• Nie Znaleziono Wyników

Co mówi Pismo Święte o powrocie naszego. C. T. Russella

N/A
N/A
Protected

Academic year: 2022

Share "Co mówi Pismo Święte o powrocie naszego. C. T. Russella"

Copied!
7
0
0

Pełen tekst

(1)

„Co mówi Pismo Święte o powrocie naszego Pana? – Jego parousia, epifania i apokalupsis”

C. T. Russella

dodane: 2015-09-10

Tytułowa broszura to jedna z najstarszych publikacji Towarzystwa Strażnica. Warto zapoznać się z nią, a nasz artykuł przybliża jej treść.

„Co mówi Pismo Święte o powrocie naszego Pana? – Jego parousia, epifania i apokalupsis” C. T. Russella

W początkach organizacji Świadków Jehowy istniało aż pięć publikacji, które miały w nazwie słowa o powrocie Jezusa. Dwie z nich ukazały się po polsku, pozostałe trzy tylko w języku angielskim.

Oto one:

Broszura pt. The Object and Manner of Our Lord’s Return (Cel i sposób powrotu naszego Pana) 1877 (podawany był też rok wydania 1873). Nie ukazała się ona w języku polskim. Autor C.

T. Russell.

Broszura pt. What Say the Scriptures About Our Lord’s Return – His Parousia, Apokalupsis and Epiphania? (1900 lub 1898, wg innego źródła). Po polsku „Co Pismo Święte mówi o powrocie naszego Pana” 1920. Autor C. T. Russell.

Traktat Nr 52 pt. Food for Thinking Christians—Our Lord’s Return—Its Object, the Restitution of All Things Spoken 1901 (Pokarm dal myślących chrześcijan. Powrót naszego Pana – jego cel i restytucja wszystkiego, o czym powiedziano). Nie ukazał się on w języku polskim. Autor C. T.

Russell.

Broszura pt. The Bible on Our Lord’s Return (Co Biblia mówi o powrocie naszego Pana) (1921 lub 1922, wg innego źródła). Nie ukazała się ona w języku polskim. Autor J. F. Rutherford.

Broszura pt. Our Lord’s Return (1925). Po polsku „Powrót naszego Pana” 1925. Autor J. F.

Rutherford.

Oczywiście publikacji, które omawiają powrót Chrystusa, w swych początkach Towarzystwo Strażnica wydało wiele, ale z zawierających w tytule ten temat były tylko te wymienione.

Przykładowo książką, która również porusza sprawę paruzji Jezusa jest drugi tom C. T. Russella (zm. 1916), z serii Wykłady Pisma Świętego, pt. „Nadszedł Czas” 1919 (The Time Is at Hand 1889).

Zawiera on obszerny rozdział pt. ‘Sposób wtórego przyjścia naszego Pana’ (s. 109-190). Również wydana przez J. F. Rutherforda (zm. 1942) książka pt. „Harfa Boża” (1921) posiada rozdział pt.

‘Powrót naszego Pana’ (219-271). To samo dotyczy opublikowanej w roku 1928 (ang. 1927) książki pt. „Stworzenie”, która ma rozdział pt. ‘Przyjście Pańskie’ (s. 316-363).

W tym artykule omówimy broszurę C. T. Russella pt. „Co mówi Pismo Święte o powrocie naszego Pana? – Jego parousia, epifania i apokalupsis” (What Say the Scriptures About Our Lord’s Return – His Parousia, Apokalupsis and Epiphania?).

Jeśli chodzi o jej oryginalne wydanie angielskie to Towarzystwo Strażnica podaje dwie różne daty:

1898 (Watch Tower Publications Index 1930-1985 1986 s. 916);

1900 („Skorowidz do publikacji Towarzystwa Strażnica 1986-2000” 2003 s. 425).

(2)

Gdy chodzi o język polski, to obszerne jej fragmenty znalazły się w wydanej w roku 1908 innej polonijnej broszurze pt. „Świtanie dnia sądnego”. Później ukazywała się ona też pod innymi tytułami. Przykładowo Strażnica z lutego 1917 roku reklamuje tę broszurę jako „Świtanie dnia sądnego, czyli Wtóre przyjście naszego Pana” (s. 3), a Strażnica z czerwca 1917 roku jako „Powrót naszego Pana, czyli Świtanie Dnia Sądnego” (s. 66), patrz też np. Strażnica z czerwca 1918 roku s.

82.

Następnie w roku 1920 ukazała się ona w całości pt. „Co Pismo Święte mówi o powrocie naszego Pana”.

Wreszcie wydano jej kolejną edycję w roku 1923 pt. „Co mówi Pismo Święte o powrocie naszego Pana? – Jego parousia, epifania i apokalupsis”. Została ona zamieszczona jako ‘Dodatek do tomu IV’ tzn. do polskiego tomu „Walka Armagieddonu” (edycje z lat 1923 i 1925).

Niestety broszura ta nie zawiera już tylko oryginalnej treści C. T. Russella (miała 64 strony), ale i dodatkowy rozdział ‘Dowody potwierdzające’. To zapewne ‘dodatek’ J. F. Rutherforda (zm.

1942) lub któregoś z jego współpracowników (nie podano tej informacji), bo nie posiadał go oryginał angielski wydany przez Russella.

Uzupełnienie to ma aż 26 stron (s. 63-88). Musiało ono powstać po śmierci Russella (zm.

1916), gdyż wspomina się w nim np. trzęsienie ziemi w Chinach w grudniu 1920 r. (patrz s. 66).

Główne nauki broszury to:

Powrót Chrystusa w roku 1874.

Czasy ostateczne od roku 1799.

Zmartwychwstanie wiernych od roku 1878.

Rok 1914 i różne ‘czasy pogan’.

Królowanie Jezusa rok 1878 czy 1914?

Inne daty (1829, 1910).

Prócz tego omówimy tu dwa inne zagadnienia:

Wiedza Jezusa o ‘dniu i godzinie’ od momentu zmartwychwstania.

Porównanie broszur „Świtanie dnia sądnego” (1908) i „Co mówi Pismo Święte o powrocie naszego Pana? – Jego parousia, epifania i apokalupsis” (1923).

Oto cytaty dotyczące powyższych zagadnień.

Rok 1874 – niewidzialna obecność Jezusa, Wielki Jubileusz, 1000-lecie,

‘naprawienie wszystkich rzeczy’, Dn 12:12 i 1335 dni

„Według naszego wyrozumienia, mamy mocne dowody, że obecność naszego Pana rozpoczęła się w jesieni 1874 roku. Nie widzimy tego naturalnemi oczyma lecz oczami wyrozumienia, na podstawie, ‘mowy prorockiej’, w którą szczerze wierzymy i twierdzimy, że jest ważną nowiną dla tych, którzy są z klasy czuwających. Jeżeli kto mieni się być wiernym sługą, wyczekującym swego Pana, a nie wiedział o tem ważnem zdarzeniu, które już miało miejsce 40 lat temu, to dowodzi, że nie wiele był powiadomiony, aby dawać baczenie na mowy prorockie i słowa naszego Pana, objaśniające ten przedmiot, przeto pozostawał w nieświadomości o tak ważnych rzeczach, jakie działy się na świecie w ciągu tych lat” („Co mówi Pismo Święte o powrocie naszego Pana? – Jego parousia, epifania i apokalupsis” 1923 s. 20-21);

„Jeżeli kto zapyta, jaka część Pisma Św. wskazuje, że obecność naszego Pana rozpoczęła się na jesieni w roku 1874? to odpowiadamy, że jest kilka proroctw, które się zgadzają i nawzajem potwierdzają w swych świadectwach; lecz jak tego można było się spodziewać, cała sprawa miała być ukrytą przed światem, aby nikt z bezbożnych nie miał wyrozumieć, lecz jedynie ‘mądrzy’

według Boga (Daniel 12:10), ci zaś nie mogli prędzej wyrozumieć, aż przyszedł czas właściwy.

Trzeba przyznać, że te proroctwa jakkolwiek jasne, mocne i stanowcze, są do pewnego stopnia zakryte” (jw. s. 22-23);

„(...) znajdujemy, że wypełnienie się figuralnego Jubileuszu czyli Wielkiego Jubileuszu,

(3)

powinno się było zacząć w Październiku 1874 r. Tak więc biorąc 625 lat przed Chrystusem i 1875 lat, po Chrystusie stanowi 2.520 licząc w to i rok Jubileuszowy, przeto w Październiku z końcem roku 1873 według żydowskiego obrządku przypada prawdziwy Jubileusz, nie rok jeden, jak to bywało poprzednio lecz 1000 lat” (jw. s. 31);

„Październik 1874 był czasem podgotówki do ‘Żniw’ Wieku Ewangelii, i właściwym czasem na obecnośćChrystusa jako Głównego Żniwiarza” (jw. s. 31);

„Tym sposobem mamy dwa proste, jasne i bardzo ważne dowody Pisma Św., które pokazują że czas parousia, czyli obecności Chrystusa przypadał na Październik 1874 r. i obydwa pokazują cechę działalności, której się mamy spodziewać podczas Jego obecności poprzedzającej objawienie się światu, czyli Jego Epifanii i Apokalupsis” (jw. s. 31-32);

„Rozpatrzmy teraz inne jeszcze proroctwo, a przekonamy się, że liczby 1260, 1290 i 1335 dni tak szczegółowo wyrażone w proroctwie Daniela (12:11, 12) i szczególniejszą mającą łączność z objawieniem zostały już wypełnione. Dni 1260 wypełniły się w roku 1799, zaś 1290 w roku 1829 a wreszcie 1335 dni skończyły się w 1874 roku. Tak zwani ‘Adwentyści’ stosowali te dni Danielowe, jak my to dziś czynimy, lecz zaniechali tego po roku 1874, kiedy doznali zawodu w swych oczekiwaniach, gdy nie ujrzeli Jezusa, naturalnemi oczyma w Jego ciele z pozostałemi ranami. Zaniechali liczenia tych dni Daniela dlatego, bo nie mieli możności zastosowania ich ponad rok 1874” (jw. s. 32);

„Od tej pory t. j. od Października 1874 roku, Danielowe 1335 dni wskazują na wielkie błogosławieństwa, a figura Jubileuszu wskazuje, że zaczyna się naprawienie wszystkich rzeczy, (które zawiera w sobie wtórą obecność Chrystusa), zaś porównanie dwóch domów Izraelskich pokazuje na wtórą obecność naszego Pana jako Wielkiego Żniwiarza” (jw. s. 33);

„Jeżeli kto wierzy temu, cośmy przedtem po krótce przedstawili, t. j., że żyjemy ‘za czasów Syna Człowieczego’ i że jego obecność rozpoczęła się na jesieni 1874 roku, to powinien również wierzyć, że czas zmartwychwstania tych świętych ‘którzy zasnęli’, nastąpił wkrótce, po parousii Chrystusa. Według Pisma Św. jesteśmy w stanie oznaczyć datę, ze stosunkową pewnością, chociaż cała rzecz dla naturalnego oka jest niewidzialną, a tylko okiem wiary i przy świetle naszej pochodni Słowa Bożego może być spostrzeżoną” (jw. s. 52-53);

„Parousia naszego Pana, (obecność na ziemi) rozpoczęła się od roku 1874 i trwać będzie aż do końca wieku Tysiąclecia. Wyraz ten parousia, nie odnosi się jedynie do tego małego okresu obecności w początkach Tysiąclecia, lecz parousia Chrystusa i jego Kościoła trwać będzie całe tysiąc lat” (jw. s. 59). Patrz też s. 29.

Nawet w rozdziale ‘Dowody potwierdzające’ (dołączonym prawdopodobnie przez Rutherforda) w broszurze tej nauczano o paruzji w roku 1874 i potwierdzano rzetelność swojej chronologii:

„Tak jak dotąd zostało wykazane, iż wtóra obecność naszego Pana datuje się od 1874 r.” (jw.

s. 64);

„Jeżeli wnioski jego przeciwników o chronologii są słuszne, to w takim razie wszystko, co okazało się w roku 1914 i potem musi być odrzucone jako dowód królestwa Mesyaszowego. (...) Taka zmiana wytrąci z równowagi całą naszą chronologię i zniszczy wartość dat 1874, 1878, 1910, 1914 i 1918. Równałoby się to powiedzeniu: ‘Gdzież jest dowód Jego obecności?’ ‘Pan mój zwleka z swem przyjściem’ – (2 Piotr 3:4; Mat. 24:48)” (jw. s. 86).

Czasy ostateczne od roku 1799

„Wierni słudzy widzą nie tylko fakty, ale także urzeczywistnienie się tych proroctw, mając wiele dowodów, że się znajdują w czasie ‘ostatecznych dni’. Dalsze badanie i przystosowanie prorockich liczb, okażą nam, że od roku 1799 znajdujemy się w ostatecznym czasie, i że ten czas nazywa się ‘dniem przygotowania’.” („Co mówi Pismo Święte o powrocie naszego Pana? – Jego parousia, epifania i apokalupsis” 1923 s. 8);

(4)

„Rozpatrzmy teraz inne jeszcze proroctwo, a przekonamy się, że liczby 1260, 1290 i 1335 dni tak szczegółowo wyrażone w proroctwie Daniela (12:11, 12) i szczególniejszą mającą łączność z objawieniem zostały już wypełnione. Dni 1260 wypełniły się w roku 1799, zaś 1290 w roku 1829 a wreszcie 1335 dni skończyły się w 1874 roku” (jw. s. 32).

Zmartwychwstanie wiernych od roku 1878

„Byłoby niewłaściwem przypuszczać, ażeby po objęciu swej wielkiej mocy i chwały miał jeszcze odwłaczać ze wzbudzaniem ich z zmartwych. Dlatego mniemamy, że zmartwychwstanie umarłych w Chrystusie nastąpiło na wiosnę 1878 roku” („Co mówi Pismo Święte o powrocie naszego Pana? – Jego parousia, epifania i apokalupsis” 1923 s. 54).

„Kto rozważał dobrze zmartwychwstanie Chrystusa Pana, które nastąpiło w kilka dni po Jego figuralnym wjeździe do Jeruzalemu, jako Króla Izraelskiego, ten może zauważyć piękne podobieństwo przez porównanie zmartwychwstania Kościoła jako ‘Ciała Chrystusowego’ wkrótce po ujęciu chwały i władzy jako Króla narodów, na wiosnę w 1878 roku” (jw. s. 55);

„Ten tekst znaczy; iż od początku ‘żniw’ Wieku Ewangelii rozpoczętych przez ukoronowanego żniwiarza (na wiosnę w 1878 r.) spływa szczególniejsze błogosławieństwo, którego nie można było przypisać innej klasie. Od tej szczególniejszej pory, jeżeli kto z tej uprzywilejowanej klasy umiera to jest obdarowany taką łaską i błogosławieństwem, jakiem żaden z poprzednich członków tej klasy nie był obdarzony, to jest, że śmierć nie przeszkodzi ich rozpoczętej pracy, którą będą mogli dalej prowadzić bez trudu i znoju w bardziej przyjaznych warunkach. To znaczy: że od roku 1878 ci, którzy się zupełnie ofiarowali Bogu i umarli z Chrystusem nie będą więcej usypiać w śmierci, jak to było niezbędne dla wszystkich członków ciała Chrystusowego w ciągu Wieku Ewangelii; lecz od 1878 roku, którzy umarli w Panu, w chwili ich skonu zostają ‘przemienieni’, czyli, stają się uczestnikami pierwszego zmartwychwstania w jednej chwili, w oka mgnieniu przechodzą ze śmiertelności do nieśmiertelności ze słabości do mocy, z uniżenia do chwały; do duchowego stanu”

(jw. s. 55-56);

„Z tego można zauważyć, że zaraz po ujęciu władzy na wiosnę 1878 roku nasz Pan zgromadził do siebie świętych swoich, którzy już przedtem byli ćwiczeni i wypolerowani, którzy spali w prochu ziemi wyczekując ustanowienia Królestwa Bożego; zatem ci, którzy pozostali przy życiu, którzy należą do tej samej klasy, gdy wypełnią swój bieg, będą zabrani jeden po drugim”

(jw. s. 57);

„Epifania naszego Pana poczyna wywierać swój wpływ także i na świat, chociaż nie widzi on oczyma wyrozumienia, ponieważ nie ma wzroku odpowiedniego by ujrzeć duchowe, to jednak obecność Pańska oddziaływa na świat przez zwiększanie się umiejętności, szczególniej daje się to zauważyć od roku 1878. Stopniowo, wszyscy zaślepieni otworzą swe oczy wyrozumienia” (jw. s.

60);

„Jeżeli wnioski jego przeciwników o chronologii są słuszne, to w takim razie wszystko, co okazało się w roku 1914 i potem musi być odrzucone jako dowód królestwa Mesyaszowego. (...) Taka zmiana wytrąci z równowagi całą naszą chronologię i zniszczy wartość dat 1874, 1878, 1910, 1914 i 1918. Równałoby się to powiedzeniu: ‘Gdzież jest dowód Jego obecności?’ ‘Pan mój zwleka z swem przyjściem’ – (2 Piotr 3:4; Mat. 24:48)” (jw. s. 86). Patrz też s. 29.

Rok 1914 i różne ‘czasy pogan’

Wydaje się, że Towarzystwo Strażnica jakby pogubiło się w omawianej broszurze z przedstawianiem końca ‘czasów pogan’. Trudno bowiem nam uzgodnić trzy występujące w niej terminy: 1 sierpień (a więc lato), jesień i „przy końcu R. P. 1914” (zima?). Oto te teksty w tabeli z broszury pt. „Co mówi Pismo Święte o powrocie naszego Pana? – Jego parousia, epifania i apokalupsis”.

1 sierpień Jesień Przy końcu roku

(5)

„Przystąpimy następnie do wykazania, że czasy pogan skończyły się 1-go sierpnia, 1914 r.” (s. 65).

„co sprowadzi nas wyraźnie do (jesieni) 1914 r. P. Chr.

– tego istotnego roku i chwili wykazanego przez proroctwo Daniela, że będzie zupełnym i

końcowym, okresem

‘czasów Pogan’.” (s. 29-30);

„Proponujemy teraz udowodnić, że czasy pogan, okres 2520 lat zaczęły się roku 606 P. Chr., a skończyły w jesieni 1914 roku” (s. 70).

„Mierząc ten okres czasu 2520 lat znajdujemy, iż mu się skończył termin przy końcu R. P. 1914, z tego wynika, że około tego czasu władza pogan się skończy, a królestwo Chrystusa rozpocznie” (s. 26).

Królowanie Jezusa rok 1878 czy 1914?

Towarzystwo Strażnica dodając do omawianej broszury C. T. Russella rozdział pt. ‘Dowody potwierdzające’ (napisany prawdopodobnie przez J. F. Rutherforda) nie zauważyło pewnie, że przez to funkcjonują w tej publikacji dwa królowania Jezusa. Jedno od roku 1878, a drugie wprowadzone w roku 1922 przez Rutherforda królowanie od roku 1914. Oto te teksty w tabeli z broszury pt. „Co mówi Pismo Święte o powrocie naszego Pana? – Jego parousia, epifania i apokalupsis”.

Królowanie od roku 1878 Królowanie od roku 1914

„Porównując ten czas, z wtórem Jego przyjściem, przychodzimy do wniosku, że zupełną władzę Króla królów powinien był objąć w czasie tych ‘Żniw’, to jest na wiosnę w 1878 roku” (s. 53);

„wkrótce po ujęciu chwały i władzy jako Króla narodów, na wiosnę w 1878 roku”

(s. 55);

„Według naszego wyrozumienia, trąba ostatnia jest siódmą z kolei trąbą symboliczną, która rozpoczęła brzmieć w 1878 roku, zanim nasz Pan ujął wielką moc i zaczął tej mocy używać, t. j. gdy rozpoczął swe panowanie; brzmienie trąby ma trwać aż do końca wieku Tysiąclecia, przez całe tysiąc lat” (s. 56);

„Z tego można zauważyć, że zaraz po ujęciu władzy na wiosnę 1878 roku nasz Pan zgromadził do siebie świętych swoich, którzy już przedtem byli ćwiczeni i wypolerowani, którzy spali w prochu ziemi wyczekując ustanowienia Królestwa Bożego” (s. 57).

„Spełnienie się Proroctwa od roku 1914 potwierdza obecność Pana, że ten we władzy ‘co do niej ma prawo’ przyszedł rządzić; że wziął swoją moc wielką i rozpoczął panować” (s. 63);

„Z końcem (żydowskiego) roku 1914, Ten, który ma prawo, wziął wielką moc i zaczął swoje królowanie” (s. 86).

Inne daty (1829, 1910)

Rok 1829 (Dn 12:11 i 1290 dni) – „Rozpatrzmy teraz inne jeszcze proroctwo, a przekonamy się, że liczby 1260, 1290 i 1335 dni tak szczegółowo wyrażone w proroctwie Daniela (12:11, 12) i szczególniejszą mającą łączność z objawieniem zostały już wypełnione. Dni 1260 wypełniły się w roku 1799, zaś 1290 w roku 1829 a wreszcie 1335 dni skończyły się w 1874 roku” („Co mówi Pismo Święte o powrocie naszego Pana? – Jego parousia, epifania i apokalupsis” 1923 s. 32).

(6)

Rok 1910 – „Jeżeli wnioski jego przeciwników o chronologii są słuszne, to w takim razie wszystko, co okazało się w roku 1914 i potem musi być odrzucone jako dowód królestwa Mesyaszowego. (...) Taka zmiana wytrąci z równowagi całą naszą chronologię i zniszczy wartość dat 1874, 1878, 1910, 1914 i 1918. Równałoby się to powiedzeniu: ‘Gdzież jest dowód Jego obecności?’ ‘Pan mój zwleka z swem przyjściem’ – (2 Piotr 3:4; Mat. 24:48)” (jw. s. 86).

Jeśli chodzi o rok 1910, to zapewne jest to nawiązanie do następujących słów z innej książki Towarzystwa Strażnica:

„Daty Październik 1874 i Październik 1881 są akuratnemi, zaś 1910 chociaż nie znajduje się w Piśmie Świętym, to jednak możemy się spodziewać jakiegoś wydarzenia lub doświadczenia w Kościele przy końcu jego karyery” („Przyjdź Królestwo Twoje” 1919 s. 413).

Wiedza Jezusa o ‘dniu i godzinie’ od momentu zmartwychwstania

Dziś Towarzystwo Strażnica naucza, że wiedzę o ‘dniu i godzinie’ Jezus otrzymał w roku 1914 (patrz np. Strażnica Nr 15, 1996 s. 30-31). Kiedyś zaś nauczało, że miał ją od momentu zmartwychwstania czy wniebowstąpienia:

„Wielu szczerze wierzyło, że nikt nie mógł wiedzieć o czasie kiedy Pan powróci, biorąc za podstawę, do swojego wierzenia, słowa Jezusa: ‘A o onym dniu i godzinie nikt nie wie, ani Aniołowie niebiescy, tylko sam Ojciec mój. Czujcież tedy, ponieważ nie wiecie, której godziny Pan wasz przyjdzie’. Słowa te wypowiedział Jezus zanim został wyniesiony do chwały. One nie wskazują tego, iż on nie miał wiedzieć o tym w czasie gdy wstąpił do chwały. Musimy przyjść do wniosku, że on wiedział o tym czasie z chwilą gdy wstąpił do nieba. Wszelka moc na niebie i na ziemi była mu dana, tak jak powiedział, po swojem zmartwychwstaniu” („Co mówi Pismo Święte o powrocie naszego Pana? – Jego parousia, epifania i apokalupsis” 1923 s. 63-64; por. s. 4-5).

Porównanie broszur „Świtanie dnia sądnego” (1908) i „Co mówi Pismo Święte o powrocie naszego Pana? – Jego parousia, epifania i apokalupsis” (1923)

Wspomnieliśmy powyżej, że broszura „Świtanie dnia sądnego” zawiera w dużej części materiał z omawianej publikacji. Ponieważ ukazała się ona wcześniej, bo już w roku 1908, więc posiada ona treść bliższą oryginałowi C. T. Russella z roku 1900 (lub 1898), niż wydane dopiero w roku 1923 „Co mówi Pismo Święte o powrocie naszego Pana? – Jego parousia, epifania i apokalupsis”. Poniżej w tabeli zobaczymy jak Towarzystwo Strażnica dopasowało z czasem nauki tej broszury do swych potrzeb.

„Świtanie dnia sądnego” 1908 „Co mówi Pismo Święte o powrocie naszego Pana? – Jego parousia, epifania i apokalupsis” 1923

„(...) znajdujemy, że wypełnienie się figuralnego Jubileuszu czyli Wielkiego Jubileuszu, Jubileuszy, powinno się było zacząć w Październiku 1874 r. Tak więc 625 lat przed Ch. i 1875 lat stanowi 2500 licząc w to i rok Jubileuszowy, przeto z końcem 1874 (Żydowskiego obrządku w Październiku) przypada prawdziwy Jubileusz, nie rok jeden, jak to bywało poprzednio lecz 1000 lat” (s. 64);

„(...) znajdujemy, że wypełnienie się figuralnego Jubileuszu czyli Wielkiego Jubileuszu, powinno się było zacząć w Październiku 1874 r. Tak więc biorąc 625 lat przed Chrystusem i 1875 lat, po Chrystusie stanowi 2.520 licząc w to i rok Jubileuszowy, przeto w Październiku z końcem roku 1873 według żydowskiego obrządku przypada prawdziwy Jubileusz, nie rok jeden, jak to bywało poprzednio lecz 1000 lat” (s. 31);

„Październik 1874 był czasem rozpoczęcia się ‘Żniw’ wieku Ewangelii, i właściwym czasem na obecność Chrystusa jako Głównego Żniwiarza” (s.

64);

„Październik 1874 był czasem podgotówki do ‘Żniw’ Wieku Ewangelii, i właściwym czasem na obecność Chrystusa jako Głównego Żniwiarza” (s.

31);

(7)

„Od tej pory t. j. od Października 1874 roku, Danielowe 1335 dni wskazują na rozpoczęcie wielkiego błogosławieństwa, gdzie według figury Miłościwego roku, jest pokazane jako początek naprawienia wszystkich rzeczy, (które zawiera w sobie wtórą obecność Chrystusa), i gdzie porównanie dwóch domów Izraelskich pokazuje na wtórą obecność naszego Pana jako Wielkiego Żniwiarza” (s. 66);

„Od tej pory t. j. od Października 1874 roku, Danielowe 1335 dni wskazują na wielkie błogosławieństwa, a figura Jubileuszu wskazuje, że zaczyna się naprawienie wszystkich rzeczy, (które zawiera w sobie wtórą obecność Chrystusa), zaś porównanie dwóch domów Izraelskich pokazuje na wtórą obecność naszego Pana jako Wielkiego Żniwiarza” (s. 33);

„Według naszego wyrozumienia, trąba ostatnia jest siódmą z kolei trąbą symboliczną, która rozpoczęła brzmieć w 1874 roku, zanim nasz Pan ujął wielką moc i począł jej używać – rozpoczął swe panowanie; jej brzmienie ma trwać aż do końca wieku Tysiąclecia przez całe tysiąc lat” (s. 92);

„Według naszego wyrozumienia, trąba ostatnia jest siódmą z kolei trąbą symboliczną, która rozpoczęła brzmieć w 1878 roku, zanim nasz Pan ujął wielką moc i zaczął tej mocy używać, t. j. gdy rozpoczął swe panowanie; brzmienie trąby ma trwać aż do końca wieku Tysiąclecia, przez całe tysiąc lat” (s. 56);

Z powyższego materiału widzimy, że omawiana broszura, choć nie wnosi wiele nowego do początkowej nauki Towarzystwa Strażnica, to jednak w przystępny i zebrany sposób przedstawia dawną chronologię tej organizacji, rozsianą w kilku polskich książkach („Nadszedł Czas”, „Przyjdź Królestwo Twoje”, „Walka Armagieddonu”). Poprzez swój ‘dodatek’ i pewne zmiany chronologiczne (zamiana roku 1878 na 1914) ukazuje ona ewolucję w doktrynie tej organizacji.

Włodzimierz Bednarski

źródło: https://www.apologetyka.info/swiadkowie-jehowy/co-mowi-pismo-swiete-o-powrocie- naszego-pana-jego-parousia-epifania-i-apokalupsis-c-t-russella,866.htm

Cytaty

Powiązane dokumenty

Judasz, który nie zdobył się na to, aby w decydującym dla Jezusa Chrystusa momencie pokazać, że jest jednak z Nim, nie podszedł do Chrystusa, by otrzymać

5 Kiedy więc Jezus podniósł oczy i ujrzał, że liczne tłumy schodzą do Niego, rzekł do Filipa: «Skąd kupimy chleba, aby oni się posilili?» 6 A mówił to wystawiając go

Świadomość, odpowiedzialność i szacunek to coś, czego dzieci mogą nauczyć się od dorosłych jedynie wtedy, gdy na co dzień spotykają się z ich przykładem.. Przeczytaj

„Wyobrażenie sobie pola elektromagnetycznego wymaga wyobraźni znacznie wyższego stopnia, niż żeby pojąć niewidzialne anioły.. Jeżeli chcemy sobie wyobrazić niewidzialne

Nad tym imperi- um słońce nigdy nie zachodziło, a dziś boryka się z ono z trudnościami, nie może sobie poradzić, bo jako naród panów skończony jest raz na zawsze; teraz musi

Trudno przyznać się do odczuwanej zazdrości, wstydzimy się jej nawet przed najbliższymi, jest to wszak uczucie w gruncie rzeczy infan- tylne, dlatego próbujemy

Efficacy and safety of pregabalin in the treatment of generalized anxiety disorder: a 6-week, multicenter, randomized, double-blind, placebo- controlled comparison of pregabalin

„Pastor Russell dał świadectwo przez poselstwo prawdy, którego żaden inny człowiek nie miał, że jego wyświęcenie było od Boga przez ducha świętego; i Kościół,