Człowiek zalogowany 4. Człowiek społeczny w przestrzeni Internetu 128 Szymon Chrząstowski
Komputerowo wspomagane programy interwencji poznawczo-behawioralnych dla osób żyjących z HIV z objawami depresji
DEPRESJA W PRZEBIEGU ZAKAŻENIA HIV
Ludzki wirus niedoboru odporności (HIV) został wyizolowany w roku 1983 (Adler i in., 2012). Od tego czasu podejście do leczenia osób zakażonych HIV uległo radykalnej zmianie (ibidem). HIV jest wirusem, który prowadzi do AIDS, czyli zespołu nabytego niedoboru odporności. AIDS to końcowy e tap zakażenia HIV. Choroba ta polega na wyniszczeniu układu odpornościowego, wskutek czego pacjent zapada na szereg różnych chorób, takich jak nietypowa postać zapalenia płuc, grzybice czy wybrane rodzaje nowotworów – zwykle na choroby te nie zapadają osoby mające prawidłowo funkcjonujący układ odpornościowy. Wirus HIV stopniowo niszczy pewien rodzaj komórek układu odpornościowego.
Przed wprowadzeniem leczenia antyretrowirusowego osoby zakażone nieuchronnie czekała śmierć, chociaż okres od momentu zakażenia do pojawiania się objawów AIDS dzieliło zwykle kilka lat (ibidem).
Obecnie długość życia osób zakażonych wirusem HIV (w skrócie HIV+) zaczyna zbliżać się do średniej długości życia osób HIV -, tj. nie zakażonych (Hedge, 2012). Stało się tak dzięki wprowadzeniu nowoczesnych leków. Nie pozwalają one wciąż całkowicie usunąć wirusa z organizmu, ale kontrolują jego namnażanie się. Osoba HIV+ regularnie przyjmująca leki może prowadzić normalne życie zawodowe i osobiste, chociaż czasami zmaga się z pewnymi problemami zdrowotnymi. Jednym z nich jest depresja.
Szacuje się, że od 5% do nawet 80% osób zakażonych wirusem HIV ma wybrane, pojedyncze objawy depresji lub zespół depresyjny (o tym ostatnim mówimy w przypadku współwystępowania kilku depresyjnych objawów utrzymujących się przez określony czas -Bennett-Levy i in., 2010). Nie jest jasne, dlaczego objawy depresji pojawiają się w przebiegu zakażenia HIV. Wśród przyczyn depresji u osób zakażonych wymienia się zarówno czynniki psychologiczne, jak i biologiczne (Arseniou i in., 2014; Barreto i in., 2014). Do tych ostatnich zalicza się: zmiany neuroanatomiczne w mózgu wywołane wirusem, zaburzenia układu podwzgórze-przysadka-nadnercza oraz procesy zapalne spowodowane wirusem HIV oddziałujące na fizjologiczne układy odpowiedzi na stres, a w konsekwencji wpływające na nastrój. Jako czynniki psychologiczne wymienia się stres związany z zakażeniem i wynikającymi z niego problemami, poczucie stygmatyzacji, odrzucenia, trudności w bliskich związkach itp. Związek między stresem a objawami depresji u osób HIV+ wcale jednak nie jest tak oczywisty. Część osób choruje przecież na poważne choroby somatyczne i w związku tym narażona jest na przeżywanie silnego stresu, a mimo to nie reaguje depresją. Bez wątpienia objawy depresji ws półtowarzyszą niektórym chorobom somatycznym, ale nie traktuje się ich jako normalnej reakcji na chorobę (Dudek, Siwek, 2007). Prawdopodobnie symptomy depresji mają różne podłoże w przebiegu zakażenia wirusem HIV: rozpoczynając od przyczyn psychologicznych, przez uwarunkowania biologiczne, a kończąc na depresji pojawiającą się w związku z tzw. HIV demencją (ibidem).
Depresję u osób z HIV+ należy leczyć z kilku powodów. Po pierwsze, jest ona chorobą, chociaż niestety nie zawsze jest to oczywiste. Depresja wciąż bywa traktowana jako swoista słabość charakteru. Specjaliści natomiast mają tendencję do jej lekceważenia (zwłaszcza przy mniej nasilonych objawach) w przypadkach, gdy pacjent cierpi na „poważniejsze”, zagrażające życiu choroby Po drugie,
1 Katedra Psychologii Klinicznej Dziecka i Rodziny, Wydział Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego
Człowiek zalogowany 4. Człowiek społeczny w przestrzeni Internetu 129 osoby HIV+ z objawami depresji znacznie gorzej przestrzegają reżimu leczenia antyretrowirusowego, co z kolei przekłada się na szybszy rozwój choroby (Springer in., 2012). Po trzecie, szereg doniesień wskazuje na związek między funkcjonowaniem układu odpornościowego, a objawami depresji - im bardziej nasilone objawy depresji, tym bardziej upośledzony staje się układ odpornościowy (Daruna, 2012).
W Polsce każdego roku przybywa około 800 nowych osób zakażonych. Ogółem zarejestrowano ponad 18 tysięcy osób zakażonych wirusem HIV (Krajowe Centrum ds. AIDS, 2015). Objęte są one bezpłatną opieką specjalistyczną (obejmującą leczenie antyretrowirusowe). Zorganizowana jest też opieka psychologiczna dla osób HIV+, która najczęściej przyjmuje formę interwencji kryzysowych, psychoedukacji i edukacji seksualnej udzielanej podczas testowania na obecność wirusa HIV i wsparcia chorych, ewentualnie ich najbliższych.
POMOC PSYCHOLOGICZNA DLA OSÓB HIV+ Z DEPRESJĄ
Skuteczną formą leczenia depresji jest połączenie farmakoterapii z psychotera pią, a zwłaszcza psychoterapią poznawczo-behawioralną, tzw. CBT, Cognitive-Behavioral Therapy (Wiles i in., 2013).
U podstaw terapii poznawczo-behawioralnej leży założenie, że objawy depresji wiążą się ze specyficznym sposobem interpretowania rzeczywistości przez pacjenta wynikającym z jego przekonań i błędów poznawczych, które popełnia (Beck, 2012). Celem odziaływań terapeutycznych jest zmiana sposobu myślenia pacjenta oraz związanych z tym zachowań, co w konsekwencji ma prowadzić do polepszenia samopoczucia (ibidem). W przypadku osób HIV+ stwierdzono, że CBT zmniejsza nasilenie objawów depresji – co potwierdzają wyniki metaanaliz badań nad efektywnością psychoterapii poznawczo-behawioralnej u osób HIV+ (np. Spies i in., 2013). Metody terapii CBT wykorzystywane są również w treningach radzenia sobie ze stresem i negatywnymi wydarzeniami życiowymi przeznaczonych dla osób HIV+ (Brown, Vanable, 2008. Pod ich wpływem zmniejszeniu ulegają objawy depresji, lęku, subiektywnie odczuwanego stresu, poprawia się też generalnie psychologiczne funkcjonowanie oraz jakość życia (np. Chesney i in., 2003). Nie wiadomo jednak, jak długo utrzymują się korzyści z udziału w tych programach. Treningi te uzupełnia się zwykle nauką relaksacji czy treningiem uważności.
O ile techniki poznawczo-behawioralne nastawione są na zmianę przekonań lub myśli automatycznych pacjenta, to treningi uważności uczą praktyk medytacji, skupiając się na utrzymaniu uważności w trakcie codziennych aktywności. Popularnym programem terapeutycznym (niekomputerowym) dla osób zakażonych wirusem HIV, którego e fektywność została sprawdzona w wielu badaniach (Antoni i in., 2007; Brown, Vanable, 2008), jest poznawczo -behawioralny trening zarządzania stresem (cognitve-behavioral stress management, tj. CBSM). Wśród celów CBSM wymienia się: a) wzmocnienie sposobów radzenia sobie ze stresem i jednocześnie zmniejszenie dezadaptacyjnych reakcji (np. bierności) oraz mechanizmów obronnych (np. zaprzeczania), b) łagodzenie stresu będącego efektem zakażenia wirusem HIV, c) normalizujący wpływ na poziom hormonów adrenaliny oraz poprawę stanu immunologicznego (ibidem).
Psychoterapia jest jednak formą pomocy relatywnie drogą i czasochłonną. W związku z tym pojawiała się potrzeba poszukiwania takich form pomocy psychologicznej, które byłyby szeroko dostępne dla osób żyjących z wirusem HIV, a jednocześnie tańsze. Jedną z możliwych form pomocy osobom HIV+ jest zaoferowanie im specjalnych programów komputerowych, przy użyciu których przeprowadzana jest psychoedukacja, a także stosowane są techniki poznawczo-behawioralne
Człowiek zalogowany 4. Człowiek społeczny w przestrzeni Internetu 130 nastawione na zmniejszenie objawów zaburzeń psychicznych wraz z treningami redukcji nasilenia stresu.
Terapię poznawczo-behawioralną prowadzoną przy pomocy specjalnych programów komputerowych określa się skrótem cCBT od angielskiego computer cognitive-behavioral therapy.
cCBT jest odmianą terapii poznawczo-behawioralnej CBT o niskiej częstotliwości, low -CBT (Bennett- Levy i in., 2010). Niska częstotliwość oznacza, że mniej czasu poświęca się na bezpośrednie sesje z psychoterapeutą na rzecz zadań wykonywanych samodzielnie przez pacjenta. Low-CBT obejmuje różne formy oddziaływań przy wykorzystaniu programów komputerowych, materiałów samopomocowych, interwencji telefonicznych itp.
Za wykorzystaniem komputerów w pomocy psychologicznej dla osób żyjących z wirusem HIV przemawia kilka argumentów. Programy te mają potwierdzoną empirycznie skuteczność, porównywalną z analogicznymi formami tradycyjnie prowadzonej psychoterapii (Bennett-Levy i in., 2010). Z drugiej strony są tańsze. Pozwalają też na dotarcie do szerszej grupy pacjentów i jednocześnie włączenie do leczenia pacjentów, którzy nie chcą lub nie mogą skorzystać z tradycyjnej psychoterapii. Część osób ze względu na miejsce zamieszkania po prostu nie jest w stanie skorzystać z pomocy psychologa (co zwykle się wiąże z koniecznością wizyty raz w tygodniu). Korzystanie z programu pomocy psychologicznej przy użyciu komputera zapewnia też większą anonimowość, często bardzo ważną dla osób HIV+. Wizyta w specjalistycznej poradni budzi u części osób HIV+
poczucie dyskomfortu. Kolejną istotną zaletą jest to, że programy komputerowe dają możliwość stałego monitorowania stanu psychicznego pacjenta, a zatem osoby, których samopoczucie ulega pogorszeniu, są szybko identyfikowane, a ich leczenie ulega zmianie np. są kierowani do udziału w tradycyjnej psychoterapii (Bennett-Levy i in., 2010). W przypadku depresji szczególnie istotne staje się szybkie zdiagnozowanie tych pacjentów, którzy potencjalnie mogą popełnić samobójstwo. Programy komputerowe analizują stan psychiczny pacjenta za pomocą wbudowanych w nie kwestionariuszy wypełnianych przez pacjentów. Należy przy okazji wyjaśnić, że o ile dla innych uczestników komputerowego programu pomocy psychologicznej pacjent jest anonimowy, to wybrane osoby, które czuwają nad merytorycznym przebiegiem programu, mają dostęp do danych pozwalających na identyfikację pacjenta (za jego zgodą) i w razie zaistnienia takiej potrzeby mogą podjąć szybką interwencję.
W końcu programy komputerowe w atrakcyjny sposób umożliwiają zaprezentowanie ważnych treści np. dotyczących zasad bezpiecznego seksu u osób zakażonych, czy informacji o przebiegu zakażenia.
Często treści te budzą u pacjentów duży niepokój, który wzmaga opór, niechęć do rozmów na temat choroby i pogłębia brak wiedzy o HIV i AIDS. W tym przypadku brak wiedzy bezpośrednio przekłada się na zachowania zdrowotne i może prowadzić do progresji choroby lub narażenia partnerów seksualnych osób HIV+ na zakażenie. Programy komputerowe dają możliwość edukowania pacjenta w przemyślany sposób, to jest taki, aby informować, ale nie straszyć (co nasila opór). Informacje powinny być tak dobrane, żeby nie przeciążać pacjenta, np. przekazując mu zbyt wiele medycznych szczegółów. Mają to być przede wszystkim informacje o praktycznym znaczeniu, mówiące o radzeniu sobie z chorobą.
Celem psychoedukacji ma nie być tylko przekazanie informacji, ale zmniejszenie lęku oraz pokazanie, że z wirusem HIV możliwe jest prowadzenie normalnego życia pod warunkiem przestrzeganiu pewnych zasad.
Człowiek zalogowany 4. Człowiek społeczny w przestrzeni Internetu 131 KOMPUTEROWO WSPOMAGANE PROGRAMY POMOCY PSYCHOLOGICZNEJ
O możliwościach wykorzystania komputerów w pomocy psychologicznej pisała Skrzypińska (2014) w monografii „Człowiek Zalogowany 3. Różnorodność sieciowej rzeczywistości”. Po pierwsze, komputery mogą tylko pośredniczyć w komunikacji między pacjentem i terapeutą. Prowadzona jest wówczas tradycyjna terapia oferowana jednak za pomocą różnego rodzaju komunikatorów, czy poczty elektronicznej. Ten rodzaj oddziaływań terapeutycznych budzi kontrowersje wśród niektórych terapeutów. Zwracają oni uwagę, że terapia prowadzona np. za pośrednictwem Skype’a zubaża kontakt z klientem, informacje niewerbalne są niepełne, a pacjent łatwo może przerwać spotkanie w trudnych dla niego momentach, na przykład tłumaczą c się niską jakością połączenia (Bennett-Levy i in., 2010).
Po drugie, Skrzypińska (2014) wspomina o specjalnych programach, przy użyciu których tworzona jest wirtualna rzeczywistość. Programy te mogą służyć desensytyzacji w przypadku osób z różnego rodzaju fobiami. Dają one możliwość wykonywania ćwiczeń w bardzo realistycznych sytuacjach – pacjent konfrontuje się z lękotwórczym bodźcem, ale jednocześnie w kontrolowanym przez niego samego otoczeniu.
Wreszcie tworzone są komputerowo wspomagane programy pomocy psychologicznej. Przypominają one programy do nauki języków obcych, w których pacjent ma za zadanie wykonać określone ćwiczenia. Zanim jednak przystąpi do programu, jest do niego kwalifikowany, zwykle podczas wizyty u specjalisty, jak również na bazie wypełnianych specjalnie formularzy (metodą tradycyjną, jak i on- line). Czasami dodatkowo prowadzony jest także wywiad telefoniczny z pacjentem (Bennett-Levy i in., 2010).
Po zalogowaniu się do programu (co można robić z domu), pacjent wykonuje interaktywne zadania służące radzeniu sobie z objawami zaburzeń psychicznych. Przykładowo proszony jest, aby zastanowił się, w ile przyjemnych aktywności zaangażował się w ciągu ostatniego tygodnia. Odpowiedzi zaznacza w menu zamieszczonym pod pytaniem. Do wyboru ma: a) w żadną, b) 1, c) 2 do 4, d) więcej niż 4.
Kliknięciu w odpowiedź towarzyszy nagrany komentarz podkreślający, jak ważne jest podejmowanie przyjemnych aktywności mimo złego nastroju. Dalej pacjent otrzymuje zadanie domowe:
w nadchodzącym tygodniu ma zrobić coś czego ostatnio nie robił, a co mu zwykle sprawiało przyjemność. W kolejnym kroku proszony jest, aby wybrał z listy aktywności te, w które lubi się angażować. Opisane powyżej zadania są częścią programu Beating the Blues (2015), wykorzystywanego w Wielkiej Brytanii w placówkach publicznej służby zdrowia.
Zadania te podzielone są na części zawarte w modułach. „Przerobienie” pojedynczego modułu nie może trwać więcej niż 90 minut, tak aby utrzymać uwagę pacjenta i nie zniechęcić do dalszej pracy.
Zwykle materiał z jednego modułu powinien zostać „zaliczony” w ciągu tygodnia. Modułów nie można przerabiać naraz, gdyż nie są to „lekcje do zaliczenia”, ale mają one tworzyć proces terapeutyczny rozciągnięty w czasie. Pacjent ma też za zadanie wykonywać prace domowe korespondujące z treściami prezentowanymi w aktualnym module. Zadania wykonywane samodzielnie – zarówno te wykonywane online, jak i prace domowe – bazują zwykle na odpowiednio przystosowanych technikach poznawczo-behawioralnych. Interaktywne zadania uzupełniają sesje psychoedukacyjne (ibidem).
PRZYKŁADY PROGRAMÓW DLA OSÓB HIV+
Niewiele jest programów, które są wyłącznie przeznaczone dla osób żyjących z HIV. Programy te muszą uwzględniać specyfikę grupy, do której są adresowane. Znajduje to swój wyraz m.in.
w treściach zawartych w poszczególnych modułach, a zwłaszcza w części psychoedukacyjnej
Człowiek zalogowany 4. Człowiek społeczny w przestrzeni Internetu 132 potencjalnie zawierającej informacje o HIV i AIDS, zasadach bezpiecznego seksu, konieczności regularnego przyjmowania leków antywirusowych itp. Programy te poruszają nie tylko zagadnienia dotyczące depresji i lęku, ale mogą być uzupełniane o treści związane z różnymi problemami osób HIV+, jak np. stygmatyzacja, poczucie odrzucenia, uzależnienia.
Przykładem programu przeznaczonego specjalnie dla osób HIV+ jest norweski WBI Avanti2 (od Web Based Intervention Avanti3, Drozd i in., 2013). Program ten składa się z 14 sesji rozłożonych na 5 tygodni. Do każdej z sesji pacjent otrzymuje e -mail z linkiem, przy czym sesje przerabia w określonej kolejności. Podczas sesji pacjent wykonuje proponowane zadania np. tworzy listę przyjemnych aktywności i plan zaangażowania się w te aktywności, identyfikuje swoje mocne strony itp. Sesje poświęcone są określonej tematyce, co zostało opisane w tabeli 1.
Tematyka Zawartość psychoedukacyjna
sesja 1 Wprowadzenie Informacje o programie i jego treści; podkreślenie wiarygodności programu.
sesja 2 Pozytywna psychologia Informacje o pozytywnej psychologii, poczuciu dobrostanu psychicznego i poczuciu szczęścia.
sesja 3 Stres i HIV Wyjaśnienie, w jaki sposób przewlekły stres może wpływać na przebieg infekcji HIV i ogólnie na system odpornościowy.
sesja 4 Samoocena Porównanie samooceny do psychologicznego systemu odpornościowego, który służy m.in. obronie przeciwko
stygmatyzacji dla osób HIV+.
sesja 5 Adaptacja do negatywnych
wydarzeń Wyjaśnienie na przykładzie wybranych założeń CBT sesja 6
Radzenie sobie z negatywnymi wydarzeniami życiowymi
Informacje o tym, jak sobie radzić z negatywnymi wydarzeniami życiowymi jak rozwód czy informacja o diagnozie HIV.
sesja 7 Przepływ (flow)
Informacje dotyczące angażowania się w przyjemne czynności oraz znajdowania równowagi między wyzwaniami życiowymi
a posiadanymi umiejętnościami.
sesja 8 Delektowanie się (savoring) Przywoływanie w pamięci momentów radości i szczęścia z przeszłości.
sesja 9 Terapia metakognitywna Wskazówki dotyczące konfrontowania się z negatywnymi uczuciami i myślami oraz znajdowania alternatywnych sposobów radzenia
sobie z nimi.
sesja 10 Zamartwianie się i ruminacje Informacje dotyczące błędów poznawczych oraz sprawdzenie, ile pacjent spędza czasu na zamartwianiu się.
sesja 11 Kontrola myśli Wprowadzenie metafor użytecznych w dystansowaniu się wobec własnych myśli i uczuć.
sesja 12 Terapia uważności (część 1) Rozwój umiejętności obserwacji siebie i dystansowania się wobec własnych myśli i uczuć.
sesja 13 Terapia uważności (część 2) Rozwój umiejętności dystansowania się.
sesja 14 Powtórzenie i podsumowanie Zapobieganie negatywnym myślom i uczuciom, praca nad zwiększeniem dobrostanu psychicznego.
Tabela 1 Tematy sesji w programie WBI AVANTI (opracowanie własne na podstawie: Drozd i in., 2013)
Kolejny program komputerowy przeznaczony specjalnie dla gejów żyjących z wirusem HIV to Positive Outlook4, czyli Dobra Perspektywa5 (Millard i in., 2014). Ma on na celu wzmocnienie zdolności radzenia sobie z codziennymi trudnościami związanymi z życiem z wirusem HIV.
2 link do strony z programem: http://program.changetech.no/ChangeTech5r.html?Mode=Trial&P=6B24HF)
3 Avanti oznacza w języku włoskim „naprzód”.
4 Nazwa programu jest grą słów: positive odnosi się do czegoś optymistycznego, dobrego, ale też pozytywnego statusu serologicznego, outlook – to perspektywa, jak również program poczty elektronicznej, przez co nawiązuje się do relacji z innymi ludźmi.
5 link do strony z programem: http://www.positiveoutlook.org.au
Człowiek zalogowany 4. Człowiek społeczny w przestrzeni Internetu 133 Program ten jest ciekawy między innymi z tego względu, że jednorazowo uczestniczy w nim mała grupa pacjentów (15 osób), która wspólnie przechodzi kolejne jego etapy. Terapia trwa 7 tygodni zajmując około 90 minut tygodniowo. Pacjent loguje się do programu i kolejno przerabia materiał w poszczególnych modułach, wykonując jednocześnie różne zadania oraz komunikując się z innymi uczestnikami terapii. Zachęcany jest do prowadzenia dyskusji na przeznaczonym do tego forum internetowym oraz raz w tygodniu, w z góry wyznaczonym czasie, może wziąć udział w czacie z innymi uczestnikami. Każda grupa pacjentów jest wspierana przez dwójkę wolontariuszy, które działają w środowisku osób HIV+. Nie są to terapeuci i nie mają dostępu do danych osobowych uczestników programu. Ich rolą jest motywowanie uczestników, zachęcanie do dyskusji, moderowanie jej, dostarczanie dodatkowych informacji. Uczestnicy otrzymują też specjalne cotygodniowe powiadomienia e-mailem lub sms-em przypominające o zalogowaniu się do programu (ibidem).
Moduł Tematyka
sesja 1 1) Wprowadzenie do programu, wyznaczanie celów 2) Zdrowy styl życia
sesja 2 Emocjonalny dobrostan, depresja i radzenie sobie ze stresem; rola relacji z innymi ludźmi sesja 3 Ujawnianie swojego statusu serologicznego członkom rodziny i przyjaciołom sesja 4 Bliskie relacje osób HIV+ oraz ich życie seksualne
sesja 5 Ujawnianie swojego statusu serologicznego swoim partnerom sesja 6 Radzenie sobie w bliskich relacjach
sesja 7 Podsumowanie
Tabela 2 Tematyka modułów w programie Positive Outlook (opracowanie własne na podstawie: Millard i in., 2014)
Opisywany program nie jest nastawiony na radzenie sobie z objawami depresji, tak jak WBI AVANTI. Ma pomagać w budowaniu dobrych relacji z innymi ludźmi, wzmacniać poczucie radzenia sobie z różnego typu trudnościami, a także promować zdrowy styl życia (ibidem).
OGRANICZENIA W STOSOWANIU PROGRAMÓW
Wspomagana komputerowo pomoc psychologiczna jest przeznaczona dla pacjentów z lekko i średnio nasilonymi objawami depresji, nie nadaje się zatem dla osób z cięższymi postaciami tej choroby (Bennett-Levy i in., 2010). Interwencje terapeutyczne stosowane przy użyciu komputerów nakierowane są też wyłącznie na radzenie sobie z objawami zaburzeń psychicznych. Niektóre problemy pozostają więc nie omówione i pacjent musi radzić sobie z nimi sam lub z pomocą profesjonalną poza siecią.
Istotnym zagadnieniem w przypadku komputerowo wspomaganej terapii jest duża liczba osób, które zaczynają tę formę terapii, ale ją przerywają. Z badań jednoznacznie wynika, że mniejsza liczba rezygnacji z terapii ma miejsce w przypadku tych programów, w których pacjentom zapewniony jest kontakt z realnym terapeutą (Bennett-Levy i in., 2010). Skuteczność programów, w których terapeuta wspiera w jakiś sposób pacjenta, jest około 4 razy większa niż tych, w których nie zapewniono tego typu wsparcia (ibidem). Zdecydowanie najwyższy poziom rezygnacji z terapii ma też miejsce w przypadku ogólnodostępnych programów umieszczonych w sieci (ibidem).
Niektóre osoby przerabiają kolejne moduły, ale nie wykonują zadań domowych. Aby temu zapobiec, terapeuci proponują, aby zanim jeszcze pacjent przystąpi do programu przedyskutować z nim, czy jest to dogodny dla niego czas do rozpoczęcia terapii oraz z góry zaplanować, w jakich dniach i godzinach będzie logował się do programu (ibidem). Pomocne jest także dosta rczenie rzetelnych informacji
Człowiek zalogowany 4. Człowiek społeczny w przestrzeni Internetu 134 o programie, podkreślenie roli prac domowych i udzielanie informacji zwrotnych w trakcie uczestniczenia w programie. W przypadku rezygnacji pacjenta, ważne jest zachęcenie go do powrotu do terapii.
Pewną barierą dla stosowania programów komputerowych może być dostępność samych komputerów (a zwłaszcza możliwość korzystania z nich w taki sposób, aby nikt w tym nie przeszkadzał). Niektóre osoby nie potrafią również sprawnie używa ć komputerów lub funkcjonować w sieci. Kolejnym istotnym zagadnieniem jest bezpieczeństwo przechowywanych danych, zwłaszcza, że są to dane dotyczące przebiegu choroby. Dla potencjalnych pacjentów ten aspekt może być kluczowy.
W związku z tym użytkownicy programu muszą wiedzieć, jakie działania zostały podjęte w celu dochowania bezpieczeństwa przechowywanych informacji, kto jest administratorem danych, kto ma do nich dostęp itd. (Bennett-Levy i in., 2010).
Pacjenci mogą też traktować pomoc psychologiczną udzielaną za pomocą komputera jako mniej wartościową i zdehumanizowaną. Przytaczane już w poprzedniej mo nografii „Człowiek zalogowany”
badania Beattie i in. (Beattie, Shaw, Kaur, Kessler, 2009) skupiały się na zidentyfikowaniu grupy osób, dla których ta forma współpracy jest szczególnie trudna oraz tych, którzy z niej odnoszą korzyści.
Warto przy tym podkreślić, iż przytaczane badania dotyczyły psychoterapii prowadzonej za pośrednictwem komputera, ale przez realnego terapeutę (nie analizowano więc omawianych powyżej komputerowych programów pomocy psychologicznej). Zadowolone z tej formy współpracy z terapeutą były osoby, które swobodnie korzystają z Internetu (a zatem dla nich Internet jest naturalnym środowiskiem pracy, rozrywki, kontaktowania się z ludźmi), mają swobodny dostęp do komputera oraz bez kłopotu wyrażają się pisząc. Z kolei niezadowoleni uczestnicy terapii za pośrednictwem komputera (osoby te często rezygnowały z udziału w niej) obawiały się, że taka forma pomocy nie sprzyja szczerości, łatwo prowadzi do braku zrozumienia, a terapeuta jest w nią mniej zaangażowany. Osoby te miały większą trudność w wyrażaniu siebie za pomocą słowa pisanego i nie czuły się komfortowo, gdy nie mogły oprzeć się na niewerbalnych wskazówkach w komunikacji (ibidem).
Oczywistą słabością programów komputerowej pomocy psychologicznej jest również to, że są one pozbawione istotnego, niespecyficznego czynnika leczącego, jakim jest relacja terapeutyczna.
Programy mogą pomóc w przekazywaniu ważnych treści, modelować pożądany styl myślenia, wzmacniać adaptacyjne zachowania, ale zmiana w psychoterapii zachodzi wtedy, gdy pacjent ma poczucie bezpieczeństwa oraz czuje troskę i uwagę drugiej osoby. Z tego powodu nie jest możliwe wyeliminowanie terapeuty z procesu pomocy psychologicznej.
KONKLUZJE ORAZ DALSZE PYTANIA
Niewątpliwie programy komputerowe nie są w stanie zastąpić ps ychiatry lub psychologa, ale też nie powinno się tego od nich oczekiwać. Mają one wyłącznie wspomagać proces leczenia (m.in.
farmakoterapii), np. przez jego systematyzację lub ćwiczenie określonych umiejętności. Będą szczególnie przydatne wówczas, gdy dostęp do psychoterapii jest ograniczony lub pacjenci nie chcą korzystać z regularnych wizyt u psychologa. Programy komputerowe mogą stanowić wstępny etap pomocy psychologicznej lub też uzupełniać sesje terapeutyczne, zw łaszcza dla pacjentów z lekko i średnio nasilonymi objawami depresji, lęku czy z zaburzeniami snu.
Sami terapeuci obawiają się włączania komputerów do pomocy psychologicznej. Czasami ten rodzaj terapii nazywają „psychoterapią obniżonej jakości” (Jabłoński i in., 2014). Wykorzystanie komputerów nie musi jednak oznaczać niższej jakości pomocy. Dzieje się wręcz przeciwnie, gdyż dzięki użytkowaniu programów komputerowych pomoc psychologiczna staje się potencjalnie bardziej zróżnicowana.
Człowiek zalogowany 4. Człowiek społeczny w przestrzeni Internetu 135 Terapeuta może więcej czasu poświęcić na rozmowę z pacjentem o jego problemach niezwiązanych bezpośrednio z objawami. Posłużenie się komputerowym programem pomocy psychologicznej nie wyklucza zatem udziału w tradycyjnej psychoterapii.
Wykorzystanie komputerów w pomocy psychologicznej osobom żyjącym z wirusem HIV wymaga dalszych badań. Po pierwsze, warto sprawdzić, przy jakim typie objawów depresji taka forma pomocy będzie najbardziej korzystna. Kolejne zagadnienie dotyczy tego, jak najlepiej motywować pacjentów do udziału w programie, oraz co zrobić, aby utrzymać ich zainteresowanie kontynuowaniem terapii.
Innym problemem do rozstrzygnięcia jest to, w jakim stopniu programy dla osób HIV+ z objawami depresji powinny być specyficznie dla nich przeznczone, a na ile można wykorzystywać programy ogólne przeznaczone dla osób z diagnozą depresji, które dodatkowo posiadałyby moduły adresowane do grupy osób zakażonych. To ostatnie rozwiązanie miałoby bardziej uniwersalny charakter (a przez to byłoby tańsze). Wreszcie w jaki sposób połączyć oddziaływania przy użyciu komputera z tradycyjną formą psychoterapii, uwzględniając efektywność pomocy i nakłady finansowe na nią ponoszone.
BIBLIOGRAFIA
Adler, M., Edwards, S., Miller, G., Williams I. (red.) (2012). ABC of HIV and AIDS. Wiley-Blackwell.
Antoni, M., Ironson, G., Schneiderman, N. (2007). Cognitive-behavioral stress management for individuals living with HIV: Facilitator guide (Treatments that work). Oxford: Oxford University Press.
Arseniou, S., Arvaniti, A., Samakouri, M. (2014). HIV infection and depression. Psychiatry and Clinical Neuroscience, 68, 96-109.
Barreto, I., Viegas, P., Ziff, E., Konkiewitz, E. (2014). Animal models for depression associated with HIV -1 infection.
Journal of Neuroimmune Pharmacology, 9, 195-208.
Beating the Blues (2015). [http://www.beatingtheblues.co.uk; dostęp 30.03.2015]
Beattie, A., Shaw, A., Kaur, S., Kessler, D. (2009). Primary-care patients’ expectations and experiences of online cognitive behavioural therapy for depression: a qualitative study. Health Expectations, 12, 45-59.
Beck, J. (2012). Terapia poznawczo-behawioralna. Podstawy i zagadnienia szczegółowe. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Bennett-Levy J., Richards, D., Farrand, P., Christensen,H.,Griffiths, K., Kavaagh, K., Klein, B., Lau, M., Prodfoot, J., Ritterband, L.,White,J. ,Williams, C. (red.). (2010). Oxford guide to low intensity CBT interventions. Oxford University Press.
Brown, J., Vanable, P. (2008). Cognitive-behavioral stress management interventions for persons living with HIV: A review and critique of the literature. Annals of Behavioral Medicine, 35, 26-40.
Chesney, M., Chambers, D., Taylor, J., Johnson, L., Folkman, S. (2003). Coping effectiveness training for men living with HIV: Results from a randomized clinical trial testing a group-based intervention. Psychosomatic Medicine, 65, 1038-1046.
Daruna, J. (2012). Introduction to Psychoneuroimmunology. London: Elsevier.
Drozd, F., Skeie, L., Kraft, P., Kvale, D. (2013). A web-based intervention trial for depressive symptoms and subjective well-being in patients with chronic HIV infection. AIDS Care, 26, 1080-1089.
Dudek, D., Siwek, M. (2007). Współistnienie chorób somatycznych i depresji. Psychiatria, 4, 17-24.
[http://czasopisma.viamedica.pl/psy/article/viewFile/29181/23946; dostęp; 18.05.2015]
Hedge, B. (2012). Psychological and mental health issues. W: M. Adler, S. Edwards, G. Miller, I. Williams (red.), ABC of HIV and AIDS (s.108-113). Wiley-Blackwell.
Jabłoński, M., Pilecki, M., Murawiec, S. Bielas, J., Rachel, W. Jach, R. (2014). Nowe zagroż enia dla psychoterapii w Polsce po transformacji ustrojowej lat 80. XX wieku. Psychiatria, 7, 81-86.
Krajowe Centrum ds. AIDS (2015). HIV/AIDS podstawowe informacje. [http://www.aids.gov.pl/hiv_aids/450;
dostęp: 30.03.2015]
Millard, T., Elliott J., Slavin, S., McDonald, K., Rowell S., Girdler, S. (2014). The positive outlook study - a randomized controlled trial evaluating the effectiveness of an online self-management program targeting psychosocial issues for men living with HIV: a study protocol. BMC Public Health, 106.
[http://www.biomedcentral.com/1471-2458/14/106; dostęp: 30.03.2015]
Skrzypińska, D. (2014). Terapia poznawczo-behawiorlana online. W: K. Tucholska, M. Wysocka-Pleczyk (red.).
Człowiek zalogowany. 3, Różnorodność sieciowej rzeczywistości. Kraków: Biblioteka Jagiellońska.
[http://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/docmetadata?id=278212; dostęp 30.03.2015]
Spies, G., Asmal, L., Seedat, S. (2013). Cognitive-behavioral interventions for mood and anxiety disorders in HIV: A systemic review. Journal of Affective Disorders, 150, 171-180.
Człowiek zalogowany 4. Człowiek społeczny w przestrzeni Internetu 136 Springer, A., Dushaj, A., Azar, M. (2012). The Impact of DSM-IV Mental Disorders on Adherence to Combination Antiretroviral Therapy Among Adult Persons Living with HIV/AIDS: A Systemic Review. AIDS Behaviour. 16, 2119-2143
Wiles, N., Thomas, L.. Abel, A., Ridgway, N., Turner, N., Campbell, J., Garland, A., Hollinghurst, S., Jerrom, B., Kessler, D., Kuyken, W., Morrison, J., Turner, K., Williams, Ch., Peters, T., Lewis, G. (2013). Cognitive behavioural therapy as an adjunct to pharmacotherapy for primary care based patients with treatment resistant depression: results of the CoBalT randomised controlled trial. The Lancet, 9864, 375–384.
A web-based cognitive-behavioral intervention for depressive symptoms in people living with HIV
Summary: Depression is the most common psychiatric diagnosis in the HIV+/AIDS population and represents a risk factor for disease progression and non-adherence for treatment. A web-based psychological interventions based on CBT could be an effective way of treatment of mild forms of depression.
keywords: HIV/AIDS, depression, cCBT
