Przegląd zmian w prawie podatkowym najnowsze projekty ustaw i rozporządzeń.

(1)

01

Przegląd zmian w prawie podatkowym – najnowsze projekty

ustaw i rozporządzeń.

(2)

02

Spis treści

VAT 2

Projekty 3

1. Rozporządzenie Ministra Finansów zmieniające rozporządzenie w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień

2. Rozporządzenie zmieniające rozporządzenie w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących

Podatki dochodowe 5

Projekty 5

1. Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Pozostałe 6

Projekty 6

1. Ustawa o zmianie ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych oraz niektórych innych ustaw 2. Senacki projekt ustawy o zmianie ustawy o kredycie konsumenckim

3. Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw podatkowych w związku z działaniami wojennymi prowadzonymi na terytorium Ukrainy

4. Projekt ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych oraz ustawy o finansach publicznych

5. Projekt rozporządzenia Ministra Finansów zmieniającego rozporządzenie w sprawie informacji podatkowych

VAT

(3)

03

PROJEKTY

1. Rozporządzenie Ministra Finansów zmieniające rozporządzenie w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień

Zakres zwolnienia dotyczącego wynajmu nieruchomości na cele mieszkalne, określony w art.

43 ust. 1 pkt 36 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz.

685, z późn. zm.) – dalej: „ustawa o VAT”, o VAT – w obszarze związanym ze wspieraniem budownictwa mieszkaniowego – odnosi się jedynie do działalności prowadzonej w tym zakresie przez społeczne agencje najmu, o których mowa w art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (Dz.U. z 2019 r. poz. 2195, z późn. zm.). Zwolnienie natomiast nie obejmuje wszystkich czynności wynajmu/dzierżawy nieruchomości, jakie są podejmowane przez jednostki samorządu terytorialnego lub ich związki w ramach prowadzonej przez nie lokalnej polityki mieszkaniowej.

W przypadku najmu dokonywanego na rzecz podmiotów innych niż określone w ww. przepisie ustawy o VAT, jest on opodatkowany tym podatkiem i przy braku prawa do odliczenia podatku naliczonego należy spodziewać się przerzucania ciężaru ekonomicznego podatku VAT na ostatecznego najemcę. W praktyce powoduje to zwiększenie kosztów najmu lokali mieszkalnych obciążających najemców, którzy wykorzystują te lokale w celu zaspokojenia swoich potrzeb mieszkaniowych i utrudnia jednostkom samorządu terytorialnego prowadzenie skutecznej polityki mieszkaniowej.

Projekt przewiduje wprowadzenie zwolnienia z podatku VAT dla usług w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, świadczonych na rzecz jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, jednoosobowych spółek samorządu terytorialnego oraz samorządowych jednostek organizacyjnych – pod warunkiem, iż usługi te są wykonywane w celu dalszego wynajmu lub dzierżawy tych nieruchomości na rzecz osób fizycznych na ich własne cele mieszkaniowe.

Stan: 7.03.22 – Projekt znajduje się na etapie opiniowania.

Projektowane rozporządzenie wejdzie w życie w dniu następującym po dniu ogłoszenia.

Link

(4)

04

2. Rozporządzenie zmieniające rozporządzenie w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących

Ustawa z dnia 24 lutego 2022 r. o wsparciu gospodarstw domowych w ponoszeniu kosztów związanych ze zmianą standardu nadawania naziemnej telewizji cyfrowej (Dz. U. poz. 501) określa zasady i tryb przyznawania oraz realizacji wsparcia gospodarstw domowych w ponoszeniu kosztów związanych ze zmianą standardu nadawania naziemnej telewizji cyfrowej na DVB-T2/HEVC w postaci świadczenia na zakup odbiornika cyfrowego, które jest realizowane przy użyciu dokumentu potwierdzającego przyznanie świadczenia.

Jednym z kluczowych elementów procesu jest możliwość zawnioskowania przez obywatela o przyznanie świadczenia na zakup odbiornika cyfrowego, w tym dekodera TV. Wniosek taki będzie mógł zostać złożony w placówce pocztowej i w tej placówce będzie wydawany dokument, przy użyciu którego będzie mógł dokonać zakupu. Aby jeszcze bardziej ułatwić ten proces przewiduje się, w oparciu o przepisy wprowadzonej ustawy, możliwość zakupu odbiornika cyfrowego niezawierającego wyświetlacza obrazu (dekodera TV) bezpośrednio w placówce pocztowej. Jednak zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących – dostawa wyrobów elektronicznych podlega obligatoryjnemu obowiązkowi ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W celu ułatwienia procesu zmiany standardu nadawania naziemnej telewizji cyfrowej i wsparcia gospodarstw domowych zaproponowano możliwość zakupu odbiornika cyfrowego niezawierającego wyświetlacza obrazu (dekodera TV) bezpośrednio w placówce pocztowej. W związku z tym zaproponowano zwolnienie operatora pocztowego obowiązanego do świadczenia usług powszechnych, wybranego na podstawie art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 1041 i 2320) z obowiązku prowadzenia ewidencji dostawy tych odbiorników, dokonywanej na zasadach określonych w ustawie z dnia 24 lutego 2022 r. Kwestia zwolnień z obowiązku stosowania kas rejestrujących nie podlega harmonizacji w ramach UE.

Stan: 11.03.22 – Projekt znajduje się na etapie konsultacji publicznych.

Planuje się, że rozporządzenie wejdzie w życie z dniem ogłoszenia, z mocą od dnia 3 marca 2022 r.

Link

(5)

05

Podatki dochodowe

PROJEKTY

1. Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Projekt ustawy ma na celu przywrócenie możliwości preferencyjnego rozliczania podatku dochodowego przez osoby samotnie wychowujące dzieci tj. przywrócenie możliwości łącznego rozliczania podatku dochodowego wraz z dziećmi. Wprowadzona tzw. Polskim Ładem zmiana ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozbawiła osoby samotnie wychowujące dzieci możliwości łącznego rozliczania podatku wraz z dziećmi. W zamian za to wprowadzono możliwość odliczenia od podatku ryczałtowej jedynie kwoty 1500 złotych, która w znaczącej większości przypadków jest znacznie niższa niż dotychczasowe preferencje dla osób samotnie wychowujących dzieci. Rodzic samotnie wychowujący dziecko w nowym systemie podatkowym zapłaci wyższy podatek niż osoba rozliczająca się ze współmałżonkiem już od zarobków 4050 zł brutto miesięcznie.

Obowiązujące od 1 stycznia 2022 r. przepisy zniwelują stratę tylko dla samotnych rodziców zarabiających poniżej progu 4050 zł brutto miesięcznie. Tylko te osoby nie stracą w stosunku do osób rozliczających się ze współmałżonkiem.

Zgodnie z projektem podatnik, będący rodzicem samotnie wychowującym dziecko powinien mieć możliwość wyboru czy dokona rozliczenia podatku dochodowego wraz z dziećmi czy tez skorzysta z ulgi w wysokości 1500 zł.

Wejście w życie powyższego projektu ustawy będzie miało pozytywne skutki społeczne oraz wpływ na zapewnienie godnych warunków życia dla osób podejmujących trud samotnego wychowania dzieci. Projekt ma zasadnicze znaczenie dla osób samotnie wychowujących dzieci i ma na celu niepogarszanie ich sytuacji finansowej na skutek wprowadzonych z dniem 1 stycznia 2022 roku zmian w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skutek finansowy wejścia w życie projektowanych przepisów wyniesie około 1,5 mld zł. Przedmiot projektu jest objęty prawem Unii Europejskiej.

Stan: 23.02.22 - Skierowano do I czytania na posiedzeniu Sejmu.

Ustawa wejdzie w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Link

(6)

06

Pozostałe

PROJEKTY

1. Ustawa o zmianie ustawy o listach zastawnych i bankach hipotecznych oraz niektórych innych ustaw

Projekt dotyczy m.in. dostosowania polskiego prawa do dyrektywy Unii Europejskiej w sprawie emisji obligacji zabezpieczonych i nadzoru publicznego nad tymi obligacjami; wprowadzenia definicji listu zastawnego, odwołującego się do mechanizmu podwójnego regresu, który zapewnia inwestorom możliwość dochodzenia roszczeń zarówno w stosunku do emitentów listów zastawnych, jak i z puli aktywów stanowiących zabezpieczenie listów zastawnych; rozszerzenia zakresu informacji, które zawarte będą w warunkach emisji listów zastawnych; określenia zasady stosowania przez banki krajowe oznaczeń europejska obligacja zabezpieczona i europejska obligacja zabezpieczona (premium); ustanowienia warunków umożliwiających zakwalifikowanie instrumentów pochodnych do puli aktywów stanowiących zabezpieczenie listów zastawnych.

Projektowana ustawa ma na celu wdrożenie postanowień dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2162 z dnia 27 listopada 2019 r. w sprawie emisji obligacji zabezpieczonych i nadzoru publicznego nad obligacjami zabezpieczonymi oraz zmieniającej dyrektywę 2009/65/WE i 2014/59/UE („dyrektywa 2019/2162”), stanowiącej wraz z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2160 z dnia 27 listopada 2019 r. zmieniającym rozporządzenie (UE) 575/2013 w odniesieniu do ekspozycji w postaci obligacji zabezpieczonych („rozporządzenie 2019/2160”), część pakietu regulacyjnego dotyczącego obligacji zabezpieczonych.

Pakiet ten uwzględnia także opinie i rekomendacje Europejskiego Urzędu Nadzoru Bankowego (EUNB), który przeprowadził kompleksową analizę rozwoju sytuacji regulacyjnej w kontekście ram dotyczących obligacji zabezpieczonych w poszczególnych państwach członkowskich, zalecając ich harmonizację na poziomie UE, zgodnie z najlepszymi praktykami nadzorczymi.

Dyrektywa 2019/2162 wprowadza unijną definicję obligacji zabezpieczonej, wskazując jej cechy konstrukcyjne takie jak: mechanizm podwójnego regresu (dual recourse), który zapewnia inwestorom możliwość dochodzenia roszczeń zarówno w stosunku do emitentów obligacji zabezpieczonych, jak i z puli aktywów stanowiących zabezpieczenie obligacji zabezpieczonych, wymóg

(7)

07

posiadania wysokiej jakości aktywów oraz instrumentów pochodnych w puli aktywów stanowiących zabezpieczenie obligacji zabezpieczonych, przy czym dyrektywa zezwala także na korzystanie przez banki poszczególnych państw członkowskich UE z oznaczenia wyemitowanych obligacji jako

„europejska obligacja zabezpieczona” i „europejska obligacja zabezpieczona (premium)”.

Wprowadza także szczególne obowiązki informacyjne i sprawozdawcze dla emitentów obligacji zabezpieczonych, a ponadto szczególny nadzór publiczny nad tymi instrumentami.

Rozporządzenie 2019/2160 wprowadza wymogi dotyczące minimalnego nadzabezpieczenia (całego ustawowego, umownego lub dobrowolnego poziomu zabezpieczenia, który wykracza poza wymóg dotyczący pokrycia określony w art. 15 dyrektywy 2019/2162) i aktywów zastępczych w odniesieniu do obligacji zabezpieczonych, ustanawiając tym samym nowe wymogi, w oparciu o które obligacjom zabezpieczonym przyznaje się możliwość ich preferencyjnego ujmowania w kapitale regulacyjnym (funduszach własnych) – i przypisuje się im preferencyjną wagę ryzyka. Cechy konstrukcyjne obligacji zabezpieczonych, jak i warunki ich emisji obecnie uregulowane są głównie na poziomie krajowym, tym samym preferencyjne traktowanie przewidziane w rozporządzeniu (UE) 575/2013 przyznaje się faktycznie produktom różnego rodzaju.

W związku z tym zostało uznane za niezbędne działanie na poziomie UE, zmierzające do ustanowienia wspólnych ram dotyczących obligacji zabezpieczonych w całej Unii, aby zapewnić, by ich cechy konstrukcyjne były spójne z ich profilem ryzyka uzasadniającym unijne zasady ich preferencyjnego traktowania, a także sprzyjać rozwojowi tego segmentu rynku dłużnych papierów wartościowych. Państwa członkowskie zobowiązane są do wdrożenia postanowień dyrektywy 2019/2162 do dnia 8 lipca 2021 r.

Wobec zmian regulacyjnych dotyczących emisji listów zastawnych, stanowiących istotny element pasywny instytucji kredytowych, dokonano także przeglądu przepisów ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym, systemie gwarantowania depozytów oraz przymusowej restrukturyzacji, zwanej dalej „ustawą o BFG”, w odniesieniu do kwestii struktury bilansu, tj. aktywów i pasywów instytucji kredytowych podlegających przymusowej restrukturyzacji oraz ich wzajemnych relacji w momencie wszczęcia przymusowej restrukturyzacji.

W związku z tym dostrzeżono konieczność doprecyzowania przepisów wdrażających art. 109 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającej ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji oraz uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zwanej dalej ,,dyrektywą BRRD”.

(8)

08

Celem projektowanych zmian w tym zakresie jest zapewnienie spójności systemowej, uporządkowania i zgodności z prawem UE przepisów odnoszących się do strony pasywnej bilansu instytucji kredytowej, co może okazać się szczególnie istotne z punktu widzenia rozwoju rynku dłużnych papierów wartościowych, takich jak listy zastawne. Rozwojowi rynku dłużnych papierów wartościowych ma w szczególności służyć wdrożenie dyrektywy 2019/2162, a ta z kolei wpłynie na zmianę w strukturze bilansu instytucji kredytowych.

Ponadto, w ustawie o BFG sformułowano podstawy prawne, w oparciu o które możliwe będzie bezpośrednie przekazanie przez Bankowy Fundusz Gwarancyjny informacji stanowiących tajemnicę zawodową, o której mowa w art. 320 ust. 1 ustawy o BFG, na żądanie Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej lub Prezesa Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej w celu wykonywania zastępstwa Rzeczypospolitej Polskiej lub Skarbu Państwa, o którym mowa w ustawie z dnia 15 grudnia 2016 r. o Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2020 r. poz. 762 i 2320). Zakres udostępnianych informacji będzie jednak ograniczony jedynie do tego, co będzie niezbędne dla prawidłowej ochrony praw i interesów Rzeczypospolitej Polskiej lub Skarbu Państwa

Stan: 10.03.22 - Ustawę skierowano do Komisji Budżetu i Finansów Publicznych.

Planowane wykonanie przepisów ustawy nastąpi z dniem jej wejścia w życie.

Link

2. Senacki projekt ustawy o zmianie ustawy o kredycie konsumenckim

Projekt dotyczy ograniczenia obciążeń konsumentów związanych z zawieranymi umowami pożyczek i kredytów konsumenckich poprzez obniżenie maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego

Projekt ustawy wychodzi naprzeciw szczególnym potrzebom klientów instytucji udzielających pożyczek konsumenckich. Zmierza do ograniczenia obciążeń konsumentów związanych z zawieranymi umowami pożyczek i kredytów konsumenckich poprzez obniżenie maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego.

Na mocy ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (nowelizującej ustawę z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem

(9)

09

COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych – tzw. specustawę koronowirusową) ustawodawca zdecydował się na istotne ograniczenie opłat ponoszonych przez konsumentów zawierających umowy o kredyt konsumencki. Ściśle określono jednak ramy czasowe obowiązywania dodanych do specustawy koronawirusowej przepisów art. 8d–8f. Początkowo termin utraty mocy obowiązującej przepisów obniżających pozaodsetkowe koszty kredytów konsumenckich został wyznaczony na dzień 8 marca 2021 r., a ostatecznie termin ten wydłużono do końca czerwca 2021 r. W związku z powyższym obecnie ponownie obowiązują mniej korzystne dla konsumentów przepisy art. 36a i art. 36c ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

Maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu została ustalona w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim na bardzo wysokim poziomie. Zgodnie z tym przepisem pozaodsetkowe koszty kredytu w skali jednego roku mogą sięgać nawet 55% całkowitej kwoty kredytu. Należy uwzględnić, że pożyczkodawca może nadto żądać odsetek, których wysokość może sięgać prawie 10% kwoty pożyczki.

Ustalenie na tak wysokim poziomie górnej granicy kosztów pożyczek prowadzi do nieuzasadnionego uprzywilejowania instytucji pożyczkowych i jest dla nich źródłem wysokich zysków. Wiele tego rodzaju instytucji uchodzi za podmioty wykorzystujące przymusowe położenie lub łatwowierność osób w trudnej sytuacji materialnej, w tym również osób starszych i niedołężnych. Wspomniane pozaodsetkowe koszty kredytu są, w ocenie projektodawców, wygórowane, często nieadekwatne do czynności za jakie zostały naliczone. Potwierdzają to również sądy rozpoznające sprawy o zapłatę dotyczące pożyczek gotówkowych.

Trudna sytuacja ekonomiczna wielu rodzin oraz utrata źródeł dochodu skutkują koniecznością zaciągania pożyczek lub kredytów w celu ratowania domowych budżetów. Rolą państwa jest natomiast ochrona najsłabszych obywateli przed skutkami lichwy. Obniżenie maksymalnych pozaodsetkowych kosztów kredytów to działanie ze wszech miar uzasadnione, nie tylko ze względu na obecną trudną sytuację na rynku pracy, ale także z uwagi na obiektywnie zawyżoną wysokość górnego pułapu pozaodsetkowych kosztów kredytów konsumenckich. Państwo powinno gwarantować skuteczną ochronę obywateli przed wykorzystaniem ich trudnego położenia w celu osiągania nieuzasadnionych zysków przez przedsiębiorców udzielających pożyczek.

Obniżenie maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu nie będzie, w ocenie projektodawców, nadmiernym obciążeniem dla instytucji pożyczkowych, które i tak osiągają wysokie zyski z tytułu odsetek od udzielanych kredytów konsumenckich. Należy przy tym podkreślić, że branża pożyczkowa nie odczuje negatywnych skutków trwającego aktualnie kryzysu gospodarczego, a wręcz kryzys ten może wpłynąć na zwiększenie popytu na usługi instytucji pożyczkowych z uwagi na pogorszenie sytuacji materialnej społeczeństwa.

(10)

10

Mając na uwadze powyższe, w projekcie (art. 36a ust. 1) przewidziano, że maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu dla kredytów o okresie spłaty dłuższym niż 90 dni obliczana będzie według wzoru: MPKK ≤ (K×10%)+(K×n/R×5%), w którym poszczególne symbole oznaczać będą:

MPKK – maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, K – całkowitą kwotę kredytu,

n – okres spłaty wyrażony w dniach, R – liczbę dni w roku.

Natomiast maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu dla kredytów o okresie spłaty nieprzekraczającym 90 dni obliczana będzie według wzoru: MPKK ≤ K×5%, w którym symbol MPKK oznaczać będzie maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, a symbol K – całkowitą kwotę kredytu (art. 36a ust. 2).

Zaproponowano ponadto regulację, w myśl której pozaodsetkowe koszty kredytu nie mogą być wyższe od 45% całkowitej kwoty kredytu (art. 36a ust. 3). W aktualnie obowiązującym stanie prawnym limit pozaodsetkowych kosztów kredytu w całym okresie kredytowania wynosi 100% kwoty kredytu.

Projektodawcy dostrzegli również konieczność modyfikacji art. 36c ustawy o kredycie konsumenckim. Jest to przepis, który w założeniu ma chronić konsumenta przed popadnięciem w tzw.

spiralę długów, w szczególności spowodowaną zaciąganiem kolejnej pożyczki zanim dojdzie do spłaty poprzedniej, co mogłoby powodować drastyczne zwiększenie obciążeń konsumenta. Przepis art. 36c przewiduje, że w razie zaciągnięcia kolejnego kredytu całkowitą kwotę kredytu, dla celów ustalenia maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu, stanowi kwota pierwszego z kredytów, przy czym warunkiem jest to, aby kolejnej pożyczki udzielił ten sam podmiot. Przepis art. 36c niezasadnie zawęża działanie wskazanej powyżej zasady do sytuacji, w której kolejny kredyt jest zaciągany w tej samej instytucji pożyczkowej. W ocenie projektodawców zasadne jest wprowadzenie do ustawy o kredycie konsumenckim rozwiązania analogicznego do przewidzianego w przepisie art. 8e specustawy z dnia 2 marca 2020 r., obowiązującego przed dniem 30 czerwca 2021 r. Przepis ten przewidywał, że również w przypadku udzielenia kolejnej pożyczki przez podmiot powiązany z kredytodawcą, całkowitą kwotą kredytu, dla celów ustalenia maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu, jest kwota pierwszego z kredytów. W ocenie projektodawców, konsumentów należy chronić przed popadnięciem w spiralę długów bez względu na sytuację epidemiczną w kraju.

Jednocześnie w celu zapewnienia większej czytelności i przejrzystości przepisów zdecydowano się na uzupełnienie słowniczka do ustawy o kredycie konsumenckim o definicję określenia „podmiot

(11)

11

powiązany” (art. 1 pkt 1 projektu). W przepisie intertemporalnym (art. 2 projektu) przesądzono, że zmodyfikowane regulacje art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim nie znajdą zastosowania w odniesieniu do umów o kredyt konsumencki zawartych przed dniem wejścia ustawy w życie.

W projekcie ustawy przewidziano 30-dniowy okres vacatio legis. Oczekiwane skutki społeczne, gospodarcze i finansowe projektowanej ustawy zostały przedstawione w Ocenie Skutków Regulacji.

Nadesłane w ramach konsultacji opinie i uwagi są zamieszczone na senackiej stronie internetowej. Wyniki konsultacji przedstawiono w Ocenie Skutków Regulacji. Projekt ustawy jest zgodny z prawem Unii Europejskiej.

Stan: 1.03.22 - Skierowano do I czytania w Komisji Finansów Publicznych oraz Komisji Sprawiedliwości i Praw Człowieka.

Link

3. Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw podatkowych w związku z działaniami wojennymi prowadzonymi na terytorium Ukrainy

Projekt ustawy wprowadzający zmiany m.in. w podatkach PIT oraz CIT (w odniesieniu m. in. do obywateli Ukrainy i Białorusi) zakłada ustanowienie epizodycznych regulacji podatkowych mających przeciwdziałać skutkom agresji zbrojnej Federacji Rosyjskiej na Ukrainę.

1. Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw podatkowych w związku z działaniami wojennymi prowadzonymi na terytorium Ukrainy, określany dalej jako „projektowana ustawa”, zmierza do ustanowienia epizodycznych regulacji mających stanowić podatkowy bodziec do wspierania wszelkich inicjatyw związanych z przeciwdziałaniem skutkom agresji zbrojnej Federacji Rosyjskiej wobec Ukrainy.

2. Projektowana ustawa – poprzez nowelizację ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (określanej dalej jako „ustawa o PIT”), ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (określanej dalej jako „ustawa o CIT”) oraz ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (określanej dalej jako „ustawa o ryczałcie”) – przewiduje zatem:

1) rozszerzenie zakresu podmiotowego beneficjentów tzw. ulgi na powrót o podatnika będącego obywatelem Ukrainy lub Republiki Białorusi, który w okresie od dnia 24 lutego 2022 r. do dnia 31 grudnia 2022 r. przeniósł miejsce zamieszkania z terytorium Ukrainy lub Republiki Białorusi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z działaniami wojennymi prowadzonymi na terytorium Ukrainy – ulga

(12)

12

ta obejmować ma przychody do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 85 528 zł, osiągnięte z tytułu stosunku pracy, stosunku służbowego, pracy nakładczej, spółdzielczego stosunku pracy oraz umów zlecenia, o których mowa w art. 13 pkt 8, w czterech kolejno po sobie następujących latach podatkowych, licząc od roku 2022 (dodawany art. 52ze ustawy o PIT);

2) rozszerzenie zakresu podmiotowego beneficjentów tzw. ryczałtu od przychodów zagranicznych o podatnika będącego obywatelem Ukrainy lub Republiki Białorusi, który w okresie od dnia 24 lutego 2022 r. do dnia 31 grudnia 2022 r. przeniósł miejsce zamieszkania z terytorium Ukrainy lub Republiki Białorusi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w związku z działaniami wojennymi prowadzonymi na terytorium Ukrainy, przy jednoczesnym zliberalizowaniu wysokości płaconego ryczałtu w okresie 3 kolejnych lat podatkowych (dodawany art. 52zf ustawy o PIT);

3) ustanowienie podstaw prawnych dokonywania odliczeń podatkowych z tytułu darowizn przekazanych od dnia 24 lutego 2022 r. do dnia 31 grudnia 2022 r. na cele związane z przeciwdziałaniem skutkom działań wojennych prowadzonych na terytorium Ukrainy organizacjom, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, jednostkom samorządu terytorialnego oraz Rządowej Agencji Rezerw Strategicznych – w kwocie odpowiadającej 200% ich wartości (dodawane przepisy art. 52zg ustawy o PIT, art. 38y ustawy o CIT oraz art. 57i ustawy o ryczałcie);

4) odniesienie tzw. ulgi za złe długi do sytuacji, w której przedsiębiorca nie otrzymał należności pieniężnej z tytułu realizacji umowy zawartej przed dniem 24 lutego 2022 r. z podmiotem będącym rezydentem podatkowym Ukrainy, Republiki Białorusi lub Federacji Rosyjskiej, przy jednoczesnym podwyższeniu kwoty rozliczanego uszczerbku do 200% wartości wierzytelności (dodawane przepisy art. 52zh ustawy o PIT, art.

38z ustawy o CIT oraz art. 57j ustawy o ryczałcie);

5) rozszerzenie zakresu podmiotowego beneficjentów tzw. estońskiego CIT o podmiot prowadzący rzeczywistą działalność gospodarczą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, którego odpowiednio udziałowcami, akcjonariuszami lub wspólnikami są obywatele Ukrainy lub Republiki Białorusi, będący rezydentami podatkowymi odpowiednio Ukrainy lub Republiki Białorusi – jeżeli podmiot ten złoży zawiadomienie o wyborze opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek, według ustalonego wzoru, do właściwego naczelnika urzędu skarbowego w terminie określonym w ustawie o CIT, jednak nie później niż do dnia 31 grudnia 2022 r. (dodawany art. 38w ustawy o CIT).

3. Proponuje się, aby projektowana ustawa weszła w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia, z mocą od dnia 24 lutego 2022 r. (art. 4). Ważny interes państwa wymaga, aby korzystne

(13)

13

regulacje prawnopodatkowe były odnoszone do zdarzeń ściśle związanych z datą agresji zbrojnej Federacji Rosyjskiej wobec Ukrainy.

4. Oczekiwane skutki społeczne, gospodarcze i finansowe projektowanej ustawy zostaną przedstawione w ocenie skutków regulacji. 5. Projektowana ustawa jest zgodna z prawem Unii Europejskiej.

Stan: 8.03.22 - Skierowanie projektu do Komisji Ustawodawczej.

Termin na przygotowanie sprawozdania upływa 8 maja 2022 r.

Link

4. Projekt ustawy o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych oraz ustawy o finansach publicznych

W toku stosowania ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych pojawiły się liczne postulaty w dużej mierze dotyczące nowego obowiązku składania sprawozdań o praktykach płatniczych przez podmioty do tego zobowiązane (obowiązek składania sprawozdań wszedł w życie od 2020 r. i został wprowadzony ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia zatorów płatniczych).

Doświadczenia z dotychczasowego stosowania przepisów w tym zakresie pokazują, że w niektórych aspektach potrzebne jest uproszczenie tego obowiązku, jak również doprecyzowanie i dodatkowe uregulowanie niektórych kwestii w celu wyeliminowania pojawiających się wątpliwości.

Ustawą z 2019 r. wprowadzono również przepisy dot. postępowań prowadzonych przez Prezesa UOKiK w sprawie nadmiernego opóźniania ze spełnianiem świadczeń pieniężnych. Również z dotychczasowego doświadczenia z funkcjonowania tego instrumentu wynika, że konieczna jest modyfikacja niektórych rozwiązań, w celu poprawy efektywności postępowania. Poniżej przedstawiono przykładowe problemy, które wyniknęły z dotychczasowego funkcjonowania tych rozwiązań.

I. Sprawozdania o praktykach płatniczych

Zgodnie z obecnymi przepisami, obowiązkowi sprawozdawczemu podlegają m.in. wartości świadczeń z transakcji handlowych, w przypadku których w praktyce zatory płatnicze nie występują (np.

(14)

14

wartości świadczeń pieniężnych wynikających z transakcji handlowych zawieranych w zakresie działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej).

Podobna sytuacja dotyczy obowiązku raportowania wartości świadczeń przedawnionych z lat poprzednich – w tej sytuacji dłużnik jest chroniony instytucją przedawnienia i nie ma uzasadnienia, aby w sprawozdaniu wykazywać również wartości przedawnionych świadczeń z lat poprzednich. Wskazywanym problemem jest też obowiązek wykazywania w sprawozdaniu świadczeń pomiędzy spółkami w ramach jednej grupy kapitałowej, podczas gdy w rzeczywistości opóźnienia w spełnianiu świadczeń pieniężnych, generowane pomiędzy podmiotami działającymi w ramach jednej grupy kapitałowej, nie mają wpływu na rynek, ani działające na nim podmioty.

W konsekwencji, nie przyczyniają się do powstawania zatorów płatniczych. W związku z powyższym zasadne byłoby ograniczenie nadmiarowych obowiązków sprawozdawczych poprzez wyłączenie takich wartości z obowiązku raportowania. Ponadto, przedsiębiorcy zobowiązani do składania sprawozdań o praktykach płatniczych wskazują, że obecny termin na przekazanie sprawozdania za dany rok (do 31 stycznia roku następnego) jest zbyt krótki, co powoduje problemy w terminowym zebraniu wszystkich danych i sporządzeniu sprawozdania, bez ryzyka zakłócenia funkcjonowania działalności gospodarczej.

Praktyka funkcjonowania dotychczasowych regulacji dotyczących obowiązku sprawozdawczego wskazała również na potrzebę doprecyzowania i uregulowania kwestii, które mogą budzić wątpliwości.

Przykładowo, wskazywanym problemem jest brak uregulowania kursu walutowego, po którym należy przeliczać wartości świadczeń pieniężnych, co ma znaczenie zarówno dla sprawozdań, jak i w postępowaniach UOKiK. W aktualnym brzmieniu ustawy brak jest przepisu pozwalającego na przewalutowanie świadczeń pieniężnych, wyrażonych w walutach obcych. W związku z powyższym kwestia ta wymaga odpowiedniego uregulowania.

Ponadto, w związku z tym, że począwszy od 2021 roku, spółki komandytowe zostały zakwalifikowane jako podatnicy podatku CIT, a obowiązek sprawozdawczy dotyczy właśnie podatników CIT, którzy osiągają najwyższe przychody, pojawiła się potrzeba uregulowania na kim ciąży obowiązek sprawozdawczy, w przypadku spółek komandytowych. Wśród postulatów pojawia się też potrzeba uregulowania kwestii składania ewentualnej korekty sprawozdania, w przypadku, gdy ujawniono błędy mające istotny wpływ na ogólny obraz praktyki płatniczej.

Dotychczasowe funkcjonowanie regulacji związanych ze sporządzaniem sprawozdania o praktykach płatniczych wykazało również, że potrzebne są zmiany, które sprawią, że sprawozdanie będzie

(15)

15

lepiej odzwierciedlać praktyki płatnicze danego podmiotu i uwzględniać fakt, że w przypadku różnego rodzaju transakcji ustawa dopuszcza różne maksymalne terminy zapłaty. Wychodząc naprzeciw zgłoszonym postulatom proponuje się zatem zmiany, które co do zasady uproszczą proces składania sprawozdań oraz wyeliminują wątpliwości interpretacyjne. Wg stanu na 19 sierpnia 2021 r. sprawozdanie o stosowanych terminach zapłaty w transakcjach handlowych za 2020 r. przedłożyło prawie 3 tys.

podmiotów (dane MRiT).

II. Postępowania w sprawie nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych

Również w zakresie postępowania w sprawie nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych istnieje potrzeba wprowadzenia zmian mających na celu zwiększenie efektywności prowadzonych postępowań przez Prezesa UOKiK oraz uelastycznienie modelu karania. Dotychczasowa praktyka tych postępowań ujawniła występowanie problemów z funkcjonowaniem modelu obliczania kary w oparciu o wzór z art. 13v ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych.

Obecnie, w przypadku stwierdzenia nadmiernego opóźnienia się ze spełnieniem świadczeń pieniężnych przez stronę postępowania Prezes UOKiK ma obowiązek nałożenia na przedsiębiorcę administracyjnej kary pieniężnej obliczanej wedle ściśle określonego i sformalizowanego wzoru określonego w art. 13v ust. 2 ustawy. Wyliczenie kary w oparciu o przedmiotowy wzór jest poprzedzone koniecznością dokonania analizy milionów transakcji handlowych, a następnie wyliczenia za każde najmniejsze opóźnienia (niezależnie od wartości wierzytelności) jednostkowej kary pieniężnej, których suma składa się na karę nakładaną na stronę postępowania.

Tym samym, postępowania prowadzone przez Prezesa UOKiK w sprawach nadmiernego opóźniania się ze spełnieniem świadczeń pieniężnych w transakcjach handlowych są czasochłonne, skomplikowane i wymagają szczególnej dokładności i precyzyjności z uwagi na zakres dokonywanej w ich trakcie analizy materiału dowodowego oraz obszerność tego materiału. Poziom skomplikowania prowadzonych postępowań wynika również ze znacznego stopnia zróżnicowania relacji gospodarczych i praktyk płatniczych przedsiębiorców. Wyżej wskazane okoliczności powodują, że dokonanie precyzyjnych ustaleń pozwalających na wydanie decyzji wymierzającej karę w oparciu o dotychczasowy model karania w sposób szybki i prawidłowy nie jest możliwy. Stopień skomplikowania prowadzonych postępowań odczuwa również strona postępowania, która jest zobowiązana do współpracy z Prezesem UOKiK.

Współpraca ta sprowadza się w znacznej mierze do przygotowania materiału dowodowego w postaci sporządzenia i przekazania Prezesowi UOKiK wykazu wszystkich transakcji handlowych z ich

(16)

16

szczegółowym opisem dla okresu objętego postępowaniem. Dodatkowo, wartość nakładanych na przedsiębiorców obecnie administracyjnych kar pieniężnych jest niska, a w konsekwencji kara nie spełnia swych funkcji, w szczególności funkcji represyjnej mającej na celu wyeliminowanie z obrotu niepożądanych zachowań przedsiębiorców oraz niejako przymuszenie ich – pod groźbą kary finansowej – do zmiany swoich praktyk płatniczych i regulowania swoich zobowiązań względem kontrahentów w sposób terminowy. Obecnie wysokość kar to w istocie wysokość należnych kontrahentom strony postępowania odsetek z tytułu opóźnienia się w spełnieniu świadczeń pieniężnych.

III. Pozostałe zmiany

Oprócz wyżej wymienionych problemów zidentyfikowano również inne, które wymagają interwencji legislacyjnej. Obecnie tylko duzi przedsiębiorcy będący dłużnikami mają obowiązek składania drugiej stronie transakcji handlowej oświadczenia o swoim statusie. Oświadczenie składa się w formie w jakiej zawierana jest transakcja handlowa, najpóźniej w momencie jej zawierania. W praktyce dochodzi do sytuacji, kiedy ich duzi kontrahenci zatajają swój status, żeby móc korzystać z odsetek ustawowych, lub po krótszym terminie – z odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych. W celu ograniczenia takich praktyk niezbędne jest dokonanie odpowiednich zmian w zakresie obowiązku składania oświadczeń o statusie przedsiębiorcy.

Obecnie uprawnienie do niedochodzenia rekompensaty z tytułu opóźnienia w płatnościach w sytuacji, gdy jej kwota jest równa świadczeniu pieniężnemu albo większa od tego świadczenia mają dysponenci części budżetowych, fundusze celowe oraz organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego. Zasadne jest, aby podobnym uprawnieniem objąć również agencje wykonawcze. Celem tej zmiany byłoby minimalizowanie sytuacji, w których koszty ponoszone na podejmowanie przez agencję wykonawczą czynności związanych z dochodzeniem rekompensaty byłyby wyższe niż wysokość dochodzonej rekompensaty (zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych wysokość rekompensaty wynosi 40, 70 lub 100 Euro). Obecnie instytucja umownego zakazu cesji wierzytelności jest nadużywana, co w efekcie może prowadzić do utraty płynności, a w konsekwencji do zatorów płatniczych. Celem zmiany jest przeciwdziałanie sytuacjom, kiedy podmiot, który nie wywiązuje się ze swoich podstawowych obowiązków umownych, jakim jest regulowanie świadczenia pieniężnego w terminie, może jednocześnie powoływać się na zastrzeżenie umowne o niedopuszczalności cesji.

Projekt ustawy ma na celu doprecyzowanie przepisów i uproszczenie obowiązku sprawozdawczego oraz poprawę efektywności postępowania w sprawie nadmiernego opóźniania ze spełnianiem świadczeń pieniężnych.

(17)

17

Najważniejsze propozycje:

1) uproszczenie obowiązku sprawozdawczego o praktykach płatniczych: − wyłączenie ze sprawozdań świadczeń z transakcji handlowych zawieranych w zakresie działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (w praktyce w tym obszarze nie występują zatory), − wyłączenie ze sprawozdań świadczeń przedawnionych - w związku z tym, że dłużnik jest chroniony instytucją przedawnienia, nie ma uzasadnienia, żeby w sprawozdaniu wykazywać również wartości przedawnionych świadczeń pieniężnych z lat poprzednich, − wyłączenie ze sprawozdań świadczeń pomiędzy spółkami w ramach jednej grupy kapitałowej, − zwolnienie z obowiązku sprawozdawczego publicznych podmiotów leczniczych i podmiotów, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (wyjaśnienie zwolnienia podmiotów leczniczych z obowiązku sprawozdawczego przedstawiono w uzasadnieniu do projektu ustawy), − zwolnienie z obowiązku sprawozdawczego spółek wchodzących w skład podatkowych grup kapitałowych, − wydłużenie terminu na złożenie sprawozdania z 31 stycznia na 30 kwietnia;

2) doprecyzowanie i uregulowanie kwestii dotyczących obowiązku sprawozdawczego o praktykach płatniczych: − uregulowanie w ustawie, że w przypadku spółek komandytowych obowiązek sprawozdawczy za spółkę ma komplementariusz prowadzący sprawy spółki, − uregulowanie kwestii składania korekty sprawozdania – proponuje się wskazać wprost w przepisie, że w przypadku, gdy ujawniono błędy mające istotny wpływ na ogólny obraz praktyk płatniczych podmiotu, sprawozdanie można skorygować (korekty będzie można dokonać poprzez złożenie nowego sprawozdania. Wymagane będzie również uzasadnienie przyczyny korekty. Poprawione sprawozdanie będzie można przesłać w aplikacji do składania sprawozdań dostępnej na stronie www.biznes.gov.pl), − wskazanie wprost w ustawie kursu walutowego, po którym należy przeliczać świadczenia spełnione/niespełnione otrzymane/nieotrzymane w walutach na potrzeby sprawozdawczości oraz postępowania w sprawie nadmiernych opóźnień, − dookreślenie z jaką dokładnością należy wykazywać wartość świadczeń i udziałów – proponuje się wskazać wprost w ustawie, że wartości w sprawozdaniu podaje się z dokładnością odpowiednio do 1 grosza i setnych części procentu,

− doprecyzowanie zasad składania pełnomocnictwa, − zmiana sposobu sprawozdawania świadczeń spełnionych i otrzymanych (wykazywanie w sprawozdaniu wartości świadczeń pieniężnych otrzymanych/spełnionych w odniesieniu do terminów umownych, a gdy termin umowny będzie niezgodny z ustawowym w odniesieniu do maksymalnego terminu ustawowego, zamiast w terminach liczonych od dnia wystawienia faktury), − zmiana sposobu raportowania wartości świadczeń pieniężnych nieotrzymanych i niespełnionych - wykazywanie z podaniem terminu opóźnienia – w ramach określonych przedziałów − określenie w ustawie terminu publikacji sprawozdań w BIP – proponuje się, aby minister

(18)

18

właściwy do spraw gospodarki publikował zbiorcze zestawienie sprawozdań corocznie w terminie do 31 lipca;

3) poprawa efektywności postępowania w sprawie nadmiernego opóźniania ze spełnianiem świadczeń pieniężnych i uelastycznienie modelu karania: − zmiana zasad karania za nadmierne opóźnianie się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych przez wprowadzenie uznaniowości Prezesa UOKiK przy wymiarze kary, wraz ze wskazaniem przesłanek/dyrektyw wymiaru kary oraz modyfikację wzoru, według którego będzie liczona maksymalna kara za nadmierne opóźnienie ze spełnianiem świadczeń pieniężnych (zaproponowana metoda obliczania kary umożliwi przyspieszenie i uproszczenie prowadzonych postępowań. Jednocześnie maksymalna wysokość wymierzanych kar nadal będzie uzależniona od wartości zatorów). Dodatkowe informacje przedstawiono w uzasadnieniu do projektu ustawy, − wprowadzenie instytucji tzw. wezwań miękkich (na wzór art. 49a ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów): Prezes UOKiK, bez wszczynania postępowania, będzie mógł wystąpić do przedsiębiorcy w sprawach z zakresu nadmiernego opóźniania się ze spełnianiem świadczeń pieniężnych (prewencja, kształtowanie świadomości oraz możliwość zmiany praktyki przedsiębiorcy bez konieczności wszczęcia postępowania, co umożliwia szybsze podejmowanie działań przez Prezesa UOKIK), − wyłączenie opóźnień w ramach grup kapitałowych z zakresu postępowań w sprawie nadmiernych opóźnień, − wprowadzenie zasad przewalutowania świadczeń pieniężnych wyrażonych w walutach obcych;

4) pozostałe zmiany: − uprawnienie do niedochodzenia rekompensaty przez agencje wykonawcze - proponuje się, aby agencje wykonawcze w rozumieniu ustawy o finansach publicznych mogły nie dochodzić rekompensaty z tytułu opóźnienia w płatnościach w sytuacji, gdy jej kwota jest równa świadczeniu pieniężnemu albo większa od tego świadczenia. Takie uprawnienie mają dysponenci części budżetowych, fundusze celowe oraz organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego, − nałożenie obowiązku składania oświadczenia o swoim statusie na wszystkich dużych przedsiębiorców - obecnie tylko duzi przedsiębiorcy będący dłużnikami mają obowiązek składania drugiej stronie transakcji handlowej oświadczenia o swoim statusie. W praktyce dochodzi do sytuacji kiedy ich duzi kontrahenci zatajają swój status, żeby móc korzystać z odsetek ustawowych, lub po krótszym terminie - z odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych. Ponadto proponuje się, aby oświadczenie było składane raz w danej relacji biznesowej, a aktualizacja byłaby wymagana w przypadku zmiany statusu - zgodnie z obowiązującymi przepisami oświadczenie składa się w przypadku każdej transakcji handlowej, − wprowadzenie nieważności zastrzeżenia umownego zakazującego wierzycielowi zbywania wierzytelności Umowny zakaz cesji wierzytelności jest szczególnie dotkliwy w relacjach asymetrycznych, w których występuje element przewagi kontraktowej. Niemniej zaproponowane rozwiązanie odnosi się również do

(19)

19

transakcji symetrycznych. Nie ma bowiem uzasadnienia, aby podmiot, który nie wywiązuje się ze swoich podstawowych obowiązków umownych, jakim jest regulowanie świadczenia pieniężnego w terminie, mógł jednocześnie powoływać się na zastrzeżenie umowne o niedopuszczalności cesji. Jednocześnie ze względu na szczególną sytuację podmiotów publicznych będących podmiotami leczniczymi, zaproponowano wyłączenie z projektowanej regulacji transakcji handlowych, w których podmioty te występują w roli dłużników. Nie jest możliwe rozwiązanie problemu za pomocą innych środków niż ścieżka legislacyjna w postaci nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych oraz ustawy o finansach publicznych.

Planuje się, że ustawa wejdzie w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Link

5. Projekt rozporządzenia Ministra Finansów zmieniającego rozporządzenie w sprawie informacji podatkowych

Nowelizacja przedmiotowego rozporządzenia ma na celu rozszerzenie katalogu informacji podatkowych przesyłanych naczelnikom urzędów skarbowych przez organy rejestrujące pojazdy o rodzaj dokumentu potwierdzającego nabycie pojazdu oraz wartość pojazdu wskazaną w dokumencie potwierdzającym nabycie pojazdu.

Projekt rozporządzenia zawiera otwarty katalog dokumentów potwierdzających nabycie pojazdu.

Wobec tego, że organy rejestrujące pojazdy nie gromadzą tych danych na potrzeby rejestracji pojazdów, nie są one przekazywane ani organom podatkowym ani zgłaszane do Centralnej Ewidencji Pojazdów, z której dane mogą być udostępniane organom podatkowym. Zakres przedmiotowy przekazywanych informacji lub udostępnianych z Centralnej Ewidencji Pojazdów jest niewystarczający dla organów podatkowych dla prowadzenia czynności sprawdzających bez udziału podatnika.

Pozyskiwanie przez naczelników urzędów skarbowych informacji o rodzaju dokumentu potwierdzającego nabycie pojazdu oraz wartości pojazdu wskazanej w dokumencie potwierdzającym nabycie pojazdu usprawni dokonywanie czynności sprawdzających bez udziału podatnika.

Proponowane rozwiązanie pozwoli na wyeliminowanie zbędnego wzywania podatników do złożenia wyjaśnień lub przedłożenia dokumentów w urzędzie skarbowym w szczególności w tych przypadkach, w których nie powstał obowiązek zapłaty podatku lub złożenia deklaracji, m.in. na podstawie

(20)

20

art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2022 r. poz.

111), gdy czynność jest opodatkowana VAT lub zwolniona od tego podatku.

Z uwagi na brak informacji odnośnie rodzaju dowodu własności pojazdu (umowa sprzedaży, umowa darowizny lub inna, prawomocne orzeczenie sądu rozstrzygające o nabyciu prawa własności), a w szczególności, czy umowa była potwierdzona fakturą VAT, niezbędne jest wzywanie podatnika do złożenia w tej sprawie wyjaśnień bądź przesłania kopii dokumentu potwierdzającego nabycie pojazdu dla stwierdzenia czy transakcja skutkowała powstaniem zobowiązania podatkowego. Informacja o wartości pojazdu usprawni badanie podstaw opodatkowania zarówno w podatku od czynności cywilnoprawnych, podatku od spadków i darowizn, VAT, jak i podatku dochodowym.

Planuje się, że przepisy rozporządzenia wejdą w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia.

Link

Nazwa Deloitte odnosi się do jednego lub kilku podmiotów Deloitte Touche Tohmatsu Limited („DTTL”), jej firm członkowskich oraz ich podmiotów powiązanych (zwanych łącznie „organizacją Deloitte”). DTTL (zwana również „Deloitte Global”), każda z jej firm członkowskich i podmiotów z nimi powiązanych są prawnie odrębnymi, niezależnymi podmiotami, które nie mogą podejmować decyzji ani zobowiązań za inne podmioty wobec osób trzecich. DTTL, każda z jej firm członkowskich i podmiotów powiązanych ponoszą odpowiedzialność wyłącznie za własne działania i zaniechania, a nie za działania i zaniechania innych firm członkowskich i podmiotów powiązanych. DTTL nie świadczy usług na rzecz klientów. Zapraszamy na stronę www.deloitte.com/pl/onas w celu uzyskania dalszych informacji. Powyższa publikacja zawiera jedynie informacje natury ogólnej. Deloitte Touche Tohmatsu Limited („DTTL”), globalna sieć jej firm członkowskich oraz jednostek z nimi powiązanych (zwanych łącznie „organizacją Deloitte”) nie świadczą za jej pośrednictwem profesjonalnych usług ani nie udzielają profesjonalnych porad. Przed podjęciem jakichkolwiek decyzji lub działań, które mogą mieć wpływ na finanse lub działalność twojej firmy, należy uzyskać poradę profesjonalną. Nie składamy żadnych oświadczeń, nie udzielamy gwarancji ani nie podejmujemy zobowiązań (jawnych ani dorozumianych), dotyczących dokładności i kompletności informacji, zawartych w niniejszej publikacji. DTTL, jej firmy członkowskie, podmioty z nimi powiązane, ich pracownicy oraz agenci nie ponoszą odpowiedzialności za straty lub szkody, wynikające bezpośrednio lub pośrednio z wykorzystania niniejszej publikacji. DTTL i jej firmy członkowskie oraz podmioty z nimi powiązane stanowią oddzielne i niezależne podmioty prawa.