• Nie Znaleziono Wyników

Archiwum Wiktora Weintrauba w Bibliotece Jagiellońskiej

N/A
N/A
Protected

Academic year: 2022

Share "Archiwum Wiktora Weintrauba w Bibliotece Jagiellońskiej"

Copied!
8
0
0

Pełen tekst

(1)

R. LVIII 2008

URSZULA KLATKA

ARCHIWUM WIKTORA WEINTRAUBA W BIBLIOTECE JAGIELLOŃSKIEJ

Kiedy staram się podsumować dzieje mego życia, nie sposób opędzić mi się przed dwoma wnioskami. Jeden z nich to ten, że byłem w życiu szcze­

gólnie fortunny. [... ] Oszczędzone mi było znalezienie się pod okupacją niemiecką. Dane mi było pracować na jednym z najlepszych uniwersyte­

tów świata. A równocześnie gnębi mnie poczucie, że w tych warunkach zrobiłem mało, że mój dorobek naukowy jest stosunkowo skromny. Dużo zawiniło tu moje rozstrzelenie zainteresowań* 1.

1 W. Weintraub, Szkic autobiografii, [w: ] O współczesnych ¡osobie. Wspomnienia, sylwetki, szkice, oprać, i wstęp S. Barańczak, Kraków 1994, s. 40.

Materiałyarchiwalne przekazane Bibliotece Jagiellońskiej w 2004 rokuprzez wdowę po Wiktorze Weintraubie, dr Marię Ewelinęz Żółtowskich Weintraubową, zdają się wspo­

sób wyrazisty przeczyć opinii o skromności dorobkunaukowego W. Weintrauba zawartej w przytoczonym powyżej cytacieze Szkicudo autobiografii, potwierdzają natomiastwni­

kliwość, sumienność i ciekawość badawczą uczonego.

Przesłane z Bostonu drogą morską materiały, pomieszczone w 37 kartonach, kufrach i walizkach, przejrzane uprzednio przez Z. Pietrzyka w trakciejego pobytu w USA, na przełomie 2006 i 2007 roku zostały wstępnie uporządkowane według norm systemu bi­ bliotecznego i podzielone na 433jednostkirękopiśmienne. 419 spośródnich bezpośrednio związanych jest z archiwum prywatnym W. Weintrauba,natomiast 14 to fragment archiwa­

liów z nowojorskiej Fundacji Alfreda Jurzykowskiego.

W archiwum osoby, a do takich omawiany zespół archiwaliów niewątpliwie należy, trudno oddzielićpapiery charakteryzujące jej działalność naukową, publicznączy dydak­

tyczną od materiałów prywatnych. Zarównote osobiste, jak i te dotyczące życia publiczne­ go z powodzeniem służą biografom, historykomczyfilmowcom.

Najwcześniejszydokument dotyczący osoby W.Weintrauba to dowódosobisty pocho­

dzący z 1939 roku. Niestety, z powodutułaczki wojennej, zlat dziecięcych i młodzieńczych

(2)

zachowały się jedynie fotografie. Wśród papierów prywatnych W. Weintrauba znalazły się takie dokumenty osobiste jak np. odpis aktu urodzenia wystawiony w 1947 roku,kar­

ta dziennikarska pochodzącaz 1943 rokuz Izraela,książeczka wojskowa, paszporty zlat 1955-1976, kartyczłonkowskiebibliotek, legitymacje Zrzeszenia Profesorów i Docentów Polskich Szkół Akademickich w Wielkiej Brytanii z 1948 roku, karty członkowskie The InternationalPen Club z 1950 roku oraz ZwiązkuPolskichPisarzy za Granicą z 1955 roku.

Z późniejszych lat pochodzą dyplomy poświadczające osiągnięcia w pracy badawczej.

W 1954 roku Harvard University, naktóiymprzepracował kolejnych 26 latpracy, przyznał Weintraubowitytuł doktora honoris causa, w 1966 rokupolski filolog został wyróżniony American Honorarium Citation, aw 1983 AmericanAssociation for the Advancement of Slavic Studies uhonorowało go Award for Distinguished Contribution to Slavic Studies.

Wmniej urzędowej, osobistejtonacji pozostaje notatnik z zapiskami z podróży poEuropie z1958roku, w którychodnaleźćmożnanie tylko nazwiska spotykanych osób, ale też klimat odwiedzanych miejsc.

Związki W.Weintrauba zUniwersytetemJagiellońskim datująsię od 1925 roku, kiedy topo zdaniumatury w rodzinnym Zawierciu podjął studiapolonistyczne, zakończone ma­ gisterium w 1929roku. Tenrok był również momentem jego debiutu w dziedziniekrytyki literackiej na łamach„Języka Polskiego”. Rozprawa zatytułowanaStyl Jana Kochanow­ skiego, napisana podopiekąprof. Ignacego Chrzanowskiego, stała się podstawą uzyskania tytułudoktora filozofii UJ w 1930 roku. Wśród dokumentówosobistych potwierdzających początki kariery naukowej W. Weintrauba znajduje się dyplom doktorski. 50 lat później w 1980 roku na Wydziale Filologicznym UJ miało miejsce odnowienie doktoratu macierzy­

stej uczelni,o czymświadczązachowane dyplomyoraz fotografie.

Tuż powojnie, w trakcie pobytu w Londynie odwiosny 1945 roku, W. Weintraub zde­

cydował siępowrócićdo pracy badawczej i dydaktycznej, prowadząckursydla nauczycieli oraz głosząc wykładyna Uniwersytecie Londyńskim. Przełomowym momentem w jego karierze naukowej stał sięw 1950 roku wyjazd wcharakterze visiting lecturer na Harvard University do Cambridgew Stanach Zjednoczonych, gdziew 1954rokuobjął posadępro­ fesora nadzwyczajnegojęzyków iliteratursłowiańskich.

Ślady polemik badawczych, wymiany lektur oraz dysputkrytycznych można odnaleźć w korespondencji z pozostającymi wkraju oraz przebywającymi naobczyźniepolonistami.

W20 listach Manfreda Kridla z lat 1944—1956 przewijają się wątki pracy i życia polskiego naukowca w środowisku amerykańskim. Istotnym z perspektywybadań nad polonistyką w Stanach Zjednoczonych jest zespół274 listów poprzednikaCz.Miłosza nawydziale li­ teratur i językówsłowiańskich Berkeley University- Wacława Lednickiego. Listy te po­

chodzą z lat 1949-1964, kiedy to Lednicki zajmował posadę profesora na uniwersytecie kalifornijskim w Berkeley.Wśrodowiskunaukowym Harvardu w sposób wyjątkowo wyra­

zisty był obecny językoznawca pochodzenia rosyjskiego RomanJakobson, którego24 listy ipocztówki pisane po rosyjskuw latach 1953-1977 sądowodem na dynamikę kierunków rozwoju amerykańskiej slawistyki.

„Katedra Weintrauba - napisała Zofia Stefanowska - stała się wkrótce najlepszym ośrodkiempolonistycznym zagranicą. [... ] była nie tylko ośrodkiem dydaktycznym, rów­ nieżinstytucją do spraw kultury polskiejw Stanach Zjednoczonych. Stypendia, zatrudnię-

(3)

nie Polaków i polonistów, publikacje,rocznice, konferencje - wszystko totrafiało nabiur­ ko Weintrauba”2. Materiały do działalności dydaktycznej, wśród których można znaleźć opinieopracach studentów,przygotowywane dla nich testy egzaminacyjne czy notatkido wykładów, mieszczące się w 8 woluminach, dotycząokresupracy na Harvard University w latach1950-1978. Od 1953 roku datujesię pracaw komitecie redakcyjnym specjalistycz­ nego czasopisma „Harvard Slavic Studies”. Jej liczne śladyznajdują sięw korespondencji W.Weintrauba.

2Z. Stefanowska, Wiktor Weintraub, „Pamiętnik Literacki” 1991, z. 1, s. 314.

’W. Weintraub, Blaski i nędze dziejów życia prof. Tartego, Newton 1948.

Interesującymi dokumentami, świadczącymi o niekwestionowanym autorytecie W. Weintrauba w dziedzinie literatury, są pisma Komitetu Noblowskiego Akademii Szwedzkiej z lat 1964-1969, zawierająceprośby o wskazanie kandydata do literackiej Nagrody Noblawlatach 1965-1970.

W. Weintraub zaangażowany był w życie Polonii amerykańskiej; na podstawie archi­

waliówmożna ustalić, żebrał udziałw pracach założonego w 1942 roku przez członków PolskiejAkademii UmiejętnościPolskiego Instytutu Naukowego w Ameryce, wygłaszając odczytym.in. o Stefanie Żeromskim pt. Po dwudziestu pięciu latach,w 1969 roku,w 100.

rocznicę urodzinStanisławaWyspiańskiego, wraz z prof. Ireną Sławińską i prof. Riccardem Picchio wziął udział w sympozjonieStanisław Wyspiański wczoraj idziś. Tego roku wygłosił też dlaczłonków Instytutu odczyt o Kazimierzu Wierzyńskim poświęconyjego pamięci.

Był członkiem działającego w LondynieZwiązku Pisarzy Polskich na Obczyźnie; w ar­

chiwaliach znajdują się fragmenty korespondencji Weintrauba z członkami Związku oraz sprawozdania, odezwy, listy członków, apele, plakatyanonsujące spotkania dyskusyjne oraz biuletyny związkowe. Między innymi w 1948 roku Weintraub uczestniczył w spotkaniu zatytułowanym Pisarzewobec przełomu i rozterki, które odbyłosię przy Okrągłym Stole.

W Instytuciegen. Sikorskiego w Londynie w 1956 rokuzaprezentował odczyt Mickiewicz and Two Masterpieces. Wykazy książek, polemiki oraz korespondencjaze Stefanią Kos­

sowską związanesą zdatującą się od 1977 roku działalnością W. Weintrauba jakojurora literackiej nagrody londyńskich „Wiadomości”.

W swoichwystąpieniach podnosił również kwestie związanez ówczesnąsytuacją poli­ tyczną, biorąc m.in.udziałw 1952 roku w sympozjum zorganizowanym przez Committee on International Relation, na którym tosympozjum wygłosił referat Soviel CulturalImpe- rialism in Poland. Tematyka sowietologiczna obecna jest także w twórczościWeintrauba od 1948 roku,kiedy opublikował rozprawęBlaski i nędze dziejów życiaprof. Tartego3.

Pokaźnym i ciekawym, choć trudnym do opracowania, zespołem archiwaliów jest 77 woluminów materiałów warsztatowych, wśródktórych można znaleźć notatki doprzygoto­ wywanych publikacji,wypisy,adresy bibliograficzne, wycinki prasowe,fotokopienp.Księ­ gi protokołowej Towarzystwa Demokratycznego Wygnańców Polskich w Ameryce przecho­ wywanej w Rapperswilu. Mająone niejednokrotnie formę opracowywanychtematycznie tomów przygotowywanych z zamysłem metodologicznym, np. Powieści polskie XIX w., Colloquium charitativum 1645, Stosunki polsko-angielskie, czy kartotek bibliograficznych do opracowywanego tematu; są też wśródnichczynionenaprędce zapiski.

(4)

Materiałyzwiązane z publikacjami książkowymi, rozprawami i artykułami pomiesz­ czonezostały w 108 woluminach. Oprócz nich poczesne miejscew dorobku twórczym zajmująpraceedytorskie, do którychmateriał zajął 10 jednostek. Na podstawie tej części archiwaliów można prześledzić proces twórczy pisarza i badacza, począwszy od nota­ tek doprojektów, poprzez bruliony, maszynopisy z poprawkami oraz druki korektowe publikacji. The poetry of Adam Mickiewicz w maszynopisie z 1953 roku oraz odbitki korektowe książki z 1954 roku stanowią najstarszez zachowanych materiałów do tejże monografii. W maszynopisach zachowały się również Literature as Profecy z 1959 roku, Profesura iprofecja z 1974roku,Rzeczczarnoleska z 1977 roku. Niestety,ze względu na kilkakrotne zmiany adresu pisarzanie zachowały się ich rękopisy. Natomiast fragmenty przygotowywanych książek, rozpraw, artykułów i przy tym bruliony listów znajdują się w pisanych ręcznienotatnikach z lat 1957-1987, które zostały ułożone chronologicznie w 15 jednostkach. Imponująca jest liczbaartykułów zgromadzonych w 88 woluminach, publikowanych w czasopismachorazwydawnictwachzbiorowych,których tytuły: Pierw­ szy w Polscefuturysta(oJulianie Tuwimie), U źródeł publicystyki Józefa Conrada,Boy polatach,Hamlet. Zagadkowość Hamleta, WacławBorowy - anglista świadczą o szero­ kiejperspektywiezainteresowań badawczych.

Historięprojektów badawczych, wymianę publikacji polonistycznych zza „żelaznej kur­ tyny”, tematy organizowanych konferencji isympozjów oraz wątki obecne w ówczesnych badaniach polonistycznychw kraju i zagranicą możnaodnaleźćwbogatej korespondencji z Instytutem Badań LiterackichPAN zlat 1957-1984oraz jego przedstawicielami,m.in.

Kazimierzem Wyką, Marią Renatą Mayenową, Stefanem Trauguttem, Ryszardem Gór­

skim. Znajdziemy tutaj również m.in. umowy wydawnicze z lat 70. na opracowanie haseł do wydawnictw zbiorowych i słownikowych, umowy naprzygotowanie opinii o dorob­ ku naukowym oraz recenzowaniehabilitacji pracowników IBL. Kontakty z działającymi w kraju uczonymi nasiliły siępo pierwszym przyjeździeW. Weintrauba do Polski w 1958 roku. Od tegoczasu datuje się trwająca do 1986 roku ścisła współpracaz „Pamiętnikiem Literackim”.

Papiery do działalności, oprócz publikowanych materiałów konferencyjnych, dają moż­ liwośćodtworzenia kalendarium wystąpień na forach publicznych. W 1959 roku na Uni­

wersytecie Jagiellońskim Weintraub wygłosił 3 wykłady otwarte: Slawistyka w Stanach Zjednoczonych,Mickiewicz i poetyka Saint-Martina oraz Z problemów polskiego baroku.

Wramach współpracy zIBL w roku 1976 uczestniczył w konferencjiDzieło literackie jako źródło historyczne, na której przedstawiłreferatJanKochanowski i JohannesCochanovius - dwóch świadków historii, w 1980 roku w 450. rocznicę urodzin poety przygotował wy­ stąpienie pt. Polityka wpoezji Kochanowskiego. Muza i mamona - taki tytuł nosiło wystą­

pienie Weintraubaw 1984 rokunawarszawskiej Międzynarodowej Konferencji Naukowej Jan Kochanowski. Był członkiem honorowym Towarzystwa Literackiego im. Adama Mi­

ckiewicza. W 1982 rokuwystąpiłna konferencji ThePolish Renaissance in its European context zorganizowanej przez Indiana University, gdzie mówił na temat: TheFame of Jan Kochanowski. Wrokunastępnym przedstawił referat Norwid and the JanuaryUprising na Międzynarodowej Konferencji Norwidowskiej w Chicago, przygotowanej przez Norwid Society, działające przy tamtejszymuniwersytecie.

(5)

Wśród badaczy, którzyprzezlata pozostawaliw stałym kontakcie korespondencyjnym z W.Weintraubem, znaleźlisię: belgijski slawista ClaudeBackvis, krakowskihistorykkul­ turyHenryk Barycz, historyk literatury Wacław Borowy, związanazlondyńską Biblioteką Polską Maria Danilewicz-Zielińska, krakowscy uczeni: Maria Dłuska, TadeuszUlewicz, Andrzej Borowski,badacz z IBL Andrzej Biernacki, krytyk literackii poeta StanisławBa­ rańczak oraz redaktoriautor wydanego w latach 1964-1965 opracowania Literatura polska na obczyźnieTymon Terlecki.

Objętościowo największyijednocześnie najbardziej jednolity pod względem formy jest blokkorespondencji, liczący 77tomów. Całkowitaliczba korespondentów wyłonionych na podstawie listów przychodzących przez44 lata do W. Weintrauba wynosi 1485.Nadawca­ mi382 przesyłek były instytucje, w tym biblioteki polskie i zagraniczne realizujące kweren­ dy dla Weintrauba, uczelnie amerykańskie, polskie i angielskie, wydawnictwa i księgarnie, m.in. Spółdzielnia Wydawnicza Czytelnik, PWN, PIW czy Blackwells z Oxfordu. W tej grupie mieszczą się również redakcje czasopism, m.in. „Cambridge Journal”,„Comparative Literature”,„Dialog”, „Slavic Revue”, „CanadianSlavonie Papers”, „Poezja”, „Revue de Littérature Comparée”.

Najstarsze zlistów znajdującychsię w korespondencji W.Weintrauba - te, któreprze­ trwały wojenną tułaczkę Weintraubów po Rosji po 1939 roku, ewakuację ambasady RP z Moskwy do Kujbyszewa oraz szlak przez Iran i Irak aż do Palestyny - pochodząz okresu II wojny światowej, z wyjątkiem listu Rebeki Eugenii Weintraubowej, piszącej do syna w 1931 roku. Listy ZdzisławaBroncela, Władysława Broniewskiego oraz Łukasza Kur- dybachy pisane zJerozolimy w latach 1944—1946tworzą obraz sytuacji społecznej i poli­ tycznejw jednostkach wojskowychoraz dająwyobrażenie o działalności instytucji kultury polskiej podczas stacjonowania na Bliskim Wschodzie.Jakowątek przewodni pojawia się problematyka związanaz redagowaniem dwutygodnika „W drodze”, wydawanego przez Polskie Centrum Informacjina Środkowym Wschodzie. Niezwykłymdokumentemowych czasów są3 woluminy listów z lat 1945-1947, wymienianych codziennie między W. Wein­

traubem przebywającym w Londynie ajego żonąAnną pozostającą w służbie 2. Korpusu w Jerozolimie.

Ponad 130 listówKazimierza Wierzyńskiego z lat 1944-1968jest kontynuacją znajomo­ ści uczonegoz poetą z lat 30. z okresu współpracyW. Weintrauba z wydawanymi w War­ szawie „Wiadomościami Literackimi” i stanowi bogate źródło do badań nad powojenną, emigracyjną twórczością skamandryty. Również w środowisku literatów warszawskichdoby międzywojennej bierze swe początkiznajomość z redaktorem londyńskich„Wiadomości” Mieczysławem Grydzewskim. 284 listy Grydzewskiego zlat1945-1968opowiadają skrzącą się dowcipem i erudycją historiędziałalnościtygodnikaw Londynie. Artykuły Weintrauba drukowane były nałamach „Wiadomości”wrocznikach z lat 1946-1981.

Z lat 1946-1976pochodzą 293 listy redaktora „Kultury” paryskiej,Jerzego Giedroy- cia, z którego pismemW. Weintraub współpracował w latach 1947-1977 i wpoczątkach działalności czasopismaodgrywał rolę eksperta w dziedzinie literatury angielskiej orazre­ prezentanta Instytutu na obszarze brytyjskiego rynku wydawniczego. Wśród archiwaliów przekazanych do Biblioteki Jagiellońskiejznalazłysię również kopie listówW. Weintrauba do Jerzego Giedroycia, którychoryginałyprzechowywanesą w Maisons-Laffitte.

(6)

Wiernym korespondentem i przyjacielem W. Weintrauba zkręgu „Kultury” był Gustaw Herling-Grudziński, którego 124 listy - poświęcone tematyce literackiej, strategiom wy­ dawniczym „Kultury” oraz sporomemigracyjnym, jak też dotykające osobistychdoświad­ czeń pisarza -pochodzą z lat 1944—1988 i znaczą ślady stacjonowaniaGrudzińskiego w po­

wojennychWłoszech, w Londynie, pracę w rozgłośniRadia WolnaEuropa w Monachium, pobytywMaisons-Laffitte,wreszcie okres życia w Neapolu.

Dwudziestodziewięcioletnia korespondencja, zapoczątkowana w 1944 roku, łączyła W. Weintrauba z mieszkającym w Nowym Jorku lwowianinem JózefemWittlinem. Przez tenokres Wittlinwystosował do Weintrauba 97 listów.

Teodor Parnicki korespondował z W. Weintraubem w latach 1944—1988, o czym świadczą 24 listy z różnych okresów - z pobytu Parnickiego w Jerozolimiew 1944 roku, w latach 60. w Meksyku, wreszcie w Warszawie. Znajomość zpisarzem - rówieśnikiem W. Weintrauba - sięga czasów pracywambasadziepolskiej w Kujbyszewie, ewakuowanej z Moskwy. Przyjaźń z okresujerozolimskiego, obfitująca pokaźną korespondencją wlatach 1953-1966, łączyła Parnickiego zAnnąz Tenenbaumów Weintraubową. Korespondencja przychodząca do AnnyWeintraubowej stanowirównież częśćarchiwum.

Wokół wątków pracy uniwersyteckiejw Ameryce skupiasię tematyka 26 listów Czesła­ wa Miłoszaz lat 1959-1987, pisanych z Francji i zBerkeley.Zapisemrealiów epoki PRL oraz doświadczeń emigracyjnych są64listy dramaturga Sławomira Mrożka pisane w latach

1959-1978.

Podstawowym elementem pracy naukowejjest dostęp do literatury, który na gruncie emigracyjnym zapewniała W.Weintraubowi znajomość z Aleksandrem Jantą Połczyńskim.

Listy Janty z lat 1953-1973 dotyczą głównie sprawantykwarycznych iwydawniczych, po­

dobnie jakkorespondencjawymienianaz AdamemCiołkoszem w latach 1951-1952 oraz Lidią Ciołkoszową w latach 1951-1987. Oprócz bloków korespondencji trwającej przez wielelat możnaznaleźć również pojedyncze listy od literatów takich, jakZygmunt Haupt, JózefMackiewicz, Leopold Tyrmand czyHalinaPoświatowska.

Istotne dla biografiiWeintrauba i przynależące bezpośrednio do jego archiwaliów są papiery rodzinne. W niewielkiej liczbie zachowały się listy rodzinne sprzed 1939 roku - listmatkioraz kilka listów rodzeństwa. Dokumenty oraz fragmenty korespondencji Anny z Tenenbaumów Weintraubowej,jak również Marii Eweliny z ŻółtowskichWeintraubowej pochodzą głównie z lat powojennych.

Wśród materiałówobcych, które weszły do archiwum, znajdują się m.in.prace semina­

ryjne,rozprawy doktorskie jego studentów i uczniów, obecnie polonistów amerykańskich - Lawrence’aWolffa A PolishPerspectiveonthe Austro-HungarianCompromiseof 1867, Davida A. Fricka Smotrycki s CriticalUse of Biblical Citations czy praca doktorska Made­ lineGeltman LevineJulian Tuwim's Digressive Narrative Poem «Kwiaty polskie» przygo­ towana na Harvard University.

Archiwalia nowojorskiej Fundacji Alfreda Jurzykowskiego, która stała się mecenasem polskiej działalności kulturalnej naemigracji, związane są zdziałalnością W. Weintrauba w KomitecieDoradczymNagrody Fundacji w latach 1977-1988. W ostatnich latach ży­ cia W. Weintraub był przewodniczącym Komitetu. Jego kontakty z Fundacją datują się od 1971 roku, kiedy to dzięki funduszom tej instytucjipowstałakatedra języka i literatury

(7)

polskiej na Harvard University,której został profesorem. Sam teżzostał uhonorowany na­

grodąFundacji w 1977 roku. Nagroda była przyznawana od 1964 roku, kiedy tootrzymali ją Zbigniew Herbert, GustawHerling-Grudziński,Sławomir Mrożek, MariaOssowska, Ro­

manPalester, Stanisław Pigoń i Kazimierz Wierzyński. Ze stronyFundacji pochodziło też wsparcie finansowe dlapublikacji ogłaszanych przezFundacjęKościuszkowską w Amery­ ce.Wyjątkowo interesującym i użytecznym dla badańbiograficznych zasobem wobrębie papierów fundacyjnych jest 6 jednostek dossier osób, które w latach 1976-1988 były no­

minowane lubuhonorowanenagrodą.Można wśród nich odnaleźć zarówno własnoręcznie pisane życiorysy, wykazy publikacji, jak też recenzje, opinie i referencje przygotowane przez specjalistów z danej dziedziny. Odnajdziemy tutaj informacje dotyczące m.in. poety Mirona Białoszewskiego, tłumaczki Zofii Chądzyńskiej,rzeźbiarza i scenografa Władysła­ wa Hasiora, reżysera Tadeusza Kantora, historyka literatury Anny Micińskiej, socjologa Jerzego Szackiego,fizyka Piotra Słonimskiego, filozofaks.Józefa Tischnera. We fragmen­ cie fundacyjnych papierów znalazły się 4 tomy korespondencji w sprawiedziałalnościFun­ dacji orazprzyznawanych nagród, są wtych tomachślady listownej wymiany myśli m.in.

z Józefem Czapskim,JanemLebensteinem, Stanisławem Lemem,Arturem Międzyrzeckim, Czesławem Miłoszem, Aleksandrem M. Schenkerem, Jerzym Turowiczem. W tej części korespondencji znalazły siętakże listy Elii Kazana oraz Paula Newmana zreferencjami dla Johna Strasberga.

Archiwum WiktoraWeintrauba- jedno z największych archiwów osobowych, które trafiły w ostatniej dekadzie do BJ -stanowi zespół źródeł upamiętniających postać i dzia­

łalnośćjego twórcy, jednocześnie jest materiałem wyjściowym dla współczesnych wielo­ kierunkowych poszukiwań literaturoznawczych, historycznych i kulturowych.

(8)

Cytaty

Powiązane dokumenty

w sprawie zmiany uchwały nr 11/2009 XXX Sprawozdawczo-Wyborczego Okręgowego Zjazdu Lekarzy WIL z dnia 28 listopada 2009 r. w sprawie ustalenia liczby członków organów Wielkopolskiej

Kiedy jednak z konieczności oddaliłem się od podstawowych pro- blemów teoretyczno-naukowych, które mnie, jako matematykowi, były najbliższe, w kierunku [problemów] coraz

Nietrudno było zauważyć, że najwięcej emocji wzbudzała kwestia ustanowienia unii politycznej, a w szczególności budowy tożsamości obronnej zjednoczonej Euro- py, a także relacji

Sprawozdanie Rady Nadzorczej z oceny Sprawozdania Finansowego Spółki oraz Skonsolidowanego Sprawozdania Finansowego Grupy Kapitałowej Gaming Factory S.A.. Wybrany przez

To answer this question two experimental setups were made. One at standstill, a static setup, in which the area of Duplo bricks was measured. The reason this setup was chosen

Podjęte w 1910 roku porządkow anie Archiwum przerwała nadciągająca wojna. N a k ró tk o przed jej wybuchem doszło do nowego podziału Archiwum PPS, przez

Tego wieczoru porzucił swój codzienny, czarny sweter i zjawił się w nowym, ciemnym garniturze (było mu bardzo w nim do twarzy), starannie uczesany i ogolony, co

Barycz swą kwerendę w archiwum łódzkim, nie mogę więc stwierdzić, co zadecydowało o jej negatywnym wyniku, jest bowiem faktem, że Archiwum Państwowe miasta