senat na wniosek rektora. Dotychczas otrzymało ją siedmiu profesorów:
prof. zw. dr hab. Czesław Cempel (2012) prof. dr hab. inż. Andrzej Garstecki (2015) prof. dr hab. Lech Zimowski (2015)
prof. zw. dr hab. inż. Andrzej Ryżyński (2015) prof. dr hab. Mirosław Drozdowski (2017) prof. dr hab. Jerzy Dembczyński (2017) prof. dr hab. Wiesław Leszek (2017) prof. dr hab. Andrzej Olszanowski (2018)
prof. zw. dr hab. C������ C�����
Czesław Cempel urodził się 22 lipca 1938 roku. Jego specjalności naukowe obejmują mechanikę, wibroakustykę maszyn, diagno- stykę maszyn, teorię systemów, metodologię badań. W 1968 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych (specjalizacja:
mechanika), a w 1971 roku – stopień doktora habilitowanego nauk technicznych. W roku 1977 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego, a w roku 1985 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.
Za zasługi w nauce prof. Czesław Cempel został dwukrotnie uhonorowany tytułem doktora honoris causa: Politechniki Szczecińskiej (w 1996 roku) i Akademii Górniczo-Hutniczej (w 2005 roku).
Wypromował 17 doktorów nauk technicznych. W 1998 roku pełnił funkcję członka w krajo- wych i zagranicznych akademiach nauk, w tym np. w Akademii Inżynierskiej w Polsce, a także w zagranicznych i międzynarodowych organizacjach naukowych, takich jak: Institution of Diagnostic Engineering – Founder Fellow
(od 1980 roku), Gesellschaft fuer Angewandte Mathematik und Mechanik (od 1986 roku), EUROMECH (od 1990 roku), EuroScience (od 1998 roku), Institute of Nanotechnology, Fellow (od 2000 roku), International Measuring Committee-IMEKO-TC10 (od 1986 roku), System Engineering Honor Society – Omega Alpha Association (2007).
W roku 1994 został powołany na członka korespondenta PAN. Tam pełnił funkcje wiceprzewodniczącego Komitetu Budowy Maszyn PAN (od 1977 roku i w latach 1998-2003), członka Komitetu Akustyki PAN (od 1984 roku), członka Komitetu Polska 2000+ (od 2000 roku), członka Komitetu Naukoznawstwa (od 2007 roku) oraz członka rady naukowej Instytutu Maszyn Przepływowych PAN w Gdańsku.
W latach 1987-1990 był dyrektorem Instytutu Mechaniki Stosowanej. W latach 1980-2008 był członkiem Senatu Politechniki Poznańskiej, w latach 1993-1999 – dziekanem Wydziału Budowy Maszyn i Zarządzania, w latach 1974-2008 – kierownikiem Zakładu Wibroakustyki i Biodynamiki Systemów. Przewodził takim czasopismom naukowym, jak „Mechanical Systems and Signal Processing” (od 1987 roku), „Diagnostyka” (przewodniczący Rady Redakcyjnej od 1994 roku), „Grey Systems Journal” (członek Komitetu Naukowego od 2010 roku).
Brał udział w pracach krajowych organizacji oraz organów opiniodawczo-doradczych i przedstawicielskich środowisk naukowych, takich jak Komitet Badań Naukowych, gdzie pełnił funkcję członka w latach 1991-1997 oraz 2000-2008. Jest założycielem Polskiego Towarzystwa Diagnostyki Technicznej i był jego prezesem w la- tach 1990-1996, a obecnie jest honorowym prezesem tego Towarzystwa. Aktywnie uczestniczy w pracach organizacji wspierających i upowszechniających naukę, m.in. w Polskim Towarzystwie Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej oraz jako członek honorowy w Polskim Towarzystwie Akustycznym.
Został uhonorowany wieloma nagrodami państwowymi, naukowymi, krajowymi i zagranicznymi, odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Jest autorem 24 patentów i wielu prac naukowych, spośród których należy wy- mienić przede wszystkim:
• C. Cempel, Podstawy wibroakustycznej diagnostyki maszyn, WNT, Warszawa, 1982, 341
• C. Cempel, Wibroakustyka stosowana, wyd. 2 zm., PWN, Warszawa, 1989, 278
• C. Cempel, Vibroakustische Maschinen-Diagnostik, Verlag Technik, Berlin, 1990, 204
• C. Cempel, Vibroacoustic Condition Monitoring, E. Horwood, Chichester–New York, 1991, 212
• H.G. Natke, C. Cempel, Model – Aided Diagnosis of Mechanical Systems, Springer Verlag, 1997, 300
• B. Żółtowski, C. Cempel (redakcja i autor rozdziału 17), Inżynieria diagnostyki maszyn – poradnik, Wyd. ITE, Radom, 2004, 1111
• C. Cempel, Nowoczesne zagadnienia metodologii i filozofii badań, Wyd. ITE, Radom, 2003, 152
• C. Cempel, Teoria i inżynieria systemów, Wyd. ITE, Radom, 2008, 269
• C. Cempel, Inżynieria kreatywności w projektowaniu innowacji, podręcznik dla studiów doktoranckich, w przygotowaniu.
Większość prac jest zdigitalizowana w postaci e-books na stronie domowej Zakładu Wibroakustyki i Biodynamiki Systemów (http://neur.am.put.poznan.pl).
Do najważniejszych osiągnięć Profesora należy również zaliczyć:
• prowadzenie Otwartego Seminarium Naukowego Zakładu Wibroakustyki i Biodynamiki Systemów w latach 1974-2008
• zainicjowanie wprowadzenia nowych przedmiotów i opracowanie podręczników z zakresu drgań mecha- nicznych, wibroakustyki stosowanej i inżynierii systemów oraz podręczników dla doktorantów z zakresu metodologii badań i inżynierii kreatywności
• inicjatywę wprowadzenia następujących specjalności studiów: wibroakustyki maszyn, eksploatacji i diagno- styki maszyn oraz ekoinżynierii i opracowanie ich programów
• opracowanie programu przedmiotu i podręcznika Metodologia badań naukowych dla studiów doktoranckich na Politechnice Poznańskiej (2003)
• kierownictwo panelu tematycznego „Bezpieczeństwo techniczno-technologiczne” w ramach przedsięwzięcia Foresight – Polska 2020
• recenzje dla Eurasia Foundation projektów utworzenia laboratoriów na uniwersytetach w Rosji przez wybit- nych zachodnich naukowców (2010-2011)
• opracowanie programu przedmiotu i skryptu Inżynieria kreatywności dla studiów doktoranckich na Politech- nice Poznańskiej (2011).
prof. A������ G��������
Andrzej Garstecki urodził się w roku 1936 w Poznaniu. W roku 1953 ukończył poznańskie VI Liceum Ogólnokształcące im.
Paderewskiego. Studiował na Politechnice Poznańskiej, gdzie w 1958 roku uzyskał tytuł zawodowy magistra inżyniera bu- downictwa lądowego. Bezpośrednio po studiach przez 3,5 roku pracował jako inżynier budowy. W 1961 roku zdobył uprawnienia budowlane. Od roku 1961 do 2013 przez 53 lata pracował nieprzerwanie na Politechnice Poznańskiej, gdzie przeszedł kolejne stopnie awansu naukowego: doktorat (1973), habilitacja (1986), stanowisko profesora uczelnia- nego (1991) i tytuł profesora (1996). Wykładał przedmioty związane z wytrzymałością materiałów i mechaniką budowli. Jego specjalność naukowa to mechanika konstrukcji, a w szczególności problemy stateczności konstrukcji, optymalnego projektowania, optymalnego wzmacniania konstrukcji i ich identyfikacji.
Przez cały czas aktywności zawodowej i akademickiej był czynnym inżynierem. W roku 1976 został rze- czoznawcą Zarządu Głównego Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (PZITB), a w roku 1993
rzeczoznawcą budowlanym z listy wojewody poznańskiego. Na Politechnice Poznańskiej przez wiele lat pełnił funkcje zastępcy dyrektora Instytutu Konstrukcji Budowlanych (2002-2006) i kierownika Zakładu Wytrzyma- łości Materiałów (1991-2006).
Jest członkiem wielu towarzystw naukowych zarówno krajowych, jak i międzynarodowych, wieloletnim wice- przewodniczącym Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, a obecnie przewodniczącym Sekcji Mechaniki Konstrukcji i Materiałów tego Komitetu. Był członkiem komitetów naukowych wielu konferencji krajowych i międzynarodowych.
Prof. Andrzej Garstecki otrzymał wiele nagród i odznaczeń, w tym Złoty Krzyż Zasługi (1982), Odznakę Hono- rową Miasta Poznania (1981), Odznakę Honorową „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego” (1988) oraz odznaki PZITB (srebrną w 1965 roku i złotą w 1976 roku).
Prof. dr hab. inż. Andrzej Garstecki prowadził wykłady, ćwiczenia audytoryjne, projektowe oraz laboratoryjne na studiach stacjonarnych i niestacjonarnych w zakresie przedmiotów związanych z szeroko pojętą mechaniką budowli i z optymalnym projektowaniem konstrukcji. Miał rzadko spotykaną cechę – z wielką kompetencją i pasją przedstawiał zarówno podstawy teoretyczne, jak i aspekty praktyczne omawianych zagadnień. Jego zajęcia dydaktyczne cechowały się solidnością, wysokim poziomem merytorycznym i dydaktycznym oraz zawierały wiele elementów nowatorskich. Przygotował i wprowadził wykłady z kilku przedmiotów obieralnych, w któ- rych uwzględnił zmieniające się zapotrzebowanie praktyki inżynierskiej. Szczególnym osiągnięciem prof. An- drzeja Garsteckiego było pozyskanie 3 programów TEMPUS (w 2 był koordynatorem lokalnym, a w jednym
– koordynatorem krajowym). Zdobył z zagranicy znaczne środki finansowe, dzięki którym unowocześniono studenckie laboratorium komputerowe w Instytucie Konstrukcji Budowlanych. W ramach programów TEMPUS zorganizował w latach 1990-1995 staże zagraniczne dla licznej grupy studentów macierzystego Wydziału.
Efektem tych staży były m.in. podwójne dyplomy ukończenia studiów w Faculté Polytechnique de Mons i na Po- litechnice Poznańskiej. Na zaproszenie współuczestników programu TEMPUS prowadził wykłady w ramach 3 kursów międzynarodowych (1992, 1993 i 1995).
Aktywność naukowa prof. Andrzeja Garsteckiego znajduje wyraz w 132 publikacjach, wśród których są arty- kuły w czasopismach międzynarodowych i referaty prezentowane podczas znaczących konferencji nauko- wych z przewagą konferencji międzynarodowych. Dowodem uznania, jakim cieszy się prof. Andrzej Garstecki w środowisku naukowym, jest powierzanie mu wielu funkcji związanych z organizacją nauki oraz członkostwo w stowarzyszeniach i komitetach naukowych. Należy tu wymienić:
• Komitet Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN (od 1996 roku), wiceprzewodniczący (2002-2006)
• Sekcję Mechaniki Konstrukcji KILiW PAN (od 1981 roku), wieloletni wiceprzewodniczący (od 1991 roku), obecnie przewodniczący (od 2011 roku)
• Sekcję Optymalizacji Układów i Procesów oraz Metod Komputerowych Mechaniki w Komitecie Mechaniki PAN (od 1996 roku)
• Polskie Towarzystwo Metod Komputerowych Mechaniki, wiceprzewodniczący (1991-1993), przewodniczący (1993-1997)
• Central European Association for Computational Mechanics, wiceprzewodniczący (1993-1995), członek Executive Board (od 1995 roku).
Prof. Andrzej Garstecki otrzymał następujące nagrody i wyróżnienia za działalność naukową, zawodową i dy- daktyczną:
• Złoty Krzyż Zasługi (1982)
• Medal Edukacji Narodowej (2000)
• Nagrody Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki: zespołową stopnia trzeciego (1976) i indywidu- alną stopnia trzeciego (1987)
• Nagrodę Wydziału IV Nauk Technicznych PAN im. Zbigniewa Wasiutyńskiego za osiągnięcia w zakresie mechaniki (1988)
• Odznakę Honorową Miasta Poznania (1981)
• Odznakę Honorową „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego” (1988)
• wielokrotne nagrody Rektora Politechniki Poznańskiej.
prof. dr hab. L��� Z�������
Lech Zimowski urodził się 21 lipca 1925 roku w Środzie Wiel- kopolskiej. Po studiach I stopnia w Wyższej Szkole Handlu Morskiego w Sopocie ukończył w 1951 roku studia II stopnia w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu, uzyskując stopień magistra nauk ekonomicznych. W latach 1950-1953 studiował na studiach podyplomowych w zakresie planowania przestrzennego na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej.
W 1968 roku uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, a w 1973 roku – stopień doktora habilitowanego nauk technicznych na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. W roku 1989 otrzymał nominację profe- sorską Prezydenta Rzeczpospolitej (profesor tytularny nauk technicznych). Na Politechnice Poznańskiej pracował od 1963 roku, a w latach 1963-2013 kierował Studium Doktoranckim Architektury na tej uczelni. Do 1996 roku był dyrektorem Instytutu Architektury i Planowania Przestrzennego. Jednocześnie od 2004 roku był dyrektorem i założycielem Instytutu Architektury i Urbanistyki (od 2009 roku – Budownictwa i Gospodarki Przestrzennej) w Wyższej Szkole Gospodarki w Bydgoszczy.
Od 1972 roku był członkiem poznańskiego oddziału Polskiej Akademii Nauk, Komisji Urbanistyki i Planowania Przestrzennego (od 1984 roku – przewodniczącym), członkiem honorowym Towarzystwa Urbanistów Polskich, członkiem Towarzystwa Wiedzy Powszechnej, Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego, UNESCO MAB 11 – Man and Biosphere, Working Group Urban Systems, European Union of Engineers, Architects Planners oraz European Union of Midlesize Companees.
Szeroka tematyka badawcza, zawodowo-twórcza i dydaktyczna, którą zajmował się prof. Lech Zimowski, cechuje się niezwykłą interdyscyplinarnością. Obejmuje m.in. takie zagadnienia, jak: planowanie miast i regionów, teoria i projektowanie układów osadniczych, urbanistyka ekologiczna (modele), rewitalizacja małych miast, federa- cje miasteczkowe, procesy transurbacji (śródlądowe, przywodne, militarne, technologiczne), teoria biomów i hydrobiomów (wg LZ – naturalnych, ogrodniczych, dynamicznych, siedliskowych), zagadnienia komunikacji, łączności i infrastruktury oraz planowanie przestrzenne – miejscowe, regionalne i krajowe.
Spośród ponad 30 publikacji autorstwa prof. Lecha Zimowskiego należy wymienić przede wszystkim mono- grafie: Geneza i rozwój komunikacji pocztowej na ziemiach polskich (na tle czynnika urbanizacji) (Warszawa 1972), Selected Problems of Urban Ecology (współautor: T. Bartkowski) (Poznań 1979), Biome and Hydrobiome (Poznań 1984), Poznan School of Architecture (Poznań 1992), Modelling in the Theory of Urbanisation (Poznań 2000), Dominanta (Poznań 2000), Charakterystyki i dokonania – album członków Komisji Urbanistycznej i Planowania Przestrzennego PAN (Poznań 2009) oraz zbiory materiałów po sympozjach z lat 2005-2013.
Lech Zimowski jest również redaktorem publikowanego przez Wyd. Uczelniane Wyższej Szkoły Gospodarki cyklu książek opatrzonych wspólnym podtytułem: Architektura Urbanizm Studia: Arch (2005), Geo (2006), Ars
(2007), Via (2008), Eco (2010), Aqua Areo (2011) oraz Expo (2013); redagował także Open University Africa – ma- teriały PAN (2010-1013).
Należy tu również wymienić Bibliografię publikacji Lecha Zimowskiego 1945-1991 (Poznań 1991) oraz Suplement do bibliografii publikacji Lecha Zimowskiego 1992-2013 (Poznań 2013).
Prof. Lech Zimowski otrzymał wiele wyróżnień państwowych, w tym Złoty Krzyż Zasługi (1989), Krzyż Kawa- lerski (1990), Krzyż Oficerski Polonia Restituta (1995), a także medale Polskiej Akademii Nauk (1986, 2012) oraz uniwersytetów, stowarzyszeń i miast – krajowych i zagranicznych.
prof. dr hab. inż. A������ R�������
Andrzej Ryżyński urodził się 9 lipca 1926 roku w Poznaniu.
W latach 1947-1950 studiował na Wydziale Inżynierii Lądowo- -Wodnej poznańskiej Szkoły Inżynierskiej, a w latach 1952-1954 na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Gdańskiej. W marcu 1963 roku uzyskał stopień doktora nauk technicznych na Wydziale Budownictwa Lądo- wego Politechniki Gdańskiej, a w grudniu 1965 roku – stopień doktora habilitowanego na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej. Od 1954 roku pracował na Politechnice Poznańskiej, gdzie w 1966 roku uzyskał stanowisko docenta, a w 1973 roku – profesora nadzwyczajnego, oraz w 1980 roku – tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1952-1962 był projektantem i głównym konstruktorem w Przedsiębiorstwie Projektowania i Budowy Zakładów Przemysłu Metalowego, a w latach 1976-1985 głównym specjalistą ds.
budowli inżynierskich, drogowych i lotniskowych w Poznańskim Przedsiębiorstwie Robót Drogowych. W latach 1966-1970 był kierownikiem Katedry Dróg i Mostów Politechniki Poznańskiej. W okresie 1954-1996 pełnił na Politechnice Poznańskiej następujące funkcje: kierownika Katedry Dróg i Mostów, zastępcy
dyrektora Instytutu Inżynierii Lądowej, dyrektora Instytutu Inżynierii Lądowej, dziekana Wydziału Budownictwa Lądowego oraz rektora Politechniki Poznańskiej.
Prof. Andrzej Ryżyński był członkiem wielu organizacji zawodowych i naukowych, m.in. Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN (1972-2002), Sekcji Konstrukcji Betonowych KILiW PAN (1966-2002), Sekcji Inżynierii Komunikacyjnej KILiW PAN (1966-2002), Komisji Urbanistyki i Planowania Przestrzennego poznańskiego od- działu PAN (od 1996 roku), Międzynarodowej Unii Laboratoriów i Materiałów i Konstrukcji, Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Budownictwa, Związku Mostow- ców RP (członek założyciel, pierwszy przewodniczący) oraz Naczelnej Organizacji Technicznej.
W latach 1970-1996 był kierownikiem Zakładu Budowy Mostów w Instytucie Inżynierii Lądowej. W roku 1996 przeszedł na emeryturę. Na Politechnice Poznańskiej wypromował 13 doktorów nauk technicznych. Obok działalności naukowej i organizacyjnej na rzecz Politechniki Poznańskiej prowadził bogatą działalność inży- nierską. Uprawnienia budowlane z zakresu projektowania i wykonawstwa budowlanego uzyskał w 1958 roku, a z zakresu projektowania i wykonawstwa dróg i mostów – w 1966 roku. Uczestniczył jako inżynier, projektant lub konsultant w takich projektach, jak np.:
• budowa infrastruktury Jeziora Maltańskiego w Poznaniu
• budowa zbiornika wodnego i elektrowni pompowo-szczytowej Porąbka-Żar
• budowa górskiej drogi w czeskich Karkonoszach
• budowa autostrady A2 (odcinek Września–Koło)
• budowa 3 mostów na Warcie w Poznaniu
• budowa mostu w Śremie
• budowa wiaduktów w Poznaniu i Pile.
Głównym obszarem działalności naukowej prof. Andrzeja Ryżyńskiego były konstrukcje inżynierskie, a szcze- gólnie mosty. Zaprojektował kilka mostów, weryfikował i nadzorował pod względem naukowym m.in. projekty mostu Bolesława Chrobrego w Poznaniu, mostu Mieszka I w Poznaniu, wiaduktu Kaponiera w Poznaniu, wiaduktu w Antoninku w Poznaniu oraz mostów w Pile, Śremie, Szczecinie, Toruniu i Płocku.
Jest autorem około 150 publikacji dotyczących stanów granicznych nośności i użytkowania mostów betono- wych, w tym następujących książek:
• Nośność graniczna żelbetowych belek ciągłych obciążonych obciążeniem ruchomym
• Stany graniczne użytkowania mostów betonowych
• Badania konstrukcji mostowych. Mosty stalowe (współautor)
• 750 lat poznańskich mostów.
Wypromował 13 doktorantów, wykonał 32 recenzje rozpraw doktorskich, 14 recenzji w przewodach i postę- powaniach habilitacyjnych, recenzje 13 wniosków o nadanie tytułu profesora i 6 o powołanie na stanowisko profesora uczelnianego oraz 2 opinie w sprawie nadania godności doktora honoris causa.
Prof. Andrzej Ryżyński został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1990), Medalem Edukacji Narodowej (1984) i Odznaką Związku Nauczycielstwa Polskiego za udział w tajnym nauczaniu (1986).
Otrzymał nagrody Miasta Poznania w dziedzinie nauki (1974), Ministra Gospodarki Komunalnej i Ochrony Śro- dowiska (1974), Województwa Poznańskiego w dziedzinie nauki (1984), NOT I stopnia (1980), Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki (w latach 1973, 1978, 1981, 1983), Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (w latach 1985, 1987) oraz Ministra Edukacji Narodowej (w latach 1988, 1989).
prof. dr hab. M������� D���������
Mirosław Drozdowski pracował na Politechnice Poznańskiej w latach 1966-2013. W ciągu 47 lat pracy przeszedł wszystkie szczeble awansu naukowego, uzyskując stopień doktora nauk fizycznych (1973), stopień doktora habilitowanego (1991) i tytuł profesora nauk fizycznych (1999).
Łączny dorobek naukowy prof. Mirosława Drozdowskiego obejmuje ponad 100 artykułów opublikowanych w czasopismach o zasięgu międzynarodowym, 9 artykułów konferencyj- nych oraz 2 rozdziały w skrypcie dydaktycznym dla studentów, wydanym pod jego redakcją przez Wydawnictwo Politechniki Poznańskiej w 2001 roku. Wypromował wielu magistrów inżynierów i 5 doktorów, recenzował ponad 20 prac doktorskich i 8 habilitacyjnych oraz był recenzentem 5 wniosków o tytuł profesora. Był kierownikiem kilku projektów badawczych i aparaturowych, zwiększających potencjał naukowy wydziału.
Oprócz prowadzenia intensywnej pracy naukowej prof. Mirosław Drozdowski wyjątkowo aktywnie włączał się w działalność organizacyjną na Politechnice Poznańskiej. Pełnił szereg funkcji administracyjnych: był kierowni- kiem Zakładu Spektroskopii Ciała Stałego, dyrektorem Instytutu Fizyki i kierownikiem Katedry Spektroskopii Optycznej oraz przez 2 kadencje pełnił funkcję dziekana Wydziału Fizyki Technicznej. Był przez 5 kadencji członkiem Senatu Politechniki Poznańskiej, a także aktywnym członkiem kilkunastu komisji senackich, w tym przewodniczącym Komisji Senackiej ds. awansów nauczycieli akademickich. Kierował wieloma komisjami wydzia- łowymi oraz pełnił szereg funkcji dydaktycznych – był m.in. opiekunem pracowni dydaktycznych, kierownikiem specjalności kształcenia, kierownikiem kierunku studiów i kierownikiem komisji egzaminów dyplomowych.
Efekty pracy prof. Mirosława Drozdowskiego jako dyrektora Instytutu i dziekana Wydziału Fizyki Technicznej są imponujące i wyznaczają trudny do osiągnięcia standard.
W tym czasie Wydział Fizyki Technicznej uzyskał pełne prawa akademickie, czyli uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora nauk fizycznych w dyscyplinie fizyka (1998) oraz uprawnienia do nadawania stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk fizycznych w zakresie fizyki (2008). Utworzono Studia Doktoranckie
„fizyka techniczna”, otwarto drugi kierunek studiów „edukacja techniczno-informatyczna”, utworzono Studium Podyplomowe „Edukacja pedagogiczno-dydaktyczna w obszarze wiedzy technicznej” oraz trzykrotnie uzyska- no projekty POKL na kierunki zamawiane, co zaowocowało ilościowym i jakościowym zwiększeniem naboru kandydatów na studia na kierunku fizyka techniczna. Nastąpił rozwój kadry naukowej i bazy aparaturowej oraz wzrost liczby publikacji w wysoko punktowanych czasopismach z listy JCR, co doprowadziło Wydział Fizyki
Technicznej do drugiego miejsca na Uczelni pod względem liczby publikacji na jednego pracownika naukowo- -dydaktycznego.
Prof. Mirosław Drozdowski pozostaje bardzo aktywnym działaczem Akademickiego Związku Sportowego i Polskiego Towarzystwa Fizycznego. Był organizatorem wielu krajowych i międzynarodowych konferencji naukowych, recenzentem w wielu przewodach doktorskich, habilitacyjnych i profesorskich oraz recenzentem artykułów naukowych dla wielu czasopism z listy filadelfijskiej.
Był także wielokrotnie nagradzany za działalność naukową i dydaktyczną. Został uhonorowany Odznaką Ho- norową Miasta Poznania, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz wieloma odznaczeniami państwowymi, w tym Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
prof. dr hab. J���� D����������
Jerzy Dembczyński urodził się 14 marca 1943 roku w Wolszty- nie. Jest absolwentem Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu; w roku 1974 uzyskał stopień doktora nauk fizycz- nych na Uniwersytecie Gdańskim, 7 lat później stopień doktora habilitowanego nauk fizycznych na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, a w 1989 roku otrzymał tytuł profesora nauk fizycznych. W 1966 roku rozpoczął pracę na Politechnice Poznańskiej w Katedrze Fizyki. Pracował kolejno na stanowiskach: asysten- ta (1966-1974), adiunkta (1974-1981), docenta (1981-1989), profesora nadzwyczajnego (1989-1994) i profesora zwyczajnego (od 1994 roku). W latach 1976-1978 był stypendystą Fundacji Alexandra von Humboldta. Współpracował z ośrodkami naukowymi w Niem- czech, m.in. z uniwersytetami w Hamburgu i w Hanowerze, z Centrum Badań Jądrowych w Karlsruhe i z Uniwersytetem Wojskowym w Hamburgu. Jest autorem wielu publikacji naukowych i promotorem w 6 przewodach doktorskich. W 1990 roku był promotorem w postępowaniu o nadanie
tytułu doktora honoris causa Politechniki Poznańskiej prof. Wolfgangowi Paulowi, laureatowi Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki.
Przez ponad pół wieku pracy na Politechnice Poznańskiej prof. Jerzy Dembczyński czynnie uczestniczył w ży- ciu organizacyjnym uczelni, pełniąc szereg funkcji administracyjnych: był zastępcą dyrektora Instytutu Fizyki (1981-1984), dyrektorem Instytutu Fizyki (1984-1991), prorektorem ds. rozwoju uczelni (1993-1996), dziekanem Wydziału Fizyki Technicznej (1997-1999) oraz rektorem (1999-2005).
W latach 2002-2005 jako rektor Politechniki Poznańskiej sprawował funkcje przewodniczącego Konferencji Rektorów Polskich Uczelni Technicznych oraz wiceprzewodniczącego Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich.
Rezultatami zaangażowania organizacyjnego prof. Jerzego Dembczyńskiego w życie Uczelni są m.in.: utworzenie w 1996 roku Polsko-Niemieckiego Centrum Akademickiego, wspieranie idei utworzenia w 1997 roku Wydziału Fizyki Technicznej, którego był pierwszym dziekanem, a w czasie kadencji rektorskiej m.in. utworzenie kampusu przy ul. Nieszawskiej i budowa Centrum Wykładowego Politechniki Poznańskiej przy ul. Piotrowo 2, gdzie odbyła się inauguracja roku akademickiego 2004/2005 – po raz pierwszy we własnej Auli Magna.
Prof. Jerzy Dembczyński został uhonorowany wieloma odznaczeniami i wyróżnieniami, m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2012), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1990), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1995) oraz godnością Lidera Pracy Organicznej – Statuetką Honorowego Hipolita (2005).
Prof. dr hab. W������ L�����
Wiesław Leszek urodził się 6 września 1937 roku w Rzeczycy k. Kazimierza Dolnego (w powiecie puławskim) w rodzinie na- uczycielskiej. Dzieciństwo spędził na Lubelszczyźnie, po czym zamieszkał w Poznaniu. Po ukończeniu w 1953 roku III Liceum Ogólnokształcącego podjął studia na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza, uzyskując w roku 1958, w wieku zaledwie 20 lat, stopień magistra chemii (w Katedrze Technologii Chemicznej).
W latach 1958-1960 pracował w Poznańskich Zakładach Koncentratów Spożywczych
„Amino” na stanowisku majstra w dziale produkcyjnym, po czym w roku 1960 podjął pracę na Politechnice Poznańskiej, na Wydziale Mechanizacji Rolnictwa (obecnie Wydział Maszyn Roboczych i Transportu). W roku 1968 obronił doktorat na Wydziale Budowy Ma- szyn Politechniki Poznańskiej, na tym samym Wydziale uzyskał też habilitację w zakresie inżynierii materiałowej (1974). Profesorem nauk technicznych został w roku 1989. Od roku 1992 do przejścia na emeryturę w roku 2007 pracował na stanowisku profesora zwyczajnego.
Pełnił na uczelni szereg odpowiedzialnych funkcji, m.in. pełnomocnika dyrektora Instytutu Maszyn Roboczych ds. rozwoju kadry (1969-1971), pełnomocnika dyrektora ds. badań naukowych (1972-1977), zastępcy dyrektora Instytutu Maszyn Roboczych (1977-1987), kierownika Zakładu Badań i Pomiarów Maszyn (1974-1984), kierownika Zakładu Maszyn i Urządzeń Przemysłu Spożywczego (w latach 1984-1991 oraz 1999-2007).
W początkowym okresie pracy naukowej interesował się zastosowaniem izotopów promieniotwórczych w ba- daniach procesów technologicznych w przemyśle spożywczym, a szczególnie procesami ujednorodniania i se- gregacji sypkich mieszanin wytwarzanych w tym przemyśle. Badania zjawisk towarzyszących tym procesom doprowadziły do zwrócenia uwagi na elementarne zjawiska tarcia, zużycia i smarowania. Ze względu na ówcze- sny stan tribologii zajął się metodologią badań tribologicznych, co skłoniło go do zainteresowania się ogólną metodologią badań naukowych, szczególnie badań empirycznych. W kolejnych latach jego zainteresowania koncentrowały się na zagadnieniach trwałości i niezawodności maszyn przemysłu spożywczego narażonych na oddziaływania tarciowe, na podstawowych problemach tribologii oraz na metodologii badań empirycznych.
Prof. Wiesław Leszek jest autorem około 200 publikacji krajowych i zagranicznych, w tym około 20 monografii oraz kilkunastu rozdziałów w wydawnictwach książkowych. Kierował licznymi projektami badawczymi w ra- mach konkursów finansowanych przez MNiSW oraz w późniejszych latach przez Komitet Badań Naukowych.
Należy wspomnieć o badaniach z lat 70. XX wieku, których wyniki, wdrożone w skali całego kraju, umożliwiły dwukrotne wydłużenie okresu eksploatacji oleju silnikowego w ciągnikach średniej mocy. Przyniosło to bardzo duże oszczędności środków dewizowych przeznaczonych na zakup surowca (ropy naftowej) oraz dodatków
uszlachetniających oleje. Warto też zwrócić uwagę na ważny projekt o tematyce tribologicznej w ramach CPBP 02.05 pt. „Rozwój podstaw budowy i eksploatacji maszyn roboczych ciężkich (w tym budowlanych)”, realizowany w latach 1986-1990, oraz na kilka projektów KBN poświęconych teoretycznym podstawom pro- jektowania niezawodności elementów maszyn podlegających zużywaniu. Profesor był też prekursorem prac w zakresie modelowania złożonych procesów zużywania, występujących np. w maszynach technologicznych przemysłu spożywczego (odmian zużywania mechaniczno-korozyjnego).
Niektóre ze wspomnianych projektów przyniosły rozwiązania wdrożeniowe oraz przyczyniły się do rozwoju wiedzy o fizykochemicznych podstawach niezawodności elementów maszyn roboczych. Badania kierowane przez prof. Wiesława Leszka przyczyniły się do rozwoju młodej kadry naukowej. Wypromował on kilkunastu doktorów nauk technicznych, wykonał około 40 recenzji prac doktorskich, około 20 recenzji prac habilitacyjnych oraz kilkanaście opinii w postępowaniu o nadanie tytułu profesora.
Należy podkreślić, że 4 osoby z zespołu naukowego, który założył prof. Wiesław Leszek na początku lat 70. XX wieku, uzyskały tytuł profesora nauk technicznych (Zbigniew Kłos, Karol Nadolny, Stanisław Nosal, Wiesław Zwierzycki).
W ostatnich kilkunastu latach działalności zawodowej prof. Wiesław Leszek skoncentrował się na tematyce zwią- zanej z metodologią eksperymentów naukowych. Współorganizował środowiskowe seminaria dla doktorantów i habilitantów, był wieloletnim konsultantem na Politechnice Radomskiej, w radomskim Instytucie Technologii Eksploatacji oraz w innych instytucjach naukowo-dydaktycznych. Jego dorobek w tym obszarze tematycznym
obejmuje kilkanaście książek poświęconych różnym działom metodologii badań naukowych i adresowanych do młodych badaczy. Wymiernym efektem tej działalności był istotny rozwój młodej kadry we wspomnianych wcześniej ośrodkach badawczych oraz w zespole macierzystym.
Za swą zaangażowaną i skuteczną działalność zawodową prof. Wiesław Leszek był wielokrotnie nagradzany, m.in. czterokrotnie nagrodami MNiSW, Odznaką Honorową Miasta Poznania, Medalem Komisji Edukacji Naro- dowej oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Można przytoczyć informację, że gdy środowisko związane z Komitetem Budowy Maszyn ustanowiło Medal im. Profesora Stefana Ziemby (doktora honoris causa Politechniki Poznańskiej), przyznawany za szczególne osiągnięcia w dziedzinie eksploatacji maszyn, prof.
Wiesław Leszek został pierwszym laureatem tego odznaczenia za książkę Jeszcze raz i nieco inaczej o tribologii.
prof. dr hab. A������ O����������
Andrzej Olszanowski urodził się 2 stycznia 1947 roku w Rzeszo- wie. W 1969 roku ukończył studia na Wydziale Matematyczno- -Fizyczno-Chemicznym (na kierunku chemia), na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Po rocznym stażu na UAM w roku 1970 rozpoczął pracę na Politechnice Poznańskiej, na nowo utworzonym Wydziale Chemicznym. Przeszedł wszystkie stopnie kariery nauczyciela akademickiego, uzyskując w 1976 roku stopień doktora, w 1992 roku – stopień doktora habilitowanego, a w 2011 roku – tytuł profesora.
Jego zainteresowania naukowe niemal od początku koncentrowały się na problematyce chemii organicznej, biotechnologii oraz technologii ochrony środowiska. Stworzył szkołę naukową zajmującą się bioremediacją, czyli technologią stosowaną w celu przywracania poprawnego stanu środowiska naturalnego. Dorobek Andrzeja Olszanowskiego obejmuje ponad 90 publikacji, w znacznej części w uznanych czasopismach międzynarodowych, 93 wystąpienia konferencyjne oraz 7 patentów.
Troje jego wychowanków uzyskało stopień doktora habilitowanego. Wypromował 11 doktorów. Ważną część działalności Profesora stanowiła współpraca z otoczeniem gospodarczym, przede wszystkim z firmami Glaxo- SmithKline w Poznaniu i Prote Technologie dla Środowiska. Dla firmy GlaxoSmithKline prof. Andrzej Olszanowski podjął się opracowania nowoczesnych metod analitycznych służących do oznaczania związków chemicznych o znaczeniu fizjologicznym (m.in. do oznaczania witamin rozpuszczalnych w tłuszczach za pomocą HPLC oraz do oznaczania kwasu askorbinowego w preparatach farmaceutycznych metodami bliskiej podczerwieni). Prace te wykonano w związku z potrzebami produkcyjnymi firmy i kontrolą produkcji. W wyniku współpracy z Prote Technologie dla Środowiska powstała również praca doktorska na temat technologii wykorzystania prądu elektrycznego do elektrobioremediacji gruntów skażonych substancjami ropopochodnymi, której promotorem był prof. Andrzej Olszanowski. Przez wiele lat realizował ideę studiów indywidualnych dla wyróżniających się studentów. Studia te, prowadzone we współpracy z uczelniami polskimi i zagranicznymi, istotnie wzbogacają wiedzę absolwentów i ich przygotowanie do podjęcia pracy zawodowej.
Profesor Andrzej Olszanowski angażował się w organizację życia naukowego. Był współorganizatorem 6 kon- ferencji krajowych i środowiskowych. W latach 1996-2006 był przewodniczącym sekcji Chemii i Technologii Chemicznej Komisji Nauk Chemicznych Oddziału PAN w Poznaniu, a w latach 2007-2012 – wiceprzewodniczącym Komisji Nauk Chemicznych Oddziału PAN w Poznaniu.
W czasie swojej pracy na Politechnice Poznańskiej był zaangażowany w zarządzanie Uczelnią na różnych stanowiskach. W latach 1986-1988 i 1990-1992 pełnił funkcję p.o. kierownika Zakładu Chemii Organicznej Instytutu Technologii i Inżynierii Chemicznej. W latach 1996-1999 był prorektorem Politechniki Poznańskiej
ds. rozwoju, w latach 2004-2005 – dyrektorem Instytutu Technologii i Inżynierii Chemicznej, a następnie w la- tach 2005-2012 – dziekanem Wydziału Technologii Chemicznej Politechniki Poznańskiej. Do chwili przejścia na emeryturę prof. Andrzej Olszanowski był członkiem Senatu PP (od 2012 roku) oraz przedstawicielem Wydziału w 2 komisjach senackich (w komisji ds. nauki i w komisji ds. awansów nauczycieli akademickich). Jako prorektor Politechniki Poznańskiej, począwszy od roku 1996, zainicjował i wprowadził w życie, przy pełnej aprobacie ówczesnego rektora, reformę finansową Uczelni. System ten funkcjonuje do dnia dzisiejszego, zapewniając stabilność finansową Politechniki Poznańskiej. W roku 2002 z inicjatywy Andrzeja Olszanowskiego został powołany zespół zajmujący się przygotowaniem założeń projektu budynku wydziałowego. Od roku 2005, już jako dziekan Wydziału Technologii Chemicznej, prof. Andrzej Olszanowski podjął zdecydowane działania, które doprowadziły do przyjęcia projektu. Dzięki jego inicjatywie i skutecznym staraniom o środki finansowe z Unii Europejskiej nastąpiła koncentracja Wydziału w jednym miejscu, a Uczelnia wzbogaciła się o nowocze- sny obiekt dydaktyczny o powierzchni około 25 tys. m2. Budynek Wydziału Technologii Chemicznej doskonale wpisuje się w program zagospodarowania dla mieszkańców lewego brzegu Warty miasta Poznania. Wszystkie te działania wiązały się ze znacznym wysiłkiem emocjonalnym, okupionym poważną chorobą w grudniu 2011 roku. Po przeprowadzonej rehabilitacji, wymagającej godnego podziwu wysiłku i zaangażowania osobistego, Profesor powrócił do działalności dydaktycznej i naukowej. Bardzo aktywnie włączył się w ostatnie stadium prac związanych z oddaniem do użytku nowego budynku wydziałowego. Wydział Technologii Chemicznej został uroczyście otwarty 8 października 2014 roku, a już od początku roku akademickiego 2014/2015 zaczęły się w nim odbywać zajęcia dydaktyczne.
Ponadto Andrzej Olszanowski aktywnie działa na rzecz środowiska akademickiego także poza Uczelnią. Jest jednym z głównych animatorów Akademickiego Klubu Seniora w Poznaniu, zrzeszającego byłych działaczy organizacji studenckich. Uczestnicząc w pracach Klubu, propaguje idee współpracy środowiskowej na rzecz podwyższenia jakości intelektualnej i etycznej uczestników życia społecznego.
Profesor Andrzej Olszanowski otrzymał za swoją działalność naukową Nagrodę indywidualną trzeciego stopnia Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki oraz szereg nagród Rektora Politechniki Poznańskiej. Jest laureatem konkursu Prezydenta RP „Superpracownia” (2002). Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Doceniając wkład Andrzeja Olszanowskiego w rozwój Politechniki Poznańskiej, a szczególnie w rozbudowę bazy naukowo-dydaktycznej, oraz udział w rozszerzeniu zakresu kształcenia Uczelni, w 2018 roku uhonorowano go tytułem Zasłużonego Profesora Politechniki Poznańskiej.
