ISSN 0 2 0 9 -0 1 2 0 ,'462
C ztery pory roku w duchowym życiu:
W IOSNA
Syndrom spadłego liścia
KUBA , KAJMANY- "
“ EKSVK< - js E U Z E ,” '1
GWATEMALA /^H O N D U R A ^ ' / % ^
SALW ADOR NIKARAGUA
KOSTARYKA p ANAMA
_________ i / k
Św ieży pow iew z Gwatemali
numerze
3 S łow o w s tę p n e red ak tora n a c z e ln e g o N iew ielką masz m o c ...
4 A utom at do odpuszczania grzechów 6 C ztery pory roku w duchow ym
życiu: W IO SN A
8 Miniatury e g z e g e t y c z n e Krew za krew niew inną
10 Rezultaty namaszczenia
11 U m arł lecz żyje
1 2 Porozm aw iajm y
• Syndrom spadłego liścia
• Błogosławieństwo adopcji
1 8 Cierpienie w życiu człowieka wierzącego
21 Biblia i te o lo g ia
• Spirytuałowie w XIV wieku
• Zbawienie bez ofiary Chrystusa?
2 4 Poznajm y się O g ło sze n ia
2 5 Świeży pow iew z Gwatemali
2 8 W ia d o m o ści z e św iata W ia d o m o ści p olon ijn e
2 9 Półka z ksigżkam i
3 0 M iędzy w ierszam i Krzyż...
3 1 C hw ila d la aud iofila Rebecca St. James
31 R ecen z je
Kobieta w czasach wypraw krzyżowych
N a okładce wykorzystano zdjęcie autorstwa Renaty Zdanowskiej z Siedlec,
8 Miniatury egzegetyczne Krew za krew niewinną
Cierpienie w życiu człow ieka wierzącego
2
C H R Z E Ś C IJ A N IN 3-4/99 (566-567)
SŁOWO W STĘPNE REDAKTORA NACZEL
Niewielką masz moc
# # #„Bo choć niewielką m asz moc, jednak z a chowałeś moje Słowo i nie zaparłeś się mojego imienia” - takie słow a w y w y ższo n y P an za p o śre d n ictw e m ap o sto ła J a n a sk iero w ał do zb o ru w m ieście Filadelfia, w Azji M n ie j
szej ( O b j 3 ,8 ). B y ło to n a jm ł o d s z e ze w szy stk ic h s ie d m iu m ia st w y m ie n io n y c h na p o czątk u księgi Apokalipsy. Z a ło ż o n o je w II w ie k u p rz e d C h r., aby b y ło „ o ś ro d kiem szerzen ia greckiego jęz y k a i greckiej lite ratu ry w s p o k o jn y m k raju p rz y p o m o c y p o k o jo w y c h ś r o d k ó w ” . I p r z e tr w a ło n a sw ym p o s te ru n k u ja k o w o ln e m iasto g rec
kie i zarazem o sta tn i b a stio n azjatyckiego ch rześcijań stw a w ś ró d m o rz a islam u aż do X IV w. p o C h r. D zisiaj j e s t to n iew ie lk ie m iasteczk o w T urcji, n azy w a się A lasehir.
N a d al m ieszkają tam chrześcijanie.
S
ukces, pow odzenie, tłu m y zwolenników, o g ro m n e p oparcie, w ielk ie liczby - to dzisiaj robi wrażenie. Także i w naszym środowisku. Jeśli konferencja - to przynajm niej kilkutysięczna, jeś li z b ó r - to d y n am iczn ie rozw ijający się, jeśli d o b ry kaznodzieja - to głoszący d o tłum ów . I rzeczywiście, chrześci- j aństw o z ielo n o św iątk o w o -ch ary zm aty czn e rozwija się w tem pie zdum iew ającym . O stat
nio przekroczyło liczbę pól m iliarda n a dw a m iliardy wszystkich chrześcijan. W ostatnich latach stało się dru g im co do wielkości n u r tem w chrześcijaństwie. C zęsto o tym pisze
m y w naszym m iesięczniku - dla informacji, dla pokrzepienia serca, a też z w dzięczności Bogu. W ielkie zbory są znane na całym świę
cie, o nich się pisze, je się odw iedza i naśladu
je. Potężne ewangelizacje przyciągają tłu m y i dzięki tem u cale aglomeracje miejskie czy re
giony dow iadują się o istnieniu żywego Ko
ścioła.
Je d n a k statystyki podają także to, że p o nad potow a ew angelicznego chrześcijaństw a n a całym świecie to zbory m ałe, kilkunasto lub kilkudziesięcioosobow e. Tam też tru d zą się m ilio n y o d d an y ch B o g u d u szp asterzy i kaznodziejów, m ężczyzn i kobiet. To dzięki ich w iernej, m rów czej pracy każda „Boża ro ślinka” je s t pieczołow icie doglądana i pielę
g n o w a n a. Te n ie w ie lk ie z b o ry i m a lu tk ie społeczności d o m o w e rów nież sprawiają, że
c o d zien n ie „zaludnia się n ieb o ” - używając p o w iedzenia R ein h ard a B onnkego. D la p o krzep ien ia serc p rz y p o m n ę w ięc kilka zna
ny ch faktów biblijnych.
to G ed eo n . M ło d y m arzyciel tęsknią
cy za n a w r o te m c u d o w n y c h w y d a rz e ń sp rz ed d w u s tu lat, k ied y to B ó g p o p rzez c u d a i znaki p ro w ad ził swój n aró d d o Z ie m i O b ie ca n ej. Podczas m łó c e n ia p sz e nicy, k tó rą zam ierzał u kryć p rzed n ajeżdża
ją c y m i d o m o stw a Iz ra e litó w M a d ian itam i, dośw iadcza n iezw ykłych o d w ied zin . „Idź z tą siłą, ja ką posiadasz, i wybaw Izraela z ręki M adianitów. C z y ż nie J a ciebie posyłam ?” - m ó w i d o n ie g o a n io ł w im i e n iu J a h w e .
„Wybacz, Panie mój! - odpowiedział mu - ja kże wybawię Izraela? Ród mój jest najbiedniejszy w pokoleniu Manassesa, a ja jestem ostatni w domu mego ojca. Pan mu odpowiedział: Ponieważ Ja będę z tobą, pobijesz M adianitów ja k jednego m ęża” (Sdz 6 ,1 4 -1 6 B T ). G e d e o n m iał d o d yspozycji 32 tysiące w o jo w n ik ó w , k tó rzy zgłosili się do w yzw oleńczej arm ii. W w y n ik u nakazanej p rzez B oga selekcji od p ad ło z tej liczby n a jp ie rw 22 000, p o te m 9700.
Tylko trz y s tu w y s ta rcz y ło B o g u , aby w y zw olić Izraela. Pom yślm y, w ystarczył B ogu m niej n iż j e d e n p ro c e n t w szystkich o c h o t
ników ! Selekcja ta p o tw ierd ziła B ożą p raw dę, że „wie/u jest powołanych, ale mało wybra
n y ch ” . B o , j a k c z y ta m y w A p o k a lip s ie , ,ßaranek zwycięży ich ( ...) a z nim ci, którzy są powołani i wybrani, oraz wierni” (O b j 17,14).
P o w o ła n y c h b y ło aż 32 tysiące, ale w ś ró d n ich 22 tysiące okazało się tch ó rzam i, w y brali bezp ieczn e o b serw o w an ie b itw y z d o m o w eg o zacisza. Z 10 tysięcy w y b ran y ch aż 9700 okazało się być m n iej g orliw ym i i o d d an y m i żo łn ierzam i n iż ta garstka trzy stu - w ie rn y ch i g otow ych n a w szystko.
W iern o ści m o g li d ow ieść także u c z n io w ie Jezusa, gdy ich M istrz i N auczyciel skie
row ał do n ich tru d n e d o przyjęcia słowa. Ta
„ tw ard a m o w a ” z g o rszy ła w ię k sz o ść Je g o uczniów ; w oleli zaw rócić i ju ż z N im więcej n ie c h o d z ić (J 6 ,6 6 ). W ię c J e z u s z a p y tał D w u n a s tu : „ C z y i w y chcecie odejść?" N a szczęście apostoł P io tr p rzy to m n ie o d pow ie
dział za w szystkich: „Panie, do K O G O pój
dziemy? T Y masz słowa żywota wiecznegt W ieczernika dotrw ało z n ich je d n a k tylko je denastu, b o je d e n zdradził M istrza, a i sam P io tr o m ało co nie odpadł z p o w o d u lęku o w łasne życie. C iekaw e, że n a zielonośw iąt
kow ym nabożeństw ie inaugurującym istnie
nie Kościoła, było tylko 120 osób! G dzie w ty m czasie przebyw ali pozostali, ci z licznych tłum ów , które w cześniej tow arzyszyły J e z u sowi? C zyżby Jezu s nie pozostaw ił p o sobie więcej niż ow ych stu dw u d ziestu w iernych?
Ale to chyba nie o liczby c h o d z i...
K ró le s tw o B o ż e d a n e j e s t „ m a leń k iej trz ó d c e ”. S am J e z u s zob o w iązał się h o n o ro w ać sw oją o b ecn o ścią każde zg ro m a d ze n ie się o w y c h „ d w ó ch lu b trz e c h w Je g o im ie n iu ”. D lateg o też ap o sto ł Paw eł z taką d u m ą p o d k re ślał, że głosi C h ry s tu s a „na
pominając i nauczając K A Ż D E G O człouńeka we wszelkiej mądrości, aby stawić G O dosko
nałym w Chrystusie Jezusie”)Kol 1,28). Tak, w o c za ch B o ż y ch k ażd y z nas o d d z ie ln ie m a o g ro m n ą w arto ść. To praw da, że Jezu s u m a rł za cały św iat, za w s z y s tk ic h lu d zi, ale D o b ry P asterz stale szu k a je d n e j zg u b io n e j o w ie cz k i. To p ra w d a, że w n ieb ie ch w alić G o b ę d zie n ie p rz e lic z o n y tłu m - j a k czy tam y o ty m w A pokalipsie - ale ten t ł u m to n ie b e z ła d n e z b ie g o w is k o , lecz z g ro m a d z e n ie się B ożej ro d z in y , B o ż y ch d z ie ci. B o k ażd y z n ic h z o sta ł o so b iście, p o je d y n c z o n a r o d z o n y z s a m e g o B o g a p rzez S ło w o B oże i D u c h a Ś w iętego.
sw ojej arcy k a p ła ń sk ie j m o d litw ie n a s z P a n p o w ie d z ia ł: ,ß lb o w ie m dałem im słowa, które m i dałeś, i oni je przyjęli i praw dziw ie poznali, że od ciebie wyszedłem, i uwierzyli, że mnie posłałeś” (J 17,8). W szyst
ko, co J e z u s zostaw ił p o sobie - to d ep o zy t S łow a B ożego p rzek azan eg o garstce zalęk
n io n y c h u czniów . C z y tg n ie za m ało ja k n a ta k o g ro m n e i o d p o w ie d z ia ln e p r z e d się w z ię c ie , j a k im j e s t z b a w ie n ie św iata?
S łow a - w ie m y d o b rz e ja k są u lo tn e , ty m bard ziej, że p rz ek azan e zostały lu d zio m , a ci byw ają tak b a rd zo n ie p e w n i i z m ie n n i...
C z y n ie b y ło to zbyt d u ż e ryzyko ze stro n y Jezu sa? C h y b a je d n a k nie. W ie rn e trw an ie p rz y P a n u zaw sze zap e w n ia sukces B ożej ew angelii. B o to O n daje o tw a rte d rzw i; to O n sp ra w ia, że B o ż y p r z e c iw n ic y p r z y c h o d zą d o B o żeg o o łta rza z p łaczem w y z n ając sw o je g rz ec h y ; to O n sp raw ia, że Je g o K ościół ro śn ie B o ży m w z ro stem .
C H R Z E Ś C IJ A N IN 3-4/99 (566-567)
3
C oraz bardziej lubim y korzystać z ro z m a ity c h a u to m a tó w . W ybaw iają nas o ne z kłopotliw ego stawania oko w oko z d ru g im człowiekiem . N ie lu b im y n iepotrzebnych pytań, podejrz
liw y c h s p o jrz e ń , n ie k o m p e te n c ji i h u m o ró w drugiego człowieka.
A w ię c b a n k o m a t p o z w a la n a m pobrać sw oje pieniądze bez obawy, że ktoś naprzeciw ko będzie n am „zaglą
dał do k ie sz e n i” i patrzył, że m am y ich tak m ało albo tak dużo. Dzieciaki w yrastające w „błogosław ionej” k u l
tu rz e Z a c h o d u bez obaw y spotkania się z w y m o w n y m spojrzeniem sprze
daw czyni m o g ą kupić sobie w przyja
zn y m au to m acie paczkę papierosów , a m ło d zień cy - bez najm niejszego za
żenow ania - pierw szą prezerw atyw ę.
J a k to d o b rze, że w ynaleźli te a u to m aty - m y ślim y - i coraz bardziej w y z w alam y się z zależn o ści od in n y c h lu d z i, i o d u d rę k i staw an ia z n im i oko w oko.
Im bardziej czujemy, że robim y coś nie tak, tym bardziej chcem y zacho
wać anonim ow ość i swoje sprawy za
łatwiać raczej z autom atam i niż z ludź
m i. Tutaj potrzeba tylko m ieć m onetę!
R o zm aite au to m a ty w y naleziono, aby ułatwić ludziom życie. Aby mogli m ieć i robić, czego tylko zapragną o każdej porze dnia i nocy. Im bardziej pow szechna je s t jakaś potrzeba w śród ludzi, tym silniejsze dążenie do zaspo
kajania jej w autom atyczny m achinal
ny sposób, bez konieczności każdora
z o w e g o t łu m a c z e n ia p rz y c z y n je j powstania.
N ie w szyscy są tego św iadom i, że gotówka, puszka coca coli albo paczka p a p iero só w n ie są w cale najbardziej p o w s z e c h n ą p o t r z e b ą c z ł o w i e ka.Istnieje b o w iem potrzeba dotyczą
ca w szy stk ich lu d z i, potrzeb a, która wypala um ysł zarów no m ężczyzn, ja k
i kobiet, dzieci i dorosłych, biednych i bogatych! Jest to potrzeba przebacze
nia. P o trzeb a o d p u szczen ia naszych grzechów!
C zy m o ż n a je d n a k w ynaleźć jakiś au to m at do obsługi lu d zi w zakresie tej potrzeby?
Baranek Boży, który gładzi grzech świata
Z g r o m a d z o n y m n a d J o r d a n e m p o k u tu jący m tłu m o m J a n C h rzciciel z a p r e z e n to w a ł Z b a w ic ie la , k tó r y p rz y sz e d ł zbaw ić sw ój lu d o d je g o g rzech ó w (M t 1,21). Takie było za
d a n ie J a n a ; w n a tc h n ie n iu D u c h a Ś w ięteg o d o k o n ać p re z e n ta c ji M e sjasza i odejść w cień. Słow a, k tó re p r z y ty m w y p o w i e d z i a ł m a ją o g ro m n e znaczenie, b o w iem nie tyl
ko przedstaw iają n a m O so b ę Z b a w i
ciela, ale ró w n ie ż w sk azu ją, w ja k i sposób odpuszcza O n grzechy.
W yrażenie gładzić grzech m oże p ro w adzić d o u p ro szczo n eg o w n io sk u , że w w yniku w yznania g rzechu i aktu w iary w B oże p rzeb aczen ie, g rzech p o p ro stu znika w raz ze w szystkim i sw o im i sk u tk a m i i n ik o m u j u ż nie ciąży. Je d n a k greckie słow o airo (pod
nosić, brać, zabierać, usuwać, nieść) w skazuje, że to gładzenie n ie polega na zniknięciu grzechu, ale na tym , że ciężar i wszystkie następstw a każdego naszego grzechu, k tó ry M u w yznaje
m y bierze na siebie Jezu s C hrystus.
B ardzo ja sn o w skazuje n a to zn a
n y f r a g m e n t p r o r o c t w a Iz a ja s z a :
„Lecz on nasze choroby nosił, nasze cier
pienia w ziął na siebie. A my mniemałi- śmy, że jest zraniony, p rzez Boga zbity i wmgczoMy. Tecz o» zraniony Jesf za wy- stępki nasze, starty za w iny nasze. U ka- rany zojfaf dla naszego zbawienia, a Jggo ranam i Jesie/my wleczeni. M#zyscy Ja&
owce zbłądziliśmy, każdy z nas na wła-
Baranek Boży,
sną drogę zboczył, a Pan jego dotknął ka- rg za wing nas wszysfkicb. (... J O n io poniósł grzech w ielu i w staw ił się za przestępcami” (53,4-6. 12b).
T ak w ię c S y n B o ż y z d e jm u je z nas b rz e m ię g rz e c h u i b ie rz e j e na siebie. O czyw iście tylko w tedy, gdy się przed N im u k o rz y m y i G o o to poprosim y, a to z kolei w ym aga n a w iązania osobistego k o n ta k tu z B o giem . N ie m a m y tu d o czynienia z ja k im ś m a g ic z n y m a u to m a te m do o czy szczan ia z g rzech ó w , czym ś w rodzaju au to m a tu pralniczego, dzia
łającego w e d łu g sch em atu : zgrzeszy
łem - przychodzę - wypowiadam okre
ślone słowa skruchy - automat działa - jestem czysty!
M u szę przyjść do O so b y Z b aw i
ciela i nawiązać w ięź osobistą. P rze
prosić! P oprosić, by w ziął na siebie je s z c z e i te n k o le jn y m ó j g rz e c h .
M u s z ę s ta n ą ć z N i m o k o w o k o , poddać się osądow i Jeg o spojrzenia!
O n patrzy na m o je serce, zna m o ty w y i w ie , czy rz e c z y w iśc ie je s te m skruszony, czy żałuję, że p o p ełn iłem te n grzech.
C o ś ta k ie g o n ie o d b y w a się w k o n w e n c ji h a p p e n in g u . N ie n a stę p u je auto m aty czn ie, w e d łu g klucza:
w rzuć monetę i chwilę poczekaj. Z a każ
d y m ra z e m m a m y d o c z y n ie n ia z O sobą, z B ogiem , z je d y n y m B aran
k ie m B o ży m , k tó ry nas u m iło w a ł, c h ce brać n a sie b ie c ię ż a r naszeg o g rz e c h u , ale u w ag a! J e s t B o g iem ! C h o c ia ż c h c e , m o ż e n ie w z ią ć n a siebie czyjegoś g rzech u , gdy n ie w i
dzi sk ru sz o n e g o serca, gdy w y z n a n iu nie to w arzy szy szczera p o k u ta.
W każdym bądź razie, o d puszczenie g rz e c h ó w zaw sze w y m a g a ć b ę d z ie o so b iste g o p rz y jścia w p o k o rz e do Zbaw iciela i zdania się na Jeg o oso
bistą łaskę.
4
C H R Z E Ś C I J A N I N 3-4/99 (566-567)który gładzi grzech świata" (J 1,29)
Smutna tendencja do automatyzowania sprawy odpuszczania grzechów
P roszę tylko pom yśleć ja k bardzo w obec tego pobłądzili ludzie, którzy nie znają Boga, a k tórzy w swojej re ligijności p ró b u ją znaleźć rozw iąza
nie palącego p ro b le m u grzechu.
Chociaż w iadom o z Pisma, że tylko Bóg m oże odpuścić grzech, nie stają w tej spraw ie każdy sam b ezp o śred n io przed Jezusem C hrystusem , tylko p o szli w kierunku autom atyzow ania. W k atolickich św iątyniach p ojaw iły się konfesjonały (specjalne m eble kościel
ne), do których podchodzą ludzie ob
ciążeni grzechem , niczym spragniony człowiek do autom atu z puszkam i co
ca-coli, by o trzy m ać ro zg rzeszen ie.
P rzychodzą m asow o do kon fesjo n a
łów, bo łudzą się (i są łudzeni), że bez k rę p u ją c e g o staw an ia o k o w o k o z O so b ą Zbaw iciela zostaną uw olnieni od ciężaru grzechu.
Tendencję do automatyzowania od
p u sz c z a n ia g rz e c h ó w o b se rw u je m y niestety także w środowiskach ewange- likalnych. Łatwo zauważyć, że w dzia
łalności wielu ewangelistów sprawę od
puszczenia grzechów sprowadzono do krótkiego zbiorowego w yznania grze
chów przez grzeszników (często pod dyktando ewangelisty) i natychm iasto
wego uznania tej sprawy za załatwioną.
W iadomo, że tak naw rócony grzesznik będzie wkrótce narażony na pew ien au
tomatyzm: wyznaję - popełniam grzech - wyznaję - znowu popełniam grzech - zno
wu wyznaję i tak w kółko Macieju, co opacznie pojęte, niby służy upowszech
nianiu Bożej łaski. Wyraźnie przestrze
ga przed tym Słowo Boże:
„Cóż więc powiemy? C zy mamy pozo
stać w grzechu, aby łaska obfitsza była? Prze
nigdy! Jakże my, którzy grzechowi umarli
śmy, jeszcze w nim żyć mamy?” (Rz 6,1-2).
D uża częstotliwość korzystania z ja kiegoś au to m a tu m oże spraw ić saty
sfakcję in ic ja to ro m ustaw ien ia go w publicznym miejscu, ale na pew no nie sprawia przyjem ności Bogu to, gdy J e go dzieci reklam ują obfitość łaski B o
żej przez to, że tak często m uszą z niej korzystać.
Taką tendencję do automatyzowania sprawy oczyszczenia z grzechów obser
w ujem y też na przestrzeni lat w życiu poszczególnych chrześcijan. Coraz czę
ściej wyznanie grzechów jest wypowia
dane na je d n y m oddechu z dziękczy
nieniem , słowam i uwielbienia Boga, a nieraz bez nawiązywania osobowej re
lacji z Bogiem. W yznanie grzechu jest po prostu skierowane w przestrzeń - i zdaje się nam, że ju ż wszystko załatwio
ne. O tóż w ten sposób nie m oże to być i nie jest załatwione!
Gdy ktoś tak lekko i powierzchownie podchodzi do kwestii odpuszczenia grze
chów, tym samym udowadnia, że nie zna Boga, że nie m a świadomości rangi i cię
żaru gatunkowego całej sprawy!
Wezwanie do opamiętania
Ponieważ nie m a i nie m oże być au
to m a tu d o o d p u sz c z a n ia grzechów , Słowo Boże wzywa nas do opamiętania i zaprzestania grzechu!
C ó ż ted y ? C z y m a m y g rzeszy ć, dlatego że nie jesteśm y pod zakonem , lecz p o d łaską? Przenigdy! (Rz 6,15).
„Przeto upamiętajcie i nawróćcie się, aby były zgładzone grzechy wasze” (D z 3,19).
Te i in n e fra g m e n ty P ism a dają w iele do m yślenia. O k azu je się, że:
Baranek Boży, Jezus C hrystus, zdej
m u je z grzeszn ik a b rz e m ię g rzech u w ów czas, gdy w id zi, że te n docenia okazaną m u łaskę, że m a bojaźń Bożą i
nie traktuje łaski Bożej jako przyzw o
lenia na dalsze popełnianie grzechu.
Baranek Boży bierze na siebie nasze grzechy gdy widzi nasze upamiętanie, gdy naprawdę nawracamy się do Boga.
W yznaniu naszego grzechu m usi towa
rzyszyć w ew nętrzna skrucha i szczera chęć zm iany postępowania.
D la te g o te ż S ło w o B oże w zy w a w ierzący ch : O p a m ię ta jc ie się n a re szcie i n ie grzeszcie; albow iem n ie którzy nie znają Boga; dla zaw stydze
nia w aszego to m ów ię (IK o 15,34).
Gdybyśm y mieli do dyspozycji au
tom at odpuszczający grzechy nie m u sie lib y ś m y z a p rz e sta w a ć g rz e sz y ć . Wręcz odw rotnie, bylibyśmy zachęca
ni, by korzystać z niego jak najczęściej, bo po to ustawia się dla ludzi autom aty zaspokajające ich potrzeby. N ie widzia
łem jeszcze, by np. na automacie z p u szkami coca-coli był napis wzywający do zaprzestania jej picia. Ale w zakresie problem u grzechu nie m a i nigdy nie będzie żadnego uproszczonego rozwią
zania. W szystkim nam został dany J e dyny Zbawiciel, Jezus Chrystus!
O to B ra n e k B o ż y k tó r y g ła d z i grzech świata! C zy G o naprawdę zna
my? C zy ośm ielim y się traktować G o ja k „au to m at” do odpuszczania grze
chów, wiedząc, że abyśmy m y byli wol
ni od kary za nasz grzech, O n osobiście m usi wziąć na siebie ten ciężar i ponieść go na Golgotę? C zy znając Boga, w ie
dząc co robim y Zbawicielowi, będzie
m y m ogli nadal tak lekkom yślnie p o pełniać grzech? O nie!
O t o B a ra n e k B oży, k tó ry g ła d z i grzech świata! O n chętnie weźm ie każ
dy nasz grzech, gdy do Niego przyjdzie
m y ze skruszonym sercem i szczerze nawrócim y się do niego. Opamiętajmy się nareszcie i nie grzeszmy!
M a ria n B ie r n a c k i
C H R Z E Ś C IJ A N IN 3-4/99 (566-567)
5
Cztery pory roku w duchow ym życiu:
WIOSNA O
C h c i a ł a b y m p r z e d s t a w i ć d r u g ą c z ę ś ć o m ó w ie n ia k sią ż k i „The S p iritu a l S easons o f L if e ” (C z te r y p o r y ro k u w d u c h o w y m ż y c iu ), napisanej p r z e z D a v id a Swana, p a stora d u ż e g o z b o r u w M alezji.
U w ażam , ż e p o ru szo n e zagad n ien ia d otyczą k a żd eg o z nas. M im o, iż zn ajd u jem y się w różn ych fazach n a szeg o d u ch ow ego ro z w o
ju i m am y in n e d ośw iadczenia, to jed n a k istnieją p ew n e w sp óln e cykle, j a k im w szyscy p od legam y w n aszym duch ow ym życiu. N o w o naw róconym lu d z io m p r z e ż y w a ją c y m w sw ym ż y c iu d u ch o w y m w io sn ę , tr z e b a k o n ie c z n ie zw rócić uw agę na fakt, ż e pory roku się zm ieniają i n ie za w sze je st p rzyjem nie ciep ło , n ie za w sz e św ieci słońce. W tedy m o ż e łatw iej b ę
d z ie im zn ie ść m ro ź n e p od m u ch y w iatru, gdy n ad ejd zie zim a. R ó w n ież słu d z y B o ż y p rzeżyw ający p e łn ię lata w słu żb ie dla Pana m ogą się czeg o ś z tej książki n au czyć i p o zn ać, jak ie czyhają na n ic h n ieb ezp ieczeń stw a , i ja k m u szą być czujni.
ISSN 0209-0120 INDEKS 35462 Wydawca
Instytut W ydaw niczy AGAPE ul. Sienna 68/70, 00-825 W arszawa
Miesięcznik »Chrześcijanin«
jest organem prasowym Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce
Rada Programowa
M ichał Hydzik Marian Suski M ieczysław Czajko
Edward Czajko Kazim ierz Sosulski
Zespół Redakcyjny
Kazimierz Sosulski - redaktor naczelny Edward Czajko - redaktor Ludm iła Sosulska - redaktor Agnieszka G ocłow ska - sekretarz red,
Artur M ikuła - redaktor techniczny Sławomir Bednarski - redaktor graficzny i
Adres redakcji
M iesięcznik »Chrześcijanin«
ul. Sienna 68/70, 00-825 Warszawa tel. 022/6548296, faks 6204073
e-mail: agape@ hsn.com .pl
Konto
M iesięcznik »Chrześcijanin«
PKO BP V O/W arszawa 1020.1055-350802-270-1 .
Prenumerata krajowa - pojedyncza ro
czna - 27,00 zł; półroczna - 13,50 zł;
zbiorowa (od 5 egz.) roczna - 25,20 zł;
półroczna - 12,60 zł. Zagraniczna ro
czna: Czechy, Litwa, - 12 USD; Europa Zach. - 18 USD; Am eryka Płn. - 24 USD; Australia i Ameryka Płd. - 30 USD.
Wyznanie wiary Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce
• W ierzy m y , ż e Pismo Św ięte - Biblia - jest S ło
w em B o ży m , n ie o m y ln y m i n a tc h n io n y m p rz e z D ucha Ś w ięteg o , i stan o w i je d y n ą n o r
m ę w iary i życia.
• W ierzy m y w B oga w Trójcy Świętej jed y n eg o , w o so b a c h O jc a i S yna, i D ucha Św iętego.
• W ierzy m y w Synostw o Boże J e z u s a C hrystu
sa , p o c z ę te g o z D ucha Ś w ięteg o , n a r o d z o n e g o z M arii D ziewicy; w J e g o śm ierć n a k rzy
żu z a g rzec h św iata i J e g o zm artw y ch w stan ie w ciele; w J e g o w n ieb o w stąp ien ie i p o w tó rn e przyjście w chw ale.
• W ie r z y m y w p ó j e d n a n i s z B o g ie m p r z e z o p a m ię ta n ie i w ia r ę w ew a n g e lię , w ch rzest i W ie c z e rz ę P ańską.
• W ierzy m y w ch rze st D uchem Świętym , p r z e ży w an ie pełni D ucha i J e g o d aró w .
/• W ie r z y m y ;: w ■ ;tę.de.nL-^^tr!.óf^v;t£^łęJ^^A^Płc'' w szech n y i apostolski.
• W ierzy m y w u zd ro w ien ie chorych jak o z n a k łaski i m ocy Bożej.
• W i e r z y m y w z m a r t w y c h w s t a n i e i ż y c ie w ieczn e.
„Mój miły odzywa się i mówi do mnie:
wstań moja przyjaciółko, moja piękna!
Chodź! Bo oto minęła zima, skończyły się deszcze, ustały. Kwiatki ukazują się na ziemi, czas śpiewu nastał... ” (Pnp 2,10- 12)
Po ciemnej i mroźnej zimie, przyro
da z radością oczekuje nadejścia wiosny.
Wszystko budzi się do życia. Jest cieplej, sło n e c z k o św ieci, ptaszk i śpiew ają, świat nabiera kolorów. Tak jak przyroda odżywa pod w pływ em ciepła i słońca, podobnie nasz duch doznaje odnowie
nia, czując na sobie podm uch świeżego wiatru zesłanego przez Boga i rozgrze
wając się w Jego obecności. O trzym u
je m y now e objaw ienie tego kim O n jest, nasze serca wypełniają się wdzięcz
nością i radością. „Albowiem w N im ży jem y i poruszamy się, i jesteśmy.. (Dz 17,28). Pojawia się w nas nadzieja na przyszłość, m otyw acja do działania i świeże zapasy energii. Jest to dokład
nym przeciwieństwem tego, czego do
św iadczaliśm y zimą. N adchodzi czas odnowy duchowej i pow rót do „pierw
szej m iłości”. W zlatujem y w górę jak orły, wznosim y się wyżej, coraz wyżej na skrzydłach naszego ducha, przy po
wiewie wiatru Jego Ducha.
C za s n a w ie d z e n ia
„.. .dlatego żeś nie poznało czasu na
wiedzenia swego” (Łk 19,44).
Tak jak Jeruzalem nie rozpoznało, że przebywał w nim Pomazaniec Boży - Jezus, podobnie i ty możesz przeoczyć m om ent, w którym nawiedza cię Bóg, i przez to stracić wielkie błogosławień
stwo ( Pnp 5,2-6). Jeśli czujesz, że Bóg cię do siebie przyciąga, nie odkładaj społeczności z N im na potem, bo w te
dy m oże być za późno. Z bliż się do Niego od razu. Większość ltjdzi wierzą
cych p rz y n a jm n ie j raz w życiu d o świadcza duchowego „miesiąca m iodo
w eg o ”. N ie k tó rz y przeżyw ają go na początku swojej drogi z Bogiem, inni znacznie później. Często przebywanie na „duchowych wyżynach” jest rezulta
tem spędzania dużej ilości czasu w m o
dlitw ie, nieraz połączonej z postem , kiedy szukam y Go całym sercem; ale może też być wynikiem czyjejś modli
twy wstawienniczej lub po prostu tego, że przyszedł na ciebie czas z postano
wienia Bożego, niezależnego od twoich wysiłków. Przeżycie chrztu w D uchu Ś w ięty m lu b o d n o w ie n ie d u ch o w e sprawia także, że wznosimy się na „wy
żyny”, gdzie m ożem y się cieszyć Jego
6
C H R Z E Ś C IJ A N IN 34/99 (566-567)bliskością. Czujesz wtedy wręcz fizycz
nie, że O n je s t przy tobie cały czas, dzień i noc. Taki stan może trwać dnia
mi, tygodniami lub nawet miesiącami.
Czytanie Jego Słowa nie będzie wtedy dla ciebie obowiązkiem, lecz przyjem
nością i rozkoszą. Trzeba tu jednak za
znaczyć, że jeśli jesteś dojrzałym i zdy
scyplinow anym c h rześcijan in em , to codziennie masz społeczność z Bogiem - niezależnie od pory roku życia, w ja kiej się obecnie znajdujesz - i dzięki te
m u przebywasz z N im stale, a nie tylko od czasu do czasu.
Okres przebudzenia tym się różni od
„normalnego chodzenia z Bogiem ”, że odczuwasz w tym czasie szczególnie silną obecność D ucha w tw oim życiu.
„Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, że na
wiedził swój lud i dokonał jego odkupienia”
(Łk 1,68).
C za s szu k a n ia
„Szukajcie Pana, dopóki można Go znaleźć, wzywajcie Go, dopóki jest bliskol” (Iz 55,6). „...nagradza tych, którzy Go szukają” (H br 11,6).
Bywają chwile w życiu, kiedy szuka
nie Boga jest trudne; wydaje się nam, jakby się przed nam i „schow ał”. N ie odczuwamy Jego obecności, nie słyszy
my Jego głosu. Wraz z nadejściem d u chowej wiosny, szukanie Boga staje się łatwiejsze, O n wydaje się być blisko i zawsze gotowy, by ci się na now o obja
wić. Wykorzystaj te porę roku ducho
wego życia na szukanie Go, przebywaj z N im i „nasiąkaj” Jego obecnością.
Szukaj Jego m ądrości, nam aszczenia, poznawaj Go coraz lepiej, słuchaj Jego
głosu. „Z natchnienia twego mówi serce moje: Szukajcie oblicza mego! Przeto obli
cza Twego szukam, Panie” (Ps 27,8).
C z a s m o d litw y
,ß e z przestanku się módlcie”
( lie s 5,17).
M odlić się m ożesz kiedy chcesz i gdzie chcesz: zaraz po obudzeniu się ra
no, w drodze do pracy, w tram w aju, podczas kierowania sam ochodem , itd.
To zależy tylko od własnej fantazji (gdzie i jak). Jeśli okoliczności nie pozwalają modlić się na głos, możesz modlić się w duchu. Podczas wiosny modlitwa łatwo wypływa z twego serca, nie musisz szu
kać słów, staje się ona naturalną częścią życia. Jak oddychanie. Jest to oznaka te
go, że spoczywa na tobie D uch Święty i to O n cię pobudza, gdyż jest D uchem modlitwy wstawienniczej, tak więc m o
dlenie się z Jego pomocą ma szczególną moc i jest najbardziej skuteczne. O to pa
rę przykładów działania modlitwy:
• M o d litw a otw iera n ieb iosa, „...i modlił się, otworzyło się niebo” (Łk 3,21).
K iedy niebo je s t otw arte, zstępują z niego aniołowie, żeby ci służyć i w y
konać pracę, do której zostały posłane:
„...ujrzycie niebo otwarte i aniołów Bo
żych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego”.
• M o d litw a w y z w a la słu ż b ę a n io łó w (D n 10,1-13).
• M o d litw a p o p r z e d z a tw oje k ro
k i (przygotow uje grunt) - m oże za
pew nić ci przyszłość jeszcze zanim cokolwiek się wydarzyło, (Flp 4,6).
• M o d litw a p r z y g o to w u je c ię do o trz y m a n ia B o ż e g o sło w a na d z i
siaj, tzw. „rhem a”, proroctw a do cie
bie skierow anego, nam aszczenia do służby i objawień od Boga (H a 2,1).
• M o d lit w a p o m a g a c i p r z y jś ć p r z e d B o ż y t r o n - u sp ak aja tw ój um ysł i ducha, dzięki niej stajesz się bardziej św iadom y Bożej obecności (P s 4 6 ,ll).
• P o p r z e z m o d lit w ę w im ie n iu Jezu sa, m a sz a u torytet nad m o c a
m i c ie m n o śc i (Łk 10,19)
• M o d litw a w y z w a la n ie b ia ń sk ą m o c (M t 18,18). M odlitw a na ziemi, ma m oc również w niebie.
Podczas duchow ej w iosny w życiu zboru, więcej osób uczęszcza na spo
tkania m odlitew ne. Ci, którzy na nie
przychodzą, nie chcą być tylko bierny
m i członkam i zboru pokazującymi się w yłącznie na niedzielnych nabo żeń stwach po to, żeby się tam posilić, lecz biorą udział w m odlitwie w staw ienni
czej, stają się aktywni.
M ódl się zawsze, gdy D uch Święty cię do tego pobudza, a zobaczysz, że twoje m odlitw y zostaną wysłuchane.
C za s śp iew u
„Włożył w moje usta pieśń nową, pieśń pochwalną dla Boga naszego... ”
(Ps 40,4).
W szystko w ydaje się być p ięk n e, czujesz się lekki, szczęśliwy i chce ci się śpiewać z radości! Śpiewaj więc dla Pana, w ten sposób najlepiej możesz wyrazić uczucia, jakie rozpierają twoje serce. D uch Święty cię pobudza, daje ci „nową pieśń”, nową miłość, przygo
tow uje O blu b ien icę na nadchodzącą ucztę weselną z O blubieńcem . W cza
sie duchowej wiosny, w jakiej obecnie znajduje się K ościół C h ry stu sa, p o wstają now e pieśni m iłosne śpiewane dla Pana. „Śpiewajcie radośnie niebio
sa, w esel się ziem io, i wy, góry, ro z
brzm iew ajcie radością, gdyż Pan p o cieszył swój lud i zm iłow ał się nad jego biedakami” (Iz 49,13).
C za s o d św ie ż e n ia , o d n o w ie n ia
i p r z e b u d z e n ia
„...Ty znowu nas ożywisz i z głębin ziem i znow u nas wyprowadzisz”
(Ps 73,20).
Wiosna jest czasem ożywienia, czego rezultatem je st przebudzenie. Wymaga ono czegoś więcej niż tylko pokuty za grzechy i otrzymania wiecznego życia.
M usimy najpierw powrócić do pierwszej miłości, co zapoczątkuje z kolei potężne działanie Bożego Ducha i manifestację K
C H R Z E Ś C IJ A N IN 3-4/99 (566-567)
7
Jego obecności. W czasie przebudzenia jesteśmy pełni bojaźni Bożej, mamy od
powiedzialniej szy stosunek do naszego życia i większą wrażliwość, gdy chodzi o grzech; staramy się nie popełniać czynów, które zasm ucałyby D u c h a Św iętego.
Zdajemy sobie sprawę ze świętości Boga.
Bardziej kocham y Jezusa i pragniem y zbawienia ludzi niewierzących. Chcemy podobać się Bogu poprzez wykonywanie Jego planu na ziemi, pragniemy M u słu
żyć, nawet jeśli wymaga to wielu ofiar z naszej strony
Z a sa d z k i w io sn y
Kiedy twoja dusza znajduje się w sta
nie euforii, łatwiej dać się ponieść em o
cjom. N ie jest zbyt bezpiecznie polegać na samych uczuciach. Zdrow y rozsadek wymaga poddania uczuć, um ysłu i woli pod kontrolę Słowa Bożego. Ważne też je st słuchanie rady dojrzałych wierzą
cych. Jeśli opierasz się jedynie na prze
życiach i uczuciach, łatwo ci ulec oszu
stwu. Musisz nauczyć się rozróżniać, co jest dobre i prawdziwe.
P u ła p k i w io sn y
• P o d d a w a n ie się z w o d n ic z o ś c i u c z u ć i u le g a n ie o s z u s t w u - za
m iast polegać w yłącznie na własnych uczuciach i przeżyciach, szukaj rady u dojrzałych wierzących.
• Z b yt szybkie d zia ła n ie , w y p r ze
dzanie Pana - podczas zmian, jakie w nas zachodzą, z powodu podekscytowania, ja
kie wtedy przeżywamy wszystko dzieje się szybko. Łatwo wtedy działać pod wpły
wem przypuszczeń i domysłów, a nie na rozkaz czy na podstawie rady Pana.
• P o c zu cie sp ełn ien ia i satysfakcji - myślisz teraz, że doświadczyłeś w ię
cej, niż inni znani ci chrześcijanie i sto
isz jakby ponad nimi. Wydaje ci się, że ju ż wszystko wiesz i poznałeś, że pły
wasz w jeziorze Ducha, podczas gdy w rzeczywistości stoisz w wodzie zaledwie po kostki i wiele jeszcze przed tobą.
M oże przeżyłeś tylko częściowe prze
budzenie czy wyzwolenie duchowe, nie spoczywaj na laurach!
• Z a d o w o le n ie z sa m eg o s ie b ie - uważaj na tę pułapkę, bo w tedy łatwo stracić błogosławieństwa czasu wiosny.
Daj możliwość Duchowi Świętemu za
prow adzić cię jeszcze dalej. E lizeusz poszedł za Eliaszem i razem przekro
czyli Jordan (po suchej ziemi), a potem - dzięki tem u że poszedł dalej - przejął podw ójną porcję Eliaszowego nam a
szczenia, gdy ten został wzięty do nieba.
MINIATURY EGZEGETYCZNE
Krew za krew niewinną
„ K to przelew a krew człowieka, tego krew p r z e z człow ieka będzie przelana, bo na obraz B o ży uczynił człow ieka” (Rdz 9,6 BW).
„ K to dopuści się przelan ia k rw i innego człow ieka, m usi je odpłacić przelan iem k rw i własnej, bo Bóg stw o rzył człowieka na swoje podobieństwo” (Rdz 9,6 BW-P).
Po bożonarodzeniow ej (my m ów i
my: N arodzenie Pańskie) wypowiedzi Jana Pawła II, papieża rzymskokatolic
kiego, nawołującej wszystkie państwa do zniesienia kary śmierci, prawicowi politycy w naszym kraju, dążący dotąd do przywrócenia kary śmierci, położyli uszy po sobie i już nie są pewni, czy za
głosują za nowelizacją kodeksu karnego - co do której są zbierane wśród obywa
teli podpisy - przywracającą Polsce karę śmierci. Niektórzy z nich zaś są wręcz pewni, że nie zagłosują. Jedynie jezuita, ks. pro f Tadeusz Ślipko, etyk, nie prze
ląkł się prywatnego zdania papieża i sta
nął w tej sprawie na stanowisku zajmo
w anym przez etykę chrześcijańską od wieków.
N ie przeląkł się być może dlatego, że jestjezuitą, a jezuici dzisiaj coraz bardziej skłaniają się ku wyznawaniu tezy, iż nie m a praw dziw ego po słu szeń stw a bez pewnej dozy „świętego” nieposłuszeń
stwa. O to co pisze na ten właśnie temat inny jezuita, ks. Stanisław Musiał: »Jezu
ici. Zakon szczyci się swym specjalnym ślubem posłuszeństwa wobec papieża.
Zawsze posłuszni i jednolici. Ale nie
którzy z moich zagranicznych współbra
ci wyznają tezę, że nie ma prawdziwego posłuszeństwa bez pewnej dozy „święte
g o ” n ie p o słu sz e ń stw a . I tr u d n o im odmówić racji. Gdyby w XVI wieku je zuici jak m ur stanęli i sprzeciwili się np.
paleniu heretyków, to nie musiałby teraz Ojciec Święty przepraszać (a przynaj
mniej nie tak bardzo) za ten grzech Ko
ścioła« („Gazeta Wyborcza”, 9-10.01.99).
Ale w róćm y do ks. T. Ślipki. O to je go kom entarz w związku z dyskusją o karze śmierci oraz w związku z ostatnią wypowiedzią papieża:
E w a S . M o en
8
C H R Z E Ś C IJ A N IN 3-4/99 (566-567)»Nie mogę komentować wypowiedzi papieża, bo jej nie słyszałem. N ie wyo
brażam sobie jednak, że Jan Paweł II za
kwestionował to, co w etyce chrześci
jańskiej istniało od jej samego początku.
Uważam, że kara śmierci powinna ist
nieć i jest zgodna z nauczaniem chrześci
jańskim . Zycie ludzkie je st najwyższą wartością, ale nie bezwzględną. Ogranicza ją agresja w stosunku do innego człowie
ka. Inaczej mówiąc: jeśli ktoś z premedy
tacją zabija drugiego człowieka, kwestio
nuje swoje prawo do życia.
D opuszczalność kary śm ierci jest, m oim zdaniem , w etyce chrześcijań
skiej rozstrzygnięta, choć zastrzegam, że nie chcę polemizować z ostatnią w y
powiedzią papieża. W edług mnie należy dyskutować nad tym, w jakich przypad
kach ją wykonywać. N ie ulega wątpli
wości, że chodzi tu jedynie o najcięższe zbrodnie i naw et w ew identnych w y
padkach wymiar sprawiedliwości powi
nien być niezwykle ostrożny« („Gazeta Wyborcza", 31.12.98 - 01.01.99).
Podobne stanowisko zajmuje przed
stawiciel ewangelikalnego chrześcijań
stwa, Wim Malgo („Biblijne odpowiedzi na problemy życiowe”, W im Malgo, Wy
dawnictwo Ewangeliczne, Poznań 1989, s. 362). Jego odpowiedź na pytanie kore
spon d en ta o d n o śn ie do kary śm ierci przytaczamy również in extenso wraz z zadanym m u pytaniem:
»Pytanie: Z uwagi na zamachy bom bowe, strzelanie do niezaangażowanych, zabijanie zakładników itp., zadajemy so
bie pytanie, czy nasze sądy nie są zbyt li
beralne, ochrona obywateli niewystarcza
jąca i czy dla przypadków ekstremalnych nie należałoby przywrócić kary śmierci. Z drugiej strony wiemy że niektórzy mor
dercy nawracali się w więzieniu i wtedy stawali się dla współwięźniów błogosła
wieństwem, co nie mogłoby się zdarzyć, gdyby zostali straceni. Odpowie pan być może, że tacy nie popełniliby morderstwa z premedytacją. Słowo Boże mówi nam o trzech wielkich mężach, jakimi byli Moj
żesz, Dawid i Paweł, z których każdy po
pełnił mord, a Dawid nawet morderstwo z premedytacją. Dawid pokutował za to i Bóg się nad nim zlitował. Jakimż błogo
sławieństwem promieniowali ci mężowie i czymże byłoby Pismo bez tych błogo
sławionych Pana!
O dpow iedź: Zniesienie kary śmier
ci za m orderstw o z prem edytacją jest
sym ptom em degeneracji naszych cza
sów. Słowo Boże zarów no w Starym, jak i N ow ym Testamencie, nakazuje ka
rać śmiercią:
a) „Kto przelewa krew człowieka, tego krew przez człowieka będzie przelana, bo na obraz Boży uczynił człowieka” (Rdz 9,6);
b) władza „nie na próżno miecz nosi, wszak jest sługą Boga, który odpłaca w gnieivie te
mu, co czyni źle” (Rz 13,4).
W praktyce znaczy to, że kto z roz
m ysłem odbiera życie bliźniem u, ten zasługuje na śmierć. Ta żelazna zasada nie m a nic wspólnego z zagadnieniem czy kara śm ierci działa odstraszająco na innych przestępców, czy też nie.
Kontrargumenty nie obalają ważnego na wieki Słowa Bożego. Przykłady przy
taczane przez pana nie są przekonujące.
Mojżesz bronił swego ludu przed nie
wolą i - ponieważ działał na własną rękę - popełnił zabójstwo. N ie był to jednak mord. Paweł prześladował zbór Pański, sądził jednak, że oddaje tym Bogu dobrą przysługę. O n również nie mordował.
N atom iast D aw id faktycznie popełnił m orderstw o. To, że Bóg go nie zabił, było Jego niezależnym aktem łaski. To samo dotyczy Kaina. Kimże jednak je steśmy, byśmy chcieli ograniczać swo
bodę B ożą w okazyw aniu łaski? O n mówi o ludzkiej władzy, że nie na próż
no miecz nosi i to jest rozkaz.
N astępnie zwracam uwagę na to, o czym ju ż m ów iliśm y kiedyś: Przyka
zanie „N ie zabijaj” w tekście oryginal
nym brzmi: „N ie m o rd u j”. Gdyby tak nie było, to każdego żołnierza trzeba by określić jako m ordercę.
A rgum ent, że gdyby m ordercę zo
stawić przy życiu, to mógłby się jeszcze nawrócić - jest błędny. Zanim człowiek poniesie karę śm ierci za m orderstw o, ma okazję nawrócenia się. Wskazują na to liczne doświadczenia. Doświadcze
nie uczy też, że ułaskawieni mordercy niejednokrotnie wracali na drogę prze
stępstwa. Lepiej by więc było przestrze
gać Słowa Bożego: „Kto przelewa krew człowieka, tego krew przez człowieka będzie przelana”«.
A więc za krew niewinnej ofiary krew m o rd e rc y z p re m e d y ta c ją m u si być przelana. I jest to funkcja państwa, wła
dzy, która „nie na próżno miecz nosi”
(R zl3,4).
E d w a r d C z a jk o
C H R Z E Ś C IJ A N IN 3-4/99 (566-567)
9
11 I S J111 itj IlVfi WA 3 o!! II
A
by poznać rezultaty namaszczenia nieodzow ne je st przypom nienie sobie składu oleju używanego do namaszczania. Został przez Boga ściśle okre
ślony i przekazany Mojżeszowi (2Moj 30,23-25). Tak więc olej miał się składać aż z pięciu różnych elementów: wybor
nej mirry, wonnego cynamonu, wonnej trzciny, z kasji i oliwy z oliwek. Trzy pierwsze składniki m iały właściwości
„najprzedniejszych wonności”, dwa po
zostałe posiadały, między innymi, właści
wości nabłyszczające. Taką właśnie m i
ksturę wylewano na głowę pomazańca najczęściej z rogu, czasem z dzbana. Jak informuje Psalm 133, spływał on po ciele namaszczonego aż do krańców jego szat, nasączając je swoimi właściwościami.
W n io sek stąd oczyw isty: od tego m om entu wokół namaszczonego czło
wieka unosiła się znakomita w oń olej
ku. G dziekolw iek się on pojawił, za
pach sprawiał, że ludzie uświadamiali sobie, iż w ich obecności przebywa albo przebywał pomazaniec. Należy podkre
ślić, że unosząca się w o ń była w onią olejku, a nie namaszczonej osoby.
Tak więc pierwszym rezultatem na
maszczenia jest wydawanie właściwej, najprzedniejszej w oni, co je st utożsa
miane ze świętością i przem ianą życia tego, kto został namaszczony. Bowiem olej najpierw wsiąkał w jego szaty, na
stępnie namaszczał jego ciało tak, że on sam pierwszy doznawał jego działania, a dopiero potem tą znakomitością mogli rozkoszować się inni. N ie za pom ocą sym bolu, ale w sposób b ezp o śred n i prawda ta została przekazana pierwsze
m u nam aszczonem u królow i Izraela,
Saułowi. „I zstąpi na ciebie Duch Pana (...) i przemienisz się w innego człowieka”
(lS m 10,6).
Analizując postawy uczniów Pana Je
zusa m ożem y zauważyć zdecydowaną różnicę w ich reakcjach po namaszcze
niu. Wcześniej nie zauważa się u nich owej świętej odwagi, z jaką występowali po zstąpieniu D ucha Świętego. D oko
nana przez Ducha Świętego przemiana zawsze upodabnia nam aszczonych do Mistrza. Ju ż w Starym Testamencie na
maszczenie, które przejął Elizeusz od Eliasza upodobniło go do jego nauczy
ciela (2Krl 2,13). Pierwsi chrześcijanie nie bez powodu nazwani zostali w An
tiochii „chrześcijanami” (Dz 11,26). W i
docznie sposób ich życia upodobnił się do Chrystusa. Piękno Jego życia, albo, jak pisze apostoł Paweł, „woń C hrystu
sowa” była ich charakterystyczną cechą.
W
m oim przekonaniu w spółczesne ch rześcijań stw o , a zw ła
szcza to zielonośw iątkow o-charyzm a- ty c z n e za m a ło a k c e n tu je sp raw ę przemiany życia ludzi wierzących. Pod
kreśla się głównie fakt otrzymania dzię
ki nam aszczeniu mocy, ale zapom ina się, że m oc ta zmienia przede wszyst
kim tego, kto został namaszczony. To jego życie w pierwszym rzędzie nasyca się olejem, on jest świadomy jego doty
ku, nawilżenia i on jako pierwszy czuje znakom itą w o n n o ść owej „wybornej m irry” - D ucha Świętego. Oczywiście, człowiek namaszczony może w sposób nieodpowiedzialny całkiem skutecznie blokować usiłowania D ucha Świętego w doprow adzaniu go do wewnętrznej
przemiany. M oże nie pozwalać „olejo
w i” nasączać go, spływać po nim. Dla
tego Paweł powiada, że przemiany do
znają tylko ci, którzy otwierają się, na działanie D ucha Świętego (2Kor 3,18).
Inni, którzy poprzez zamykanie się, za
wężają możliwości dopływu namaszcze
nia, przemieniają się tylko częściowo, al
bo i wcale.
Rzecz jasna, że w namaszczeniu za
warta jest również i moc. „Weźmiecie moc Ducha Świętego” - powiedział Pan Jezus (Dz 1,8), ale Bóg oczekuje przede wszy
stkim na to, aby życie osoby namaszczo
nej było czyste, przem ienione i godne świętego namaszczenia. M oc zaś, którą otrzymujemy w namaszczeniu, dawana je st dla określonych celów. N ajlepiej można poznać te cele poprzez prześle
dzenie służby i skutków namaszczenia w życiu Jezusa, bowiem otrzymaliśmy ten sam „płaszcz”, to samo namaszcze
nie. To nie jest inny D uch, to jest ten sam D uch Święty, który namaścił Gło
wę Kościoła - Chrystusa, a teraz spływa i na Jego Ciało - Kościół. Ta sama rosa Syjonu spada zarówno na wierzchołki, jak i doliny H erm onu (Ps 133).
W życiu Pana Jezusa wyróżnić może
my wiele celów namaszczenia, a wśród nich te:
• zwiastowanie Dobrej Nowiny (Iz 61,1;
Łk4,18),
' ogłaszanie jeńcom wyzwolenia (Iz 61,1;
Łk4,18),
• wypuszczanie uciśnionych na wolność
# 4 , 1 8 ) ,
• uzdrawianie chorych (Łk4,18; Dz 10,38),
• pocieszanie zasmuconych (Iz 61,2-3),
10
C H R Z E Ś C I J A N I N 3-4/99 (566-567)Religia i tw ierdzenia filozoficzne śc iśle się z e sob q wiqżq. Mimo to, cztery z największych religii świata nie opierajq się na filozoficznych d y w a g a c ja c h . Fun
d a m e n tem najw iększych religii świata, czyli judai
zmu, chrześcijaństwa, islamu i buddyzmu sq ludzkie o so b o w o ści. Z tym, że jedynie chrześcijaństw o twier
dzi, ż e je g o założyciel, Jezus Chrystus, nie tylko nie jest martwy, a le też że nigdy nie umrze.
• niszczenie dzieł diabelskich (1J 3,8),
• usuw anie zw ątpienia i dodaw anie otuchy (Iz 61,3),
• udzielanie autorytetu nad diabłem i złymi ducham i (Dz 10,38).
Z wdzięcznością i pokorą pozwalam sobie zauważyć, że namaszczenie, które zstąpiło na Elizeusza powodowało więk
sze - w sensie możliwości - skutki niż w życiu E liasza. W ięcej lu d z i zo stało uzdrowionych, całe armie zostały po
wstrzymane, a jego wpływ na rozmaite okoliczności był znaczniejszy. Bez wąt
pienia sprawiło to namaszczenie, które na nim spoczęło, ale działało ono niejako w łatwiejszych okolicznościach. Eliasz jako prekursor utorow ał Elizeuszow i możliwości, przygotował drogę, stwo
rzył dobrą pozycję wyjściową. Elizeusz nie musiał ju ż w takim stopniu przeła
mywać ducha niewiary i bałwochwal
stwa, gdyż wcześniej, jeszcze za życia Eliasza, lud spontanicznie wołał: Jahwe jest Bogiem, Jahwe jest Bogiem!” (IK rI
18,39 BW-P).
N
asz Pan pod działaniem nam aszczenia rozpoczął i przygotował nam drogę: pokonał diabła, obwieścił Bożą amnestię, udzielił Kościołowi m o
cy i autorytetu oraz zapowiedział, że to, co O n czyni i m y czynić będziemy, a nawet skutki naszej służby będą więk
sze (J 14,12). Jakże też bardzo powinni
śmy być Bogu wdzięczni za tych wszy
stkich, którzy żyli i działali przed nami:
przełamywali opory i sprzeciwy, przy
gotowując nam grunt do skuteczniej
szej służby.
Reasumując tę część m oich rozwa
żań na temat namaszczenia, chcę z ca
łym naciskiem podkreślić raz jeszcze, że Bóg Eliasza i Elizeusza nie zmienił się, pozostaje nadal Bogiem cudów i przełomów. N ie zmieniło się także i Je
go oczekiwanie co do naczyń, których używa dzisiaj. O n pragnie, aby Jego na
czynia, przez które ma przepływać moc nam aszczenia, były p rz e m ie n io n e i czyste (2Tm 2,21).
Zmartwychwstanie Syna Bożego sta
nowi węgielny kamień chrześcijańskiej wiary. Podstawą tej wiary jest fakt: Jezus C hrystus um arł, został pochowany, a trzeciego dnia powstał z grobu. Przez ca
łe wieki kwestionuje się wagę i auten
tyczność tego wydarzenia.
W owej dyskusji staw iane są trzy podstawowe pytania. Czy Jezus C hry
stus rzeczywiście na krzyżu umarł? Jeśli tak, jak długo był martwy? Jeśli został pogrzebany, dlaczego grób był pusty?
Niektórzy ludzie nie wierzą w to, że Jezus na krzyżu umarł, ale że jedynie ze
mdlał, później zaś odzyskał w grobowcu świadomość, uciekł na Daleki Wschód i osiadł w Indiach, gdzie pędził normalne życie, a potem zmarł.
Śmierć krzyżo>va
Po brutalnym pobiciu przez rzymskich żołnierzy, Jezus niósł swój krzyż wzdłuż często uczęszczanej drogi zwanej Doloro
sa. Potem został ukrzyżowany - zadano mu straszliwą śmierć, którą zwykle wtedy umierali najgorsi przestępcy. Był w stanie wytrzymać tę torturę zaledwie przez sześć godzin. Kiedy Piłatowi powiedziano, że Jezus umarł, namiestnik był zaskoczony.
Żołnierze musieli się upewnić co do tego, czy ich osąd był słuszny, dlatego, jak poda
je Ewangelia Jana, „jeden z żołnierzy włócznią przebił bok jego [Jezusa] i zaraz wyszła krew i woda” (J 19:34).
Eksperymenty dokonywane na zwie
rzętach potwierdziły, że po przecięciu le
wego boku martwego ciała, wypływa zeń M ic h a ł H y d z i k
C H R Z E Ś C IJ A N IN 3-4/99 (566-567)
