realizowa³y dwie ze zorganizowanych wtedy na Wydziale Elektrycznym siedmiu katedr, Katedra Radiotechniki, której kierownikiem zosta³ prof

Czêœæ I – Sekcje Radiotechniki i Teletechniki na Wydziale Elektrycznym

1945 – W uruchomionych w paŸdzierniku zajêciach dydaktycznych pierwszego po wojnie roku akademickiego na Wydziale Elek- trycznym Politechniki Gdañskiej uczestniczy na pierwszych trzech latach studiów ok. 250 studentów, z czego znaczna czêœæ wed³ug programów tzw. oddzia³u „pr¹dów s³abych", obejmu- j¹cego specjalnoœci radiotechniki i teletechniki (oddzia³ „pr¹- dów silnych" obejmowa³ specjalnoœci eksploatacyjn¹ i kon- strukcyjn¹). Programy „s³abopr¹dowe" realizowa³y dwie ze zorganizowanych wtedy na Wydziale Elektrycznym siedmiu katedr, Katedra Radiotechniki, której kierownikiem zosta³ prof.

Pawe³ Szulkin, oraz Katedra Teletechniki, któr¹ kierowa³ prof.

£ukasz Dorosz. Katedry te, stanowi¹ce zal¹¿ek przysz³ego Wydzia³u £¹cznoœci, dysponowa³y pomieszczeniami w po³ud- niowej czêœci gmachu Wydzia³u Elektrycznego – Teletechnika na dwóch ni¿szych kondygnacjach, a Radiotechnika na dwóch wy¿szych, nadbudowanych w cza- sie wojny w kszta³cie drew- nianej „wie¿y".

1946 – Roœnie liczba studentów, którzy przybywaj¹ stopniowo do Gdañska po przejœciach wojennych. Politechnika Gdañska wydaje pierwszy po wojnie drukowany „Spis wyk³adów na rok akademicki 1946/47". Z informacji zawartych w „Spisie"

wynika, ¿e ju¿ w roku 1946/47 zajêcia dydaktyczne realizowa- ne na Wydziale Elektrycznym wed³ug jednolitego czterolet- niego programu studiów obejmowa³y wszystkie cztery lata stu- diów. W roku 1946 dyplom ukoñczenia studiów w Katedrze Teletechniki otrzyma³ jej pierwszy po wojnie dyplomant, póŸ- niejszy wieloletni pracownik naukowy, Józef Mikulski.

1947 – Rozrasta siê kadra dydaktyczna obu Katedr dziêki podejmo- waniu obowi¹zków dydaktycznych przez studentów-wolonta- riuszy z III i IV roku studiów. Drugi po wojnie dyplomant koñ- czy studia.

1948 – Dalszych siedmiu dyplomantów uzyskuje dyplomy w Kate- drze Radiotechniki. Na Politechnice Gdañskiej uruchomiona zostaje Wieczorowa Szko³a In¿ynierska (studia 7-semestral- ne), a w niej, na Wydziale Elektrycznym, oddzia³ pr¹dów s³a- bych. Jednoczeœnie wprowadzony zostaje w ca³ym Kraju dwu- stopniowy system nauczania na poziomie in¿ynierskim i magi- stersko-in¿ynierskim. Pierwszy rocznik studentów rozpoczyna w tym roku zajêcia wed³ug nowych programów nauczania.

1949 – Kolejnych piêciu dyplomantów otrzymuje dyplomy, po raz pierwszy – magistrów in¿ynierów.

1950 – Nastêpnych dziesiêciu dyplomantów uzyskuje dyplomy, w tym pierwsza dyplomantka przysz³ego Wydzia³u – Marianna San- kiewicz.

Podjête zostaj¹ przez ówczesnego Rektora, prof. dr. in¿. Paw³a Szulkina, intensywne prace organizacyjne zmierzaj¹ce do po- wo³ania do ¿ycia Wydzia³u £¹cznoœci. Organizowane s¹ Kate- dra Urz¹dzeñ Radiotechnicznych oraz Docentura Techniki

£¹czenia.

1951 – Pod kierunkiem nowego Rektora PG, którym, po wyjeŸdzie prof. Szulkina do Warszawy, zosta³ prof. dr in¿. Robert Sze- walski, trwaj¹ przygotowania do powo³ania nowego, ósmego Wydzia³u Politechniki Gdañskiej. Budowana jest nowa siedzi- ba przysz³ego Wydzia³u £¹cznoœci. Drewniana nadbudówka zostaje rozebrana, a nowy budynek powstaje czêœciowo na w³asnych fundamentach, a czêœciowo jako nadbudowa po³u- dniowej czêœci gmachu Wydzia³u Elektrycznego.

28 kolejnych dyplomantów sekcji radiotechniki i teletechniki otrzymuje dyplomy magistrów in¿ynierów.

Czêœæ II – Wydzia³ £¹cznoœci

1952 – Powo³any do ¿ycia formalnie zarz¹dzeniem Ministra Szkol- nictwa Wy¿szego, z dn. 12.07.1952, Wydzia³ £¹cznoœci roz- poczyna nowy rok akademicki we w³asnej nowej siedzibie.

Organizatorem Wydzia³u zostaje mianowany prof. £ukasz Dorosz, dotychczasowy dziekan Wydzia³u Elektrycznego. W sk³ad Wydzia³u £¹cznoœci wesz³o wówczas szeœæ katedr (w wiêkszoœci przeniesionych ze zreorganizowanego Wydzia³u Elektrycznego): Fizyki I (kier.: prof. dr Arkadiusz Piekara), Urz¹dzeñ Radionadawczych (kier.: z-prof., mgr in¿. Leonard Knoch), Urz¹dzeñ Radioodbiorczych (kier.: prof. dr in¿. Józef Lenkowski), Podstaw Telekomunikacji (kier.: z-prof. mgr in¿.

Roman Zimmermann), Przenoszenia Przewodowego (przemia- nowana z Katedry Teletechniki: kier.: prof. mgr in¿. £ukasz Dorosz), Teletechniki £¹czeniowej (nowo utworzona; kier.: z- prof. mgr in¿. Wiktor Szukszta).

Dziekanem Wydzia³u zostaje na trzyletni¹ kadencjê ówczesny z-prof. mgr in¿. Wiktor Szukszta. Funkcjê prodziekana obej- muje z-prof. mgr in¿. R. Zimmermann.

Po ukoñczeniu studiów na Wydziale, w tym roku dyplomy otrzy- ma³o 64 magistrów in¿ynierów i 92 in¿ynierów.

1953 – Powo³ana zostaje nowa, siódma na Wydziale, Katedra Radio- nawigacji.,

1954 – Umiera prof. £ukasz Dorosz, organizator Wydzia³u i kierow- nik Katedry Teletechniki, a nastêpnie Katedry Techniki Prze- noszenia Przewodowego.

Rektorem Uczelni zostaje prof. mgr in¿. Stanis³aw Hückel. Kie- rownikiem Katedry Fizyki I zostaje doc. dr W³odzimierz Mo-

œcicki.

Funkcjê prodziekana obejmuje z-prof. mgr fil. mgr in¿. L. Droz- dowicz.

1955 – Dziekanem Wydzia³u zostaje z-prof. mgr in¿. Tadeusz Karol- czak, w rok póŸniej wybrany przez Radê Wydzia³u na dalsze dwa lata kadencji.

Prof. mgr in¿. Feliks B³ocki (z Politechniki Warszawskiej) obej- muje kierownictwo Katedry Techniki Przenoszenia Przewo- dowego. Kierownikiem Katedry Radionawigacji zostaje z-prof.

mgr in¿. Zenon Jagodziñski. Funkcjê prodziekana przejmu- j¹ z-prof. mgr in¿. L. Knoch i z-prof. mgr in¿. J. Mikulski.

1956 – Rektorem zostaje na okres czterech lat prof. mgr in¿. Wac³aw Balcerski.

Powstaje ósma na Wydziale Katedra Miernictwa Telekomuni- kacyjnego, kierowana przez z-prof. mgr in¿. Romana Zimmer- manna, natomiast kierownikiem Katedry Podstaw Telekomu- nikacji zostaje doc. dr Jerzy Seidler.

Katedra Techniki Przenoszenia Przewodowego zmienia nazwê na Teletransmisji Przewodowej.

Jako drugi prodziekan Wydzia³u (obok J. Mikulskiego) obej- muje funkcjê z-prof. mgr in¿. W. Winogradow.

1957 – Doc. mgr fil. mgr in¿. Leon Drozdowicz zostaje kierowni- kiem zorganizowanej przez siebie Katedry Techniki Fal Ultra- krótkich.

Funkcjê prodziekana obejmuje jako trzeci (obok J. Mikulskie- go i W. Winogradowa) z-prof. mgr in¿. Z. Jagodziñski.

1958 – Dziekanem na kolejne dwie kadencje trzyletnie zostaje prof.

dr in¿. Józef Lenkowski, a prodziekanami – z-prof. mgr in¿. J. Mikulski i z-prof. mgr in¿. W. Winogradow.

Katedry Urz¹dzeñ: Radionadawczych i Radioodbiorczych

CALENDARIUM WYDZIA£U ETI

zmieniaj¹ nazwê na: Radiotechniki Nadawczej i Radiotechniki Odbiorczej.

Kierownictwo Katedry Teletransmisji Przewodowej obejmuje z-prof. mgr in¿. Józef Sa³aciñski.

1959 – Mgr Wanda £awrynowicz obejmuje kierownictwo dziekana- tu Wydzia³u i w ci¹gu najbli¿szych lat tworzy zespó³ osobowy sprawnie obs³uguj¹cy funkcje rosn¹cego szybko Wydzia³u, a jednoczeœnie skutecznie oddzia³uj¹cy wychowawczo na œro- dowisko studenckie.

1960 – Rektorem Uczelni na okres dwóch kadencji trzyletnich zosta- je prof. dr in¿. Kazimierz Kopecki.

Roœnie liczba dyplomantów – dyplomy magistra in¿yniera otrzy- ma³o w tym roku 67 osób.

Wydzia³ rekrutuje coraz wiêcej studentów. W zwi¹zku z tym powo³ano czterech prodziekanów. Funkcje te obejmuj¹ doc.

mgr in¿. L. Drozdowicz i doc. mgr in¿. R. Zimmermann, oraz (na miejsce W. Winogradowa) wyk³. mgr in¿. M. Sankiewicz.

Zostaje powo³any delegat Rektora ds. organizacji Oœrodka Maszyn Matematycznych, w osobie doc. dr. Aleksandra Jan- kowskiego (póŸniej, po zorganizowaniu Oœrodka, przejdzie wraz z nim na Wydzia³ Elektroniki).

Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów PRL przyznaje (dziê- ki staraniom m.in. profesora J. Groszkowskiego) fundusze na budowê nowego gmachu Wydzia³u. W zwi¹zku z tym Rektor powo³uje prof. dr. in¿. J. Sa³aciñskiego na koordynatora budo- wy gmachu.

1961 – Podjête zostaj¹ prace projektowe dla nowego gmachu Wy- dzia³u.

1962 – Pe³nienie funkcji prodziekana koñczy z-prof. mgr in¿. J. Mi- kulski.

1963 – Doc. dr hab. in¿. W. Szukszta obejmuje funkcjê Prodziekana.

1964 – Katedrê Radiotechniki Nadawczej przemianowano na Radio- komunikacji.

Dziekanem Wydzia³u na kadencjê do roku 1966 zostaje prof.

dr in¿. Jerzy Seidler, a prodziekanami – doc. dr hab. W. Szu- kszta, doc. mgr in¿. R. Zimmermann i st. wyk³. mgr in¿. M. San- kiewicz.

1965 – Wydzia³ £¹cznoœci otrzymuje wreszcie prawo nadawania stop- nia doktora nauk technicznych, co stanowi osi¹gniêcie wa¿ne dla dalszego rozwoju jego kadry naukowej. Pierwszym dokto- rem n.t. jest Walerian Gruszczyñski.

Katedrê Podstaw Telekomunikacji przemianowano na Kate- drê Teorii Sterowania i Informacji, a Katedrê Radiotechniki Odbiorczej – na Katedrê Uk³adów Elektronicznych.

1966 – Rektorem na okres dwóch lat zostaje prof. dr in¿. W³adys³aw Bogucki.

Katedrê Teletransmisji Przewodowej przemianowano na Tele- transmisji, zaœ Katedrê Teletechniki £¹czeniowej na Teleko- mutacji.

Dziekanem Wydzia³u zostaje prof. dr. in¿. Józef Sa³aciñski, a prodziekanami – prof. dr in¿. L. Knoch, prof. dr in¿. Z. Jago- dziñski oraz st. wyk³. mgr in¿. M. Sankiewicz.

Wydzia³y £¹cznoœci Politechnik: Warszawskiej, Wroc³awskiej i Gdañskiej zmieniaj¹ nazwê na Wydzia³y Elektroniki.

Czêœæ III – Wydzia³ Elektroniki

1967 – Katedrê Miernictwa Telekomunikacyjnego przemianowano na Miernictwa i Elementów Elektronicznych.

Prof. dr in¿. Józef Sa³aciñski rezygnuje z pe³nienia funkcji dzie- kana w zwi¹zku z powo³aniem go na funkcjê prorektora ds.

ogólnych PG.

Dziekanem Wydzia³u zostaje na rok doc. dr hab. in¿. Wiktor Szukszta, a prodziekanami – prof. dr. in¿. Z. Jagodziñski i prof.

dr in¿. L. Knoch.

Rozpoczyna dzia³alnoœæ Oœrodek Obliczeniowy PG (kierowa- ny przez doc. dr. in¿. A. Jankowskiego).

1968 – Rektorem zostaje prof. dr in¿. Stanis³aw Rydlewski. Prof. dr in¿. J. Sa³aciñski pe³ni nadal funkcjê prorektora ds. ogólnych, a¿ do r. 1969.

Dziekanem Wydzia³u na trzyletni¹ kadencjê zostaje prof. dr hab. in¿. Krzysztof Grabowski, a prodziekanami doc. dr hab.

in¿. M. Bia³ko i doc. dr hab. in¿. H. Wierzba.

W nastêpstwie zarz¹dzeñ Ministerstwa Szkolnictwa Wy¿sze- go w³adze Wydzia³u przystêpuj¹ do generalnej reorganizacji struktury Wydzia³u.

1969 – Oddano do u¿ytku pierwsz¹, mniejsz¹ czêœæ nowego gmachu Elektroniki, w zwi¹zku z czym zostaje ona zajêta prowizorycz- nie (na czas do oddania do u¿ytku drugiej czêœci) przez Kate- dry opuszczaj¹ce dotychczaso- w¹ siedzibê Wydzia³u.

Doc. dr hab. in¿. H. Wierzba rezygnuje z funkcji prodziekana (w zwi¹zku z pe³nieniem funkcji seniora budowy gmachu), któr¹ obejmuje doc. dr in¿. M. Sankiewicz.

Z dotychczasowych katedr Wydzia³u zostaj¹ utworzone trzy Instytuty: Cybernetyki Technicznej (dyr.: prof. dr in¿. Jerzy Seidler), Technologii Elektronicznej (dyr.: prof. dr in¿. Józef Sa³aciñski), Radiokomunikacji (dyr.: doc. dr in¿. Marian Zien- talski).

Katedra Fizyki I zostaje od³¹czona od Wydzia³u i w³¹czona do Instytutu Fizyki.

1970 – Umiera rektor prof. dr in¿. Stanis³aw Rydlewski. Nowym rek- torem zostaje prof. mgr in¿. Janusz Staliñski.

Reorganizacja Wydzia³u przed³u¿a siê. Zmienia siê obsada per- sonalna kierowników poszczególnych jednostek; zmieniane s¹ ich nazwy. Rozwi¹zane zostaj¹ wszystkie jednostki nauk.-dy- dakt. typu katedralnego.

Na funkcjê prodziekana ds. studiów wieczorowych zostaje po- wo³any st. wyk³. mgr in¿. J. Mikulski.

Po d³ugich staraniach Wydzia³ otrzymuje DS-9, jako wydzie- lon¹ siedzibê swoich studentów. Ma to wielkie znaczenie dla integracji spo³ecznoœci studentów Wydzia³u i owocuje wielo- letnimi ich sukcesami we wspó³zawodnictwie Domów Studenc- kich, w skali ogólnopolskiej.

1971 – Dziekanem Wydzia³u na okres jednego roku zostaje prof. dr in¿. J. Sa³aciñski, prodziekanami – doc. dr. in¿. Z. Boguœ, doc.

dr in¿. M. Sankiewicz.

Trzy Instytuty utworzone w 1969 roku obejmuj¹ tematyczne zespo³y naukowo-dydaktyczne dotychczasowych katedr, zor- ganizowane w zak³ady, na zasadzie wyboru Instytutu przez ze- spó³ (w sk³ad Wydzia³u wchodzi ponadto dotychczasowy Za- k³ad Maszyn Matematycznych wydzielony z powsta³ego w³a-

œnie Miêdzywydzia³owego Instytutu Matematyki).

Po tych zmianach Wydzia³ tworzy nastêpuj¹c¹ strukturê:

– Instytut Informatyki (dyr.: doc. dr in¿. Wies³aw Porêbski) obejmuj¹cy trzy zak³ady dydaktyczne, Centrum Techniki Ob- liczeniowej oraz Gospodarstwo Pomocnicze i administracjê Instytutu.

– Instytut Technologii Elektronicznej (dyr.: doc. dr in¿. Micha³ Polowczyk) obejmuj¹cy cztery zak³ady dydaktyczne, Zak³ad Doœwiadczalny oraz Dzia³ Techniczno-Organizacyjny.

– Instytut Telekomunikacji (dyr.: doc. dr in¿. Marian Zien- talski) obejmuj¹cy szeœæ zak³adów dydaktycznych, biuro Instytutu i Gospodarstwo Pomocnicze.

1972 – Zostaje oddana do u¿ytku druga czêœæ nowego gmachu Elektroniki. Przeprowadzaj¹ siê do nowych pomieszczeñ zak³ady, pozostaj¹ce dot¹d w dawnym gmachu (przekaza-

nym, z wyj¹tkiem hydroakustycznego basenu doœwiadczal- nego, w u¿ytkowanie Wydzia³owi Elektrycznemu), oraz przemieszczaj¹ siê niektóre zak³ady ulokowane prowizo- rycznie w I czêœci gmachu. Wydzia³ otrzymuje znaczne fundusze na inwestycje aparaturowe.

W Instytucie Informatyki powstaje czwarty Zak³ad – Teo- rii Systemów Informacyjnych (kier.: doc. dr Wojciech Sob- czak).

Dziekanem na nastêpn¹ trzyletni¹ kadencjê zostaje prof. dr in¿. Marian Zientalski, prodziekanami – doc. dr in¿. Z. Bo- guœ, doc. dr in¿. M. Sankiewicz, doc. dr in¿. W. Gruszczyñ- ski i doc. dr in¿. W. Porêbski.

Z kadry profesorskiej Wydzia³u ubywa prof. dr in¿. Jerzy Seidler, cz³. koresp. PAN, który rezygnuje ze wszystkich funkcji pe³nionych na Wydziale i poœwiêca siê pracy na- ukowej w PAN.

1973 – Funkcjê prodziekana (zamiast Z. Bogusia) obejmuje doc.

dr in¿. Janusz Gulczyñski.

Zostaj¹ oddane do u¿ytku dwa du¿e audytoria Wydzia³u.

Niemniej Wydzia³ nadal cierpi na brak sal wyk³adowych, co zmusza do korzystania z pomieszczeñ Gmachu G³ów- nego, Wydzia³u MT i innych.

1974 – Wydzia³ szybko rozrasta siê. Rada Wydzia³u liczy ju¿ 25 samodzielnych pracowników nauki. 156 dyplomantów koñ- czy w tym roku studia i otrzymuje tytu³ magistra in¿yniera elektronika, a dalszych 60 – tytu³ in¿yniera elektronika.

W Instytucie Telekomunikacji nastêpuje po³¹czenie Zak³a- du Systemów Telekomunikacyjnych z Zak³adem Teletran- smisji w Zak³ad Teleelektroniki, zaœ Zak³ad Urz¹dzeñ Ra- diokomunikacyjnych zostaje przemianowany na Zak³ad Teorii Obwodów i Uk³adów Elektronicznych.

Doc. dr in¿. W. Porêbski koñczy sprawowanie funkcji pro- dziekana.

1975 – Rektorem Uczelni na trzyletni¹ kadencjê zostaje prof. dr hab. in¿. Tomasz Biernacki.

Wydzia³ Elektroniki po raz pierwszy w swej historii nadaje doktorat honoris causa. Otrzymuje go profesor dr hab. in¿.

Janusz Groszkowski z Politechniki Warszawskiej, popu- larnie okreœlany mianem „ojca polskiej elektroniki". Lau- dacjê wyg³asza promotor przewodu prof. dr in¿. Jerzy Se- idler.

Uroczystoœæ nadania ma niezwyk³y charakter, poniewa¿

w³adze pañstwowe ze wzglêdów politycznych usi³uj¹ do niej nie dopuœciæ i ograniczaj¹ do minimum liczbê obec- nych. Mimo to, po oficjalnej uroczystoœci dochodzi do spo- tkania Profesora ze studentami Wydzia³u (w Audytorium 2), którzy go owacyjnie witaj¹ i s³uchaj¹ jego wypowiedzi.

Dziekanem na nastêpnych siedem lat zostaje prof. dr hab.

in¿. Micha³ Bia³ko.

Funkcje prodziekanów obejmuj¹ doc. dr in¿. R. Zielonko, doc. dr in¿. M. Sankiewicz, doc. dr in¿. J. Nowakowski.

W Instytucie Telekomunikacji Zak³ad Systemów Radioko- munikacyjnych zmienia nazwê na Zak³ad Systemów i Urz¹- dzeñ Radiokomunikacyjnych.

Kolejnym wa¿nym etapem rozwoju naukowego kadry Wy- dzia³u jest przyznanie mu prawa nadawania stopnia dokto- ra habilitowanego. Zostaje zakoñczony pierwszy na Wy- dziale przewód habilitacyjny. Habilitantem jest Andrzej Gu- ziñski.

1976 – W dalszym ci¹gu wzrastaj¹ osi¹gniêcia Wydzia³u. Wyda- no w tym roku 208 dyplomów magistra in¿yniera elektro- nika (w tym 5 – dyplomantom obcokrajowcom) oraz 61

dyplomów in¿yniera elektronika. W tym¿e roku zakoñczo- no pomyœlnymi obronami 9 przewodów doktorskich w³a- snych pracowników naukowych.

Dyrektorem Instytutu Informatyki zostaje prof. dr hab. in¿.

Micha³ Bia³ko.

1977 – Przy utrzymuj¹cej siê liczbie nadawanych dyplomów ro-

œnie nadal liczba dysertacji: 12 zakoñczonych przewodów doktorskich na Wydziale Elektroniki i dwa na innych wy- dzia³ach Uczelni oraz druga w dziejach Wydzia³u habilita- 1978 – Rektorem na trzyletni¹ kadencjê zostaje prof. dr hab. in¿.cja.

Marian Cichy.

Dalszych 10 pracowników naukowych Wydzia³u koñ- czy pomyœlnie przewody doktorskie przed Rad¹ Wydzia³u, a dwóch – przewody habilitacyjne (na innych wydzia³ach PG).

1979 – Dyrektorem Instytutu Technologii Elektronicznej zostaje doc. dr in¿. Walerian Gruszczyñski. Doc. dr in¿. J. Nowa- kowski koñczy pe³nienie funkcji prodziekana; obejmuje j¹ doc. dr in¿. J. Gulczyñski.

W Instytucie Informatyki Zak³ad Maszyn Matematycznych zostaje przemianowany na Zak³ad Podstaw Informatyki, zaœ

Zak³ad Przetwarzania Informacji na Zak³ad Systemów Li- cz¹cych.

Odchodzi na emeryturê prof. dr in¿. Józef Lenkowski.

1980 – Umiera nagle prodziekan doc. dr in¿. Janusz Gulczyñ- ski.

Koñczy pe³nienie funkcji prodziekana doc. dr in¿. Romu- ald Zielonko. Obejmuje tê funkcjê doc. dr in¿. Stefan Ra- czyñski.

W Instytucie Technologii Elektronicznej nastêpuje zmiana na stanowisku dyrektora – zostaje nim doc. dr hab. in¿.

Bogdan Wilamowski. Zmiana taka zachodzi równie¿ w In- stytucie Informatyki – dyrektorem zostaje doc. dr in¿. Ja- nusz Nowakowski. W tym¿e Instytucie Zak³ad Automaty- zacji i Obróbki Sygna³ów zostaje przemianowany na Za- k³ad Systemów Automatyki.

1981 – Pracownicy Uczelni i studenci uczestnicz¹ w spo³ecznym ruchu poparcia robotniczych ¿¹dañ na rzecz liberalizacji systemu rz¹dów i demokratyzacji pañstwa. Rozwija siê spontanicznie NSZZ „Solidarnoœæ”. W tej atmosferze do- chodzi do pierwszych demokratycznych wyborów w³adz Uczelni. Rektorem wybrany zostaje prof. dr in¿. Jerzy Do- erffer, zaœ prorektorami – prof. dr hab. in¿. Boles³aw Ma- zurkiewicz, prof. dr hab. Olgierd Gzowski oraz doc. dr in¿.

Marianna Sankiewicz.

Wobec objêcia funkcji prorektora ds. kszta³cenia, doc. M.

Sankiewicz rezygnuje z funkcji prodziekana; koñ- czy tak-

¿e pe³nienie tej funkcji doc. S. Raczyñski; obejmuj¹ te funk- cje doc. dr in¿. M. Polowczyk i doc. dr hab. in¿. L. Spi- ralski.

W grudniu 1981 wprowadzony zostaje w Kraju stan wo- jenny i nastêpuj¹ aresztowania wœród pracowników i stu- dentów.

1982 –Mimo powa¿nych zak³óceñ powodowanych stanem wojennym, na Uczelni kontynuowane s¹ dzia³alnoœæ dy- daktyczna i naukowa.

Dziekanem na okres piêciu lat zostaje prof. dr hab. Woj- ciech Sobczak, a prodziekanami – doc. dr hab. in¿. M.

Polowczyk, doc. dr hab. in¿. L. Spiralski i doc. dr in¿. W.

Malina.

W Instytucie Telekomunikacji wydzielone ze wspólnego Zak³adu zostaj¹: Zak³ad Hydroakustyki i Zak³ad In¿y- nierii DŸwiêku.

1983 –W Instytucie Technologii Elektronicznej dyrektorem zostaje doc. dr in¿. Stefan Raczyñski

1984 –Rektorem na nastêpne 3 lata zostaje prof. dr hab. in¿.

Eugeniusz Dembicki.

1985 –Umiera em. doc. mgr fil., mgr in¿. Leon Drozdowicz, wspó³twórca Wydzia³u, za³o¿yciel i d³ugoletni kierow- nik Katedry Techniki Fal Ultrakrótkich.

1986 –218 dyplomantów koñczy w tym roku studia i otrzymu- je 198 dyplomów magisterskich i 20 in¿ynierskich 1987 –Rektorem PG zostaje prof. dr hab. in¿. Boles³aw Ma-

zurkiewicz, a prorektorami – prof. dr hab. in¿. Zbigniew Kowalski, prof. dr hab. Wojciech Sobczak oraz prof. dr hab. in¿. Bohdan Kozerski.

Dziekanem Wydzia³u na okres trzyletni zostaje prof. dr in¿. Marian Zientalski, a prodziekanami – doc. dr in¿. W.

Gruszczyñski, doc. dr hab. in¿. W. Malina i prof. dr hab.

in¿. D. Rutkowski.

Dyrektorem Instytutu Telekomunikacji zostaje prof. dr hab. in¿. Krzysztof Grabowski.

Umiera na emigracji (wymuszonej) jeden z g³ównych or- ganizatorów, wspó³twórca naszego Wydzia³u, profesor Pawe³ Szulkin.

W Instytucie Informatyki Zak³ad Systemów Licz¹cych zmienia nazwê na Zak³ad Systemów Komputerowych.

1988 –Umiera, w wieku 78 lat, prof dr in¿. Józef Lenkowski, jeden z najbardziej zas³u¿onych wspó³twórców Wydzia-

³u. Po reorganizacji, jaka nast¹pi³a w r. 1971, wyjecha³ na kilka lat za granicê i pracowa³ jako profesor (i dzie- kan tamtejszego Wydzia³u) na Uniwersytecie w Nigerii (1971-78), oraz na Uniwersytecie w Zambii (1981-85).

W Instytucie Informatyki z Zak³adu Systemów Kompu- terowych zostaje wydzielony nowy Zak³ad In¿ynierii Oprogramowania.

1989 –Polska odzyskuje rzeczywist¹ niepodleg³oœæ. Przepro- wadzane w Kraju reformy polityczne znajduj¹ czêœcio- we odbicie w zmianach zachodz¹cych w funkcjono- wa- niu uczelni wy¿szych. M.in. nowe w³adze ministerialne pozbawiaj¹ niehabilitowanych docentów prawa prowa- dzenia i recenzowania rozpraw doktorskich.

Prof. dr hab. in¿. D. Rutkowski rezygnuje z funkcji pro- dziekana; obejmuje j¹ doc. dr hab. in¿. W. Stepowicz.

W Instytucie Technologii Elektronicznej nastêpuj¹ zmia- ny nazw Zak³adów, które odt¹d nosz¹ nazwy: Elektroni- ki Cia³a Sta³ego, Miernictwa Elektronicznego, Techno- logii Elementów i Uk³adów Elektronicznych, Technolo- gii Urz¹dzeñ Elektronicznych.

Dwóch profesorów naszego Wydzia³u otrzymuje za- szczytne tytu³y doktora honoris causa w Uczelniach za- granicznych: profesor Henryk Wierzba na Uniwersyte- cie w Oulu, w Finlandii, oraz profesor Józef Sa³aciñski na Uniwersytecie w DreŸnie, w NRD.

1990 –Rektorem PG zostaje wybrany prof. dr hab. in¿. Edmund Wittbrodt, a prorektorami – prof. dr hab. in¿. Zbigniew Szczerba, prof. dr hab. in¿. Antoni Nowakowski oraz prof.

dr hab. in¿. Aleksander Ko³odziejczyk.

Dziekanem Wydzia³u zostaje wybrany prof. dr hab. in¿.

Henryk Krawczyk, a prodziekanami – prof. dr hab. in¿.

Witold Stepowicz, prof. dr hab. in¿. Marek Kitliñski oraz dr in¿. Mariusz Barski.

1991 –Rozpoczyna siê ponowna reorganizacja jednostek dy- daktycznych Wydzia³u. Zak³ad Teorii Systemów Infor-

matycznych w Instytucie Telekomunikacji zostaje prze- mianowany na Katedrê Systemów Informacyjnych, zaœ

Zak³ad Systemów Komputerowych w Instytucie Infor- matyki – na Katedrê Architektury Systemów Kompute- rowych. Natomiast w Instytucie Technologii Elektronicz- nej z Zak³adu Miernictwa Elektronicznego zostaj¹ wy- dzielone samodzielne zespo³y oraz nowy Zak³ad Elek- troniki Medycznej i Ekologicznej.

Na wniosek Rady Wydzia³u tytu³ doktora honoris causa Politechniki Gdañskiej otrzymuje Profesor Dieter A.

Mlynski z Uniwersytetu w Karlsruhe, w Niemczech.

1992 –Zostaj¹ rozwi¹zane Instytuty Wydzia³u, który odt¹d sk³a- da siê z 16 Katedr: Akustyki (kier.: prof. dr hab. in¿. R.

Salamon) z dwoma Zak³adami: In¿ynierii DŸwiêku (dr hab. in¿. A. Czy¿ewski) i Akustyki Œrodowiska (dr hab.

in¿. A. Stepnowski), Aparatury Pomiarowej (prof. dr hab.

in¿. L. Spiralski), Architektury Systemów Komputero- wych (doc. dr in¿. T. Bartkowski), Elektroniki Medycz- nej i Ekologicznej (prof. dr hab. in¿. A. Nowakowski), Elektroniki Cia³a Sta³ego (prof. dr hab. in¿. M. Polow- czyk), Miernictwa Elektronicznego (prof. dr in¿. R. Zie- lonko), Optoelektroniki (prof. dr hab. in¿. H. Wierzba), Podstaw Informatyki (prof. dr hab. in¿. M. Kubale), Sys- temów i Sieci Telekomunikacyjnych (prof. dr in¿.

M. Zientalski), Systemów Informacyjnych (prof. dr hab.

W. Sobczak), Systemów Automatyki (doc. dr in¿. J. No- wakowski), Systemów i Urz¹dzeñ Radiokomunikacyj- nych (prof. dr hab. in¿. D. Rutkowski), Technik Progra- mowania (prof. dr hab. in¿. W. Malina), Techniki Mikro- falowej i Telekomunikacji Optycznej (prof. dr hab. in¿.

K. Grabowski), Teorii Obwodów i Uk³adów (prof. dr hab.

in¿. M. NiedŸwiecki), Uk³adów Elektronicznych (prof.

dr hab. in¿. A. Guziñski) oraz Zak³adu Zastosowañ In- formatyki (dr in¿. St. Szejko).

Umiera em. docent dr in¿. Aleksander Jankowski, orga- nizator i Kierownik Oœrodka Maszyn Matematycznych PG, w³¹czonego od r. 1969 w strukturê naszego Wydzia- 1993 –Rektorem PG zostaje wybrany ponownie prof. dr hab.in¿.³u.

Edmund Wittbrodt, a prorektorami ponownie – prof. dr hab. in¿. Zbigniew Szczerba, prof. dr hab. in¿. Antoni Nowakowski oraz prof. dr hab. in¿. Aleksander Ko³o- dziejczyk.

Dziekanem Wydzia³u ETI zostaje wybrany ponownie prof. dr hab. in¿. Henryk Krawczyk, a prodziekanami – prof. dr hab. in¿. B. Kosmowski, dr hab. in¿. A. Koncza- kowska oraz dr hab. in¿. J. WoŸniak.

Prof. dr hab. in¿. B. Kosmowski obejmuje kierownictwo Katedry Optoelektroniki.

1994 –Zostaje powo³ane do ¿ycia Studium Doktoranckie Wy- dzia³u ETI. Jego kierownikiem zostaje prof. dr hab. in¿.

Micha³ Bia³ko.

Trzeci profesor naszego Wydzia³u zostaje wyró¿niony przez zagraniczn¹ Uczelniê: tytu³ doktora honoris causa otrzy- muje na Uniwersytecie w Surrey, w Anglii, profesor Zenon Jagodziñski.

Umiera em. prof. mgr in¿. Roman Zimmermann, wielolet- ni kierownik katedry, jeden ze wspó³twórców Wydzia³u.

1995 – Prof. dr hab. in¿. Micha³ Bia³ko zostaje wyró¿niony dok- toratem honoris causa, nadanym mu przez Uniwersytet w Tuluzie, we Francji.

Umiera em. prof. dr in¿. Leonard Knoch, wieloletni kie- rownik Katedry, jeden ze wspó³twórców Wydzia³u w r.

1952.

Rada Wydzia³u wystêpuje o zmianê nazwy Wydzia³u na Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki.

Czêœæ IV – Wydzia³ Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki (ETI)

1996 –Rektorem PG zostaje wybrany prof. dr hab. in¿. Aleksan- der Ko³odziejczyk, a prorektorami – prof. dr hab. in¿. Jan Godlewski, prof. dr hab. in¿. Alicja Konczakowska oraz prof. dr in¿. W³odzimierz Przybylski.

Dziekanem Wydzia³u na tê kadencjê zostaje wybrany prof.

dr hab. in¿. Józef WoŸniak, a prodziekanami prof. dr hab.

in¿. Andrzej Stepnowski, doc. dr in¿. Janusz Nowakowski oraz dr hab. in¿. Roman Rykaczewski.

Umiera mgr in¿. Tadeusz Karolczak, by³y cz³onek Rady Wydzia³u, jego wspó³organizator oraz dziekan w latach 1955-58.

1997 – Prof. dr hab. Wojciech Sobczak obejmuje funkcjê kierow- nika Studium Doktoranckiego Wydzia³u.

Zak³ad In¿ynierii DŸwiêku zostaje przekszta³cony w Kate- drê In¿ynierii DŸwiêku.

W wieku 91 lat umiera prof. dr hab. in¿. Wiktor Szukszta, pierwszy dziekan naszego Wydzia³u, wieloletni cz³onek Rady Wydzia³u, kierownik Katedry, twórca i organizator specjalnoœci telekomutacyjnej.

Umiera mgr Wanda £awrynowicz, emerytowana d³ugolet- nia kierowniczka dziekanatu Wydzia³u, obdarzona autory- tetem organizatorki i zdolnoœciami wychowawczymi w kon- taktach z m³odzie¿¹.

W grudniu umiera em. st. wyk³. mgr in¿. Józef Mikulski, pierwszy po wojnie dyplomant Wydzia³u i jego b. prodzie- kan, wieloletni cz³onek Rady Wydzia³u.

1998 – Uruchomione zostaj¹ na Wydziale, obok studiów magi- sterskich, studia in¿ynierskie, i podjêta zostaje reforma pro- gramów nauczania zmierzaj¹ca do wprowadzenia elastycz- nego systemu studiów dwustopniowych na wszystkich kie- runkach.

Umiera em. prof. dr in¿. Józef Sa³aciñski, wieloletni kie- rownik katedry, dziekan Wydzia³u, inicjator budowy aktu- alnej siedziby Wydzia³u, prorektor PG i rektor Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy.

1999 – Rektorem PG zostaje ponownie wybrany prof. dr hab. in¿.

Aleksander Ko³odziejczyk, a prorektorami – ponownie – prof. dr hab. Jan Godlewski, prof. dr hab. in¿. Alicja Kon- czakowska oraz prof. dr hab. in¿. W³odzimierz Przybylski.

Dziekanem Wydzia³u ponownie zostaje wybrany prof. dr hab. in¿. Józef WoŸniak, a prodziekanami – prof. dr hab.

in¿. Marek Kubale, dr hab. in¿. Roman Rykaczewski oraz doc. dr in¿. Janusz Nowakowski.

Umiera emerytowany prof. dr in¿. Zenon Jagodziñski, twór- ca specjalnoœci radionawigacyjnej i hydroakustycznej na Wydziale, wieloletni Kierownik Katedry i cz³onek Rady Wydzia³u, prodziekan, doktor honoris causa Uniwersytetu w Surrey, w Anglii.

2000 – Prof. dr hab. in¿. Andrzej Czy¿ewski obejmuje funkcjê kierownika Studium Doktoranckiego Wydzia³u ETI; kie- rowana przezeñ Katedra rozszerza nazwê na In¿ynierii DŸwiêku i Obrazu. Z Katedry Akustyki zostaje wydzielo- na Katedra Systemów Telemonitoringu (kier.: prof. dr hab.

in¿. A. Stepnowski). Wydzia³ obejmuje teraz 18 katedr oraz 1 zak³ad dydaktyczny.

2001 – O rozwoju Wydzia³u œwiadcz¹ wybrane dane statystycz- ne: w r. ak. 2001/02 przyjêliœmy na pierwszy rok studiów 783 osoby (22% ogó³u przyjêtych na PG); pracownicy na- ukowi Wydzia³u opublikowali w ub. roku 10 monografii i podrêczników, 359 artyku³ów (w recenzowanych czasopi- smach naukowych), ukoñczyli 54 prace badawczo-rozwo- jowe oraz uzyskali 2 tytu³y profesorskie, 4 habilitacje i 11 doktoratów.

Umiera prof. dr hab. in¿. Andrzej Guziñski, profesor Poli- techniki Koszaliñskiej, a przedtem wieloletni cz³onek na- szej Rady Wydzia³u, kierownik zak³adu, a nastêpnie kate- dry na Wydziale ETI.

Umiera prof. dr hab. in¿. Henryk Wierzba, wieloletni cz³o- nek Rady Wydzia³u, prodziekan, kierownik zak³adu, a na- stêpnie katedry, doktor honoris causa Uniwersytetu w Oulu, w Finlandii.

2002 – Wydzia³ obchodzi 50-lecie swego samodzielnego istnie- nia w Politechnice Gdañskiej, która ju¿ za dwa lata bêdzie

œwiêtowa³a swój stuletni Jubileusz.

Calendarium zestawili:

Marianna Sankiewicz* i Gustaw Budzyñski**

* Doc. dr in¿. Maria Sankiewicz – prodziekan ds. kszta³cenia w latach 1960- 62 oraz 1966-67, prorektor ds. kszta³cenia w latach 1981-1984 (przyp.

red.)

* Doc. dr. in¿. Gustaw Budzyñski – kierownik Zak³adu In¿ynierii DŸwiêku w latach 1982-91 (przyp. red.)

Jubileuszowe ¿yczenia

Ongiœ z kryszta³ków p³ynê³y dŸwiêki Telefon z korbk¹ by³ nieosi¹galny Liczyd³o to ci¹g³ej historia udrêki Bo tak wygl¹da³ nasz œwiat realny

A dzisiaj radio w wiecznym mieszka piórze Telefon komórkowy to ju¿ nie nowina A kalkulator w ka¿dym znajdziesz biurze E-mail’a miast listów dziœ pisze rodzina Kosmiczne stacje tworzymy w przestrzeni Elektroniczne nas budz¹ zegary

Œwiat sta³ siê wiosk¹ robotów i leni Gdzie komputery sprzedaj¹ towary

Co ¿yczyæ Wydzia³owi?– w nazwie POSTÊPU Bo ETI dzisiaj jest ju¿ przestarza³a

Stu lat – w piêædziesi¹t – tytu³em wstêpu Na dalsze pó³ wieku – niech mu bêdzie chwa³a Niech siê rozbudz¹ œwiat³e umys³y

Pomni nadziei na wielkoœæ w³asn¹ By dobre myœli jak bañka nie prys³y A serca przysz³oœci¹ niech ¿yj¹ jasn¹

Czy ¿yczyæ Wydzia³owi w nazwie POSTÊPU?

Bo dobra ETI ju¿ siê postarza³a Stu lat – na pewno – tytu³em wstêpu Dalsze pó³ wieku – niech mu bêdzie chwa³a

Marek Biedrzycki Dzia³ Wspó³pracy z Zagranic¹

Elektronika – dziedzina okreœlana w encyklopediach jako

„dzia³ nauki i techniki zajmuj¹cy siê praktycznym zastoso- waniem zjawisk zwi¹zanych z daj¹cym siê sterowaæ ruchem elek- tronów w pró¿ni, gazach i pó³przewodnikach” – dziedzina, która w XX wieku stanowi³a synonim postêpu technicznego, kszta³- towana by³a przez d³ugi szereg odkryæ naukowych i osi¹gniêæ techniczno-ekonomicznych. Pozornie niezwi¹zane ze sob¹ ta- kie osi¹gniêcia naukowo-techniczne, jak: odkrycie promieni ka- todowych (Plücker, 1859), odkrycie zjawiska prostowania pr¹- du elektrycznego na kontaktach z kryszta³ami karborundu, ga- leny i pirytu (Braun, 1874), skonstruowanie prostownika sele- nowego (Fritts, 1886), skonstruowanie lampy katodowej (Braun, 1897) i identyfikacja elektronu (Thomson, 1897), skonstruowa- nie diody pró¿niowej (Fleming, 1904) i triody pró¿niowej (Fo- rest, 1906), i liczne inne, doprowadzi³y ju¿ w latach 40. ubie- g³ego wieku do uznania elektroniki za dziedzinê strategiczn¹.

Elektronika w po³owie poprzedniego wieku zdecydowa³a o burzliwym rozwoju radiotechniki, teletechniki, telewizji, me- trologii elektronicznej, automatyki i maszyn matematycznych

– dzisiaj powszechnie nazywanych komputerami. Wynalezie- nie tranzystora bipolarnego w 1947 roku zwielokrotni³o tempo wprowadzania elektroniki w ró¿ne dziedziny ¿ycia. Urz¹dze- nia elektroniczne sta³y siê bardziej niezawodne, miniaturowe i tañsze. Tranzystory zapocz¹tkowa³y erê elektroniki pó³przewod- nikowej i wkrótce prawie ca³kowicie wypar³y lampy elektrono- we z urz¹dzeñ elektronicznych.

W³aœnie w okresie powszechnej tranzystoryzacji wytworów elektroniki, po 14 latach funkcjonowania w Politechnice Gdañ- skiej Wydzia³u £¹cznoœci, nast¹pi³o jego przemianowanie na Wydzia³ Elektroniki. Przekszta³cenie nast¹pi³o na podstawie Zarz¹dzenia Ministra Szkolnictwa Wy¿szego z dnia 28 wrze-

œnia 1966 roku, obowi¹zuj¹cego od dnia 1 wrzeœnia tego¿ roku.

Rektorem by³ wówczas prof. dr in¿. W³adys³aw Bogucki z Wydzia³u Budownictwa, natomiast Dziekanem by³ œwiêtej pa- miêci prof. dr in¿. Józef Sa³aciñski, którego aktywnoœci w du-

¿ym stopniu zawdziêczamy aktualn¹ siedzibê. Wydzia³ by³ w owym czasie jednym z trzech w Polsce, obok Wydzia³ów Elek- troniki Politechniki Warszawskiej i Wroc³awskiej. Sk³ada³ siê on z dziewiêciu katedr:

1. Katedry Fizyki, kierowanej przez prof. dr. W³odzimierza Moœcickiego,

2. Katedry Miernictwa Telekomunikacyjnego, kierowanej przez doc. mgr. in¿. Romana Zimmermanna,

3. Katedry Radiokomunikacji, kierowanej przez prof. dr. in¿.

Leonarda Knocha,

4. Katedry Radionawigacji, kierowanej przez prof. dr. in¿. Ze- nona Jagodziñskiego,

5. Katedry Techniki Fal Ultrakrótkich, kierowanej przez doc.

mgr. in¿. Leona Drozdowicza,

6. Katedry Telekomutacji, kierowanej przez doc. dr. hab. in¿.

Wiktora Szuksztê,

7. Katedry Teletransmisji, kierowanej przez prof. dr. in¿. Józe- fa Sa³aciñskiego,

8. Katedry Teorii Sterowania i Informacji, kierowanej przez prof. dr. in¿. Jerzego Seidlera,

9. Katedry Uk³adów Elektronicznych, kierowanej przez prof.

dr. in¿. Józefa Lenkowskiego.

Dziekanatem Wydzia³u kierowa³a mgr Wanda £awrynowicz.

Pisz¹cy te wspomnienia by³ wówczas starszym asystentem naukowo-dydaktycznym w Katedrze Miernictwa Telekomuni-

Pó³ wieku ELEKTRONIKI w Politechnice Gdañskiej

kacyjnego.

Elektronika w tym okresie w Polsce cieszy³a siê niezwyk³ym uznaniem w³adz i niezwyk³¹ popularnoœci¹ wœród m³odzie¿y, bodaj najwiêksz¹ ze wszystkich kierunków technicznych stu- diów. W 1966 roku na Wydziale trwa³a intensywna praca na- ukowa i dydaktyczna. Krzysztof Grabowski ukoñczy³ pracê habilitacyjn¹ „Studia nad w³asnoœciami diodowych wzmacnia- czy i mieszaczy parametrycznych”, sta³ siê drugim na Wydziale po Wiktorze Szukszcie, który habilitowa³ siê w 1963 roku, ha- bilitowanym nauczycielem akademickim. Wydawnictwo WKi£

wyda³o ksi¹¿kê Józefa Lenkowskiego, Micha³a Bia³ko i Alfre- da Matusewicza „Odbiorniki z przemian¹ czêstotliwoœci”. Ta- deusz Bartkowski, Jerzy Chramiec, Janusz Gulczyñski, Janusz Nowakowski, Wiktor Paw³owski, Zenon Polacki, pisz¹cy te wspomnienia, Henryk Wierzba, Zenon Zakrzewski i Marian Zientalski ukoñczyli swoje rozprawy doktorskie; Walerian Gruszczyñski i Zenon Boguœ zrobili to ju¿ w 1965 roku (do tego czasu stopnie doktorskie posiadali ju¿: Micha³ Bia³ko, Krzysztof Grabowski, Zenon Jagodziñski, Leonard Knoch, Jó- zef Lenkowski, Alfred Matusewicz, Miron NiedŸwiecki, Józef Sa³aciñski, Jerzy Seidler, Wiktor Szukszta i Romuald Zielon- ko; w ci¹gu nastêpnych dwóch lat do tej listy do³¹czyli: Marian Ligmanowski, Czes³aw Plata, Wies³aw Porêbski, Dominik Rut- kowski, Marianna Sankiewicz i Wojciech Sobczak). Ponadto ukaza³y siê w roku 1966 publikacje:

Tadeusz Bartkowski:

• -, J. £¹ski: Elektroniczny generator liczb przypadkowych do wspó³pracy z maszyn¹ cyfrow¹ ZAM-2. Prace Inst. Maszyn Matematycznych, T. 4, praca B 18,

• -, W. Porêbski, E. Ziajka: Generator wolnozmiennych prze- biegów przypadkowych do systematycznego modelowania uk³adów sterowania. Z. Nauk. PG nr 87, £¹cznoœæ nr 16,

• Optymalizacja przetworników analogowo cyfrowych. Bu- downictwo Okrêtowe R. 11, nr 7/8,

Micha³ Bia³ko:

• -, J. Gulczyñski: Przyrz¹dy do pomiaru parametru fT tranzy- storów w zakresie czêstotliwoœci 100-500 MHz. Pomiary · Automatyka · Kontrola R. 12, nr 7,

„Stara” Elektronika (fot. J. Ciemno³oñski)

• -, M. Rasiukiewicz: W³asnoœci lampowych i tranzystorowych unilateralnych wzmacniaczy rezonansowych. Z. Nauk. PG nr 94, £¹cznoœæ nr 17,

Czes³aw Bojarski:

• Bemerkungen zur Frage der wechselseitigen Beziehung der Konstanten einiger Theorien über die Konzentrationsdepo- larisation der Photoluminiszenz von Lösungen. Acta Physi- ca Academiae Scientiarum Hungaricae T. 21, 2 fasc.,

• Issledovanije resonansnogo pierenosa energii vozbu¿d¿eni- ja vo flourescirujuszczich roztvorach. International Confe- rence on Luminescence, Budapest,

• Resonance Quenching of Solid Solutions Luminescence. Acta Phys. Pol. V. 30, 2 fasc.,

Gustaw Budzyñski:

• Series-Parallel Oscillatotors. Bull. Pol. Acad. Sci., Sér. Sc.

Techn. V. 14, nr 5, Jerzy Chramiec:

• Gain Stability of the Superregenerative Parametric Ampli- fier. Electronics Letters V. 2, nr 11,

• Noise Properties of Superregerative Parametric Amplifier.

Proceedings IEEE V. 54, nr 4,

• Zenon Czarnecki, B. Kibort

• Pomiary propagacji sygna³ów podwodnych w wodach œród- l¹dowych. XIII Seminarium Otwarte z Akustyki, Wis³a, Krzysztof Grabowski:

• Analiza rezonansowych jednodiodowych wzmacniaczy pa- rametrycznych. Z. Nauk. PG nr 94, £¹cznoœæ nr 17,

• Analysis of an Unindirectional Parametric Amplifier and Mixer. Bull. Pol. Acad. Sci. Sér. Sc. Techn. V. 14, nr 6,

• Remarks on the Analysis of a Travelling – Wave Parametric Amplifier with Series – connected Varactor Diodes. Bull.

Pol. Acad. Sci. Ser. Sc. Techn. V. 14, nr 6,

• Piêcioczêstotliwoœciowy diodowy mieszacz parametryczny.

Z. Nauk. PG nr 84, £¹cznoœæ nr 15,

• Aspekty analizy iterowanego wzmacniacza parametryczne- go z fal¹ biegn¹c¹ z szeregowym w³¹czeniem diody pojem- noœciowej. Z. Nauk. PG nr 94, £¹cznoœæ nr 17,

• Rezonansowe kierunkowe wzmacniacze i mieszacze para- metryczne. Z. Nauk. PG nr 94, £¹cznoœæ nr 17,

Zenon Jagodziñski:

• Analiza warunków odbiæ i rewerberacji w obszarze wodnym.

XIII Seminarium Otwarte z Akustyki, Wis³a,

• Rozró¿nialnoœæ echosond ultradŸwiêkowych w œwietle po- trzeb rybo³ówstwa i hydrografii morskiej. XIII Seminarium Otwarte z Akustyki, Wis³a,

Tadeusz Kopiczyñski:

• -, W. Moœcicki, H. Renk: CO2 C6H14 GM Counter. Acta Phys. Pol. V. 29, 3 fasc.,

• -, W. Moœcicki, H. Renk: Licznik GM Do pomiaru aktywno-

œci wêgla w fazie gazowej wype³nionej CO2+C6H14. Z.

Nauk. PG nr 113, Fizyka nr 2,

• -, H. Renk: Ocena niektórych gazów prze³adowuj¹cych w licznikach GM wype³nionych CO2. Z. Nauk. PG nr 156, Fi- zyka nr 5,

Józef Lenkowski:

• Pó³przewodnikowe uk³ady elektroniczne. Z. Nauk. PG nr 84,

£¹cznoœæ nr 15, Marian Ligmanowski:

• Zarys strukturalnej teorii wybieraków bezstykowych. Arch.

Automatyki i Telemechaniki R. 11, z.1,

Stanis³aw £êgowski:

• Integrator wolnozmiennych przebiegów w tetrodzie Solion.

Z. Nauk. PG nr 87, £¹cznoœæ nr 16,

• -, J. Dera, J. Olszewski: Method of the Irradiation Measure- ment in the Sea by Means of an Irradiance with „Solion”

Tetrode. Acta Geophys. Pol. V. 15, nr 1, Alfred Matusewicz:

• O koniecznoœci okreœlenia temperatury uzwojeñ. Przegl¹d Telekomunikacyjny nr 3,

• Projektowanie obwodów rezonansowych przestrajanych o sta³ym paœmie przepuszczania. Przegl¹d Telekomunikacyj- ny nr 6,

• Wzmacniacz pomiarowy pr¹du sta³ego o zwiêkszonej sta- bilnoœci punktu zerowego. Z. Nauk. PG nr 84, £¹cznoœæ nr 15,Zenon Polacki:

• -, M. Grodel: Investigations on the Radioluminescence in Styrene Solutions During Polimerization Process. Interna- tional Conference on Luminescence, Budapest,

• M. Grodel, Z. Polacki: O mo¿liwoœci badania procesu poli- meryzacji styrenu za pomoc¹ luminescencji. Polimery, Two- rzywa Wielkocz¹steczkowe,

Micha³ Polowczyk:

• Nieprzestrajane powielacze czêstotliwoœci. Przegl¹d Tele- komunikacyjny nr 7,

• Opornoœæ i piezoopornoœæ w ujêciu tensorowym i macierzo- wym. Z. Nauk. PG nr 87, £¹cznoœæ nr 16,

Marianna Sankiewicz:

• Resistance Stable Negative Resistance. Proceeding of the IEEE V.54, nr 11,

Jerzy Seidler:

• Podstawowe problemy teoretyczne identyfikacji. Pomiary · Automatyka · Kontrola R. 13, nr 10,

• Zagadnienia teorii informacji i sterowania. Budownictwo Okrêtowe R. 11, nr 7/8,

Andrzej Wojtkiewicz:

• Przebadanie mo¿liwoœci zastosowania diody tunelowej w detektorze AM. Z. Nauk. PG nr 84, £¹cznoœæ nr 15,

• -, M. Rasiukiewicz: Przegl¹d i porównanie funkcji aproksy- muj¹cych charakterystykê statyczn¹ diody tunelowej. Z.

Nauk. PG nr 94, £¹cznoœæ nr 17, Andrzej Zastawny:

• Gas Amplifie in a Proportional Counter with Carbon Dioxy- de. Journal of Scientific Instruments V. 43, nr 3,

• -, J. Mizeraczyk: Gazovoje usilenije proporcjonalnych sczot- czikov napo³niennych argonom i azotom. Nukleonika T. 11, nr 6,

Romuald Zielonko:

• Miernik tensometryczny o czêstotliwoœci noœnej 50 kHz.

Pomiary · Automatyka · Kontrola R. 12, nr 8/9, Seweryn ¯o³êdziowski, R. Jasiñski

• Wykrywacz instalacji podziemnych. Z. Nauk. PG nr 94, £¹cz- noœæ nr 17.

Trwa³y prace nad innymi tematami, których wyniki zosta³y publikowane w nastêpnych latach. Poza tym prowadzone by³y na szerok¹ skalê prace badawczo-rozwojowe w tzw. gospodar- stwach pomocniczych katedr, z których najwiêkszy rozmach wy- kazywa³o gospodarstwo katedry profesora Sa³aciñskiego.

Wielk¹ osobowoœci¹ Wydzia³u by³ profesor Jerzy Seidler, który do roku 1966 opublikowa³ 30 prac, w tym 4 ksi¹¿ki o olbrzymim ³adunku naukowym z zakresu teorii odbioru sygna-

³ów, metod optymalizacji i systemów informacji. Dziêki nie-

zwyk³oœci umys³u Profesor cieszy³ siê u mnie i wœród moich rówieœników niezwyk³ym autorytetem i estym¹.

Lata szeœædziesi¹te i siedemdziesi¹te Wydzia³ prze¿y³ pod wra¿eniem telewizji kolorowej, efektywnoœci ³¹czeniowej ty- rystora, niezwyk³ych mo¿liwoœci lasera pó³przewodnikowego i tranzystora polowego, rozwoju uk³adów scalonych, a na ich bazie – rozwoju techniki cyfrowej, wreszcie pod wra¿eniem mikroprocesora i komputera osobistego. Mikroelektronika wy- dawa³a siê g³ównym nurtem elektroniki, chocia¿ korzystaj¹c z rozwoju elektroniki, intensywnie rozwija³y siê dziedziny po- krewne: telekomunikacja i informatyka. Niezale¿nie od tego, a raczej pod wp³ywem niezwyk³ego talentu profesora Seidlera burzliwie rozwija³a siê teoria systemów informacyjnych. Pro- fesor w okresie tego dwudziestolecia opublikowa³ 48 prac, w tym chyba 11 ksi¹¿ek o najwy¿szym poziomie naukowym; wo- kó³ siebie zgromadzi³ liczn¹ grupê równie¿ niezwykle uzdol- nionych wspó³pracowników, z których najznakomitsi to: Woj- ciech Sobczak, Dominik Rutkowski, Janusz Nowakowski, Ta- deusz Bartkowski, Wies³aw Porêbski, Zenon Boguœ, Stanis³aw Mazurek, Wojciech Jêdruch, Roman Rykaczewski i Miros³aw Rojewski.

Mikroelektronik¹ „dowodzi³” Micha³ Bia³ko. Jego prace naukowe, w tym rozprawa doktorska z 1961 roku „Metody pro- jektowania wzmacniaczy tranzystorowych z silnym sprzê¿eniem zwrotnym”, rozprawa habilitacyjna z 1967 roku „Liniowe bez- indukcyjne uk³ady pasmowe dla zastosowañ w mikroelektroni- ce” i ksi¹¿ka „Uk³ady mikroelektroniczne” wydana w 1969 roku przez WKi£, czyni³y zeñ autorytet w dziedzinie mikroelektro- niki, a niezwyk³a ¿yczliwoœæ by³a dodatkow¹ zachêt¹ do wspó³- pracy z nim licznego grona m³odszych kolegów. Do fanów pro- fesora Bia³ko nale¿a³em równie¿ ja, chocia¿ doktoryzowa³em siê z tematyki pogranicza mikroelektroniki i metrologii, pod kierunkiem profesora Zimmermanna, którego równie¿ bardzo ceni³em zarówno jako wybitnego znawcê dziedziny, jak i wspa- nia³ego cz³owieka.

Pod „skrzyd³ami” profesora Bia³ko ujawni³y siê nowe gwiaz- dy Gdañskiej Elektroniki: Andrzej Guziñski, Ludwik Spiralski, Bogdan Wilamowski i W³odzimierz Janke. Andrzej Guziñski, który do lat siedemdziesi¹tych pracowa³ w RAD- MORze, w ci¹gu pierwszych 10 lat pracy na Wydziale zdo³a³ opublikowaæ 24 prace, w tym: w 1970 roku rozprawê doktorsk¹ „Projekto- wanie ma³o czu³ych wzmacniaczy pasmowych z mikroelektro- niczn¹ lini¹ RC o sta³ych roz³o¿onych”, w 1973 roku dwie ksi¹¿- ki o technologii i konstrukcji uk³adów mikroelektronicznych, a w 1975 roku rozprawê habilitacyjn¹ „Analiza, projektowanie i mo¿liwoœci realizacji technologicznej hybrydo- wych filtrów aktywnych RC o sta³ych skupiono-roz³o¿onych”. Ludwik Spi- ralski pojawi³ siê na Wydziale w 1957 roku, w 1969 roku dok- toryzowa³ siê na Wydziale Elektrycznym PG na podstawie roz- prawy „Pó³przewodnikowy dynamiczny generator analizatora pr¹du przemiennego”. Do koñca lat siedemdziesi¹tych opubli- kowa³ 72 prace, w tym 3 ksi¹¿ki z miernictwa uk³adów scalo- nych. Okaza³ siê bodaj najskuteczniejszym kreatorem badañ z zakresu aparatury pomiarowo-kontrolnej dla potrzeb przemy- s³u elektronicznego, a w roku 1980 habilitowa³ siê w Politech- nice Wroc³awskiej rozpraw¹ „Problemy pomiarów szumów li- niowych przyrz¹dów pó³przewodnikowych”.

W pierwszym 20-leciu Wydzia³u dziêki staraniom Stefana Raczyñskiego zaczê³a wyró¿niaæ siê dzia³alnoœæ w zakresie Elektroniki Medycznej. Stefan Raczyñski w koñcu lat siedem- dziesi¹tych porzuci³ dyrektorowanie Gdañskiemu Oddzia³owi

POLON-u na rzecz dzia³alnoœci naukowo-dydaktycznej na Wydziale. Doktoryzowa³ siê w 1972 roku rozpraw¹ „Model analogowy funkcji serca jako czêœci uk³adu kr¹¿enia”, a do czasu przejœcia na emeryturê opublikowa³ 62 prace i pozostawi³ po sobie prê¿ny Zak³ad Elektroniki Medycznej i Ekologicznej, któ- ry pod kierunkiem profesora Antoniego Nowakowskiego wkrót- ce zosta³ przekszta³cony w obecnie jedn¹ z najprê¿niej dzia³a- j¹cych w obrêbie elektroniki katedr.

Lata osiemdziesi¹te i dziewiêædziesi¹te to przede wszystkim przeobra¿enia systemu politycznego w Naszym Kraju, otwar- cie na Œwiat i szok dla Naszej Elektroniki. W pocz¹tkach lat dziewiêædziesi¹tych pada du¿a czêœæ krajowego przemys³u elek- tronicznego, w tym Centrum Naukowo-Produkcyjne Pó³prze- wodników w Warszawie, wieloletni sponsor badañ naukowych Wydzia³u, pada ELWRO we Wroc³awiu i UNIMOR w Gdañ- sku. Podstawowym i skromnym Ÿród³em finansowania dzia³al- noœci naukowej Wydzia³u staje siê KBN. Elektronika spada z piedesta³u dziedziny decyduj¹cej o rozwoju Kraju, staje siê jedn¹ z wielu dziedzin dzia³alnoœci naukowej i gospodarczej, z za- póŸnieniem w stosunku do stanu œwiatowego znacznie wiêk- szym ni¿ na pocz¹tku dzia³alnoœci Wydzia³u. Znacz¹ca czêœæ kadry naukowej pozostaje za granic¹ (£êgowski, Wilamowski,

¯urada, Malinowski – w USA, Vogel, Okoniewski – w Szwe- cji, P³otka w Japonii, Pietkiewicz i Tollik w Szwajcarii, Ba- dach, Czarnul, ¯o³êdziowski, Roszkiewicz, Groch, Ho³owacz,

£¹ski, Marchlik, Olszowy, Piwakowski, ...). Jednoczeœnie po- jawiaj¹ siê nowe mo¿liwoœci i znacznemu przyœpieszeniu ulega rozwój informatyki, telekomunikacji i automa- tyki. Te trzy dziedziny wyodrêbniaj¹ siê z elektroniki jako samodzielne.

Komputer osobisty, o mocy obliczeniowej wiêkszej od wcze-

œniej dostêpnej tylko w oœrodkach obliczeniowych, staje siê po- wszechnym wyposa¿eniem ka¿dego nauczyciela akademickie- go. Istnieje mo¿liwoœæ nabycia prawie dowolnego wyrobu elek- tronicznego – mikroprocesorów, cyfrowych procesorów sygna-

³owych, mikrokontrolerów, .., inteligentnych przetworników i aktuatorów, uk³adów scalonych projektowanych na zamówie- nie i programowalnych uk³adów scalonych, dowolnej aparatu- ry i sprzêtu pomiarowego oraz technologicznego – trzeba na to mieæ tylko informacje i pieni¹dze oraz zachowaæ odpowiednie procedury zakupu. W tych nowych okolicznoœciach w 1996 roku Wydzia³ zmieni³ nazwê na Wydzia³ Elektroniki, Telekomuni- kacji i Informatyki. Choæ w nowej nazwie nie wystêpuje auto- matyka, to jednak ta dziedzina znakomicie rozwija siê, korzy- staj¹c w równym stopniu z trzech wymienionych w nazwie.

W ³onie w³aœciwej elektroniki z inspiracji profesora Henry- ka Wierzby ju¿ na pocz¹tku ostatniego dwudziestolecia zaczê-

³a intensywnie rozwijaæ siê nowa dziedzina – optoelektronika.

Profesor, z którym ³¹czy³y mnie wiêzy przyjaŸni powsta³e w czasie wieloletniej wspó³pracy, zajmuj¹cy siê wczeœniej g³ów- nie problematyk¹ biernych elementów elektronicznych (rozpra- wa doktorska – „Analiza elektryczna i fizyczna obwodu ma- gnetycznego modulatora podwójnie zrównowa¿onego”, rozpra- wa habilitacyjna – „Wybrane zagadnienia teorii, projektowania oraz aplikacji przekaŸników kontaktronowych”) pierwszy na Wydziale dostrzeg³ znaczenie optoelektroniki jako perspekty- wicznego kierunku rozwoju nauk technicznych. Ciesz¹c siê nie- zwyk³ym autorytetem, Profesor skutecznie zachêci³ liczne gro- no bliskich wspó³pracowników do aktywnego zajêcia siê t¹ now¹ problematyk¹. Do zespo³u pionierów optoelektroniki na Wy- dziale weszli m.in. Bogdan Kosmowski, Andrzej £oziñski, Ry- szard Hypszer, Ryszard Kowalik, Witold Go³uñski, Jerzy Plu-

ciñski i nieco póŸniej – Pawe³ Wierzba (nie syn Profesora).

Aktualnie jestem pod wra¿eniem wspania³ej prezentacji Paw³a Wierzby jego rozprawy doktorskiej poœwiêconej optoelektro- nicznym przetwornikom do pomiaru natê¿enia ruchu drogowe- go, wykonanej pod kierownictwem profesora Bogdana Ko- smowskiego, który po przejœciu profesora Wierzby na emery- turê przej¹³ po nim Katedrê Optoelektroniki, aktywnie rozwija- j¹c dzie³o Profesora.

We wspó³czesnej elektronice nadal jednym z wa¿niejszych problemów jest pomiar i diagnostyka uszkodzeñ uk³adów i sys- temów elektronicznych. W problematyce tej specjalizuje siê Katedra profesora Romualda Zielonko. Profesor rozpocz¹³ pracê na Wydziale w koñcu lat piêædziesi¹tych. Przez ca³y czas kon- sekwentnie kontynuuje dzia³alnoœæ metrologiczn¹, po przejœciu profesora Zimmermanna na emeryturê – jako jego godny na- stêpca. Uznanie i podziw mój wywo³uje umiejêtnoœæ Profesora trafnego okreœlania najbardziej aktualnie istotnych problemów metrologicznych mikroelektroniki. Na jego koncie znajduje siê ponad sto piêædziesi¹t publikacji naukowych i patentów zwi¹- zanych z metrologi¹ i diagnostyk¹ elektroniczn¹. W ostatnich latach jego aktywnoœæ naukowa staje siê coraz bardziej inten- sywna. Dziêki pracom jego i jego doktorantów mo¿liwe sta³o

siê okreœlanie wielu uszkodzeñ i wartoœci parametrów elemen- tów sk³adowych uk³adów scalonych du¿ej z³o¿onoœci korzysta- j¹c jedynie z ich zacisków zewnêtrznych, bez naruszania inte- gralnoœci uk³adów. Aktywnoœæ naukowa i atrakcyjnoœæ upra- wianej przez katedrê tematyki sprawia, ¿e najwiêksza liczba studentów elektroniki ubiega siê o specjalizacje w tej katedrze, a jej absolwenci s¹ rozchwytywani przez najlepsze firmy.

Pomimo niezaprzeczalnych sukcesów Naszej Elektroniki w minionym piêædziesiêcioleciu obecnie mo¿na zauwa¿yæ pewien regres w stosunku do dzia³alnoœci jej „dzieci” – wspó³czesnej informatyki i wspó³czesnej telekomunikacji. Wyra¿a siê on cho- cia¿by w spadku popularnoœci wœród m³odzie¿y kierunku stu- diów „elektronika” w stosunku do kierunków „informatyka” i

„telekomunikacja”. Jest to spowodowane przede wszystkim sta- nem krajowego przemys³u elektronicznego i sytuacj¹ na rynku pracy, ale nie tylko, i dlatego wymaga powa¿nego zastanowie- nia wszystkich œwiadomych znaczenia Elektroniki w ¿yciu Kraju i Regionu Gdañskiego.

Micha³ Polowczyk*

* Prof. dr. hab. in¿. Micha³ Polowczyk – kierownik Katedry Elektroniki Cia³a Sta³ego WETI (przyp. red.)

Pocz¹tki kszta³cenia teletechników (specjalistów telekomu tacji i teletransmisji), a od lat 70. ubieg³ego wieku – specja- listów telekomunikacji, s¹ historycznie zwi¹zane z Politech- nik¹ Gdañsk¹ od 1945 roku.

Na powsta³ym wówczas Wydziale Elektrycznym profesor

£ukasz Dorosz zorganizowa³ Katedrê Teletechniki, z której w 1952 roku wydzielono dwie katedry: Katedrê Teletechniki £¹- czeniowej, kierowan¹ przez profesora Wiktora Szuksztê, i Ka- tedrê Techniki Przenoszenia Przewodowego, któr¹ kierowa³ nadal prof. £ukasz Dorosz. Po jego œmierci w 1954 roku kie- rownictwo Katedry obj¹³ profesor Feliks B³ocki. W roku 1957 zmieniono nazwê na: Katedra Teletransmisji Przewodowej, a kierownikiem zosta³ profesor Józef Sa³aciñski. W 1966 roku skrócono nazwê na: Katedra Teletransmisji, nadal zaœ kierowa³ ni¹ prof. Józef Sa³aciñski. Po reorganizacji Wydzia³u w roku 1969 Katedra przekszta³ci³a siê w Zak³ad Technologii Urz¹- dzeñ Elektronicznych, który wszed³ do Instytutu Technologii Elektronicznej. W roku 1971 Zak³ad zmieni³ nazwê na Zak³ad Teletransmisji, przechodz¹c do Instytutu Telekomunikacji. Po- nowna zmiana nazwy nast¹pi³a w roku 1974, na Zak³ad Tele- elektroniki. W latach 1972-82, tj. do s³u¿bowego przeniesienia do Akademii Techniczno-Rolniczej w Bydgoszczy, której by³

OD TELETECHNIKI DO TELEKOMUNIKACJI

50-lecie kszta³cenia specjalistów telekomutacji i teletransmisji w Politechnice Gdañskiej

rektorem, Zak³adem kierowa³ prof. Józef Sa³aciñski. W roku 1982 kierownikiem Zak³adu zosta³ autor niniejszych wspomnieñ i funkcjê tê sprawowa³ do koñca istnienia Zak³adu.

W 1991 roku Rada Wydzia³u Elektroniki podjê³a decyzjê o zmianie struktury instytutowej na tradycyjn¹ strukturê kate- draln¹, istniej¹c¹ do 1969 roku, i powo³a³a Katedrê Systemów i Sieci Telekomunikacyjnych, powierzaj¹c mnie jej kierownic- two. Aktualnie Katedra Systemów i Sieci Telekomunikacyjnych liczy ogó³em 16 pracowników, w tym: 1 profesor, 1 doktor ha- bilitowany, 6 doktorów, 4 magistrów in¿ynierów, 1 in¿ynier, 2 techników, 1 pracownik administracyjny.

DZIA£ALNOŒÆ DYDAKTYCZNA

Dzia³alnoœæ dydaktyczna Katedry i jednostek, z których po- wsta³a, koncentrowa³a siê na prowadzeniu zajêæ podstawowych i kierunkowych z: podstaw telekomunikacji, urz¹dzeñ i syste- mów telekomunikacyjnych, zintegrowanych sieci telekomuni- kacyjnych, jêzyków programowania, oraz na prowadzeniu za- jêæ specjalistycznych i dyplomowaniu w zakresie: teletransmi- sji, telekomutacji i teleelektroniki. Po po³¹czeniu kierunków studiów Elektronika i Telekomunikacja utworzona zosta³a spe- cjalnoœæ Systemy i Sieci Telekomunikacyjne, która aktualnie jest prowadzona na studiach magisterskich i in¿ynierskich. W ramach kierunku studiów Informatyka, Katedra prowadzi rów- nie¿ specjalnoœæ Komputerowe Systemy Telekomunikacyjne.

W ci¹gu ca³ego okresu funkcjonowania Katedry oraz poprze- dzaj¹cych j¹ katedr i zak³adów, wypromowanych zosta³o w nich ponad 2400 magistrów in¿ynierów i in¿ynierów.

Specjalnoœæ: Systemy i Sieci Telekomunikacyjne Absolwent specjalizuj¹cy siê w zakresie systemów i sieci telekomunikacyjnych przygotowany jest do twórczej pracy in-

¿ynierskiej i do udzia³u w pracach badawczych w dziedzinie przesy³ania informacji na odleg³oœæ. Studia przygotowuj¹ ab- solwentów tej specjalnoœci do systemowego spojrzenia na pro- Profesor £ukasz

Dorosz (1897 – 1954)

Profesor Wiktor Szukszta (1906 – 1997)

Profesor Józef Sa³aciñski (1921 – 1998)