• Nie Znaleziono Wyników

Historia uniwersyteckich studiów

N/A
N/A
Protected

Academic year: 2022

Share "Historia uniwersyteckich studiów"

Copied!
2
0
0

Pełen tekst

(1)

wil.org.pl

WIELKOPOLSKA IZBA LEKARSKA

26

Historia uniwersyteckich studiów

W

styczniu 1950 r. Studium Le- karsko-Dentystyczne zostało prze- kształcone w Oddział Stomatologii przy Wydziale Lekarskim w powołanej wówczas, wydzielonej z Uniwersytetu Poznańskiego, samodzielnej uczelni wyższej: Akademii Medycznej. Pierw- szym dyrektorem tego Oddziału został farmakolog prof. dr hab. Józef Dadlez (1950–1953), później, do roku 1969 funkcję tę pełnił prof. dr hab. Kazi- mierz Stawiński. W październiku 1952 r.

katedry i zakłady Oddziału Stomatolo- gii otrzymały nieco większe, ale nadal niewystarczające pomieszczenia w od- dzielnym budynku (dawnym Collegium Kopernickiego) przy ul. H. Święcic- kiego 4.

W pierwszych latach istnienia Stu- dium Lekarsko-Dentystycznego i póź- niej Oddziału Stomatologii przy Wy- dziale Lekarskim kadra nauczycieli akademickich była bardzo szczupła.

Stąd poza kształceniem studentów trzeba było dobierać i szkolić przyszłych asy- stentów. Początkowo zespół dydaktycz- ny składał się tylko z kilku lekarzy i le- karzy dentystów posiadających doświad- czenie zawodowe.

Jako studentka pierwszego rocznika studiów stomatologicznych w Poznaniu pamiętam przede wszystkim dr. med.

Rudolfa Sarrazina i lek. med. Tadeusza Ziółkiewicza (dr w 1950 r.) oraz natural- nie prof. dr. Leona Laknera, a ponadto lek. med. Władysława Lewandowskiego, lek. med. Zbigniewa Krajewskiego, lek.

med. Józefa Kałużnego, lek. med. Zofię Barańczak, lek. med. Marię Godlewską- Vetulani, lek. med. Mariana Gondzika.

Kadra dydaktyczna powiększała się jednak szybko poprzez dobór kończą- cych studia, zdolnych absolwentów Studium Lekarsko-Dentystycznego.

Po powołaniu w roku 1950 Oddziału Stomatologii i przyznaniu mu etatów stopniowo powstał zespół ludzi, który w trudnych warunkach lokalowych, przy skromnym wyposażeniu w sprzęt prowadził zajęcia kliniczne, szkoląc stosunkowo duże grupy studenckie.

Zajęcia te, na dwie lub cztery zmiany, trwały od godz 8.00 do 20.00. W tej sytuacji początkowo cały wysiłek skie- rowano na obowiązki dydaktyczne, głównie przy fotelu pacjenta. Chętnych do leczenia się nigdy nie brakowało, poczekalnia zawsze była pełna oczeku- jących pacjentów.

O jakiejś pracy naukowej w tym cza- sie nie myślano, nie było na to warun- ków, a dostęp do piśmiennictwa mini- malny. Poza starymi, przeważnie przed- wojennymi podręcznikami i ewentual- nie czasopismami – „Stomatołogia”

w języku rosyjskim, ewentualnie w ję- zyku czeskim o podobnej nazwie i ro- dzime „Czasopismo Stomatologiczne”

– nie było dostępu do aktualnych zdo- byczy w dziedzinie lecznictwa stoma- tologicznego na Zachodzie. I prawdo- podobnie takie nastawienie do pracy naukowej trwałoby jeszcze długo, gdyby nie wiadomość, że od 1953 r.

zostanie w Polsce Ludowej we wszyst- kich uczelniach i Polskiej Akademii Nauk zniesiony stopień doktora i zastą- piony stopniem kandydata nauk – jak to miało miejsce w Związku Radzieckim.

Informacja ta zmobilizowała ówczesną starszą kadrę Oddziału Stomatologii, posiadającą już stopnie naukowe (prof.

dr Leon Lakner, dr med. Rudolf Sarra- zin będący na etacie zastępcy profesora oraz dr Tadeusz Ziółkiewicz, będący świeżo po doktoracie), aby zachęcić młodszych kolegów o stosunkowo krótkim jeszcze stażu zawodowym do podjęcia własnych badań i obserwacji, które mogłyby stanowić podstawę do napisania rozprawy doktorskiej.

Temat pracy trzeba było jednak so- bie samodzielnie wymyślić, zaplano- wać jakieś badania i obserwacje, wykonać je, opracować, omówić i wy- ciągnąć wnioski potwierdzone odpo- wiednią dokumentacją. Stąd poziom tych prac nie mógł być na ogół specjal- nie wysoki, ale wielu spośród ówczes- nych asystentów udało się wówczas sprostać wymaganiom i uzyskać sto- pień doktora medycyny dentystycznej.

Okazało się to możliwe dzięki niezwy- kłej życzliwości i wspaniałomyślności

W

W ppoopprrzzeeddnniim m nnuum meerrzzee zzaam miieeśścciillii-- śśm myy ppiieerrwwsszząą cczzęęśśćć „„HHiissttoorriiii uunniiwweerr-- ssyytteecckkiicchh ssttuuddiióóww ssttoom maattoollooggiicczz-- nnyycchh ww PPoozznnaanniiuu"".. W W ttyym m nnuum meerrzzee cczzęęśśćć IIII oobbeejjm muujjąąccaa ookkrreess ppoo 11995500 rr..

PPrrzzeecczzyyttaam myy m miięęddzzyy iinnnnyym mii oo pprróó-- bbaacchh zzaassttąąppiieenniiaa ttyyttuułłuu ddookkttoorraa m

meeddyyccyynnyy rraaddzziieecckkiim m kkaannddyyddaatteem m

nnaauukk.. AABB

Profesor zwyczajny Maria Krystyna Kobylańska jest jedną z pierwszych absol- wentek poznańskiej stomatologii, którą ukończyła w 1949 r. W tym samym roku rozpoczęła pracę w Uniwersyteckiej Poli- klinice Dentystycznej, a w 1951 r. obroni- ła tytuł doktora medycyny dentystycznej.

Stopień doktora habilitowanego uzyskała w 1967 r., będąc adiunktem Katedry i Za- kładu Stomatologii Zachowawczej Akade- mii Medycznej. W 1969 r. została kierowni- kiem tej jednostki – do roku 1990, kiedy to odeszła na emeryturę.

Profesor Maria Krystyna Kobylańska

(2)

dr. Rudolfa Sarrazina i prof. Leona Laknera. Doktor Rudolf Sarrazin, który w tym czasie był kierownikiem Katedry i Zakładu Dentystyki Zacho- wawczej i Protetyki Dentystycznej, nie

miał wówczas jeszcze uprawnień, aby być promotorem. Formalnie więc sce- dował tę funkcję na prof. dr. Leona.

Laknera, który się na to zgodził – choć między obu panami istniał niestety

silny konflikt jeszcze z okresu przed- wojennego.

W celu otrzymania stopnia doktora poza rozprawą trzeba było zaliczyć kolokwium z antropologii u prof. dr.

A. Wrzoska, a następnie zdać ustny egzamin z historii medycyny oraz z przedmiotu, czyli stomatologii. Egza- minatorem z tego ostatniego był prof.

dr L. Lakner, który wszystkie prace fir- mował i oceniał. W latach 1950–1952 odbyły się cztery takie sesje egzamina- cyjne na stopień doktora nauk denty- stycznych. W 1950 r. doktoryzowały się tylko dwie osoby, m.in. Marian Gondzik, w 1951 r. natomiast w czasie dwóch sesji stopień dr med. dent. otrzy- mało 13 osób, m.in. Zofia Barańczak, Kazimierz Stawiński, Barbara Perzy- na, Maria Kobylańska (późniejsi sa- modzielni pracownicy naukowi, którzy w przyszłości habilitowali się, zostali kierownikami katedr i zakładów).

W 1951 r. doktoraty uzyskało też kilku ogólnie lubianych i szanowanych nauczycieli akademickich, tj. Anna Magas, Stanisława Suchoń, Władysław Lewandowski i Henryk Grajkowski.

W 1952 r., w czasie ostatniej wówczas sesji, stopień doktora nauk dentystycz- nych otrzymało jeszcze 8 lekarzy den- tystów, m.in. Lesław Wójciak, Maria Walczak-Myślińska oraz cenieni i zna- ni wieloletni pracownicy dydaktyczni Oddziału Stomatologii: Maria Godlew- ska-Vetulani, Urszula Strzyżowska oraz Ludwik Kozłowski. W sumie w latach 1951–1952 doktoryzowało się 27 lekarzy dentystów.

W 1953 r. w miejsce stopnia doktora faktycznie wprowadzono (na szczęście na krótko) stopień kandydata nauk.

Stopień ten uzyskał lek. dent. Stefan Włoch po 3-letnim stażu naukowym w Stomatologicznym Instytucie Me- dycznym w Moskwie u sławnego prof.

Kurlandzkiego zajmującego się proble- mem zgryzu urazowego.

Po odwilży w 1956 r. przywrócono w kraju stopień doktora, który automa- tycznie przyznano kandydatom nauk.

Od 1952 r. upłynęło niemal 10 lat, zanim doszło do następnych przewo- dów doktorskich z dziedziny stomato-

logii. CDN

WIELKOPOLSKA IZBA LEKARSKA

GRUDZIEŃ 2011

27

Historia uniwersyteckich studiów stomatologicznych w Poznaniu

prof. Tadeusz Kurkiewicz

prof. Stefan Dąbrowski

prof. Leon Lakner prof. Józef Jarząb prof. Rudolf Sarazin

prof. Stefan Różycki

Cytaty

Powiązane dokumenty

Znowu w mundurze: przydział świetliczarki w świetlicy-kantynie PCK w Stacji Zbornej Lotnictwa LE

(red.), The Urban Growth Machine. Critical Perspectives, Two Decades Later, State University of New York Press, Nowy Jork 1999, s.. Biorąc pod uwagę typową dla tradycyjnych

Current Politics and Economics of Europe, 19 (1/2), Nova Science Publishers, New York, p.. Biuletyn KPZK PAN, zeszyt 238, Warszawa, s. Biuletyn Instytutu Geografii

Problemy funkcjonowania i rozwoju miast polskich z perspektywy 2009 roku [W:] Wybrane problemy miast i aglomeracji miejskich na początku XXI wieku.. Biuletyn Instytutu

Podczas analizy dokumentacji medycznej i operacyjnej załóg HEMS pozyskiwane były następujące informacje: miejsce stacjonowania załóg HEMS, czas realizacji wszystkich etapów

Przyjmuję do wiadomości , że wniosek wraz z au toreferatem zostanie opublikowany na stronie internetowej Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów, zgodnie z

Wykaz opublikowanych prac naukowych oraz informacja o osiągnięciach dydaktycznych ,. współpracy naukowej i popularyzacji

Przyjmuję do wiadomości, iż wniosek wraz z autoreferatem zostanie opublikowany na stronie internetowej Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów, zgodnie z.. obowiązującymi