• Nie Znaleziono Wyników

Eran i widz: Kłopoty z synem lewakiem

N/A
N/A
Protected

Academic year: 2022

Share "Eran i widz: Kłopoty z synem lewakiem"

Copied!
2
0
0

Pełen tekst

(1)

Mirosław Derecki (M.D.)

EKRAN I WIDZ: KŁOPOTY Z SYNEM LEWAKIEM

Włoski reżyser Dino Risi należy do tych dzieci szczęścia, które nie mają kłopotów ze Sztuką. Tacy twórcy kręcą bez wytchnienia film za filmem, ich dzieła posiadają odpowiednio wyważone dozy humoru, seksu, „bystrej obserwacji psychologicznej” oraz „zaangażowania w istotne problemy otaczającej rzeczywistości”. Nic dziwnego, że potem publiczność chętnie chodzi na takie właśnie filmy; każdy znajdzie w nich dla siebie coś miłego i jeszcze ma tę satysfakcję, że nie oddał się li tylko pustej rozrywce.

Nie można odmówić Risiemu wielkiej sprawności warsztatowej; umiejętność prowadzenia kamery, utrzymywanie przez cały czas dramatycznego napięcia, tworzenie autentycznie zabawnych sytuacji, wreszcie - właściwy dobór aktorów, to niewątpliwe zalety reżysera. A jednocześnie nigdy nie mogę się oprzeć wrażeniu, że Dino Risi ślizga się tylko po powierzchni poważnych problemów, jakimi „nasyca” swoje komedie czy dramaty.

Tak jest również w przypadku filmu „Drogi papa”, który wszedł ostatnio na nasze ekrany.

„Drogiego papę” można by zaliczyć do modnego jeszcze nie tak dawno, a popularnego szczególnie we Włoszech, gatunku „political fiction”, że wspomnę choćby tylko

„Szacownych nieboszczyków” Francesco Rosiego. Dino Risi wziął na warsztat jakże aktualny w Italii problem terroryzmu, lewackich ugrupowań młodzieżowych, zamachów politycznych. Po serii porwań i aktów gwałtu, dokonywanych przez Czerwone Brygady a zwieńczonych zabójstwem Aldo Moro, film zajmujący się tym zjawiskiem sam aż się prosił na ekrany. Risi rzuca na kanwę polityczną dramat rozpadu rodziny, dewaluacji ideałów pokolenia ojców i życiowego zagubienia synów, wyrastających często w atmosferze materialnego luksusu, lecz pozbawionych wzorów godnych naśladowania. Główny wątek dramatyczno - fabularny „Drogiego papy” to przecież konflikt pomiędzy ojcem, wielkim przemysłowcem, dawnym członkiem włoskiego ruchu oporu, a synem studentem, członkiem lewackiej organizacji terrorystycznej.

Albino Millozza (Vittorio Gassman) stoi na czele potężnej międzynarodowej firmy, opływa w bogactwa. Można się domyślać, że Inżynier - jak go wszyscy nazywają - pochodzi z prostej, biednej rodziny; dzięki zdolnościom, talentom organizacyjnym i cechującej go

(2)

bezkompromisowości wzniósł się na wyżyny, z których może dzisiaj nawet oddziaływać na politykę swego kraju. Życie osobiste Millozzy leży jednak w gruzach; z żoną, kobietą z

„dobrej” rodziny ale mało ciekawą, pozostaje od lat w separacji, córka jest hippiską - narkomanką, syn Marco mieszka wprawdzie z ojcem, ale nie ma między nimi właściwie żadnego porozumienia. Albino Millozza pojmował zawsze swoją rolę głowy rodziny jako człowieka, który daje dzieciom i żonie hojną ręką pieniądze i „pozwala na wszystko”, ale teraz, stojąc u szczytu wieku dojrzałego, zbiera tego gorzkie owoce. Tymczasem syn równie gorzko przeżywający brak ojcowskiej serdeczności, daje się wciągnąć w akcję, mającą na celu wykonanie „wyroku” śmierci właśnie na... Millozzim, jako na „śmierdzącym kapitaliście”…

Nie wchodząc bliżej w szczegóły owego dramatu (albo: melodramatu rodzinno- politycznego), który niepostrzeżenie przeistacza się w film para sensacyjny i epatuje widza efektownymi, bogatymi wnętrzami, scenami dziejącymi się w ekskluzywnej dyskotece czy też, po prostu, w łóżku, chciałbym tylko zauważyć, iż sprowadzanie problemu interesowania się młodych ludzi we Włoszech lewackimi ideami - do skutków rozpadu życia rodzinnego (a to zdaje się sugerować, może w sposób niezamierzony „Drogi papa”) - nie trafia mi do przekonania. Dino Risi kolejny raz prześliznął się w efektowny sposób po poważnym i istotnym temacie.

Pierwodruk: „Kamena”, 1980, nr 13, s. 11.

Cytaty

Powiązane dokumenty

A działo się tak między innymi, dlatego, że epoka wielkich jazzowych big-bandów, do której nawiązuje „New York, New York”, jest o wiele bardziej obca

Podsumuję dzisiejszy „Ekran i widz” tak: kiedy Stanisławowi Tymowi „śni się” w krzywym zwierciadle bieżący program telewizyjny, a redaktorowi Misiowi

Recenzentowi natomiast wypada w tym miejscu jedynie stwierdzić, że po trzech miesiącach filmowej posuchy, w czasie, której mógł tylko albo ronić rzewne łzy nad

Zaczyna mieć zadanie odmienne od właściwego, nie chce podejmować tematów „politycznie słusznych”, odszczekuje się zwierzchnikom, okazuje się niewdzięcznikiem, przynosi

Chodzi mi oczywiście, o twórców rozrywki rodzimej – autorów i reżyserów kabaretowych, znanych piosenkarzy, modne grupy muzyczne, których obecność na scenach i

Może filmy fabularne są coraz dłuższe i nie chce się przedłużać seansów, co mogłoby się odbić na ich liczbie w ciągu dnia, a i na kasie oraz planach

Charlie Chaplin był doskonałym aktorem i zarazem wielką gwiazdą kina światowego, ale nikt mi nie wmówi, że doskonałą aktorką była słynna Mary Pickford,

„komercyjnych” starają się wypełnić własnymi produkcjami Ma to więc być, wpisany w polski współczesny pejzaż, rodzaj kina „przygodowego”, w którym