„Wielu jest powołanych, lecz mało wybranych”,
takie dziś słowa słyszymy z ust Jezusa kontynuującego nauczanie o Królestwie Bożym. Padają one w kontekście porównania tego Królestwa do króla, który wysłał swoje sługi, aby zwołali zaproszonych na ucztę. Jednak się okazało, zaproszeni goście wcale nie chcieli przyjść. Nie pomagały nalegania ani tłumaczenia, że wiele trudu się włożyło w jej przygotowanie. Goście po prostu zignorowali zaproszenie, a niektórzy nawet znieważyli sługi i pozabijali ich. Reakcja króla jest zrozumiała:
wojska wytraciły zbójców a miejsce zaproszonych gości zajęli nowi goście znalezieni na rozstajach dróg. Oczywiście wśród tych ostatnich znalazł się ktoś, kto nie miał odpowiedniego stroju weselnego. Przyłapany przez króla nie tylko musi opuścić wesele, ale zostaje potraktowany jak poprzedni goście: wyrzucony na zewnątrz, gdzie „będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Jezus mówi tę przypowieść do kapłanów i starszych ludu, którzy byli odpowiedzialni za stan religijny narodu wybranego. Dodatkowy kontekst pierwszego czytania proroka Izajasza na temat właśnie uczty, którą Pan Zastępów przygotował na górze „dla wszystkich ludów”, pokazuje, że Jezus i Jego słuchacze dokładnie wiedzieli o kim była mowa. Naród wybrany tak długo faworyzowany przez Boga nie będzie więcej korzystał ze swego przywileju bycia blisko Boga, ze względu na swoją niewierność. Nie pomagały zaproszenia proroków wysyłanych przez wieki, ani inne upomnienia. Zawsze znajdowały się wymówki a nawet niewdzięczność, ponieważ wielu z tych proroków poniosło śmierć z rąk tego ludu. Taki też będzie los Jezusa, Syna Bożego, którego ofiara jednak przynosi nowe warunki przynależności do ludu wybranego: strój weselny, czyli łaska przybranego dziecięctwa Bożego, a z nią, czujność serca otwartego na Boże wołanie. To właśnie w tym kontekście pada pouczenie Jezusa:
„Wielu jest powołanych, ale mało wybranych”. Wielu jest powołanych: tzn. wszyscy są powołani, według pierwszego czytania, wszystkie ludy. Jednak tylko ci są wybrani, tylko ci są zbawiani, którzy przyjęli zaproszenie na ucztę i zachowali warunki pozostania na niej, w postaci stroju weselnego, czyli łaski Bożej dającej ciągły przystęp do Boga. My wiemy, że wiąże się to ze stanem łaski uświęcającej,
która daje naszemu sercu ciągłą sposobność przebywania w obecności Boga.
I w tym sensie możemy nazywać się wybranymi.
BIULETYN PARAFII PRZEMIENIENIA PAŃSKIEGO
W PŁOTACH
(nr 134) 11.10.2020 r.
XXVIII NIEDZIELA ZWYKŁA
Czytanie z Księgi proroka Izajasza (Iz 25, 6-10a)
Pan Zastępów przygotuje dla wszystkich ludów na tej górze ucztę z tłustego mięsa, ucztę z wybornych win, z najpożywniejszego mięsa, z najwyborniejszych win.
Zedrze On na tej górze zasłonę, zapuszczoną na twarz wszystkich ludów, i całun, który okrywał wszystkie narody; raz na zawsze zniszczy śmierć. Wtedy Pan Bóg otrze łzy z każdego oblicza, zdejmie hańbę ze swego ludu na całej ziemi, bo Pan przyrzekł. I powiedzą w owym dniu: Oto nasz Bóg, Ten, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność; cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia! Albowiem ręka Pana spocznie na tej górze.
Psalm responsoryjny (Ps 23 (22), 1b-3a. 3b-4. 5. 6) Refren: Po wieczne czasy zamieszkam u Pana.
Pan jest moim pasterzem, niczego mi nie braknie,
pozwala mi leżeć na zielonych pastwiskach.
Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć, orzeźwia moją duszę. Ref.
Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach przez wzgląd na swoją chwałę.
Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną.
Kij Twój i laska pasterska są moją pociechą. Ref.
Stół dla mnie zastawiasz na oczach mych wrogów.
Namaszczasz mi głowę olejkiem, kielich mój pełny po brzegi. Ref.
Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną przez wszystkie dni życia
i zamieszkam w domu Pana po najdłuższe czasy. Ref.
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Filipian (Flp 4, 12-14. 19-20)
Bracia: Umiem cierpieć biedę, umiem też korzystać z obfitości. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, korzystać z obfitości i doznawać niedostatku. Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia.
W każdym razie dobrze uczyniliście, biorąc udział w moim ucisku. A Bóg mój według swego bogactwa zaspokoi wspaniale w Chrystusie Jezusie każdą waszą potrzebę. Bogu zaś i Ojcu naszemu chwała na wieki wieków. Amen.
Aklamacja: Alleluja. Niech Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa, przeniknie nasze serca swoim światłem, abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania. Alleluja.
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza (Mt 22, 1-14)
Jezus w przypowieściach mówił do arcykapłanów i starszych ludu: «Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi.
Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść. Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: „Powiedzcie zaproszonym:
Oto przygotowałem moją ucztę; woły i tuczne zwierzęta ubite i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę!” Lecz oni zlekceważyli to i odeszli: jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa, a inni pochwycili jego sługi i znieważywszy, pozabijali.
Na to król uniósł się gniewem. Posłał swe wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich spalić. Wtedy rzekł swoim sługom: „Uczta weselna wprawdzie jest gotowa, lecz zaproszeni nie byli jej godni. Idźcie więc na rozstajne drogi i zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie”. Słudzy ci wyszli na drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych. I sala weselna zapełniła się biesiadnikami. Wszedł król, żeby się przypatrzyć biesiadnikom, i zauważył tam człowieka nieubranego w strój weselny. Rzekł do niego: „Przyjacielu, jakże tu wszedłeś, nie mając stroju weselnego?” Lecz on oniemiał. Wtedy król rzekł sługom:
„Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemności! Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”. Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych».
POPROŚ BOGA O PRAGNIENIE SŁUCHANIA JEGO SŁOWA, O DARY DUCHA ŚWIĘTEGO. PRZECZYTAJ KILKA RAZY POWYŻSZE SŁOWO.
ZASTANÓW SIĘ:
CO BÓG MÓWI O SOBIE W TYM TEKŚCIE?
CO BÓG CHCE CI POWIEDZIEĆ O TOBIE?
JAK BOGU ODPOWIESZ NA JEGO SŁOWO?
WYBIERZ CHOĆ JEDNO ZDANIE, KTÓRE ZATRZYMYWAŁO TWOJĄ UWAGĘ I CZĘSTO JE POWTARZAJ, PRZYPOMINAJ JE SOBIE PODCZAS CAŁEGO TYGODNIA
POMÓŻ W ODNOWIENIU WNĘTRZA NASZEGO KOŚCIOŁA PARAFIALNEGO
BANK SPÓŁDZIELCZY W WOLINIE, ODDZIAŁ PŁOTY 71 9393 1023 0006 3340 0200 0001
Różaniec to modlitwa, którą bardzo ukochałem
Od mych lat młodzieńczych modlitwa ta miała ważne miejsce w moim życiu
duchowym - pisze Jan Paweł II. - Różaniec towarzyszył mi w chwilach radości i doświadczenia. Zawierzyłem mu wiele trosk. Dzięki niemu zawsze doznawałem
otuchy. Dwadzieścia cztery lata temu, 29 października 1978 roku, zaledwie w dwa tygodnie po wyborze na Stolicę Piotrową, tak mówiłem", niejako otwierając swe serce: "Różaniec to modlitwa, którą bardzo ukochałem. Przedziwna modlitwa!
Przedziwna w swej prostocie i głębi zarazem". (...) Można powiedzieć, że różaniec staje się jakby modlitewnym komentarzem do ostatniego rozdziału Konstytucji Vaticanum II - "Lumen gentium", mówiącego o przedziwnej obecności Bogarodzicy w tajemnicy Chrystusa i Kościoła. Oto bowiem na kanwie słów "Pozdrowienia Anielskiego" ("Ave Maria") przesuwają się przed oczyma naszej duszy główne momenty z życia Jezusa Chrystusa. Układają się one w całokształt tajemnic radosnych, bolesnych i chwalebnych. Jakbyśmy obcowali z Panem Jezusem poprzez, można by powiedzieć, Serce Jego Matki. Równocześnie zaś w te same dziesiątki
różańca serce nasze może wprowadzić wszystkie sprawy, które składają się na życie człowieka, rodziny, narodu, Kościoła, ludzkości. Sprawy osobiste, sprawy
naszych bliźnich, zwłaszcza tych, którzy nam są najbliżsi, tych, o których najbardziej się troszczymy. W ten sposób ta prosta modlitwa różańcowa pulsuje niejako życiem ludzkim. Tymi słowami, drodzy Bracia i Siostry, wprowadzałem pierwszy rok mego pontyfikatu w codzienny rytm różańca. Dziś, na początku dwudziestego piątego roku posługi jako Następca Piotra, pragnę uczynić to samo. Ileż łask otrzymałem w tych tatach od Najświętszej Dziewicy poprzez różaniec. Magnificat anima mea Dominum! Pragnę wznosić dziękczynienie Panu słowami Jego Najświętszej Matki, pod której opiekę złożyłem moją posługę Piotrową: Totus Tuus! (RVM 2). Ojciec Święty uświadamia nam, że modlitwa różańcowa przenosi nas mistycznie, byśmy
stanęli u boku Maryi, troszczącej się o ludzkie wzrastanie Chrystusa w domu w Nazarecie. Pozwala Jej to wychowywać nas i kształtować z tą samą
pieczołowitością dopóki Chrystus w pełni się w nas nie ukształtuje (por. Ga 4, 19).
To działanie Maryi, oparte całkowicie na działaniu Chrystusa i zupełnie Mu podporządkowane, nie przeszkadza w żaden sposób bezpośredniej łączności wiernych z Chrystusem, ale ją umacnia ("Lumen gentium" 53). Jest to jasna zasada, wyrażona przez Sobór Watykański II. Mocno doświadczyłem tej prawdy w moim życiu i uczyniłem z niej podstawę mojej dewizy biskupiej: Totus Tuus. Inspiracją tej dewizy jest, jak wiadomo, doktryna św. Ludwika Marii Grignion de Montforta, który tak wyjaśniał rolę Maryi w procesie upodabniania się każdego z nas do Chrystusa:
Ponieważ cała doskonałość nasza polega na upodobnieniu się do Chrystusa Pana, na zjednoczeniu z Nim i poświęceniu się Jemu, przeto najdoskonalszym ze wszystkich nabożeństw jest bezspornie to, które nas najdoskonalej upodabnia
do Chrystusa, najściślej z Nim jednoczy i całkowicie Jemu poświęca. A że ze wszystkich stworzeń najpodobniejsza do Chrystusa Pana jest Matka Najświętsza,
wynika stąd, że spośród wszystkich nabożeństw tym, które duszę najlepiej
poświęca Zbawicielowi naszemu i ją z Nim jednoczy, jest nabożeństwo do Najświętszej Panny, Jego świętej Matki. Im bardziej poświęcona jest Maryi, tym
zupełniej należeć będzie do Jezusa. Nigdzie drogi Chrystusa i Maryi nie jawią się tak
ściśle złączone, jak w różańcu. Maryja żyje tylko i wyłącznie w Chrystusie i ze wzglądu na Chrystusa! (RVM 15).
