Podstawy procesu

Podstawy procesu

karnego

Środki przymusu- czynności organów postępowania mające na

• Zatrzymanie

• Środki zapobiegawcze

• Poszukiwanie oskarżonego i list gończy

• List żelazny

• Kary porządkowe

• Zabezpieczenie majątkowe

Według

k.p.k.-podział

ustawowy

Podział doktrynalny

(prof. Waltoś)

• Zatrzymanie

• Środki zapobiegawcze

• Środki wymuszające spełnienie

obowiązków procesowych

• Środki wymuszające zachowanie

porządku w czasie rozprawy

• Zabezpieczenie majątkowe

Cele i Funkcje środków przymusu

procesowego

Cele: zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania, spełnienie przez uczestników postępowania karnego nałożonych nań obowiązków procesowych. Funkcje: zabezpieczająca

Należy pamiętać, że środki przymusu muszą być celowe, konieczne i

Zatrzymanie- krótkotrwałe pozbawienie wolności osoby podejrzanej lub

podejrzanego przez uprawniony organ postępowania, w celu zabezpieczenie

prawidłowego toku postępowania lub przeprowadzenia postępowania

przyspieszonego (art. 244 k.p.k.)

Policja ma prawo zatrzymać osobę podejrzaną, jeżeli istnieje uzasadnione podejrzenie, że

popełniła przestępstwo, a zachodzi obawa ucieczki lub ukrycia się tej osoby albo zatarcia

śladów przestępstwa bądź też nie można ustalić jej tożsamości albo istnieją przesłanki do

przeprowadzenia przeciwko tej osobie postępowania w trybie przyspieszonym.

Zatrzymanie

procesowe:

obywatelskie

Ujęcie

Zatrzymanie

właściwe

prokuratorskie

Zatrzymanie

• Zatrzymanie penitencjarne (art. 15 ust. 1 pkt. 2a ustawy o Policji) – jeżeli osoba pozbawiona wolności, która za

zezwoleniem organu opuściła areszt śledczy lub zakład karny i w wyznaczonym terminie do niego nie powróciła

• Zatrzymanie porządkowe (art. 15 ust. 1 pkt. 3 ustawy o Policji) - zatrzymanie osób stwarzających w sposób oczywisty

bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego albo mienia;

• zatrzymanie administracyjne (art. 40 ust. 1 i 3 ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i

przeciwdziałaniu alkoholizmowi) – dot. osób w stanie nietrzeźwości, które swoim zachowaniem daje powód do zgorszenia w miejscu publicznym, znajdują się w

okolicznościach zagrażających ich życiu lub zdrowiu albo zagrażających życiu lub zdrowiu innych osób; mogą zostać doprowadzone np. do izby wytrzeźwień aż do wytrzeźwienia, nie dłużej jednak niż 24 godziny,

Zatrzymanie

Ujęcie obywatelskie jest

możliwe, gdy fakt

popełnienia przestępstwa lub jego usiłowania jest

Prawo ujęcia przysługuje pod warunkiem, że zachodzi

przesłanka:

istnienia obawy ukrycia się tej

osoby, braku możliwości ustalenia jej tożsamości.

Osobę ujętą należy niezwłocznie przekazać Policji. Niezwłocznie, czyli tak

szybko jak to jest możliwe w odniesieniu do okoliczności

konkretnej sprawy.

Ujęcie stanowi formę pozbawienia wolności innej osoby.

Nie jest to zachowanie bezprawne, ponieważ ten kto ujmuje sprawcę

działa w ramach ustawowego uprawnienia.

Uprawnionym do ujęcia jest każda osoba fizyczna, bez względu na

obywatelstwo, wiek, stosunek do sprawcy.

Zbyt długie przetrzymywanie osoby: przestępstwo pozbawienia

wolności, o którym mowa w art. 189 k.k.

Zatrzymanie właściwe- art. 244 k.p.k.,

Jego celem jest zabezpieczenie prawidłowego toku procesu albo przeprowadzenie postępowania w

trybie przyspieszonym; lub

zastosowanie środka zapobiegawczego; lub przymusowe doprowadzenie osoby podejrzanej lub oskarżonego do organu

procesowego.

• Uzasadnionego przypuszczenia, że

zatrzymany popełnił przestępstwo;

• Obawy ucieczki lub ukrycia się osoby

podejrzanej albo zatarcia śladów

przestępstwa, bądź też braku możliwości

ustalenia jej tożsamości;

• Istnienia przesłanek do przeprowadzenia

przeciwko osobie podejrzanej

postępowania w trybie przyspieszonym.

Przesłanki

zatrzymania

Art. 244. § 1. Policja ma prawo zatrzymać osobę podejrzaną, jeżeli istnieje uzasadnione

przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo, a zachodzi obawa ucieczki lub ukrycia

się tej osoby albo zatarcia śladów przestępstwa bądź też nie można ustalić jej

tożsamości albo istnieją przesłanki do przeprowadzenia przeciwko tej osobie

postępowania w trybie przyspieszonym.

§ 1a. Policja ma prawo zatrzymać osobę podejrzaną, jeżeli istnieje uzasadnione

przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby

wspólnie zamieszkującej, a zachodzi obawa, że ponownie popełni przestępstwo z

użyciem przemocy wobec tej osoby, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa

grozi.

§ 1b. Policja zatrzymuje osobę podejrzaną, jeśli przestępstwo, o którym mowa w § 1a,

zostało popełnione przy użyciu broni palnej, noża lub innego niebezpiecznego

przedmiotu, a zachodzi obawa, że ponownie popełni ona przestępstwo z użyciem

Natychmiast po

zatrzymaniu organ, który tego dokonał obowiązany

jest do poinformowania zatrzymanego o:

przyczynach

zatrzymania i przysługujących mu prawach, w tym o prawie

do skorzystania z pomocy adwokata lub

radcy prawnego,

prawie do skorzystania z

bezpłatnej pomocy tłumacza, jeżeli

zatrzymany nie włada w wystarczającym stopniu

prawie do złożenia oświadczenia i odmowy złożenia oświadczenia, prawie do otrzymania odpisu protokołu zatrzymania, prawie do niezwłocznego nawiązania w dostępnej formie kontaktu z adwokatem

lub radcą prawnym, a także do bezpośredniej z

nimi rozmowy,

Pouczenie o obowiązku natychmiastowego zwolnienia, gdy ustaną przyczyny

zatrzymania, a także, jeżeli w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania, osoba podejrzana nie zostanie przekazana do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem o zastosowanie

tymczasowego aresztowania, a także, jeżeli w ciągu 24 godzin od przekazania jej do

dyspozycji sądu nie doręczono jej postanowienia o zastosowaniu wobec niej tymczasowego aresztowania albo na polecenie sądu lub prokuratora (art. 248 k.p.k.)

Art. 244 § 2 k.p.k.→ obowiązkiem organu, który dokonał zatrzymania jest wysłuchanie zatrzymanej osoby podejrzanej. Ma ono na celu umożliwienie zatrzymanemu wskazania

okoliczności, które mogą przemawiać za jego zwolnieniem.

Zatrzymanemu na jego żądanie należy

niezwłocznie umożliwić nawiązanie

w dostępnej formie kontaktu z adwokatem

lub radcą prawnym, a także bezpośrednią z nimi rozmowę. W wyjątkowych wypadkach, uzasadnionych szczególnymi okolicznościami, zatrzymujący może

Na żądanie zatrzymanego Policja lub inny organ dokonujący zatrzymania obowiązany jest bezzwłocznie

zawiadomić o zatrzymaniu osobę najbliższą dla zatrzymanego, przy czym może to być osoba wskazana

przez zatrzymanego.

Może także żądać, aby o zatrzymaniu zawiadomiono

pracodawcę, szkołę lub uczelnię, natomiast zatrzymany żołnierz – jego dowódcę, a w wypadku,

•

Na zatrzymanie przysługuje zażalenie do

sądu rejonowego miejsca zatrzymania lub

prowadzenia postępowania, w którym

może domagać się zbadania zasadności,

legalności oraz prawidłowości zatrzymania.

•

Art. 247 k.p.k.- zatrzymanie prokuratorskie środek polegający na

przymusowym doprowadzeniu osoby podejrzanej lub podejrzanego do wykonania

ściśle określonych czynności procesowych.

•

Art. 247. § 1. Prokurator może zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie osoby

podejrzanej albo podejrzanego, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że:

1)

nie stawią się na wezwanie w celu przeprowadzenia z ich udziałem czynności, o których mowa w

art. 313 § 1 lub art. 314, albo badań lub czynności o których mowa w art. 74 § 2 lub 3;

2)

mogą w inny bezprawny sposób utrudniać postępowanie.

§ 2. Zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie, o którym mowa w § 1, może także nastąpić, gdy

zachodzi potrzeba niezwłocznego zastosowania środka zapobiegawczego.

Zatrzymanego należy natychmiast zwolnić, gdy ustanie przyczyna zatrzymania, a także jeżeli w ciągu

48 godzin od chwili zatrzymania nie zostanie on przekazany do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem

o zastosowanie TA

Zatrzymanego należy zwolnić, jeżeli w ciągu 24 godzin od przekazania go do dyspozycji sądu

nie doręczono mu postanowienia o zastosowaniu TA

Ponowne zatrzymanie osoby podejrzanej na podstawie tych samych faktów i dowodów jest

Środki zapobiegawcze to środki przymusu stosowane wobec

oskarżonego dla zabezpieczenia prawidłowego toku

postępowania lub wyjątkowo także w celu zapobiegnięcia

popełnieniu przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa.

Środki zapobiegawcze stosuje się wyłącznie względem

podejrzanego lub oskarżonego

Środki zapobiegawcze

IZOLACYJNE

• tymczasowe aresztowanie

NIEIZOLACYJNE

• dozór policji • poręczenie

• dozór warunkowy policji

• nakaz opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym

• zawieszenie w wykonywaniu czynności służbowych lub wykonywaniu zawodu lub ubiegania się o zamówienia publiczne

•

Środki zapobiegawcze są czynnościami celowymi. Mogą być dokonane

wyłącznie dla realizacji celów określonych w ustawie. Niedopuszczalne jest

stosowanie środków zapobiegawczych dla realizacji innych celów.

Art. 249. § 1. Środki zapobiegawcze można stosować w celu zabezpieczenia

prawidłowego toku postępowania, a wyjątkowo także w celu zapobiegnięcia

popełnieniu przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa; można je

stosować tylko wtedy, gdy zebrane dowody wskazują na duże

prawdopodobieństwo, że oskarżony popełnił przestępstwo.

§ 2. W postępowaniu przygotowawczym można stosować środki zapobiegawcze

tylko względem osoby, wobec której wydano postanowienie o przedstawieniu

zarzutów.

• zabezpieczenia prawidłowego toku

postępowania karnego (cel zasadniczy),

• zapobiegnięcia popełnieniu przez

oskarżonego (podejrzanego) nowego,

ciężkiego przestępstwa (cel

akcesoryjny).

Zgodnie z art.

249§1k.p.k., środki

zapobiegawcze mogą

być stosowane

wyłącznie dla

realizacji dwóch

celów.

Środki zapobiegawcze spełniają dwie funkcje:

Zasadniczą (funkcje procesowe)- środki

zapobiegawcze zabezpieczają (chronią)

postępowanie karne przed bezprawnym jego

utrudnianiem (funkcja zabezpieczająca), a zarazem uniemożliwiają bezprawny wpływ na prawidłowy tok postępowania (funkcja prewencyjna). Akcesoryjną (funkcje pozaprocesowe) -funkcja ochronna, mająca na celu zapobiegnięcie popełnieniu przez oskarżonego nowego ciężkiego przestępstwa.

Organy uprawnione do stosowania

środków zapobiegawczych:

• Sąd

• Prokurator

Do stosowania

tymczasowego aresztowania

jest wyłącznie sąd (art. 250

§ 1 k.p.k.)

Sąd jest funkcjonalnie właściwy do stosowania każdego środka

zapobiegawczego na każdym etapie postępowania karnego, aż do chwili

rozpoczęcia wykonania kary.

Prokurator jest właściwy do stosowania środków zapobiegawczych innych

niż tymczasowe aresztowanie jedynie w postępowaniu

przygotowawczym.

W postępowaniu przygotowawczym tymczasowe aresztowanie stosuje sąd

rejonowy, w którego okręgu prowadzi się postępowanie, a w wypadkach

niecierpiących zwłoki także inny sąd rejonowy; stosuje je na wniosek

prokuratora.

Przesłanki stosowania środków

zapobiegawczych:

• przesłanka ogólna→ duże prawdopodobieństwo

popełnienia czynu (art. 249 k.p.k.)

• przesłanki szczególne- art. 258 k.p.k. ( np. obawa, że

będzie skłaniać do fałszywych zeznań)

§ 1. Tymczasowe aresztowanie i pozostałe środki zapobiegawcze można stosować, jeżeli zachodzi:

1) uzasadniona obawa ucieczki lub ukrycia się oskarżonego, zwłaszcza wtedy, gdy nie można ustalić jego tożsamości albo nie ma on w kraju stałego miejsca pobytu;

2) uzasadniona obawa, że oskarżony będzie nakłaniał do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie karne.

§ 2. Jeżeli oskarżonemu zarzuca się popełnienie zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, albo gdy sąd pierwszej instancji skazał go na karę pozbawienia wolności nie niższą niż 3 lata, potrzeba zastosowania tymczasowego aresztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania może być uzasadniona grożącą oskarżonemu surową karą.

§ 3. Środek zapobiegawczy można wyjątkowo zastosować także wtedy, gdy zachodzi

uzasadniona obawa, że oskarżony, któremu zarzucono popełnienie zbrodni lub umyślnego

występku, popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa groził.

tymczasowe aresztowanie powinno być stosowane w ostateczności, jako ultima ratio, gdy

za pomocą innych środków zapobiegawczych nie będzie

możliwie zabezpieczenie

prawidłowego toku postępowania.

Art. 257. § 1. Tymczasowego aresztowania nie stosuje się, jeżeli wystarczający jest inny

środek zapobiegawczy.

Art. 253 § 1 i 2 k.p.k.- dyrektywa

adaptacji środka zapobiegawczego do

sytuacji procesowej oskarżonego

Art. 254 k.p.k.- wniosek oskarżonego

o uchylenie lub zmianę środka zapobiegawczego

Oskarżony może składać w każdym czasie wniosek o uchylenie lub zmianę środka zapobiegawczego; w

przedmiocie wniosku rozstrzyga, najpóźniej w ciągu 3 dni, prokurator,

a po wniesieniu aktu oskarżenia do sądu – sąd, przed którym sprawa się

toczy.

Tymczasowe aresztowanie to prowizoryczne pozbawienie

wolności oskarżonego, celem zabezpieczenia warunków

prawidłowego toku postępowania.

•

art. 259 k.p.k.- zakazy stosowania tymczasowego aresztowania

Jeżeli szczególne względy nie stoją temu na przeszkodzie, należy odstąpić od

tymczasowego aresztowania, zwłaszcza gdy pozbawienie oskarżonego

wolności:

•

1) spowodowałoby dla jego życia lub zdrowia poważne niebezpieczeństwo;

•

2) pociągałoby wyjątkowo ciężkie skutki dla oskarżonego lub jego najbliższej

rodziny.

•

art. 260 § 1 k.p.k.- możliwość wykonywania tymczasowego aresztowania w

odpowiednim zakładzie leczniczym ze względu na stan zdrowia oskarżonego

Jeżeli stan zdrowia oskarżonego tego wymaga, tymczasowe aresztowanie może być wykonywane tylko

w postaci umieszczenia w odpowiednim zakładzie leczniczym, w tym w zakładzie psychiatrycznym.

Obowiązki sądu w przypadku zastosowania tymczasowego aresztowania - art. 261 i 262

KPK:

obligatoryjnie sąd musi bezzwłocznie zawiadomić: .

•

osobę najbliższą dla oskarżonego lub osobę przez niego wskazaną, pracodawcę, szkołę

lub uczelnię, w stosunku do żołnierza - jego dowódcę, a w przypadku, gdy oskarżonym

jest przedsiębiorca lub niebędący pracownikiem członek organu zarządzającego

przedsiębiorcy, na jego wniosek - zarządzającego przedsiębiorstwem,

•

sąd opiekuńczy, jeżeli zachodzi potrzeba zapewnienia opieki nad dziećmi aresztowanego,

organ opieki społecznej, jeżeli zachodzi potrzeba roztoczenia opieki nad osobą

niedołężną lub chorą, którą aresztowany się opiekował;

Sąd obowiązany jest przedsięwziąć czynności niezbędne do ochrony mienia i

mieszkania aresztowanego. O poczynionych wystąpieniach i wydanych zarządzeniach

należy powiadomić tymczasowo aresztowanego.

•

czas stosowania tymczasowego aresztowania- art. 263 k.p.k.

W postępowaniu przygotowawczym sąd, stosując tymczasowe aresztowanie, oznacza jego termin na okres nie dłuższy niż 3 miesiące.

•

podstawowy termin- nie dłuższy niż 3 miesiące

•

każde postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania musi wskazywać czas jego trwania i jego termin końcowy (dokładna data) § 2. Jeżeli ze względu na szczególne okoliczności sprawy nie można było ukończyć postępowania przygotowawczego w terminie określonym w § 1, na wniosek prokuratora, sąd pierwszej instancji właściwy do rozpoznania sprawy, gdy zachodzi tego potrzeba, może przedłużyć tymczasowe aresztowanie na okres, który łącznie nie może przekroczyć 12 miesięcy.

§ 3. Łączny okres stosowania tymczasowego aresztowania do chwili wydania pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji nie może przekroczyć 2 lat.

•

art. 265 k.p.k.- okres tymczasowego aresztowania liczy się od dnia zatrzymania!

Poręczenie majątkowe polega na zabezpieczeniu prawidłowego toku

postępowania przez zapewnienie udziału oskarżonego w procesie za pomocą

wartości majątkowych złożonych przez oskarżonego lub inną osobę oraz groźby

ich przepadku w razie ucieczki lub ukrycia się oskarżonego albo utrudniania

postępowania w inny sposób.

Można wyróżnić:

• poręczenie majątkowe • poręczenie społeczne

• poręczenie osoby godnej zaufania

Poręczenie społeczne polega na

zapewnieniu przez jeden z podmiotów, wskazanych w art. 271§1 KPK, że oskarżony stawi się na każde wezwanie i nie będzie w sposób bezprawny utrudniał

postępowania.

Poręczenie osoby godnej zaufania,

zwane poręczeniem indywidualnym, osobistym lub honorowym polega na zagwarantowaniu swoim autorytetem, że

oskarżony stawi się na każde wezwanie i nie będzie w sposób bezprawny utrudniał

postępowania (art. 272 KPK).

zwykły- polega na ograniczeniu wolności

osobistej oskarżonego, jego wolności komunikowania się i wolności poruszania się, w sposób określony w postanowieniu wydanym organ, np. obowiązek zgłaszania się do organu dozorującego w określonych

odstępach czasu

warunkowy- polega na opuszczeniu w

wyznaczonym terminie przez oskarżonego lokalu zajmowanego wspólnie z

pokrzywdzonym oraz określenia miejsca swojego pobytu, dzięki czemu można odstąpić od tymczasowego aresztowania;

stosuje się zamiast tymczasowego

aresztowania

Nakaz opuszczenia lokalu

zajmowanego wspólnie z

pokrzywdzonym (art. 275a

k.p.k.)

stosowany jest w celu

zapobiegnięcia popełnieniu

przez oskarżonego

przestępstwa z użyciem

przemocy wobec osoby

wspólnie z nim zamieszkującej.

spełnia funkcję ochronną, gdyż

jego celem nie jest

zabezpieczenie prawidłowego

toku postępowania.

zawieszenie w wykonywaniu czynności służbowych lub

wykonywaniu zawodu lub ubiegania się o zamówienia

publiczne

zakaz opuszczania kraju (może być połączony z

zatrzymaniem paszportu lub innego dokumentu, lub

zakazem wydania takiego dokumentu

Art.. 276 k.p.k. Tytułem środka zapobiegawczego można zawiesić oskarżonego

w czynnościach służbowych lub w wykonywaniu zawodu albo nakazać

powstrzymanie się od określonej działalności lub od prowadzenia określonego

rodzaju pojazdów, lub zakazać ubiegania się o zamówienia publiczne na czas

trwania postępowania.

Art. 277 k.p.k. § 1. W razie uzasadnionej obawy ucieczki można zastosować w

charakterze środka zapobiegawczego zakaz opuszczania przez oskarżonego

kraju, który może być połączony z zatrzymaniem mu paszportu lub innego

dokumentu uprawniającego do przekroczenia granicy albo z zakazem wydania

takiego dokumentu.

§ 2. Do czasu wydania postanowienia w przedmiocie, o którym mowa w § 1,

organ prowadzący postępowanie może zatrzymać dokument, jednakże na czas

nie dłuższy niż 7 dni. Do odebrania dokumentów stosuje się odpowiednio

art. 278 k.p.k.- jeżeli

miejsce pobytu oskarżonego lub osoby

podejrzanej nie jest znane, zarządza się jego

poszukiwanie; Wydanie postanowienia o poszukiwaniu oskarżonego listem gończym wymaga łącznego spełnienia dwóch przesłanek: 1. tymczasowego aresztowania osoby ściganej lub skazanie jej prawomocnym wyrokiem,

2. ukrywania się oskarżonego lub skazanego (art. 279§1

KPK).

Art. 280 § 1. W liście gończym podaje się:

1) sąd lub prokuratora, który wydał postanowienie o poszukiwaniu listem gończym;

2) dane o osobie, które mogą ułatwić jej poszukiwanie, a przede wszystkim personalia, rysopis, znaki szczególne, miejsce zamieszkania i pracy, z dołączeniem w miarę możliwości fotografii poszukiwanego;

3) informację o treści zarzutu postawionego oskarżonemu oraz o postanowieniu o jego tymczasowym aresztowaniu albo o zapadłym wyroku;

4) wezwanie każdego, kto zna miejsce pobytu poszukiwanego, do zawiadomienia o tym najbliższej jednostki Policji, prokuratora lub sądu;

5) ostrzeżenie o odpowiedzialności karnej za ukrywanie poszukiwanego lub dopomaganie mu w ucieczce.

§ 2. W liście gończym można wyznaczyć nagrodę za ujęcie lub przyczynienie się do ujęcia

List żelazny stanowi swoistą umowę zawartą pomiędzy właściwym

miejscowo sądem okręgowym a oskarżonym przebywającym za granicą, że

stawi się on do sądu lub do prokuratora w oznaczonym terminie, w zamian za

co będzie odpowiadać z wolnej stopy.

art. 281 k.p.k. Jeżeli oskarżony przebywający za granicą złoży oświadczenie,

że stawi się do sądu lub do prokuratora w oznaczonym terminie pod

warunkiem odpowiadania z wolnej stopy, właściwy miejscowo sąd okręgowy

może wydać oskarżonemu list żelazny.

Kary porządkowe występują w postaci:

• kary pieniężnej w wysokości do 3.000 zł,

• zatrzymania i przymusowego doprowadzenia świadka,

• aresztowania na czas nieprzekraczający 30 dni,

• wniosku o pociągnięcie do odpowiedzialności dyscyplinarnej żołnierza w

czynnej służbie,

• obciążenia kosztami postępowania spowodowanymi niewykonaniem

obowiązków wymienionych w art. 285§1 i 1a KPK lub art. 287§1 KPK.

Przewodniczący może wydalić na

pewien czas oskarżonego z sali rozpraw,

jeżeli wcześniejsze upomnienie było

nieskuteczne (art. 375 § 1k.p.k.)

w razie naruszenia powagi, spokoju lub porządku czynności sądowych albo ubliżenia sądowi, innemu organowi państwowemu lub osobom biorącym udział w sprawie – ukarać winnego karą porządkową grzywny w wysokości do 10.000 zł. lub karą pozbawienia wolności do 14 dni (art. 49 ust. 1 USPU),

wydalić z sali rozpraw osobę biorąca udział w sprawie, gdy mimo uprzedzenia o skutkach prawnych jej nieobecności przy czynnościach sądowych nadal zachowuje się niewłaściwie (art. 48 ust. 2 USPU),

wydalić z sali publiczność z powodu jej niewłaściwego zachowania (art. 48 ust. 3 USOU).

Zabezpieczenie majątkowe stanowi środek

przymusu mający na celu zabezpieczenie

wykonania przyszłego orzeczenia sądu w

zakresie kary grzywny, świadczenia

pieniężnego, przepadku, środków

kompensacyjnych, kosztów sądowych.