PROFINET IO vs. PROFIBUS DP
System PROFIBUS dzięki swojej ponad 15-letniej obecności na rynku jest dobrze znanym, sprawdzonym i zaakceptowanym rozwiązaniem, przeznaczonym do komunikacji systemu sterowania z rozproszonymi urządzeniami peryferyjnymi.
PROFINET IO, jako następca PROFIBUS DP, oferuje użytkownikowi przede wszystkim większą funkcjonalność, ale również otwartość – szczególnie pod kątem integracji ze środowiskiem aplikacji IT.
Głównym celem niniejszego artykułu jest porównanie najistotniejszych cech systemu
PROFINET IO z PROFIBUS DP. Ze względu na szeroki zakres tematu artykuł ten skupia się tylko na wybranych zagadnieniach.
Topologia sieci
PROFIBUS DP na poziomie warstwy fizycznej (okablowania) najczęściej bazuje na RS-485.
Wszystkie urządzenia w segmencie są ze sobą połączone przy pomocy wspólnej, jednoparowej skrętki.
To powoduje że:
● obowiązuje jedna prędkość transmisji w całej sieci
● wraz ze wzrostem prędkości transmisji maleje długość segmentu (przykładowo dla 500 kbit/sek segment może mieć do 400m długości, zaś dla 1,5 Mbit/sek tylko 200m)
● jednocześnie mogą wymieniać informacje tylko dwa urządzenia (jednym z nich będzie DP Master) i to tylko w jednym kierunku (nadawanie lub odbieranie), ponieważ do komunikacji
wykorzystywana jest tylko jedna para przewodów.
W przypadku sieci wykonanej przy użyciu kabla miedzianego jedyną dozwoloną topologią segmentu jest linia. Stosując dedykowane, aktywne komponenty sieciowe (wzmacniacze / koncentratory) można
w segmencie implementować odgałęzienia w celu otrzymania topologii przypominającej układ drzewiasty.
W sieci PROFIBUS DP połączenia nadmiarowe (redundancja) można uzyskać tylko i wyłącznie w przypadku sieci bazującej na światłowodzie. Sieć ma w tym wypadku strukturę pierścieniową.
Wykorzystując światłowody można pominąć ograniczenia wynikające ze stosowania kabli miedzianych (podatność na zakłócenia elektromagnetyczne, maksymalna długość segmentu i jej zależność od prędkości transmisji).
Standard PROFIBUS DP nie definiuje transmisji bezprzewodowej (w eterze lub poprzez podczerwień), dlatego też decydując się na takie rozwiązanie w tym systemie należy stosować urządzenia jednego producenta (nadajnik-odbiornik). Wykorzystanie takiego interfejsu może ograniczać prędkość transmisji w całej sieci.
Ilustracja 1: Przykładowa struktura sieci PROFIBUS (WZMacniacz, KONCentrator)
PROFINET na poziomie warstwy fizycznej bazuje na sieci Ethernet. W sieci tej do jednego kabla mogą być dołączone tylko dwie stacje (połączenie punkt-punkt) np. sterownik i urządzenie IO. Stosując przełączniki sieciowe – czyli urządzenia koordynujące wymianę pomiędzy stacjami w sieci Ethernet - istnieje możliwość zbudowania sieci o praktycznie dowolnej strukturze (linia, drzewo oraz pierścień).
Stosując urządzenia z wbudowanym przełącznikiem możliwe jest uzyskanie topologii liniowej bez konieczności stosowania dodatkowych przełączników.
Maksymalna długość połączenia bazującego na skrętce ograniczona jest do 100m niezależnie od prędkości transmisji. Ograniczenie to można ominąć stosując połączenia światłowodowe lub radiowe.
Do wymiany informacji pomiędzy dwoma urządzeniami wykorzystywane są dwie pary przewodów.
Dzięki temu stacje mogą jednocześnie wymieniać informacje w dwóch kierunkach (nadawać i odbierać).
W przypadku sieci Ethernet wykorzystywanej do komunikacji sterownika z urządzeniami peryferyjnymi (IO), dobrą praktyką jest wydzielanie niezależnych klastrów szczególnie w sytuacji kiedy duży nacisk położony jest na krótkie czasy odpytywania urządzeń.
Aby możliwe było tworzenie połączeń nadmiarowych (redundancja) należy zastosować odpowiednie przełączniki sieciowe. Dozwolona w tym wypadku topologia sieci określona jest przez protokół wykorzystywany przez przełączniki do programowej dezaktywacji/aktywacji nadmiarowych połączeń.
Dostępne są dwa rozwiązania:
● topologia pierścieniowa – przełączniki wykorzystują mechanizm menadżera redundancji do dezaktywacji/aktywacji nadmiarowych połączeń. Mechanizm ten wykorzystywany jest np.
w protokole MRP (Media Redundancy Protocol)
● dowolna topologia sieci – przełączniki wykorzystują protokół STP/RSTP (Spanning Tree Protocol / Rapid Spanning Tree Protocol) do zarządzania połączeniami nadmiarowymi.
Na poziomie łączącym poszczególne sterowniki (PLC), komputery przemysłowe (IPC), lokalne wyświetlacze (HMI) czy też serwery zbierające dane z urządzeń obiektowych (serw), sieć PROFINET będzie miała najczęściej strukturę pierścieniową ponieważ zapewnia ona najkrótsze czasy rekonfiguracji w przypadku wystąpienia problemów typu przerwanie linii czy uszkodzenie przełącznika (ilustracja 2).
Podobny układ sieci występować będzie na poziomie sieci Ethernet łączącej komputery z aplikacjami typu SCADA, MES, IT. Zaś w przypadku sieci biurowych wykorzystywany jest protokół STP/RSTP.
Ilustracja 2: Typowa struktura sieci przemysłowej
Stosując sieć bezprzewodową zgodną z 802.11 (Wi-Fi) lub 802.15.1 (Bluetooth) użytkownik bazuje na otwartym standardzie i w ramach jednego systemu może wykorzystywać urządzenia różnych
producentów.
Istotną cechą systemu bazującego na sieci Ethernet jest możliwość wykorzystywania różnych prędkości transmisji w ramach tej samej sieci.
Cecha ta wynika z bezpośrednich połączeń pomiędzy urządzeniami (punkt-punkt), dlatego też
w zależności od potrzeb w tym samym systemie istnieje możliwość wykorzystania połączeń pracujących z prędkościami 100 lub 1000 Mbit/sek i jednocześnie połączeń radiowych, które mogą pracować z prędkością do 108 Mbit/sek.
Konfiguracja systemu
Proces konfiguracji i uruchomienia systemu sterowania wykorzystującego sieć PROFIBUS DP można podzielić na następujące etapy:
● import opisów urządzeń (plików GSD)
● definicja parametrów sieci (np. określenie prędkości transmisji)
● definicja wykorzystywanych adresów dla stacji DP Master oraz DP Slave
● przypisanie adresów stacjom DP Slave (w urządzeniu)
● dołączanie stacji do sieci w konfiguratorze systemu (stacje pobierane są z biblioteki dostarczanej przez producenta aplikacji uzupełnionej o pliki GSD przez użytkownika)
● konfiguracja (definicja modułów) i parametryzacja stacji oraz poszczególnych modułów.
W przypadku systemu PROFINET IO należy wykonać podobne kroki, jedyną różnicą jest definicja parametrów sieci. W PROFINET IO minimalna prędkość to 100Mbit/sek oraz tryb pełnego dupleksu (możliwość jednoczesnego nadawania i odbioru).
Ilustracja 3: Przykład konfiguracji systemu PROFINET IO w STEP7
Opis możliwości urządzenia
Aby umożliwić wykorzystanie urządzeń różnych producentów w ramach jednego systemu sterowania, konieczne jest opracowanie języka opisu możliwości komunikacyjnych, konfiguracyjnych oraz
parametrów urządzenia. Opis ten docelowo będzie interpretowany przez narzędzie do konfiguracji systemu sterowania.
W przypadku PROFIBUS DP urządzenia DP Slave są opisywane przy pomocy plików GSD
(General Station Description). Pliki GSD to pliki tekstowe, a więc do ich edycji można wykorzystać np. standardowy Notatnik.
Ze względu na większe możliwości protokołu oraz samych urządzeń w przypadku PROFINET IO do opisu stacji wykorzystano standard XML (eXtensible Markup Language), który pozwala na strukturyzację opisywanych danych.
Pliki opisujące urządzenia IO-Device nazywane są GSDML (General Station Description Markup Language).
Pliki te można również otwierać przy pomocy notatnika, jednak ze względu na najczęściej duży rozmiar pliku, złożony opis urządzenia przy pomocy XML plik taki jest zdecydowanie mniej czytelny niż GSD.
Organizacja PI (PROFIBUS&PROFINET International) udostępnia firmom członkowskim przeglądarkę plików GSDML. Dzięki tej aplikacji analiza zawartości pliku GSDML staje się bardzo prosta.
Ilustracja 4: Plik GSDML - widok kodu XML oraz widok przez przeglądarkę
Określenie czasów odświeżania
Konfigurując system PROFINET IO indywidualnie dla każdej ze stacji użytkownik ma możliwość określenia czasu uaktualniania informacji z urządzenia.
Minimalna wartość tego czasu zależy od sposobu implementacji interfejsu PROFINET IO w stacji.
W przypadku urządzeń bazujących na standardowym kontrolerze Ethernet czasy te typowo wynoszą 4-8ms, dla urządzeń opartych o specjalizowany dla PROFINET IO kontroler, czasy te mogą wynosić 1ms, zaś dla stacji obsługujących tryb izochroniczny (IRT – Isochronous Real Time) minimalna wartość czasu odświeżania może wynosić 250us, ale w tym wypadku należy stosować przełączniki sieciowe obsługujące tryb IRT.
Ilustracja 5: Przykład konfiguracji czasu uaktualnia w PROFINET IO i w PROFIBUS DP (tryb DP-V2)
Dzięki takiej możliwości użytkownik może dopasować cykle odpytywania poszczególnych stacji do realizowanych funkcji czy też dynamiki sterowanych urządzeń lub procesów. Tym samym istnieje możliwość optymalizacji obciążenia kontrolera, stacji oraz sieci przez komunikację. Dzięki możliwości uzyskania krótszych czasów odpytywania możliwe jest stosowanie sieci PROFINET IO w aplikacjach związanych ze sterowaniem ruchem (Motion Control).
W PROFIBUS DP podobna funkcjonalność dostępna jest tylko dla jednostek DP Master obsługujących rozszerzenia DP-V2.
W tym wypadku definiowany jest stały czas cyklu dla całej sieci, a nie dla poszczególnych urządzeń.
Niektóre jednostki DP Master dają użytkownikowi możliwość definicji częstotliwości odpytywania poszczególnych stacji (np. co drugi cykl). Cecha ta pozwala na uzyskanie różnych czasów odświeżania, jednak nie jest dostępna we wszystkich implementacjach DP Master.
Identyfikacja urządzeń
Stacje DP Slave w sieci PROFIBUS DP identyfikowane są na podstawie adresu. Adres ten jest określany na etapie definicji konfiguracji systemu PROFIBUS, a następnie ustawiany w stacji przy pomocy
przełączników lub klawiszy i wyświetlacza. Wymieniając w stacji uszkodzony interfejs PROFIBUS użytkownik powinien w nowym interfejsie ustawić adres identyczny jak w module wymienianym.
W przypadku ustawiania adresów przy pomocy przełączników adres ten jest najczęściej odczytywany w czasie rozruchu stacji.
Przestrzeń adresowa w systemie PROFIBUS DP to zakres 0-126, w praktyce maksymalna ilość urządzeń DP Slave jaką może odpytać DP Master to 125 urządzeń.
Urządzenia PROFINET IO jako stacje z interfejsem Ethernet posiadają unikalny na skalę globalną adres MAC (definiowany przez producenta). Jednak adres ten nie jest uwzględniany na etapie konfiguracji systemu.
Stacje IO-Device są identyfikowane w sieci na podstawie nazwy oraz adresu IP określanych na etapie konfiguracji sieci PROFINET IO. Nazwa może składać się z kilku członów tak, aby lepiej odzwierciedlała umiejscowienie lub funkcję urządzenia w systemie.
Podobnie jak w przypadku adresu w systemie PROFIBUS DP, nazwa stacji PROFINET IO musi zostać przypisana konkretnej stacji. Może to mieć miejsce przed jej zainstalowaniem, ale równie dobrze nazwa może zostać przypisana urządzeniu już zainstalowanemu w sieci. W przypadku wymiany uszkodzonego interfejsu, nowemu należy przypisać odpowiednią nazwę.
W trakcie uruchamiania systemu, IO-Controller przypisuje adres IP stacji na podstawie jej nazwy.
Proces przypisywania realizowany jest z wykorzystaniem protokołu DCP (Discovery and Configuration Protocol).
Jeżeli nazwa jest przypisywana stacji już zainstalowanej, przydatna jest możliwość wizualnej identyfikacji urządzenia. Funkcjonalność ta najczęściej sprowadza się do pulsowania wybranymi diodami lub też wyświetlaniem określonych znaków na wyświetlaczu. Jest to sposób identyfikacji specyficzny dla producenta.
Ilustracja 6: Definicja nazwy dla stacji PROFINET IO
Pochodną sposobu identyfikacji urządzeń (adres/nazwa) jest ilość stacji jakie jednostka nadrzędna w sieci może obsłużyć.
W PROFINET IO stacje są identyfikowane na podstawie nazwy oraz adresu IP. W tym wypadku rozbudowa systemu nie jest ograniczona przestrzenią adresową (a dokładnie rozmiarem pola adresowego w ramce), a jedynie możliwościami jednostki IO Controller. W przypadku aktualnie dostępnych kontrolerów ilość obsługiwanych stacji IO Device może dochodzić do 256.
Diagnostyka urządzeń peryferyjnych
Z punktu widzenia użytkownika bardzo istotną cechą protokołu komunikacyjnego oraz samych urządzeń jest możliwość ich zdalnej diagnostyki w celu lokalizacji problemów w samej stacji (np. uszkodzenie modułu sygnałowego) lub też połączonych obwodów peryferyjnych (np. przerwa lub zwarcie, brak napięcia zasilającego część obiektową).
W przypadku protokołu PROFIBUS DP diagnostyka stacji DP Slave ma charakter modułowy i może zawierać:
● informacje o statusie stacji przydatne do określenia przyczyny braku wymiany informacji procesowych ze stacją (wymagane przez specyfikację)
● informacje o statusie urządzenia dzięki tym informacjom producent może przekazywać systemowi sterowania zestaw informacji specyficznych dla danego urządzenia
● informacje o statusie modułu dzięki nim użytkownik może sprawdzić, które z modułów wchodzących w skład stacji sygnalizują problem (opcjonalne)
● informacje o statusie kanału pozwalające na dokładne rozpoznanie problemu np. przerwa w 5 kanale 3 modułu w stacji (opcjonalne).
W PROFINET IO zachowano wielopoziomowy charakter informacji diagnostycznych.
Zmienił się zaś sposób kodowania samych informacji diagnostycznych. Zmiana ta związana jest przede wszystkim z większą funkcjonalnością przewidzianą w protokole dla samych stacji.
Ilustracja 7: Odczyt informacji diagnostycznych z urządzenia z poziomu narzędzia inżynierskiego
Diagnostyka sieci
Użytkownicy systemów opartych o PROFIBUS mają do dyspozycji cały szereg narzędzi dedykowanych do diagnostyki sieci na poziomie warstwy fizycznej oraz protokołu.
Obszerny opis możliwości diagnostyki sieci PROFIBUS został przedstawiony w artykule Skuteczna diagnostyka i zwiększanie niezawodności sieci PROFIBUS DP dostępnym na www.intex.com.pl Podstawowym medium transmisji w sieci PROFIBUS DP jest RS-485. Rozwiązanie to pozwala na
dołączanie do jednego segmentu (jednego odcinka kabla) wielu stacji. Cecha ta z pewnością jest jedną z zalet sieci PROFIBUS DP, ale w przypadku występowania zakłóceń utrudnia diagnostykę problemów.
Typowe źródła zakłóceń komunikacji pomiędzy DP Master, a DP Slave to:
● niewłaściwa terminacja segmentu
● niezachowanie liniowej topologii segmentu (odgałęzienia)
● zbyt duża ilość urządzeń w segmencie
● niezachowanie zalecanych odległości od kabli zasilających
● uszkodzenie mechaniczne lub awaria sprzętu.
Jeżeli zakłócenia występują tylko sporadycznie, diagnostyka problemu wymaga stosowania zaawansowanych narzędzi diagnostycznych.
W przypadku sieci PROFINET, a dokładnie Ethernet zawsze do jednego odcinka kabla łączone są tylko dwie stacje. Dla większej ilości stacji wymagane są elementy pośredniczące (np. przełączniki sieciowe) lub implementacja kilku portów Ethernet w urządzeniu.
To powoduje, że:
● połączenia są od siebie separowane
● max. długość kabla jest stała i niezależna od prędkości transmisji
● ilość urządzeń jest stała (zawsze dwa)
● użytkownik nie musi pamiętać o terminatorach
● wykonanie odgałęzienia nie jest możliwe.
Poza uszkodzeniami mechanicznymi lub awarią sprzętu, jedynym elementem, który może wpływać na zakłócenia komunikacji jest wpływ pól elektromagnetycznych będący wynikiem niewłaściwego ułożenia kabli.
Do diagnostyki sieci PROFINET na poziomie warstwy fizycznej (a więc diagnostyki sieci Ethernet) również dostępne są dedykowane narzędzia.
Natomiast na poziomie protokołu podstawowa diagnostyka może opierać się o narzędzia powszechnie wykorzystywane w środowisku IT np. ping, SNMP, Wireshark.
Dodatkowo stosując przełączniki zarządzalne istnieje możliwość monitorowania poziomu odrzuconych ramek (np. ze względu na niewłaściwą sumę kontrolną) dla poszczególnych segmentów. Tym samym można dokładnie wskazać segmenty poddane najprawdopodobniej zakłóceniom elektromagnetycznym, pozwalając na podejmowanie działań prewencyjnych na podstawie obserwacji bieżących parametrów sieci.
Zarządzanie (definicja wartości czy też monitorowanie wybranych parametrów) może odbywać się na kilka sposobów. Najczęściej spotykane to dostęp do parametrów urządzenia poprzez przeglądarkę www.
W przypadku urządzeń obsługujących protokół SNMP (Simple Network Management Protocol) dostęp do ich parametrów może odbywać się nie tylko z poziomu dedykowanej aplikacji (klienta SNMP) ale również z poziomu systemu wizualizacji (SCADA) poprzez serwer OPC dla protokołu SNMP.
Rozwiązanie takie pozwala zintegrować system monitorowania infrastruktury sieciowej w ramach systemu monitorowania i sterowania procesu produkcyjnego.
Inną cechą przełącznika ułatwiającą diagnostykę jest obsługa protokołu LLDP (Link Layer Discovery Protocol) definiowanego przez standard IEEE 802.1AB.
Standard ten opisuje mechanizm wykrycia połączeń pomiędzy urządzeniami zainstalowanymi w sieci Ethernet. Użytkownik na bazie narzędzi obsługujących ten protokół ma możliwość porównania bieżącej topologii sieci w stosunku do projektu. Pozwala to na wykrycie rozbieżności a także precyzyjną
lokalizację przerw w połączeniach (na podstawie porównania projektowanych i bieżących połączeń).
Elastyczność i otwartość systemu
W przypadku PROFIBUS DP interfejs fizyczny oparty jest najczęściej o RS-485. W standardowych komputerach PC taki interfejs nie jest wbudowany. Mimo iż w interfejs RS-485 są wyposażone również inne urządzenia (np. stacje rozproszonych wejść-wyjść obsługujące protokół Modbus RTU), nie można w ramach tej sieci łączyć urządzeń wykorzystujących różne protokoły.
Jeżeli istnieje konieczność udostępnienia danych z systemu sterowania aplikacjom pracującym na kilku komputerach, rozwiązaniem może być zastosowanie serwera danych (np. serwer OPC) pracującego jako bramka pomiędzy siecią PROFIBUS, a siecią Ethernet łączącą komputery PC.
PROFINET IO bazuje na sieci Ethernet.
Ethernet pozwala na wykorzystanie różnych protokołów jednocześnie. Tym samym poprzez sieć Ethernet sterowniki mogą wymieniać informacje z urządzeniami peryferyjnymi oraz systemy HMI, SCADA mogą pobierać dane z systemu sterowania. Jednocześnie sieć ta może być wykorzystana do komunikacji pomiędzy komputerami, poprzez wizyjny system nadzoru, system kontroli dostępu itd. Oczywiście są to możliwości sieci Ethernet, natomiast niekoniecznie takie rozwiązanie będzie optymalne (np. z punktu widzenia wydajności czy też bezpieczeństwa).
Aby ułatwić proces migracji zdefiniowano w PROFINET koncepcję integracji istniejących systemów magistralowych poprzez koncepcję proxy – jednostki wyposażonej w interfejs PROFINET IO-Device oraz interfejs nadrzędny dla integrowanego systemu (np. DP Master w przypadku integracji PROFIBUS DP).
Rozwiązania proxy dla PROFIBUS DP/PA, INTERBUS, AS-i oraz DeviceNet są już dostępne na rynku. Aktualnie trwają prace nad kolejnymi specyfikacjami.
Ilustracja 8: Integracja systemów magistralowych poprzez proxy
Profile
Mocną stroną systemu PROFIBUS jest długa lista profili zdefiniowanych dla różnych grup urządzeń.
Celem profili jest przede wszystkim:
● definicja podstawowej funkcjonalności urządzenia
● specyfikacja minimalnego zestawu parametrów oraz sposobu ich modyfikacji
● określenie sposobu wykorzystania urządzenia (sterowanie, zapis/odczyt informacji).
Dzięki profilom użytkownicy/integratorzy mają do dyspozycji szeroką gamę urządzeń (najczęściej certyfikowanych) o identycznej funkcjonalności niezależnie od producenta. Dodatkowo urządzenia te mogą być zamiennie stosowane.
Bardzo istotnymi profilami dla sektora automatyzacji maszyn i linii produkcyjnych są:
● ProfiDrive – profil dla urządzeń napędowych – definiujący interfejs pomiędzy napędem, a nadrzędnym systemem sterowania
● ProfiSafe – profil komunikacyjny przeznaczony dla urządzeń stosowanych w systemach bezpieczeństwa.
Profile te są bardzo szeroko stosowane w urządzeniach wyposażonych w interfejs PROFIBUS DP, są również dostępne dla urządzeń z interfejsem PROFINET IO. Dzięki temu zarówno integratorzy systemów jak i użytkownicy nie będą mieli problemów z zastosowaniem urządzeń nowszej generacji, ponieważ sposób ich wykorzystania jest identyczny.
Stabilność specyfikacji
System PROFIBUS DP obecny jest na rynku od ponad 15 lat, zaś liczba sprzedanych urządzeń szacowana jest na ponad 20mln sztuk. Te cyfry pozwalają określić PROFIBUS DP jako
niekwestionowanego lidera w zakresie magistral przemysłowych.
Jednocześnie w tym okresie specyfikacja została dopracowana do tego stopnia, że aktualnie nie są planowane żadne jej modyfikacje.
Sytuacja taka jest bardzo istotna zarówno z punktu widzenia użytkowników jak i producentów urządzeń.
Pozwala ona na zastosowaniu sieci PROFIBUS DP w instalacji lub też implementacji interfejsu
w urządzeniu bez obawy o stabilność rozwiązania, a tym samym konieczność uaktualniania posiadanych urządzeń lub narzędzi w przyszłości.
Pierwsza specyfikacja PROFINET została opublikowana w 2001r. i dotyczyła wersji CBA, IO datuje swoje początki na 2003r. więc w porównaniu z PROFIBUS DP mamy do czynienia ze standardem stosunkowo nowym o którym jeszcze nie można powiedzieć, że nie będzie rozwijany.
Najnowsza wersja specyfikacji – wersja 2.2 – została opublikowana w październiku 2007r.
Oferta urządzeń
Oferta urządzeń z interfejsem PROFIBUS DP obejmuje ponad 3.100 zarejestrowanych pozycji. Są to produkty firm członkowskich organizacji PI (PROFIBUS&PROFINET International). Szacuje się, że na rynku jest w sumie ponad 5.000 różnego rodzaju urządzeń wyposażonych w interfejs PROFIBUS. Liczba ta obejmuje urządzenia firm, które nie są członkami PI, ale również produkty zbudowane pod kątem konkretnej aplikacji.
Urządzenia PROFINET IO poza tym, że wymagają znacznie wydajniejszej platformy sprzętowej w porównaniu do urządzeń PROFIBUS DP, cechuje także bardzo rozbudowane oprogramowanie systemowe (firmware).
Organizacja PI zdecydowała o wprowadzeniu obowiązkowego programu certyfikacji produktów. Proces ten ma zapewnić przede wszystkim wysoką jakość produktów i ich pełną zgodność ze specyfikacją. Dla urządzeń PROFINET IO zdefiniowano 3 poziomy zgodności (Conformance Class A, B oraz C).
Aktualnie dostępne urządzenia mogą być testowane pod kątem zgodności z klasami A oraz B.
Specyfikacja sposobu testowania najbardziej rozbudowanych urządzeń zgodnych ze specyfikacją na poziomie C oczekiwana jest w połowie 2008r.
Lista produktów PROFINET IO aktualnie obejmuje około 80 pozycji (stan na 03/2008), przede wszystkim są to systemy rozproszonych wejść-wyjść.
Lista produktów z interfejsem PROFINET IO z pewnością będzie się szybko rozwijała ponieważ wielu producentów urządzeń z interfejsem PROFIBUS DP zapowiada również wersję PROFINET IO.
Podsumowanie
PROFIBUS DP jest rozwiązaniem dojrzałym, dopracowanym i stabilnym.
Oferta urządzeń jest bardzo szeroka i praktycznie 'z półki' można zakupić urządzenie wymagane do stworzenia całego systemu sterowania bazującego na tym standardzie.
PROFINET IO bez wątpliwości oferuje użytkownikowi cały szereg korzyści pod względem technicznym jak i użytkowym i na pewno w przyszłości zastąpi PROFIBUS DP w wielu aplikacjach.
Na dzień dzisiejszy mankamenty PROFINET IO są związane z 'dojrzewaniem' i w niedalekiej przyszłości na pewno znikną.
mgr inż. Artur Szymiczek
CERTIFIED PROFIBUS ENGINEER PROFIBUS COMPETENCE CENTER INTEX SP. Z O.O.
