II FSK 554/12 - Wyrok NSA

II FSK 554/12 - Wyrok NSA

Data orzeczenia 2013-10-10 orzeczenie prawomocne

Data wpływu 2012-02-29

Sąd Naczelny Sąd Administracyjny

Sędziowie Grażyna Nasierowska

Krzysztof Winiarski /przewodniczący/

Sławomir Presnarowicz /sprawozdawca/

Symbol z opisem 6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania Hasła tematyczne Przywrócenie terminu

Sygn. powiązane I SA/Gd 423/11 - Postanowienie WSA w Gdańsku z 2011-07-26 Skarżony organ Dyrektor Izby Skarbowej

Treść wyniku Oddalono skargę kasacyjną

Powołane przepisy Dz.U. 2005 nr 8 poz 60 art. 162 par. 2..

Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - tekst jedn.

Dz.U. 2012 nr 0 poz 270 art. 174 par. 2, art. 145 par. 1 pkt 1 lit. c, art. 106 par. 3, art. 133, art 134 par.1, art 141 par. 4 .

Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.

TEZY

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że dokonując wykładni pojęcia „dzień ustania przyczyny uchybienia terminowi”, zawartego w treści przepisu art. 162 § 2 o.p. należy mieć na uwadze zdarzenie potwierdzone (nie domniemywane) oparte na dacie pewnej.

SENTENCJA

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Grażyna Nasierowska, Protokolant Piotr Stępień, po rozpoznaniu w dniu 10 października 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 18 października 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 423/11 w sprawie ze skargi H. M. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 15 marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie przywrócenia terminu do wniesienia

odwołania 1) oddala skargę kasacyjną, 2) przyznaje od Skarbu Państwa – z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku – na rzecz doradcy podatkowego J. Z. kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych powiększoną o należny podatek VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej

udzielonej z urzędu.

UZASADNIENIE

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku (dalej: WSA), wyrokiem z dnia 18 października 2011 r., sygn.

akt I SA/Gd 423/11, po rozpatrzeniu skargi H. M. (dalej: "skarżący"), uchylił postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w G. (dalej: Dyrektor IS) z dnia 15 marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie o odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania. Podstawą prawną powyższego orzeczenia Sądu I instancji był art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.

U. Nr 153, poz. 1270, ze zm. ), określanej dalej "p.p.s.a.". Z ustaleń stanu faktycznego podanego w

zaskarżonym wyżej przywołanym wyroku wynika, że postanowieniem z dnia 15 marca 2011 r. Dyrektor IS odmówił, skarżącemu, przywrócenia terminu do wniesienia odwołania. Uzasadniając rozstrzygnięcie podał, że Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w G. (dalej: Naczelnik US) decyzją z dnia 16 grudnia 2010 r.

określił skarżącemu zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2005. Decyzja została skutecznie doręczona podatnikowi w trybie art. 150 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), określanej dalej "o.p." w dniu 20 grudnia 2010 r.

Zatem termin w jakim powinno być wniesione odwołanie upłynął w dniu 17 stycznia 2011 r. W dalszej

części uzasadnienia wskazano, że skarżący pismem z dnia 22 lutego 2011 r. zwrócił się z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Naczelnika US z 16 grudnia 2010 r. Podatnik wyjaśnił, że zły stan zdrowia nie pozwalał mu na samodzielne przebywanie w domu w okresie od 5 listopada 2010 r. do 19 stycznia 2011 r. W tym czasie przebywał w O. na S. Zauważył, że w toku postępowania podatkowego dołączył zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia oraz kartę informacyjną leczenia

szpitalnego. Dyrektor IS poddając wniosek podatnika ocenie według kryteriów określonych w art. 162 § 1 i

§ 2 o.p., stwierdził, że wniosek nie zasługuje na uwzględnienie zarówno z przyczyn proceduralnych, jak i merytorycznych. W ocenie organu podatkowego podatnik nie wykazał braku winy w niedochowaniu ustawowego terminu. Odnotowano, że z uwagi na stan sprawy podatnik powinien liczyć się z tym, iż w najbliższym czasie zostanie wydana decyzja. Stwierdzono również, że nic nie stało na przeszkodzie, aby podatnik ustanowił pełnomocnika na podstawie art. 136 o.p. akcentując, że o takiej możliwości podatnik został pouczony w toku postępowania. Dyrektor IS zauważył ponadto, że posiada informacje z których wynika, że 10 stycznia 2011 r. skarżący osobiście odebrał decyzję Dyrektor IS z dnia 31 grudnia 2011 r.

Wobec czego niewiarygodne jest twierdzenie podatnika, że w okresie do 19 stycznia 2011 r. przebywał poza miejscem zamieszkania skoro 10 stycznia 2011 r., z całą pewnością był w G. Organ podatkowy ocenił także, że podatnik nie dochował należytej staranności w prowadzeniu swoich spraw, bowiem mógł dowiedzieć się w organie pierwszej instancji, czy prowadzone wobec niego postępowanie podatkowe za rok 2005 zostało już zakończone zwracając przy tym uwagę, że 10 stycznia 2011 r. nie upłynął jeszcze termin wniesienia odwołania. Dyrektor IS stwierdził ponadto, że wniosek o przywrócenie terminu nie może zostać pozytywnie rozpatrzony z uwagi na uchybienie terminu, o którym mowa w art. 162 § 2 o.p., Organ podatkowy przyjął, że rzekoma przyczyna uchybienia terminu do wniesienia odwołania ustała najpóźniej w dacie powrotu podatnika z O. tj. 19 stycznia 2011 r. Natomiast wniosek został złożony dopiero 28 lutego 2011 r. (data wpływu wniosku do urzędu skarbowego). Zauważono, że podatnik nie złożył wraz z wnioskiem odwołania od decyzji. W skardze na powyższą decyzję wniesionej do WSA, skarżący podnosił, że w okresie od 4 listopada 2010 r. do 9 stycznia 2011 r. przebywał w O. na S. Wyjazd był związany z jego chorobą

psychiczną. Skarżący wyjaśnił, że data kiedy wrócił do G. tj. 19 stycznia 2011 r. zamiast 9 stycznia 2011 r.

pojawiła się we wniosku o przywrócenie terminu przez pomyłkę osoby przepisującej na komputerze rękopis wniosku. Skarżący wskazał, że w dniu 10 stycznia 2011 r. otrzymał decyzję Naczelnik Urzędu Skarbowego dotyczącą zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 r., natomiast w dniu 19 stycznia 2011 r. odebrał upomnienie do zapłaty podatku za 2005 r. W dniu 14 lutego 2011 r. otrzymał pismo informujące go o zajęciu praw majątkowych na poczet należności za rok 2005. W dniu 16 lutego 2011 r.

będąc w urzędzie skarbowym dowiedział się od Pani P., osoby prowadzącej jego sprawę, że postępowanie dotyczące zobowiązania podatkowego za rok 2005 już się zakończyło i upłynął termin do złożenia

odwołania. Skarżący podważył ustalenie organu podatkowego, jakoby w dniu 5 listopada 2010 r. przebywał w G. wyjaśniając, że dokumenty zostały złożone w kancelarii urzędu skarbowego przez W. Z. Zaprzeczył jakoby w dniu 1 października 2010 r. zapoznał się z materiałem dowodowym. Odnosząc się do twierdzenia organów podatkowych, iż powinien być czujny ze względu na toczące się postępowanie podniósł, że urząd nie dotrzymał ustalonych wcześniej przez siebie terminów zakończenia postępowania. W tym samym dniu zapoznał się z materiałem dowodowym zgromadzonym zarówno w sprawie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2004, jak i 2005. Decyzję w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych otrzymał 22 października 2010 r. Sądził, że w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2005 urząd skarbowy rozpatruje złożone wnioski dowodowe i dlatego był spokojny o jakiekolwiek terminy. W odpowiedzi na skargę Dyrektor IS wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie. Podkreślił, że skarżący wyjeżdżając na tak długi okres, mając świadomość toczącego się

postępowania nie ustanowił pełnomocnika. Takie działanie skarżącego należy oceniać, jako brak należytej staranności w prowadzeniu własnych spraw. WSA w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, uchylającego decyzję Dyrektor IS podniósł, że Dyrektor IS odmawiając przywrócenia terminu do wniesienia odwołania

stwierdził, że wniosek jest spóźniony, że strona nie wykazała braku winy w uchybieniu terminu, oraz że nie złożyła odwołania wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu. W ocenie WSA powyższe ustalenia organu podatkowego nie są zasadne. Organ ocenił, że wniosek o przywrócenie terminu jest spóźniony, albowiem ustanie przyczyny uniemożliwiającej wniesienie odwołania nastąpiło najpóźniej w dniu powrotu skarżącego do G., tj. 9 stycznia 2011 r. Wniosek został tymczasem złożony dopiero 28 lutego 2011 r. WSA wskazał, że okoliczności towarzyszące powzięciu przez stronę informacji o uchybieniu terminu muszą jednoznacznie wskazywać, że strona na ich podstawie miała co najmniej obiektywną możliwość pozyskania wiedzy o fakcie wydania aktu administracyjnego (dacie jego wydania), którego nie zaskarżyła w terminie (wyrok NSA z 20.10.2010 r., sygn. akt II FSK 1090/09, LEX nr 745473). Akceptując przedstawiony wyżej pogląd WSA zwrócił uwagę, że w okolicznościach rozpoznawanej sprawy przyjęcie, że ustanie przeszkody

uniemożliwiającej wniesienie odwołania nastąpiło w dacie powrotu skarżącego do G., stanowi domniemanie początku biegu terminu do wniesienia odwołania. Skarżący wskazał, że o fakcie wydania decyzji w

przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2005 dowiedział się w dniu 16 lutego 2011 r., podczas pobytu w urzędzie skarbowym. Tej daty, jako daty w której skarżący mógł faktycznie dowiedzieć się o dacie wydania decyzji przez organ pierwszej instancji, Dyrektor IS nie zakwestionował. W

szczególności brak jest w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia wykazania, że skarżący mógł się dowiedzieć o wydaniu decyzji z pism odebranych w okresie od 9 stycznia 2011 r. do 16 lutego 2011 r.

Wobec powyższego, i wobec braku tychże pism w przedłożonych aktach administracyjnych WSA uznał, że skarżący dowiedział się o wydaniu decyzji 16 lutego 2011 r. Zatem termin zawity w jakim powinien zostać złożony wniosek o przywrócenie terminu upływał w dniu 23 lutego 2011 r.

W przedłożonych aktach administracyjnych znajduje się wniosek skarżącego oznaczony datą 22 lutego 2011 r. Na wniosku znajduje się prezentata Drugiego Urzędu Skarbowego w G. z datą wpływu

"2011-02-28". Brak jest koperty, jednakże w górnym lewym roku znajduje się odręczna adnotacja "R .../22.02.11". W ocenie WSA powyższa adnotacja świadczy, że wniosek został złożony za pośrednictwem poczty w dniu 22 lutego 2011 r. Wedle art. 12 § 6 o.p. termin uważa się za zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego albo złożone w polskim urzędzie konsularnym. Zdaniem WSA skoro ustanie przyczyny uniemożliwiającej złożenie odwołania miało miejsce 16 lutego 2011 r., a wniosek został złożony za pośrednictwem poczty w dniu 22 lutego 2011 r. uznać należy, że skarżący dochował 7 dniowego terminu, o którym mowa w art. 162 § 2 o.p.

Według WSA nie można także podzielić argumentacji Dyrektora IS, która legła u podstaw stwierdzenia, że skarżący nie wykazał braku winy w uchybieniu terminu do wniesienia odwołania. WSA wskazując na regulację art. 121 § 1 o.p. podniósł, że postępowanie prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych to takie postępowanie, które uwzględnia zarówno interes publiczny, jak i słuszny interes podatnika. Organ podatkowy powinien brać pod uwagę wszelkie okoliczności sprawy, w tym także

indywidualne właściwości i cechy strony postępowanie jeżeli znajdują one potwierdzenie w aktach sprawy i mogły mieć obiektywnie wpływ na sposób postępowania podatnika. Z akt sprawy wynika, że skarżący jest osobą cierpiącą na zaburzenia psychiczne, na tą okoliczność złożył stosowne dokumenty. Organowi podatkowemu pierwszej instancji okoliczność ta była znana, skoro sugerował ustanowienie pełnomocnika właśnie ze względu na powyższe. Z wyjaśnień strony, nie kwestionowanych przez Dyrektora IS wynika, że wyjazd do O. był skutkiem nasilenia choroby i braku możliwości samodzielnego funkcjonowania. Skarżący wskazał też na stany lękowe i myśli samobójcze. Wobec powyższego, w ocenie WSA niezrozumiałym jest czynienie stronie zarzutu, że zamiast dokładać staranności w prowadzeniu swoich spraw urzędowych powzięła wysiłki celem poratowania własnego zdrowia. WSA zauważył, że w odpowiedzi na skargę

Dyrektor IS formułuje wprost ocenę, że o braku należytej staranności świadczy, że skarżący wyjeżdżając na ponad 2 miesiące nie ustanowił pełnomocnika. Z akt sprawy, a w szczególności z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia nie wynika jednak, na podstawie czego Dyrektor IS wnioskuje, że w dacie wyjazdu skarżący wiedział na jaki okres wyjeżdża, co czyni przedstawioną ocenę arbitralną, naruszającą art. 191 o.p. WSA

poniósł także, że w Ordynacji podatkowej brak jest przepisu, który nakładałby na stronę obowiązek ustanowienia pełnomocnika. Jest to jej prawo a nie obowiązek. Pełnomocnik ma bowiem chronić interesy podatnika, a nie ułatwiać działanie organom administracji publicznej. Jedyny przypadek, gdy strona ma obowiązek ustanowić pełnomocnika został określony w art. 147 o.p. Strona została zobowiązana do ustanowienia pełnomocnika do doręczeń w przypadku wyjazdu za granicę na okres, co najmniej dwóch miesięcy. Zatem brak należytej staranności w prowadzeniu własnych spraw, nie może przejawiać się w braku ustanowieniu pełnomocnika. WSA odniósł się także do twierdzenia organu, że strona po powrocie do G. w dniu 9 stycznia 2011 r. powinna udać się do urzędu skarbowego i dowiedzieć się o stan sprawy. WSA zauważył, że Naczelnik US poinformował stronę, iż sprawa zostanie załatwiona w terminie do 31 grudnia 2010 r. Skoro skarżący po powrocie z O. nie odnalazł awizo, miał uzasadnione prawo pozostawać w przekonaniu, że decyzja zostanie dopiero wydana. To przekonanie, zdaniem WSA, znajdowało dodatkowe uzasadnienie w tym, że strona skarżąca złożyła nowe wnioski dowodowe w sprawie.

Dostrzegając i aprobując formułowaną w orzecznictwie tezę, że bark winy wiąże się z obowiązkiem dochowania przez stronę należytej staranności przy dokonywaniu czynności procesowych, WSA zwrócił uwagę, że owa należyta staranność musi być oceniana z uwzględnieniem okoliczności faktycznych

konkretnej sprawy, i nie chodzi tutaj o wiedzę, czy doświadczenie życiowe podatnika ale zobiektywizowaną zdolność postrzegania i reagowania na rzeczywistość.

Jak dalej wskazywał WSA, organ podatkowy dostrzegł, że strona wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu nie dokonała czynności, dla której termin został ustanowiony. Wprawdzie organ podatkowy nie wywodził z tego ustalenia konsekwencji prawnych należy jednak przypomnieć, że NSA w uchwale z 21.04.2009 r. sygn.

akt II FPS 9/08 sformułował pogląd prawny, wedle którego niedopełnienie obowiązku złożenia odwołania jednocześnie z wnioskiem o przywrócenie terminu jego wniesienia, o którym mowa wart. 162 § 2 o.p., stanowi brak formalny podania. W przypadku jego wystąpienia organ podatkowy właściwy do rozpoznania odwołania powinien wezwać stronę - na podstawie art. 169 § 1 wspomnianej ustawy - do usunięcia braku w terminie 7 dni z pouczeniem, że niewypełnienie tego warunku spowoduje pozostawienie podania bez

rozpatrzenia (zob. ONSAiWSA, 2009/4/65). Wobec powyższego WSA na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a uchylił zaskarżone postanowienie.

Wnosząc do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną od powyższego wyroku WSA, Dyrektor IS (reprezentowany przez pełnomocnika – radcę prawnego) zarzucił WSA naruszenie przepisów

postępowania, których uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy tj:

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a. w związku z art. 187 § 1, art. 191, art. 122, art. 162 § 1 i § 2 o.p. poprzez dokonanie przez WSA błędnej oceny stanu faktycznego ustalonego w sprawie przez organy podatkowe;

WSA nie uwzględnił jako wystarczające ustaleń organu podatkowego dotyczących uchybień podatnika w związku ze złożonym wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, co tym samym

przyczyniło się do wydania orzeczenia przez WSA wbrew 151 p.p.s.a.,

b) art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a. w związku z art. 106 § 3 p.p.s.a. i art. 133 § 1, art. 134 § 1 p.p.s.a., gdyż WSA nie dokonał oceny dokumentów załączonych przez podatnika do skargi; nie dokonał w sposób

prawidłowy kontroli, o której mowa w art. 3 § 2 p.p.s.a. skażonego postanowienia,

c) art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a. w związku z art. 141 § 4 p.p.s.a. oraz art. 153 p.p.s.a., poprzez zawarcie w uzasadnieniu skażonego wyroku błędnej oceny prawnej i wskazań dla organu co do dalszego

postępowania; związanie organu błędnymi zaleceniami przy ponownym rozpoznawaniu sprawy na skutek pominięcia zdarzenia z 14.02.2011 r. (pozyskania informacji przez podatnika o wydanej decyzji wymiarowej za 2005 r. w podatku dochodowym od osób fizycznych z doręczonego mu tytułu wykonawczego).

Wobec powyższego wnoszono o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości, przekazanie sprawy WSA do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie od skarżącego na rzecz Dyrektora IS kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej zostały uszczegółowione powyższe zarzuty. Skarżący nie skorzystał z możliwości udzielenia odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, dlatego podlega oddaleniu.

Stosownie do treści przepisu art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej i z urzędu bierze pod uwagę jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie stwierdza się, aby zaistniały przesłanki dające podstawę do unieważnienia zaskarżonego wyroku. Oznacza to związanie sądu odwoławczego zarzutami i wnioskami skargi kasacyjnej, które mogą dotyczyć wyłącznie ocenianego wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny za niezasadne uznaje zarzuty skargi kasacyjnej wywiedzione na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a. w związku z art. 187 § 1, art. 191, art. 122, art. 162 § 1 i § 2 o.p., poprzez dokonanie przez WSA błędnej oceny stanu faktycznego ustalonego w sprawie przez organy podatkowe. WSA w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku uchylającego opisane na wstępie postanowienie w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania, zasadnie zakwestionował ustalenia organów podatkowych w zakresie daty ustania przyczyny uchybienia terminu do wniesienia odwołania przez skarżącego. Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę Dyrektorowi IS, że stosownie do treści art. 162 § 2 o.p., podanie o przywrócenie terminu należy wnieść w ciągu 7 dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminowi. Wykładnia językowa wskazywanego wyżej zwrotu "od dnia ustania przyczyny uchybienia terminowi" pozwala na stwierdzenie, że ów "dzień" ustania przyczyny uchybienia terminowi powinien być datą pewną, nie opierającą się na domniemaniu faktycznym. W rozpatrywanej sprawie organy podatkowe nie wykazały, że skarżący

dowiedział się o wydanej decyzji w dniu 14 lutego 2011 r. Organy wykazały, że skarżący w dniu 14 lutego 2011 r. otrzymał przesyłkę z zawartością w postaci tytułu wykonawczego, w którym uwidoczniono wydanie tzw. decyzji wymiarowej za 2005 r. Nie wiadomym jednak jest, czy w danym dniu (14 lutego 2011 r.) ją otworzył, zapoznał się z jej treścią. Za nie oparte na jakichkolwiek faktach należy uznać stwierdzenie autora skargi kasacyjnej (str. 5 uzasadnienia skargi kasacyjnej), że z "...akt sprawy wynika, że podatnik uzyskał informację o wydaniu decyzji w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. – dnia 14.02.2011 r."

Z akt sprawy bezspornie wynika, że organy co najwyżej wykazały, że skarżący w tym dniu, tj. 14.02.2011 r.

mógł dowiedzieć się o wydanej wyżej opisanej decyzji (domniemanie faktyczne). Brak zatem wykazania, że skarżący dowiedział się (a nie tylko mógł dowiedzieć się), czyni w tym zakresie bezzasadnym zarzut skargi kasacyjnej. Słusznie zatem przyjął WSA w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że datą pewną, kiedy skarżący dowiedział się o wydaniu decyzji był dzień 16 lutego 2011 r., podczas jego pobytu w Drugim Urzędzie Skarbowym w G. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zasadnie przyjął WSA, że skoro ustanie przyczyny uniemożliwiającej złożenie odwołania (dowiedzenie się o wydanej decyzji) miało miejsce dla skarżącego 16 lutego 2011 r. (data pewna), a wniosek został przez niego złożony za pośrednictwem poczty w dniu 22 lutego 2011 r. (data pewna), to uznać należy, że skarżący w tym zakresie dochował 7 dniowego terminu, o którym mowa w art. 162 § 2 o.p.

Mając na uwadze powyższe wywody, Naczelny Sąd Administracyjny za całkowicie chybione uznaje zarzuty skargi kasacyjnej naruszenia przez WSA przepisów art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a. w związku z art. 106 § 3 p.p.s.a. i art. 133 § 1, art. 134 § 1 p.p.s.a. WSA dokonał oceny dokumentów załączonych przez podatnika do skargi. WSA dokonał w sposób prawidłowy kontroli na podstawie przepisu art. 3 § 2 p.p.s.a. uprzednio

zaskarżonego postanowienia. Również nietrafne są zarzuty zawarte w skardze kasacyjnej, odnoszące się do naruszenia przez WSA przepisów art. 145 § 1 pkt 1 lit. "c" p.p.s.a. w związku z art. 141 § 4 p.p.s.a. oraz art.

153 p.p.s.a. WSA zawarł bowiem w uzasadnieniu skażonego wyroku właściwą ocenę prawną i prawidłowe wskazania dla organu, co do dalszego postępowania.

Reasumując Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że dokonując wykładni pojęcia "dzień ustania przyczyny uchybienia terminowi", zawartego w treści przepisu art. 162 § 2 o.p. należy mieć na uwadze zdarzenie potwierdzone (nie domniemywane) oparte na dacie pewnej.

W konsekwencji mając na uwadze powyższe wywody, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej na podstawie art. 184 p.p.s.a. O kosztach orzeczono na podstawie przepisu art. 204 pkt 2 p.p.s.a.