Prawda o Hitlerze i o Żydach

P R A W D A o H I T L E R Z E

i o Ż Y D A C H

P R A W D A o HITLERZE

ioŻYDACH

o p r a c o w a ł n a p o d s t a w i e ksi ążki A. Hi t l er a „ M e i n K a m p t ", p r o g r a m u o f i c j a l n e g o par t j i n a r o d o w o - s o c j a l i s t y c z n e j i d o k u m e n t ó w , d o t y c z ą c y c h d z i a ł a l n o ś c i ż y d o s t w a

p r z e c i w P o l s c e

L U D WI K Ł A K O M Y

1 9 3 4

B ib lio te k a J a g ie llo ń s k a

1 0 0 1 6 0 8 5 7 2

N AK ŁA D EM I DRUKIEM W Y D A W N I C T W A K. MIARKI W M I K O Ł O W I E W O J . ŚL.

P R O G R A M H I T L E R A

I

Syn drobnego urzędnika celnego z A ustrji Górnej 0 wykształceniu paroklasowem, niefortunny kandydat do akadem ji sztuk pięknych, z zawodu m alarz pokojowy 1 rysownik, podczas wojny żołnierz bawarski — oto za­

sadnicze rysy z życia Adolfa H itlera, obecnego bożyszcza Niemiec, ich kanclerza oraz leadera najliczniejszej i za­

sadniczo jedynej na terenie Rzeszy partji.

Poglądy jego m uszą interesować całą Europę, ale przedewszystkiem m uszą najżywiej obejść nas Polaków.

Bo chociaż zamierzenia H itlera nie są dla nas nowością, nową jest brutalna otw artość, z k tórą przedstaw ia on program germ ańskiego pochodu na wschód po nowe pod­

boje. Mówi on szczerze to, co większość Niemców cho­

wa w głębi nienawidzących nas serc i ta szczerość jest dla nas pożądana. Chodzi tu bowiem o coś więcej, niż 0 nasze praw o do bytu na świecie wogóle jako ludzi. Bo 1 tego H itler nam odmawia.

W powodzi najrozm aitszych artykułów prasowych niedość ściśle, często nawet z uwielbieniem gloryfikują­

cych p rogram eks-m alarza pokojowego, z drugiej stro ­ ny potępiających bezapelacyjnie ów program , trudno jest zorjentow ać się czytelnikowi polskiemu w istocie zamie­

rzeń nowego bożyszcza Niemiec.

Dlatego też podajemy w możliwie skróconej postaci poglądy i projekty H itlera, tak jak je on zebrał w swej książce „M ein K am pf“, k tó ra już doczekała się kilkuna­

stu wydań w Niemczech i została przetłum aczona na kil­

ka języków.

Będziemy się starać możliwie wiernie zachować cha­

rakterystyczny język, styl i sposób w yrażania się H itlera i dlatego m usim y prosić czytelnika o pewną w yrozum ia­

łość. K siążka H itlera liczy bowiem 781 stron drobnego, gotyckiego druku, autor pisze rozwlekle, ustawicznie wpada w szał lub w patos, nie szczędząc ordynarnych wy­

rażeń. Czytelnik w książce H itlera zauważy pow tarzanie się, tak jednakże musi być, jeżeli obfitość słów nie odpo­

wiada bogactwu treści. Dlatego to H itler ożywia swe wylewy wymyślaniem i gm innemi wyrażeniami. Nie jest on zwolennikiem słowa pisanego, lecz żywego. Książkę swą pisał w więzieniu, powodzenie swe zawdzięcza wie­

com i zebraniom. Jest doskonałym aktorem , przem aw ia­

jąc do Niemców umie im schlebiać, pozatem, towarzysze partyjni zawsze są gotowi poprzeć argum enty „F iih rera“

pałką i nożem.

I I

Ojciec Adolfa H itlera po spensjonowaniu powrócił na rolę, skąd za m łodu jako chłopski syn poszedł w świat.

Jako urzędnik państw owy chciał na tę drogę skierować syna. Lecz dw unastoletni Adolf sprzeciwił się bezwzględ­

nie życzeniom ojca i postanowił zostać arty stą malarzem.

Spór ten trw ał długo, młody H itler uczęszczał do szkoły

realnej, uczył się źle, był krnąbrnym , interesow ały go

wyłącznie rysunki, jako podstaw a przyszłej jego karjery

artystycznej oraz historja. Był już wówczas nacjonali­

stą i rewolucjonistą. Śmierć ojca i choroba płucna spo­

wodowały, że m atka zabrała go ze szkoły realnej, nie sprzeciw iając się karjerze artystycznej syna. H itler jął się przygotowyw ać do akadem ji m alarskiej w W iedniu.

Niebawem po ciężkiej chorobie um arła mu matka. M łody człowiek w yruszył sam do W iednia, zaopatrzony tylko w szczupłą pensję sierocą po ojcu. W W iedniu zgłosił się do egzam inu do akadem ji m alarskiej, przedłożył swo­

je prace rysunkowe, w przekonaniu, że będą przyjęte z zachwytem i — grom z jasnego nieba! — jego kandy­

datura została odrzucona. R ektor akadem ji oświadczył, że nie znaleziono w nim żadnego talentu artystycznego i m alarskiego i poradził Adolfowi, aby skierował się na architekturę i budownictwo. Do tego była jednakże nie­

zbędna m atura, o czem H itler w swych w arunkach nie mógł ani marzyć. Dla chleba jął się tedy pracy fizycznej, zostając pomocnikiem m alarskim , przyczem w biedzie i niedostatku spędził w W iedniu pięć lat. L ata te wpły­

nęły decydująco na ukształtow anie się światopoglądu przyszłego działacza. W iedeń ówczesny był niezm iernie pouczającym terenem. Trzeba tylko cofnąć się m yślą do owych czasów, kiedy W iedeń był stolicą A ustro- W ęgier i polem parlam entarnych zm agań się wiecznie skłóconych z sobą ludów czarno-żółtej m onarchji. H itler zaczął obserwować socjalne i polityczne w arunki stolicy.

Związki zawodowe usiłowały go wciągnąć do swych or- ganizacyj. N arazie odmówił, śledząc zbliska ich działal­

ność.

„To, co widziałem — pisze o sobie — nie pociągało mnie wcale do p artji socjalno-demokratycznej. W szyst­

ko tam było bowiem negacją. Narodowość w myśl tego

program u była wymysłem kapitalistycznym, ojczyzna —

instrum entem w rękach burżuazji dla wyzysku robotni­

ków, prawo — środkiem ucisku proletarjatu, szkoła — in­

stytucją wychowawczą niewolników, religja — środkiem do ogłupiania wyzyskiwanego ludu, m oralność — oznaką głupoty. K iedy pewnego dnia, uzbrojony w argum enty, wszcząłem podczas pracy dysputę ze swymi tow arzysza­

mi, ci postawili mi ultim atum : albo wynosić się z pracy, albo będę zrzucony z rusztow ania. W ówczas poznałem środek, który najłatw iej zwycięża rozum, mianowicie T e rro r!“

W przyszłości, pouczony, zastosuje ten środek walki przeciw wszystkim swym przeciwnikom. H itler, zasta­

naw iając się nad swemi przeżyciami, dochodzi do wnio­

sku, że psychice szerokich mas nie odpowiada nigdy po- łowiczność i słabość. Podobnie jak kobieta chętniej ugina się przed silnym, niż panuje nad słabym, — podobnie i m asy idą za władcą, a nie za proszącym. Chcąc wal­

czyć z socjal-demokracją, trzeba jej również przeciw sta­

wić program równie brutalny i bezwzględny i dopiero w tedy m ożna mieć szanse w ciężkiej walce o władzę. N a te rro r trzeba odpowiedzieć terrorem !

Związki zawodowe pod kierownictwem socjalistów przestały być organizacją, m ającą na celu polepszenie by­

tu klasy robotniczej, a stały się taranem , którym posłu­

gują się inni, często obcy i w rogow ie danego narodu do walki z tymże narodem i państwem.

W alka ta jest prow adzona z m atem atyczną ścisłością, oparta jest ona na nienawiści, egoizmie i wogóle najniż­

szych instynktach, dąży zaś do zguby ludzkości.

Dla jej zrozum ienia — pisze dalej H itler — koniecz­

ną jest dokładna znajomość duszy żydowskiej, gdyż par-

tja socjalno-dem okratyczna jest prow adzona przez ży-

dostwo i pracuje dla jego celów. M arksizm opanowany

przez żydów, odrzuca naturalną, arystokratyczną zasadę, a na miejsce rasowej siły i mocy staw ia liczbę i m artw ą masę. W ten sposób zaprzecza się wartości jednostki, odm awia znaczenia lepszej rasie i pozbawia ludzkość głównych składników twórczych jej kultury.

Gdyby zasady żydowsko-marksistowskie zwyciężyły, byłoby to końcem ludzkości, bo n atu ra mści się gorzko za przekroczenie jej praw. „Broniąc się przed Judą — woła H itler r—? będę walczył w imię P an a!"

W spraw ach politycznych H itler urobił sobie nastę­

pujące poglądy: Dem okracja zachodnio-europejska jest sługą i poprzednikiem m arksizm u, stanow iąc znakomitą odżywkę, na której dojrzew a bakcyl światowej zarazy.

Polityk parlam entarny jest to człowiek, którego jedyną myślą przew odnią jest bezmyślność, połączona ze sztuką kłam ania, oraz z bezwstydnie rozw iniętą bezczelnością.

P arlam ent — to zbiorowisko pluskiew parlam entar­

nych, trzym ających się kurczow o i za wszelką cenę wy­

grzanych foteli. Za każdą, nawet najgorszą ustawę par­

lam entarną nikt nie ponosi żadnej odpowiedzialności, bo nie m ożna pociągnąć do odpowiedzialności chwiejnej i chwilowej większości. N ajgenjalniejszy mąż stanu m u­

si tracić swą energję i wiedzę dla przekonyw ania stada owiec w celu zdobycia ich głosów.

„Czy na tern ma polegać umiejętność rządzenia państwem — pyta Plitler — aby umieć przekonywać pu­

ste głow y?" „Czy koniecznie dla przeprowadzenia naj- genjalniejszych i najlepszych projektów mąż stanu musi się uciekać do schlebiania lub przekupstw a?"

W ten sposób zasada większości parlam entarnej dąży do zniweczenia wszelkiej twórczej idei i odpowiedzialno­

ści za swoje czyny, odm awiając autorytetu jednostkom

i staw iając na jej miejsce nieuchw ytną większość. P a r ­

lament nie jest zebraniem mędrców, lecz grom adą ducho­

wych zer, które są jak m arjonetki kierowane zzewnątrz, a właściwy pociągacz sznurków jest nieuchwytny, niewi­

dzialny i nieosiągalny., Jest to zbiorowisko gadułów, in­

strum ent w rękach żydostwa, chowającego się zawsze przed odpowiedzialnością, jak też przed praw dą i słoń­

cem. Tylko ta rasa może chwalić instytucję parlam enta­

ryzm u, jest ona bowiem równie brudna i fałszywa jak parlam ent. Cóż H itler przeciw staw ia parlam entowi?

„P raw dziw ą germ ańską demokrację z wolnym wy­

borem przywódcy, który będzie ponosić odpowiedzialność za wszelkie czyny i postępki". „N ie może być głosowa­

nia i poszukiwania większości!" „Decyduje postanow ie­

nie jednostki, odpowiadającej za swą działalność życiem i m ajątkiem . Jeżeli ktoś sądzi, że w tych w arunkach tru dn o będzie o jednostkę, gotow ą do poświęcenia się, podobnie ryzykownej działalności, wówczas odpowiem:

„Bogu dzięki!", w tern leży sens germ ańskiej demokracji, że nie każdy niegodny i niem oralny osobnik może dążyć krętem i drogam i do władzy. Gdyby zaś jaki niegodny usiłował się wkręcić, wtedy łatwo go odszukamy i prze­

pędzimy okrzykam i: Precz, tchórzliwy łotrze! Odejdź, ty brudzisz stopnie panteonu historji, który nie jest dla paskarzy, lecz dla bohaterów !" Piękny program , i rów ­ nie piękny, godny program u język!

I I I

N a gruncie wiedeńskim ścierały się przed w ojną św iatow ą pośród niemieckiego społeczeństwa dwa obozy polityczne: wszechniemiecki i chrześcijańsko-społeczny.

H itler sercem należał do pierwszego, ale spostrzegał, że

akcja tegoż ruchu była zgóry skazana na niepowodzenie,

to

jako opierająca się na w arstw ach mieszczańskich i nie poruszająca zagadnień socjalnych, które m ogłyby przy­

ciągnąć masy. A ustrjaccy wszechniemcy weszli do p a r­

lam entu i zaczęli tam sw ą działalność, która nie m ogła dać wyników. Przeciw nicy idei wszechniemieckiej, sta­

nowiący większość, zakrzyczeli ich, prasa przekręcała ich mowy lub całkiem je przemilczała. Tym czasem masy nie­

mieckie pozostały bierne, a posłowie przejęli wszystkie nałogi parlam entaryzm u austrjackiego, stając się p a rty j­

ką, walczącą „duchową" bronią, to jest gadali i paktowali.

Nie poszli z ideą niemiecką do ludu, więc ruch ten m u­

siał dość prędko stracić na znaczeniu, tem bardziej, że — w edług H itlera — równocześnie dw ór H absburgów po­

stanow ił przemienić m onarchję austro-w egierską na pań­

stwo o charakterze słowiańskim, używając do tego całego aparatu rządow ego oraz Kościoła katolickiego i szkoły.

T a „słow ianofilska"‘ w opinji H itlera polityka H abs­

burgów była przyczyną nienawiści jego do m onarchji i dynastji.

„T a państw ow a mozaika — woła — czekała od lat na cios, aby rozlecieć się w kawałki. D ynastja H absbur­

gów dla swoich ciasnych celów zdradziła niemieckość.

Jako Niemiec, który nie miał szczęścia urodzić się w pań­

stwie Bism arcka i pod władzą Hohenzollernów , z niecier­

pliwością oczekiwałem na nieuchronny upadek A ustrji.

W Niemczech uważano ją za państw o niemieckie kie­

dy A u strja w rzeczywistości staw ała się coraz bardziej słowiańską. U trzym yw ała się jako m ocarstw o tylko dzię­

ki austrjackim Niemcom, którzy czynili to z głupoty, w przekonaniu, że służą trójprzym ierzu i Niemcom".

Rzesza niemiecka nie rozum iała również ówczesnej

sytuacji politycznej, gdyż było jasne, że A u strja i W łochy

nigdy nie będą walczyć po tej samej stronie, zbyt dużo bowiem dom H absburgów nagrzeszył w ubiegłem stule­

ciu przeciw wolności Włoch. Zaw arły one pakt porozu­

mienia z A u strją jedynie poto, aby uśpić jej czujność i lepiej przysposobić się do wojny.

Przedw ojenna polityka Niemiec była — zdaniem H itlera — z gru n tu fałszywa i m usiała doprowadzić do katastrofy. W obec przyrostu ludności około miljona rocznie, trzeba było szukać możliwości wyżywienia.

Różne istniały do tego drogi. M ożna było, np. wzorem narodu francuskiego, sztucznie ograniczyć naturalny przyrost. Ten sposób jednakże prowadzi do zw yrodnie­

nia rasy i taki naród musi upaść, gdyż jest to przeciwne naturze. M ożna było popierać kolonizację w ew nętrzną, osiedlać ludność na roli kosztem wielkiej własności a g ra r­

nej. Ale i ten sposób był ograniczony, prowadząc do gło­

dowania. N atu ra nie zna granic politycznych, usadziła ludzkość na globie ziemskim i dała jej wolne ręce: kto silniejszy, ten jest jej ukochanem dzieckiem. Ludzkość w yrosła w wiecznej walce, w wiecznym pokoju zginie!

Zwyciężają nie kulturalniejsze narody, ale bezwzględniej­

sze oraz brutalniejsze w pędzie do zachowania się. K o­

lonizacja w ew nętrzna nie m ogła Niemcom wystarczyć, a dla pomieszczenia i wyżywienia przybywających miljo- nów powinny one były szukać ziemi nazew nątrz.

Tymczasem Niemcy, zdaniem H itlera, poszły zupeł­

nie inną drogą. E kspansja przem ysłu niemieckiego i handlu, przekształcenie k raju w przemysłowo-handlowy, miały dać wszystkim Niemcom chleb i dobrobyt. Tę dro­

gę obrała Rzesza niemiecka dla miłości pokoju i postąpi­

ła zg ru ntu fałszywie. Niemcy potrzebowały bowiem zie­

mi dla siebie, i nie powinny były szukać jej w K am erunie,

ale m usiały ją znaleźć w Europie.

„Trzeba otwarcie zawołać — wykrzykuje H itler — że polityczne granice nie stanow ią przeszkody dla od­

wiecznego pędu do życia narodu! P raw o samozachowa- nia pozwala tam, gdzie nie udaje się czegoś otrzym ać po dobroci, użyć pięści! Gdyby nasi germ ańscy przodkowie przejmowali się swego czasu dzisiejszemi pacyfistyczne- mi głupstwam i, to zaledwie jedna trzecia dzisiejszego ob­

szaru Niemiec należałaby do nas. Tylko naturalnem u popędowi do walki i podboju naszych przodków zawdzię­

czamy obie m archje wschodnie oraz wogóle naszą n aro ­ dowość i państwo. Dla przyszłości Niemiec wogóle nie było innej drogi, jak poszukiwanie i zdobywanie nowych terenów w Europie i ku temu celowi winna była być skie­

row ana cała polityka Reichu".

Bowiem dobrze było wiadome, że w E uropie nie zdo­

będzie się nowych terenów drogą pokojową. Dlatego należało wzmocnić arm ję lądową, a nie flotę z urojonem i widokami ku przyszłości Niemiec na m orzu. Trzeba było iść śladami K rzyżaków , gdzie niemiecki miecz w yrąbał drogę narodow i niemieckiemu, a praca niemieckiego płu­

ga dała chleb! Niemiecka polityka przedw ojenna m usiała kierować się przeciw Rosji i m ogła znaleźć tylko jednego sojusznika — Anglję. \

A nglja pokryłaby wówczas tyły Niemiec — a g e r­

mański pochód mógł ruszyć na wschód po nowe podboje.

„M ieliśmy do tego takie same, a kto wie, czy nie większe prawo, jak nasi krzyżaccy przodkowie, a żaden z pacyfi­

stów i dzisiejszych dem okratów nie waha się jeść chleba ze wschodnio-pruskich prowincyj, chociaż pierwszym pługiem na tych polach był miecz".

To też trzeba było się zdobyć na największe ofiary,

aby tylko uzyskać zgodę Anglji na taką politykę. Trzeba

było zrezygnować z kolonij, floty i handlu światowego, tw orząc jedynie arm ję lądową. Chwilowo należało znieść wszelkie ograniczenia, bowiem przyszłość Niem iec leży na wschodzie E u ro p y . Postępując na tenże wschód, nie zadrasnęłyby Anglji, podczas gdy prowadząc politykę wszechświatową i m orską m usiały wejść w kolizję z An- glją. Tedy należało wykorzystać 1904 rok i podczas w ojny japońskiej zabrać Rosji przynajm niej przylegające do Rzeszy tereny! Nie doszłoby wówczas do w ojny świa­

towej w 1914 r. i jakże inną byłaby dzisiejsza sytuacja oraz stanowisko Niemiec!

W tej polityce sojusz z A u strją był raczej przeszko­

dą. T a m um ja państw owa sprzym ierzyła się z Rzeszą nie dla wojny, ale dla zachowania wiecznego pokoju i utrzym ania swego dynastycznego, coraz bardziej sło­

wiańskiego państwa.

Dla celów pokojowych Niemcy budowały flotę, m a­

rząc o pokojowem gospodarczem podbiciu świata. Oba­

wiano się wojny, aby zostać do niej zmuszonym w naj- nieodpowiedniejszej chwili. Bawiono się w m arzenia o światowym pokoju — było się przym uszonym do świa­

towej wojny.

„N asze pokojowo-handlowe zapędy — biada dem a­

gog — spotkały się z angielskim egoizmem. Zam iast z A nglją przeciw Rosji — albo R osją przeciw A nglji, Niemcy m usiały walczyć z obojga przeciwnikami. W inę ponosi przedewszystkiem A ustrja. Należało ją pozosta­

wić jej własnem u losowi, pam iętając tylko o dziesięciu m iljonach austrjackich Niemców! Sprzym ierzenie się z A u strją i wojnę na wszystkich frontach spowodowali żydzi i socjaliści! Sojusz z A u strją pozwalał przeciw ni­

kom widzieć w niej ponętny objekt do rozbioru, dzięki

którem u dyplomacja angielska wciągnęła do wojny wszystkich jej sąsiadów. W ten sposób doszła do skutku koalicja przeciwniem iecka!" „Zawsze podczas w ojny — pisze H itler ^ byłem zdania, że trzeba czemprędzej mo- narchję habsburską, naszego sojusznika, oddać wrogom , bo w ojna toczy się nie o utrzym anie zdegenerowanej dy- nastji, lecz o zbawienie niemieckiego ludu!"

Niemcy przedwojenne, zdaniem H itlera, chciały ze wszystkich sił pokoju i to było ich błędem największym.

P ru sy zawdzięczają swą wielkość i powstanie bohater­

skim wyczynom przodków, a nie m achinacjom handlar- skim, również i cesarstwo niemieckie jest dziełem nie­

mieckiego męstwa, niemieckiego żołnierza.

„Dlaczego — dziwi się H itler — naród niemiecki ulegał przed w ojną psychozie pokojowej? Czy trucizna jaka wsiąkła w krew i ciało dawnych bohaterów germ ań­

skich i zatam ow ała zdrow y oraz naturalny pęd do zacho­

w ania rasy i nowych podbojów? Tak, to żydostwo i m arksizm zatruły organizm germ ański, powodując roz­

kład rasy niemieckiej, a jej upadek rozpoczął się jeszcze przed w ojną".

IV

W ybuch wojny zastał H itlera w M onachjum.

N a wieść o zamachu serajew skim w yraża w swej książce przypuszczenie, że to studenci wszechniemieccy zabili austrjackiego następcę tro n u jako przyjaciela Sło­

wian. Była to zemsta losu za to, że ten „Słowianofil"

i jego żona, Słowianka, padli z ręki słowiańskiego fanaty­

ka. W obec tego austrjackie ultim atum do Serbji nie było zbyt brutalne, jak chcą niektórzy, ale jeszcze zbyt względ­

ne. K to tw ierdzi inaczej, jest głupcem albo półgłówkiem.

W ojna była konieczna i przez masy pożądana, bynajm niej nie narzucona.

„Ja sam — pisze z uniesieniem H itler — padłem na kolana, dziękując niebiosom z wezbranego wdzięcznością serca, że żyję ^ tych czasach, kiedy następuje walka nie 0 A ustrję, lecz o „być albo nie być" niemieckiego narodu.

T ak często śpiewałem „D eutschland iiber alles", że uw a­

żałem za najw iększą łaskę występować jako świadek na

„boskim sądzie wiecznego Sędziego" (G ottesgericht des ewigen R ichters) przy obwieszczeniu tej praw dy". Ale za chwilę ów kom edjant dodaje: „N ikt nie przypuszczał, że potrw a to tak długo, każdy był pewny, że na zimę powróci do swego pokojowego zajęcia".

H itler zgłosił się jako ochotnik do pułku baw arskie­

go (gdyby był tego nie uczynił, musiałby pójść do wojska austrjackiego jako austrjacki poddany, ochota więc była pod przym usem ). Nie chciał walczyć za tron H absbur­

gów, po przyjęciu go do wojska bawarskiego, jak pisze, radość i jego wdzięczność nie m iały granic. Jedyna drę­

czyła go obawa, czy aby zdąży na czas na front, czy weźmie udział w bohaterskich bojach, każde zwycięstwo niemieckie było dla niego zaprawione uczuciem goryczy, czy nie będzie zapóźno, czy dla niego w ystarczy nieprzy­

jaciół do m ordowania. N areszcie pułk H itlera wyjeżdża, jadą przez Ren, śpiewają „W acht am R hein", bedą bronić tego niemieckiego strum ienia przed pożądliwością w ro­

gów.

Przechodziły lata i miesiące przeciągającej się i co­

raz to cięższej wojny. Początkowe trium fy zbladły 1 przygasły. Niezależna prasa jęła snuć refleksje na te­

m at osamotnienia Niemiec, nikłych widoków pokoju

i zwycięstwa.

P rzy opisywaniu tego H itler wpada w szał: „Trzeba było — drze się z pasją — takiego rycerza kałam arza wziąć na postronek! W ojna nie była naszym zamiarem, została nam narzucona. Zawsze jesteśm y gotowi do po­

godzenia się z ludzkością pod w arunkam i, że nasze zwy­

cięstwa i bohaterstw a zostaną oceniane".

„T o m arksizm — tw ierdzi H itler — który dąży do zniszczenia wszystkiego i wszystkich państw narodowych, widząc w lipcu 1914 r., że m asy niemieckie uchodzą z pod jego wpływów i stają w szeregach dla służby ojczyźnie, zaczyna znowu podnosić głowę. Należało ich odrazu nie- litościwie zniszczyć jak pasożytów! Pozam ykać prowo­

dyrów, rozwiązać partje, parlam ent uśmierzyć bagneta­

mi. Tym czasem „Jego wysokość cesarz" w spaniało­

myślnie w yciągnął rękę ku tym zbrodniarzom ".

H itler nie ma wątpliwości, że samym gwałtem i te r­

rorem nie można idei ani zniszczyć ani zabić. Jednakże trzeba idei, któ rą się zwalcza, przeciwstawić d ru g ą ideę i poprzeć ją siłą i terrorem . W walce dwuch idej zwy­

cięża zawsze ta, k tóra pierwsza atakuje, walczy bez­

względniej i gwałtowniej. Ówczesny rząd niemiecki nie rozum iał tego. Nie stosując wobec m arksizm u terro ru , przypuszczał chyba, że m iędzynarodowi fanatycy przejdą do partyj burżuazyjnych, bo szerokiego ludowego pro­

g ram u rząd ten nie posiadał.

„W alczyliśm y — pisze H itler — o najw yższe ideały

narodowe, o wyżywienie i bezpieczeństwo naszego ludu

i o jego honor. W szystkie tedy środki były dobre do

osiągnięcia naszych celów! Etyka, hum anitaryzm , to są

czcze wymysły ludzkiej fantazji i w walce narodu o byt

nie m ogą wchodzić w rachubę. N ajokropniejsza broń

jest hum anitarna, jeżeli przyśpiesza nasze zwycięstwo,

każda m etoda walki jest piękna, jeżeli daje wolność na­

rodowi".

Niemcy źle używali propagandy wojennej, w czem znowu celowali ich przeciwnicy. P ropaganda wojenna nie powinna być objektywna i podawać prawdę lub zwa­

żać na przepisy praw a, lecz zawsze i wyłącznie służyć własnym potrzebom.

Tak np. w kwestji winy za wywołanie w ojny było błędem tłumaczyć się, że nie same Niemcy są jej winne, należało wyłącznie i całkowicie przypisać winę przeciwni­

kom — chociaż możeby to istotnem u stanowi rzeczy nie odpowiadało. T o bowiem, co trafia do umysłów mas, musi być mocne i tw arde. Zasięg rozum ow ania mas jest zupełnie ograniczony, a łatwość zapominania wielka.

Przedw ojenne rządy w Niemczech były we wszyst­

kich poczynaniach niezdecydowane i połowiczne. P a r ­ lam ent działał burząco. Polityka względem Polaków by­

ła chwiejna, podniecano ich tylko i drażniono, zamiast wziąć się do nich poważnie. W wyniku nie osiągnięto zwycięstwa niemieckości, ani zgody z Polakam i, tylko wrogość Rosji. Taksam o w kwestji Alzacji i L otaryngji

— zam iast raz na zawsze urw ać brutalną pięścią łeb hydrze francuskiej, a Alzatczykom przyznać równe pra­

wa, wyhodowano w centrum parlam entu największego zdrajcę, pana W etterle. Ale najstraszliw szej zbrodni do­

konał parlam ent przez swój stosunek do arm ji.

W ołając na cały świat o rzekomym m ilitaryźm ie, przeszkadzał parlam ent należytemu wyszkoleniu całego narodu do walki i dlatego na wojnę poszła młodzież na- pół tylko przysposobiona, ginąc całemi tysiącami z powo­

du łajdackiej polityki przedwojennych przedstawicieli

ludu. Połowiczna była również m orska polityka nie­

miecka. Jeżeli Anglicy budowali okręty z działami 30-sto centymetrowemi, trzeba było na niemieckich ustaw iać 42 cm działa. Tymczasem używano dział najwyżej 28 cm.

Gdyby flota niemiecka pod Skagerrakiem była rów na an­

gielskiej pod względem tonnażu, uzbrojenia i szybkości, wówczas w huraganie niemieckich pocisków znalazłaby tam cała flota angielska wilgotny grób.

,J e d e n Ludendorf — pieni się dalej H itler — wal­

czył z tą zbrodniczą słabością i połowicznością niemiec­

kiej polityki, jaką prowadził parlam ent wraz z nędznym kanclerzem Bethm ann-Hollw egiem . Tym kreaturom lud niemiecki zawdzięcza swoje cierpienia, nędze i ofiary.

Nie można ich inaczej nazwać, jak łotram i, oszustami, łajdakam i, złoczyńcami, gdyż dla kogo istniałyby podob­

ne wyrażenia w potocznej m ow ie?“

N aród niemiecki zawdzięcza wszystko swej arm ji i dlatego przeciw arm ji zwróciła się nienawiść łupieżców wersalskich. A rm ja uczyła Niemców oddania się ojczyź­

nie, ofiarności i męstwa, a przedewszystkiem wpajała

w nich przekonanie, że przyszłość narodu leży nie

w kłamliwych frazesach o międzynarodowem braterstw ie

z M urzynam i, Francuzam i, Anglikami i Chińczykami,

lecz we własnej odwadze oraz przedsiębiorczości. A rm ja

niemiecka była najlepszą ostoją niemieckiej wolności

i przyszłości. Niemcy były najlepiej zorganizow anym

i zarządzanym krajem na świecie, zupełnie niezależnym

od zmieniających się rządów i polityków, a zawdzięczały

to wszystko swemu korpusowi urzędniczemu. Z arm ji

wraz z biurokracją wynikała siła dawnych Niemiec,

a przyczyną przegranej wojny stało się — niedocenianie

problemu rasowego!

„Upadek rasy narodu niemieckiego — pisze H itler

— spowodowany został przez prasę, literaturę, parlam ent, choroby weneryczne i zm aterjalizow anie".

Niemiecka prasa liberalna podawała ludności tru ­ ciznę w postaci najgorszego pacyfizmu, który ją opętał.

Usiłow ano całą bezmyślność zachodniej demokracji, ubra­

ną we wzniosłe wyrazy, wpoić ludowi niemieckiemu, osła­

biając jego narodow e państwo. W ten sposób prasa li­

beralna stała się grabarzem ludu niemieckiego i państwa, przez swoje kłam stwa, bez których nie m ogłaby istnieć, złamała ludowi kręgosłup narodow y („nationale Ruclc- g r a t“ ) i oddała go w niewolę międzynarodowego kapita­

łu oraz jego panów, żydów.

Tymczasem rząd nie doceniał niebezpieczeństwa, okazując tchórzliwość, wołającą o pomstę do nieba. Cza­

sem zamknął kilku dziennikarzy na krótki czas, ale nie niszczył gniazda żmij, kiedy należało działać radykalnie.

„M y to uczynim y!“ — woła demagog.

„Napewno podniesie się krzyk, kiedy łajdactwom prasow ym położymy koniec i ta, tak niezm iernie ważna placówka propagandow a zostanie w rogom ludu odebra­

na. Nic nam to bynajm niej nie zaszkodzi: jeden gran at 30 cm syczy głośniej niż tysiące żydowskich pismaków, niech tymczasem jeszcze syczą".

R ząd nie walczył z rozpustą, nierządem i wynikają- cemi z nich chorobami, które doprowadziły do upadku rasy. W śró d m ałżeństw panowało zażydzenie, każda wzbogacona żydówka była dobra na żonę i m atkę sfer arystokratycznych, decydowały o wszystkiem pieniądze.

Grzech przeciwko czystości rasy i krwi jest dziedzicznym

grzechem dzisiejszego świata i gotuje ludzkości zagładę.

Całą uwagę trzeba skierować na ten punkt, jakgdyby ocł niego wszystko zależało. Trzeba oczyścić teatr, sztu­

kę, literaturę, kino, prasę od wyziewów gnijącego świata i poddać je państwowej kontroli kulturalnej. P raw o wolności osobistej trzeba podporządkować obowiązkowi utrzym ania rasy. Aby uzdrow ić ciało i ducha, trzeba ludzi chorych bez litości odosobnić i uniemożliwić im mieć potomstwo. Będzie to copraw da środek barbarzyń­

ski względem nich, lecz błogosławieństwo dla przyszłości.

Jeśli narodow i brakuje sił do walki o swoje zdrowie, to traci on wogóle praw o do życia na tym wojującym świę­

cie. K ażde skrzyżowanie dwóch nierównych ras daje mieszańca o średniej inteligencji. Zczasem więc wyższa, krzyżująca się rasa, musi upaść, wydając na świat coraz mniej wartościowe społeczeństwo.

Jest to grzech i sprzeczność przeciw praw om natury, która dąży do uszlachetnienia gatunku. Silniejszy ma panować i nie wolno mu krzyżować się ze słabszym.

W walce o byt i o chleb codzienny wszystko co słabsze musi upaść, a każda walka podnosi i rozw ija zdrowie, siłę i przedsiębiorczość gatunku, prowadząc go na wyż­

szy szczebel rozwoju. N a tu ra sama niszczy i usuwa słabsze jednostki dla polepszenia rasy, człowiek nie może sprzeciwiać się naturze, byłaby to bowiem droga do zwy­

rodnienia. K rzyżow anie się i upadek rasy były przyczy­

nami obniżenia się kultury. N arody nie giną od przegra­

nych wojen, lecz przez utratę swej odporności i upadek rasy, które tkwią w czystości krwi.

Jednakże ludzie niższej rasy są potrzebni na świecie, ale m uszą służyć rasom wyższym. Pierw szy pług, zanim zaprzęgnięto do niego konia, ciągnęli zdobyci niewolnicy i pracowali w ten sposób dla pana wyższej rasy. D la­

tego też tam rozw ijała się najszybciej kultura, gdzie aryj-

czycy podbijali niżej kulturalnie stojące narody. Mimo to Niemcy są narodem pacyfistów. Ze zniknięciem ostatniego Niemca zniknie ostatni pacyfista. K to pragnie zwycięstwa idei pokojowej, musi życzyć zwycięstwa Niemcom, oni bowiem na tern wyszli najgorzej i najgo­

ręcej ze wszystkich w ierzą w owe głupstw a pacyfistyczne.

Idea wiecznego pokoju wówczas będzie m ogła być urze­

czywistniona, kiedy jeden najwyżej postawiony władca podbije całą ziemię. W każdym razie musi nasam pierw nastąpić walka, zwycięstwo najsilniejszego i najlepszego, potem dopiero nastąpi wieczny pokój. W przeciwnym razie zapanuje barbarzyństw o i koniec ludzkości! Może się to wydawać śmieszne, niechże jednak wszyscy wiedzą, że planeta nasza krążyła m iljony lat bez ludzi w eterze kosmicznym i może znowu tak krążyć, jeśli ludzie za­

pomną, że ich bytowanie nie zależy od pomysłów zwa- rjow anych ideologów, lecz od bezwzględnego stosowania uznanych praw natury.

Zasadę zachowania czystości krw i i rasy zrozumieli najlepiej żydzi, tw orząc swoje państw o w państwie i roz­

m nażając się tylko tam, podobnie do pasorzytów, gdzie znaleźli odpowiednią pożywkę. Ale gdzie oni występują, tam naród tw órczy powoli zamiera.

Żydzi są m istrzam i kłam stwa, ukryw ając się za pa­

raw anem gm iny religijnej, co im umożliwia życie paso- rzytnicze na ciele i duszy innych narodów . Ich religja jest środkiem dla interesów. Dla osłabienia narodowości popierają wszędzie międzynarodowość, aż do wymyśle­

nia m iędzynarodowego języka. Dla osłabienia państw a popierają parlam entaryzm i demokrację, zamiast wybit­

nej jednostki wysuw ają większość i zbiorowość, co ozna­

cza głupotę, niedołęstwo i tchórzostwo.

W dążeniu do władzy nad światem najpierw popie­

rali mieszczaństwo przeciw feudalizmowi, tak jak teraz popierają świat robotniczy przeciw mieszczańskiemu, aby wreszcie zapanować nad robotnikami. Dzisiejszy robot­

nik walczy nieświadomie za żydów. W skazując na cięż­

ką dolę robotnika, żydzi wzbudzają litość i pozyskują zaufanie mas. Ale nie kieruje nimi wcale chęć dopomo- żenia klasie robotniczej: jest to tylko ich broń w walce 0 władzę nad światem i o zniszczenie ludów aryjskich.

Żydzi kierują dzisiaj socjal-dem okracją i związkami za- wodowemi, nie szczędzą obietnic, złudnych obrazów, nie krępują się m oralnością. W ten sposób walczą z gospo­

darstw em narodowem i podw ażają je.

K to nie ugnie się przed żydostwem, jest ich w ro­

giem, kto ich poznał i opiera się im, tego nienaw idzą 1 solidarnie zwalczają kłam stwem oraz oszczerstwem bez żadnych skrupułów.

Żydzi w strząsają gospodarczem życiem kraju, dopó­

ki go nie opanują, politycznie podw ażają podstaw y obro­

ny państw a, fałszują historję, zarażają kulturalnie sztuki piękne, ośmieszają religijność, m oralność i obyczajność

— dopóki nie obalą państw a narodowego. A kiedy przy­

chodzi rewolucja, żydzi m ordują skrytobójczo przyw ód­

ców narodu i z demokratów stają się tyranam i ujarzm io­

nego niewolniczo ludu. Czy R osja obecna nie jest typo­

wym przykładem, jak g arstka żydowskich giełdziarzy i agitatorów zadręcza lud? Ale żydzi m uszą tam zginąć, bo gdy zginie ofiara, zginąć musi także wampir.

„N asze klęski w 1918 r., woła H itler, byłyby do po­

wetowania, jako niewspółmierne ze zwycięstwami po­

przednich lat. Nie one nas złamały, tylko u kryta potęga,

która przygotow ała naszą klęskę, odbierając narodow i

jego wolę, siłę i zdrowy instynkt samozachowawczy. Ale siły i zdrowie m ogą wrócić, jeżeli krew pozostanie czystą, a klęski, choćby największe, są do powetowania".

V I

W sierpniu 1916 r. H itler został ranny i po dwulet­

nim pobycie na froncie wrócił do szpitala pod Berlinem.

„Co za zmiany w życiu i nastrojach kraju! W szpi­

talu otw arte rozmowy żołnierzy o w ykręcaniu się od frontu i rozm yślne kaleczenia się. W szędzie zawiść, gniew, wymyślania. K ancelarje wojskowe pełne żydów, każdy żyd pisarzem, każdy pisarz żydem. Podobnie w handlu i życiu gospodarczem — wszędzie żydzi, wy­

zyskujący lud i wym yślający na Prusaków . W idziałem, jak żydzi pracują nad skłóceniem P ru s z B aw arją i przy­

gotowaniem rewolucji, która m iała rozbić oba te kraje.

N astąpił upadek caratu w Rosji, potem przerw anie fro n­

tu we Włoszech. N adzieja zwycięstwa jęła wstępować w serca. Ale świat m iędzynarodowy postanowił, że Niemcy nie powinni zwyciężyć i zorganizow ał strajk amunicyjny. W ten sposób kapitał chciał zapewnić zwy­

cięstwo koalicji, gdyż takim był cel socjaldem okratyczne­

go oszustwa ludów. Rosja była już ostatecznie złamana.

Zwycięstwo było bliskie. Zwycięska końcowa ofenzywa naszych bataljonów szła na P aryż, ostatnie instrukcje sztabów zostały wydane, ostatnie wysiłki — gdy wtem

— zdrada! w Niemczech strajk generalny i rewolucja!

N a wieść o tern w strzym ują się prący naprzód boha­

terowie — zam iast ofenzywy następuje desperacka obro­

na".

„Zwycięstwo byłoby nasze — zapewnia H itler —

ale sprzym ierzeni poświęcili olbrzymie środki na propa­

gandę rozkładową w ew nątrz Niemiec i ta m iędzynarodo­

wa propaganda zgubiła kraj. Ci sami przywódcy m arksizm u, do których cesarz W ilhelm w yciągnął rękę do zgody, ci łotrzy, ściskając prawicę jego cesarskiej wy­

sokości, w swojej mieli ukryty sztylet, a w umysłach knuli zdradę".

„N iem a paktów z żydostwem — pieni się H itler — albo my, albo oni!"

W ówczas to postanawia, że w przyszłości zostanie politykiem.

V II

P o wojnie przybyw a H itler do M onachjum i wstę­

puje tam do organizującej się narodow ej niemieckiej partji robotniczej. P a rtja ta — pisze — liczyła wówczas siedmiu członków, posiadając w kasie 7 i pół m arki m a­

jątku. H itler objął referat propagandy i rozpoczął ją szeregiem odczytów oraz przemówień wiecowych, n aj­

pierw na małych, potem na coraz to większych zgrom a­

dzeniach. W ówczas też powoli krystalizow ał się pro­

gram partji.

M iała ona być organizacją nie sytych i zadowolo­

nych, lecz cierpiących, niespokojnych, nieszczęśliwych i skrzywdzonych.

M iała zapuścić jaknajgłębiej korzenie w lud i rozbu­

dzić w nim ducha nacjonalistycznego, tak, aby ten lud mimo rozbrojenia mógł znaleźć tysiące sposobów, żeby się uzbroić. L ud niemiecki miał dążyć, aby odzyskać swe utracone pozycje. N arazie trzeba było ponieść ofia­

ry n atu ry socjalnej i gospodarczej. Trzeba było rozbu­

dzić w ludzie świadomość, że silniejszy w życiu zwy­

cięży słabszego, zniszczy go, lub weźmie w jarzmo.

„To też spokojnych i cichych obywateli niemieckich

— pisze z em fazą H itler — trzeba zmienić w głodne wilki. Trzeba następnie rozbudzić świadomość o zna­

czeniu rasy i czystości krw i, pogłębić znajomość kwestji żydowskiej, bez czego podniesienie narodu jest niemożli­

we. Trzeba niemieckiego robotnika oderwać od m iędzy­

narodówki, stan robotniczy musi się stać dla partji zbior­

nikiem, z którego mogłaby ona czerpać m aterjał ludzki.

To też wszystkie środki i metody, prowadzące do tego celu, m uszą być dobre, a jedynym sędzią będzie powo­

dzenie".

„K to chce być przywódcą mas, musi być bohaterem !"

„ P a rtja z zasady musi stać się antyparlam entarną, a jej działalność w parlamencie zdążać będzie do rozbi­

cia i zniweczenia tej instytucji, której ludzkość zawdzię­

cza swój upadek".

„Postęp oraz kultura nie są dziełem większości, lecz jednostek".

„Członkowie partji będą urabiani w tym duchu, że nie wolno im się usuwać od walki — lecz należy jej szukać, na te rro r odpowiadać stokroć gorszym terrorem . Opozycja na zebraniach nie ma głosu. Jeżeli wszczyna tum ult lub dysputę, przez specjalne oddziały zostaje z rozbitemi głowami zrzucona ze schodów".

P ro g ra m ruchu narodowo-socjalistycznego nie prze­

widuje specjalnej form y rządu i charakteru państw a: re­

publika, czy m onarchja. Jednakże H itler, pisząc o W il­

helmie, i wogóle o Hohenzollernach, w yraża się z naj­

większym szacunkiem „Seine M ajestat", wręcz przeciw­

nie aniżeli o H absburgach. Niewątpliwie postać ostat­

niego kaisera daćby m ogła dużo pola do popisu demago­

gicznym instynktom H itlera, lecz najw yraźniej w strzy­

m uje się on, pisząc n p .: „Szczęście posiadania wielkiego m onarchy jest rzadko udziałem narodu, trzeba być za­

dowolonym, jeżeli los pozwala na uniknięcie w tym wy­

padku wręcz najgorszego niepowodzenia". W idać więc niewątpliwie, że H itler w samej rzeczy pracuje dla przy­

szłej m onarchji.

Jednak tymczasem trudno otw arcie popierać cesarza, który uciekł od swego narodu i tylekroć okrył się śmiesznością, pozornie więc spraw a pozostaje otw arta, a H itler „rozpala ogień w którego żarze kuje się miecz dla niemieckiego Zygfryda, który przyniesie wolność n a­

rodowi niemieckiemu".

V I I I

„Nie mamy zam iaru germ anizować Słowian" — twierdzi skromnie H itler — „gdyż nie Słowianie są nam potrzebni, ale ich ziemie". Germanizować trzeba ziemię, nie ludzi, gdyż zepsulibyśmy przez to krew i rasę. D la­

tego dawna polityka względem Polaków była błędna.

Obca i mniej wartościow a rasa i krew obniżyłyby po­

ziom i godność naszego ludu, gdyby polski element miał tylko zmienić swój język na niemiecki. Dla nas ma w ar­

tość tylko germ anizacja ziemi, zdobytej mieczem przez naszych przodków, na której osadzono niemieckich chło­

pów. O tw arte granice i częste wojny spowodowały nie­

stety zatarcie rasowej krwi germ ańskiej, której dużo jeszcze pozostaje poza granicam i Germanji. Ale musimy ich objąć w jednem niemieckiem państwie i to nie przy pomocy skarżących się, łzawych, pokojowych listków pal­

mowych, lecz przy pomocy zwycięskiego miecza na służ­

bie wyższej kultury. To jest zadanie i m isja ludu nie­

mieckiego, który jako „H errenyolk" utw orzy państwo

germ ańskie o najszlachetniejszych zadaniach i celach, obejmując całą ludzkość. Dążąc ku tym celom, nie idzie­

my w okres zam arłego pokoju, lecz — wojny!

Dotychczas Niemcom brakow ało w polityce aktyw ­ ności w połączeniu z brutalną wolą i wielką polityczną ideą.

Bez idei musi zabraknąć sił do walki.

F anatyczna w iara w zwycięstwo i przekonanie, że dążymy do stw orzenia nowego porządku na świecie, skło­

nią naród do chwycenia za każdą, najbrutalniejszą nawet broń. Nie uczynią jednak tego nigdy p art je burżuazyjne, a tylko nasza partja pielęgnuje ideały duchowe, dla prze­

prow adzenia których jest gotowa na wszystko".

IX

H itler nie mówi dużo, jak będzie powstawało i funk­

cjonowało to rasowe społeczeństwo i idealne państw o lu­

dowe, a to, co mówi, jest również dem agogją najgorsze­

go rodzaju, polegającą na wskazywaniu na ogólnie znane niedom agania n atu ry ludzkiej i niedoskonałości wszelkich ludzkich poczynań. W szystko to ma poprawić partja na- rodowo-socjalistyczna. Dawniej było lepiej, gdyż dawna m onarchja pozwalała na wolność w ew nętrzną i wykazy­

wała siłę nazew nątrz, gdy dzisiejsza republika jest na- zew nątrz słabą, wewnętrznie zaś uciska swych obywa­

teli. Narodowo-socjalistyczne państwo ludowe nie będzie potrzebowało dużego ustaw odaw stw a wewnętrznego, bo będzie się opierało na miłości swych obywateli, gdy mię­

dzynarodow a republika niewolników rządzi gwałtem.

Obecna republika niemiecka nie posiada obywateli, lecz

niewolników kolonjalnych obcego kapitału.

„M y to zmienimy! — zapewnia H itler. — Przede- wszystkiem zobowiążemy naszych obywateli do dążenia do popraw y i uszlachetnienia rasy. M ałżeństwo podnie­

siemy z obecnego upadku, musi ono wydawać na świat ludzi na obraz i podobieństwo boskie, a nie wydawać mieszańców, pośrednich pomiędzy człowiekiem a małpą.

W inę tu taj ponosi Kościół, który mówi nieustannie 0 spraw ach ducha, zaś nosicielom jego, ludziom, pozwala na degenerację. Kościół patrzy obojętnie na fizyczny 1 cielesny upadek rasy, starając się zato dla spraw ducha pozyskać nowych wyznawców pomiędzy dzikimi. M isjo­

narze w ędrują do A fryki Centralnej i naw racają tam zdrowych, choć prym ityw nych dzikusów — dopóki ci nie uraczą się „wyższą ku lturą" i nie zdegenerują się".

„N asz program narodowo-socjalistyczny woła H itler — zmierza do tego, aby ludzie mniej się troszczyli 0 rasowe psy, konie i koty, a więcej o rasę ludzi. Za­

żądamy, aby specjalne komisje rasowe wydawały świa­

dectwa czystości rasowej i tylko ludzie czystej rasy utw o­

rzą kolonje na peryferjach państw a dla zatam ow ania przenikania obcej krw i zzew nątrz. R ząd nasz będzie działał w tym kierunku z żelazną bezwzględnością, za zgodą, czy wbrew zgodzie zainteresowanych. Dzisiaj wszystkie państw a postępują wręcz przeciwnie. Ogłasza się np. publicznie, że m urzyn został adwokatem lub pro­

fesorem i w yprowadza z tego wniosek, że rasy biała 1 czarna są rów norzędne". H itler uważa, że kształcenie m urzynów jest równoznaczne z tresurą, podobną do tre ­ sury małpy lub pudla, które m ożna również wykształcić w różnych sztuczkach, natom iast jest to przeciwne z wo­

lą Stwórcy. Podczas gdy m iljony białych ludzi giną

z braku chleba, jednego dzikusa uczy się na adwokata

kosztem wielu wysiłków.

Upadek Niemiec nastąpił również i z tego powodu, że na czele państw a stali ludzie bardzo uczeni i uducho­

wieni. „Gdyby na miejscu Bethm an-H ollw ega stanął zdrow y człowiek z ludu, bohaterska krew naszych gre- nadjerów — woła agitato r — nie płynęłaby nadaremnie.

W arstw y niemieckiej arystokracji i inteligencji są ducho­

wo chore i przeumysłowione, dziedzicząc to w coraz sil­

niejszym stopniu z pokolenia na pokolenie. Trzeba je odświeżyć, władzę oddać nowym siłom z ludu. Dosko­

nałym przykładem może być Kościół rzymsko katolicki, którego władze naskutek celibatu duchowieństwa, otrzy­

m ują ciągle dopływ świeżej krw i i nowych sił z szerokich w arstw społeczeństwa. Dlatego to ta instytucja wiekowa jest zawsze m łoda“.

X

Odnośnie do przyszłej niemieckiej polityki zew nętrz­

nej H itler oświadcza, że bez względu na jakiekolwiek okoliczności musi ona kierować się na wschód po nowe tereny i ziemie. P ro g ra m pozostaje mniejwięcej ten sam, co i przed wojną, z tą tylko różnicą, że przedewszyst- kiem m uszą wrócić ludowi utracone siły, a państwo po­

winno odzyskać dawne m ocarstwowe stanowisko, co da praktyczne możliwości prowadzenia takiej polityki za­

granicznej, jaka jest niezbędna dla wyżywienia narodu i jego rozwoju. Odzyskanie utraconych terenów nie na­

stąpi naskutek wypowiadanych życzeń lub łzawych pro­

testów, lecz wyłącznie przez użycie siły potężnego kraju m acierzystego. Zadecyduje tutaj miecz, narodowo- socjalistyczna polityka w ew nętrzna będzie kuć ten miecz, a zewnętrzna — poszuka sobie sprzym ierzeńca w przy­

szłej walce. Sprzym ierzeńcam i m ogą być tylko A nglja

i W łochy, gdyż te państw a wchodzą w kolizję ze wzra-

stającą potęgą Francji, jako najsilniejszego m ocarstw a kontynentu europejskiego i nie m ające interesu w tern, aby Niemcy ostatecznie upadły.

O dw rotnie raczej, Niemcy są tym państw om pożą­

dane jako silny sojusznik dla przeciwstawienia się F ra n ­ cji w jej dążeniach rabunkowych. Polityka angielska w Europie polegała zawsze na niedopuszczaniu do zbyt­

niego w zrostu potęgi jednego państwa, A nglja dąży jak­

by do zbałkanizowania Europy, gdy tymczasem F ran cja pragnie rozbić niemiecką Rzeszę na drobne, bezsilne, skłócone pomiędzy sobą państewka, aby nad niemi za­

panować i zająć trw ale lewy brzeg Renu. A nglja oba­

wia się Niemiec jako m ocarstw a światowego, F ran cja natom iast nie życzy sobie wogóle Niemiec jako państwa.

Podobnie W łochy w swej polityce śródziem no­

m orskiej n atrafiają na Francję jako przeciwnika i zawsze ich polityka będzie zmierzała do osłabienia Francji.

W stosunkach niemiecko-włoskich wyłania się wprawdzie kw estja niemieckiego Tyrolu, ale trzeba być realnym po­

litykiem. Skoro 7 mil jonów Niemców pozostało poza etnograficznem i granicam i Germanji, to dla 200 tysięcy Tyrolczyków nie można wyrzekać się sprzym ierzeńca i popadać w przedwojenne błędy, kiedy to Niemcy wal­

czyli sami za siebie i za swych niedołężnych sojuszni­

ków. Obecnie trzeba poznać przedewszystkiem najnie­

bezpieczniejszego przeciwnika i zebrać siły dla jego po­

konania, a potomność wybaczy nam, jeśli tego dokonamy, opuszczając przytem południowych Tyrolczyków. T ym ­ czasem międzynarodowe żydostwo judzi świat przeciw­

ko Niemcom, dążąc do ich zniszczenia przy pomocy m arksizm u i giełdy.

W A nglji i W łoszech rzuca się w oczy w yraźna

różnica poglądów praw dziw ej miejscowej racji stanu

i żydowskiego giełdziarstw a. Tylko we F rancji istnieje harm onja giełdy z rządem i w tem tkwi niebezpieczeń­

stwo dla Niemiec.

„D latego F ran cja będzie naszym największym w ro­

giem — tw ierdzi H itler. Ten upadający rasowo naród w połączeniu z żydostwem stanow i niebezpieczeństwo dla białej rasy w Europie. To, co F ran cja robi z m urzy­

nami, jest grzechem przeciw białej ludności i kiedyś zem­

ści się okrutnie na tym narodzie. Niemcy są powołani do tego, aby tem u położyć koniec. T ra k ta ty pokojowe, których postanow ienia sm agają narody jak biczem, rów ­ nocześnie g rają alarm do powstania. W odpowiedzi na sadystyczny tra k tat W ersalski narodow i socjaliści tak długo będą podniecali 60 miljonowy naród niemiecki, aż z nienawiści i w stydu powstanie morze płomieni, w któ­

rego żarze wykuje się stalowa wola w okrzyku: „my chcemy b ro n i!“

Dzisiaj jeszcze inne narody widzą w Niemcach po­

słuszne psy, liżące rękę, k tó ra je obiła. Oczywista, że z takiem państwem nikt nie chce zawrzeć przym ierza.

Niemcy nie m ają jeszcze teraz praw a występować ze skargam i na inne narody, dopóki nie pociągnęły do od­

powiedzialności własnych zbrodniarzy, którzy byli na żoł­

dzie w rogiej propagandy i sprzedali państw o za 30 sre­

brników.

N ajpierw trzeba zabrać się do nich.

„Potem nie będziemy — pisze dalej H itler — roz­

praszali sił na spraw y drobniejsze, ale skoncentrujem y całą naszą wolę i siły fizyczne aby zadać cios prosto w serce najgorszego przeciwnika. Nie powtórzym y starych błę­

dów: znajdziem y sobie sprzymierzeńców. To głupcy

mówią: A nglja wzięła nasze kolonje, W łochy — połud­

niowy Tyrol, F ran cja — Alzację, z Polską czy Czecho­

słowacją — przym ierze jest niemożliwe, niema wobec tego dla nas sojuszników w Europie. Dlatego pow ta­

rzam — woła H itler — że naszymi sojusznikam i m ogą i m uszą być A nglja i W łochy. N arazie zrezygnujem y ze stanow iska wszechświatowego, politykę swą skierujem y przeciw F ran cji i w kierunku zdobywania ziem na wscho­

dzie! Tylko wielkie przestrzenie ziemi, k tórą możemy pozyskać na wschodzie, zapewnić m ogą swobodny roz­

wój i istnienie niemieckiemu ludowi. Stosunek ludności do zajm owanego obszaru jest w Niemczech bardzo nie­

korzystny i narazie Niemcy nie są wcale m ocarstwem wielkoświatowem. Posiadłości angielskie zajm ują p ra ­ wie czw artą część świata, Rosja, Chiny i Stany Zjedno­

czone stanow ią kolosy wielokrotnie większe od Niemiec obecnych. F rancja również musi być uważana za m o­

carstw o światowe dzięki swym kolonjom, chociaż upada rasow o i staje się coraz bardziej państwem afrykańskiem w Europie. N arazie nie może być porównywana z Niem ­ cami, ale za 200 — 300 lat będzie ona państwem m ulatów i wypełni ziemie od K ongo do Renu rasą zwyrodniałą.

X I

P a rtja narodow o-socjalistyczna po dojściu do władzy będzie dążyć z całą energją do powiększenia obszarów i terenów niemieckich. Zdobycie ich będzie celem poli­

tyki zewnętrznej. W ysuw anie żądania pow rotu do g ra ­ nic z 1914 roku jest głupstwem, prawie że zbrodnią względem ludu. Te granice nie były logiczne, gdyż były dziełem przypadkowych kombinacyj. Tylko u ograni­

czonych polityków niemieckich w idnokrąg nie sięga poza

tę granicę, to też gadają oni dużo o tern i prow okują

w ten sposób państw a, ciągnące zyski z upadku Niemiec, do antyniemieckiej koalicji.

W rzeczywistości granice z 1914 roku nie odpowia­

dają przyszłości narodu niemieckiego ani politycznie, ani pod względem wyżywienia, ani bezpieczeństwa. Dla odzyskania tych granic szkoda byłoby krw i niemieckiego ludu.

„Granice państw potworzyli ludzie i ludzie je zmie­

niają. Podobnie jak nasi przodkowie ziem, na których siedzimy, nie otrzym ali jako dar z nieba, lecz je wywal­

czyli, taksam o i nam zwycięski miecz musi zapewnić zie­

mie i wyżywienie — podżega H itler. Obowiązek zdoby­

w ania ziemi jest naszem prawem, gdyż inaczej naród nie­

miecki zginie. Nie chodzi tu przecież o jakiś m urzyński narodek, lecz o germ ańską macierz całego życia (dosłow­

nie: „germ anische M utter all des Lebens“ ), która dzi­

siejszemu światu nadała jego k ulturalną postać! W ten sposób my, narodow i socjaliści, przekreślam y niemiecką przedw ojenną politykę zagraniczną i stajem y tam , gdzie byliśm y przed sześciuset laty. Zatrzym ujem y nasz po­

chód na zachód i południe, kierując wzrok na w schód!“

„Zamykamy okres polityki kolonjalnej i handlowej, przechodząc do polityki przyszłości na roli. K to dzi­

siaj myśli o nowych terenach w Europie, musi zwrócić się na wschód ku Rosji i jej podległym państw om k re­

sowym. Los nam sprzyja, bolszewizm wyniszczył bo­

wiem w Rosji całkowicie inteligencję, która prowadziła to państw o i gw arantow ała jego niepodległość. Cała państwowość rosyjska nie była dowodem umiejętności Słowian do rządzenia państwem, lecz przedziwnym przy­

kładem organizacyjnej i twórczej działalności germ ań­

skiej, pracy nordyckiego elementu nad niższą r a s ą \

Niżej stojące narody z germ ańskim i organizatoram i jako panami i kierownikam i na czele tw orzyły często po­

tężne państw a, które trw ały tak długo, dopóki istniał zdrow y rdzeń rasy twórczej. Od setek lat R osja pobie­

rała z germ ańskiego rdzenia kierowników nawy państw o­

wej, dzisiaj już ich niema, na kierowników przyszli żydzi.

K ra j ten nie może się otrząsnąć z żydowskiego jarzm a, żydzi natom iast nie m ogą państw a zorganizować, gdyż są nie twórczym elementem, ale rozkładającym ferm en­

tem. Olbrzymie państwo na wschodzie dojrzewa do upadku, koniec panowania żydów w Sowietach będzie końcem Rosji jako państwa. „M y jeszcze będziemy świad­

kami załam ania się tego kom unistycznego ustroju, co bę­

dzie potwierdzeniem teorji o w artości i znaczeniu rasy.

W ówczas niemiecki miecz przysporzy ziemi niemieckiemu p ługow i!“

„Podobna polityka zewnętrzna, głoszona przez n aro­

dowych socjalistów — pisze H itler — ma wielu przeciw­

ników, powołujących się przedewszystkiem na Bism arka, który zawsze żądał bezwzględnie dobrych stosunków z Rosją. Tylko że obecna R osja nie jest już dawną Rosją, i dzisiaj Bism ark myślałby inaczej, napewno nie ważyłby się on na sojusz z państwem, które utraciw szy swych germ ańskich przewodników zdąża ku zagładzie. Sojusz wojskowy niemiecko-bolszewicki byłby sojuszem przeciw całej Europie zachodniej. Stałby się on bardzo prędko k atastrofą dla Niemiec. W alka toczyłaby się praw do­

podobnie na zachodnich ziemiach niemieckich, a prze­

mysłowy rejon nadreński byłby przedm iotem ataków

i podbojów przeciwników. W szak pomiędzy Niemcami

a R osją leży państw o polskie, znajdujące się całkowicie

w rękach Francji. Żeby choć jeden żołnierz rosyjski

mógł przybyć na pomoc, m usiałaby nasam pierw być po-

kcnana Polska. Niemcy musiałyby wspomagać Rosję, tak jak wspom agały w wojnie światowej swych byłych sojuszników, czego dzisiaj nie są w stanie czynić".

„D latego dla sojuszu niemiecko-bolszewickiego niema podstaw, a w ojna przeciw zachodowi stałaby się końcem Niemiec. Zawierać zaś sojusz, który nie prowadzi do wojny, niema najm niejszego celu i nie posiada żadnej realnej wartości. Pozatem nie zawiera się sojuszu ze złoczyńcami, którzy wym ordowali miejscową inteligencję, przedstaw iają system rządzenia bestjalstw em i kłam ­ stwem, łupiestwem i rabunkiem, zm ierzają do narzucenia św iatu swej tyrańskiej władzy, a owładnięcie Niemcami wytknęli sobie jako najbliższą zdobycz. Dawne Niemcy chciały za wszelką cenę zachować pokój światowy i ich ustępliwość względem Rosji była chorobliwa oraz pełna trw ogi. W zam ian zato były narażone na bezczelne sło­

wiańskie prowokacje, pełne nienawiści względem Germa- nji i ludu niemieckiego. Pom im o to wówczas można było prowadzić politykę zgody z Rosją, dzisiaj już tego czynić nie wolno!"

X II

Wobec tego staje się jasne, że sprzym ierzeńcami Niemiec m ogą być tylko A nglja i W łochy. Sojusz ten nie zmienia w niczem zasadniczej orjentacji niemieckiej na wschód, nie oznacza on jeszcze niebezpieczeństwa woj­

ny, pozwoli jednak w spokoju poczynić przygotow ania

w ram ach takiej koalicji do ostatecznego porachunku

z F rancją. Rozbije się w ten sposób koalicję z W ielkiej

wojny, któ ra nam zgotow ała tyle nieszczęść — pociesza

się H itler — i odizoluje naszego śm iertelnego wroga,

Francję.

W ówczas otw orzy się pole do działania przed trój- przym ierzem angielsko-niemiecko-włoskiem i za jednym zamachem Niemcy wydobędą się ze swego poniżenia. To, co udało się Edw ardow i V II pomimo sprzecznych inte­

resów poszczególnych państw , musi się udać i nam rów ­ nież. Za każdą cenę musim y zniszczyć francuską hege- m onję w Europie. K ażde państwo, które podobnie jak nas dusi francuska żądza panowania na kontynencie eu­

ropejskim, będzie naszym sprzymierzeńcem. W yrzeknie­

my się wszystkiego, aby powalić nienaw istnego w roga, ale po zdobycze pójdziemy na wschód. N astępnie H itler ogłasza uroczyście i z patosem „testam ent" niemiecko- narodow y dla polityki zewnętrznej, który poniżej cytuję dosłownie:

„N igdy nie dopuszczajcie do powstania dwóch m o­

carstw kontynentalnych w Europie. K ażdą próbę utw o­

rzenia na granicach niemieckich państw a wojskowego, uważajcie za napad na Niemcy i miejcie za swój obowią­

zek, naw et gdyby m usiało przyjść do wojny, przeszko­

dzić powstaniu takiego państwa, jeżeli zaś już powstało, zniszczcie je!"

„N ie uważajcie niemieckiego państw a za bezpieczne, dopóki każdej latorośli naszego ludu nie daje kawałka ziemi i g runtu. N a podstawę naszego bytu nie żądajcie kolonij, lecz ziem europejskich. Nie zapominajcie, że najśw iętszem praw em na tym świecie jest praw o do zie­

mi, którą się chce uprawiać, a najśw iętszą ofiarą — krew, którą trzeba przelać, aby tę ziemię posiąść!"

P o wygłoszeniu tego bluźnierczego aktu bezbrzeżnej

pychy i zaborczości, H itler tw ierdzi bez zająknienia, że

odwieczny konflikt niemiecko-francuski ma formę obrony

przed najazdam i francuskiemi. „Dlatego, woła demagog,