DUCHOWA ADOPCJA DZIECKA POCZĘTEGO

(1)

DUCHOWA ADOPCJA DZIECKA POCZĘTEGO

„Genesis” s. 8

Obrońca nienarodzonych s. 14 Orędownicy w niebie s. 3

Zeskanuj kod QR

i zobacz model w

(2)

Serdecznie zapraszam do wczytania się w publikację stworzoną przez Fundację Małych Stópek, zawierającą szczegółowe informacje na temat modlitwy Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. Pomogą one rozwiać wiele wątpliwości i przydadzą się zwłaszcza tym osobom, które w tej modlitwie uczestniczyć będą po raz pierwszy.

Ponadto, w środku znajdziemy wiele artykułów, związanych z tematyką pro-life i będących komentarzem do ważnych wydarzeń, które mają miejsce tuż obok nas.

Drogi czytelniku

Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego to ogromne i niezwykle ważne dzieło modlite- wne, do którego od lat zachęcam jako kapłan i obrońca życia człowieka.

Bycie duchowym rodzicem to wielka łaska, która jest na wyciągnięcie ręki.

Nie tylko daje ukojenie, ale może zdziałać cuda w naszym życiu i każdy z nas jest do tego zaproszony.

(3)

Orędownicy w niebie

Częstym pytaniem, które ja i inni księża słyszą, jest: „Czy mam się modlić za swoje nienarodzone dziecko?”. Ludzie mają tu na myśli zarówno to, które zostało utracone w wyniku poronienia, jak i to, które umarło podczas aborcji. Jesteśmy dotknięci grzechem pierworodnym od samego początku życia, ale dobrze rozumiemy, że poczęci, a jeszcze nie narodzeni, sami nie popełnili grzechu i pod tym względem możemy powiedzieć, że są czyści.

Ubolewamy zawsze, że nie doświadczyli chrztu z wody, ale czyż nasze pragnienie, rodziców dziecka, rodziny i wspólnoty Kościoła Katolickiego nie jest zanurzające w Bogu?

O pierwszych chrześcijanach, którzy ponieśli śmierć za Jezusa, mimo iż nie byli ochrzczeni, mówiono, że otrzymali chrzest krwi. Dlatego moje rozeznanie i wyczucie każe mi powiedzieć, że ci nienarodzeni otrzymali chrzest pragnienia.

Czy mamy się modlić za nich? Raczej nie. Moje rozeznanie skłania mnie ku temu, aby zapraszać nienarodzonych do naszej modlitwy. Zanosząc prośby do pana Boga w różnych naszych intencjach, prośmy o towarzyszenie nie tylko aniołów i świętych, ale także i tych, którzy z różnych względów nie mogli ujrzeć tego świata.

Wielokrotnie właśnie taką modlitwę proponowałem osobom, mającym dylemat czy i jak modlić się za dzieci nienarodzone. Moja porada pomagała rozwiać wszelkie wątpliwości, a praktyka takiej modlitwy, była odpowiedzią na te pytanie. Dlatego prośmy naszych nienarodzonych, bliskich naszemu sercu o to, aby towarzyszyli naszej modlitwie.

ks. Tomasz Kancelarczyk

(4)

Stwierdzeniu, że nie interesuje nas życie po narodzinach i że nie dbamy o problemy kobiet, zadaje kłam również organizowana każdego roku przez Fundację Małych Stópek akcja

„Paczuszka dla maluszka”. W tegoroczną, IX już edycję zbiórki, zaangażowało się ponad 1700 koordynatorów w całej Polsce, a łączna wartość zebranych artykułów kosmetycznych dla niemowląt to kwota blisko 10 milionów złotych. Przez cały grudzień, w wielu miejscach w Polsce, pod specjalne choinki przychodzili darczyńcy ze świątecznymi paczuszkami.

Jest to piękne świadectwo otwartości i wrażliwości naszego społeczeństwa na ludzkie życie, znajdujące się w potrzebie.

Zebrana pomoc trafiła nie tylko do podopiecznych Fundacji Małych Stópek, do mam oczekujących narodzin dziecka, ale również do instytucji pomocowych takich jak:

domy samotnej matki, hospicja perinatalne, czy hospicja dziecięce w całej Polsce.

Hojność darczyńców pozwoliła na obdarowanie nawet tych instytucji, które mają pod opieką nieco starsze i niepełnosprawne dzieci.

Jesteśmy ogromnie wdzięczni, że „Paczuszka dla maluszka” na naszych oczach staje się największą akcją charytatywną o charakterze pro-life. To znaczy, że jest dla życia, każdego życia, bez względu na okoliczności w jakich przyszło ono na świat i bez względu na stan zdrowia.

Oprócz modlitwy, która jest niezwykle ważna, pragniemy bowiem każde życie otaczać Wypływają one z ust osób, które nie wiedzą lub, co gorsza, nie chcą wiedzieć, jak wiele jest

w Polsce organizacji, pomagających w sposób kompleksowy i długofalowy kobietom w ciąży. Przykładem jest chociażby Stowarzyszenie Dwie Kreski z Warszawy, Fundacja

„Bezcenni” i nasza Fundacja Małych Stópek.

Działamy na rzecz nienarodzonych od lat i wiemy z jakich powodów kobiety w ogóle dopuszczają do siebie myśl o aborcji. Niestety rękę do tego najczęściej przykłada ojciec dziecka, który nie potrafi stanąć na wysokości zadania i wziąć odpowiedzialności za swoją rodzinę. Takie kobiety przeżywają ogromne zawody, czują się zdradzone i nie wyobrażają sobie, aby w takiej sytuacji jeszcze zajmować się maleńkim dzieckiem. Odwiedzenie takiej mamy od aborcji to zaledwie początek. Trzeba wzbudzić jej nadszarpnięte mocno zaufanie, sprawić, aby przyjęła wyciągniętą do niej pomocną dłoń, a co najważniejsze, dać odczuć, że nikt jej nie ocenia. Pragniemy przecież, aby docelowo była w stanie, Bardzo często podczas debat społecznych na temat aborcji pada zarzut, że obrońców życia interesuje wyłącznie życie nienarodzone i że dużo się modlimy, ale w ślad za tym nie idzie żadne konkretne działanie. Zdaniem niektórych, gdy już pomagamy to tylko do momentu, aż kobieta urodzi, a dalej już nas nic nie interesuje, ani matka, która została sama z dzieckiem, ani samo dziecko. Oczywiście są to wszystko bardzo niesprawiedliwe oskarżenia, które nie mają nic wspólnego z rzeczywistością.

Oprócz modlitwy...

(5)

Stwierdzeniu, że nie interesuje nas życie po narodzinach i że nie dbamy o problemy kobiet, zadaje kłam również organizowana każdego roku przez Fundację Małych Stópek akcja

„Paczuszka dla maluszka”. W tegoroczną, IX już edycję zbiórki, zaangażowało się ponad 1700 koordynatorów w całej Polsce, a łączna wartość zebranych artykułów kosmetycznych dla niemowląt to kwota blisko 10 milionów złotych. Przez cały grudzień, w wielu miejscach w Polsce, pod specjalne choinki przychodzili darczyńcy ze świątecznymi paczuszkami.

Jest to piękne świadectwo otwartości i wrażliwości naszego społeczeństwa na ludzkie życie, znajdujące się w potrzebie.

Zebrana pomoc trafiła nie tylko do podopiecznych Fundacji Małych Stópek, do mam oczekujących narodzin dziecka, ale również do instytucji pomocowych takich jak:

domy samotnej matki, hospicja perinatalne, czy hospicja dziecięce w całej Polsce.

Hojność darczyńców pozwoliła na obdarowanie nawet tych instytucji, które mają pod opieką nieco starsze i niepełnosprawne dzieci.

Jesteśmy ogromnie wdzięczni, że „Paczuszka dla maluszka” na naszych oczach staje się największą akcją charytatywną o charakterze pro-life. To znaczy, że jest dla życia, każdego życia, bez względu na okoliczności w jakich przyszło ono na świat i bez względu na stan zdrowia.

Oprócz modlitwy, która jest niezwykle ważna, pragniemy bowiem każde życie otaczać prawdziwą, realną opieką i to na tak długo jak potrzeba, bo to jest prawdziwe pro-life.

Wypływają one z ust osób, które nie wiedzą lub, co gorsza, nie chcą wiedzieć, jak wiele jest w Polsce organizacji, pomagających w sposób kompleksowy i długofalowy kobietom w ciąży. Przykładem jest chociażby Stowarzyszenie Dwie Kreski z Warszawy, Fundacja

„Bezcenni” i nasza Fundacja Małych Stópek.

Działamy na rzecz nienarodzonych od lat i wiemy z jakich powodów kobiety w ogóle dopuszczają do siebie myśl o aborcji. Niestety rękę do tego najczęściej przykłada ojciec dziecka, który nie potrafi stanąć na wysokości zadania i wziąć odpowiedzialności za swoją rodzinę. Takie kobiety przeżywają ogromne zawody, czują się zdradzone i nie wyobrażają sobie, aby w takiej sytuacji jeszcze zajmować się maleńkim dzieckiem. Odwiedzenie takiej mamy od aborcji to zaledwie początek. Trzeba wzbudzić jej nadszarpnięte mocno zaufanie, sprawić, aby przyjęła wyciągniętą do niej pomocną dłoń, a co najważniejsze, dać odczuć, że nikt jej nie ocenia. Pragniemy przecież, aby docelowo była w stanie, w najlepszym dla siebie czasie, stanąć na własnych nogach.

Anna Piotrowska

Kadr z animacji Paczuszka dla maluszka 2022 r.

(6)

Zachęcamy wszystkich księży oraz parafian zaangażowanych w dzieła obrony życia, do zorganizowania comiesięcznych Mszy Św., podczas których będzie możliwość podjęcia Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego.

Wierzysz w siłę modlitwy i zawierzenia?

Nie jest Ci obca troska o życie poczęte?

Chcesz we wspólnocie ludzi wierzących omadlać dzieci, których życie jest zagrożone?

Stwórzmy w naszych lokalnych środowiskach wspólnoty, troszczące się o życie każdego człowieka!

W Twoim mieście odbywa się Msza dla Życia?

Napisz do nas na: duchowaadopcja@fundacjamalychstopek.pl

Zorganizuj Mszę świętą w intencji obrony życia!

„Ten zaś rodzaj złych duchów wyrzuca się tylko modlitwą i postem”.

(Mt 17, 21)

(7)

Przydatne aplikacje

Adoptuj Życie – Trwasz w dziele Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego? To aplikacja stworzona z myślą o Tobie! “Adoptuj Życie” to mobilny asystent tej niezwykłej 9-miesięcznej modlitwy w intencji nienarodzonego dziecka. Oprócz wymiaru edukacyjnego, zawiera bowiem wiele informacji na temat rozwoju prenatalnego, wspiera również rozwój twojej duchowej relacji z nienarodzonym.

Aplikacja dostępna w języku angielskim, ukraińskim, chorwackim, czeskim, francuskim, hiszpańskim, niemieckim, norweskim, portugalskim, słowackim, włoskim.

Genesis AR+ – to niezbędna aplikacja podczas korzystania z książki „Genesis. Początek Życia Człowieka” (więcej na www.wiedzaozyciu.info). Dzięki rozszerzonej rzeczywistości, w wymiarze 3D, na własne oczy zobaczysz, jak rozwija się nienarodzone dziecko przez cały okres ciąży. Pracujemy również na tłumaczeniem książki i aplikacji na j. angielski.

Przetestuj aplikację na str. 9.

Intencje.pl – Nosisz w sercu ważną intencję? Potrzebujesz modlitewnego wsparcia?

Jest wiele osób, które dobrowolnie połączą się z Tobą w modlitwie. Aplikacja “Intencje”

pozwala dzielić się prośbami o modlitwę, a co więcej, daje możliwość wsparcia swoją modlitwą innych. Dołącz do tej niezwykłej społeczności, to naprawdę proste.

(8)

Po zagnieżdżeniu się w macicy, rozpoczynają się wieloetapowe procesy różnicowania komórek, tworzenia wyjątkowych struktur takich jak listki zarodkowe, z których rozwiną się narządy pierwotne, a w końcu narządy ostateczne.

Przełomowym momentem w życiu prenatalnym jest utworzenie pierwotnego układu sercowo – naczyniowego i chwila, kiedy zaczyna bić serce. Dzieje się to już w 21. dniu od zapłodnienia!

Okres zarodkowy (następny w kolejności) to czas, kiedy mamy do czynienia z organo- genezą, czyli powstawaniem oraz szybkim wzrostem i różnicowaniem głównych układów narządów, jak również początkami formowania zewnętrznego kształtu zarodka.

Do 8 tygodnia życia zarodka wyodrębniają się kończyny, na płytkach rąk, a później stóp jest widoc- zny promienisty zarys palców, widoczne są dołki nosowe, małżowiny uszne, plakody oczne.

Od 9. do 38. tygodnia trwa okres płodowy. Najdłuższy etap rozwoju prenatalnego trwa aż do porodu. Oprócz dalszego wzrostu i różnicowania się budowy i czynności poszczególnych narządów, w okresie płodowym obserwuje się szybkie powiększanie długości i masy ciała człowieka. W 12. tygodniu, długość ciemieniowo siedzeniowa wynosi około 87 mm, w 38. tygodniu to już 360 mm.

Rozwój prenatalny człowieka kończy się wraz z porodem. Szereg zmian, który przeszedł w łonie matki, będzie teraz skutkowało w jego życiu, począwszy od dzieciństwa, przez młodość a skończywszy na starości, której każdy chciałby dożyć.

Zachęcam do zapoznania się z pozycją „Genesis. Początek życia człowieka”, a w szczególności z jej wirtualną częścią. Zdobycze współczesnej techniki i wielkie umiejętności grafika, zabiorą nas w niezwykłą podróż w głąb siebie… dosłownie i w przenośni.

„Genesis”

Co było pierwsze? Jajko czy kura? Odwieczne, symboliczne pytanie, które czasem w formie żartu krąży w świecie i jest tematem wielu rozmów, rozważań. Przy tej okazji warto jednak wrócić do innego pytania, z całą pewnością grubszego kalibru. Kiedy zaczyna się życie człowieka?

Wiele osób w dzisiejszym świecie sili się, aby odnaleźć na nie odpowiedź. Poszukuje informacji w różnych źródłach, a odpowiedź jest niezmiernie prosta i jednoznaczna. Znają ją naukowcy, filozofowie. Życie to nowe istnienie, które ma swój początek w momencie zapłodnienia, połączenia gamety żeńskiej i męskiej. Już od zygoty, rozpoczyna się niezwykła historia, w której ilość zmian, modyfikacji, tempo przekształcania… i wiele innych procesów, może zadziwić każdego.

Stąd nasz innowacyjny pomysł i cały proces, dzięki któremu powstała wyjątkowa publikacja dotycząca życia prenatalnego człowieka, czyli życia przed narodzeniem. Czy jest to tak istotny temat, aby warto było poświęcić mu publikację i miesiące pracy? Oczywiście.

To kwestie, które dotyczą wszystkich nas, bez wyjątku.

Myślę, że każda z mam pamięta, kiedy dowiedziała się, że nosi pod sercem nowe życie.

Od momentu wspomnianej wiadomości, do chwili kiedy namacalnie uda się odczuć obec- ność dziecka w łonie matki, minie jeszcze sporo czasu. Ale to nie znaczy, że w ciele kobiety nie dzieje się za wiele, wręcz przeciwnie. W momencie zapłodnienia i utworzenia zygoty, determinują się cechy charakterystyczne nowego człowieka, takie jak kolor oczu, włosów, wzrost, ale również cechy charakteru, temperament. Trwa tzw. okres przedzarodkowy.

(9)

Po zagnieżdżeniu się w macicy, rozpoczynają się wieloetapowe procesy różnicowania komórek, tworzenia wyjątkowych struktur takich jak listki zarodkowe, z których rozwiną się narządy pierwotne, a w końcu narządy ostateczne.

Przełomowym momentem w życiu prenatalnym jest utworzenie pierwotnego układu sercowo – naczyniowego i chwila, kiedy zaczyna bić serce. Dzieje się to już w 21. dniu od zapłodnienia!

Okres zarodkowy (następny w kolejności) to czas, kiedy mamy do czynienia z organo- genezą, czyli powstawaniem oraz szybkim wzrostem i różnicowaniem głównych układów narządów, jak również początkami formowania zewnętrznego kształtu zarodka.

Do 8 tygodnia życia zarodka wyodrębniają się kończyny, na płytkach rąk, a później stóp jest widoc- zny promienisty zarys palców, widoczne są dołki nosowe, małżowiny uszne, plakody oczne.

Od 9. do 38. tygodnia trwa okres płodowy. Najdłuższy etap rozwoju prenatalnego trwa aż do porodu. Oprócz dalszego wzrostu i różnicowania się budowy i czynności poszczególnych narządów, w okresie płodowym obserwuje się szybkie powiększanie długości i masy ciała człowieka. W 12. tygodniu, długość ciemieniowo siedzeniowa wynosi około 87 mm, w 38. tygodniu to już 360 mm.

Rozwój prenatalny człowieka kończy się wraz z porodem. Szereg zmian, który przeszedł w łonie matki, będzie teraz skutkowało w jego życiu, począwszy od dzieciństwa, przez młodość a skończywszy na starości, której każdy chciałby dożyć.

Zachęcam do zapoznania się z pozycją „Genesis. Początek życia człowieka”, a w szczególności z jej wirtualną częścią. Zdobycze współczesnej techniki i wielkie umiejętności grafika, zabiorą nas w niezwykłą podróż w głąb siebie… dosłownie i w przenośni.

Pobierz wspomnianą na str. 7 aplikację

„Genesis ar+” i wypróbuj funkcje rozszerzonej rzeczywistości.

Po włączeniu aplikacji, skieruj aparat na tę grafikę

Wiele osób w dzisiejszym świecie sili się, aby odnaleźć na nie odpowiedź. Poszukuje informacji w różnych źródłach, a odpowiedź jest niezmiernie prosta i jednoznaczna. Znają ją naukowcy, filozofowie. Życie to nowe istnienie, które ma swój początek w momencie zapłodnienia, połączenia gamety żeńskiej i męskiej. Już od zygoty, rozpoczyna się niezwykła historia, w której ilość zmian, modyfikacji, tempo przekształcania… i wiele innych procesów, może zadziwić każdego.

Stąd nasz innowacyjny pomysł i cały proces, dzięki któremu powstała wyjątkowa publikacja dotycząca życia prenatalnego człowieka, czyli życia przed narodzeniem. Czy jest to tak istotny temat, aby warto było poświęcić mu publikację i miesiące pracy? Oczywiście.

To kwestie, które dotyczą wszystkich nas, bez wyjątku.

Myślę, że każda z mam pamięta, kiedy dowiedziała się, że nosi pod sercem nowe życie.

Od momentu wspomnianej wiadomości, do chwili kiedy namacalnie uda się odczuć obec- ność dziecka w łonie matki, minie jeszcze sporo czasu. Ale to nie znaczy, że w ciele kobiety nie dzieje się za wiele, wręcz przeciwnie. W momencie zapłodnienia i utworzenia zygoty, determinują się cechy charakterystyczne nowego człowieka, takie jak kolor oczu, włosów, wzrost, ale również cechy charakteru, temperament. Trwa tzw. okres przedzarodkowy.

Maria Drąg

11 tydzień

(10)

Jednak oprócz najbliższych, w będących w żałobie rodziców uderza także obojętność persone- lu medycznego, a więc tych, którzy powinni im służyć pomocą. Mimo iż mamy tak wiele uregu- lowań prawnych, dotyczących standardów opieki okołoporodowej, to wielu lekarzy, pielęgni- arek, a nawet położnych wciąż się do nich nie stosuje. Duszpasterze, opiekujący się rodzicami po stracie wielokrotnie słyszą od kobiet historie, w których były one besztane przez personel medyczny za to, że pozwalają sobie na płacz czy histerię po poronieniu. Ojcom zaś, którzy prosili o dokumentację, potrzebną do pochówku dziecka, robiono z tego powodu problemy, a im ciąża była wcześniejsza, tym większe. Wielu rodziców wciąż nie wie, że po utracie dziecka ma prawo do jego pochówku, do zasiłku pogrzebowego, a jeśli doszło do martwego urodzenia to kobiecie należy się urlop macierzyński.

To wszystko sprawia, że wielu rodziców po utracie nie potrafi się odnaleźć w nowej dla nich sytuacji. W ich odczuciu dotknęła ich tragedia śmierci ukochanego i wyczekiwanego dziecka, są zrozpaczeni. Dlaczego my jako społeczeństwo odmawiamy im prawa do przeżycia tego cierpienia? Już nie chodzi wyłącznie o brak szacunku, z którym niestety rodzice stykają się już na poziomie szpitala, podczas hospitalizacji, ale również o ten brak zrozumienia po powrocie do domu, wśród najbliższych. Są pełni pytań, żalu na siebie, czasem na Pana Boga, szukają winnych, a tu ktoś bliski neguje w ogóle wartość życia ich nienarodzonego dziecka.

Co my możemy zrobić, aby rodzice po utracie mniej cierpieli? Pozwólmy im przeżyć żałobę.

Pozwólmy im płakać, złościć się, czegoś nie rozumieć. Oni muszą sami zamknąć za sobą pewien rozdział, a my nie negujmy, że właśnie spotkała ich ogromna tragedia. Pamiętajmy, że pod sercem matki było życie, które zbyt wcześnie się skończyło. Wykażmy się dojrzałą postawą pro-life.

Wielu rodziców po utracie po jakimś czasie mówi o swoim nienarodzonym dziecku jako Jak podaje Najwyższa Izba Kontroli szacuje się, że w naszym kraju każdego roku 1700 kobiet

rodzi martwe dziecko, a u blisko 40 tys. ciąża kończy się poronieniem. Jest to ogromny dramat, w obliczu którego stają rodzice i to niezależnie od tego na jakim etapie rozwoju było ich dziecko. Nie wolno nam tu próbować porównywać, czyja tragedia jest większa, matki która straciła dziecko w pierwszym trymestrze ciąży czy w ostatnim, w obu przypadkach mamy do czynienia ze śmiercią człowieka, którym dziecko było przecież od samego poczęcia.

Niestety, dramat utraty jest dosyć złożony z uwagi również na to, że my jako społeczeństwo mało o nim wiemy. To jak wiele błędów popełniają osoby z otoczenia rodziców po stracie, opisuje ksiądz Wojciech Szychowski w książce "Pożegnanie Nieprzywitanych", która jest również doskonałą analizą psychologiczną tematu. Oczywiście najczęściej te błędy popełnia się w stosunku do rodziców, którzy utracili swoje dziecko na bardzo wczesnym etapie ciąży. "Nie przejmuj się.", "Całe życie przed wami.", "Jeszcze będziecie mieli wiele dzieci" Jest to najgorsze pocieszenie, jakiego można dostarczyć parze kochających się ludzi, którym właśnie zawalił się świat. Nie chodzi tu już tylko o to, jak wielkim niezrozumieniem i brakiem wrażliwości się wykazujemy, ale również o to, że przez takie słowa, czy jesteśmy tego świadomi czy nie, odbieramy tym rodzicom prawo do żałoby. Dajemy im sygnał, że w naszym mniemaniu nic się takiego nie wydarzyło, czyż nie? "To był tylko zlepek komórek.".

Utrata

Narodziny dziecka w kochającej się rodzinie, w której panują zdrowe relacje między małżonkami, to prawdziwy cud. Dar ojcostwa i macierzyństwa szczególnie cieszy tych, którzy bardzo długo na niego czekali lub przez długi czas żyli w przekonaniu, że nigdy go już nie otrzymają. Co jednak, gdy nienarodzone dziecko odchodzi przedwcześnie? Musi zostać pożegnane przez rodziców nim ci zdążą je chociażby wziąć w ramiona? Są to sytuacje nie tak rzadkie, jak mogłoby nam się wydawać.

(11)

Anna Piotrowska Jednak oprócz najbliższych, w będących w żałobie rodziców uderza także obojętność persone- lu medycznego, a więc tych, którzy powinni im służyć pomocą. Mimo iż mamy tak wiele uregu- lowań prawnych, dotyczących standardów opieki okołoporodowej, to wielu lekarzy, pielęgni- arek, a nawet położnych wciąż się do nich nie stosuje. Duszpasterze, opiekujący się rodzicami po stracie wielokrotnie słyszą od kobiet historie, w których były one besztane przez personel medyczny za to, że pozwalają sobie na płacz czy histerię po poronieniu. Ojcom zaś, którzy prosili o dokumentację, potrzebną do pochówku dziecka, robiono z tego powodu problemy, a im ciąża była wcześniejsza, tym większe. Wielu rodziców wciąż nie wie, że po utracie dziecka ma prawo do jego pochówku, do zasiłku pogrzebowego, a jeśli doszło do martwego urodzenia to kobiecie należy się urlop macierzyński.

To wszystko sprawia, że wielu rodziców po utracie nie potrafi się odnaleźć w nowej dla nich sytuacji. W ich odczuciu dotknęła ich tragedia śmierci ukochanego i wyczekiwanego dziecka, są zrozpaczeni. Dlaczego my jako społeczeństwo odmawiamy im prawa do przeżycia tego cierpienia? Już nie chodzi wyłącznie o brak szacunku, z którym niestety rodzice stykają się już na poziomie szpitala, podczas hospitalizacji, ale również o ten brak zrozumienia po powrocie do domu, wśród najbliższych. Są pełni pytań, żalu na siebie, czasem na Pana Boga, szukają winnych, a tu ktoś bliski neguje w ogóle wartość życia ich nienarodzonego dziecka.

Co my możemy zrobić, aby rodzice po utracie mniej cierpieli? Pozwólmy im przeżyć żałobę.

Pozwólmy im płakać, złościć się, czegoś nie rozumieć. Oni muszą sami zamknąć za sobą pewien rozdział, a my nie negujmy, że właśnie spotkała ich ogromna tragedia. Pamiętajmy, że pod sercem matki było życie, które zbyt wcześnie się skończyło. Wykażmy się dojrzałą postawą pro-life.

Wielu rodziców po utracie po jakimś czasie mówi o swoim nienarodzonym dziecku jako o orędowniku w niebie i z pewnością ma rację.

Jak podaje Najwyższa Izba Kontroli szacuje się, że w naszym kraju każdego roku 1700 kobiet rodzi martwe dziecko, a u blisko 40 tys. ciąża kończy się poronieniem. Jest to ogromny dramat, w obliczu którego stają rodzice i to niezależnie od tego na jakim etapie rozwoju było ich dziecko. Nie wolno nam tu próbować porównywać, czyja tragedia jest większa, matki która straciła dziecko w pierwszym trymestrze ciąży czy w ostatnim, w obu przypadkach mamy do czynienia ze śmiercią człowieka, którym dziecko było przecież od samego poczęcia.

Niestety, dramat utraty jest dosyć złożony z uwagi również na to, że my jako społeczeństwo mało o nim wiemy. To jak wiele błędów popełniają osoby z otoczenia rodziców po stracie, opisuje ksiądz Wojciech Szychowski w książce "Pożegnanie Nieprzywitanych", która jest również doskonałą analizą psychologiczną tematu. Oczywiście najczęściej te błędy popełnia się w stosunku do rodziców, którzy utracili swoje dziecko na bardzo wczesnym etapie ciąży. "Nie przejmuj się.", "Całe życie przed wami.", "Jeszcze będziecie mieli wiele dzieci" Jest to najgorsze pocieszenie, jakiego można dostarczyć parze kochających się ludzi, którym właśnie zawalił się świat. Nie chodzi tu już tylko o to, jak wielkim niezrozumieniem i brakiem wrażliwości się wykazujemy, ale również o to, że przez takie słowa, czy jesteśmy tego świadomi czy nie, odbieramy tym rodzicom prawo do żałoby. Dajemy im sygnał, że w naszym mniemaniu nic się takiego nie wydarzyło, czyż nie? "To był tylko zlepek komórek.".

Brzmi znajomo?

(12)

Zakładają rodziny, są świetnymi pracownikami, wrażliwymi artystami, wykonują wiele różnych zawodów. Każdego dnia walczą ze stereotypami na temat swoich ograniczeń, które wciąż funkcjonują w naszym społeczeństwie. Nagle otrzymują przekaz, niosący się echem po Czarnych Protestach przez cały kraj, że to jacy są od urodzenia, stanowi przesłankę do odebrania życia dziecku. Mało tego, matki powinny bać się rodzić takich jak oni, bo przecież w naszym kraju nie ma „wystarczających” warunków do opieki nad nimi.

Jeśli tak bardzo nie chcemy, aby przychodzili na świat, że posuwamy się do straszenia kobiet w ciąży i przyszłych matek, to równie dobrze możemy przestać dbać o niepełno- sprawnych w przestrzeni publicznej. Po co specjalne miejsca parkingowe, toalety, podjazdy i dojazdy? Na co komu projekty, wspierające aktywizację niepełnosprawnych na rynku pracy, czy programy telewizyjne, przedstawiające młodych ludzi z zespołem Downa, podróżujących po świecie i korzystających z życia pełnymi garściami?

Był taki film „Zanim się pojawiłeś”, w którym główny bohater był całkowicie sparaliżowany i wymagał stałej opieki. Nie przeszkodziło to jednak młodej dziewczynie, która się nim opiekowała, zakochać się w nim. Mężczyzna nie chciał być dla niej problemem więc złamał jej serce, sobie życie i wyjechał bez jej wiedzy za granicę, aby dokonać eutanazji.

Po tym filmie odezwało się wiele głosów ze środowisk osób z niepełnosprawnościami.

Tak nas widzicie? Jako problem? Że najlepszym wyjściem jest dla nas eutanazja?

Oczywiście pamiętamy o tych dzieciach, które umrą chwilę po narodzinach, o tych których niepełnosprawność nigdy nie pozwoli na samodzielność. Czyż jednak miarą naszego człowieczeństwa nie jest nasz stosunek do nich? Naprawdę chcemy ich strącić ze skały, zamiast otoczyć opieką?

Któż to wie, w którą stronę zmierza ten świat. Dziś straszymy matki wizją końca świata z powodu narodzin chorego dziecka, a gdy mimo tego urodzą te dzieci, to w przyszłości będziemy je namawiać do eutanazji.

„Jeżeli matce wolno zabić własne dziecko, cóż może powstrzymać ciebie i mnie, byśmy się nawzajem nie pozabijali?” Św. Matka Teresa z Kalkuty.

Po raz pierwszy zjawisko to można było zaobserwować w październiku 2016 r. podczas pierwszych organizowanych w Polsce tzw. Czarnych Protestów. Banery przedstawiające dzieci z najcięższymi możliwymi wadami wrodzonymi, transparenty ze zdjęciami zaśniada groniastego i potworniaka, które nie są niczym więcej jak chorobami nowotworową i trofoblastyczną o różnym stopniu złośliwości, nie zaś ludzkim płodem. Po co to wszystko?

Dla zasiania strachu, wykreowania w głowach Polek obrazu macierzyństwa pełnego zagrożeń i obrzydzenia im posiadania dzieci.

Organizatorzy Czarnych Protestów dobrze wiedzieli co robią, skupiając się właśnie na takiej formie przekazu i na takiej przesłance, którą najłatwiej zagrać na emocjach.

Nic tak nie zadziała na człowieka jak obraz i to taki, który może wywołać lęk. Ponadto liderzy manifestacji wielokrotnie zawyżali odsetek dzieci, urodzonych z wadami letalnymi.

Abstrahując już od tego, jak wiele źle postawionych diagnoz stało się wyrokiem śmierci dla wielu nienarodzonych, zważmy też, że w tej „czarnej wojnie” jest dużo więcej ofiar, takich których w pierwszej chwili nie dostrzegamy. Po nienarodzonych dzieciach i kobietach,

Zły argument

Z dniem 22 października 2020 roku, zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, aborcja dokonana z uwagi na przesłankę eugeniczną przestała być legalna.

Ta zmiana prawa oprócz tego, że stała się ratunkiem dla wielu nienarodzonych dzieci, wywołała ogromną i burzliwą dyskusję publiczną, do której w najgorszy moż- liwy sposób wykorzystano wizerunek osób z niepełnosprawnościami.

(13)