Original article<br>Percutaneous closure of patent foramen ovale after neurological decompression illness in divers

(1)

AAddrreess ddoo kkoorreessppoonnddeennccjjii//CCoorrrreessppoonnddiinngg aauutthhoorr:: lek. med. Mariusz K³opotowski, I Klinika Choroby Wieñcowej, Instytut Kardiologii, ul. Alpejska 42, 04-628 Warszawa, tel. +48 22 343 42 72, faks +48 22 613 38 19, e-mail: mklopotowski@hotmail.com

Praca wp³ynê³a 03.03.2008, wersja poprawiona wp³ynê³a 20.03.2008, przyjêta do druku 21.03.2008.

Przezskórne zamkniêcie dro¿nego otworu owalnego u nurków po incydencie neurologicznej choroby dekompresyjnej

Percutaneous closure of patent foramen ovale after neurological decompression illness in divers

Mariusz K³opotowski

¹

, Marcin Demkow

¹

, Marek Konka

²

, Zofia Dzieliñska

¹

, Zbigniew Juraszyñski

³

, Witold Ru¿y³³o

¹

1I Klinika Choroby Wieñcowej z Samodzieln¹ Pracowni¹ Hemodynamiki, Instytut Kardiologii, Warszawa

2Pracownia Echokardiografii Kliniki Wad Wrodzonych Serca, Instytut Kardiologii, Warszawa

3I Klinika Kardiochirurgii, Instytut Kardiologii, Warszawa

Post Kardiol Interw 2008; 4, 1 (11): 10–14

S t r e s z c z e n i e

W

Wssttêêpp:: Dro¿ny otwór owalny (ang. patent foramen ovale – PFO) jest istotnym czynnikiem ryzyka wyst¹pienia neurologicz- nej choroby dekompresyjnej (ang. decompression illness – DCI). Wydaje siê, ¿e przezskórne zamkniêcie PFO u nurków po in- cydencie „niewyjaœnionej” (ang. unexplained) neurologicznej DCI zapobiega nowym incydentom choroby, ale dowody na sku- tecznoœæ tej metody s¹ ograniczone.

C

Ceell:: Czy przezskórne zamkniêcie PFO zapobiega nowym incydentom neurologicznej postaci DCI u nurków?

M

Meettooddyy:: Obserwacj¹ objêto piêciu aktywnych nurków, u których wykonano przezskórne zamkniêcie PFO po epizodzie mózgowej postaci DCI. Dwóch pacjentów by³o nurkami zawodowymi. Zarówno przed, jak i po zamkniêciu PFO wszyscy nurkowie przestrzegali prawid³owego profilu nurkowania. Zabiegi przeprowadzono w znieczuleniu ogólnym, pod kontrol¹ echokardiografii przezprze³ykowej. Dane dotycz¹ce profilu nurkowania w okresie obserwacji zosta³y zebrane podczas bezpoœred- niego kontaktu z chorymi.

W

Wyynniikkii:: Mediana czasu obserwacji wynios³a 22 miesi¹ce (najkrócej 6 miesiêcy, najd³u¿ej 78 miesiêcy). U ¿adnego nurka nie wyst¹pi³ nowy incydent choroby. Po zabiegu pacjenci wykonali oko³o 1450 nurkowañ (pierwszy nurek oko³o 1200 nur- kowañ, drugi – 32, trzeci – 80, czwarty – 104, pi¹ty – 35). Nurkowie osi¹gali wiêksze g³êbokoœci ni¿ przed zamkniêciem PFO (pierwszy nurek 160 m, drugi – 85 m, trzeci – 55 m, czwarty – 70 m, pi¹ty – 36 m).

W

Wnniioosskkii:: Przezskórne zamkniêcie PFO jest skuteczn¹ metod¹ zapobiegania nowym incydentom DCI u nurków przestrze- gaj¹cych zasad bezpiecznego nurkowania.

S

S³³oowwaa kklluucczzoowwee:: choroba dekompresyjna, nurkowanie, przezskórne zamkniêcie PFO

A b s t r a c t

B

Baacckkggrroouunndd:: Patent foramen ovale (PFO) has been associated with increased risk of cerebral neurological decompression illness (DCI). Percutaneous PFO closure in divers with “unexplained” neurological DCI seems to prevent recurrence of such complication, but evidence supporting this strategy is very limited.

A

Aiimm:: Does percutaneous PFO closure prevent the recurrence of cerebral neurological decompression illness in divers?

M

Meetthhooddss:: Five divers with cerebral neurological decompression illness, who underwent percutaneous PFO closure, were observed. Two were professional divers. All divers fulfilled safe diving profiles both before and after the procedure.

PFO closure was performed under general anesthesia with transoesophageal echocardiography monitoring. Data regarding diving profile after PFO closure were collected during direct interview with patients.

R

Reessuullttss:: Median follow-up was 22 months (minimum 6 months, maximum 78 months). During this period none of the divers experienced neurological decompression illness. A total number of about 1450 dives was performed (first diver about 1200 dives, second – 32, third – 80, fourth – 104, and fifth – 35). All patients achieved greater maximum diving depths than before PFO closure (first diver 160 m, second – 85 m, third – 55 m, fourth – 70 m, and fifth – 36 m).

(2)

W Wssttêêpp

Jednym z najpowa¿niejszych powik³añ nurkowania jest neurologiczna choroba dekompresyjna (ang. neurological decompression illness – DCI) [1]. Wœród czynników pre- dysponuj¹cych do jej wyst¹pienia wa¿n¹ rolê odgrywa obecnoœæ dro¿nego otworu owalnego (ang. patent fora- men ovale – PFO) [2]. Szczególne znaczenie przypisuje siê mu, gdy incydent neurologiczny wyst¹pi³ mimo przestrzegania prawid³owego profilu nurkowania. Dotychczas nie ustalono formalnych zasad postêpowania z nurkami, u któ- rych po incydencie neurologicznej DCI stwierdzono obec- noœæ PFO. Takim osobom zaleca siê znaczne ogranicze- nia w nurkowaniu (co dla wielu jest nie do zaakceptowania) lub proponuje zabieg przezskórnego zamkniêcia otworu [3, 4]. Ta druga strategia wydaje siê atrakcyjn¹ alterna- tyw¹, ale dowody na jej skutecznoœæ s¹ ograniczone [5, 6]. Przeprowadziliœmy obserwacjê 5 nurków z wywiadem neurologicznej DCI, którzy powrócili do aktywnego nurkowania po przezskórnym zamkniêciu PFO.

M

Maatteerriiaa³³ ii m meettooddyy Charakterystyka chorych

Spoœród 133 pacjentów, u których od 1999 roku wykonano w naszym oœrodku zabieg zamkniêcia PFO, 5 by-

³o aktywnymi nurkami po incydencie neurologicznej DCI, mimo zachowania regu³ bezpiecznego nurkowania [7].

Kwalifikuj¹c pacjentów do zabiegu, za przyczynê incyden- tu uznaliœmy arterializacjê pêcherzyków ¿ylnych przez PFO.

Zabiegi przeprowadzano kolejno w lipcu 2001, paŸdzier- niku 2005, marcu 2006 i dwa w lipcu 2007 roku. Pierw- szy i czwarty pacjent to nurkowie zawodowi, pozostali to zaawansowani, wytrenowani nurkowie, którzy wykonuj¹ równie¿ nurkowania wymagaj¹ce dekompresji. Zamkniê- cie PFO u nurków zawodowych umo¿liwia³o im powrót do aktywnego ¿ycia zawodowego, pozostali pacjenci by- li na tyle mocno zwi¹zani z nurkowaniem, ¿e odmawiali jego zaprzestania i zg³aszali usiln¹ chêæ zamkniêcia PFO metod¹ przezskórn¹. Wszyscy wyrazili œwiadom¹ zgodê na wykonanie zabiegu.

Ka¿dy z pacjentów przestrzega³ zasad bezpiecznego nurkowania. U ¿adnego nie stwierdzono choroby uk³adu sercowo-naczyniowego ani uk³adu oddechowego. ¯a- den nie pali³ tytoniu. Wszyscy przystêpowali do nurkowania w dobrej kondycji fizycznej. Przebieg nurkowania by³ planowany. Do obliczania sposobu dekompresji u¿ywa- no komputera nurkowego.

Pacjenci zostali skierowani do naszego oœrodka po epizodach neurologicznych wystêpuj¹cych bezpoœred-

nio po nurkowaniu i po stwierdzeniu PFO. Nie ustalono

¿adnego innego czynnika mog¹cego mieæ zwi¹zek z in- cydentem neurologicznym.

U pierwszego pacjenta, 34-letniego mê¿czyzny, tu¿

po nurkowaniu wyst¹pi³ stan bliski omdleniu, zaburzenia równowagi, drêtwienie koñczyn, silny ból g³owy oraz ucisk w klatce piersiowej. U pacjenta zastosowano rekompre- sjê lecznicz¹.

Druga osoba, 37-letnia kobieta, bezpoœrednio po nurkowaniu przeby³a incydent silnego niepokoju, zdezorien- towania, zaburzenia orientacji z towarzysz¹c¹ dusznoœci¹.

Objawy ust¹pi³y samoistnie.

Trzeci pacjent, 36-letni mê¿czyzna, zosta³ skierowany do kliniki po dwukrotnej utracie przytomnoœci w ci¹gu kil- kudziesiêciu minut po nurkowaniu w 2004 i w 2005 roku.

Utraty przytomnoœci by³y poprzedzone objawami wegeta- tywnymi, „lunetowym” widzeniem, wra¿eniem os³abienia ca³ego cia³a, które rozpoczê³y siê zaraz po wynurzeniu.

Objawy ust¹pi³y samoistnie. W tomografii komputerowej g³owy nie stwierdzono zmian.

U czwartego nurka, 33-letniego mê¿czyzny, bezpo- œrednio po wynurzeniu wyst¹pi³ niedow³ad lewej koñczy- ny górnej i dolnej, os³abienie, uczucie zimna i ból g³owy, nierównoœæ Ÿrenic. U pacjenta zastosowano rekompresjê lecznicz¹. W tomografii komputerowej g³owy nie stwierdzono nieprawid³owoœci.

Pi¹ty pacjent odczuwa³ silne bóle g³owy, nudnoœci oraz zaburzenia równowagi, które rozpoczê³y siê kilkanaœcie minut po nurkowaniu. Objawom towarzyszy³ ból i zaczer- wienienie lewego barku. U chorego zastosowano rekom- presjê lecznicz¹.

Kwalifikacja do zabiegu

Przed kwalifikacj¹ do procedury u ka¿dego pacjenta wykonano badanie echokardiograficzne przezprze³ykowe (TEE) z kontrastem. Jako kontrast zastosowano wstrz¹œniê- t¹ sól fizjologiczn¹ (wstrz¹œniêcie spowodowa³o powstanie w niej pêcherzyków powietrza). Do badania u¿yto apara- tu Sonos 2500 oraz Vivid I z g³owic¹ wielop³aszczyznow¹, uzyskano standardowe projekcje. Badanie wykonano w spo- czynku oraz po próbie Valsalvy. Ujawniono przechodzenie pêcherzyków powietrza miêdzy blaszkami PFO z prawego do lewego przedsionka u wszystkich pacjentów (ryc. 1.).

Przeciek przez przegrodê miêdzyprzedsionkow¹ by³ weryfi- kowany jeszcze raz tu¿ przed zamkniêciem otworu. Kon- trast podawano przez cewnik do ¿y³y g³ównej dolnej, sk¹d wraz ze strumieniem krwi, kierowany dalej przez zastawkê Eustachiusza, trafia³ bezpoœrednio na przegrodê miêdzy- przedsionkow¹. Próbê Valsalvy przeprowadzano poprzez wype³nienie p³uc pacjenta powietrzem za pomoc¹ worka C

Coonncclluussiioonnss:: Percutaneous PFO closure prevents recurrence of cerebral neurological decompression illness among divers, who keep rules of good diving practice.

K

Keeyy wwoorrddss:: decompression illness, diving, transcatheter PFO closure

(3)

Ambu. U wszystkich pacjentów stwierdzono du¿y przeciek prawo-lewy z przechodzeniem ponad 20 pêcherzyków powietrza do lewego przedsionka [3].

Opis zabiegu

Zabiegi zamkniêcia PFO wykonano w znieczuleniu ogól- nym pod kontrol¹ TEE. U¿yto dostêpu od prawej ¿y³y udo- wej. Urz¹dzenie do zamykania (okluder) nakrêcono na pro- wadnik, a nastêpnie wprowadzono do d³ugiej koszulki naczyniowej, której koniec znajdowa³ siê w lewym przedsionku (ryc. 2A). Okluder przesuwano do momentu wysu- niêcia siê z koszulki kr¹¿ka lewoprzedsionkowego. Nastêp- nie ca³oœæ podci¹gano, aby kr¹¿ek lewoprzedsionkowy opar³ siê o przegrodê miêdzyprzedsionkow¹ (ryc. 2B). W tej po- zycji wycofywano koszulkê, co powodowa³o uwolnienie kr¹¿- ka prawoprzedsionkowego (ryc. 2C). Nastêpnie w badaniu echokardiograficznym sprawdzano dok³adnie pozycjê im- plantu wobec przegrody i struktur s¹siaduj¹cych. Urz¹dzenie odczepiono przez odkrêcenie prowadnika (ryc. 2D).

U czterech pacjentów do zamkniêcia otworu u¿yto za- pinki Amplatza PFO 25 Occluder (AGA Medical Corpo- ration, Golden Valley, Stany Zjednoczone), u pi¹tego, ze wzglêdu na du¿y rozmiar otworu – Cardia PFO 30 (Car- dia Inc., Stany Zjednoczone) (ryc. 3.). Po zabiegu chorzy przez 6 miesiêcy przyjmowali kwas acetylosalicylowy, przez pierwsze 3 miesi¹ce dodatkowo pochodn¹ tienopirydy- ny. Przez 12 miesiêcy zalecono profilaktykê infekcyjnego zapalenia wsierdzia.

Po zabiegu dwukrotnie wykonano badanie echokardiograficzne, w którym stwierdzono prawid³ow¹ lokaliza- cjê okludera i brak przecieku przez przegrodê miêdzy- przedsionkow¹.

W Wyynniikkii

Nie by³o powik³añ oko³ozabiegowych.

Dane dotycz¹ce profilu i przebiegu nurkowañ po zabiegu zebrano w styczniu 2008 roku podczas osobiste- go kontaktu z chorymi.

Mediana obserwacji wynios³a 22 miesi¹ce, dla po- szczególnych pacjentów, odpowiednio, 6 i pó³ roku, 2 lata i 3 miesiace,1 rok i 10 miesiêcy oraz 6 miesiêcy i 6 miesiêcy. Wszyscy pacjenci powrócili do aktywnego nurkowania po 4–6 tygodni od zamkniêcia PFO. U ¿adnego nie powtórzy³ siê incydent neurologiczny. Dodatkowo, trzeci i pi¹ty pacjent zg³osili ust¹pienie bólów g³owy, któ- re wystêpowa³y czêsto przed zamkniêciem PFO. Wszyscy RRyycc.. 11.. Badanie echokardiograficzne przezprze³ykowe. W trakcie próby Valsalvy

zastawka PFO odchyla siê w kierunku lewego przedsionka (ma³e strza³ki);

widoczne przechodzenie pêcherzyków kontrastu (sól fizjologiczna) z prawego do lewego przedsionka przez tunel otworu owalnego (du¿a strza³ka) LP – lewy przedsionek, PP – prawy przedsionek, ¯GG – ¿y³a g³ówna górna FFiigg.. 11.. Transoesophageal echocardiography. During Valsalva manoeuvre the flap opens into the left atrium (small arrows); saline contrast bubbles pass through PFO channel from the right into the left atrium (large arrows) LP – left atrium, PP – right atrium, ¯GG – superior vena cava

RRyycc.. 22.. Kolejne etapy implantacji okludera Amplatzer PFO widziane w obrazie radiologicznym (opis w tekœcie)

FFiigg.. 22.. Stages of Amplatzer PFO occluder implantation – radiological views

RRyycc.. 33.. Okluder PFO Amplatzer (po lewej) oraz PFO Cardia (po prawej) FFiigg.. 33.. Amplazter PFO Occluder (left) and Cardia PFO Occluder (right)

(4)

nurkowali g³êbiej ni¿ przed epizodem neurologicznym:

• pierwszy pacjent wykona³ oko³o 1200 nurkowañ, osi¹gaj¹c maksymaln¹ g³êbokoœæ 160 m;

• druga pacjentka nurkowa³a 32 razy, najg³êbiej na 85 m;

obecnie nie nurkuje z uwagi na ci¹¿ê;

• trzeci pacjent nurkowa³ 80 razy, najg³êbiej na 55 m;

• czwarty wykona³ 104 nurkowania, najg³êbiej na 70 m, przy czym niektóre nurkowania trwa³y blisko 90 min;

• pi¹ty pacjent wykona³ 35 nurkowañ, najg³êbiej na 36 m.

Wyniki zosta³y podsumowane w tab. 1.

OOm móów wiieenniiee

Nasze dane potwierdzaj¹, ¿e przezskórne zamkniêcie PFO u nurków po epizodzie mózgowej postaci neurologicznej DCI jest skuteczn¹ procedur¹ zwiêkszaj¹c¹ bez- pieczeñstwo nurka po powrocie do aktywnego nurkowania. W okresie obserwacji u ¿adnej osoby nie wyst¹pi³ nowy incydent choroby, przy czym nie ograniczy³y one nurkowania. Nale¿y zaznaczyæ, ¿e zarówno przed, jak i po zamkniê- ciu PFO profil nurkowañ by³ prawid³owy.

Powik³ania neurologiczne zwi¹zane z nurkowaniem mog¹ byæ spowodowane DCI, mózgowym têtniczym za- torem powietrznym (ang. cerebral arterial gas embolism – CAGE) oraz niepo¿¹danym efektem gazów u¿ytych do oddychania (narkoza azotowa, toksycznoœæ tlenu) [1].

Z uwagi na szerokie spektrum objawów wyró¿niono typ I oraz typ II choroby dekompresyjnej. Typ I jest wzglêdnie

³agodny, poniewa¿ powoduj¹ go pêcherzyki gazu (g³ów- nie azotu) spoza uk³adu naczyniowego, wywo³uj¹c objawy kostno-stawowe lub skórne. Typ II jest znacznie powa¿- niejszy i przyjmuje m.in. mózgow¹ lub rdzeniow¹ postaæ neurologiczn¹. Przejœcie pêcherzyków gazu do kr¹¿enia systemowego skutkuje têtniczym zatorem powietrznym i prowadzi do podobnych ubytków neurologicznych [8, 9].

Do zrozumienia mechanizmu powstawania DCI po- trzebne jest przypomnienie praw fizyki. Woda, w porów- naniu z powietrzem, charakteryzuje siê znacznie wiêksz¹ gêstoœci¹ i lepkoœci¹. Dlatego wraz ze wzrostem g³êboko- œci o ka¿de 10 m ciœnienie hydrostatyczne roœnie o 1 atm.

I tak, podczas gdy na powierzchni wody ciœnienie jest rów- ne 1 atm (wartoœæ ciœnienia atmosferycznego), na g³êboko- œci 40 m nurka otacza ju¿ ciœnienie 5 atm (suma ciœnienia atmosferycznego oraz ciœnienia hydrostatycznego). Co za tym idzie, roœnie ciœnienie parcjalne gazów u¿ytych w mieszaninie oddechowej. Zgodnie z prawem Henry’ego dochodzi do rozpuszczenia wiêkszej iloœci gazu w tkankach (wprost proporcjonalnie do jego ciœnienia parcjal- nego). Spadek ciœnienia przy wynurzaniu powoduje zmniej- szenie rozpuszczalnoœci gazu, wzrost jego objêtoœci (zgodnie z prawem Boyla) i uwolnienie w postaci pêche- rzyków. Jeœli nurek nie przestrzega zasad bezpiecznego nurkowania, liczba i wielkoœæ pêcherzyków uwolnionych w tkankach mo¿e byæ na tyle du¿a, ¿e prowadzi do roz- woju DCI [10].

Ma³e pêcherzyki gazu (azotu) powstaj¹ podczas ka¿- dego nurkowania, nawet przy przestrzeganiu zasad bezpiecznego wynurzania, ale pozostaj¹ „nieme” [11, 12].

Po przedostaniu siê do uk³adu ¿ylnego, a nastêpnie do p³uc, bez szkody dla zdrowia zostaj¹ uwolnione z wy- dychanym powietrzem. Przejœcie pêcherzyków do uk³adu têtniczego (np. przez przeciek wewn¹trzsercowy) grozi zatorem powietrznym. Sugeruje siê, ¿e jest on przyczyn¹ tzw.

niewyjaœnionej (ang. unexplained) DCI, tzn. gdy jej wyst¹- pienia nie mo¿na wyt³umaczyæ profilem wynurzania [13, 14]. Miejscem przecieku u zdrowego nurka mo¿e byæ PFO.

W przypadkach opisywanych w tej pracy uznaliœmy, ¿e to w³aœnie arterializacja pêcherzyków ¿ylnych przez PFO by³a przyczyn¹ mózgowych incydentów neurologicznej DCI.

Dro¿ny otwór owalny, niezbêdny w ¿yciu p³odowym, po- zostaje niezamkniêty u 25–30% doros³ych i z regu³y nie stanowi problemu zdrowotnego [15]. Obecnoœæ PFO stwierdzono u oko³o 75% nurków, u których po nurkowaniu wyst¹pi³y niewyjaœnione mózgowe powik³ania neurologiczne [2]. Inne badanie wykaza³o, ¿e liczba powik³añ neurologicznych oraz ognisk niedokrwiennych w mózgu (ocenia- nych za pomoc¹ rezonansu magnetycznego) by³a istotnie wiêksza wœród nurków z PFO w porównaniu z nurkami ze szczeln¹ przegrod¹ miêdzyprzedsionkow¹ [16]. Najwiêk- sza dotychczas praca, obejmuj¹ca 230 nurków potwier- dzi³a, ¿e ryzyko wyst¹pienia DCI jest blisko 5-krotnie wiêk- sze u osób z PFO i roœnie wraz z wielkoœci¹ przecieku [17].

W normalnych warunkach nie obserwuje siê przecieku prawo-lewego przez PFO. Jednak¿e po wykonywanym czêsto podczas nurkowania manewrze Valsalvy, du¿ym wysi³ku fizycznym i udziale t³oczni brzusznej, ciœnienie w prawym przedsionku jest okresowo wy¿sze ni¿ w lewym, co umo¿liwia bezpoœrednie przedostanie siê krwi ¿ylnej do kr¹¿enia têtniczego. W ten sposób pêcherzyki gazu, powstaj¹ce podczas wynurzania, omijaj¹ „filtr bezpie- czeñstwa” z³o¿ony z systemu naczyñ p³ucnych. Przywróce- nie szczelnoœci przegrody miêdzyprzedsionkowej zapobiega temu zjawisku.

Przezskórne zamkniêcie PFO znalaz³o miejsce w zapobieganiu nawrotom udaru mózgu lub przemijaj¹cych incydentów niedokrwiennych mózgu (TIA), gdy by³y one wynikiem zatoru skrzy¿owanego (paradoksalnego) [18, 19]. Choæ do tej pory brakuje badañ z randomizacj¹, wydaje siê, ¿e metoda ta zabezpiecza równie¿ przed kolejnymi incydentami mózgowymi neurologicznej DCI, gdy wyst¹pi³y one mimo przestrzegania zasad bezpiecznego nurkowania, a wiêc najprawdopodobniej w mechanizmie skrzy¿owanego zatoru powietrznego.

TTaabbeellaa 11.. Profil nurkowañ piêciu pacjentów po zamkniêciu PFO TTaabbllee 11.. Diving profiles of five patients after PFO closure

C

Chhoorryy 11 22 33 44 55

Liczba nurkowañ oko³o 1200 32 80 104 35

Maksymalna g³êbokoœæ 160 m 85 m 55 m 70 m 36 m

(5)

W 1996 roku Wilmshurst i wsp. pierwsi opisali zabieg przezskórnego zamkniêcia PFO u zawodowego nurka po incydencie neurologicznej DCI [20]. Trzy lata póŸniej ta sama grupa przedstawi³a korzyœci p³yn¹ce z zamkniê- cia PFO u 7 nurków z wywiadem neurologicznej DCI, nie podaj¹c jednak profilu nurkowañ [5]. Okres obserwacji wyniós³ 3–12 miesiêcy. W kolejnej pracy Wilmshursta u ¿adnego z 23 pacjentów nie wyst¹pi³ nawrót epizodu neurologicznego podczas ponad 2500 nurkowañ po zamkniêciu PFO [6]. Nie brakuje jednak opinii, ¿e efek- tywnoœæ takiego postêpowania nie zosta³a dostatecznie udowodniona [21]. Rozwi¹zaniem by³oby prospektywne badanie z randomizaj¹, ale jego przeprowadzanie wydaje siê ma³o prawdopodobne.

Nasze wyniki s¹ zgodne z rezultatami grupy brytyjskiej i potwierdzaj¹ skutecznoœæ przezskórnego zamkniêcia PFO w zapobieganiu kolejnym incydentom neurologicznej DCI przy przestrzeganiu zasad bezpiecznego nurkowania. W okresie 6–78 miesiêcy po zabiegu u ¿adnego nurka nie wyst¹pi³ nowy incydent neurologiczny. Oczywi- œcie, zamkniêcie PFO nie zabezpiecza ca³kowicie przed wyst¹pieniem powa¿nych epizodów DCI, w tym np.

rdzeniowej postaci neurologicznej. Jak wspomniano, przeciek przez PFO jest tylko jednym z mo¿liwych mechani- zmów prowadz¹cych do incydentów neurologicznych po nurkowaniu, a ogniska niedokrwienne w oœrodkowym uk³adzie nerwowym stwierdzono czêœciej ni¿ w grupie kon- trolnej (nienurkuj¹cej) tak¿e u nurków bez PFO [14]. Dro¿- ny otwór owalny nie oznacza równie¿ automatycznie wyst¹pienia DCI. Statystycznie dotyczy³aby ona co czwartego nurka, w rzeczywistoœci jest o wiele rzadsza [17].

W Wnniioosskkii

Podsumowuj¹c, nurkowanie staje siê coraz powszech- niejszym zajêciem, tak¿e wœród Polaków. Naszym zdaniem, nurkowie z PFO z udokumentowanym przeciekiem prawo-lewym podczas próby Valsalvy oraz wywiadem mózgo- wej postaci neurologicznej DCI, mimo prawid³owego profilu nurkowañ, jeœli chc¹ wróciæ do aktywnego nurkowania, powinni siê poddaæ zabiegowi przezskórnego zamkniêcia otworu. Osobny problem stanowi stwierdzenie PFO i przecieku prawo-lewego przed epizodem neurologicznej DCI albo jeszcze przed rozpoczêciem nurkowania. Obecnie PFO nie jest przeciwwskazaniem do uprawiania tego spor- tu, nie ma te¿ obowi¹zku wykonywania badania echokar- diograficznego. Czêœæ autorów sugeruje jednak w takim wypadku powstrzymanie siê od nurkowania, a u nurków zawodowych – rozwa¿enie profilaktycznego zamkniêcia otworu [17, 22].

OOggrraanniicczzeenniiaa

Praca ma charakter obserwacyjny, nierandomizowany.

Stosunkowo niewielka liczba pacjentów, a w wypadku

dwóch nurków okres obserwacji nieprzekraczaj¹cy roku s¹ kolejnymi ograniczeniami. Szczelnoœæ przegrody miêdzy- przedsionkowej po zabiegu zamkniêcia PFO nie by³a po- twierdzona badaniem za pomoc¹ przezczaszkowej ultra- sonorgrafii doplerowskiej (ang. transcranial doppler – TCD), umo¿liwiaj¹cej detekcjê, podanych wczeœniej do krwi ¿ylnej, pêcherzyków powietrza w naczyniach têtniczych mó- zgu (arterializacja pêcherzyków ¿ylnych przez PFO).

P

Piiœœmmiieennnniiccttwwoo

1. Wilmshurst PT. Brain damage in divers. BMJ 1997; 314: 689-690.

2. Germonpré P, Dendale P, Unger P i wsp. Patent foramen ovale and decompression sickness in sports divers. J Appl Physiol 1998; 84: 1622-1626.

3. Cartoni D, De Castro S, Valente G i wsp. Identification of professional scuba divers with patent foramen ovale at risk for decompression illness. Am J Cardiol 2004; 94: 270-273.

4. Schwerzmann M, Seiler C. Recreational scuba diving, patent foramen ovale and their associated risks. Swiss Med Wkly 2001; 131: 365-374.

5. Walsh KP, Wilmshurst PT, Morrison WL. Transcatheter closure of patent foramen ovale using the Amplatzer septal occluder to prevent recurrence of neurological decompression illness in divers.

Heart 1999; 81: 257-261.

6. Wilmshurst PT, Nightingale S, Walsh KP i wsp. Effect on migraine of closure of cardiac right-to- -left shunts to prevent recurrence of decompression illness or stroke or for haemodynamic reasons. Lancet 2000; 356: 1648-1651.

7. Demkow M, Ru¿y³³o W, Konka M i wsp. Dziesiêæ lat doœwiadczeñ z przeznaczyniowym zamyka- niem ubytków miêdzyprzedsionkowych typu drugiego. Post Kardiol Interw 2007; 3: 184-192.

8. DeGorordo A, Vallejo-Manzur F, Chanin K, Varon J. Diving emergencies. Resuscitation 2003; 59:

171-180.

9. Wilmshurst P, Bryson P. Relationship between right-to-left shunts and cutaneous decompression illness. Clin Sci (Lond) 2001; 100: 539-542.

10. Dutka AJ, Francis TJ. Pathophysiology of decompression sickness. In: Bove AA (ed.) Bove and Davis’ diving medicine. 3^rdedn. WB Saunders. Philaelphia 1997.

11.Vann RD, Thalmann ED. Decompression physiology and practice. In: Bennet PB, Elliott DH (eds.).

The physiology and medicine of diving. WB Saunders, London 1993.

12. Eckenhoff RG, Olstad CS, Carrod G. Human dose-response relationship for decompression and endogenous bubble formation. J Appl Physiol 1990; 69: 914-918.

13. Wilmshurst PT, Ellis BG, Jenkins BS. Paradoxical gas embolism in a scuba diver with an atrial septal defect. Br Med J (Clin Res Ed) 1986; 293: 1277.

14. Wilmshurst PT, Byrne JC, Webb-Peploe MM. Relation between interatrial shunts and decompression sickness in divers. Lancet 1989; 2: 1302-1306.

15. Hagen PT, Scholz DG, Edwards WD. Incidence and size of patent foramen ovale during the first 10 decades of life: an autopsy study of 965 normal hearts. Mayo Clin Proc 1984; 59: 17-20.

16. Schwerzmann M, Seiler C, Lipp E i wsp. Relation between directly detected patent foramen ovale and ischemic brain lesions in sport divers. Ann Intern Med 2001; 134: 21-24.

17. Torti SE, Billinger M, Schwerzmann M i wsp. Risk of decompression illness among 230 divers in relation to the presence and size of patent foramen ovale. Eur Heart J 2004; 25: 1014-1020.

18. Demkow M. Dro¿ny otwór owalny i nawracaj¹cy udar mózgu – czy zamkniêcie jest najlepsz¹ opcj¹? Stanowisko kardiologa interwencyjnego. Post Kardiol Interw 2006; 2: 108-110.

19. Kwieciñski H. Niedokrwienny udar mózgu u pacjenta z dro¿nym otworem owalnym (PFO): pre- wencja wtórna. Stanowisko neurologa. Post Kardiol Interw 2006; 2: 111-115.

20. Wilmshurst PT, Walsh K, Morrison L. Transcatheter occlusion of foramen ovale with a button device after neurological decompression illness in professional divers. Lancet 1996; 348: 752-53.

21. Moon RE, Bove AA. Transcatheter occlusion of patent foramen ovale: A prevention of decompression illness? Undersea Hyperb Med 2004; 31: 271-274.

22. Demkow M. Dro¿ny otwór owalny – zabiegi przeznaczyniowe. In: Braksator W, Mamcarz A, Dlu¿- niewski M (eds.). Kardiologia sportowa. Via Medica, Gdañsk 2006.