Temat: W kręgu miłości
Wątek główny – zdarzenia
Ranny Winicjusz w domu Plaucjuszów zakochuje się w Ligii.
Po interwencji Petroniusza Lidia zostaje zabrana do pałacu Nerona.
Na uczcie Winicjusz zachowuje się natrętnie wobec Ligii.
Ligia ucieka i ukrywa się wśród chrześcijan.
Winicjusz poszukuje Ligii i próbuje ją porwać.
Ligia ratuje ukochanego od śmierci i pielęgnuje go.
Winicjusz prosi św. Piotra o rękę Ligii i uzyskuje jego błogosławieństwo.
Młodzi wyznają sobie miłość i odbywają się zaręczyny.
Winicjusz pośpiesznie wraca do płonącego Rzymu, aby uratować ukochaną.
Młodzieniec przyjmuje chrzest i próbuje odnaleźć Ligię, jednak dowiaduje się o uwięzieniu dziewczyny.
Winicjusz spotyka się w więzieniu z Ligią i żegna się z nią.
Cezar odmawia Petroniuszowi uwolnienia Ligii.
Ursus ratuje życie Ligii w czasie igrzysk, Neron ułaskawia ich.
Ligia i Winicjusz udają się do domu Petroniusza.
Ligia znajduje schronienie w domu Pomponii Grecyny.
Młodzi pobierają się i udają na Sycylię, gdzie mogą żyć szczęśliwie.
Przyczynowo - skutkowy układ zdarzeń
Wątek miłosny (miłość Rzymianina Marka Winicjusza do chrześcijanki Ligii) jest głównym wątkiem powieści.
Miłość młodych pokonuje wiele przeszkód pojawiających się na ich drodze (jest to typowy romansowy zabieg fabularny, w tym przypadku przeszkody wynikają z różnic w wierze, bohaterowie należą do odmiennych światów).
Uczucie bohaterów poddane jest próbie, przyczynia się do przemiany Winicjusza (początkowo jest jedynie zauroczony, pożąda Ligii, dopiero potem jego miłość staje się prawdziwa, dojrzalsza i potwierdza ją czynami).
Wątek miłosny powiązany jest mocno z historycznym, co pozwoliło na pokazanie panoramy Rzymu tamtego czasu i najważniejszych wydarzeń historycznych (pożar Rzymu, męczeństwo chrześcijan).
Kobiece piękno
Poppea Sabina – postać historyczna
„Widziadło piękne, ale złe” - narrator o Poppei - gdy odrzuciła prośby Ligii o pomoc
Ligia – postać fikcyjna
„wprost nimfa” - Poppea o Ligii - gdy Ligia przybyła prosić ją o pomoc
„Dziewczyna [Ligia] na pierwszy rzut oka nie uczyniła wielkiego na Petroniuszu wrażenia. Wydała mu się zbyt szczupła. Lecz od chwili, gdy w triclinium spojrzał na nią bliżej, pomyślał sobie, że tak jednak mogłaby wyglądać jutrzenka – i jako znawca zrozumiał, że jest w niej coś niezwykłego. Wszystko zauważył i wszystko ocenił: więc i twarz różową i przezroczą, i świeże usta, jakby do pocałunku złożone, i niebieskie jak lazur mórz oczy, i alabastrową białość czoła, i bujność ciemnych włosów przeświecających na skrętach odblaskiem bursztynu albo korynckiej miedzi, i lekką szyję, i „boską”
spadzistość ramion, i całą postać giętką, smukłą, młodą młodością maju i świeżo rozkwitłych kwiatów.
Zbudził się w nim artysta i czciciel piękności, który odczuł, że pod posągiem tej dziewczyny można by podpisać: „Wiosna” . – Nagle przypomniał sobie Chryzotemis i wziął go pusty śmiech. Wydała mu się razem ze swoim złotym pudrem na włosach i uczernionymi brwiami bajecznie zwiędłą, czymś w rodzaju pożółkłej i roniącej płatki róży. A jednak tej Chryzotemis zazdrościł mu cały Rzym. Następnie przypomniał sobie Poppeę – i owa przesławna Poppea również wydała mu się bezduszną woskową maską. W tej dziewczynie o tanagryjskich kształtach była nie tylko wiosna – była i promienista
„Psyche”, która przeświecała przez jej różane ciało, jak promyk prześwieca przez lampę. „Winicjusz ma słuszność – pomyślał – a moja Chryzotemis jest stara, stara… jak Troja!”
Akte – postać historyczna
„prawdziwa ozdoba uczty”- narrator o Akte - w czasie przygotowań do uczty u Nerona
Ligia i Eunice
„bóstwo cypryjskie”- narrator o Eunice - gdy przychodziła do osłabionej Ligii
Wątek miłosny – podsumowanie z opracowań
