Muzeum Techniczne w Wiedniu dzieciom
Muzeum Techniczne w Wiedniu (Technisches Museum Wien) zostało otwarte 6 maja 1918 r. Kamień węgielny pod jego budowę położono 20 czerwca 1909 r. Jest ono usytuowane naprzeciw zamku Schöbrunn, przy Mariahilferstrasse 212. Ekspozycje stałe obejmują takie obszary tematyczne, jak: „Przyroda i jej pozna-nie”, „Obrazy techniki”, „Przemysł ciężki”, „Energia”, „Muzyka”, „Środki ma-sowego przekazu”, „Urządzenia techniczne w życiu codziennym”. Dla dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym opracowano specjalny program „Mini-TMW w Muzeum Technicznym w Wiedniu” (Das Mini TMW im Tech-nisches Museum Wien). Ma on na celu wprowadzanie w formie zabawowej dzie-ci w świat techniki, a także przybliżenie im samego muzeum jako instytucji. Ciągle wzbogacana oferta ekspozycyjna i warsztatowa sprawia, że zarówno naj-młodsi, jak i ich rodziny mogą przyjemnie i pożytecznie spędzić tam czas. Stworzo no warunki do dokonywania wspólnych „badań” i „odkryć”. Dzieci ra-zem z dorosłymi obserwują różne zjawiska i cieszą się z wyników swych do-świadczeń. Maluchy w wieku od dwóch do sześciu lat wcielają się w małych ba-daczy.
Temat „Mini Mobil” adresowany jest do dzieci od dwóch do ośmiu lat. Do-tyczy on wyboru właściwych zachowań w ruchu ulicznym. Dzieci podejmują próby odnalezienia się w sytuacjach
pieszego, prowadzącego pojazd, ale tak-że policjanta kierującego ruchem. Za-jęcia „W ruchu” przeznaczone są dla dzieci od ośmiu do czternastu lat. Pro-gram zajęć zawiera propozycje rodzin-nego poznawania różnych możliwości przemieszczania się. Na 10 stanowi-skach stworzono 30 inter ak tyw nych sytuacji z mobilnymi urządzeniami technicznymi. Nie wszystkie tematy z tego programu można realizować w tym samym czasie; niektóre —
tyl-www.czasopismoppiw.pl
Pedagogika Przedszkolna i Wczesnoszkolna
Vol. 4 1/2016
pp. 193–199
V
A
R
I
A
194 Recenzje
ko w dni robocze, w godzinach 13.00–17.45, a w weekendy — w godzinach 10.00–17.45, inne natomiast — w godzinach otwarcia muzeum.
Muzeum ma również w ofercie organizowanie spotkań urodzinowych dla dzieci od czterech do dwunastu lat. Dziecko może wybrać sobie „przygodę”, ja-ką chciałoby przeżyć: podróż morsja-ką, wypróbowanie różnych środków lokomo-cji, wcielenie się w wynalazcę lub detektywa czy też kurs pilotażu. Oto przykła-dowe propozycje tematów warsztatów urodzinowych: „Wszyscy wsiadają — od-jeżdżamy” (dla dzieci od czterech do siedmiu lat), „Blubber-di-blulib — podróż morska” (od czterech do siedmiu lat), „Zwariowane laboratorium” (od czterech do siedmiu lat), „Ponad chmurami” (od siedmiu do dziesięciu lat), „Uwaga, ściś le tajne!” (od siedmiu do dziesięciu lat), „Wielki show wynalazcy” (od sied-miu do dziesięciu lat). Poszczególne pakiety urodzinowe przewidują określoną
Ekspresy do kawy Dawne żelazka
Recenzje 195
liczbę dzieci i towarzyszących im dorosłych. W zależności od tematu i wieku uczestników grupy mogą liczyć 15–25 dzieci oraz cztery osoby dorosłe. Czas trwania zabawy wynosi 90 lub 120 minut.
Imprezy organizowane są w godzinach 14.00–18.00. Miejsce jest odpowied-nio udekorowane. Na gości czeka również uroczysty poczęstunek, a spotkanie prowadzi pedagogicznie przeszkolony personel.
Źródło: www.technischesmuseum.at
Krzysztof Kraszewski Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN w Krakowie
W tekście wykorzystano fotografie Autora.
196 Varia
„Ta Ja. To MY” — projekt społeczno-artystyczny Małopolski Ogród Sztuki w Krakowie, ul. Rajska 12 6–20 II 2016 r.
„Najważniejsze jest to, co nas, ludzi, łączy; eksponować będziemy podobieństwa i zaskakujące punkty wspólne” — to przesłanie, które towarzyszyło wyróżnio-nemuprojektowi „To Ja. To MY”, autorstwa Pauliny Jawień i Katarzyny Kor-neluk, absolwentek Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie, laureatek Stypendium Twórczego Miasta Krakowa w dziedzinie zarządzania kulturą oraz organizacji i produkcji przedsięwzięć kulturalnych za rok 2015. W swojej twórczości i działaniach edukacyjnych autorki koncentrują się przede wszystkim na problemach pamięci, tożsamości oraz wykorzystaniu sztuki w propagowaniu postaw antydyskryminacyjnych. Zwieńczeniem przedsięwzię-cia była wystawa prac plastycznych uczestników projektu społeczno-artystycz-nego w Małopolskim Ogrodzie Sztuki w Krakowie.
W warsztatach plastycznych, przeprowadzonych w listopadzie i grudniu 2015 r., wzięła udział młodzież oraz dzieci z 10 krakowskich szkół i ośrodków specjalnych. Uczestnicy tworzyli swoje prace w technice kolażu z tekstyliów, odpowiadając na hasło „To Ja”. Równolegle zaproszeni do udziału w projekcie profesorowie: Teresa Kotkowska-Rzepecka, Lila Kulka, Zbigniew Bajek, Adam Wsiołkowski, doktorzy: Marcin Kowalik, Wojciech Kubiak, Grzegorz Wnęk, Joanna Zemanek, doktoranci oraz studenci Wydziału Rzeźby i Malarstwa kra-kowskiej ASP szukali twórczego wyrazu dla opowieści o sobie samym. Druga część przedsięwzięcia dotyczyła realizacji wspólnej wystawy prac uczestników projektu i jednocześnie realizacji hasła „To MY”.
W projekcie wzięło łącznie udział 135 uczestników. Każdy z nich na płótnie o wymiarach 20 × 20 cm stwo-rzył swój wizerunek, wyrażający indy-widualną tożsamość. Technika kolażu, będąca istotną częścią sztuki współ-czesnej, stała się językiem wypowiedzi każdego z uczestników. Wśród realiza-cji można było znaleźć prace dyna-miczne, oparte na kontrastach barw-nych, geometrii form, grze światła i cienia, prace o zróżnicowanym ryt-mie oraz kompozycje statyczne, lirycz-ne, mieszczące w sobie słowa, symbo-le, fragmenty autoportretów oraz
mo-www.czasopismoppiw.pl Monika Deja, ASP w Krakowie, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie
Recenzje 197
nochromatyczne elementy dekoracyjne o różnym stopniu walorowego nasy-cenia.
[…] niezwykłość minionych tygodni polegała również na nieustannej refleksji nad tożsamością każdego z nas. Podczas warsztatów miałyśmy okazję zaobserwować, jak bardzo powstające pra-ce są zbieżne z charakterem i uosobieniem ich autorów. In tuicyjnie wybierane skrawki tkanin, docinanie i komponowanie ich na płaszczyźnie płótna o niewielkim formacie, ujawniały stop-niowo cechy twórców (autorki projektu, ze wstępu do katalogu).
Agnieszka Jagiełka, ASP w Krakowie Izabela Liżewska, ASP w Krakowie
198 Recenzje
Jako jeden z uczestników społeczno-artystycznego projektu „To Ja. To MY”, przekonałam się, że mówić o sobie samym jest zadaniem niełatwym. Na-sze indywidualne „Ja” składa się z wielu doświadczeń, marzeń, wspomnień, któ-re należało uporządkować i ograniczyć do formatu 20 × 20 cm. Zadałam sobie pytanie „Jaka jestem? Kim jestem? Co mnie definiuje?” W odpowiedzi udzie-lonej na płótnie poruszyłam tematykę oswobodzenia, uwolnienia. Definiuję sie-bie przez drugiego człowieka, odwołując się do relacji między matką a dziec-kiem. Dotykam natury, tajemnicy. Praca utrzymana jest w monochromatycznej gamie. Dźwięcznym akordem kolorystycznym uczyniłam pestkę maliny — symbol nowego życia. Linia stała się językiem wypowiedzi artystycznej, dzięki której uzyskałam wrażenie pewnego porządku, harmonii, statyki, ale i zawiesze-nia, niewiadomej.
Celem projektu było umożliwienie spotkania dwóch różnych środowisk twórców — amatorów i profesjonalistów. Obszarem poszukiwań stała się we-wnętrzna złożoność każdego z nas, wielokształtna odrębność natury jednostki, odkrywanie charakterystycznych cech, wydobywanie indywidualności i powie-rzenie jej małemu formatowi płótna.
Każdy inny, każdy wyjątkowy...
[Prace] Wszystkie razem tworzyły mozaikę wspólnoty „odrębnych Ja”. Zobaczyliśmy, że nasze „Ja” nie tylko naprawdę istnieje, ale jest całkiem „pełnosprawne” (Alina Raczkiewicz-Bęc, Sto-warzyszenie Dobrej Nadziei)1.
1 http://tojatomy.pl/index.php/inni-o-pro jek cie/ (dostęp: 4 III 2016).
Recenzje 199
Było to spotkanie odmiennych osobowości twórczych, wyrażających w nie-powtarzalny, oryginalny sposób swoją indywidualność — przedstawicieli środo-wisk artystycznych oraz dzieci w wieku szkolnym, młodzieży i dorosłych z nie-pełnosprawnością intelektualną. Projekt „To Ja. To MY” zatarł granice pomię-dzy tymi światami oraz umożliwił wspólną wypowiedź artystyczną. Artyś ci za pośrednictwem obrazów prowadzili ze sobą dialog, a ich percepcja stworzyła po-le do różnorodnej interpretacji, szukania różnic i podobieństw. Do konała się społeczna interakcja, która w uczestnikach wytworzyła poczucie wspólnoty. Ra-zem stworzyli szczególną całość, a wszystkie jej części współ brzmiały, odsyłały do złożonej struktury znaczeń. Wieloelementowe dzieło, złożone ze 135 kwa-dratów o niewielkich rozmiarach, stało się polifoniczną opo wieś cią o CZŁO-WIEKU.
Monika Deja Akademia Sztuk Pięknych im. Jana Matejki Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN w Krakowie
Karolina Gaweł, WTZ Stowarzyszenia Dobrej Nadziei w Krakowie
