Włodek Jadwiga

1

SPIS ZAW ARTOŚCI TECZKI v\j fcP.P.h-K...

łsCkKA, . JQ}\ j \G C~0 U V—

I. Materiały dokumentacyjne

I/2 - d o ku m e n ty (sensu stricto) dot. o soby relatora

I/3 - inne m a te ria ły d o ku m e n ta cyjn e dot. o so b y relatora

II. Materiały uzupełnieniające relację

u s K

I. Inne materiały

111/1- dot. rodziny relatora

III/2 - dot. o g ó lnie okresu sprzed 1939 r.

III/3 - dot. o g ólnie okresu okupacji (1939 -1 9 4 5 )

III/4 - dot. o g ólnie okresu po 1945 r.

III/5 - inne...

IV. Korespondencja

J

V. Wypisy ze źródeł

VI. Fotografie

2

3

Urodziła się 24 lutego 1896 r. we Lwowie jako córka Ludwika i Wandy z Bogdalskich.

W 1911 r. ukończyła 5-klasową szkołę wydziałową po czym wstąpiła do Państwowego Żeńskiego Seminarium Nauczycielskiego we Lwowie. W październiku 1915 r. zdała maturę seminaryjną . Od 1912 r. należała do skautingu. W latach 1916-1918 była wolną słuchaczką Wydziału Filozoficznego UJK we Lwowie. W październiku 1918 r.

zdała egzamin dojrzałości w VIII Gimnazjum Realnym we Lwowie i wstąpiła na Wydział Filozoficzny UJK na geografię i przyrodoznawstwo.

Brała udział w obronie Lwowa w listopadzie 1918 r. Organizowała lotne placówki sanitarne złożone z harcerek Chorągwi Lwowskiej, a następnie pracowała w magazynie mundurowym. W kwietniu 1938 r. została odznaczona Medalem Niepodległości za udział w obronie Lwowa.

W 1920 r. została komendantką Lwowskiej Chorągwi Harcerek i organizowała z harcerek służbę pomocniczą kobiet dla Wojska Polskiego walczącego z bolszewikami.

W lutym 1921 r. zrezygnowała z funkcji komendantki Lwowskiej Chorągwi Harcerek aby dokończyć studia. Jednocześnie objęła stanowisko asystentki przy Katedrze Geofizyki i Meteorologii UJK. Jako uczennica prof. Eugeniusza Romera brała udział w przygotowaniu materiałów plebiscytowych na Górnym Śląsku i do wytyczenia wschodniej granicy Polski. Jeszcze podczas studiów, które ukończyła z tytułem doktora nauk filozoficznych w 1925 r. podjęła pracę zarobkową. W latach 1923-1927 była dyrektorką Gimnazjum SS. Nazaretanek we Lwowie. W 1927 r. uzyskała stopień nauczycielki szkół

4

5

średnich. W latach 1932-1934 sprawowała funkcję przewodniczącej Oddziału Lwowskiego Zrzeszenia Polskich Nauczycieli Geografii. W latach 1937-1939 była dyrektorką I Liceum Pedagogicznego Żeńskiego we Lwowie.

W dniu 14 sierpnia 1933 r. wyszła za mąż za kpt. Antoniego Sanojcę.

W listopadzie 1939 r. przedostała się do Warszawy, gdzie wstąpiła do SZP.

Używała nazwiska Jadwiga Bogdalska i ps. Kalina. Objęła funkcję kierowniczki Wydziału Opieki Podziemnej nad żołnierzami I Oddziału DG SZP oraz ich rodzinami. Następnie

vc

pełniła analogiczne funkcje w ZWZ i w AK. W styczniu 1940 r. została kierowniczką

Ą - HU

Wydziału „Rachuba” w I Oddziale ;SZP-ZWZ-AK kierowanym przez jej męża. Funkcję tę pełniła do wybuchu Powstania Warszawskiego.

W dniu 15 maja 1943 r. została zatrzymana podczas łapanki ulicznej i osadzona na Pawiaku skąd jednak zwolnioną ją po sprawdzeniu autentyczności dokumentów.

W pierwszym okresie Powstania Warszawskiego przebywała u boku męża. Od połowy sierpnia pełniła służbę sanitariuszki w szpitalach powstańczych Jana Bożego i na Długiej 7. W dniu 27 sierpnia 1944 r. została ciężko ranna w nogi podczas bombardowania szpitala.

W dniu 2 października 1944 r. została odznaczona Krzyżem Walecznych.

Po kapitulacji Powstania trafiła do obozu w Pruszkowie, a następnie do Bochni.

Z Bochni przedostała się do Krakowa, a następnie do Wieliczki by uchronić się przed wywiezieniem do Rzeszy. Cały czas pozostawała w łączności z Komendą Okręgu Krakowskiego AK. Od stycznia 1945 mieszkała w Krakowie pod nazwiskiem Leokadia Kołodyńska. W 1948 r. przeniosła się do Warszawy. Początkowo pracowała w Zarządzie Miejskim, a od 1949 r. w redakcji pisma NOT „Inwestycje i Budownictwo” .

W 1956 r., po „rehabilitacji” męża - wieloletniego więźnia reżimu komunistycznego pozwolono jej wrócić do zawodu geografa. W latach 1957-1967 pracowała w Instytucie Geografii PAN. Od stycznia 1957 r. pełniła funkcję kierownika działu wydawnictw, a od 1961 r. do emerytury w 1967 r. była sekretarzem redakcji „Prac Geograficznych” . Równocześnie była sekretarzem Warszawskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Geograficznego.

Należała do ZUWoNiD, a następnie do ZBoWiD.

0

6

Była odznaczona Krzyżem Kawalerskim OOP.

W dniu 20 maja 1966 r. otrzymała od Głównej Komisji ds. Weryfikacji Odznaczeń przy ZG ZBoWiD pozytywną weryfikację Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Zmarła 8 września 1975 r. w Warszawie. Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim (d. wojskowym) w kwaterze II-C-28.

Ź ródła:

AZG ZKRPiBWP, syg. T-5387

CAW, syg. MN 22.IV. 1938 (Sanojcowa Jadwiga z Włodków)

DW UdsKiOR, Wykaz Kapituły VM III RP, cz. 3, s. 661, poz. 12288.

Ney-Krwawicz M., Komenda G łó w n a.... , s. 467.

Włodek J.M., Włodek-Sanojcowa Jadwiga (biogram), Małopolski Słownik Biograficzny Uczestników Działań Niepodległościowych 1939-1956, t. 4, Kraków 1999, s. 180.

Zagórski A., Zrzeszenie ...., t. 4, cz. 3, s. 620.

2

Zob. Ziemianie - Zeszyty - Włodkowie !!!!

7

r 1 p v>* y W Ł O D E K Jad w ig a zam. SANOJCOWA (1896-1975), żołnierz obrony Lwowa i wojny polsko-bolszewickiej, pierwsza komendantka Chorągwi Lwowskiej Harcerek, nauczycielka,

/ M o ' y j , ! /

od XI 1939 jako Jadwiga Bogdańska i „Kalina” pracowniczk-a ^-Oddziału I DG SZP - KG ZWZ-AK, sanitariuszka w Powstaniu Warszawskim; geograf.

(4 l/iriA/M/rij ca J jl A,

Jadwiga Włodek urodziła się 24 II 1896 we Lwowie jako jedna z dwóch córek ziemianina Ludwika i Wandy z d. Bogdalskiej. W 1911 ukończyła szkołę wydziałową i podjęła naukę w Państwowym Żeńskim Seminarium Nauczycielskim we Lwowie, należąc

■\U i

tam do harcerstwa. W październiku 191Szdała maturę seminaryjną. W latach 1916-1918 była \/

wolną słuchaczką Wydziału Filozoficznego UJK we Lwowie. W październiku 1918 zdała egzamin dojrzałości w VIII Gimnazjum Realnym we Lwowie i wstąpiła na geografię i przyrodoznawstwo Wydziału Filozoficznego UJK, nie przerywając działalności w harcerstwie. W listopadzie 1918 uczestniczyła w obronie Lwowa wraz z harcerkami Chorągwi Lwowskiej, organizując spośród nich służbę lotnych placówek sanitarnych. Za udział w

4 f. a n *

obronie Lwowa otrzymała stopień harcmistrza RP. Mianowana także kom endantką Chorągwi Lwowskiej Harcerek, w 1920 zorganizowała służbę kobiet dla WP, walczącego z bolszewikami. W 1921 zrezygnowała z pracy w,harcerstwie i funkcji komendantki Chorągwi i kontynuowała studia, obejmując stanowisko asystentki przy Katedrze Geofizyki i Meteorologii UJK, którą kierował prof. H. Arctowski. Jeszcze podczas studiów, które ukończyła z tytułem doktora nauk filozoficznych w 1925, podjęła pracę zarobkową. W latach 1923-1927 była dyrektorką Gimnazjum ss. Nazaretanek we Lwowie i w 1927 uzyskała prawa

... I '

nauczycielki szkół średnich. W latach 1932-1934 sprawowała funkcję przewodniczącej Oddziału Lwowskiego Zrzeszenia Polskich Nauczycieli Geografii, a od 1937 do 1939 była dyrektorką I Liceum Pedagogicznego Żeńskiego we Lwowie. W 1933 wyszła za mąż za kpt.

Antoniego Sanojcę.

W listopadzie 1939 przedostała się ze Lwowa do Warszawy. 04-tego czasu włączyła się do służby konspiracyjnej w SZP-ZWZ-AK. Jako Helena Bogdalska i Leokadia Kołodyńska ps. „Kalina” objęła funkcję kierowniczki Wydziału Opieki Podziemnej 1 Oddziału DG SZP.

Następnie analogiczne funkcje pełniła w KG ZWZ-AK. Do jej zadań należała opieka nad więźntańii - pracownikami Oddziału I i ich rodzinami, organizowanie pomocy dla uwięzionych, ewentualne wypłacanie ich rodzinom pieniędzy na paczki i na wykupywanie uwięzionych. W tym zakresie współpracowała z Oddziałem VII KG AK (Biuro Finansowe i Kontroli). Jednocześnie od stycznia 1940 była kierowniczką Wydziału Finansowego krypt.

iy

8

„Rachuba” I Oddziału ZWZ - AK, którym kierował A. Sanojca ps. „Kortum”. Funkcję tę pełniła do wybuchu Powstania Warszawskiego. W dniu 15 V 1943 została zatrzymana podczas ulicznej łapanki i osadzona na Pawiaku, skąd jednak ją zwolniono po sprawdzeniu autentyczności dokumentów.

W pierwszym dniu Powstania Warszawskiego stawiła się przy ul. Senatorskiej w punkcie zbornym,a po reorganizacji obrony Starówki została przeniesiona do służby sanitarnej (od połowy sierpnia 1944) w szpitalach powstańczych im. Jana Bożego, a następnie na Długiej 7. Dnia 27 VIII 1944 została tam podczas bombardowania ciężko ranna. Wraz z rannymi żołnierzami przetransportowano j ą kanałami do Śródmieścia. Po kapitulacji Powstania trafiła do obozu w Pruszkowie, a następnie do Bochni, skąd przedostała się do Krakowa i Wieliczki, by uchronić się przed wywiezieniem do Rzeszy. Cały czas utrzymywała łączność z Komendą Okręgu Krakowskiego AK.

Kpt. Jadwiga Włodek-Sanojcowa za czynny udział w wojnie o niepodległość Polski w 1920 została odznaczona Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Odznaczenie zostało zweryfikowane 20 V 1966 przez Główną Komisję do Spraw Weryfikacji Odznaczeń przy ZG ZBoWiD z nr. zaświadczenia DK-5665/W. Przedtem, w kwietniu 1938 została odznaczona Medalem Niepodległości za udział w obronie Lwowa. Dnia 2 X 1944 rozkazem personalnym KG AK odznaczono ją KW za niezłomną postawę w w>alce z okupantem. Odznaczona także KKOOP. Dnia 23 IX 1944 rozkazem Dowódcy AK została

awansowana do stopnia kpt. WP.

Od stycznia 1945 mieszkała w Krakowie pod nazwiskiem Leokadia Kołodyńska. W 1948 przeniosła się do Warszawy i tam początkowo pracowała w zarządzie miejskim, a od 1949 w redakcji pisma NOT pt. „Inwestycje i B u d o w n i c t w o Po „rehabilitacji” męża, wieloletniego więźnia reżimu komunistycznego, pozwolono jej wrócić do zawodu geografa.

W latach 1957-1967 pracowała w Instytucie Geografii PAN. Od stycznia 1957 pełniła funkcję kierownika działu wydawnictw Instytutu, a od 1961 była sekretarzem redakcji „Prac Geograficznych” i Warszawskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Geograficznego. W

1967 przeszła na emeryturę. Należała do ZUWoNiD, a następnie do ZBoWiD. Zmarła 8 IX 1975 w Warszawie, pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (dawny wojskowy) w kwaterze II- C-28.

9

f i W 2-t, ' ^ 4 ^ ^ |

APAK, T. 3034/WSH; AZG ZKRPi BWP, sygn. T - 5387; Biogr. Baza Komp. Kraków, k.

pers. 18218; CAW, sygn. MN 22 IV 1938 (Sanojcowa J. z Włodków); DW UdsK i OR, Wykaz Kapituły VM III RP, cz. 3, s. 661, poz. 12288;

Domańska, Pawiak s. 93; Harcerki 1939-1945, s. 482; Ney-Krwawicz, Komenda..., s.467 (fot.); PSB, t. XXX IV; Służba P o le k ..., cz. 2, s. 58; Trojanowska M., Sanojcowa z Włodków Jadwiga, w: PSB, t. XXXIV; Wesołowski, Order VM... i PRL. Kaw. VM... - brak wzmianki;

Włodek J.M., Włodek-Sanojcowa Jadwiga, w: Małopolski Sł. Biogr., t. 4, s. 180; Zawadzka, Harcerstwo żeńskie na wschodzie..., s. 23, 28, 30.

10

t l e A a A 0 . O I , > H -

° y

^>\ OWA V)K QJLO^ QM A ^k z k ę

0 ^ U )

Włodek Jadwiga zam. Sanojcowa ( 1896 - 1975 ) , organizatorka pomocniczej służby kobiet podczas obrony Lwowa i wojny polsko - bolszewickiej, pierwsza komendantka Chorągwi Lwowskiej Harcerek, nauczycielka, jako Jadwiga Bogdańska i „Kalina” pracownik Oddziału I DG SZP - KG ZWZ - AK, sanitariuszka w Powstaniu Warszawskim; geograf.

Jadwiga Włodek urodziła się 24 II 1896 we Lwowie jako jedna z dwóch córek ziemianina Ludwika i Wandy z Bogdańskich. W 1911 ukończyła szkołę wydziałową i podjęła naukę w Państwowym Żeńskim Seminarium Nauczycielskim we Lwowie. W październiku 1915 zdała maturę seminaryjną.

W iatach 1916 -1 9 1 8 była wolną słuchaczką Wydziału Filozoficznego UJK we Lwowie. W październiku 1918 zdała egzamin dojrzałości w VIII Gimnazjum Realnym we Lwowie i wstąpiła na Wydział Filozoficzny UJK na geografię i przyrodoznawstwo. Od 1912 należała do skautingu ( harcerstwa).

Studiując, nie przerwała działalności w harcerstwie W listopadzie 1918 uczestniczyła w obronie Lwowa wraz z harcerkami Chorągwi Lwowskiej, organizując spośród nich służbę pomocniczą - lotne placówki sanitarne. Za udział w obronie Lwowa otrzymała stopień harcmistrza RP . Mianowana także komendantką Chorągwi Lwowskiej Harcerek, w 1920 zorganizowała służbę pomocniczą kobiet dla WP, walczącego z bolszewikami . Aby dokończyć studia, w 1921 zrezygnowała z pracy w harcerstwie i funkcji komendantki Chorągwi. Studiując, w 1. 1921-1922 objęła stanowisko asystentki przy Katedrze Geofizyki i Meteorologii UJK, którą kierował Henryk Arctowski.

Jeszcze podczas studiów, które ukończyła z tytułem doktora nauk filozoficznych w 1925 ( na podstawie pracy pisanej u Eugeniusza Romera), podjęła pracę zarobkową. W latach 1923 - 1927 była dyrektorką Gimnazjum ss. Nazaretanek we Lwowie. W 1927 uzyskała stopień nauczycielki szkół średnich. W latach 1932 - 1934 sprawowała funkcję przewodniczącej Oddziału Lwowskiego Zrzeszenia Polskich Nauczycieli Geografii, a od 1937 do 1939 była dyrektorką I Liceum Pedagogicznego Żeńskiego we Lwowie. Dn. 14 VIII 1933 wyszła za mąż za kpt. Antoniego Sanojcę.

W listopadzie 1939 przedostała się ze Lwowa do Warszawy . Od tego czasu włączyła się w działalność konspiracyjną w SZP - ZWZ -A K . Jako Helena Bogdańska ( nazwisko rodowe matki) i „Kalina” objęła funkcję kierowniczki Wydziału Opięki Podziemnej I ( Organizacyjnego) Oddziału DG SZP. Następnie analogiczne funkcje pełniła w KG ZWZ - AK. Do jej zadań

11

należała opieka nad więźniami - pracownikami Oddziału I i ich rodzinami, organizowanie pomocy dla uwięzionych, ewentualne wypłacanie ich rodzinom pieniędzy za paczki, wykupywanie uwięzionych. W tym zakresie współpracowała z Oddziałem VII KG AK( Biuro Finansowe i Kontroli ).

Jednocześnie od stycznia 1940 była kierowniczką Wydziału Finansowego krypt. „Rachuba” I Oddziału ZWZ - AK, którym kierował A. Sanojca ps.

„Kortum” Funkcję tę pełniła do wybuchu Powstania Warszawskiego. W dn. 15 V 1943 została zatrzymana podczas ulicznej łapanki i osadzona na Pawiaku, skąd jednak ją zwolniono po sprawdzeniu dokumentów.

W pierwszym dniu Powstania Warszawskiego stawiła się przy ul.

Senatorskiej w punkcie zbornym wyznaczonym przez szefa Oddziału I KG AK płk. A. Sanojcę . Po reorganizacji obrony Starówki przeniesiono ją do służby sanitarnej ( od połowy sierpnia 1944 )w szpitalach powstańczych im. Jana Bożego, a następnie na Długiej 7. Dn. 27 VIII 1944 została tam ciężko ranna w nogi podczas bombardowania. Wraz z transportem rannych żołnierzy przetransportowano ją kanałami do Śródmieścia. Dn. 23 IX 1944 rozkazem Dowódcy AK została awansowana do stop. kpt. WP.

Kpt. Jadwiga Włodek - Sanojcowa za czynny udział w wojnie o niepodległość Polski ( 1920) została odznaczona Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari. Odznaczenie zostało zweryfikowane 20 V 1966 przez Główną Komisję do Spraw Weryfikacji Odznaczeń przy ZG ZB o W i D.

W kwietniu 1938 została odznaczona Medalem Niepodległości za udział w obronie Lwowa. Dn. 2 X 1944 rozkazem personalnym KG AK odznaczono ją KW za niezłomną postawę w walce z okupantem. Odznaczona także KKOOP.

Po kapitulacji Powstania trafiła do obozu w Pruszkowie, a następnie do Bochni, skąd przedostała się do Krakowa i Wieliczki, by uchronić się przed wywiezieniem do Rzeszy. Cały czas utrzymywała łączność z Komendą Okręgu

Krakowskiego AK. Od stycznia 1945 mieszkała w Krakowie pod nazwiskiem Leokadia Kołodyńska. W 1948 przeniosła się do Warszawy. Początkowo pracowała w zarządzie miejskim, a od 1949 w redakcji pisma NOT pt.

Jnwestycje i Budownictwo ”. Po rehabilitacji męża pozwolono jej wrócić do zawodu geografa. W latach 1957 - 1967 pracowała w Instytucie Geografii PAN.

Od stycznia 1957 pełniła funkcję kierownika działu wydawnictw Instytutu, a od 1961 do emerytury w 1967 była sekretarzem redakcji „ Prac Geograficznych ”

i Warszawskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Geograficznego. Należała do Z U W o N i D, a następnie do ZB o W i D. Zmarła 8 IX 1975 w Warszawie i spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie ( dawny wojskowy) w kwaterze II- C - 28.

12

APAK, T. 3034/WSK ; AZG ZKRPi BWP, sygn. T - 5387; CAW, sygn. MN 22 IV 1938 ( Sanojcowa Jadwiga z Włodków) ; DW UdsK i OR , Wykaaz Kapituły VM III RP, cz. 3, s. 661, poz. 12288; Muzeum Historyczne m.

Krakowa, T. pers. 18218;

Domańska, Pawiak..., s. 93 ; Harcerki 1939 - 1945, s. 482 ; Ney - Krwawicz , Komenda..., s.467 ( fot. ) ; PSB, t. XXX IV ; Służba Polek ..., cz. 2, s. 58 ; Włodek J.M., Włodek- Scinojcoowci Jadwiga, ( w:)Mcdopolski słownik biograficzny uczestników działań niepodległościowych 1939 - 1956 , Kraków 1999, t.4, s. 180 ; Zawadzka, Harcerstwo żeńskie na wschodzie..., s. 23, 28, 30 ;

13

.f/n* i ^ ^ N ^ LptĄ'

W łodek-Sanojcowa Jadwiga ^ j - g a ^ &^-x> ^ ^ VvoJ/~^^

»T \/rv*isy/

Przydział organizacyjny: Armia Krajowa Komenda Główna Informacje biograficzne:

Włodek-Sanojcowa Jadwiga "Kalina”, “Jaga”, używała nazwisk Jadwiga Bogdalska, Leokadia Kołodyńska (1896 - 1975) - oficer SZP-ZWZ-AK, nauczycielka, pracownik i redaktor w Instytucie Geografii PAN .

Urodzona 24 lutego 1896 r. w Lwowie. Córka Ludwika (zubożałego ziemianina) i Wandy z Bogdalskicn. Miała siostrę Stanisławę (nauczycielkę szkół średnich, zm. 24 września 1978).

Naukę rozpoczęła w szkole powszechnej we Lwowie. W 1911 r. ukończyła 5 klasową szkołę wydziałową, po czym zapisała się do Państwowego Żeńskiego Seminarium Nauczycielskiego we Lwowie, gdzie 12 października 1915 r. zdała maturę seminaryjną. Od 1912 r. była członkiem skautingu. W latach 1916-1918 była wolną słuchaczką Wydziału Filozoficznego UJK we Lwowie. Po zdaniu 2 października 1918 r. egzaminu dojrzałości w VIII Gimnazjum Realnym we Lwowie zapisała się jako studentka na Wydział Filozoficzny UJK we Lwowie na geografię i przyrodoznawstwo.

Studiując, nie przerwała działalności w skautingu, a wraz z harcerkami brała udział w 1918 r. w walkach w obronie Lwowa. W listopadzie 1918 r. organizowała we Lwowie lotne placówki sanitarne złożone z harcerek chorągwi lwowskiej, a następnie pracowała w magazynie mundurowym. Za czynny udział w obronie Lwowa została mianowana harcmistrzem Rzeczpospolitej. W 1920 r. została komendantką chorągwi lwowskiej i zorganizowała żeńska^ służbę pomocniczą dla Wojska Polskiego. Służba ta w czasie wojny o niepodległość prowadziła działalność w świetlicach, na dworcach kolejowych i w szpitalach m. in. w Przemyślu, Stryju, Samborze i Tarnopolu. Za czynny udział w wojnie o niepodległość została odznaczona Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Miiitari. W lutym 1921 r., nie mając możliwości pogodzenia studiów i pracy korepetytorki (utrzymywała się z udzielanych lekcji), zrezygnowała z funkcji komendantki Chorągwi Lwowskiej oraz z działalności w harcerstwie. W roku

14

~~l I __ * f

akademickim 1921/22 pełniła obowiązki asystentki przy katedrze geofizyki i meteorologii UJK. Studiowała do roku 1925. Będąc uczennicą prof. dra Eugeniusza Romera brała udział w przygotowywaniu materiałów plebiscytowych na Górnym Śląsku oraz materiałów do wytyczania wschodniej granicy II Rzeczypospolitej. Nie przerywając działalności naukowej, podjęła pracę zarobkową. W latach 1923-1927 był dyrektorką Gimnazjum Sióstr Nazaretanek we Lwowie. Po uzyskaniu w 1925 r.

stopnia doktora nauk filozoficznych na podstawie pracy pt. : "Fiordy Kolumbii i Alaski", w roku 1927 zdała wymagany egzamin i otrzymała stopień nauczycielki szkół średnich. Aktywna działalność w szkolnictwie zaowocowała powierzeniem jej funkcji przewodniczącej Lwowskiego Oddziału Zrzeszenia Polskich Nauczycieli Geografii, którą sprawowała od 1932 do 1934 r. W latach 1937-1939 była dyrektorką I Liceum Żeńskiego we Lwowie. Wskutek działań wojennych podczas kampanii wrześniowej 1939 r. została rozdzielona z mężem. W listopadzie 1939 r. udała się na piechotę, przez zieloną granicę, ze Lwowa do Warszawy. Po odszukaniu męża w Warszawie przystąpiła do działania w tworzącej się konspiracji. Od listopada 1939 r. zaczęła używać dla potrzeb konspiracji nazwiska Jadwiga Bogdalska ur. 24 II 1896 r.

(panieńskie nazwisko matki). Po uzyskaniu legalnych dokumentów na lewe nazwisko podjęła pracę w Warszawie. W połowie grudnia 1939 r. została kierowniczką Wydziału Opieki Podziemnej nad żołnierzami I Oddziału DG-SZP oraz ich rodzinami, a potem pełniła analogiczne funkcje w ZWZ oraz AK. Zadaniem Wydziału była opieka nad uwięzionymi pracownikami I Oddziału KG AK i icn rodzinami, wysyłanie paczek do więzień i obozów koncentracyjnych, ewentualnie wypłacanie pieniędzy rodzinom za paczki i wykupywanie uwięzionych. Współpracowała w tym zakresie z Centralną Opieką podziemną w ramach oddziału VII KG AK (Biuro Finansowe i Kontroli KG AK). 2 stycznia 1940 r. została kierowniczką Wydziału "Rachuba" w I Oddziale (Organizacyjnym) DG-SZP (ZWZ-AK). 15 maja 1943 r. Niemcy zatrzymali ją podczas łapanki ulicznej i osadzili na Pawiaku, z którego została zwolniona po sprawdzeniu autentyczności jej dokumentów. Na stanowisku szefa “Rachuby”

działała do wybuchu powstania warszawskiego. 1 sierpnia 1944 r. o g. 16.

zameldowała się w wyznaczonym przez szefa oddziału ! KG-AK płka A. Sanojcę

"Korturna" w punkcie zbornym przy ul. Senatorskiej 24. Razem z nią w punkcie stawili się mjr rez. Adam Malewski "Jastrzębiec", kpt. Tadeusz Borkowski "Rum" oraz Stefania Mieczyńska "Funia". Po zbombardowaniu 8 sierpnia przez Niemców miejsca postoju Oddziału I KG-AK, przeszła na ui. Barokową 8 na Starym Mieście. Po

15

reorganizacji obrony Starówki przeniesiono ją do służby sanitarnej, którą pełniła w szpitalu powstańczym im. Jana Bożego, a następnie w szpitalu przy ul. Długiej 7. 27 sierpnia 1944 r. została tam ciężko ranna w nogi podczas bombardowania szpitala przez Niemców. Następnie, wraz z transportem rannych żołnierzy, przetransportowano ją kanałami do Śródmieścia. 23 września 1944 r. rozkazem dowódcy AK została awansowana do stopnia kpt. WP. 2 października 1944 r., rozkazem personalnym KG AK, odznaczono ją Krzyżem Walecznych za niezłomną postawę w walce z okupantem. Po kapitulacji wraz z ludnością cywilną poszła do niemieckiego obozu przejściowego w Pruszkowie, skad przewieziono ją razem z innymi cywilami do Bochni. Po przyjeździe z Bochni do Krakowa posługiwała się fałszywymi dokumentami na nazwisko Leokadia Kołodyńska (ur. w 1891 r. ).

Początkowo zameldowała się w schronisku dla warszawiaków przy ul. Dietia w Krakowie. Stąd przeniosła się do Wieliczki by uchronić się przed wywiezieniem do Rzeszy. Mieszkając w Wieliczce, nie zerwała kontaktów konspiracyjnych i pozostawała w dyspozycji Komendy Okręgu AK Kraków. W' styczniu 1945 r., po wkroczeniu ACz, wróciła z Wieliczki do Krakowa i mieszkała przy ul. Konopnickiej 5.

W 1948 r. przeniosła się do Warszawy i wówczas dopiero zameldowała się pod prawdziwym nazwiskiem. Początkowo zatrudniła się w Zarządzie Miejskim miasta Warszawy. Od 1949 r. pracowała w redakcji pisma Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT) "Inwestycje i Budownictwo". W 1956 r., po rehabilitacji męża płk.

A. Sanojcy (wieloletniego więźnia UBP), pozwolono jej' powrócić do pracy w zawodzie geografa. W latach 1957-1967 pracowała w Instytucie Geografii PAN. Od 1 stycznia 1957 r. pełniła funkcję kierownika działu wydawnictw, a następnie od lutego 1961 do emerytury, tj. do roku 1967 pełniła funkcję sekretarza redakcji serii wydawniczej Instytutu "Prace Geograficzne". Przygotowała wówczas 60 numerów tej serii do publikacji. Równocześnie była również sekretarzem warszawskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Geograficznego.

Zmarła 8 września 1975 r. w Warszawie; pochowana została na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (dawniej wojskowym) w kwaterze ll-C-28.

Odznaczona Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari.

Od 14 sierpnia 1933 r. zamężna z Antonim Sanojcą (płk. WP, AK ps. “Koaiąon”), nie miała dzieci. Papiery osobiste Jadwigi Włodek-Sanojcowej: odpis metryki chrztu, zaświadczenie studiów uniwersyteckich, zaświadczenie Instytutu Geografii PAN, dwa oświadczenia świadka gen. brygady W. P. Marii Wittek szefa Wojskowej Służby

16

Kobiet A. K., dwa własne życiorysy Jadwigi Włodek-Sanojcowej (1923, 1960), oświadczenie mjr, rez. W. P. Adama Malewskiego "Jastrzębca", metryka chrztu płk.

Antoniego Sanojcy, w tece nr 49 zbiorów rodziny Włodek z Krakowa;

Korespondencja autora z płk. Antonim Sanojcąw sprawie biografii jego żony Jadwigi Włodek-Sanojcowej (1980), teka nr 49; Ney-Krwawicz Marek: "Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945", Warszawa 1990 PAX, 552 stron, na str. 25/26, 77, 79, 331, 346, 467, Tu fotografia Jadwigi Włodek-Sanojcowej nr. 31; Ossolineum, Wrocław, Rkps. nr 15 041/11 pt. : "Harcerki Lwowskie", str. 145-146; "Życie Warszawy", dziennik warszawski, z początku września 1979: klepsydra żałobna Jadwigi Włodek-Sanojcowej i jej siostry Stanisławy Włodek; "Dziennik Polski", Kraków, 27 IX 1978: klepsydra żałobna siostry Jadwigi: Stanisławy Prawdzic-Włodek, zmarłej 24 IX 1978 w Krakowie pochowanej w Krzeszowicach pod Krakowem, nauczycielki szkół średnich i Liceum Pedagogicznego w Krzeszowicach pod Krakowem; Tygodnik "Stolica", W'arszawa, 26 X 1975, zawiadomienie o śmierci Jadwigi Włodek-Sanojcowej; "Dziennik Polski", Kraków, 27 VII 1990, nr 173, krótki nekrolog po śmierci jej męża płk. Antoniego Sanojcy 25 VII 1990 w Warszawie;

17

W łodek-Sanojcowa Jadwiga

Przydział organizacyjny: Armia Krajowa Komenda Główna informacje biograficzne:

Włodek-Sanojcowa Jadwiga “Kalina”, “Jaga”, używała nazwisk Jadwiga Bogdalska, Leokadia Kołodyńska (1896 - 1975) - oficer SZP-ZWZ-AK, nauczycielka, pracownik i redaktor w Instytucie Geografii PAN .

Urodzona 24 lutego 1896 r. w Lwowie. Córka Ludwika (zubożałego ziemianina) i Wandy z Bogdalskich. Miała siostrę Stanisławę (nauczycielkę szkół średnich, zm. 24 września 1978).

Naukę rozpoczęła w szkole powszechnej we Lwowie. W 1911 r. ukończyła 5 klasową szkołę wydziałową., po czym zapisała się do Państwowego Żeńskiego Seminarium Nauczycielskiego we Lwowie, gdzie 12 października 1915 r. zdała maturę seminaryjną. Od 1912 r. była członkiem skautingu. W latach 1916-1918 była wolną słuchaczka ^Wydziału Filozoficznego UJK we Lwowie. Po zdaniu 2 października 1918 r. egzaminu dojrzałości w VIII Gimnazjum Realnym we Lwowie zapisała się jako studentka na Wydział Filozoficzny UJK we Lwowie na geografię i przyrodoznawstwo.

Studiując, nie przerwała działalności w skautingu, a wraz z harcerkami brała udział w 1918 r. w walkach w obronie Lwowa. W listopadzie 1918 r. organizowała we Lwowie lotne placówki sanitarne złożone z harcerek chorągwi lwowskiej, a następnie pracowała w magazynie mundurowym. Za czynny udział w obronie Lwowa została mianowana harcmistrzem Rzeczpospolitej. W 1920 r. została komendantką chorągwi lwowskiej i zorganizowała żeńską służbę pomocniczą dla Wojska Polskiego. Służba ta w czasie wojny o niepodległość prowadziła działalność w świetlicach, na dworcach kolejowych i w szpitalach m. in. w Przemyślu, Stryju, Samborze i Tarnopolu. Za czynny udział w wojnie o niepodległość została odznaczona Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Miiitari. W lutym 1921 r., nie rnając możliwości pogodzenia studiów i pracy korepetytorki (utrzymywała się z udzielanych lekcji), zrezygnowała z funkcji komendantki Chorągwi Lwowskiej oraz z działalności w harcerstwie. W roku

18

akademickim 1921/22 pełniła obowiązki asystentki przy katedrze geofizyki i meteorologii UJK. Studiowała do roku 1925. Będąc uczennicą prof. dra Eugeniusza Romera brała udział w przygotowywaniu materiałów plebiscytowych na Górnym Śląsku oraz materiałów do wytyczania wschodniej granicy II Rzeczypospolitej. Nie przerywając działalności naukowej, podjęła pracę zarobkową. W latach 1923-1927 był dyrektorką Gimnazjum Sióstr Nazaretanek we Lwowie. Po uzyskaniu w 1925 r.

stopnia doktora nauk filozoficznych na podstawie pracy pt. : "Fiordy Kolumbii i Alaski", w roku 1927 zdała wymagany egzamin i otrzymała stopień nauczycielki szkół średnich. Aktywna działalność w szkolnictwie zaowocowała powierzeniem jej funkcji przewodniczącej Lwowskiego Oddziału Zrzeszenia Polskich Nauczycieli Geografii, którą sprawowała od 1932 do 1934 r. W latach 1937-1939 była dyrektorką. I Liceum

1939 r. została rozdzielona z mężem. W listopadzie 1939 r. udała się na piechotę, przez zieloną granicę, ze Lwowa do Warszawy. Po odszukaniu męża w Warszawie przystąpiła do działania w tworzącej się konspiracji. Od listopada 1939 r. zaczęła używać dla potrzeb konspiracji nazwiska Jadwiga Bogdalska ur. 24 II 1896 r.

(panieńskie nazwisko matki). Po uzyskaniu legalnych dokumentów na lewe nazwisko podjęła pracę w Warszawie. W połowie grudnia 1939 r. została kierowniczką Wydziału Opieki Podziemnej nad żołnierzami I Oddziału DG-SZP oraz ich rodzinami, a potem pełniła analogiczne funkcje w ZWZ oraz AK. Zadaniem Wydziału była opieka nad uwięzionymi pracownikami I Oddziału KG AK i ich rodzinami, wysyłanie paczek do więzień i obozów koncentracyjnych, ewentualnie wypłacanie pieniędzy rodzinom za paczki i wykupywanie uwięzionych. Współpracowała w tym zakresie z Centralną Opieką podziemną w ramach oddziału VII KG AK (Biuro Finansowe i Kontroli KG AK). 2 stycznia 1940 r. została kierowniczką. Wydziału "Rachuba" w I Oddziale (Organizacyjnym) DG-SZP (ZWZ-AK). 15 maja 1943 r. Niemcy zatrzymali ją podczas łapanki ulicznej i osadzili na Pawiaku, z którego została zwolniona po sprawdzeniu autentyczności jej dokumentów. Na stanowisku szefa “Rachuby”

działała do wybuchu powstania warszawskiego. 1 sierpnia 1944 r. o g. 16.

zameldowała się w wyznaczonym przez szefa oddziału I KG-AK płka A. Sanojcę

"Koriuma" w punkcie zbornym przy ul. Senatorskiej 24. Razem z nią w punkcie stawili się mjr rez. Adam Malewski "Jastrzębiec", kpt. Tadeusz Borkowski "Rum" oraz Stefania Mieczyńska "Funia". Po zbombardowaniu 8 sierpnia przez Niemców miejsca Żeńskiego we Lwowie. Wskutek działań wojennych podczas kampanii wrześniowej

postoju Oddziału I KG-AK, przeszła na u ^r>

rokową 6 na Starym Mieście. Po

19

<iU£

reorganizacji obrony Starówki przeniesiono ja^ do służby sanitarnej, która pełniła w szpitalu powstańczym im. Jana Bożego, a następnie w szpitalu przy ul. Długiej 7. 27 sierpnia 1944 r. została tam ciężko ranna w nogi podczas bombardowania szpitala przez Niemców. Następnie, wraz z transportem rannych żołnierzy, przetransportowano ją kanałami do Śródmieścia. 23 września 1944 r. rozkazem dowódcy AK została awansowana do stopnia kpt. WP. 2 października 1944 r., rozkazem personalnym KG AK, odznaczono jaŁ Krzyżem Walecznych za niezłomną postawę w walce z okupantem. Po kapitulacji wraz z ludnością cywilną poszła do niemieckiego obozu przejściowego w Pruszkowie, skąd przewieziono ją razem z innymi cywilami do Bochni. Po przyjeździe z Bochni do Krakowa posługiwała się fałszywymi dokumentami na nazwisko Leokadia Kołodyńska (ur. w 1891 r. ).

Początkowo zameldowała się w schronisku dla warszawiaków przy ul. Dietla w Krakowie. Stąd przeniosła się do Wieliczki by uchronić się przed wywiezieniem do Rzeszy. Mieszkając w Wieliczce, nie zerwała kontaktów konspiracyjnych i pozostawała w dyspozycji Komendy Okręgu AK Kraków. W styczniu 1945 r., po wkroczeniu ACz, wróciła z Wieliczki do Krakowa i mieszkała przy ul. Konopnickiej 5.

W 1948 r. przeniosła się do Warszawy i wówczas dopiero zameldowała się pod prawdziwym nazwiskiem. Początkowo zatrudniła się w Zarządzie Miejskim miasta W arszaw. Od 1949 r. pracowała w redakcji pisma Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT) "Inwestycje i Budownictwo". W 1956 r., po rehabilitacji męża płk.

A. Sanojcy (wieloletniego więźnia UBP), pozwolono jej' powrócić do pracy w zawodzie geografa. W latach 1957-1967 pracowała w Instytucie Geografii PAN. Od 1 stycznia 1957 r. pełniła funkcję kierownika działu wydawnictw, a następnie od lutego 1961 do emerytury, tj. do roku 1967 pełniła funkcję sekretarza redakcji serii wydawniczej Instytutu "Prace Geograficzne". Przygotowała wówczas 60 numerów tej serii do publikacji. Równocześnie była również sekretarzem warszawskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Geograficznego.

Zmarła 8 września 1975 r. w Warszawie; pochowana została na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (dawniej wojskowym) w kwaterze ll-C-28.

Odznaczona Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari.

Od 14 sierpnia 1933 r. zamężna z Antonim Sanojcą(płk. WP, AK ps. “Kontrym”), nie miała dzieci. Papiery osobiste Jadwigi Włodek-Sanojcowej: odpis metryki chrztu, zaświadczenie studiów uniwersyteckich, zaświadczenie Instytutu Geografii PAN, dwa oświadczenia świadka gen. brygady W. P. Marii Wittek szefa Wojskowej Służby

20

Kobiet A. K., dwa własne życiorysy Jadwigi Włodek-Sanojcowej (1923, 1960), oświadczenie mjr. rez. W. P. Adama Malewskiego "Jastrzębca", metryka chrztu płk.

Antoniego Sanojcy, w tece nr 49 zbiorów rodziny Włodek z Krakowa;

Korespondencja autora z płk. Antonim Sanojcąw sprawie biografii jego żony Jadwigi Włodek-Sanojcowej (1980), teka nr 49; Ney-Krwawicz Marek: "Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945", Warszawa 1990 PAX, 552 stron, na str. 25/26, 77, 79, 331, 346, 467, Tu fotografia Jadwigi Włodek-Sanojcowej nr. 31; Ossolineum, Wrocław, Rkps. nr 15 041/11 pt. : "Harcerki Lwowskie", str. 145-146; "Życie Warszawy", dziennik warszawski, z początku września 1979: klepsydra żałobna Jadwigi Włodek-Sanojcowej i jej siostry Stanisławy Włodek; "Dziennik Polski", Kraków, 27 IX 1978: klepsydra żałobna siostry Jadwigi: Stanisławy Prawdzic-Włodek, zmarłej 24 IX 1978 w Krakowie pochowanej w Krzeszowicach pod Krakowem, nauczycielki szkół średnich i Liceum Pedagogicznego w Krzeszowicach pod Krakowem; Tygodnik "Stolica", Warszawa, 26 X 1975, zawiadomienie o śmierci Jadwigi Włodek-Sanojcowej; "Dziennik Polski", Kraków, 27 VII 1990, nr 173, krótki nekrolog po śmierci jej męża płk. Antoniego Sanojcy 25 VII 1990 w Warszawie;

21

22

Muzeua Histeryczne m. Krakawa, Oddział "Ulica Pomorska"

KARTOTEKA PERSONALNA 18218

Małopolski Słownik Biograficzny Uczestników Działań Niepodległościowych

NAZWISKO: Włodek-Sanojcowa IMIONA: Jadwiga

PSEUD:

BIBLIOGRAFIA:

ORGANIZACJA:

PRZYDZIAŁ:

BIBLIOGRAFIA Aresztowanie:

Str:

lArmia Krajowa

Komenda Główna

Opuścił Monte:

Data śmierci:

SYMBOL: K ! FOTO:

Str:

BIBLIOGRAFIA:

BIBLIOGRAFIA

BIBLIOGRAFIA

Małopolski Słownik Biograficzny Uczestników Działań Niepodle

Włodek-Sanojcowa Jadwiga “Kalina”, “Jaga”, używała nazwisk Jadwiga Bogdalska, Leokadia Kołodyńska (1896 - 1975) - oficer SZP-ZWZ-AK, nauczycielka, pracownik i redaktor w Instytucie Geografii PAN

Urodzona 24 lutego 1896 r. w Lwowie. Córka Ludwika (zubożałego

ziemianina) i Wandy z Bogdalskich. Miała siostrę Stanisławę (nauczycielkę szkół średnich, zm. 24 września 1978)

Naukę rozpoczęła w szkole powszechnej we Lwowie. W 1911 r. ukończyła 5 klasową szkołę wydziałową po czym zapisała się do Państwowego

Żeńskiego Seminarium Nauczycielskiego we Lwowie, gdzie 12 października 1915 r. zdała maturę seminaryjną. Od 1912 r. była członkiem skautingu. W latach 1916-1918 była wolną słuchaczką Wydziału Filozoficznego UJKwe Lwowie. Po zdaniu 2 października 1918 r. egzaminu dojrzałości w VIII Gimnazjum Realnym we Lwowie zapisała się jako studentka na Wydział Filozoficzny UJKwe Lwowie na geografię i przyrodoznawstwo. Studiując, nie przerwała działalności w skautingu, a wraz z harcerkami brała udział w 1918 r. w walkach w obronie Lwowa. W listopadzie 1918 r. organizowała we Lwowie lotne placówki sanitarne złożone z harcerek chorągwi lwowskiej, a następnie pracowała w magazynie mundurowym. Za czynny udział w obronie Lwowa została mianowana harcmistrzem Rzeczpospolitej. W 1920 r. została komendantką chorągwi lwowskiej i zorganizowała żeńską służbę pomocniczą dla Wojska Polskiego. Służba ta w czasie wojny o

23

niepodległość prowadziła działalność w świetlicach, na dworcach kolejowych i w szpitalach m. in. w Przemyślu, Stryju, Samborze i Tarnopolu. Za czynny udział w wojnie o

niepodległość została odznaczona Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari. W lutym 1921 r., nie mając możliwości pogodzenia studiów i pracy korepetytorki (utrzymywała się z udzielanych lekcji), zrezygnowała z funkcji komendantki Chorągwi Lwowskiej oraz z działalności w harcerstwie. W roku akademickim 1921/22 pełniła obowiązki asystentki przy katedrze geofizyki i meteorologii UJK. Studiowała do roku 1925. Będąc uczennicą prof. dra Eugeniusza Romera brała udział w przygotowywaniu materiałów plebiscytowych na Górnym

Śląsku oraz materiałów do wytyczania wschodniej granicy II Rzeczypospolitej. Nie przerywając działalności naukowej, podjęła pracę zarobkową. W latach 1923-1927 był dyrektorką Gimnazjum Sióstr Nazaretanek we Lwowie. Po uzyskaniu w 1925 r. stopnia doktora nauk filozoficznych na podstawie pracy pt. : "Fiordy Kolumbii i Alaski", w roku 1927 zdała wymagany egzamin i otrzymała stopień nauczycielki szkól średnich. Aktywna działalność w szkolnictwie zaowocowała powierzeniem jej funkcji przewodniczącej

Lwowskiego Oddziału Zrzeszenia Polskich Nauczycieli Geografii, którą sprawowała od 1932 do 1934 r. W latach 1937-1939 była dyrektorką I Liceum Żeńskiego we Lwowie. Wskutek działań wojennych podczas kampanii wrześniowej 1939 r. została rozdzielona z mężem. W listopadzie 1939 r. udała się na piechotę, przez zieloną granicę, ze Lwowa do Warszawy. Po odszukaniu męża w Warszawie przystąpiła do działania w tworzącej się konspiracji. Od listopada 1939 r. zaczęła używać dla potrzeb konspiracji nazwiska Jadwiga Bogdalska ur. 24 II 1896 r. (panieńskie nazwisko matki). Po uzyskaniu legalnych dokumentów na lewe nazwisko podjęła pracę w Warszawie. W połowie grudnia 1939 r. została kierowniczką Wydziału Opieki Podziemnej nad żołnierzami I Oddziału DG-SZP oraz ich rodzinami, a potem pełniła analogiczne funkcje w ZWZ oraz AK. Zadaniem Wydziału była opieka nad uwięzionymi pracownikami I Oddziału KG AK i ich rodzinami, wysyłanie paczek do więzień i obozów koncentracyjnych, ewentualnie wypłacanie pieniędzy rodzinom za paczki i

wykupywanie uwięzionych. Współpracowała w tym zakresie z Centralną Opieką podziemną w ramach oddziału VII KG AK (Biuro Finansowe i Kontroli KG AK). 2 stycznia 1940 r.

została kierowniczką Wydziału "Rachuba" w I Oddziale (Organizacyjnym) DG-SZP (ZWZ- AK). 15 maja 1943 r. Niemcy zatrzymali ją podczas łapanki ulicznej i osadzili na Pawiaku, z którego została zwolniona po sprawdzeniu autentyczności jej dokumentów. Na stanowisku szefa “Rachuby” działała do wybuchu powstania warszawskiego. 1 sierpnia 1944 r. o g. 16.

zameldowała się w wyznaczonym przez szefa oddziału I KG-AK płka A. Sanojcę "Kortuma"

w punkcie zbornym przy ul. Senatorskiej 24. Razem z nią w punkcie stawili się mjr rez.

Adam Malewski "Jastrzębiec", kpt. Tadeusz Borkowski "Rum" oraz Stefania Mieczyńska

"Funia". Po zbombardowaniu 8 sierpnia przez Niemców miejsca postoju Oddziału I KG-AK, przeszła na ul. Barokową 6 na Starym Mieście. Po reorganizacji obrony Starówki

przeniesiono ją do służby sanitarnej, którą pełniła w szpitalu powstańczym im. Jana Bożego, a następnie w szpitalu przy ul. Długiej 7. 27 sierpnia 1944 r. została tam ciężko ranna w nogi podczas bombardowania szpitala przez Niemców. Następnie, wraz z transportem rannych żołnierzy, przetransportowano ją kanałami do Śródmieścia. 23 września 1944 r. rozkazem dowódcy AK została awansowana do stopnia kpt. WP. 2 października 1944 r., rozkazem personalnym KG AK, odznaczono ją Krzyżem Walecznych za niezłomną postawę w walce z okupantem. Po kapitulacji wraz z ludnością cywilną poszła do niemieckiego obozu

przejściowego w Pruszkowie, skąd przewieziono ją razem z innymi cywilami do Bochni. Po przyjeździe z Bochni do Krakowa posługiwała się fałszywymi dokumentami na nazwisko Leokadia Kołodyńska (ur. w 1891 r. ). Początkowo zameldowała się w schronisku dla warszawiaków przy ul. Dietla w Krakowie. Stąd przeniosła się do Wieliczki by uchronić się przed wywiezieniem do Rzeszy. Mieszkając w Wieliczce, nie zerwała kontaktów

konspiracyjnych i pozostawała w dyspozycji Komendy Okręgu AK Kraków. W styczniu 1945

24

r., po wkroczeniu ACz, wróciła z Wieliczki do Krakowa i mieszkała przy ul. Konopnickiej 5.

W 1948 r. przeniosła się do Warszawy i wówczas dopiero zameldowała się pod prawdziwym nazwiskiem. Początkowo zatrudniła się w Zarządzie Miejskim miasta Warszawy. Od 1949 r.

pracowała w redakcji pisma Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT) "Inwestycje i Budownictwo". W 1956 r., po rehabilitacji męża płk. A. Sanojcy (wieloletniego więźnia UBP), pozwolono jej powrócić do pracy w zawodzie geografa. W latach 1957-1967 pracowała w Instytucie Geografii PAN. Od 1 stycznia 1957 r. pełniła funkcję kierownika działu wydawnictw, a następnie od lutego 1961 do emerytury, tj. do roku 1967 pełniła funkcję sekretarza redakcji serii wydawniczej Instytutu "Prace Geograficzne". Przygotowała wówczas 60 numerów tej serii do publikacji. Równocześnie była również sekretarzem warszawskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Geograficznego.

Zmarła 8 września 1975 r. w Warszawie; pochowana została na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (dawniej wojskowym) w kwaterze II-C-28.

Odznaczona Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari.

Od 14 sierpnia 1933 r. zamężna z Antonim Sanojcą(płk. WP, AK ps. “Kontrym”), nie miała Ź r ó d ł a : dzieci. Papiery osobiste Jadwigi Włodek-Sanojcowej: odpis metryki chrztu, zaświadczenie

studiów uniwersyteckich, zaświadczenie Instytutu Geografii PAN, dwa oświadczenia świadka gen. brygady W. P. Marii W ittek szefa Wojskowej Służby Kobiet A. K , dwa własne

życiorysy Jadwigi Włodek-Sanojcowej (1923, 1960), oświadczenie mjr. rez. W. P. Adama Malewskiego "Jastrzębca", metryka chrztu płk. Antoniego Sanojcy, w tece nr 49 zbiorów rodziny Włodek z Krakowa; Korespondencja autora z płk. Antonim Sanojcą w sprawie biografii jego żony Jadwigi Włodek-Sanojcowej (1980), teka nr 49; Ney-Krwawicz Marek:

"Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945", Warszawa 1990 PAK, 552 stron, na str.

25/26, 77, 79, 331, 346, 467, Tu fotografia Jadwigi Włodek-Sanojcowej nr. 31; Ossolineum, Wrocław, Rkps. nr 15 041/11 pt. : "Harcerki Lwowskie", str. 145-146; "Życie Warszawy", dziennik warszawski, z początku września 1979: klepsydra żałobna Jadwigi Włodek- Sanojcowej i jej siostry Stanisławy Włodek; "Dziennik Polski", Kraków, 27 IX 1978:

klepsydra żałobna siostry Jadwigi: Stanisławy Prawdzic-Włodek, zmarłej 24 IX 1978 w Krakowie pochowanej w Krzeszowicach pod Krakowem, nauczycielki szkół średnich i Liceum Pedagogicznego w Krzeszowicach pod Krakowem; Tygodnik "Stolica", Warszawa, 26 X 1975, zawiadomienie o śmierci Jadwigi Włodek-Sanojcowej; "Dziennik Polski",

Kraków, 27 VII 1990, nr 173, krótki nekrolog po śmierci jej męża płk. Antoniego Sanojcy 25 VII 1990 w Warszawie;

p r e f .Jan Marian Włodek (kr swmy ) - Kraków* ul.

tel.

25

W łodck-Sanojcowa Jadwiga „Kalina", „Jaga", uży­

w ała nazwisk Jadwiga Bogdalska, Leokadia Kołodyń- ska (1896 - 1975) - o fice r SZP-ZW Z-AK, nauczycielka, p ra c o w n ik i redaktor w Instytucie G eografii PAN

U rodzona 24 lutego 1896 r. w L w ow ie. Córka Lu­

d w ik a (zubożałego ziem ianina) i W a n d y z Bogdalskich.

M ia ła siostrę Stanisławę (nauczycielkę szkół średnich, zm . 24 w rześnia 1978)

Naukę rozpoczęła w szkole pow szechnej w e Lw o­

w ie. W 1911 r. ukończyła 5 klasową szkołę w yd zia ło w ą , po czym zapisała się do Państwowego Żeńskiego Semi­

n arium N a u czycie lskie g o w e L w o w ie , gdzie 12 paź­

dzie rn ika 1915 r. zdała maturę sem inaryjną. O d 1912 r.

była cz ło n k ie m skautingu. W latach 1916-1918 była w o ln ą słuchaczką W y ­ działu Filozoficznego UJK w e Lw ow ie. Po zdaniu 2 października 1918 r. egza­

m inu d ojrzałości w VIII G im n a zju m Realnym w e L w o w ie zapisała się jako stu­

dentka na W y d z ia ł F ilo zo ficzn y UJK w e L w o w ie na geografię i p rzyro d o zn a w ­ stwo. S tudiując, nie przerw ała działalności w skautingu, a w raz z harcerkami brała u d zia ł w 1918 r. w w alkach w o b ro n ie Lw ow a. W listopadzie 1918 r.

organizow ała w e L w o w ie lotne p la c ó w k i sanitarne z ło żo n e z harcerek C horą­

gw i Lw ow skiej, a następnie pracow ała w m agazynie m u n d u ro w ym . Za czynny u d zia ł w o b ro n ie Lw ow a została m ianow ana harcm istrzem Rzeczpospolitej.

W 1920 r. została kom endantką chorągw i lw o w skie j i zo rg a n izo w a ła żeńską służbę po m o cn iczą dla W ojska Polskiego. Służba ta w czasie w o jn y o nie p od le ­ głość p ro w a d ziła działalność w św ietlicach, na dw o rca ch k o le jo w y c h i w szpi­

talach m .in. w Przemyślu, Stryju, Samborze i Tarnopolu. Za czyn n y ud zia ł w w o j­

nie o niepodległość została odznaczona Srebrnym Krzyżem O rderu V irtuti M i- lita ri. W lu tym 1921 r., nie m ając m o ż liw o ś c i po g o d ze n ia s tu d ió w i pracy korepetytorki (utrzym yw ała się z udzie la n ych lekcji), zrezygnow ała z fu n kcji kom endantki C horągw i Lw ow skiej oraz z dzia ła ln o ści w harcerstw ie. W roku akadem ickim 1921/22 pełniła o b o w ią z k i asystentki przy katedrze geofizyki i me­

te o ro lo g ii UJK. Studiowała do roku 1925. Będąc uczennicą prof. dra Eugeniu­

sza Romera brała u d z ia ł w p rzyg o to w yw a n iu m a te ria łó w pleb iscytow ych na G órnym Śląsku oraz m a te ria łó w do w ytycza n ia w sch o d nie j granicy II Rzeczy­

pospolitej. N ie przeryw ając działalności naukow ej, podjęła pracę zarobkow ą.

W latach 1923-1927 b ył dyrektorką G im n a zju m Sióstr N azaretanek w e Lw o­

w ie . Po uzyskaniu w 1925 r. stopnia doktora nauk filo z o fic z n y c h na podstaw ie pracy pt.: „F io rd y K o lu m b ii i A laski", w roku 1927 zdała w ym agany egzam in i otrzym ała stopień n a u czycielki szkół średnich. A ktyw n a dzia ła ln o ść w szkol­

n ic tw ie za o w o cow a ła p o w ie rze n ie m je j fu n k c ji prze w o d n iczą ce j Lw owskiego O d d zia łu Zrzeszenia Polskich N a u czycie li G eografii, którą spraw ow ała od 1932 do 1934 r. W latach 1937-1939 była dyrektorką I Liceum Żeńskiego w e Lwo-

1 8 0

26

w ie . W skutek dzia ła ń w o je n n ych podczas kam panii w rze śn io w e j 1939 r. zosta­

ła rozdzielona z m ężem . W listopadzie 1939 r. udała się na piechotę, przez zie lo n ą granicę, ze Lw ow a do W arszawy. Po odszukaniu męża w W arszaw ie przystąpiła do działania w tw o rzą ce j się konspiracji. O d listopada 1939 r. za­

częła używ ać dla potrzeb konspiracji nazwiska Jadwiga Bogdalska ur. 24 I11896 r.

(panieńskie nazw isko matki). Po uzyskaniu legalnych d o ku m e n tó w na lew e na­

zw isko podjęła pracę w W arszaw ie. W p o ło w ie grudnia 1939 r. została k ie ro w ­ niczką W y d z ia łu O p ie k i Podziem nej nad ż o łn ie rza m i I O d d z ia łu DG-SZP oraz ich rod zin a m i, a potem p e łn iła analogiczne fu n kcje w Z W Z oraz AK. Zadaniem W y d z ia łu była opieka nad u w ię z io n y m i p ra co w n ika m i I O d d z ia łu KG AK i ich rod zin a m i, w ysyłanie paczek do w ię zie ń i o b o z ó w ko n centracyjnych, e w e n tu ­ alnie w yp ła ca n ie p ie n ię d zy ro d zin o m za paczki i w y k u p y w a n ie u w ię z io n y c h . W sp ó łp ra co w a ła w tym zakresie z C entralną O p ie ką podziem ną w ram ach o d ­ działu VII KG AK (Biuro Finansowe i K ontroli KG AK). 2 stycznia 1940 r. została k ie ro w n iczką W y d z ia łu „R achuba" w I O d d z ia le (O rganizacyjnym ) DG-SZP (ZW Z-AK). 15 maja 1943 r. N ie m cy za trzym a li ją podczas łapanki u lic z n e j i osadzili na Pawiaku, z którego została z w o ln io n a po spraw dzeniu a u tentyczno­

ści jej d o kum entów . Na stanow isku szefa „R a ch u b y" działała do w y b u c h u p o ­ wstania warszawskiego. 1 sierpnia 1944 r. o g. 16. zam eldow ała się w w y z n a ­ czonym przez szefa o d d z ia łu I KG-AK płka A. Sanojcę „K o rtu m a " w pu n kcie zb o rn ym przy ul. Senatorskiej 24. Razem z nią w pu n kcie sta w ili się m jr rez.

A dam M a le w ski „Jastrzębiec", kpt. Tadeusz B orkow ski „R u m " oraz Stefania M ieczyńska „F u n ia ". Po z b o m b a rdo w a n iu 8 sierpnia przez N ie m c ó w m iejsca postoju O d d z ia łu I KG-AK, przeszła na ul. Barokow ą 6 na Starym M ieście. Po reorganizacji o b ro n y Starówki przeniesiono ją do służby sanitarnej, którą p e łn i­

ła w szpitalu pow stańczym im. Jana Bożego, a następnie w szpitalu przy ul. D łu ­ giej 7. 27 sierpnia 1944 r. została tam cię żko ranna w nogi podczas bo m b a rdo ­ w ania szpitala przez N iem ców . Następnie, w raz z transportem rannych ż o łn ie ­ rzy, p rz e tra n s p o rto w a n o ją ka n a łam i do Ś ródm ieścia. 23 w rze śn ia 1944 r.

rozkazem d o w ó d c y AK została aw ansow ana do stopnia kpt. WP. 2 p a ź d z ie rn i­

ka 1944 r., rozkazem personalnym KG AK, o d z n a czo n o ją Krzyżem W a le cz­

nych za niezłom ną postawę w w a lce z okupantem . Po ka p itu la c ji w raz z lu d n o ­ ścią c y w iln ą poszła do n iem ieckiego obozu przejściow ego w Pruszkow ie, skąd p rz e w ie z io n o ją razem z in n y m i c y w ila m i do Bochni. Po p rzyje źd zie z Bochni do Krakowa posługiw ała się fa łszyw ym i dokum entam i na nazw isko Leokadia Kołodyńska (ur. w 1 891 r.). P oczątkow o zam eldow ała się w schronisku dla w a r­

szaw iaków przy ul. D ietla w Krakow ie. Stąd przeniosła się do W ie lic z k i by u c h ro n ić się przed w y w ie z ie n ie m do Rzeszy. M ieszkając w W ie lic z c e , nie ze­

rw ała ko n ta któ w ko nspiracyjnych i pozostaw ała w d yspozycji K om endy O krę ­ gu AK Kraków. W styczniu 1945 r., po w k ro c z e n iu ACz, w ró c iła z W ie lic z k i do Krakowa i m ieszkała przy ul. K o n o p n ickie j 5. W 1948 r. przeniosła się do W a r­

szawy i w ów czas d o p ie ro za m e ld o w a ła się pod p ra w d z iw y m nazw iskiem . Po-

27

- 5

0

czątkow o za tru d n iła się w Zarządzie M ie jskim miasta W arszawy. O d 1949 r.

pracow ała w redakcji pisma N aczelnej O rg a n iza cji Technicznej (N O T) „In w e ­ stycje i B u d o w n ic tw o ". W 1956 r., po re h a b ilita cji męża płk. A. Sanojcy (w ie lo ­ letniego w ię źn ia UBP), p o z w o lo n o je j p o w ró c ić do pracy w z a w o d zie geogra­

fa. W latach 1957-1967 pracow ała w Instytucie G eografii PAN. O d 1 stycznia 1957 r. pełniła funkcję kie ro w n ika d zia łu w y d a w n ic tw , a następnie od lutego 1961 do emerytury, tj. do roku 1967 p e łn iła fu n kcję sekretarza redakcji serii w yd a w n icze j Instytutu „P race G e o g ra ficzn e ". Przygotow ała w ów czas 60 nu­

m erów tej serii do p u b lik a c ji. Równocześnie była ró w n ie ż sekretarzem w ar­

szawskiego o d d zia łu Polskiego Towarzystw a G eograficznego.

Zm arła 8 września 1975 r. w W arszaw ie; pochow ana została na cm entarzu P ow ązkow skim w W arszaw ie (daw niej w o jsko w ym ) w kwaterze ll-C -28.

O dznaczona Srebrnym Krzyżem O rderu V irtu ti M ilita ri.

Zamężna od 14 sierpnia 1933 r. z A n to n im Sanojcą (płk. WP, AK ps. „K on- trym "), nie m ie li dzieci.

Papiery osobiste Jadwigi W łodek-Sanojcowej: odpis metryki chrztu, zaświadczenie stu­

diów uniwersyteckich, zaświadczenie Instytutu Geografii PAN, dwa os'wiadczenia świadka gen. brygady W.P. M arii W ittek szefa W ojskowej Służby Kobiet A.K., dwa własne życio­

rysy Jadwigi W łodek-Sanojcowej (1923, 1960), oświadczenie mjr. rez. W.P. Adama Ma­

lewskiego „Jastrzębca", metryka chrztu płk. Antoniego Sanojcy, w tece nr 49 zbiorów rodziny W łodek z Krakowa; Korespondencja autora z płk. A ntonim Sanojcą w sprawie biografii jego żony Jadwigi W łodek-Sanojcowej (1980), teka nr 49; Ney-Krwawicz Ma­

rek: „Kom enda Główna A rm ii Krajowej 1939-1945", Warszawa 1990 PAX, 552 stron, na str. 25/26, 77, 79, 331, 346, 467, Tu fotografia Jadwigi W lodek-Sanojcowej nr. 31; Osso­

lineum, W rocław, Rkps. nr 15 041/11 pt.: „Harcerki Lwowskie", str. 145-146; „Ż ycie W ar­

szawy", dziennik warszawski, z początku września 1979: klepsydra żałobna Jadwigi W łodek-Sanojcowej i jej siostry Stanisławy W łodek; „D z ie n n ik Polski", Kraków, 27 IX 1978: klepsydra żałobna siostry Jadwigi: Stanisławy Prawdzic-W łodek, zmarłej 24 IX 1978 w Krakowie pochowanej w Krzeszowicach pod Krakowem, nauczycielki szkół średnich i Liceum Pedagogicznego w Krzeszowicach pod Krakowem; Tygodnik „Stolica", Warsza­

wa, 26 X 1975, zawiadom ienie o śmierci Jadwigi W lodek-Sanojcowej; „D zie n n ik Pol­

ski", Kraków, 27 VII 1990, nr 173, krótki nekrolog po śmierci jej męża płk. Antoniego Sanojcy 25 VII 1990 w Warszawie.

Jan Marian Włodek

mmmmmmm

28

S anojcow a z W ło d k ó w J a d w ig a , pseud.: K alina, J a g a (1896— 1975), geograf, n a u c z y c ie lk a , h a r c m i- s tr z y n i R z e c z y p o sp o lite j, k a p i t a n A rm ii K r a j o ­ w ej. U r. 24 II we Lwowie, w rodzinie z i e m i a ń ­ skiej, b y ł a c ó r k ą L u d w i k a W ł o d k a , k t ó r y p r a w d o ­ p o d o b n ie po stra c ie m a j ą t k u ziemskiego przeniósł się do L w o w a i z o s ta ł n a j p ie r w k u p c e m , p o t e m a g e n t e m u b e z p ie c z e n io w y m , i W a n d y z B o g d a l- skich, k a s je r k i w m le c z a r n i prze w orskie j.

Od r. 1911 uczęszczała do S e m in a riu m N a u c z y ­ cielskiego w e Lwowie, gdzie w r. 1915 z d a ła m a t u r ę . Od r. 1912 n a l e ż a ła do s k a u t i n g u — h a r ­ c e rstw a. W 1. 1916— 18 s tu d i o w a ła n a W y d z . F ilo­

z o fic zn y m U niw . Lw ow. j a k o w o ln y słuc hac z. P o z d a n iu m a t u r y w r. 1918 zap isa ła się n a te n ż e w y d z ia ł ja k o s ł u c h a c z k a z w y c z a jn a . W lis to p a ­ dzie t. r. u c z e s tn ic z y ła w r a z z h a r c e r k a m i w obro-

ps B i xxxw

S A N O J C O WA J A D W I G A

nie L w o w a w słu ż b a c h s a n i t a r n y c h i p o m o c n i­

czych. Z a udział w o b r o n ie L w o w a o t r z y m a ł a później sto p ie ń h a r c m i s t r z a R z e c zypospolite j.

W lecie 1918 z o s ta ła p o w o ł a n a n a k o m e n d a n t k ę L w ow skiej Chorągw i H a r c e r e k . W r. 1921 weszła w sk ła d N aczelnej R a d y H a rc e rs k ie j.

K o n t y n u u j ą c s t u d i a geografii i p r z y r o d o z n a w ­ s t w a n a U niw . J a n a K a z im ie rz a we Lwowie, p r a c o w a ł a z a r a z e m w 1. 1921— 2 j a k o a s y s t e n t p r z y k ie ro w a n e j prze z H e n r y k a A rctow skiego K a t e d r z e Geofizyki i Geom eteorologii. W r. 1925 u z y s k a ł a d o k t o r a t n a p o d s ta w ie n a p isa n e j u E u g e ­ n iu s z a R o m e r a p r a c y p t . F io rd y A la s k i i K o ­ lu m b ii. J e d n o c z e ś n ie od r. 1923 u c z y ła w r óżnyc h sz k o ła c h we Lwowie, m . in. w G im n a z j u m Ż e ń ­ s k im o r a z S e m i n a r i u m N a u c z y c ie ls k im Ż eń sk im SS N ajś w iętsz ej R o d z in y z N a z a r e t u . W r. 1927 z d a ła eg z am in n a n a u c z y c ie la szkół ś red n ic h . B y ł a w 1. 1937— 9 d y r e k t o r k ą I Lic eum P e d a g o ­ gicznego Żeńskiego w e Lwowie i p ro w a d z iła g eograficzne ognisko m e t o d y c z n e p r z y P a ń s t w o ­ w y m L ic eu m Ż e ń s k i m im . K rólow ej J a d w i g i . W 1. 1932— 4 b y ł a p rz e w o d n i c z ą c ą O ddzia łu L wowskiego Z rz eszenia P o ls k ic h N auczycieli Geo­

grafii. W r. 1933 w y s z ł a z a m ą ż za A n to n ie g o S anojc ę.

P o w y b u c h u d ru g iej w o j n y ś w ia to w ej S. p r z e ­ d o s t a ł a się w lis to p a d z ie 1939 ze L w o w a do W a r ­ s z aw y , gdzie o d n a l a z ła m ę ż a . Od ra z u w łą c z y ła się w działa lność k o n s p i r a c y j n ą : w S łużbie Z w y ­ cięstw u Polski — Z w ią z k u W a lk i Z b ro jn ej (ZW Z) — A rm ii K r a j o w e j (A K ) . W p r a c y p o d ­ ziemnej p o słu g iw a ła się p s e u d . K a li n a . P rz e z cały :z a s o k u p a c ji u ż y w a ła d o k u m e n t ó w n a nazw isko Ja d w ig i B ogda lskie j. W O d d z ia le I O rg a n iz a c ji K o m e n d y Głównej ( K G ) Z W Z - A K k ie ro w a ła Wydz. Opieki P o d z ie m n e j , k tó r e g o z a d a n i e m b y ła ap iek a n a d w ięź n ia m i — p r a c o w n i k a m i O d d zia łu i ich r o d z in a m i. B y ła je d n o c z e ś n ie od s ty c z n i a 1940 k ie ro w n ic z k ą W y d z . F in a n so w e g o ( k r y p t . R a c h u b a ) O d d z ia łu I K G Z W Z - A K oraz od lu te g o 1940 do g r u d n i a 1941 p r a c o w a ł a w B iurz e P e r s o ­ n a l n y m O d d z ia łu ( w g k sią ż k i M. N e y - K r w a - wicza, K o m e n d a G łó w n a A rm ii K r a j o w e j .. ., s. 76). A r e s z t o w a n a w m a sow ej ła p a n c e 15 V 1943, b y ła k r ó t k o n a P a w i a k u . W p o w s ta n iu w a r s z a w s k i m 1944 r. b r a ł a u d ział j a k o żołnierz A K k o le jn o n a o d c i n k a c h : E le k t o r a l n a , pla c T e a t r a l n y , S ta r e M ia sto , gdzie p ełniła służbę s a n i ­ t a r n ą w s z p ita lu p o w s t a ń c z y m m ie sz c z ą c y m się w s z p i t a l u im . J a n a Bożego, n a s tę p n i e p r z y ul. Długiej 7; t u ciężko r a n n a 27 VI I I w obie nogi p o d c z a s b o m b a r d o w a n i a s z p ita la przez N iem có w , z o s ta ł a p r z e n ie s i o n a k a n a ł a m i do Ś ró d ­ m ieścia. D n. 23 I X a w a n s o w a n o j ą n a k a p i t a n a , a 2 X t . r. o d z n a c z o n o K r z y ż e m W a le c z n y c h . E w a k u o w a n a do P r u s z k o w a , p r z e b y w a ł a S. n a ­ s tę p n ie w K ra k o w ie .

W r. 1948 w róciła S. do W a r s z a w y , gdzie ju ż z a m e ld o w a ła się p o d p r a w d z i w y m n a z w is k ie m .

29

■ / 5 s 3 4 . v * " w

S A N O J C O W A J A D W I G A -

P ra c o w a ł a w r ó ż n y c h i n s t y t u c j a c h , m . in.

w W y d z . W c z a s ó w P r a c o w n i c z y c h Z a r z ą d u M iej­

skiego M. W a r s z a w y , od r. 1949 w N ac ze lnej O rganizacji T e c h n ic z n e j j a k o s e k r e t a r z i r e d a k t o r cz as o p ism a „ I n w e s t y c j e i B u d o w n i c t w o ” . P o r e h a ­ bilitacji (1956) w ięzio nego p r z e z wiele l a t męża, zo s tała S. z a t r u d n i o n a w I n s t y t u c i e Geografii P A N ja k o a d i u n k t , a od r. 1958 p r o w a d z i ła n a d t o dział w y d a w n i c t w n a u k o w y c h . P r a c o w a ł a t a m do prz e jśc ia n a e m e r y t u r ę w r. 1967. B y ła s e k r e ta r z e m O d d z ia łu W a r s z a w s k ie g o P olskiego T ow . G eograficznego. Z m a r ł a 8 I X 1975 w W a r ­ szawie, p o c h o w a n a z o s ta ł a n a c m e n t a r z u K o m u ­ n a l n y m ( d a w n y m W o j s k o w y m ) n a P o w ą z k a c h . By- . ła o d z n a c z o n a , p oza K rz y ż e m W a le c z n y c h , S re br-

! n y m K r z y ż e m O rd e r u V i r t u t i M ilita ri i K r z y ż e m K a w a l e r s k im O rd e ru V i r t u t i M ilita ri oraz K rz y - I że m K a w a l e r s k im O r d e r u O d ro d z e n i a P olski.

W m a łż e ń s tw ie z A n t o n i m S a n o jc ą (zob). S.

dzieci nie m ia ła .

Z a g ó r o w s k i, Spis nauczycieli,

II;

K i e ł c z e w s k a - Z a l e w s k a M., Jadw iga W łodek- Sanojcowa 1896— 1975, „Przegl. Geogr.” 1976 s. 346— 7 (fot.); N e y - K r w a w i c z M., Kom enda Główna Arm ii K rajowej 1939— 1945, W. 1990 (fot.); — O brona Lwowa 1— 22 listopada 1918, Lw. 1933— 1939,

I , III;

„Stolica” 1975 nr 43 s. 10; „Tyg. Powsz.” 1975 nr 44;

„Życie W arszaw y” 1975 nr 209 s. 11, n r 213 s. 11; -—

B. Ossol.: rkp. n r 1504 (H arcerki lwowskie, s. 145—

V 6); — M ater. Red. PSB : Życiorys S-ej opracowany przez J a n a M ariana W łodka.

M a ria Trojanowska

30

31

32

Krzyż Virtuti Militsri AK

W a r s z a w a

Włodek - Sanojcowa Jadwiga

ps.: "Kalina", "Jaga”, n.o.: Jadwiga Bogdalska, Leokadia Kołodyńska

- ofiodr SZP-ZWZ-AK.

Źródło: Materiały przekazane przez p. Teodora Gąsiorowskiego z Instytutu Pamięci Narodowej Oddział w Krakowie

V W n i t

2002

33

^rzyż Virtuti Militari i-

Władek • Samajcewa Jadwiga ps.

Kartateka persanalna nr. 18218

^ródł®: Biagraficzna Baza Ka»puter@wa ^uzsua Histerycznega a. Krakawa, Kraków, u l . Pamarska 2

AK Warszawa

K.WeJt., 2002

34

35

36

37

38

39

40

41

42

43

44

45