Super-multiplety
Na początku lat 60-tych zeszłego stulecia, niezależnie Gell-Mann i Neewman zauważyli, że ze względu na ten sam spin i parzystość, dziwność oraz zbliżone masy, hadrony można pogrupować w tzw. multiplety, które z kolei grupują się w supermultiplety tworzące singlety, oktety i dekuplety.
Po wprowadzeniu wielkości związanej z liczebnością danego multipletu – tzw. izospinu I=(N-1)/2 oraz hiperładunku (Y=B+S, gdzie B - liczba barionowa, S – dziwność) i wykreśleniu zależności tych wielkości (dokładniej wykresu hiperładunku vs. rzut izospinu na „wyróżniony kierunek” I3) dla poszczególnych supermultipletów uzyskano charakterystyczne regularne figury geometryczne.
Sytuacja przypominała pierwsze próby klasyfikacji pierwiastków w tablicę Mendelejewa. Super- multiplety pozwoliły przewidzieć istnienie nowych cząstek. Hipoteza kwarków była „w drodze”.
p+ Y
-1/2 +1/2
Ξ0
-
+
0
+ n0 S=0
S=-1
S=-2
1
-1
Q=-1 Q=0
Q=+1 +1 I3
0 -1 -1
K+ Y
-1/2 +1/2
K0
K-
-
0
+ K0 S=+1
S=0
S=-1
1
-1
Q=-1 Q=0
Q=+1 +1 I3
0
S=0 -
S=-1
S=-2
S=-3
0 + ++
*- *0 *+
*- *0
- Y
I3
Oktet mezonów o spinie s=0- Oktet barionów o spinie s=(1/2)-
Dekuplet barionów (tzw. rezonansów) s=(3/2)-
