Rozporządzenie z dnia 07 września 2021

(1)

DZIENNIK USTAW

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Warszawa, dnia 16 września 2021 r.

Poz. 1710

ROZPORZĄDZENIE

MINISTRA KLIMATU I ŚRODOWISKA¹⁾ z dnia 7 września 2021 r.

w sprawie wymagań w zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji²⁾

Na podstawie art. 148 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2020 r. poz. 1219, z późn. zm.³⁾) zarządza się, co następuje:

§ 1. Rozporządzenie określa wymagania w zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji, do których są obowiązani prowadzący instalację oraz użytkownik urządzenia, w tym:

1) przypadki, w których są wymagane ciągłe pomiary emisji z instalacji, źródła spalania paliw albo z urządzenia spalania lub współspalania odpadów;

2) przypadki, w których są wymagane okresowe pomiary emisji z instalacji, źródła spalania paliw albo z urządzenia spalania lub współspalania odpadów, oraz częstotliwości prowadzenia tych pomiarów;

3) zakres wykonywania niektórych pomiarów;

4) referencyjne metodyki wykonywania pomiarów;

5) sposób ewidencjonowania przeprowadzonych pomiarów.

§ 2. 1. Ciągłe lub okresowe pomiary emisji do powietrza prowadzi się dla następujących źródeł spalania paliw:

1) określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, zwanej dalej „ustawą”, w tym turbin gazowych, bez względu na datę wydania decyzji o pozwo- leniu na budowę lub oddania turbiny do użytkowania,

1) Minister Klimatu i Środowiska kieruje działem administracji rządowej – klimat, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 6 października 2020 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Klimatu i Środowiska (Dz. U.

z 2021 r. poz. 941).

2) Niniejsze rozporządzenie w zakresie swojej regulacji wdraża następujące dyrektywy Unii Europejskiej:

1) dyrektywę Rady 87/217/EWG z dnia 19 marca 1987 r. w sprawie ograniczania zanieczyszczenia środowiska azbestem i zapobie- gania temu zanieczyszczeniu (Dz. Urz. WE L 85 z 28.03.1987, str. 40 – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 8, str. 269, Dz. Urz. WE L 377 z 31.12.1991, str. 48 – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 5, t. 2, str. 10, Dz. Urz.

WE C 241 z 29.08.1994, str. 9, Dz. Urz. UE L 122 z 16.05.2003, str. 36 – Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 1, t. 4, str. 335 i Dz. Urz. UE L 150 z 14.06.2018, str. 155);

2) dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/75/UE z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (zintegrowane zapobieganie zanieczyszczeniom i ich kontrola) (Dz. Urz. UE L 334 z 17.12.2010, str. 17 i Dz. Urz. UE L 158 z 19.06.2012, str. 25);

3) dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2193 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie ograniczenia emisji niektó- rych zanieczyszczeń do powietrza ze średnich obiektów energetycznego spalania (Dz. Urz. UE L 313 z 28.11.2015, str. 1).

3) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2020 r. poz. 1378, 1565, 2127, 2338 oraz z 2021 r.

poz. 802, 868, 1047, 1162, 1535, 1642 i 1648.

(2)

Dziennik Ustaw – 2 – Poz. 1710 2) silników Diesla o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 1 MW,

3) kotłów odzysknicowych w instalacjach do produkcji masy celulozowej

– wymagających pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, pozwolenia zintegrowanego albo zgłosze- nia, o którym mowa w art. 152 ust. 1 ustawy, zwanych dalej „źródłami”.

2. Ciągłe pomiary emisji do powietrza prowadzi się dla źródła o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 100 MW, ustalonej z uwzględnieniem zasad łączenia, o których mowa w art. 157a ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy.

3. Dla źródła, o którym mowa w ust. 2, ciągłe pomiary emisji nie są wymagane, jeżeli czas użytkowania źródła nie prze- kroczy 10 000 godzin.

4. Okresowe pomiary emisji do powietrza prowadzi się dla źródła, dla którego nie jest wymagane prowadzenie ciągłych pomiarów.

5. Dla źródła, o którym mowa w ust. 2, pomiary w zakresie:

1) pyłu, jeżeli źródło jest opalane wyłącznie gazem ziemnym, 2) dwutlenku siarki, jeżeli źródło jest opalane wyłącznie:

a) gazem ziemnym albo

b) olejem opałowym o znanej zawartości siarki, jeżeli brak jest urządzeń do ograniczania wielkości emisji siarki, albo

c) biomasą, jeżeli prowadzący instalację udowodni, że emisja dwutlenku siarki ze źródła nie jest wyższa od standar- dów emisyjnych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 pkt 3 ustawy

– prowadzi się okresowo, natomiast w zakresie innych substancji prowadzi się ciągłe pomiary.

6. Okresowe pomiary emisji do powietrza prowadzi się:

1) dla źródła wymagającego pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo pozwolenia zintegrowanego, z zastrzeżeniem pkt 3 i 4, co najmniej dwa razy w roku, raz w sezonie zimowym (październik–marzec) oraz raz w sezonie letnim (kwiecień–wrzesień), z tym że w przypadku źródła pracującego sezonowo w okresie nieprzekracza- jącym sześciu miesięcy pomiary emisji do powietrza prowadzi się raz w roku w okresie pracy źródła;

2) dla źródła wymagającego zgłoszenia, o którym mowa w art. 152 ust. 1 ustawy, którego nominalna moc cieplna jest nie mniejsza niż 1 MW, z zastrzeżeniem pkt 3, co najmniej raz na trzy lata;

3) dla źródła wymagającego pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, pozwolenia zintegrowanego albo zgłoszenia, o którym mowa w art. 152 ust. 1 ustawy, o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 1 MW i nie większej niż 20 MW, ustalonej z uwzględnieniem zasad łączenia, o których mowa w art. 157a ust. 2 ustawy, jeżeli jest to źródło oddane do użytkowania:

a) przed dniem 20 grudnia 2018 r., a w przypadku gdy pozwolenie na budowę źródła zostało wydane przed dniem 19 grudnia 2017 r. – oddane do użytkowania nie później niż w dniu 20 grudnia 2018 r., którego czas użytkowania liczony jako średnia krocząca z pięciu lat wynosi nie więcej niż 500 godzin w ciągu roku, a jeżeli jest to źródło służące wyłącznie do wytwarzania ciepła w razie wystąpienia nadzwyczajnie niskich temperatur – nie więcej niż 1000 godzin w ciągu roku,

b) po dniu 19 grudnia 2018 r., a w przypadku gdy pozwolenie na budowę źródła zostało wydane po dniu 18 grudnia 2017 r. – oddane do użytkowania po dniu 20 grudnia 2018 r., którego czas użytkowania liczony jako średnia krocząca z trzech lat wynosi nie więcej niż 500 godzin w ciągu roku

– co najmniej każdorazowo po upływie trzykrotności określonego dla tego źródła średniego rocznego czasu użytko- wania, ale nie rzadziej niż raz na pięć lat;

4) dla źródła wymagającego pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza albo pozwolenia zintegrowanego, o nominalnej mocy cieplnej większej niż 20 MW i mniejszej niż 50 MW, ustalonej z uwzględnieniem zasad łą- czenia, o których mowa w art. 157a ust. 2 ustawy, jeżeli jest to źródło oddane do użytkowania:

a) przed dniem 20 grudnia 2018 r., a w przypadku gdy pozwolenie na budowę źródła zostało wydane przed dniem 19 grudnia 2017 r. – oddane do użytkowania nie później niż w dniu 20 grudnia 2018 r., którego czas użytkowania

(3)

Dziennik Ustaw – 3 – Poz. 1710 liczony jako średnia krocząca z pięciu lat wynosi nie więcej niż 500 godzin w ciągu roku, a jeżeli jest to źródło służące wyłącznie do wytwarzania ciepła w razie wystąpienia nadzwyczajnie niskich temperatur – nie więcej niż 1000 godzin w ciągu roku,

b) po dniu 19 grudnia 2018 r., a w przypadku gdy pozwolenie na budowę źródła zostało wydane po dniu 18 grudnia 2017 r. – oddane do użytkowania po dniu 20 grudnia 2018 r., którego czas użytkowania liczony jako średnia krocząca z trzech lat wynosi nie więcej niż 500 godzin w ciągu roku

– co najmniej każdorazowo po upływie określonego dla tego źródła średniego rocznego czasu użytkowania, ale nie rzadziej niż raz na pięć lat.

7. Pomiary emisji rtęci do powietrza prowadzi się dla źródła o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 50 MW, opalanego węglem kamiennym lub brunatnym, okresowo, co najmniej raz w roku.

8. W przypadku źródła, do którego stosuje się zasady łączenia, o których mowa w art. 157a ust. 2 ustawy:

1) nominalnej mocy cieplnej źródła odpowiada całkowita nominalna moc cieplna tego źródła;

2) pomiary obejmują emisję ze wszystkich części źródła pracujących w danym sezonie lub okresie.

§ 3. 1. Ciągłe i okresowe pomiary emisji do powietrza prowadzi się dla instalacji i urządzeń spalania lub współspalania odpadów, w zależności od rodzaju substancji lub parametru określonych w załączniku, o którym mowa w § 9 ust. 1 pkt 3.

2. Okresowe pomiary emisji do powietrza, o których mowa w ust. 1, prowadzi się co najmniej raz na sześć miesięcy, a przez pierwszy rok eksploatacji instalacji i urządzenia spalania lub współspalania odpadów – co najmniej raz na trzy mie- siące.

3. Zamiast ciągłych pomiarów emisji do powietrza, o których mowa w ust. 1, mogą być prowadzone okresowe pomiary emisji do powietrza z częstotliwością określoną w ust. 2:

1) w przypadku chlorowodoru lub dwutlenku siarki – jeżeli prowadzący instalację albo użytkownik urządzenia spalania lub współspalania odpadów może wykazać, że emisje chlorowodoru lub dwutlenku siarki w żadnych okolicznościach nie będą wyższe niż standardy emisyjne tych substancji określone w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 pkt 3 i 4 ustawy;

2) w przypadku fluorowodoru:

a) jeżeli prowadzący instalację albo użytkownik urządzenia spalania lub współspalania odpadów może wykazać, że emisja fluorowodoru w żadnych okolicznościach nie będzie wyższa niż standardy emisyjne tej substancji okre- ślone w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 pkt 3 i 4 ustawy, lub

b) jeżeli w wyniku neutralizacji chlorowodoru jest zapewnione dotrzymywanie standardu emisyjnego tej substancji określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 pkt 3 i 4 ustawy;

3) w przypadku tlenków azotu rozumianych jako tlenek azotu i dwutlenek azotu w przeliczeniu na dwutlenek azotu – je- żeli prowadzący istniejącą instalację spalania lub współspalania odpadów lub użytkownik istniejącego urządzenia spalania lub współspalania odpadów, o zdolności przetwarzania poniżej 6 Mg odpadów na godzinę, może wykazać, że emisja tlenków azotu z tej instalacji lub urządzenia w żadnych okolicznościach nie będzie wyższa niż standardy emisyjne tej substancji określone w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 pkt 3 i 4 ustawy.

4. Przez:

1) istniejącą instalację spalania lub współspalania odpadów rozumie się instalację spalania lub współspalania odpadów:

a) użytkowaną przed dniem 28 grudnia 2002 r., dla której pozwolenie na użytkowanie, a gdy takie pozwolenie nie było wymagane – pozwolenie na budowę, wydano przed tym dniem, lub

b) dla której pozwolenie na użytkowanie, a gdy takie pozwolenie nie było wymagane – pozwolenie na budowę, wydano przed dniem 28 grudnia 2002 r., jeżeli instalacja została oddana do użytkowania nie później niż w dniu 28 grudnia 2003 r., lub

c) dla której wniosek o wydanie pozwolenia na użytkowanie, a gdy takie pozwolenie nie było wymagane – zawia- domienie o zamiarze przystąpienia do użytkowania, zostały złożone przed dniem 28 grudnia 2002 r., jeżeli instalacja została oddana do użytkowania nie później niż w dniu 28 grudnia 2004 r.;

2) istniejące urządzenie spalania lub współspalania odpadów rozumie się urządzenie spalania lub współspalania odpa- dów, które zostało wyprodukowane przed dniem 28 grudnia 2002 r.

(4)

Dziennik Ustaw – 4 – Poz. 1710

§ 4. 1. Przepisów § 3 ust. 1–3 nie stosuje się do instalacji i urządzeń spalania lub współspalania odpadów:

1) w których są spalane lub współspalane wyłącznie następujące odpady:

a) roślinne z rolnictwa i leśnictwa,

b) roślinne z przemysłu przetwórstwa spożywczego, jeżeli odzyskuje się wytwarzaną energię cieplną,

c) włókniste roślinne z procesu produkcji pierwotnej masy celulozowej i z procesu produkcji papieru z masy, jeżeli odpady te są spalane w miejscu, w którym powstają, a wytwarzana energia cieplna jest odzyskiwana,

d) płyty wiórowej, jeżeli nie stanowią odpadu niebezpiecznego, e) korka,

f) drewna, z wyjątkiem odpadów drewna zanieczyszczonego impregnatami lub powłokami ochronnymi, które mo- gą zawierać związki chlorowcoorganiczne lub metale ciężkie, w skład których wchodzą w szczególności odpady drewna pochodzącego z budowy, remontów i rozbiórki obiektów budowlanych oraz infrastruktury drogowej, g) promieniotwórcze,

h) pochodzące z poszukiwań i eksploatacji zasobów ropy naftowej i gazu ziemnego na platformach wydobywczych oraz spalane na tych platformach,

i) zwłoki zwierzęce, które są unieszkodliwiane zgodnie z przepisami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 z dnia 21 października 2009 r. określającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego i produktów pochodnych, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 (rozporządzenie o produktach ubocznych pochodzenia zwie- rzęcego) (Dz. Urz. UE L 300 z 14.11.2009, str. 1, z późn. zm.⁴));

2) doświadczalnych wykorzystywanych do prac badawczo-rozwojowych, prac naukowych i prób, mających na celu usprawnienie procesu spalania, przerabiających mniej niż 50 Mg odpadów rocznie;

3) przeznaczonych do spalania gazów uzyskanych w wyniku zgazowania lub pirolizy odpadów, które są oczyszczone w takim stopniu, że przed spaleniem nie są już odpadami i ich spalanie nie może spowodować emisji większych niż w wyniku spalania gazu ziemnego.

2. Do instalacji spalania lub współspalania odpadów będących źródłami, w których są spalane lub współspalane odpady, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a–f, lub gazy, o których mowa w ust. 1 pkt 3, stosuje się odpowiednio przepisy § 2 ust. 2–8 i § 9 ust. 1 pkt 1 i 2.

§ 5. 1. Okresowe pomiary emisji do powietrza prowadzi się dla instalacji do przetwarzania azbestu lub produktów za- wierających azbest, jeżeli ilość surowego azbestu zużywana w procesach przetwarzania azbestu lub produktów zawierają- cych azbest przekracza 100 kg na rok.

2. Okresowe pomiary emisji do powietrza, o których mowa w ust. 1, prowadzi się z częstotliwością raz na sześć miesięcy.

3. Okresowe pomiary emisji do powietrza, o których mowa w ust. 1, mogą być prowadzone raz na rok, jeżeli wyniki kolejnych dziesięciu pomiarów nie różnią się między sobą więcej niż o 5%.

§ 6. 1. Ciągłe lub okresowe pomiary emisji do powietrza prowadzi się dla instalacji do produkcji dwutlenku tytanu w przypadku stosowania reakcji sulfatyzacji lub chlorowania.

2. Pomiary emisji, o których mowa w ust. 1, obejmują:

1) pomiary emisji pyłu:

a) ciągłe – z procesów mielenia surowców i mielenia suchego pigmentu,

b) okresowe, z częstotliwością co najmniej raz na kwartał – z procesów mielenia suchego pigmentu w młynach Raymonda pracujących w przypadkach wystąpienia awarii młynów walcowych, a także z procesów suszenia pigmentu i mikronizacji parowej;

4) Zmiany wymienionego rozporządzenia zostały ogłoszone w Dz. Urz. UE L 276 z 20.10.2010, str. 33, Dz. Urz. UE L 216 z 14.08.2012, str. 3, Dz. Urz. UE L 354 z 28.12.2013, str. 86, Dz. Urz. UE L 130 z 28.05.2018, str. 11, Dz. Urz. UE L 294 z 21.11.2018, str. 44, Dz. Urz. UE L 95 z 07.04.2017, str. 1 i Dz. Urz. UE L 170 z 25.06.2019, str. 1.

(5)

Dziennik Ustaw – 5 – Poz. 1710 2) pomiary emisji dwutlenku siarki dla instalacji do produkcji dwutlenku tytanu, w przypadku stosowania reakcji sulfa-

tyzacji:

a) ciągłe – z procesów kalcynacji i rozkładu surowca w zakresie emisji z instalacji do oczyszczania gazów odlotowych,

b) okresowe, z częstotliwością co najmniej raz na kwartał – z procesów rozkładu surowca w zakresie chwilowej emisji z kominów reaktorów oraz z procesów koncentracji odpadowych roztworów kwaśnych;

3) pomiary emisji dwutlenku siarki, trójtlenku siarki i kwasu siarkowego dla instalacji do produkcji dwutlenku tytanu w przypadku stosowania reakcji sulfatyzacji – okresowe, z częstotliwością co najmniej raz na kwartał – z procesów kalcynacji, rozkładu surowca oraz koncentracji odpadowych roztworów kwaśnych;

4) pomiary emisji chloru dla instalacji do produkcji dwutlenku tytanu w przypadku stosowania reakcji chlorowania:

a) ciągłe – z głównych źródeł emisji chloru w instalacji,

b) okresowe, z częstotliwością co najmniej raz na rok – ze źródeł emisji chloru w instalacji innych niż wskazane w lit. a.

3. W przypadku procesów innych niż wymienione w ust. 2 pkt 1 prowadzi się okresowe pomiary emisji pyłu do powietrza, z częstotliwością co najmniej raz na rok.

§ 7. 1. Ciągłe lub okresowe pomiary emisji do powietrza lotnych związków organicznych, zwanych dalej „LZO”, pro- wadzi się dla instalacji określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 pkt 1 ustawy, w których są używa- ne rozpuszczalniki organiczne, jeżeli spełnienie wymagań określonych w tych przepisach wymaga stosowania urządzeń ograniczających wielkość emisji LZO.

2. Ciągłe pomiary emisji LZO do powietrza prowadzi się, jeżeli z jednego komina są wprowadzane do powietrza LZO w ilości większej niż średnio 10 kg/h w przeliczeniu na emisję całkowitego węgla organicznego.

3. Okresowe pomiary emisji LZO do powietrza prowadzi się, jeżeli z jednego komina są wprowadzane do powietrza LZO w ilości średnio do 10 kg/h w przeliczeniu na emisję całkowitego węgla organicznego.

4. Okresowe pomiary emisji LZO do powietrza prowadzi się raz na rok.

5. Wielkość średniej emisji LZO w przeliczeniu na emisję całkowitego węgla organicznego ustala się na podstawie wyników okresowych pomiarów emisji albo z bilansu masy LZO zużywanych w każdym kolejnym okresie dwunastomie- sięcznym odniesionego do czasu pracy instalacji, w której są używane LZO.

6. LZO podlegające przemianie chemicznej, stosowane w celu rozpuszczania surowców, produktów, materiałów odpadowych lub zanieczyszczeń w procesach prowadzonych w instalacjach określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 146 ust. 3 pkt 1 ustawy, w których są używane rozpuszczalniki organiczne, nie są uwzględniane w limitach zużycia LZO powodujących powstanie obowiązku wykonywania pomiarów emisji z instalacji, chyba że w wyniku tej przemiany powsta- ją także LZO.

§ 8. 1. Okresowe pomiary hałasu w środowisku, który jest wyrażony wskaźnikami hałasu mającymi zastosowanie do ustalania i kontroli warunków korzystania ze środowiska (L_{Aeq D} i L_{Aeq N}), prowadzi się dla zakładu, na którego terenie są eksploatowane instalacje lub urządzenia emitujące hałas, dla którego została wydana decyzja o dopuszczalnym poziomie hałasu.

2. Okresowe pomiary hałasu w środowisku, który jest wyrażony wskaźnikami hałasu mającymi zastosowanie do ustala- nia i kontroli warunków korzystania ze środowiska (L_{Aeq D} i L_{Aeq N}), prowadzi się dla instalacji, dla której zostało wydane pozwolenie zintegrowane.

3. Okresowe pomiary hałasu w środowisku, w tym hałasu impulsowego, prowadzi się raz na dwa lata, licząc od daty, w której decyzja o dopuszczalnym poziomie hałasu lub pozwolenie zintegrowane stały się ostateczne, z uwzględnieniem specyfiki pracy źródeł hałasu. W przypadku źródeł hałasu pracujących sezonowo pomiary hałasu przeprowadza się w tym okresie.

§ 9. 1. Zakres oraz metodyki referencyjne wykonywania:

1) ciągłych pomiarów emisji do powietrza dla źródeł, o których mowa w § 2, są określone w załączniku nr 1 do rozporzą- dzenia;

(6)

Dziennik Ustaw – 6 – Poz. 1710 2) okresowych pomiarów emisji do powietrza dla źródeł, o których mowa w § 2, są określone w załączniku nr 2 do roz-

porządzenia;

3) ciągłych i okresowych pomiarów emisji do powietrza dla instalacji i urządzeń spalania lub współspalania odpadów, o których mowa w § 3, są określone w załączniku nr 3 do rozporządzenia;

4) okresowych pomiarów emisji do powietrza dla instalacji do przetwarzania azbestu lub produktów zawierających azbest, o których mowa w § 5, są określone w załączniku nr 4 do rozporządzenia;

5) ciągłych pomiarów emisji do powietrza dla instalacji do produkcji dwutlenku tytanu, o których mowa w § 6, są okre- ślone w załączniku nr 5 do rozporządzenia;

6) okresowych pomiarów emisji do powietrza dla instalacji do produkcji dwutlenku tytanu, o których mowa w § 6, są określone w załączniku nr 6 do rozporządzenia.

2. Metodyka referencyjna wykonywania okresowych pomiarów hałasu w środowisku, o których mowa w § 8, pocho- dzącego z instalacji lub urządzeń, z wyjątkiem hałasu impulsowego, jest określona w załączniku nr 7 do rozporządzenia.

3. Metodyka referencyjna wykonywania okresowych pomiarów hałasu impulsowego w środowisku, o których mowa w § 8, pochodzącego z instalacji lub urządzeń, jest określona w załączniku nr 8 do rozporządzenia.

4. Ciągłe i okresowe pomiary emisji LZO wprowadzanych do powietrza z instalacji, o których mowa w § 7 ust. 1, wykonuje się:

1) metodą ciągłej detekcji płomieniowo-jonizacyjnej, oznaczając całkowity węgiel organiczny – w przypadku instalacji, dla których określono standard emisyjny S₁;

2) metodą chromatograficzną lub metodą ciągłej detekcji płomieniowo-jonizacyjnej, oznaczając całkowity węgiel organiczny – w przypadku instalacji, dla których określono standard emisyjny S₄, oraz instalacji powlekania nowych po- jazdów, których zdolność produkcyjna wymaga zużycia więcej niż 15 Mg LZO w ciągu roku;

3) metodą chromatograficzną – w przypadku:

a) LZO, które zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1272/2008 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie klasyfikacji, oznakowania i pakowania substancji i mieszanin, zmieniającym i uchylającym dyrektywy 67/548/EWG i 1999/45/WE oraz zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 (Dz. Urz. UE L 353 z 31.12.2008, str. 1, z późn. zm.⁵⁾) są klasyfikowane jako rakotwórcze, mutagenne lub działające szkodliwie na rozrodczość i które mają przypisane zwroty lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia: H340, H350, H350i, H360D lub H360F,

b) chlorowcowanych LZO, które zgodnie z rozporządzeniem, o którym mowa w lit. a, mają przypisane zwroty lub które powinny być oznaczone zwrotami wskazującymi rodzaj zagrożenia H341 lub H351.

5. W przypadku pomiarów okresowych emisji do powietrza LZO, wykonywanych metodą ciągłej detekcji płomienio- wo-jonizacyjnej, z oznaczeniem całkowitego węgla organicznego, całkowity czas pomiaru powinien wynosić co najmniej 60 minut, w co najmniej 3 seriach pomiarowych nie krótszych niż 20 minut. Jeżeli w instalacji dany proces jest prowadzony w czasie krótszym niż 60 minut, pomiar powinien zostać przeprowadzony w całym czasie trwania procesu.

6. W przypadku pomiarów okresowych emisji do powietrza dioksyn i furanów wykonuje się 1 pomiar z okresem pobie- rania próbek trwającym od 6 do 8 godzin.

7. W przypadku pomiarów okresowych emisji do powietrza substancji innych niż LZO oraz dioksyny i furany, o któ- rych mowa w ust. 5 i 6, ilość serii pomiarowych jest zależna od metod badawczych, lecz nie może wynosić mniej niż dwie serie pomiarowe następujące po sobie.

5) Zmiany wymienionego rozporządzenia zostały ogłoszone w Dz. Urz. UE L 235 z 05.09.2009, str. 1, Dz. Urz. UE L 16 z 20.01.2011, str. 1, Dz. Urz. UE L 83 z 30.03.2011, str. 1, Dz. Urz. UE L 138 z 26.05.2011, str. 66, Dz. Urz. UE L 179 z 11.07.2012, str. 3, Dz. Urz. UE L 149 z 01.06.2013, str. 1, Dz. Urz. UE L 158 z 10.06.2013, str. 1, Dz. Urz. UE L 216 z 10.08.2013, str. 1, Dz. Urz.

UE L 261 z 03.10.2013, str. 5, Dz. Urz. UE L 167 z 06.06.2014, str. 36, Dz. Urz. UE L 350 z 06.12.2014, str. 1, Dz. Urz. UE L 78 z 24.03.2015, str. 12, Dz. Urz. UE L 197 z 25.07.2015, str. 10, Dz. Urz. UE L 156 z 14.06.2016, str. 1, Dz. Urz. UE L 195 z 20.07.2016, str. 11, Dz. Urz. UE L 349 z 21.12.2016, str. 1, Dz. Urz. UE L 78 z 23.03.2017, str. 1, Dz. Urz. UE L 116 z 05.05.2017, str. 1, Dz. Urz.

UE L 115 z 04.05.2018, str. 1, Dz. Urz. UE C 239 z 09.07.2018, str. 3, Dz. Urz. UE L 251 z 05.10.2018, str. 1, Dz. Urz. UE L 86 z 28.03.2019, str. 1, Dz. Urz. UE L 117 z 03.05.2019, str. 8, Dz. Urz. UE L 198 z 25.07.2019, str. 241, Dz. Urz. UE L 6 z 10.01.2020, str. 8, Dz. Urz. UE L 44 z 18.02.2020, str. 1, Dz. Urz. UE L 326 z 08.10.2020, str. 1, Dz. Urz. UE L 379 z 13.11.2020, str. 1 i 3 i Dz. Urz.

UE L 133 z 20.04.2021, str. 5.

(7)

§ 10. 1. Wyniki ciągłych pomiarów emisji są ewidencjonowane na nośnikach cyfrowych lub w formie wydruków.

2. Wyniki okresowych pomiarów emisji są ewidencjonowane na nośnikach cyfrowych lub w formie pisemnej.

§ 11. Czas użytkowania źródła, o którym mowa w § 2 ust. 3, liczy się od dnia 22 listopada 2014 r.

§ 12. 1. Dla źródła oddanego do użytkowania przed dniem 20 grudnia 2018 r., a w przypadku gdy pozwolenie na budo- wę źródła zostało wydane przed dniem 19 grudnia 2017 r. – oddanego do użytkowania nie później niż w dniu 20 grudnia 2018 r., dla którego w dniu 13 czerwca 2018 r. wykonywanie pomiarów emisji do powietrza nie było wymagane, pierwsze pomiary, o których mowa w § 2 ust. 4 i 6, przeprowadza się nie później niż do dnia:

1) 1 stycznia 2024 r. – dla źródła o nominalnej mocy cieplnej większej niż 5 MW;

2) 1 stycznia 2029 r. – dla źródła o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 1 MW i nie większej niż 5 MW.

2. Dla źródła o nominalnej mocy cieplnej nie mniejszej niż 1 MW i mniejszej niż 50 MW, ustalonej z uwzględnieniem zasad łączenia, o których mowa w art. 157a ust. 2 ustawy, oddanego do użytkowania po dniu 19 grudnia 2018 r., a w przypadku gdy pozwolenie na budowę źródła wydano po dniu 18 grudnia 2017 r. – oddanego do użytkowania po dniu 20 grudnia 2018 r., pierwsze pomiary, o których mowa w § 2 ust. 4 i 6, przeprowadza się w terminie nie dłuższym niż 4 miesiące od daty uzyskania pozwolenia na wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, pozwolenia zintegrowanego albo dokonania zgłoszenia, o którym mowa w art. 152 ust. 1 ustawy, albo od daty rozpoczęcia użytkowania źródła, w zależności od tego, która z tych dat jest późniejsza.

§ 13. 1. Metodyki referencyjne określone w załącznikach nr 1–3 do rozporządzenia, uwzględniające wymagania zawar- te w normach przenoszących normy europejskie EN 14789, EN 14792 i EN 15058, które w 2017 r. zostały wycofane i za- stąpione nowymi wydaniami norm, mogą być stosowane w pomiarach emisji do dnia 1 stycznia 2030 r.

2. Metodyki referencyjne określone w załącznikach nr 1 i 3 do rozporządzenia, uwzględniające wymagania zawarte w nowych wydaniach norm przenoszących normy europejskie EN 14789, EN 14792 i EN 15058, które w 2017 r. zastąpiły poprzednie wydania tych norm, mogą być stosowane do dnia 1 stycznia 2030 r. w pomiarach emisji z wykorzystaniem prze- nośnych automatycznych systemów pomiarowych, w skład których wchodzą analizatory, dla których zostało potwierdzone certyfikatem spełnienie wymagań normy przenoszącej normę europejską EN 15267-3 i które przed dniem 1 stycznia 2020 r.

były używane przez laboratoria lub certyfikowane jednostki badawcze, o których mowa w art. 147a ust. 1 ustawy.

§ 14. Do pomiarów wielkości emisji, do których są obowiązani prowadzący instalację oraz użytkownik urządzenia, rozpoczętych i niezakończonych do dnia wejścia w życie niniejszego rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2021 r.

§ 15. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 20 września 2021 r.⁶⁾

Minister Klimatu i Środowiska: M. Kurtyka

6) Niniejsze rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 30 października 2014 r. w sprawie wyma- gań w zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji oraz pomiarów ilości pobieranej wody (Dz. U. z 2019 r. poz. 2286), które zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. o zmianie ustawy – Prawo wodne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.

poz. 1722) traci moc z dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia.

(8)

Załączniki do rozporządzenia Ministra Klimatu i Środowiska z dnia 7 września 2021 r. (poz. 1710)

Załącznik nr 1 ZAKRES ORAZ METODYKI REFERENCYJNE WYKONYWANIA CIĄGŁYCH POMIARÓW EMISJI

DO POWIETRZA DLA ŹRÓDEŁ SPALANIA PALIW

Załączniki do rozporządzenia Ministra Klimatu i Środowiska z dnia 7 września 2021 r. (poz. …)

Załącznik nr 1 ZAKRES ORAZ METODYKI REFERENCYJNE WYKONYWANIA CIĄGŁYCH

POMIARÓW EMISJI DO POWIETRZA DLA ŹRÓDEŁ SPALANIA PALIW

Lp. Nazwa substancji lub parametru

– zakres

Jednostka miary Metodyka referencyjna

1 2 3 4

1 Pył mg/m³ technika dowolna wzorcowana

metodą grawimetryczną

2 SO2 mg/m³ absorpcja promieniowania IR¹⁾

lub UV lub inna metoda optyczna 3 NOx (w przeliczeniu na NO2)²⁾ mg/m³ chemiluminescencyjna lub

absorpcja promieniowania IR¹⁾, lub inna metoda optyczna

4 CO mg/m³ absorpcja promieniowania IR¹⁾

5 O2

%

paramagnetyczna, celi

cyrkonowej lub inna

elektrochemiczna gwarantująca niepewność pomiaru³⁾ nie większą niż ± 1,0% obj. O2

6 Prędkość przepływu gazów odlotowych lub

ciśnienie dynamiczne gazów odlotowych⁴⁾

m/s

Pa metoda dowolna gwarantująca niepewność pomiaru³⁾ mniejszą niż 10%

7 Temperatura gazów odlotowych w przekroju pomiarowym

K metoda dowolna gwarantująca niepewność pomiaru³⁾ nie większą niż ± 5 K

8 Ciśnienie bezwzględne gazów

odlotowych Pa metoda dowolna gwarantująca

niepewność pomiaru³⁾ nie większą niż ± 10 hPa

9 Wilgotność względna gazów odlotowych lub

stopień zawilżenia gazów odlotowych⁵⁾

% obj.

kgpary wodnej/kggazu suchego

metoda dowolna gwarantująca niepewność pomiaru³⁾ mniejszą niż:

− 20% w przypadku wilgotności względnej gazów odlotowych,

− 10% w przypadku stopnia zawilżenia gazów odlotowych

(9)

Dziennik Ustaw – 2 – – 9 – Poz. 1710 U w a g i:

1. W przypadku turbin gazowych metodyką referencyjną dla NOx2) jest metoda chemiluminescencyjna lub inna metoda zgodna z normą ISO11042-1 i normą ISO 11042-2.

2. W przypadku konieczności dotrzymania określonego stopnia odsiarczania ciągłe pomiary powinny być uzupełnione okresowymi pomiarami dodatkowego parametru – zawartości siarki w paliwie.

3. Systemy do ciągłych pomiarów emisji do powietrza podlegają procedurom zgodnym z normą PN-EN 14181, zapewniającym odpowiedni poziom jakości, w tym co najmniej raz w roku kontroli za pomocą pomiarów równoległych prowadzonych przy użyciu innych systemów z zastosowaniem następujących metodyk referencyjnych: dla pyłu zgodnie z normą PN-Z-04030-7 lub normą PN-EN 13284-1, dla SO2 zgodnie z normą PN-EN 14791 lub równoważną metodą instrumentalną spełniającą wymagania normy PN-ISO 7935, dla NOx²⁾ zgodnie z normą PN-EN 14792, dla CO zgodnie z normą PN-EN 15058, dla O2 zgodnie z normą PN-EN 14789, dla zawartości pary wodnej (pomiar wilgotności względnej gazów odlotowych lub stopnia zawilżenia gazów odlotowych) zgodnie z normą PN-EN 14790 lub równoważną metodą instrumentalną.

4. Jeżeli metodyka referencyjna wykonywania pomiarów emisji do powietrza jest określona z odwołaniem do Polskiej Normy, to w przypadku gdy Polska Norma zostanie zastąpiona przez jej nowe wydanie lub nową Polską Normą, jej nowe wydanie lub nową Polską Normę stosuje się:

1) po terminie wskazanym w Komunikacie Prezesa Polskiego Komitetu Normalizacyjnego w sprawie stosowania danej Polskiej Normy jako termin, do którego norma wycofana jest aktualna w ocenie zgodności, albo

2) po upływie 18 miesięcy od daty wydania pierwszego Komunikatu Prezesa Polskiego Komitetu Normalizacyjnego w sprawie stosowania danej Polskiej Normy

– w zależności od tego, który z tych terminów jest późniejszy.

5. Systemy do ciągłych pomiarów emisji do powietrza podlegają zgodnie z normą PN-EN 14181 pełnej procedurze kalibracji i walidacji w przypadku:

1) systemów nowo instalowanych;

2) systemów istniejących – co najmniej raz w ciągu pięciu lat;

3) każdej większej zmiany w pracy źródła spalania paliw i większych zmian lub napraw systemów istniejących.

Funkcja kalibracyjna dla systemów ciągłych pomiarów emisji pyłu może być wyznaczana z uwzględnieniem wymagań zawartych w normie PN-EN 13284-2.

6. Wartości przedziału ufności dla pojedynczego wyniku pomiaru określa się zgodnie z normą PN-EN 14181, przyjmując, że 95% wartości przedziału ufności pojedynczego wyniku pomiaru nie powinno przekraczać następujących wartości wyrażonych w procentach standardu emisyjnego:

1) 20% – w przypadku SO2; 2) 20% – w przypadku NOx; 3) 30% – w przypadku pyłu;

4) 10% – w przypadku CO.

7. Zatwierdzone wartości średnie jednogodzinne i średnie dobowe stężeń substancji określa się na podstawie ważnych pomiarowych wartości średnich jednogodzinnych po odjęciu wartości przedziału ufności określonego w pkt 6.

8. Pomiary są unieważniane w dniu, w którym więcej niż trzy średnie jednogodzinne wartości stężeń którejkolwiek substancji są nieważne z powodu niesprawności lub konserwacji systemu do ciągłych pomiarów emisji.

Jeżeli w ciągu roku kalendarzowego wystąpi więcej niż 10 dni, w których pomiary zostaną unieważnione z powodu niesprawności lub konserwacji systemu do ciągłych pomiarów emisji, to prowadzący instalację podejmuje działania w celu zwiększenia niezawodności pracy tego systemu i informuje wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o podjętych działaniach.

Objaśnienia:

1) IR – promieniowanie podczerwone.

2) NOX (w przeliczeniu na NO2) – tlenek azotu i dwutlenek azotu w przeliczeniu na dwutlenek azotu.

3) Niepewność pomiaru – niepewność rozszerzona ze współczynnikiem rozszerzenia k=2, co odpowiada przedziałowi ufności 95%.

4) W przypadku braku możliwości technicznych lub metrologicznych zainstalowania urządzeń do ciągłego pomiaru prędkości przepływu gazów odlotowych lub ciśnienia dynamicznego gazów odlotowych dopuszcza się odstępstwa od prowadzenia ciągłych pomiarów prędkości przepływu gazów odlotowych lub ciśnienia dynamicznego gazów odlotowych oraz wyznaczanie strumienia objętości gazów odlotowych metodą bilansową, gdy gwarantuje ona uzyskanie niepewności wyniku mniejszej niż 10%.

5) Dopuszcza się odstępstwa od prowadzenia ciągłych pomiarów wilgotności względnej gazów odlotowych lub stopnia zawilżenia gazów odlotowych oraz ich wyznaczanie metodą bilansową, gdy gwarantuje ona uzyskanie niepewności wyniku mniejszej niż 20%

w przypadku wilgotności względnej gazów odlotowych lub 10% w przypadku stopnia zawilżenia gazów odlotowych.

(10)

Załącznik nr 2 ZAKRES ORAZ METODYKI REFERENCYJNE WYKONYWANIA OKRESOWYCH

POMIARÓW EMISJI DO POWIETRZA DLA ŹRÓDEŁ SPALANIA PALIW

– zakres

1 2 3 4

1 Pył¹⁾ mg/m³ grawimetryczna

2 SO2

mg/m³

absorpcja promieniowania IR²⁾ lub UV lub inna metoda optyczna³⁾, lub inna metoda zgodna z normą PN-EN 14791 3 NOx (w przeliczeniu na NO2)⁴⁾

mg/m³

chemiluminescencyjna lub

absorpcja promieniowania IR²⁾, lub inna metoda optyczna

4 CO mg/m³ absorpcja promieniowania IR²⁾

5 Hg⁵⁾ µg/ m³ manualna zgodna z normą

PN-EN 13211 lub instrumentalna zgodna z normą PN-EN 14884 rozszerzona o oznaczenie Hg w fazie stałej zgodnie z normą PN-EN 13211

6 O2 % paramagnetyczna, celi

cyrkonowej lub inna elektrochemiczna

gwarantująca niepewność

pomiaru⁶⁾ nie większą niż

± 1,0% obj. O2

7 CO2 % absorpcja promieniowania IR²⁾

lub inna metoda optyczna gwarantująca niepewność

pomiaru⁶⁾ nie większą niż

± 1,0% obj. CO2

ciśnienie dynamiczne gazów odlotowych⁷⁾

m/s Pa

metoda dowolna gwarantująca niepewność pomiaru⁶⁾ mniejszą niż 10%

K metoda dowolna gwarantująca niepewność pomiaru⁶⁾ nie większą niż ± 5 K

Załącznik nr 2 ZAKRES ORAZ METODYKI REFERENCYJNE WYKONYWANIA OKRESOWYCH POMIARÓW EMISJI

DO POWIETRZA DLA ŹRÓDEŁ SPALANIA PALIW

(11)

Dziennik Ustaw – 4 – – 11 – Poz. 1710

niepewność pomiaru⁶⁾ nie większą niż ± 10 hPa 11 Wilgotność względna gazów

odlotowych lub

stopień zawilżenia gazów odlotowych⁸⁾

% obj.

metoda dowolna gwarantująca niepewność pomiaru⁶⁾ mniejszą niż:

Uwagi:

1. W przypadku turbin gazowych metodyką referencyjną dla NOx4) jest metoda chemiluminescencyjna lub inna metoda zgodna z normą ISO11042-1 i normą ISO 11042-2.

2. Jeżeli metodyka referencyjna wykonywania pomiarów emisji do powietrza jest określona z odwołaniem do Polskiej Normy, to w przypadku gdy Polska Norma zostanie zastąpiona jej nowym wydaniem lub nową Polską Normą, jej nowe wydanie lub nową Polską Normę stosuje się:

Objaśnienia:

1) Pomiary emisji pyłu nie są wymagane dla instalacji turbin gazowych opalanych gazem ziemnym lub gazem ciekłym.

3) Metody optyczne pomiaru SO2 obejmują metodę fluorescencyjną w obszarze ultrafioletu.

4) NOx (w przeliczeniu na NO2) – tlenek azotu i dwutlenek azotu w przeliczeniu na dwutlenek azotu.

5) Hg – rtęć ogólna rozumiana jako suma zawartości rtęci w gazach odlotowych, niezależnie od formy występowania (gazowa, rozpuszczona w kropelkach, stała, zaadsorbowana na cząsteczkach stałych).

7) W przypadku braku możliwości technicznych lub metrologicznych wykonania okresowego pomiaru prędkości przepływu gazów odlotowych lub ciśnienia dynamicznego gazów odlotowych dopuszcza się odstępstwa od prowadzenia ciągłych pomiarów prędkości przepływu gazów odlotowych lub ciśnienia dynamicznego gazów odlotowych oraz wyznaczanie strumienia objętości gazów odlotowych metodą bilansową, gdy gwarantuje ona uzyskanie niepewności wyniku mniejszej niż 10%.

8) Dopuszcza się odstępstwa od prowadzenia pomiarów wilgotności względnej gazów odlotowych lub stopnia zawilżenia gazów odlotowych oraz ich wyznaczanie metodą bilansową, gdy gwarantuje ona uzyskanie niepewności wyniku mniejszej niż 20%

(12)

– 5 –

Załącznik nr 3 ZAKRES ORAZ METODYKI REFERENCYJNE WYKONYWANIA CIĄGŁYCH I

OKRESOWYCH POMIARÓW EMISJI DO POWIETRZA DLA INSTALACJI I URZĄDZEŃ SPALANIA LUB WSPÓŁSPALANIA ODPADÓW

Tabela A. Substancje i parametry mierzone w sposób ciągły oraz metodyki referencyjne wykonywania pomiarów ciągłych

– zakres

1 2 3 4

1 Pył

mg/m³

technika dowolna wzorcowana

metodą grawimetryczną 2 SO2

mg/m³

absorpcja promieniowania IR¹⁾ lub UV lub inna metoda optyczna 3 NOx (w przeliczeniu na

NO2)²⁾

mg/m³

chemiluminescencyjna lub

absorpcja promieniowania IR¹⁾, lub inna metoda optyczna

4 CO mg/m³ absorpcja promieniowania IR¹⁾

5 HCl mg/m³ absorpcja promieniowania IR¹⁾ lub

inna metoda optyczna 6 Substancje organiczne w pos-

taci gazów i par wyrażone jako całkowity węgiel organiczny

mg/m³

technika ciągłej detekcji

płomieniowo-jonizacyjnej (FID)

7 HF mg/m³ absorpcja promieniowania IR¹⁾ lub

inna metoda optyczna 8 O2

% paramagnetyczna, celi cyrkonowej

lub inna elektrochemiczna gwarantująca niepewność

pomiaru³⁾ nie większą niż ± 1,0% obj. O2

ciśnienie dynamiczne gazów odlotowych⁴⁾

m/s Pa

metoda dowolna gwarantująca niepewność pomiaru³⁾ mniejszą niż 10%

K metoda dowolna gwarantująca niepewność pomiaru³⁾ nie większą niż ± 5 K

Załącznik nr 3 ZAKRES ORAZ METODYKI REFERENCYJNE WYKONYWANIA CIĄGŁYCH I OKRESOWYCH POMIARÓW

EMISJI DO POWIETRZA DLA INSTALACJI I URZĄDZEŃ SPALANIA LUB WSPÓŁSPALANIA ODPADÓW

(13)

niepewność pomiaru³⁾ nie większą niż ± 10 hPa

12 Wilgotność względna gazów odlotowych lub

stopień zawilżenia gazów odlotowych⁵⁾

% obj.

metoda dowolna gwarantująca niepewność pomiaru³⁾ mniejszą niż:

Tabela B. Substancje mierzone w sposób okresowy oraz metodyki referencyjne wykonywania pomiarów okresowych

Lp. Nazwa substancji –

zakres Jednostka miary Metodyka referencyjna

1 2 3 4

1 Pb mg/m³ norma PN-EN 14385

2 Cr mg/m³ norma PN-EN 14385

3 Cu mg/m³ norma PN-EN 14385

4 Mn mg/m³ norma PN-EN 14385

5 Ni mg/m³ norma PN-EN 14385

6 As mg/m³ norma PN-EN 14385

7 Cd mg/m³ norma PN-EN 14385

8 Hg⁶⁾ mg/m³ norma PN-EN 13211 lub metoda instrumentalna zgodna z normą PN-EN 14884 rozszerzona o oznaczenie Hg w fazie stałej zgodnie z normą PN-EN 13211

9 Tl mg/m³ norma PN-EN 14385

10 Sb mg/m³ norma PN-EN 14385

11 V mg/m³ norma PN-EN 14385

(14)

12 Co mg/m³ norma PN-EN 14385

13 Dioksyny i furany ng/m³ norma PN-EN 1948 - 1,2,3

14 SO27) mg/m³ absorpcja promieniowania IR¹⁾ lub UV, inna metoda optyczna⁸⁾ lub inna metoda zgodna z normą PN-EN 14791

15 NOx2), 9) mg/m³ chemiluminescencyjna lub absorpcja promieniowania IR¹⁾, lub inna metoda optyczna

16 HCl⁷⁾ mg/m³ norma PN-EN 1911

17 HF¹⁰⁾ mg/m³ dowolna metodyka manualna oparta na wytycznych normy ISO 15713

Uwagi:

1. Systemy do ciągłych pomiarów emisji do powietrza podlegają procedurom zgodnym z normą PN-EN 14181, zapewniającym odpowiedni poziom jakości, w tym co najmniej raz w roku kontroli za pomocą pomiarów równoległych prowadzonych przy użyciu innych systemów z zastosowaniem następujących metodyk referencyjnych: dla pyłu zgodnie z normą PN-Z-04030-7 lub normą PN-EN 13284-1, dla SO2 zgodnie z normą PN-EN 14791 lub równoważną metodą instrumentalną spełniającą wymagania normy PN-ISO 7935, dla NOx2) zgodnie z normą PN-EN 14792, dla CO zgodnie z normą PN-EN 15058, dla HCl zgodnie z normą PN-EN 1911 lub równoważną metodą instrumentalną, dla substancji organicznych w postaci gazów i par wyrażonych jako całkowity węgiel organiczny zgodnie z normą PN-EN 12619, dla HF zgodnie z normą ISO 15713 lub równoważną metodą instrumentalną, dla O2 zgodnie z normą PN-EN 14789, dla zawartości pary wodnej (pomiar wilgotności względnej gazów odlotowych lub stopnia zawilżenia gazów odlotowych) zgodnie z normą PN-EN 14790 lub równoważną metodą instrumentalną.

2) systemów istniejących – co najmniej raz w ciągu trzech lat;

3) każdej większej zmiany w pracy instalacji i urządzenia spalania lub współspalania odpadów i większych zmian lub napraw systemów istniejących.

Funkcja kalibracyjna dla systemów ciągłych pomiarów emisji pyłu może być wyznaczana z uwzględnieniem wymagań zawartych w normie PN-EN 13284-2.

4. Wartości średnie dobowe są wyznaczane na podstawie wartości średnich trzydziestominutowych lub dziesięciominutowych stężeń substancji zmierzonych w czasie eksploatacji instalacji i urządzenia spalania lub współspalania odpadów, z wyłączeniem okresów rozruchu i wyłączania instalacji i urządzenia spalania lub współspalania odpadów, o ile w trakcie ich trwania nie są spalane odpady, po odjęciu wartości przedziału ufności określonego w pkt 5.

1) 10% – w przypadku CO;

2) 20% – w przypadku SO2; 3) 20% – w przypadku NOx; 4) 30% – w przypadku pyłu;

5) 30% – w przypadku całkowitego węgla organicznego;

(15)

Dziennik Ustaw – 8 – – 15 – Poz. 1710 6) 40% – w przypadku HCl;

7) 40% – w przypadku HF.

6. Pomiary są unieważniane w dniu, w którym więcej niż pięć średnich trzydziestominutowych wartości stężeń którejkolwiek substancji jest nieważnych z powodu niesprawności lub konserwacji systemu do ciągłych pomiarów emisji. Jeżeli w ciągu roku kalendarzowego wystąpi więcej niż 10 dni, w których pomiary zostaną unieważnione z powodu niesprawności lub konserwacji systemu do ciągłych pomiarów emisji, to prowadzący instalację lub użytkownik urządzenia podejmuje działania w celu zwiększenia niezawodności pracy tego systemu i informuje wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o podjętych działaniach.

Objaśnienia:

2) NOx (w przeliczeniu na NO2) – tlenek azotu i dwutlenek azotu w przeliczeniu na dwutlenek azotu.

4) W przypadku braku możliwości technicznych lub metrologicznych zainstalowania urządzeń do ciągłego pomiaru prędkości przepływu gazów odlotowych lub ciśnienia dynamicznego gazów odlotowych dopuszcza się odstępstwa od prowadzenia ciągłych pomiarów prędkości przepływu gazów odlotowych lub ciśnienia dynamicznego gazów odlotowych oraz wyznaczanie strumienia objętości gazów odlotowych metodą bilansową, gdy gwarantuje ona uzyskanie niepewności wyniku mniejszej niż 10%.

5) Dopuszcza się odstępstwa od prowadzenia ciągłych pomiarów wilgotności względnej gazów odlotowych lub stopnia zawilżenia gazów odlotowych oraz ich wyznaczanie metodą bilansową, gdy gwarantuje ona uzyskanie niepewności wyniku mniejszej niż 20%.

6) Hg – rtęć ogólna rozumiana jako suma zawartości rtęci w gazach odlotowych, niezależnie od formy występowania (gazowa, rozpuszczona w kropelkach, stała, zaadsorbowana na cząsteczkach stałych).

7) Dotyczy przypadku, o którym mowa w § 3 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia.

8) Metody optyczne pomiaru SO2 obejmują metodę fluorescencyjną w obszarze ultrafioletu.

9) Dotyczy przypadku, o którym mowa w § 3 ust. 3 pkt 3 rozporządzenia.

10) Dotyczy przypadków, o których mowa w § 3 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia.

(16)

Załącznik nr 4 ZAKRES ORAZ METODYKI REFERENCYJNE WYKONYWANIA OKRESOWYCH

POMIARÓW EMISJI DO POWIETRZA DLA INSTALACJI DO PRZETWARZANIA AZBESTU LUB PRODUKTÓW ZAWIERAJĄCYCH AZBEST

– zakres Jednostka miary Metodyka referencyjna

1 2 3 4

1 Azbest liczba włókien/cm³

metoda liczenia włókien

w mikroskopii optycznej

2 Pył mg/m³ grawimetryczna

3 Prędkość przepływu gazów odlotowych lub ciśnienie dynamiczne gazów odlotowych¹⁾

m/s

Pa metoda dowolna gwarantująca niepewność pomiaru²⁾ mniejszą niż 10%

4 Temperatura gazów odlotowych

w przekroju pomiarowym K metoda dowolna gwarantująca niepewność pomiaru²⁾ nie większą niż ± 5 K 5 Ciśnienie bezwzględne gazów

niepewność pomiaru²⁾ nie większą niż ± 10 hPa 6 Wilgotność względna gazów

odlotowych lub

stopień zawilżenia gazów odlotowych³⁾

% obj.

metoda dowolna gwarantująca niepewność pomiaru²⁾ mniejszą niż:

− 20% w przypadku

wilgotności względnej gazów odlotowych,

Uwagi:

1. Pomiary emisji azbestu do powietrza wykonuje się po izokinetycznym pobraniu próbki na filtr i oznaczeniu metodą liczenia włókien w mikroskopii optycznej fazowo-kontrastowej.

2. Pomiary emisji pyłu do powietrza wykonuje się, jeżeli nie są prowadzone okresowe pomiary emisji azbestu do powietrza i dla instalacji jest ustalony standard emisyjny pyłu wprowadzanego do powietrza kominem, zgodnie z przepisami w sprawie standardów emisyjnych z instalacji do produkcji lub obróbki wyrobów azbestowych.

Objaśnienia:

1) W przypadku braku możliwości technicznych lub metrologicznych wykonania okresowego pomiaru prędkości przepływu gazów odlotowych lub ciśnienia dynamicznego gazów odlotowych dopuszcza się odstępstwa od prowadzenia pomiarów prędkości przepływu gazów odlotowych lub ciśnienia dynamicznego gazów odlotowych oraz wyznaczanie strumienia objętości gazów odlotowych metodą bilansową, gdy gwarantuje ona uzyskanie niepewności wyniku mniejszej niż 10%.

2) Niepewność pomiaru – niepewność rozszerzona ze współczynnikiem rozszerzenia k = 2, co odpowiada przedziałowi ufności 95%.

3) Dopuszcza się odstępstwa od prowadzenia pomiarów wilgotności względnej gazów odlotowych lub stopnia zawilżenia gazów odlotowych oraz ich wyznaczanie metodą bilansową, gdy gwarantuje ona uzyskanie niepewności wyniku mniejszej niż 20%

Załącznik nr 4 ZAKRES ORAZ METODYKI REFERENCYJNE WYKONYWANIA OKRESOWYCH POMIARÓW EMISJI

DO POWIETRZA DLA INSTALACJI DO PRZETWARZANIA AZBESTU LUB PRODUKTÓW ZAWIERAJĄCYCH AZBEST

(17)

Dziennik Ustaw – 17 – Załącznik nr 5 Poz. 1710

ZAKRES ORAZ METODYKI REFERENCYJNE WYKONYWANIA CIĄGŁYCH POMIARÓW EMISJI DO POWIETRZA DLA INSTALACJI DO PRODUKCJI

DWUTLENKU TYTANU

– zakres

1 2 3 4

1 Pył mg/m³

technika dowolna wzorcowana

metodą grawimetryczną 2 SO21), 2)

mg/m³

absorpcja promieniowania IR³⁾ lub UV lub inna metoda optyczna

3 Cl24), 5)

mg/m³

elektrochemiczna lub

kolorymetryczna

ciśnienie dynamiczne gazów odlotowych⁶⁾

m/s Pa

metoda dowolna gwarantująca niepewność pomiaru⁷⁾ mniejszą niż 10%

K metoda dowolna gwarantująca

niepewność pomiaru⁷⁾ nie większą niż ± 5 K 6 Ciśnienie bezwzględne gazów

niepewność pomiaru⁷⁾ nie większą niż ± 10 hPa 7 Wilgotność względna gazów

odlotowych lub

stopień zawilżenia gazów odlotowych⁸⁾

% obj.

metoda dowolna gwarantująca niepewność pomiaru⁷⁾ mniejszą niż:

Uwagi:

1. Systemy do ciągłych pomiarów emisji do powietrza podlegają procedurom zgodnym z normą PN-EN 14181, zapewniającym odpowiedni poziom jakości, w tym co najmniej raz w roku kontroli za pomocą pomiarów równoległych prowadzonych przy użyciu innych systemów z zastosowaniem następujących metodyk referencyjnych: dla pyłu zgodnie z normą PN-Z-04030-7 lub normą PN-EN 13284-1, dla SO2 zgodnie z normą PN-EN 14791 lub równoważną metodą instrumentalną spełniającą wymagania normy PN-ISO

Załącznik nr 5 ZAKRES ORAZ METODYKI REFERENCYJNE WYKONYWANIA CIĄGŁYCH POMIARÓW EMISJI

DO POWIETRZA DLA INSTALACJI DO PRODUKCJI DWUTLENKU TYTANU

(18)

Dziennik Ustaw – 11 – – 18 – Poz. 1710 7935, dla zawartości pary wodnej (pomiar wilgotności względnej gazów odlotowych lub stopnia zawilżenia gazów odlotowych) zgodnie z normą PN-EN 14790 lub równoważną metodą instrumentalną.

2) systemów istniejących – co najmniej raz w ciągu pięciu lat;

3) każdej większej zmiany w pracy instalacji do produkcji dwutlenku tytanu, zmian lub napraw systemów istniejących.

1) 20% – w przypadku SO2; 2) 30% – w przypadku pyłu.

5. Zatwierdzone wartości średnie jednogodzinne i średnie dobowe stężeń substancji określa się na podstawie ważnych pomiarowych wartości średnich jednogodzinnych po odjęciu wartości przedziału ufności określonego w pkt 4.

6. Pomiary są unieważniane w dniu, w którym więcej niż pięć średnich jednogodzinnych wartości stężeń którejkolwiek substancji jest nieważnych z powodu niesprawności lub konserwacji systemu do ciągłych pomiarów emisji. Jeżeli w ciągu roku kalendarzowego wystąpi więcej niż 10 dni, w których pomiary zostaną unieważnione z powodu niesprawności lub konserwacji systemu do ciągłych pomiarów emisji, to prowadzący instalację lub urządzenie podejmuje działania w celu zwiększenia niezawodności pracy tego systemu i informuje wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska o podjętych działaniach.

Objaśnienia:

1) Ciągły pomiar emisji SO2 powinien być uzupełniony okresowymi pomiarami emisji SOx (SO2, SO3 i H2SO4), wykonywanymi z częstotliwością co najmniej raz na kwartał, zgodnie z normą PN-EN 14791, w celu określenia ich udziału w gazach odlotowych i obliczenia wielkości emisji sumy tych związków w przeliczeniu na SO2.

2) W przypadku stosowania reakcji sulfatyzacji.

4) W przypadku stosowania reakcji chlorowania.

5) Chlor gazowy.

6) W przypadku braku możliwości technicznych lub metrologicznych zainstalowania urządzeń do ciągłego pomiaru prędkości przepływu gazów odlotowych lub ciśnienia dynamicznego gazów odlotowych dopuszcza się odstępstwa od prowadzenia pomiarów prędkości przepływu gazów odlotowych lub ciśnienia dynamicznego gazów odlotowych oraz wyznaczanie strumienia objętości gazów odlotowych metodą bilansową, gdy gwarantuje ona uzyskanie niepewności wyniku mniejszej niż 10%.

8) Dopuszcza się odstępstwa od prowadzenia ciągłych pomiarów wilgotności względnej gazów odlotowych lub stopnia zawilżenia gazów odlotowych oraz ich wyznaczanie metodą bilansową, gdy gwarantuje ona uzyskanie niepewności wyniku mniejszej niż 20%