najostrożniej, przenieśli cho­

rego i złożyli ^na posłaniu Czuria, którego kajuta przylegała ^do

kuchni. Japończyk wziął zeszyte pasy płótna ⁱ ponuro wymówił:

(Ciąg dalszy nastąpi)

I

i

I

ii t

t f t

'Deszcz za oknami pluszcze ⁱ dzwoni,

^—

¹ jesień ^dni szarych ^rozsnuwa przędzę....

Brak nam snów wiosny i lała woni

jasnych uśmiechów, których ^nie szczędzą....

I myślę wonczas, siostro, ^o tobie, 0 tobie młodszy mój

^m

iły ^bracie....

Pocóż wam serce nurzać

w

żałobie,

skoro

w

y wiosnę

^w

swych duszach macie?!...*

Na cóż wam słuchać wichru pojęków 1czgo ^szukać

^w

omglonej ^dali?...

Uwiędłych tęsknot, dziwacznych lęków wyście

^w

^{swem sercu} wszak nie zaznali....

A jeśli ^{nawet cień} bezlitosny złej chmury ^{niebo czasem} zasłoni, krótką jest ^burza

^w

zloty ^czas wiosny

i pełne świeżych znów kwiatów dłonie...

Przełóż nie mąćcie, siostrzyczko, brązie, słonecznej wiosny waszej młodości....

^-

Jakim świat będzie, gdy ^{mu nie dacie}

w

dniach smutku

^—

młodej waszej radości?!...

Z. Laubert-Kułakowska.

PRZEWIDUJĄCY ^HENIO.

Nauczyciel (do małego Henia):

^-

Bój się Boga chłopcze! ^Jak ty napisa­

łeś to zadanie szkolne ?! Przecież to nie jest ^{ani nowa ani stara} pisownia!!

Henio (z dumą): ^{Ale to} jest przy­

szła pisownia, panie psorze!

NAUKA OJCOWSKA.

Ojciec ^zwraca się do syna:

~

Wierz mi, mój synu, pracować

musi każdy. ^Praca daje człowiekowi zadowolenie, siłę, ^zdrowie... Jednym słowem, praca uszlachetnia. W dodat­

ku, pracując, możesz sobie tyle zaosz­

czędzić, ^{że nie} będziesz po-trzebował więcej pracować.

Wspólnymi ^silami.

Noc. Do mieszkania urzędnika za­

krad-ł się zło-dzi-ej. Zbudzony ^{ze snu} gospodarz zrywa się

^z

łóżka i w-oła:

—

Co pan ^tu ro-bi?

—

Szukam pieniędzy!

^-

pada od­

powiedź.

—

Wcale niezły pomysł

^-

od-po­

wiada urzędnik

^—

poszukajmy ^razem.

PO CO?

Przybysz

^z

prowi-ncji o-gląda ^{W a}

^r

­

szawę. Ujrzawszy ^wielki gmach pyta przechód żącego:

—

Co to za budynek?

—

To zakład dla ociemniałych.

—

D la ociemniałych? ^A pocóż są

w

nim

w

takim razie okna?

W RESTAURACJI.

—

Prosiłem o wino i wodę.

^—

Wi­

no jest, ^a gdzie ^woda?

—

Wo-da, proszę jaśnie pana, jest już

^w

^winie.

Ssaki zapylają kwiaty.

Wiemy wszyscy dobrze, ^że

^w

natu­

rze nic nie dzieje się bez przyczyny, że każde

z

istot żyjących ^ma swoje przeznaczenie, ^{że sama natura} nieja­

ko segregując istoty Żyjące, jakby ną

cechy przezna-cza tym ścisły ^zakres działa-nia, ^{ta-k co do} funkcji ^{czasu i}

terenu. Tak np. zapylanie ^kwiatów zo­

stało prze-znaczone owadom. Nic dziw­

nego, że ^ta funkcja niejako ^uzasadnia p-ożyte'k

^z

^nich

^—

^{a nawet} nieodzow­

ną potrzebę ich is-tnienia. Lecz i

w

na ­

turze nie ma re-guły ^b-e-z wyj-ątk-u. Uza­

sadni-a to twierdzenie fakt, ^że nie-któ­

re ptaki, j-ak np. ko-libry. ^{Ptaszki te} malutkie, ^tak jak ^trzmiele czy szer­

szenie mo-gą spełniać funkcje zapyla­

nia,

^z

łatwo-ścią zastęp-ując mo-tyle, pszczoły czy inne owady.

Lecz, aby funkcję zapylania ^roślin mogły spełni-ać ssa-ki, ^o tym ^do nie­

d-awna ńi-e tylko ^nie wiedziano, ^al-e

i nie wierz-ono. Dopiero najnowsze ba­

dania ttauikowe wykaz-ały, ^że istnieją ssaki, które są konkurencją ^dla owa­

dów

w

funk-cji zapylania kwiatów. Do

tych należą ni-etoperze, żyjące

^w

s-tre­

fie podzwrotnikowej, gatunku roślino­

żernych. Równocześnie i-stnie-ją rośli­

by, jak drz-ewa chlebo-we oraz szere-g

pokre-wnych gatunków, ^które zapa­

chem swoich kwiatów oiraz ich słody­

czą nęcą nietoperzy, podobni-e jak ^t-o

m

a miejsce

^z

^owad-ami. Istnie-je połu­

dniow-o-amerykański ^{kw ia t} Pachiwa, który posiada kwiaty ^o szerokości 20 do 30^ cm, stanowiące istną ,,rajską ucztę" ^dla nietoperzy. ^{Już s-ama} natu­

ra

w

rozmie-szcze-niu takich kwi-atów

urządiził-a je tak, ^{że nie} znajdują się

one

w

gąszczu kona-rów i liści,, ^lecz za­

wsze na zewnątrz, aby ^bez większych

trudności umożliwi-ć do-stęp o-wadom, czy ptako-m. ^Również nieto-p-erze m-o-gą

podobnie jiak k-olibry, szerszenie, c-zy

pszczoły przez odpowiednie wibracje skrzydeł utrzymać się dłużs-zy ^czas

^w

powietrzu ^na jednym miejscu. Nie­

wątpliwie ^{dalsze banan la} odsłonią

jł'ejedną tajemnicę przyrody.

Przez sławnego podróżnika ^fra

ⁿ

­ cuskiego ^został sprowadzony ^do Francji murzyński rzeźbiarz, który wykonuje ^obecnie figurki ^na życze­

nie żądnych egzotyzmu ^Francuzów.

Wyspa Ronongo,

^z

której pochodzi rzeźbiarz, należy do grupy wysp Sa­

lomona na Oceanie Spokojnym.

Wnętrze wysp jest ^{do dnia} dzisiejsze­

go mało znane

z

powodu ^dzikości mieszkańców, składających się

^z

ca­

łego szeregu szczepów azjatyckich.

Obecnie wyspy są pod zarządem Związku Au-stralijskiego.

Na zdjęciu młody ^rzeźbiarz

^w

swo­

jej ^wiosce podczas pracy.

Człowiek

^-

sitko.

Gził-owi-ak-sitko! T aki przydomek ^u- zys-kał

^w

swojej ojczyźnie listono-s-z Douati-en Cricq, pełniący swo-ją służ­

bę

^w

mi'asteczku Orslnval pod ^Va!en-

cieinnes we Francji, Cricq był kilka­

krotnie raniony ^ńa W'ojnie światowej, najpierw granatem, potem bagnetem, kulą

^z

karabinu maszynowego i wre­

szcie odłamkiem kuli.

Od czas-u wojny pozostaje ^on pod s-tałą obserwacją lekarską ^{i chodizi} re­

gularnie ^co tydzień ^do miejscowego szpitala,, gdzie dają ^mu kilkakrotne

zastrzyk-i

ⁿ

^a wzmocnienie. Ogółem ^o- trzym ^ał już ^2.000 zastrzyk-ów ⁱ dlate­

go właśnie otrzymał przydomek ,,cżło-- wiek-s-iitko41. Zresztą p-ełni ^on swoją służbę ^bez najmniejsz-ego ^zarzutu.

Najstarsza telegrafistka.

Najstarszą telegrafistką jest nie­

wątpli'wie 80-łetnia p. Ee-ither, ^która od 58 la t peł-ni nieprzerwanie swą słu­

żbę

^w

jednej

^z

północnych miejsco­

wości A

n

g lii Dod-ajmy, ^że j-est ^to j-e­

dna

z

tych miejscowości, gdiz-ie ^ludzie odgrodzeni górami o-d wrzawy świata, pędzą s-pokojny żywot, prawie sielan­

kowy. ^I jeśli ^czase-m sielankę tę przer­

wie nagła ^{wieść ze} świata, ^{na drutach} telegraficznych przyniesiona, starusz­

ka odbiera ją drżącymi ^ze st-aro-ści, ^a moż-e i wzruszenia rękoma ^{i s-ama} nie­

sie do adresata d-odaj-ąc, zależnie o-d okoliczności, ^słow-a serdecznej o-tu-chy

lub życzeń. Mi-eszkańcy znają już swo­

ją staruszkę14 j-ak ją nazywają ⁱ ota­

czają ją szcze-rym szacunkiem i ser-(

detcznością.

351

SZARADA N

r

84

Trzy pierwsze litery są jednakowe,

A czwartą zmieniaj ^sam

^—

Otrzymasz cztery wyrazy nowe,

Których znaczenie ci dam.

1. Kiedy nadchodzi koniec j'esieni,

^*

Któż go nie lubi, ^któż?

2. Tego ^za w-ierność nader się ceni, Bo to przyjaciel ^{i stróż.}

3. Ot, kaw ał drzewa nieobrobiony

^—

Jakąż ^mu nazwę dasz?

4. M ały ^a liczny go-ść nieproszony;

Niektórym szpeci twarz,

^—

SCHODKI N

^r

83

L iiiia zygzakowata ^dzieli każdy rząd poziomy ^na dwa wyrazy, które razem tworzą trzeci wyraz. Skutkiem tego będziemy ^znaczenie rzędów ^o-

kreślali: a, b, ^{c. A} więc: ^la samo­

głoska, ^lb postać

^z

,,Balladyny”, ^lc

zarzewie ognia; ^2a zaim. os., 2b zwie-

rzę-szkodnik, ^2c płaz egzotyczny; ^3a potomek, 3b ustalona cena, 3c

^z

łac.:

składnia

w

gramatyce, ^{4a ciało} lot­

ne, 4b tytuł zagraniczny, ^4c ustęp numerowhny

^w

kodeksie; ^5a przy­

słówek, ^{kontrast do:} łagodnie, ^{5b na} głowie niektórych zwierząt, ^{5c autor}

dzieła: .,Monumentum pro Bei P ubli- cae ordinatione” ; 6a tylne mięso, ^6b

dwie spółgłoski, ^6c handlujący ^tru n­

kam i; ^7a rodzaj dozorcy, ^{7b samo-} goski, ^{7c zasłona u drzwi.}

(Litery ^{składowe: 9a c 2e f} 2g ³ⁱ j4k2n30ó2p9r6s3tu2y4z).

ROZWIĄZANIE ^ROZGWIAZDY

Nr 79

GDYNIA

^—

1—2 organ, 3—4 sadło, 6-5 bryła, ^{8 -7} Manru, ^10-9 kwiat, 11—12 twarz.

^—

a

ROZWIĄZANIE BILETÓW WIZYTO­

WYCH Nr 80

1. Kościerzyna. ^2. Ale'ksandrów. 3.

Miasteczko. 4. Skarszewy.

Trafne rozwiązania ^szarad

^{n r}

⁷⁹

i 80 nadesłali: M. Grabowska, ^A. Dłu­

goszowski, ^A. Santarius, ^I. Lewandow­

ski, ^K. Kusicki, ^C. Zielińska, ^{F. Koń-} ozewski, ^{M. Kamiński}

^—

^Toruń.

Nagrodę ^{za staranne} rozwiązanie

obu zadań przyznano: A. Santariuso-

w

i

^-

Bydgoszcz.

DOBRY SPOSÓB.

Napoleon Bonaparte ^{rotzmawiał raz}

z

Buriennem o swych projektach im­

perialistycznych. Wt-edy ^{ten ostatni}

zwrócił uwagę wielkiemu Korsykani­

nowi, ^że napotka ^{na wielkie} trudno­

ści, ^zan-im się ^da poznać starym dyna-

sdo-m panu-jących

^w

Europi-e.

—

Jeżeli tylko ^{o to idzie}

^-

odpo­

wiedział Napoleon

^—

^to ich po prostu zdetronizuję, ^a

^w

^ten spos-ób chyba mnie, ^dobrz-e poznają.

I TO TEŻ JEST POGLĄD.

Dłuż-nik do wierzyciela:

-

Z panem nie można dojść ^do ła­

du: wypożycza pan parasol gdy słoń­

ce święci, ^a żąda pan zwrotu, gdy

deszcz pada.

TROSKL

—

Pijesz wciąż, Briggs?

—

Piję, topię m-o-j-e ^troski.

-

I udaje ^ci się?

-

Niestety

^-

^nie. Moje ^{troski u-}

m

ieją pływać.

352