Dziennik Urzędowy L 88. Unii Europejskiej. Legislacja. Akty ustawodawcze. Rocznik marca Wydanie polskie. Spis treści ROZPORZĄDZENIA

(1)

I Akty ustawodawcze

ROZPORZĄDZENIA

★ Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/540 z dnia 15 marca 2017 r.

zmieniające rozporządzenie (UE) nr 19/2013 w sprawie wprowadzenia w życie dwustronnej klauzuli ochronnej i mechanizmu stabilizacyjnego dotyczącego bananów, zawartych w Umowie o handlu między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Kolumbią i Peru, z drugiej strony, oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 20/2013 w sprawie wprowa

dzenia w życie dwustronnej klauzuli ochronnej i mechanizmu stabilizacyjnego dotyczącego bananów, zawartych w Umowie ustanawiającej stowarzyszenie między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Ameryką Środkową, z drugiej strony . . . . 1

DYREKTYWY

★ Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/541 z dnia 15 marca 2017 r. w sprawie zwalczania terroryzmu i zastępująca decyzję ramową Rady 2002/475/WSiSW oraz zmieniająca decyzję Rady 2005/671/WSiSW . . . . 6

Sprostowania

★ Sprostowanie do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 508/2014 z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylającego rozporządzenia Rady (WE) nr 2328/2003, (WE) nr 861/2006, (WE) nr 1198/2006 i (WE) nr 791/2007 oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1255/2011 (Dz.U.

L 149 z 20.5.2014) . . . . 22

Akty, których tytuły wydrukowano zwykłą czcionką, odnoszą się do bieżącego zarządzania sprawami rolnictwa i generalnie zachowują ważność przez określony czas.

Tytuły wszystkich innych aktów poprzedza gwiazdka, a drukuje się je czcionką pogrubioną.

L 88

Rocznik 60 31 marca 2017

Legislacja

Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

PL

Wydanie polskie

Spis treści

(2)

(3)

I

(Akty ustawodawcze)

ROZPORZĄDZENIA

ROZPORZĄDZENIE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2017/540 z dnia 15 marca 2017 r.

zmieniające rozporządzenie (UE) nr 19/2013 w sprawie wprowadzenia w życie dwustronnej klauzuli ochronnej i mechanizmu stabilizacyjnego dotyczącego bananów, zawartych w Umowie o handlu między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Kolumbią i Peru, z drugiej strony, oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 20/2013 w sprawie wprowadzenia w życie dwustronnej klauzuli ochronnej i mechanizmu stabilizacyjnego dotyczącego bananów, zawartych w Umowie ustanawiającej stowarzyszenie między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Ameryką Środkową, z drugiej strony

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 207 ust. 2,

uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,

stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą (¹ ),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Art. 329 Umowy o handlu między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Kolumbią i Peru, z drugiej strony (² ) (zwanej dalej „umową”) podpisanej w dniu 26 czerwca 2012 r. przewiduje możliwość przystąpienia do umowy innych państw członkowskich Wspólnoty Andyjskiej. Ekwador jest członkiem Wspólnoty Andyjskiej od jej powstania w 1969 r.

(2) W dniu 17 lipca 2014 r. Unia i Ekwador zakończyły negocjacje w sprawie przystąpienia Ekwadoru do umowy.

Protokół przystąpienia do Umowy o handlu między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Kolumbią i Peru, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Ekwadoru ( 3 ) (zwany dalej „proto

kołem przystąpienia”) został podpisany w dniu 11 listopada 2016 r. i jest stosowany tymczasowo zgodnie z jego art. 27 ust. 4 od dnia 1 stycznia 2017 r.

(3) W związku z podpisaniem protokołu przystąpienia konieczne jest zagwarantowanie, w odniesieniu do Ekwadoru, skutecznego stosowania dwustronnej klauzuli ochronnej i mechanizmu stabilizacyjnego dotyczącego bananów, przewidzianych w umowie.

(4) Ponadto w załączniku I do umowy (Harmonogramy znoszenia ceł) zastosowano w odniesieniu do bananów kod Nomenklatury scalonej (CN) w wersji z 2007 r. Ten sam kod jest stosowany w rozporządzeniach Parlamentu ( 1 ) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 2 lutego 2017 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja

Rady z dnia 20 lutego 2017 r.

( 2 ) Dz.U. L 354 z 21.12.2012, s. 3.

( 3 ) Dz.U. L 356 z 24.12.2016, s. 3.

(4)

Europejskiego i Rady (UE) nr 19/2013 ( 1 ) i (UE) nr 20/2013 ( 2 ). Odpowiedni kod w odniesieniu do bananów został jednak zmieniony z dniem 1 stycznia 2012 r. z kodu 0803 00 19 na kod 0803 90 10 w celu odzwierciedlenia zmian wprowadzonych w systemie zharmonizowanym (HS). W celu zapewnienia jasności zmianę tę należy wpro

wadzić w rozporządzeniach (UE) nr 19/2013 i (UE) nr 20/2013 w odpowiedniej części odnoszącej się do mecha

nizmu stabilizacyjnego dotyczącego bananów.

(5) Ekwador to, obok Kolumbii, jeden z głównych producentów i dostawców bananów do Unii. Aktualny mechanizm stabilizacyjny dotyczący bananów powinien zatem zostać rozszerzony na Ekwador.

(6) Mechanizm stabilizacyjny funkcjonuje od 2013 r. i dotychczasowe doświadczenia wskazują, że należy poprawić przepływ informacji między Komisją, państwami członkowskimi i Parlamentem Europejskim, w szczególności przez wprowadzenie systemu wczesnego ostrzegania w przypadku, gdy przywóz osiągnie 80 % wielkości progo

wych przywozu.

(7) Z uwagi na ścisły związek z umową, niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie począwszy od dnia rozpoczęcia tymczasowego stosowania protokołu przystąpienia.

(8) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenia (UE) nr 19/2013 i (UE) nr 20/2013, PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł 1 W rozporządzeniu (UE) nr 19/2013 wprowadza się następujące zmiany:

1) tytuł otrzymuje brzmienie:

„Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 19/2013 z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie wprowa

dzenia w życie dwustronnej klauzuli ochronnej i mechanizmu stabilizacyjnego dotyczącego bananów, zawartych w Umowie o handlu między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Kolumbią, Peru i Ekwadorem, z drugiej strony”;

2) w art. 1 lit. a), art. 2 ust. 1, art. 4 ust. 4, art. 5 ust. 6 i 11, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 9 ust. 1 i art. 11 wyrazy

„Kolumbia lub Peru” w różnych formach gramatycznych zastępuje się wyrazami „Kolumbia, Ekwador lub Peru”

w odpowiedniej formie gramatycznej;

3) art. 1 lit. h) otrzymuje brzmienie:

„h) »okres przejściowy« oznacza dziesięć lat od danego dnia rozpoczęcia stosowania umowy w odniesieniu do produktów, dla których w harmonogramach znoszenia ceł dla towarów pochodzących z Kolumbii, Ekwadoru lub Peru, określonych w podsekcji 1, 2 i 3 sekcji B dodatku 1 (Znoszenie ceł) do załącznika I do umowy (Harmonogramy znoszenia ceł) przewidziano okres znoszenia ceł krótszy niż dziesięć lat lub okres znoszenia ceł plus trzy lata w przypadku produktów, dla których w tych harmonogramach znoszenia ceł przewidziano okres znoszenia ceł wynoszący dziesięć lat lub więcej; okres przejściowy dla Ekwadoru rozpoczyna się od dnia rozpoczęcia stosowania umowy.”;

4) w art. 3 ust. 1, 3 i 4 oraz art. 13 ust. 4 wyrazy „Kolumbia i Peru” w różnych formach gramatycznych zastępuje się wyrazami „Kolumbia, Ekwador i Peru” w odpowiedniej formie gramatycznej;

5) art. 15 ust. 1 i 2 otrzymują brzmienie:

„1. W odniesieniu do bananów pochodzących z Kolumbii, Ekwadoru lub Peru objętych pozycją 0803 90 10 Nomenklatury scalonej (świeże banany, wyłączając plantany), którym w harmonogramie znoszenia ceł przypisano kategorię znoszenia ceł »BA« w przypadku Kolumbii i Peru oraz kategorię znoszenia ceł »SP1« w przypadku Ekwadoru pod pozycją 0803 00 19, do dnia 31 grudnia 2019 r. stosuje się mechanizm stabilizacyjny.

L 88/2 PL Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 31.3.2017

( 1 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 19/2013 z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie wprowadzenia w życie dwustronnej klauzuli ochronnej i mechanizmu stabilizacyjnego dotyczącego bananów, zawartych w Umowie o handlu między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Kolumbią i Peru, z drugiej strony (Dz.U. L 17 z 19.1.2013, s. 1).

( 2 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 20/2013 z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie wprowadzenia w życie dwustronnej klauzuli ochronnej i mechanizmu stabilizacyjnego dotyczącego bananów, zawartych w Umowie ustanawiającej stowa

rzyszenie między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Ameryką Środkową, z drugiej strony (Dz.U. L 17 z 19.1.2013, s. 13).

(5)

2. W odniesieniu do przywozu produktów, o których mowa w ust. 1, została ustalona oddzielna roczna wielkość progowa przywozu, którą podano w drugiej, trzeciej i czwartej kolumnie tabeli w załączniku. Gdy wielkość progowa dla Kolumbii, Ekwadoru lub Peru zostanie osiągnięta w danym roku kalendarzowym, Komisja, w trybie pilnym, o którym mowa w art. 14 ust. 4, przyjmuje akt wykonawczy, na mocy którego zawiesza ona tymczasowo cło preferencyjne stosowane do produktów pochodzących z danego państwa w tym samym roku na okres nieprzekra

czający trzech miesięcy i nietrwający dłużej niż do końca roku kalendarzowego albo stwierdza, że takie zawieszenie cła nie jest odpowiednie.

2a. Jeżeli w odniesieniu do co najmniej jednej strony umowy wielkość przywozu osiąga 80 % wielkości progowej przywozu, określonej w załączniku do niniejszego rozporządzenia, Komisja formalnie informuje o tym na piśmie Parlament Europejski i Radę. Jednocześnie Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu i Radzie odpowiednie informacje dotyczące tendencji na rynku bananów i statystyki przywozowe dotyczące przywozu z krajów objętych mechanizmem stabilizacyjnym oraz ich odpowiednie progi, aby przewidzieć tendencje w przywozie do końca danego roku kalendarzowego.”;

6) załącznik zastępuje się tekstem znajdującym się w załączniku do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł 2 Art. 15 ust. 1 i 2 rozporządzenia (UE) nr 20/2013 otrzymują brzmienie:

„1. W odniesieniu do bananów pochodzących z Ameryki Środkowej objętych pozycją 0803 90 10 Nomenklatury scalonej (świeże banany, wyłączając plantany), którym w harmonogramie znoszenia ceł przypisano kategorię »ST« pod pozycją 0803 00 19, do dnia 31 grudnia 2019 r. stosuje się mechanizm stabilizacyjny.

2. W odniesieniu do przywozu produktów, o których mowa w ust. 1, została ustalona oddzielna roczna wielkość progowa przywozu, którą podano w tabeli w załączniku. Przywóz produktów, o których mowa w ust. 1, z preferencyjną stawką cła wymaga okazania, oprócz świadectwa pochodzenia, zgodnie z załącznikiem II (Dotyczącym definicji pojęcia

»produkty pochodzące« oraz metod współpracy administracyjnej) do umowy, świadectwa wywozu wydanego przez właściwe organy państwa Ameryki Środkowej, z którego dane produkty są wywożone. Gdy wielkość progowa dla państwa Ameryki Środkowej zostanie osiągnięta w danym roku kalendarzowym, Komisja, w trybie pilnym, o którym mowa w art. 14 ust. 4, przyjmuje akt wykonawczy, na mocy którego zawiesza ona tymczasowo cło preferencyjne stosowane do produktów pochodzących z danego państwa w tym samym roku na okres nieprzekraczający trzech miesięcy i nietrwający dłużej niż do końca roku kalendarzowego albo stwierdza, że takie zawieszenie cła nie jest odpowiednie.

2a. Jeżeli w odniesieniu do co najmniej jednej strony umowy wielkość przywozu osiąga 80 % wielkości progowej przywozu, określonej w załączniku do niniejszego rozporządzenia, Komisja formalnie informuje o tym na piśmie Parla

ment Europejski i Radę. Jednocześnie Komisja przekazuje Parlamentowi Europejskiemu i Radzie odpowiednie informacje dotyczące tendencji na rynku bananów i statystyki przywozowe dotyczące przywozu z krajów objętych mechanizmem stabilizacyjnym oraz ich odpowiednie progi, aby przewidzieć tendencje w przywozie do końca danego roku kalenda

rzowego.”.

Artykuł 3

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europej

skiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Strasburgu dnia 15 marca 2017 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego A. TAJANI

Przewodniczący

W imieniu Rady I. BORG Przewodniczący

(6)

ZAŁĄCZNIK

Tabela wielkości progowych przywozu, których przekroczenie powoduje rozpoczęcie stosowania mechanizmu stabiliza

cyjnego dotyczącego bananów przewidzianego w sekcji B dodatku 1 do załącznika I do umowy: w przypadku Kolumbii – w podsekcji 1; w przypadku Peru – w podsekcji 2; a w przypadku Ekwadoru – w podsekcji 3.

Rok

Wielkość progowa przywozu w przypadku

Kolumbii (w tonach metrycznych)

Peru (w tonach metrycznych)

Ekwadoru (w tonach metrycznych)

Od 1 stycznia do 31 grudnia 2017 r. 1 822 500 93 750 1 801 788

Od 1 stycznia 2020 r. Nie dotyczy Nie dotyczy Nie dotyczy

(7)

Wspólne oświadczenie Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji

Parlament Europejski, Rada i Komisja uznają znaczenie bliskiej współpracy przy monitorowaniu wdrażania Umowy o handlu między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Kolumbią i Peru, z drugiej strony ( 1 ), zmienionej Protokołem przystąpienia do Umowy o handlu między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Kolumbią i Peru, z drugiej strony, w celu uwzględnienia przystąpienia Ekwadoru ( 2 ), rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 19/2013 z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie wprowadzenia w życie dwustronnej klauzuli ochronnej i mechanizmu stabilizacyjnego dotyczącego bananów, zawartych w Umowie o handlu między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Kolumbią i Peru, z drugiej strony ( 3 ) oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 20/2013 z dnia 15 stycznia 2013 r. w sprawie wprowadzenia w życie dwustronnej klauzuli ochronnej i mechanizmu stabilizacyjnego dotyczącego bananów, zawartych w Umowie ustanawiającej stowarzyszenie między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Ameryką Środ

kową, z drugiej strony ( 4 ). W tym celu instytucje te uzgadniają, co następuje:

— Na wniosek właściwej komisji Parlamentu Europejskiego Komisja przedstawi swe konkretne zastrzeżenia co do wypełniania przez Kolumbię, Ekwador lub Peru zobowiązań w zakresie handlu i zrównoważonego rozwoju.

— Jeżeli Parlament Europejski przyjmie zalecenie dotyczące wszczęcia dochodzenia w sprawie środków ochronnych, Komisja uważnie zbada, czy spełnione zostały określone w rozporządzeniu (UE) nr 19/2013 lub rozporządzeniu (UE) nr 20/2013 warunki wszczęcia dochodzenia z urzędu. Jeżeli Komisja uzna, że warunki te nie zostały spełnione, przedstawi ona właściwej komisji Parlamentu Europejskiego sprawozdanie zawierające wyjaśnienie wszystkich czyn

ników istotnych dla wszczęcia takiego dochodzenia.

— Komisja oceni do dnia 1 stycznia 2019 r. sytuację unijnych producentów bananów. Jeśli stwierdzone zostanie poważne pogorszenie sytuacji na rynku lub sytuacji unijnych producentów bananów, będzie można rozważyć przedłużenie okresu obowiązywania mechanizmu za zgodą stron umowy.

Komisja będzie kontynuowała regularne analizy sytuacji na rynku i sytuacji unijnych producentów bananów po wygaś

nięciu mechanizmu stabilizacyjnego. Jeżeli stwierdzone zostanie poważne pogorszenie sytuacji na rynku lub sytuacji unijnych producentów bananów, Komisja, biorąc pod uwagę znaczenie sektora bananów dla regionów najbardziej oddalonych, zbada wraz z państwami członkowskimi i zainteresowanymi stronami sytuację i postanowi, czy należy rozważyć odpowiednie środki. Komisja może również zwoływać regularne posiedzenia monitorujące, w których udział biorą państwa członkowskie i zainteresowane strony.

Komisja opracowała narzędzia statystyczne, aby umożliwić monitorowanie i ocenę tendencji w przywozie bananów oraz sytuacji na unijnym rynku bananów. Komisja zwróci szczególną uwagę na przegląd formatu danych dotyczących nadzoru nad przywozem, aby udostępniać – w przyjaźniejszy użytkownikowi sposób – regularnie aktualizowane informacje.

( 1 ) Dz.U. L 354 z 21.12.2012, s. 3.

( 2 ) Dz.U. L 356 z 24.12.2016, s. 3.

( 3 ) Dz.U. L 17 z 19.1.2013, s. 1.

( 4 ) Dz.U. L 17 z 19.1.2013, s. 13.

(8)

DYREKTYWY

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2017/541 z dnia 15 marca 2017 r.

w sprawie zwalczania terroryzmu i zastępująca decyzję ramową Rady 2002/475/WSiSW oraz zmieniająca decyzję Rady 2005/671/WSiSW

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 83 ust. 1, uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,

po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym, uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (¹ ), stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą ( 2 ),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Unia opiera się na uniwersalnych wartościach, którymi są godność ludzka, wolność, równość i solidarność oraz poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności. Unia opiera się na zasadach demokracji i praworządno

ści, które są wspólne dla państw członkowskich.

(2) Akty terroryzmu stanowią jedno z najpoważniejszych pogwałceń uniwersalnych wartości, na których opiera się Unia, takich jak godność ludzka, wolność, równość i solidarność oraz poszanowanie praw człowieka i podstawo

wych wolności. Są one również jednym z najpoważniejszych zamachów na demokrację i praworządność, czyli zasady wspólne państwom członkowskim i stanowiące fundament Unii.

(3) Decyzja ramowa Rady 2002/475/WSiSW ( 3 ) jest podstawą działań państw członkowskich służących zwalczaniu terroryzmu, które prowadzi wymiar sprawiedliwości w sprawach karnych. Ramy prawne wspólne dla wszystkich państw członkowskich, a w szczególności zharmonizowana definicja przestępstw terrorystycznych, stanowią punkt odniesienia dla wymiany informacji i współpracy między właściwymi organami krajowymi na podstawie decyzji ramowej Rady 2006/960/WSiSW ( 4 ), decyzji Rady 2008/615/WSiSW ( 5 ) i 2005/671/WSiSW ( 6 ), rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 603/2013 ( 7 ) i decyzji ramowych Rady 2002/584/WSiSW ( 8 ) i 2002/465/

WSiSW ( 9 ).

( 1 ) Dz.U. C 177 z 18.5.2016, s. 51.

( 2 ) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 16 lutego 2017 r. (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym) i decyzja Rady z dnia 7 marca 2017 r.

( 3 ) Decyzja ramowa Rady 2002/475/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie zwalczania terroryzmu (Dz.U. L 164 z 22.6.2002, s. 3).

( 4 ) Decyzja ramowa Rady 2006/960/WSiSW z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie uproszczenia wymiany informacji i danych wywia

dowczych między organami ścigania państw członkowskich Unii Europejskiej (Dz.U. L 386 z 29.12.2006, s. 89).

( 5 ) Decyzja Rady 2008/615/WSiSW z dnia 23 czerwca 2008 r. w sprawie intensyfikacji współpracy transgranicznej, szczególnie w zwal

czaniu terroryzmu i przestępczości transgranicznej (Dz.U. L 210 z 6.8.2008, s. 1).

( 6 ) Decyzja Rady 2005/671/WSiSW z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wymiany informacji i współpracy dotyczącej przestępstw terrorystycznych (Dz.U. L 253 z 29.9.2005, s. 22).

( 7 ) Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 603/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia systemu Eurodac do porównywania odcisków palców w celu skutecznego stosowania rozporządzenia (UE) nr 604/2013 w sprawie ustano

wienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca oraz w sprawie występowania o porównanie z danymi Eurodac przez organy ścigania państw członkowskich i Europol na potrzeby ochrony porządku publicznego, oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 1077/2011 ustanawiające Europejską Agencję ds. Zarzą

dzania Operacyjnego Wielkoskalowymi Systemami Informatycznymi w Przestrzeni Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości (Dz.U. L 180 z 29.6.2013, s. 1).

( 8 ) Decyzja ramowa Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi (Dz.U. L 190 z 18.7.2002, s. 1).

( 9 ) Decyzja ramowa Rady 2002/465/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie wspólnych zespołów dochodzeniowo-śledczych (Dz.U. L 162 z 20.6.2002, s. 1).

(9)

(4) Zagrożenie terrorystyczne w ostatnich latach narasta i szybko się zmienia. Osoby określane mianem „zagranicz

nych bojowników terrorystycznych” podróżują za granicę w celach terrorystycznych. Powracający zagraniczni bojownicy terrorystyczni stanowią zwiększone zagrożenie dla bezpieczeństwa wszystkich państw członkowskich.

Zagranicznych bojowników terrorystycznych powiązano z przeprowadzonymi niedawno i przygotowywanymi atakami w kilku państwach członkowskich. Ponadto Unia i jej państwa członkowskie stają w obliczu zwiększonych zagrożeń ze strony osób pozostających w Europie, które są jednak inspirowane lub instruowane przez grupy terrorystyczne działające za granicą.

(5) W rezolucji RB ONZ 2178 (2014) Rada Bezpieczeństwa ONZ wyraziła zaniepokojenie rosnącym zagrożeniem ze strony zagranicznych bojowników terrorystycznych i wezwała wszystkie państwa członkowskie ONZ do zapew

nienia, by przestępstwa związane z tym zjawiskiem podlegały karze na mocy prawa krajowego. W tym kontekście Rada Europy przyjęła w 2015 r. Protokół dodatkowy do Konwencji Rady Europy o zapobieganiu terroryzmowi.

(6) Biorąc pod uwagę zmieniający się charakter zagrożeń terrorystycznych oraz prawne zobowiązania Unii i państw członkowskich wynikające z prawa międzynarodowego, należy dokonać we wszystkich państwach członkowskich dalszego zbliżenia definicji przestępstw terrorystycznych, przestępstw dotyczących grupy terrorystycznej oraz przestępstw związanych z działalnością terrorystyczną, tak by definicja ta obejmowała czyny związane zwłaszcza z zagranicznymi bojownikami terrorystycznymi i finansowaniem terroryzmu bardziej kompleksowo. Takie czyny powinny także podlegać karze, w przypadku gdy doszło do nich za pośrednictwem internetu, w tym mediów społecznościowych.

(7) Ponadto transgraniczny charakter terroryzmu wymaga prowadzenia zdecydowanych i skoordynowanych działań i współpracy zarówno w państwach członkowskich i między tymi państwami, jak również z i między właściwymi agencjami i organami Unii zajmującymi się zwalczaniem terroryzmu, w tym Eurojustem i Europolem. W tym celu należy efektywnie wykorzystywać dostępne narzędzia i zasoby w zakresie współpracy, takie jak wspólne zespoły dochodzeniowo-śledcze i spotkania koordynacyjne organizowane przy pomocy Eurojustu. Globalny charakter terroryzmu wymaga podjęcia działań na szczeblu międzynarodowym, co oznacza, że Unia i jej państwa członkow

skie muszą zacieśnić współpracę z odpowiednimi państwami trzecimi. Zdecydowane i skoordynowane działania i współpraca są również niezbędne do celów zabezpieczania i pozyskiwania dowodów elektronicznych.

(8) Niniejsza dyrektywa zawiera wyczerpujący wykaz poważnych przestępstw, takich jak ataki na życie ludzkie, stanowiących czyny umyślne, które można zakwalifikować jako przestępstwa terrorystyczne wyłącznie w przy

padku, gdy zostały popełnione w określonym celu terrorystycznym, mianowicie, aby poważnie zastraszyć ludność, bezprawnie zmusić rząd lub organizację międzynarodową do podjęcia lub zaniechania działania lub aby poważnie zdestabilizować lub zniszczyć podstawowe struktury polityczne, konstytucyjne, gospodarcze lub społeczne danego państwa lub danej organizacji międzynarodowej. Groźby popełnienia takich czynów umyślnych również należy uznawać za przestępstwa terrorystyczne, jeżeli obiektywne przesłanki wskazują, że dopuszczono się ich, kierując się jednym z wymienionych celów terrorystycznych. Natomiast czynów, których celem jest na przykład zmuszenie rządu do podjęcia lub zaniechania jakiegokolwiek działania, ale których nie umieszczono w wyczerpującym wykazie poważnych przestępstw, nie uznaje się zgodnie z niniejszą dyrektywą za przestępstwa terrorystyczne.

(9) Przestępstwa związane z działalnością terrorystyczną mają bardzo poważny charakter, gdyż mogą prowadzić do popełniania przestępstw terrorystycznych oraz umożliwiać terrorystom i grupom terrorystycznym dalsze prowa

dzenie i rozwijanie działalności przestępczej; z tego względu zasadne jest uznanie takich czynów za przestępstwo.

(10) Przestępstwo związane z publicznym nawoływaniem do popełniania czynów będących przestępstwem terrory

stycznym obejmuje m.in. pochwalanie i usprawiedliwianie terroryzmu lub rozpowszechnianie w internecie lub poza nim wiadomości lub obrazów, w tym obrazów dotyczących ofiar terroryzmu, w celu zdobycia poparcia dla idei terrorystycznych lub w celu poważnego zastraszania ludności. Taki czyn powinien podlegać karze, jeżeli stwarza niebezpieczeństwo popełnienia aktów terrorystycznych. W każdym konkretnym przypadku przy ocenia

niu, czy takie niebezpieczeństwo istnieje, uwzględnić należy szczególne okoliczności sprawy, takie jak autora i adresata wiadomości, a także kontekst, w jakim doszło do popełnienia czynu. To, czy niebezpieczeństwo jest istotne i czy ma ono wiarygodny charakter, należy również brać pod uwagę przy stosowaniu przepisu o pub

licznym nawoływaniu zgodnie z prawem krajowym.

(11) Uznawanie za przestępstwo odbywania szkolenia na potrzeby terroryzmu jest uzupełnieniem obowiązującego przepisu uznającego za przestępstwo prowadzenie takich szkoleń i ma w szczególności na celu zwalczanie zagrożeń stwarzanych przez osoby aktywnie przygotowujące się do popełniania przestępstw terrorystycznych, w tym osoby działające ostatecznie w pojedynkę. Odbywanie szkolenia na potrzeby terroryzmu obejmuje zdoby

wanie wiedzy, dokumentów lub umiejętności praktycznych. Zdobywanie wiedzy na własną rękę, w tym za pośrednictwem internetu lub z wykorzystaniem materiałów szkoleniowych spoza internetu, należy również uznawać za szkolenie na potrzeby terroryzmu, jeżeli jest ono związane z aktywnym działaniem i z zamiarem

(10)

popełnienia lub przyczynienia się do popełnienia przestępstwa terrorystycznego. W kontekście wszystkich szcze

gólnych okoliczności danej sprawy na taki zamiar może wskazywać na przykład rodzaj materiałów szkoleniowych i to, jak często z nich korzystano. Tym samym pobranie z internetu podręcznika po to, by wytworzyć materiały wybuchowe w celu popełnienia przestępstwa terrorystycznego, można uznać za odbywanie szkolenia na potrzeby terroryzmu. Natomiast samego odwiedzania stron internetowych lub zbierania materiałów szkoleniowych w celach zgodnych z prawem, takich jak cele akademickie lub badawcze, nie uznaje się na mocy niniejszej dyrektywy jako odbywanie szkolenia na potrzeby terroryzmu.

(12) Ze względu na poważny charakter zagrożenia i konieczność w szczególności powstrzymania przepływu zagranicz

nych bojowników terrorystycznych niezbędne jest uznanie za przestępstwo podróży zagranicznych w celach terrorystycznych, obejmujących nie tylko popełnianie przestępstw terrorystycznych i prowadzenie lub odbywanie szkolenia, lecz także uczestnictwo w działalności grupy terrorystycznej. Nie jest niezbędne uznanie za przestępstwo samej podróży jako takiej. Coraz większe zagrożenie dla bezpieczeństwa stanowią ponadto podróże w celach terrorystycznych na terytorium Unii. Państwa członkowskie mogą również zdecydować, że aby przeciwdziałać zagrożeniom terrorystycznym związanym z podróżami w celach terrorystycznych na ich terytorium, za przestęp

stwa należy uznać działania przygotowawcze, które mogą obejmować planowanie lub spiskowanie i których celem jest popełnienie lub przyczynienie się do popełnienia przestępstwa terrorystycznego. Za przestępstwo należy uznać również każdy czyn służący ułatwianiu takich podróży.

(13) Nielegalny handel bronią palną, ropą naftową, narkotykami, papierosami, podrabianymi towarami i dziełami sztuki, a także handel ludźmi i wymuszenia rozbójnicze stały się lukratywnym sposobem zdobywania środków finanso

wych przez grupy terrorystyczne. W tym kontekście rosnące zagrożenie dla bezpieczeństwa Unii stanowią coraz silniejsze powiązania między przestępczością zorganizowaną i grupami terrorystycznymi; dlatego organy, które prowadzą postępowania karne w państwach członkowskich, powinny brać takie powiązania pod uwagę.

(14) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 ( 1 ) ustanawia wspólne przepisy dotyczące zapobie

gania wykorzystywaniu systemu finansowego Unii do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu. Niezależnie od tego prewencyjnego podejścia finansowanie terroryzmu powinno podlegać karze w państwach członkowskich.

Za przestępstwo należy uznać nie tylko finansowanie aktów terrorystycznych, lecz także finansowanie grupy terrorystycznej, a ponadto inne przestępstwa związane z działalnością terrorystyczną, takie jak werbowanie i szko

lenie lub odbywanie podróży w celach terrorystycznych w celu rozbicia struktur wsparcia ułatwiających popeł

nianie przestępstw terrorystycznych.

(15) Karze powinno w państwach członkowskich podlegać – jako pomocnictwo w terroryzmie lub finansowanie terro

ryzmu – udzielanie materialnego wsparcia terroryzmowi poprzez osoby zajmujące się dostarczaniem lub prze

mieszczaniem usług, mienia i towarów, w tym transakcji handlowych obejmujących wprowadzanie na obszar Unii lub wyprowadzanie z tego obszaru, takich jak sprzedaż, nabycie lub wymiana dobra kultury o wartości archeolo

gicznej, artystycznej, historycznej lub naukowej, które nielegalnie wywieziono z obszaru kontrolowanego przez grupę terrorystyczną w momencie wywozu, lub osoby będące pośrednikami w takich działaniach, jeżeli dokony

wane są one ze świadomością, że operacje te lub pochodzące z nich przychody są w całości lub w części przezna

czone do celów terrorystycznych lub przysporzą one korzyści grupom terrorystycznym. Aby skutecznie zwalczać nielegalny handel dobrami kultury, stanowiący źródło dochodu grup terrorystycznych, konieczne może być podjęcie dalszych środków.

(16) Karze powinno podlegać usiłowanie odbycia podróży za granicę w celach terrorystycznych oraz usiłowanie prowadzenia szkolenia i werbowania do celów terrorystycznych.

(17) W odniesieniu do przestępstw, o których mowa w niniejszej dyrektywie, pojęcie umyślności musi dotyczyć wszyst

kich znamion tych przestępstw. O umyślnym charakterze czynu lub zaniechania można wnioskować z obiektyw

nych, faktycznych okoliczności.

(18) W stosunku do osób fizycznych i prawnych, które są odpowiedzialne za tego rodzaju przestępstwa, należy prze

widzieć sankcje i kary odzwierciedlające wagę tych przestępstw.

(19) Jeżeli werbowanie i szkolenie na potrzeby terroryzmu skierowane jest do dziecka, państwa członkowskie powinny zapewnić, by sędziowie mogli wziąć pod uwagę te okoliczności przy osądzaniu sprawców; sędziowie nie powinni mieć jednak obowiązku zaostrzenia kary. Ocena tej okoliczności wraz z innymi faktami w danej sprawie zależy od uznania sędziego.

( 1 ) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 z dnia 20 maja 2015 r. w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu, zmieniająca rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 i uchylająca dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2005/60/WE oraz dyrektywę Komisji 2006/70/WE (Dz.U. L 141 z 5.6.2015, s. 73).

(11)

(20) Należy ustanowić przepisy odnoszące się do jurysdykcji, aby zapewnić możliwość skutecznego ścigania prze

stępstw określonych w niniejszej dyrektywie. W szczególności stosowne wydaje się ustanowienie jurysdykcji w odniesieniu do przestępstw popełnianych przez organizatorów szkoleń na potrzeby terroryzmu, niezależnie od ich przynależności państwowej, ze względu na ewentualne skutki takich czynów na terytorium Unii i ścisłe powiązanie materialne między przestępstwami polegającymi na prowadzeniu i odbywaniu szkoleń na potrzeby terroryzmu.

(21) Aby prowadzenie postępowań przygotowawczych w sprawie przestępstw terrorystycznych, przestępstw dotyczą

cych grupy terrorystycznej lub przestępstw związanych z działalnością terrorystyczną oraz oskarżanie w sprawie takich przestępstw było skuteczne, podmioty odpowiedzialne za prowadzenie takich postępowań lub za oskarżanie powinny mieć możliwość wykorzystywania skutecznych narzędzi stosowanych w ramach postępowania przygo

towawczego, takich jak narzędzia do zwalczania przestępczości zorganizowanej lub innych poważnych prze

stępstw. Narzędzia takie należy wykorzystywać, zgodnie z prawem krajowym, w sposób ukierunkowany, uwzględ

niając zasadę proporcjonalności oraz rodzaj i wagę przestępstw objętych postępowaniem przygotowawczym, a także należy przestrzegać prawa do ochrony danych osobowych. W stosownych przypadkach narzędzia takie powinny obejmować na przykład przeszukiwanie własności osobistej, przechwytywanie informacji w sieciach telekomunikacyjnych, niejawną obserwację, w tym nadzór elektroniczny, pozyskiwanie i utrwalanie nagrań dźwię

kowych w pojazdach i miejscach prywatnych lub publicznych oraz wizerunków osób w pojazdach i miejscach publicznych, a także dochodzenia finansowe.

(22) Skutecznym sposobem zwalczania terroryzmu w internecie jest usuwanie treści publicznie nawołujących do popeł

nienia przestępstwa terrorystycznego, u ich źródła. Państwa członkowskie powinny dokładać wszelkich starań, aby współpracować z państwami trzecimi w celu zapewnienia, by treści internetowe publicznie nawołujące do popeł

nienia przestępstwa terrorystycznego były usuwane z serwerów na ich terytorium. Jeżeli jednak usunięcie takich treści u źródła nie jest wykonalne, można również wprowadzić mechanizmy, które będą blokować dostęp do nich z terytorium Unii. Środki podejmowane przez państwa członkowskie zgodnie z niniejszą dyrektywą w celu usuwania treści internetowych publicznie nawołujących do popełnienia przestępstwa terrorystycznego lub, jeśli nie jest to wykonalne, w celu blokowania dostępu do takich treści mogą opierać się na działaniach publicznych, takich jak działania ustawodawcze, działania nieustawodawcze lub działania podejmowane przez sąd. W tym kontekście niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla dobrowolnych działań podejmowanych przez branżę internetową w celu zapobiegania niewłaściwemu wykorzystywaniu świadczonych przez nią usług i wspierania takich działań przez państwa członkowskie, w tym wykrywania i sygnalizowania treści terrorystycznych. Bez względu na to, jaką podstawę działania lub metodę wybiorą państwa członkowskie, powinny one zapewnić, by to działanie lub metoda gwarantowały użytkownikom i dostawcom usług odpowiedni poziom pewności i prze

widywalności prawa, a także możliwość wystąpienia na drogę sądową zgodnie z prawem krajowym. Każdy taki środek musi uwzględniać prawa użytkowników końcowych i być zgodny z obowiązującymi procedurami praw

nymi i sądowymi oraz z Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej (Karta).

(23) Przewidziane w niniejszej dyrektywie usunięcie lub – jeśli usunięcie nie jest możliwe – zablokowanie dostępu do takich treści internetowych publicznie nawołujących do popełnienia przestępstwa terrorystycznego powinno pozostawać bez uszczerbku dla przepisów ustanowionych w dyrektywie 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ( 1 ). W szczególności nie należy nakładać na dostawców usług żadnego ogólnego obowiązku w zakresie monitorowania przekazywanych lub przechowywanych przez nich informacji ani aktywnego wyszukiwania faktów lub okoliczności wskazujących na nielegalną działalność. Ponadto dostawcy usług hostingowych nie powinni być pociągani do odpowiedzialności, o ile nie mają faktycznej wiedzy o nielegalnej działalności lub nielegalnych infor

macjach i nie znają faktów ani okoliczności, które wyraźnie wskazują na nielegalną działalność lub nielegalne informacje.

(24) Dla skutecznego zwalczania terroryzmu zasadnicze znaczenie ma prowadzenie między właściwymi organami a agencjami Unii efektywnej wymiany informacji, które właściwe organy uznają za istotne z punktu widzenia zapobiegania przestępstwom terrorystycznym, wykrywania tych przestępstw, prowadzenia postępowań przygoto

wawczych lub oskarżania w ich sprawie. Państwa członkowskie powinny zapewnić, by wymiana informacji prowadzona była w sposób skuteczny i terminowy zgodnie z prawem krajowym i obowiązującymi ramami praw

nymi Unii, takimi jak decyzja 2005/671/WSiSW, decyzja Rady 2007/533/WSiSW ( 2 ) i dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/681 ( 3 ). Podejmując decyzję w sprawie tego, czy należy wymieniać istotne infor

macje, właściwe organy krajowe powinny uwzględnić poważne zagrożenie wynikające z przestępstw terrorystycz

nych.

( 1 ) Dyrektywa 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elek

tronicznym) (Dz.U. L 178 z 17.7.2000, s. 1).

( 2 ) Decyzja Rady 2007/533/WSiSW z dnia 12 czerwca 2007 r. w sprawie utworzenia, funkcjonowania i użytkowania Systemu Informa

cyjnego Schengen drugiej generacji (SIS II) (Dz.U. L 205 z 7.8.2007, s. 63).

( 3 ) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/681 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie wykorzystywania danych doty

czących przelotu pasażera (danych PNR) w celu zapobiegania przestępstwom terrorystycznym i poważnej przestępczości, ich wykry

wania, prowadzenia postępowań przygotowawczych w ich sprawie i ich ścigania (Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 132).

(12)

(25) Aby wzmocnić istniejące przepisy dotyczące wymiany informacji w celu zwalczania terroryzmu, o czym mowa w decyzji 2005/671/WSiSW, państwa członkowskie powinny zapewnić, by istotne informacje gromadzone przez ich właściwe organy w ramach postępowania karnego, na przykład organy ścigania, prokuratorów lub sędziów śledczych, były udostępniane odpowiednim właściwym organom z innego państwa członkowskiego, dla którego te informacje ich zdaniem mogłyby być istotne. Takie istotne informacje powinny obejmować co najmniej, w sto

sownych przypadkach, informacje przekazywane do Europolu lub Eurojustu zgodnie z decyzją 2005/671/WSiSW.

Wymiana informacji podlega unijnym przepisom dotyczącym ochrony danych, zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 ( 1 ) i bez uszczerbku dla unijnych przepisów dotyczących współpracy między właściwymi organami krajowymi w ramach postępowań karnych, zawartych w takich aktach, jak dyrektywa Parla

mentu Europejskiego i Rady 2014/41/UE ( 2 ) lub decyzja ramowa 2006/960/WSiSW.

(26) Należy prowadzić wymianę istotnych informacji gromadzonych przez właściwe organy państw członkowskich w ramach postępowań karnych związanych z przestępstwami terrorystycznymi. Pojęcie postępowania karnego obejmuje wszystkie etapy postępowania, od chwili, gdy dana osoba staje się podejrzana lub zostaje oskarżona o popełnienie przestępstwa, aż do uprawomocnienia się wyroku rozstrzygającego w ostateczny sposób, czy osoba ta popełniła dane przestępstwo.

(27) Państwa członkowskie powinny przyjąć środki ochrony, wsparcia i pomocy w odpowiedzi na szczególne potrzeby ofiar terroryzmu, zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE ( 3 ) i w kształcie dookre

ślonym w niniejszej dyrektywie. Za ofiarę terroryzmu uznaje się osobę zdefiniowaną w art. 2 dyrektywy 2012/29/UE, mianowicie osobę fizyczną, która doznała szkody, w tym krzywdy fizycznej, psychicznej lub emocjo

nalnej lub straty majątkowej, o ile było to bezpośrednio spowodowane przestępstwem terrorystycznym, lub członka rodziny osoby, której śmierć była bezpośrednim skutkiem przestępstwa terrorystycznego, jeżeli doznała ona szkody w wyniku śmierci tej osoby. Członkowie rodziny ofiar terroryzmu, które przeżyły atak terrorystyczny, zdefiniowani w tym artykule, mają dostęp do służb udzielających wsparcia ofiarom oraz środków ochrony zgodnie z tą dyrektywą.

(28) Pomoc udzielana ofiarom w dochodzeniu roszczeń odszkodowawczych pozostaje bez uszczerbku i stanowi uzupełnienie pomocy, którą ofiary terroryzmu otrzymują od organów pomocniczych zgodnie z dyrektywą Rady 2004/80/WE (⁴ ). Pozostaje to bez uszczerbku dla przepisów krajowych dotyczących przedstawicielstwa prawnego ustanawianego w celu wystąpienia z roszczeniem odszkodowawczym, w tym w ramach pomocy prawnej, oraz innych przepisów krajowych dotyczących odszkodowań.

(29) Państwa członkowskie powinny zapewnić, by w ramach krajowej infrastruktury służącej reagowaniu w sytuacjach kryzysowych podejmowane były kompleksowe działania w odpowiedzi na szczególne potrzeby ofiar terroryzmu bezpośrednio po ataku terrorystycznym i tak długo, jak będzie to konieczne. W tym celu państwa członkowskie mogą utworzyć jedną aktualizowaną stronę internetową, na której zamieszczane będą wszystkie istotne informacje, oraz ośrodek wsparcia kryzysowego dla ofiar i członków ich rodzin, który będzie udzielał natychmiastowej pomocy psychologicznej i zapewniał wsparcie emocjonalne. Inicjatywy, które państwa członkowskie podejmują w tym zakresie, należy wspierać poprzez pełne wykorzystywanie dostępnych na szczeblu Unii wspólnych mecha

nizmów pomocowych i zasobów. Służby udzielające wsparcia powinny uwzględniać fakt, że szczególne potrzeby ofiar terroryzmu mogą się zmieniać wraz z upływem czasu. W tym względzie państwa członkowskie powinny zapewnić, by służby udzielające wsparcia w pierwszej kolejności zajmowały się zaspokojeniem co najmniej emocjonalnych i psychologicznych potrzeb najbardziej bezbronnych ofiar terroryzmu oraz by informowały wszystkie ofiary terroryzmu o dostępności dalszego wsparcia emocjonalnego i psychologicznego, w tym wsparcia i doradztwa w zakresie urazu psychicznego.

(30) Państwa członkowskie powinny zapewnić wszystkim ofiarom terroryzmu dostęp do informacji na temat praw ofiar, dostępnych usług wsparcia oraz systemów odszkodowań w państwie członkowskim, w którym zostało popełnione dane przestępstwo terrorystyczne. Dane państwa członkowskie powinny podjąć stosowne działanie w celu ułatwienia współpracy między nimi, tak by zapewnić ofiarom terroryzmu, mającym miejsce zamieszkania w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym zostało popełnione dane przestępstwo terrorystyczne, skuteczny dostęp do takich informacji. Ponadto państwa członkowskie powinny zapewnić ofiarom terroryzmu dostęp do długoterminowych usług wsparcia w państwie członkowskim ich zamieszkania, nawet jeżeli przestęp

stwo terrorystyczne miało miejsce w innym państwie członkowskim.

( 1 ) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postę

powań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylająca decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW (Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 89).

( 2 ) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/41/UE z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie europejskiego nakazu dochodzenio

wego w sprawach karnych (Dz.U. L 130 z 1.5.2014, s. 1).

( 3 ) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE z dnia 25 października 2012 r. ustanawiająca normy minimalne w zakresie praw, wsparcia i ochrony ofiar przestępstw oraz zastępująca decyzję ramową Rady 2001/220/WSiSW (Dz.U. L 315 z 14.11.2012, s. 57).

( 4 ) Dyrektywa Rady 2004/80/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. odnosząca się do kompensaty dla ofiar przestępstw (Dz.U. L 261 z 6.8.2004, s. 15).

(13)

(31) Jak wynika z przyjętej w 2014 r. zmienionej unijnej strategii walki z radykalizacją i werbowaniem terrorystów oraz z przyjętych w 2015 r. Konkluzjach Rady Unii Europejskiej i państw członkowskich zebranych w Radzie w sprawie wzmacniania reakcji wymiaru sprawiedliwości na radykalizację skutkującą terroryzmem i brutalnym ekstremiz

mem, zapobieganie radykalizacji postaw i werbowaniu terrorystów, w tym radykalizacji w internecie, wymaga długofalowego, proaktywnego i kompleksowego podejścia. Takie podejście powinno łączyć środki w dziedzinie wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych z politykami w obszarach edukacji, włączenia społecznego i inte

gracji społecznej, a także z zapewnianiem skutecznych programów na rzecz deradykalizacji lub zaprzestania stosowania przemocy oraz na rzecz wychodzenia z ekstremizmu lub na rzecz resocjalizacji, w tym także w kon

tekście działań prowadzonych w więzieniach i podczas okresu probacyjnego. Państwa członkowskie powinny wymieniać się sprawdzonymi rozwiązaniami dotyczącymi skutecznych środków i projektów w tej dziedzinie, w szczególności jeśli chodzi o zagranicznych bojowników terrorystycznych oraz powracających bojowników, w stosownych przypadkach we współpracy z Komisją i odpowiednimi agencjami i organami Unii.

(32) Państwa członkowskie powinny kontynuować starania na rzecz zapobiegania radykalizacji postaw prowadzącej do terroryzmu i na rzecz zwalczania tego zjawiska poprzez koordynowanie działań oraz wymianę informacji i doś

wiadczeń w zakresie krajowych polityk prewencyjnych; powinny również wdrażać lub, w odpowiednich przypad

kach, aktualizować krajowe polityki prewencyjne, uwzględniając swoje potrzeby, cele i zdolności w oparciu o własne doświadczenia. W razie potrzeby Komisja powinna udzielać wsparcia organom krajowym, regionalnym i lokalnym w opracowywaniu polityk prewencyjnych.

(33) Państwa członkowskie powinny, w zależności od odpowiednich potrzeb i szczególnych uwarunkowań w każdym państwie członkowskim, zapewnić wsparcie osobom, w tym partnerom reprezentującym społeczeństwo obywatel

skie, które w ramach wykonywanego zawodu mogą mieć kontakty z osobami podatnymi na radykalizację. Takie środki wsparcia mogą obejmować w szczególności szkolenia i sesje informacyjne mające pomóc im rozpoznawać oznaki radykalizacji i na nie reagować. W razie potrzeby środki takie należy realizować we współpracy z przed

siębiorstwami prywatnymi, odpowiednimi organizacjami społeczeństwa obywatelskiego, społecznościami lokal

nymi i innymi zainteresowanymi podmiotami.

(34) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkow

skie, natomiast ze względu na potrzebę posiadania zharmonizowanych przepisów stosowanych w całej Unii możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej (TUE). Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym arty

kule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.

(35) Niniejsza dyrektywa jest zgodna z zasadami uznanymi w art. 2 TUE, respektuje podstawowe prawa i wolności oraz jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie, łącznie z tymi określonymi w tytułach II, III, V i VI, które obejmują między innymi prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego, wolność wypowiedzi i informacji, wolność zrzeszania się i wolność myśli, sumienia i religii, ogólny zakaz dyskryminacji, w szczególności ze względu na rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, poglądy polityczne lub wszelkie inne poglądy, prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz prawo do ochrony danych osobowych, zasady legalności oraz proporcjonalności kar i przestępstw, obejmujące również wymóg precyzyjności, jasności i przewidywalności w prawie karnym, domniemanie niewinności, a także swobodę przemieszczania się określoną w art. 21 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) i w dyrektywie 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (¹ ). Niniejszą dyrektywę należy wdrażać zgodnie z tymi prawami i zasadami, biorąc również pod uwagę europejską Konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolno

ści, Międzynarodowy pakt praw obywatelskich i politycznych oraz inne zobowiązania w zakresie praw człowieka wynikające z prawa międzynarodowego.

(36) Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla zobowiązań państw członkowskich wynikających z prawa Unii i dotyczących praw procesowych przysługujących podejrzanym lub oskarżonym w postępowaniu karnym.

(37) Niniejsza dyrektywa nie powinna skutkować zmianą praw, zobowiązań i obowiązków państw członkowskich, które to prawa, zobowiązania i obowiązki wynikają z prawa międzynarodowego, w tym z międzynarodowego prawa humanitarnego. Niniejsza dyrektywa nie reguluje działań sił zbrojnych w okresach konfliktów zbrojnych, które to działania są regulowane międzynarodowym prawem humanitarnym, w rozumieniu tych terminów na mocy tego prawa, ani działań sił wojskowych danego państwa w ramach wypełniania przez nie obowiązków służbowych w zakresie, w jakim są one regulowane innymi przepisami prawa międzynarodowego.

(38) Podejmowanie działań humanitarnych przez bezstronne organizacje humanitarne uznawane na mocy prawa międzynarodowego, w tym międzynarodowego prawa humanitarnego, nie jest objęte zakresem zastosowania niniejszej dyrektywy, przy czym należy uwzględnić orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

( 1 ) Dyrektywa 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, zmieniająca rozporządzenie (EWG) nr 1612/68 i uchylająca dyrektywy 64/221/EWG, 68/360/EWG, 72/194/EWG, 73/148/EWG, 75/34/EWG, 75/35/EWG, 90/364/EWG, 90/365/EWG i 93/96/EWG (Dz.U. L 158 z 30.4.2004, s. 77).

(14)

(39) Uznawanie określonych czynów za przestępstwo na mocy niniejszej dyrektywy powinno być proporcjonalne do rodzaju i okoliczności przestępstwa, przy poszanowaniu uzasadnionych zamierzonych celów i ich niezbędności w społeczeństwie demokratycznym, i powinno wykluczać wszelkie formy arbitralności, rasizmu lub dyskryminacji.

(40) Żaden z przepisów niniejszej dyrektywy nie powinien być interpretowany jako zmierzający do zmniejszenia lub ograniczenia możliwości rozpowszechniania informacji do celów naukowych, akademickich lub sprawozdawczych.

Wyrażanie radykalnych, polemicznych lub kontrowersyjnych poglądów w toku debaty publicznej dotyczącej deli

katnych kwestii politycznych wykracza poza zakres zastosowania niniejszej dyrektywy, a w szczególności poza zakres definicji publicznego nawoływania do popełniania przestępstw terrorystycznych.

(41) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 21) w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do TUE i do TFUE, bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu, te państwa członkowskie nie uczestniczą w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie są nią związane ani jej nie stosują.

(42) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu (nr 22) w sprawie stanowiska Danii, załączonego do TUE i do TFUE, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.

(43) Niniejsza dyrektywa powinna zatem zastąpić decyzję ramową 2002/475/WSiSW w odniesieniu do państw człon

kowskich związanych niniejszą dyrektywą oraz zmienić decyzję Rady 2005/671/WSiSW,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

TYTUŁ I PRZEDMIOT I DEFINICJE

Artykuł 1 Przedmiot

W niniejszej dyrektywie ustanawia się normy minimalne dotyczące definicji przestępstw i sankcji w dziedzinie przestępstw terrorystycznych, przestępstw dotyczących grupy terrorystycznej oraz przestępstw związanych z działalnością terrory

styczną, jak również środki ochrony i wsparcia ofiar terroryzmu i pomocy tym ofiarom.

Artykuł 2 Definicje Do celów niniejszej dyrektywy stosuje się następujące definicje:

1) „fundusze” oznaczają aktywa każdego rodzaju, zarówno materialne, jak i niematerialne, ruchome i nieruchome, nieza

leżnie od tego, w jaki sposób nabyte, oraz dokumenty prawne lub inne dokumenty w każdej formie, także w formie elektronicznej lub cyfrowej, świadczące o tytule do tych aktywów lub udziale w tych aktywach, w tym – ale nie tylko – kredyty bankowe, czeki podróżne, czeki bankowe, przekazy pieniężne, udziały, papiery wartościowe, obligacje, weksle i akredytywy;

2) „osoba prawna” oznacza każdy podmiot mający osobowość prawną na mocy właściwego prawa, z wyjątkiem państw lub organów publicznych sprawujących władzę państwową oraz publicznych organizacji międzynarodowych;

3) „grupa terrorystyczna” oznacza grupę zorganizowaną złożoną z więcej niż dwóch osób, ustanowioną na pewien czas i działającą w uzgodniony sposób w celu popełniania przestępstw terrorystycznych; „grupa zorganizowana” oznacza grupę, która nie jest przypadkowo sformowana w celu natychmiastowego popełnienia przestępstwa oraz w której nie ma potrzeby formalnego określenia ról członków grupy, ciągłości członkostwa lub rozwiniętej struktury.

(15)

TYTUŁ II

PRZESTĘPSTWA TERRORYSTYCZNE I PRZESTĘPSTWA DOTYCZĄCE GRUPY TERRORYSTYCZNEJ Artykuł 3

Przestępstwa terrorystyczne

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby następujące czyny umyślne, określone zgodnie z prawem krajowym jako przestępstwa, które ze względu na swój charakter lub kontekst mogą wyrządzić poważne szkody państwu lub organizacji międzynarodowej, były określane jako przestępstwa terrorystyczne, jeżeli zostają popełnione w jednym z celów, wymienionych w ust. 2:

a) ataki na życie ludzkie, które mogą powodować śmierć;

b) ataki na integralność fizyczną osoby;

c) porwania lub branie zakładników;

d) spowodowanie rozległych zniszczeń obiektów rządowych lub obiektów użyteczności publicznej, systemu transporto

wego, infrastruktury, w tym systemu informacyjnego, stałych platform umieszczonych na szelfie kontynentalnym, miejsca publicznego lub mienia prywatnego – jeżeli zniszczenia te mogą zagrozić życiu ludzkiemu lub spowodować poważne straty gospodarcze;

e) zajęcie statku powietrznego, statku wodnego lub innego środka transportu publicznego lub towarowego;

f) wytwarzanie, posiadanie, nabywanie, przewożenie, dostarczanie lub używanie materiałów wybuchowych lub broni, w tym broni chemicznej, biologicznej, radiologicznej lub jądrowej, jak również badania nad taką bronią i rozwój broni chemicznej, biologicznej, radiologicznej lub jądrowej;

g) uwalnianie substancji niebezpiecznych lub powodowanie pożarów, powodzi lub wybuchów, czego rezultatem jest zagrożenie życia ludzkiego;

h) zakłócanie lub przerywanie dostaw wody, energii elektrycznej lub wszelkich innych podstawowych zasobów natural

nych, czego rezultatem jest zagrożenie życia ludzkiego;

i) niezgodna z prawem ingerencja w systemy, o której mowa w art. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/40/UE (¹ ), w przypadkach gdy zastosowanie ma art. 9 ust. 3 lub art. 9 ust. 4 lit. b) lub c) tej dyrektywy, oraz niezgodna z prawem ingerencja w dane, o której mowa w art. 5 tej dyrektywy, w przypadkach gdy zastosowanie ma art. 9 ust. 4 lit. c) tej dyrektywy;

j) grożenie popełnieniem jednego z czynów wymienionych w lit. a)–i).

2. Celami, o których mowa w ust. 1, są:

a) poważne zastraszenie ludności;

b) bezprawne zmuszenie rządu lub organizacji międzynarodowej do podjęcia lub zaniechania jakiegoś działania;

c) poważna destabilizacja lub zniszczenie podstawowych struktur politycznych, konstytucyjnych, gospodarczych lub społecznych danego państwa lub danej organizacji międzynarodowej.

Artykuł 4

Przestępstwa dotyczące grupy terrorystycznej

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby następujące czyny, o ile zostały popełnione umyślnie, podlegały karze jako przestępstwo:

a) kierowanie grupą terrorystyczną;

b) uczestnictwo w działaniach grupy terrorystycznej, w tym poprzez dostarczanie informacji lub zasobów materialnych lub poprzez wszelkiego rodzaju finansowanie działań takiej grupy, ze świadomością, że takie uczestnictwo będzie stanowiło wkład w działalność przestępczą grupy terrorystycznej.

( 1 ) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/40/UE z dnia 12 sierpnia 2013 r. dotycząca ataków na systemy informatyczne i zastępująca decyzję ramową Rady 2005/222/WSiSW (Dz.U. L 218 z 14.8.2013, s. 8).

(16)

TYTUŁ III

PRZESTĘPSTWA ZWIĄZANE Z DZIAŁALNOŚCIĄ TERRORYSTYCZNĄ Artykuł 5

Publiczne nawoływanie do popełnienia przestępstwa terrorystycznego

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby karze jako przestępstwo – jeżeli popełniono je umyślnie – podlegało rozpowszechnianie lub innego rodzaju udostępnianie w dowolny sposób, w internecie lub poza nim, przekazu do publicznej wiadomości z zamiarem podżegania do popełnienia jednego z przestępstw wymienionych w art. 3 ust. 1 lit. a)–i), jeżeli takie działanie, bezpośrednio lub pośrednio, na przykład poprzez pochwalanie aktów terrorystycznych, popiera popełnianie przestępstw terrorystycznych i tym samym stwarza niebezpieczeństwo popełnienia jednego lub większej liczby takich przestępstw.

Artykuł 6

Werbowanie na rzecz terroryzmu

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby karze jako przestępstwo – jeżeli popełniono je umyślnie – podlegało nakłanianie innej osoby do popełnienia lub przyczynienia się do popełnienia jednego z prze

stępstw wymienionych w art. 3 ust. 1 lit. a)–i) lub w art. 4.

Artykuł 7

Prowadzenie szkolenia na potrzeby terroryzmu

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby karze jako przestępstwo – jeżeli popełniono je umyślnie – podlegało udzielanie instruktażu w zakresie wytwarzania lub stosowania materiałów wybuchowych, broni palnej lub innych rodzajów broni lub trujących lub niebezpiecznych substancji, lub innych szczególnych metod lub technik, w celu popełnienia lub przyczynienia się do popełnienia jednego z przestępstw wymienionych w art. 3 ust. 1 lit. a)–i), ze świadomością, że przekazywane umiejętności mają zostać wykorzystane w tym celu.

Artykuł 8

Odbywanie szkolenia na potrzeby terroryzmu

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby karze jako przestępstwo – jeżeli popełniono je umyślnie – podlegało otrzymywanie instruktażu w zakresie wytwarzania lub stosowania materiałów wybuchowych, broni palnej lub innych rodzajów broni lub trujących lub niebezpiecznych substancji, lub innych szczególnych metod lub technik, w celu popełnienia lub przyczynienia się do popełnienia jednego z przestępstw wymienionych w art. 3 ust. 1 lit. a)–i).

Artykuł 9

Podróżowanie w celach terrorystycznych

1. Każde państwo członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia, aby karze jako przestępstwo – jeżeli popełniono je umyślnie – podlegało podróżowanie do państwa innego niż to państwo członkowskie w celu popełnienia lub przyczynienia się do popełnienia jednego z przestępstw terrorystycznych, o których mowa w art. 3, w celu uczestni

czenia w działaniach grupy terrorystycznej ze świadomością, że takie uczestnictwo będzie stanowiło wkład w działalność przestępczą takiej grupy, o której to działalności mowa w art. 4, lub w celu prowadzenia lub odbycia szkolenia na potrzeby terroryzmu, o czym mowa w art. 7 i 8.

2. Każde państwo członkowskie podejmuje niezbędne środki w celu zapewnienia, aby jeden z następujących czynów podlegał karze jako przestępstwo, jeżeli został popełniony umyślnie:

a) podróżowanie do tego państwa członkowskiego w celu popełnienia lub przyczynienia się do popełnienia jednego z przestępstw terrorystycznych, o których mowa w art. 3, w celu uczestniczenia w działaniach grupy terrorystycznej ze świadomością, że takie uczestnictwo będzie stanowiło wkład w działalność przestępczą takiej grupy, o której to działalności mowa w art. 4, lub w celu prowadzenia lub odbycia szkolenia na potrzeby terroryzmu, o czym mowa w art. 7 i 8; lub

b) działania przygotowawcze podejmowane przez osobę, która dostaje się na terytorium tego państwa członkowskiego z zamiarem popełnienia lub przyczynienia się do popełnienia jednego z przestępstw terrorystycznych, o których mowa w art. 3.

(17)

Artykuł 10

Organizowanie lub ułatwianie w inny sposób podróżowania w celach terrorystycznych

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby karze jako przestępstwo – jeżeli popełniono je umyślnie – podlegał każdy czyn organizowania lub ułatwiania, który pomaga danej osobie w podróżowaniu w celach terrorystycznych, o czym mowa w art. 9 ust. 1 i art. 9 ust. 2 lit. a), ze świadomością, że pomoc ta jest przeznaczona do tego celu.

Artykuł 11 Finansowanie terroryzmu

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby karze jako przestępstwo – jeżeli popełniono je umyślnie – podlegały działania polegające na dostarczaniu lub gromadzeniu funduszy, w dowolny sposób, bezpośrednio lub pośrednio, z zamiarem ich wykorzystania lub ze świadomością, że mają zostać wykorzystane, w całości lub w części, do popełnienia lub do przyczynienia się do popełnienia jednego z przestępstw, o których mowa w art. 3–10.

2. Jeżeli finansowanie terroryzmu, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, dotyczy któregokolwiek z prze

stępstw, które wymieniono w art. 3, 4 i 9, nie jest konieczne, aby doszło do faktycznego wykorzystania tych funduszy, w całości lub części, do popełnienia lub do przyczynienia się do popełnienia jednego z tych przestępstw, ani nie jest konieczne, by sprawca wiedział, na potrzeby którego konkretnego przestępstwa lub przestępstw fundusze te mają być wykorzystane.

Artykuł 12

Inne przestępstwa związane z działalnością terrorystyczną

Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby do przestępstw związanych z działalnością terrorystyczną zaliczane były następujące czyny umyślne:

a) kradzież kwalifikowana dokonana w celu popełnienia jednego z przestępstw wymienionych w art. 3;

b) wymuszenie dokonane z zamiarem popełnienia jednego z przestępstw wymienionych w art. 3;

c) sporządzanie lub korzystanie z fałszywych dokumentów urzędowych dokonane z zamiarem popełnienia jednego z przestępstw wymienionych w art. 3 ust. 1 lit. a)–i), w art. 4 lit. b) oraz w art. 9.

TYTUŁ IV

PRZEPISY OGÓLNE DOTYCZĄCE PRZESTĘPSTW TERRORYSTYCZNYCH, PRZESTĘPSTW DOTYCZĄCYCH GRUPY TERRORYSTYCZNEJ ORAZ PRZESTĘPSTW ZWIĄZANYCH Z DZIAŁALNOŚCIĄ TERRORYSTYCZNĄ

Artykuł 13

Związek z przestępstwami terrorystycznymi

Przestępstwo, o którym mowa w art. 4 lub w tytule III, podlega karze niezależnie od tego, czy przestępstwo terrory

styczne zostało faktycznie popełnione ani czy – w odniesieniu do przestępstw, o których mowa w art. 5–10 i 12 – ustalono istnienie związku z innym konkretnym przestępstwem określonym w niniejszej dyrektywie.

Artykuł 14

Pomocnictwo, podżeganie i usiłowanie

1. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby karze podlegało pomocnictwo w popełnieniu jednego z przestępstw, o których mowa w art. 3–8, 11 i 12.

2. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby karze podlegało podżeganie do popeł

nienia jednego z przestępstw, o których mowa w art. 3–12.

3. Państwa członkowskie podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia, aby karze podlegało usiłowanie popełnienia jednego z przestępstw, o których mowa w art. 3, 6, 7, art. 9 ust. 1 i art. 9 ust. 2 lit. a) oraz art. 11 i 12, z wyjątkiem posiadania, o którym mowa w art. 3 ust. 1 lit. f), oraz przestępstwa, o którym mowa w art. 3 ust. 1 lit. j).