Rak przytarczyc stanowi rzadką przyczynę pierwotnej nadczynności przytarczyc. W literaturze anglojęzycznej od roku 1930 do dziś opisano jedynie około 400 przy- padków tej choroby [1-28]. Manifestuje się on przede wszystkim objawami nadmiernej produkcji parathormo- nu, a nie klasycznymi objawami zaawansowanej choro- by nowotworowej [1-6, 9, 10, 12, 18, 27, 28]. Przeciwnie niż u większości współczesnych pacjentów z pierwotną nadczynnością przytarczyc, w obrazie klinicznym raka przytarczyc dominują konsekwencje hiperkalcemii, zaś podstawowym wyzwaniem terapeutycznym staje się jej
objawowe zwalczanie. Postępowanie w ostrej, zagraża- jącej życiu hiperkalcemii (przełom hiperkalcemiczny) w przebiegu raka przytarczyc nie różni się od postępowa- nia w przełomie hiperkalcemicznym z jakiejkolwiek innej przyczyny [28-30], jednak ze względu na stale wysoką sekrecję PTH, a w konsekwencji ogromną intensywność resorpcji kostnej, na ogół nawodnienie dożylne i diurety- ki pętlowe nie wystarczają do opanowania hiperkalcemii.
W opisywanym przypadku również zastosowanie najsil- niejszych znanych inhibitorów osteoklastycznej resorp- cji kości, bisfosfonianów, nie spowodowało obniżenia stężenia wapnia w surowicy. Dopiero po zastosowaniu leku z nowej grupy terapeutycznej – klacimimetyka Ci-
Leczenie hiperkalcemii w przebiegu raka przytarczyc nowowprowadzonym kalcimimetykiem: cinacalcetem (Mimpara
®, Amgen). Opis przypadku
Waldemar Misiorowski
Rak przytarczyc stanowi rzadką przyczynę pierwotnej nadczynności przytarczyc. Manifestuje się przede wszystkim objawami nadmiernej produkcji parathormonu, a w obrazie klinicznym choroby dominują konsekwencje hiperkalcemii, zaś podstawowym wyzwaniem terapeutycznym staje się jej objawowe zwalczanie. Przedstawiono przypadek 55-letniej kobiety z rakiem przytarczyc, z przetrwałą hiperkalcemią po czterech eksploracjach i rozległym wycięciu tkanek szyi. Wobec braku skuteczności stosowanego postępowania objawowego: nawodnienia dożylnego, pamidronianu i zolendronianu oraz zagrożenia przełomem hiperkalcemicznym podjęto próbę leczenia nowowprowadzonym kalcimimetykiem: cinacalcetem (Mimpara®), pierwszym z nowej klasy leków aktywnych wobec receptora wapniowego. Po tygodniu stosowania cinacalcentu w dawce 30 mg doustnie co 12 godzin, uzyskano obniżenie stężenia wapnia w surowicy z wartości ponad 16 mg% przed leczeniem do 11,24 mg% oraz stężenia PTH odpowiednio z 1176 pg/mL do 332 pg/mL. Stężenia te pozostały stabilne przez następne dwa tygodnie, co umożliwiło wypisanie chorej do domu. Cinacalcet wydaje się być lekiem wysoce skutecznym w zwalczaniu hiperkalcemii w przebiegu raka przytarczyc.
Treatment of hypercalcemia secondary to parathyroid carcinoma with a novel calcimimetic agent:
cinacalcet (Mimpara®, Amgen). A case study
Parathyroid carcinoma is an uncommon cause of PTH-dependent hypercalcemia. The clinical features of parathyroid carcinoma are due, primarily, to the effects of excessive secretion of PTH. Thus, signs and symptoms of hypercalcemia often dominate the clinical picture. The therapeutic goal at this point is to control the hypercalcemia. We present the case of a 55-year woman with parathyroid carcinoma and with persistent hypercalcemia who had undergone four consecutive surgical attempts at wide excision of the involved area. She was treated with saline hydration, furosemide, pamidronate, and zolendronate. This was ineffective and, eventually, a calcimimetic Cinacalcet (Mimpara®), the first of a new class of compounds with activity at the calcium-sensing receptor, at a dose of 30 mg, orally, every 12 h has been used to treat. Mean daily precalcimimetic treatment values of serum calcium and PTH were above 16 mg% and 1176 pg/mL, respectively. After the first week of the treatment, calcium and PTH decreased to 11.24 mg% and 332 pg/mL, and remained stable for the next two weeks, until the patient was discharged. Cinacalcet appears to have been highly effective at controlling hypercalcemia in patients with parathyroid carcinoma.
Słowa kluczowe: rak przytarczyc, hiperkalcemia, kalcimimetyki, cinacalcet Key words: parathyroid carcinoma, hypercalcemia, calcimimetics, cinacalcet
Klinika Endokrynologii CMKP w Warszawie
Opis przypadku • Case report
nacalcetu (Mimpara®, Amgen) uzyskano zadowalające obniżenie kalcemii.
Opis przypadku
Objawową pierwotną nadczynność przytarczyc rozpo- znano u 55-letniej kobiety w 2002 r. Już w chwili rozpo- znania zwracały uwagę wybitnie wysokie stężenia wap- nia (14-16 mg%) i PTH (1000-1500 pg/ml) w surowicy.
W trakcie operacji usunięto lewy płat tarczycy z guzem przytarczycy lewej dolnej. W badaniu histopatologicznym usuniętej przytarczycy stwierdzono obecność wieloogni- skowego nowotworu z rozległymi polami martwicy, z mo- notypowych komórek bez cytologicznych cech złośliwości (atypii, mitoz, czy powiększonych jąderek), ale z wyraźną angioinwazją i naciekaniem na tkankę łączną włóknistą torebki. Obraz mikroskopowy nie jest zatem jednoznacz- ny: nie są spełnione wszystkie kryteria dla ustalenia zmia- ny złośliwej, ale brak atypii komórkowej nie wyklucza tu złośliwości.
Po operacji uzyskano jedynie przejściowo obniżenie stężenia wapnia w surowicy, bez normalizacji stężenia PTH. Po 3 miesiącach od operacji zarówno stężenia kal- cemii, jak i PTH wróciły do wartości stwierdzanych przed zabiegiem. W dalszym przebiegu leczenia pacjentka była trzykrotnie operowana w nadziei usunięcia patologicznej tkanki przytarczyc. Badaniem mikroskopowym, w usuwa- nym materiale rozpoznawano prawidłowe przytarczyce lub nie stwierdzano obecności utkania przytarczyc, zaś obraz biochemiczny choroby nie ulegał zmianie.
Wobec narastania kalcemii, powyżej 16 mg%, z towarzyszącymi poliurią, polidypsją i nasilającym się osłabieniem mięśniowym, podjęto próbę leczenia obja- wowego nawadnianiem dożylnym i Furosemidem oraz stosowanymi dożylnie bisfosfonianami: pamidronianem (Aredia®), a następnie zolendronianem (Zometa®), nie uzyskując jednak jakiegokolwiek efektu terapeutyczne- go. W sytuacji zagrożenia przełomem hiperkalcemicznym zastosowano nowy lek, mimetyk receptora wapniowego Cinacalcet (Mimpara®, Amgen), zarejestrowany w USA w 2005 r. do objawowego leczenia hiperkalcemii w prze- biegu raka przytarczyc. Po podaniu leku w najmniejszej zalecanej dawce 30 mg 2 x dziennie, uzyskano szybkie zmniejszanie się kalcemii, która po tygodniu leczenia spadła do 11,24 mg% i na tym poziomie ustabilizowała się. Umożliwiło to zaprzestanie nawadniania dożylnego, co nie wpłynęło na stężenie wapnia w surowicy. Po dwóch tygodniach leczenia stwierdzono także spadek stężenie PTH: odpowiednio z 1176 pg/ml przed leczeniem, do 332 pg/ml.
Omówienie
Rak przytarczyc charakteryzuje się powolnym rozwojem i raczej niskim potencjałem złośliwości, jednak wykazuje tendencję do wzrastania z naciekaniem otaczających tka- nek. Przerzuty odległe występują późno w rozwoju choro- by, szerzą się drogą zarówno limfatyczną, jak i krwiopo- chodną. Najczęstszymi narządami, w których występują
przerzuty, są płuca (40%) i wątroba (10%), rzadziej kości, opłucna, osierdzie i trzustka [19]. Najbardziej skuteczną formę leczenia stanowi kompletne wycięcie pierwotne- go guza [2-6, 10, 22, 23, 27, 28]. W przypadku lokalizacji w obrębie szyi zabieg operacyjny powinien obejmować usunięcie en block guza wraz z ipsilateralnym płatem tar- czycy i jej cieśnią, oszkieletowanie tchawicy i usunięcie wszystkich tkanek bezpośrednio przylegających do guza.
Należy także wyciąć węzły chłonne przytchawicze i tcha- wiczo-przełykowe. W przypadku obejmowania przez guz nerwu krtaniowego wstecznego należy go resekować.
Rozległe boczne wycięcie szyi powinno jednak być rezer- wowane do przypadków przebiegających z udokumento- wanym rozsiewem do przednich węzłów szyjnych.
Czy istnieją objawy, które mogą sugerować złośliwą etiologię pierwotnej nadczynności przytarczyc [9, 10, 27, 28]? Rak przytarczyc nie wykazuje jednoznacznego związ- ku z płcią: stosunek kobiet do mężczyzn wynosi 1:1, ina- czej niż w pierwotnej nadczynności przytarczyc o łagod- nym podłożu, gdzie częściej chorują kobiety (3-4:1). Rak przytarczyc dotyczy też młodszej populacji, przeciętnie w wieku około 40 lat, a więc około 10 lat młodszej niż typowy pacjent z gruczolakiem przytarczyc.
Stężenia wapnia w surowicy chorych na raka przy tarczyc są na ogół wysokie, przekraczają przeważ- nie o 3-4 mg/dL górną granicę normy (tzn. powyżej 14 mg/dL) i w większości przypadków powodują kliniczne objawy hipekalcemii. Ten obraz kliniczny pozostaje w głę- bokim kontraście z łagodną, bezobjawową hiperkalcemią (około 1 m/dL powyżej górnej granicy normy), stwierdza- ną obecnie u większości chorych z pierwotną nadczyn- nością przytarczyc, nierzadko wykrywaną przypadkowo w trakcie rutynowych badań profilaktycznych. Również stężenia PTH w surowicy chorych z rakiem przytarczyc są zazwyczaj znacznie podwyższone, kilku- a nawet kil- kunastokrotnie przewyższając górną granicę normy. Tak wysokie wartości stężeń PTH rzadko natomiast stwier- dzane są w łagodnej nadczynności przytarczyc, gdzie na ogół nie przekraczają dwu-, trzykrotnej granicy wartości prawidłowych [31-33].
Niezwykle istotnym jest, aby w oparciu o obraz kli- niczny brać pod uwagę możliwość raka przytarczyc wśród przyczyn pierwotnej nadczynności, ponieważ rokowania w tej chorobie w ogromnej mierze zależą od zakresu i kompletności wykonanego zabiegu operacyjnego [3, 4, 6, 7, 9, 18, 20, 27, 28]. Niestety, zbyt często rak przytar- czyc rozpoznawany jest retrospektywnie, w okresie lokal- nej wznowy lub ujawnienia się odległych przerzutów.
Podobnie jak w większości nowotworów wywodzą- cych się z tkanek czynnych hormonalnie, rozpoznanie histopatologiczne raka przytarczyc jest trudne. W 1973 r.
Shantz i Castleman określili zestaw kryteriów ułatwiają- cych mikroskopowe rozpoznanie złośliwości guzów przy- tarczyc [2], jednak żadne z nich nie jest patognomiczne dla raka [7, 34, 35].
Zarówno nawet bardzo mały nawrotowy rak przytar- czyc, jak i odległe przerzuty tego nowotworu zachowują zdolność produkcji bioaktywnego PTH, a w konsekwencji powodują hiperkalcemię. Zarówno manifestacja klinicz-
na, jak i rokowanie zależą więc w znacznie większym stop- niu od nadprodukcji PTH przez tkankę nowotworową niż od zaawansowania samego nowotworu. Podstawowym wyzwaniem terapeutycznym staje się objawowe zwalcza- nie hiperkalcemii. Postępowaniem z wyboru zarówno w przypadku wznowy, jak przerzutów raka przytarczyc jest operacyjne wycięcie patologicznej tkanki. W lokaliza- cji nawrotowego raka przytarczyc w obrębie szyi i górne- go śródpiersia najbardziej przydatna wydaje się być scyn- tygrafia z wykorzystaniem Tc99 m-sestamibi lub bada- nie subtrakcyjne z talem 201-technetem 99 m [36-38].
Scyntygrafia Tc99 m-sestamibi z wykorzystaniem ręcznej sondy promieniowania γ wydaje się znacząco poprawiać możliwości śródoperacyjnej identyfikacji patologicznej tkanki przytarczyc [16]. Tomografia komputerowa i bada- nie rezonansu magnetycznego mogą być wykorzystywane zarówno do oceny struktur szyi i sródpiersia, jak i iden- tyfikacji odległych przerzutów raka przytarczyc. Arterio- grafia i selektywne cewnikowanie układu żylnego mogą okazać się przydatne w przypadkach, w których badania nieinwazyjne okazały się nieskuteczne [28]. W przypadku nawrotowego raka przytarczyc, zlokalizowanego w obrę- bie szyi, należy wykonać szerokie wycięcie podejrzanego regionu wraz z regionalnymi węzłami chłonnymi i przyle- gającymi strukturami. Często jednak, tak jak w opisywa- nym przypadku, nawet wielokrotne eksploracje szyi pozo- stają bezskuteczne. W przypadku uogólnienia procesu nowotworowego należy dążyć do paliatywnego wycięcia – jeżeli to możliwe – odległych przerzutów do węzłów chłonnych, a także do wątroby czy płuc [8, 11, 36]. Próby zastosowania radioterapii zarówno w celu zmniejszenia masy guza, jak i zahamowania produkcji PTH okazały się nieskuteczne [2, 4]. Doświadczenie z chemioterapią raka przytarczyc, ze względu na rzadkość występowania tego nowotworu, ogranicza się do różnorodnych opisów przypadków. Nie istnieje jakakolwiek wiarygodna ocena przydatności któregoś z proponowanych schematów leczenia, a podejmowane dotychczas próby kontroli raka przytarczyc za pomocą chemioterapii są zniechęcające [39-43].
Postępowanie w ostrej, zagrażającej życiu hiperkal- cemii (przełom hiperkalcemiczny) w przebiegu raka przy- tarczyc nie różni się od postępowania w przełomie hiper- kalcemicznym z jakiejkolwiek innej przyczyny [29, 30]. Ze względu na stale wysoką sekrecję PTH, a w konsekwencji ogromną intensywność resorpcji kostnej, nawodnienie dożylne i diuretyki pętlowe rzadko wystarczają do opano- wania hiperkalcemii. Stąd zawsze należy rozważyć zasto- sowanie leków hamujących osteoklastyczną resorpcję kości. Mithramycyna (plicamycyna) podawana dożylnie w jednorazowej dawce 25 μg/kg zazwyczaj obniża kalce- mię u chorych z rakiem przytarczyc, jednak na ogół nie dochodzi do jej normalizacji, efekt leczenia jest jedynie przejściowy, natomiast skuteczność kolejnych dawek leku spada z każdym powtórzeniem [28, 29, 44]. Ponad- to, mithramycyna wykazuje silnie toksyczne działanie na narządy miąższowe, zwłaszcza wątrobę i nerki oraz szpik kostny, potęgujące się z każdym podaniem leku. Kalcyto- nina, podawana dożylnie w dawkach 400–800 IU/d jedy-
nie przejściowo i nie u wszystkich obniża stężenie wapnia w surowicy chorych z rakiem przytarczyc, zaś dokuczliwe objawy uboczne czynią obecnie tę formę terapii trudną do zaakceptowania [3, 40, 45-47]. Azotan galu hamuje resorpcję kości poprzez uniemożliwianie dysocjacji krzy- ształów hydroksyapatytu. Stosowany w postaci ciągłego pięciodniowego wlewu kroplowego w dawce 200 mg/
m2/dobę obniża kalcemię u części pacjentów z rakiem przytarczyc, jednak jego stosowanie ogranicza znacząca nefrotoksyczność [12, 48].
Bisfosfoniany, stosowane obecnie jako leki pierw- szego wyboru w zwalczaniu hiperkalcemii w przebiegu chorób nowotworowych, bezpośrednio hamują aktywność metaboliczną osteoklastów, a niektóre z nich dodatkowo nasilają apoptozę komórek kościogubnych. Wykazano, że klodronian podawany dożylnie obniża stężenie wap- nia u chorych z rakiem przytarczyc [49-51]. Wykazujący większą aktywność antyresorpcyjną pamidronian, poda- wany we wlewie dożylnym w dawkach od 45-90 mg/d, co najmniej przejściowo obniża kalcemię [11, 14, 19, 52-54].
Wiąże się duże nadzieje z nowymi, bardzo aktywnymi bisfosfonianianami: ibandronianem i zolendronianem, które wykazują wysoką skuteczność w zwalczaniu hiper- kalcemii w przebiegu innych chorób nowotworowych.
Należy jednak zwrócić uwagę, że w opisywanym przypad- ku zarówno pamidronian, jak i zolendronian nie wyka- zywały istotnego wpływu na stężenia wapnia w surowicy pacjentki. Może odzwierciedlać to inne, poza nasilaniem osteolizy, mechanizmy działania wysokich stężeń bio- aktywnego PTH, przede wszystkim nasilenie reabsorp- cji wapnia w cewkach dalszych nerek oraz aktywację 1α-hydroksylazy nerkowej i wzrost syntezy 1,25 (OH)2 cholekalcyferolu, a w konsekwencji nasilenie jelitowego wchłaniania wapnia.
Cinacalcet (Mimpara®, Amen) jest pierwszym, zare- jestrowanym do leczenia allosterycznym modulatorem receptora wapniowego (kalcimimetykiem). Opisany przez Browna receptor wapniowy należy do klasy receptorów błonowych związanych z białkiem G i układem adeny- locyklazy, kaskady kinazy proteinowej C i fosfolipazy A2 [55]. Znajdowany jest w wielu tkankach, jednak jego obecność na powierzchni komórek głównych przytarczyc warunkuje bezpośrednią kontrolę sekrecji PTH. Aktywa- cja receptora podwyższonym stężeniem zjonizowanego wapnia powoduje w konsekwencji zahamowanie sekrecji PTH, ale także wydaje się mieć wpływ na hamowanie proliferacji komórek przytarczyc. Opracowanie sekwen- cji i konformacji przestrzennej, a następnie sklonowanie receptora wapniowego umożliwiło syntezę złożonych cząsteczek aktywujących (kalcimimetyki) i blokujących (kalcilityki) receptor wapniowy [56]. Większość nich pozostaje na różnym etapie badań farmakologicznych.
Pierwszym kalcimimetykiem, który po zakończeniu badań klinicznych został zarejestrowany do leczenia drugorzędowej nadczynności przytarczyc u przewlekle dializowanych chorych ze schyłkową niewydolnością nerek oraz do objawowego zwalczania hiperkalcemii w przebiegu raka przytarczyc jest Cinacalcet (Mimpa- ra®, Amgen) (chlorowodorek N-[1-(R)-(1-naftylo)etylo]-
-3-[3-(trójfluoroetylo)fenylo]-1-aminopropanu). Łącząc się z przezbłonowym fragmentem receptora wapniowe- go, cinacalcet zmienia jego konformację, zwiększając wrażliwość na wapń i w konsekwencji hamuje sekrecję PTH [57]. Prowadzone wieloośrodkowe badania kli- niczne wykazują, że lek ten skutecznie obniża stężenie PTH i wapnia w surowicy pacjentów z hiperkalcemią w przebiegu raka przytarczyc, nie powodując istotnych działań niepożądanych [58-61]. Udokumentowano rów- nież długotrwałą skuteczność cinacalcetu w objawowym leczeniu łagodnej pierwotnej nadczynności przytarczyc [62]. W opisywanym przypadku ciężkiej hiperkalcemii w przebiegu raka przytarczyc zastosowanie cinacalcetu spowodowało szybkie i trwałe obniżenie stężenia wapnia w surowicy do wartości niezagrażających wystąpieniem przełomu hiperkalcemicznego, umożliwiło zaprzesta- nie nawadniania dożylnego i w konsekwencji wypisanie pacjentki do domu.
Dr med. Waldemar Misiorowski Klinika Endokrynologii CMKP Szpital Bielański
ul. Cegłowska 80 01-809 Warszawa
Piśmiennictwo
1. Holmes E, Morton D, Ketcham A. Parathyroid carcinoma: a collective review. Ann Surg 1969; 169: 631-40.
2. Schantz A, Castleman B. Parathyroid carcinoma: a study of 70 cases.
Cancer 1973; 31: 600-5.
3. Shane E, Bilezikian J. Parathyroid carcinoma: a review of 62 patients.
Endocr Rev 1982; 3: 218-26.
4. Cohn K, Silverman M, Corrado J i wsp. Parathyroid carcinoma: The Lahey Clinic experience. Surgery 1985; 98: 1095-110.
5. Wang C, Gaz R. Natural history of parathyroid carcinoma: diagnosis, treatment, and results. Am J Surg 1985; 149: 522-7.
6. Shane E, Bilezikian J. Parathyroid carcinoma. W: Williams CJ, Green MR, Raghaven D, (red.) Textbook of uncommon cancer. New York: Wiley
& Sons; 1987; 763–771.
7. Obara T, Fujimoto Y. Diagnosis and treatment of patients with parathyroid carcinoma: an update and review. World J Surg 1991; 15:
738-44.
8. Sandelin K, Thompson NW, Bondeson L. Metastatic parathyroid carcinoma: dilemmas in management. Surgery 1991; 110: 978-86.
9. Wynne A, Heerden Jv, Carney J i wsp. Parathyroid carcinoma: clinical and pathological features in 43 patients. Medicine 1992; 71: 197-205.
10. Hakaim AG, Esselstyn CB, Jr. Parathyroid carcinoma: 50-year experience at The Cleveland Clinic Foundation. Cleve Clin J Med 1993; 60: 331-5.
11. Obara T, Okamoto T, Ito Y i wsp. Surgical and medical management of patients with pulmonary metastasis from parathyroid carcinoma. Surgery 1993; 114: 1040-8.
12. Vetto JT, Brennan MF, Woodruf J i wsp. Parathyroid carcinoma: diagnosis and clinical history. Surgery 1993; 114: 882-92.
13. Cryns VL, Rubio MP, Thor AD i wsp. p53 abnormalities in human parathyroid carcinoma. J Clin Endocrinol Metab 1994; 78: 1320-4.
14. de Papp AE, Kinder B, LiVolsi V i wsp. Parathyroid carcinoma arising from parathyroid hyperplasia: autoinfarction following intravenous treatment with pamidronate. Am J Med 1994; 97: 399-400.
15. Rosen IB, Young JE, Archibald SDi wsp. Parathyroid cancer: clinical variations and relationship to autotransplantation. Can J Surg 1994; 37:
465-9.
16. Martinez DA, King DR, Romshe C i wsp. Intraoperative identification of parathyroid gland pathology: a new approach. J Pediatr Surg 1995; 30:
1306-9.
17. Miki H, Sumitomo M, Inoue H i wsp. Parathyroid carcinoma in patients with chronic renal failure on maintenance hemodialysis. Surgery 1996;
120: 897-901.
18. Mendoza V, Hernandez AF, Marquez ML i wsp. Primary hyperparathyroidism due to parathyroid carcinoma. Arch Med Res 1997;
28: 303-6.
19. Vainas IG, Tsilikas C, Grecu A i wsp. Metastatic parathyroid carcinoma (mPCa): natural history and treatment of a case. J Exp Clin Cancer Res 1997; 16: 429-32.
20. Chow E, Tsang RW, Brierley JD i wsp. Parathyroid carcinoma – the Princess Margaret Hospital experience. Int J Radiat Oncol Biol Phys 1998;
41: 569 -72.
21. Collins MT, Skarulis MC, Bilezikian JP i wsp. Treatment of hypercalcemia secondary to parathyroid carcinoma with a novel calcimimetic agent.
J Clin Endocrinol Metab 1998; 83: 1083-8.
22. Cordeiro AC, Montenegro FL, Kulcsar MA i wsp. Parathyroid carcinoma.
Am J Surg 1998; 175: 52-5.
23. Favia G, Lumachi F, Polistina F i wsp. Parathyroid carcinoma: sixteen new cases and suggestions for correct management. World J Surg 1998;
22: 1225-30.
24. Yoshimoto K, Endo H, Tsuyuguchi M i wsp. Familial isolated primary hyperparathyroidism with parathyroid carcinomas: clinical and molecular features. Clin Endocrinol (Oxf) 1998; 48: 67-72.
25. Boyle NH, Ogg CS, Hartley RB i wsp. Parathyroid carcinoma secondary to prolonged hyperplasia in chronic renal failure and in coeliac disease.
Eur J Surg Oncol 1999; 25: 100 -3.
26. Bradwell AR, Harvey TC. Control of hypercalcaemia of parathyroid carcinoma by immunisation. Lancet 1999; 353: 370-3.
27. Hundahl SA, Fleming ID, Fremgen AM i wsp. Two hundred eighty-six cases of parathyroid carcinoma treated in the U.S. between 1985–1995:
a National Cancer Data Base Report. The American College of Surgeons Commission on Cancer and the American Cancer Society. Cancer 1999;
86: 538-44.
28. Shane E. Parathyroid carcinoma. J Clin Endocrinol Metab 2001; 86:
485-93
29. Bilezikian J. Management of acute hypercalcemia. N Engl J Med 1992;
326: 1196-1203.
30. Shane E. Hypercalcemia: pathogenesis, clinical manifestations, differential diagnosis and management. W: Favus M (red.). ASBMR primer on metabolic bone disease. Wyd. 4. Philadelphia: Lippincott-Raven;
1999; 183-6.
31. Heath H, Hodgson S, Kennedy M. Primary hyperparathyroidism:
incidence, morbidity, and potential economic impact in a community.
N Engl J Med 1980; 302: 189-93.
32. Silverberg SJ, Shane E, de la Cruz L i wsp. Skeletal disease in primary hyperparathyroidism. J Bone Miner Res 1989; 4: 283-91.
33. Bilezikian J, Silverberg S, Shane E. Primary hyperparathyroidism in the 1980’s. W: Kleerekoper MKS (red.). Clinical disorders of bone and mineral metabolism. New York: Mary Anne Liebert; 1989; 359–365.
34. Holck S, Pedersen N. Carcinoma of the parathyroid gland. A light and electron microscopic study. Acta Pathol Microbiol Scand 1981; 89:
297-302.
35. Smith J, Coombs R. Histological diagnosis of carcinoma of the parathyroid gland. J Clin Pathol 1984; 37:1370-8.
36. Fujimoto Y, Obara T, Ito Y i wsp. Localization and surgical resection of metastatic parathyroid carcinoma. World J Surg 1986; 10: 539-47.
37. Johnston LB, Carroll MJ, Britton KE i wsp. The accuracy of parathyroid gland localization in primary hyperparathyroidism using sestamibi radionuclide imaging. J Clin Endocrinol Metab 1996; 81: 346-52.
38. Obara T, Fujimoto Y, Tanaka R i wsp. Mid-mediastinal parathyroid lesions: preoperative localization and surgical approach in two cases.
Jpn J Surg 1990; 20: 481-6.
39. Calandra D, Chejfec G, Foy B i wsp. Parathyroid carcinoma: Biochemical and pathologic response to DTIC. Surgery 1984; 96: 1132-7.
40. Bukowski R, Sheeler L, Cunningham J i wsp. Successful combination chemotherapy for metastatic parathyroid carcinoma. Arch Int Med 1984;
144: 399-400.
41. Chahinian A, Holland J, Nieburgs H i wsp. Metastatic nonfunctioning parathyroid carcinoma: ultrastructural evidence of secretory granules and response to chemotherapy. Am J Med Sci 1981; 282: 80-4.
42. Sigurdsson G, Woodhouse N, Taylor S i wsp. Stilboestrol diphosphate in hypercalcemia due to parathyroid carcinoma. Br Med J 1973; 1: 27-8.
43. Goepfert H, Smart C, Rochlin D. Metastatic parathyroid carcinoma and hormonal chemotherapy; case report and response to hexestrol. Ann Surg 1966; 164: 917-8.
44. Singer FR, Neer RM, Murray TM i wsp. Mithramycin treatment of intractable hypercalcemia due to parathyroid carcinoma. N Engl J Med 1970; 283: 634-6.
45. Dubost C, Jehanno C, Lavergne A i wsp. Successful resection of intrathoracic metastases from two patients with parathyroid carcinoma.
World J Surg 1984; 8: 547-51.
46. Lake M, Kahn S, Favus M i wsp. Case report: clinical pathological correlations in a case of primary parathyroid carcinoma. Ann Clin Lab Sci 1984; 14: 458-63.
47. Trigonis C, Cedermark B, Willems J i wsp. Parathyroid carcinoma – Problems in diagnosis and treatment. Clin Oncol 1984; 10: 11-9.
48. Warrell R, Isaacs M, Alcock N i wsp. Gallium nitrate for treatment of refractory hypercalcemia from parathyroid carcinoma. Ann Intern Med 1987; 197: 683-6.
49. Jungst D. Disodium clodronate is effective in management of severe hypercalcemia caused by parathyroid carcinoma. Lancet 1984; 1: 1043.
50. Jacobs T, Siris E, Bilezikian J i wsp. Hypercalcemia of malignancy:
treatment with intravenous dichloromethylene diphosphonate. Ann Intern Med 1981; 94: 312-6.
51. Shane E, Jacobs T, Siris E i wsp. Therapy of hypercalcemia due to parathyroid carcinoma with intravenous dichloromethylene diphosphonate. Am J Med 1982; 72: 939-44.
52. Mann K. Oral bisphosphonate therapy in metastatic parathyroid carcinoma. Lancet 1985; 1:101–102.
53. Sandelin K, Thompson N, Bondeson L. Metastatic parathyroid carcinoma: dilemmas in management. Surgery 1992; 110: 978-88.
54. Weinstein R. Parathyroid carcinoma associated with polycythemia vera.
Bone 1991; 12: 237-9.
55. Brown EM. Calcium receptor and regulation of parathyroid hormone secretion. Rev Endocrinol Metab Dis 2000; 1: 307-15
56. Nemeth EF, Fox J. Calcimimetic compounds; a direct approach to controlling plasma levels of parathyroid hormone in hyperparathyroidism.
Trends Endocrinol Metab 1999; 10: 66-71.
57. Nemeth EF, Heaton WM, Miller M i wsp. Pharmacodynamics if the type II calcimimetic compound cinacalcet HCl. J Pharmacol Exp Ther 2002;
308: 627-35
58. Silverberg SJ, Bone III HG, Marriott TB i wsp. Short-term inhibition of parathyroid hormone secretion by a calcium – receptor agonist in patients with primary hyperparathyroidism. N Engl J Med 1997; 337:
1506-10.
59. Silverberg SJ, Faiman C, Bilezikian JP i wsp. The effects of Cinacalcet HCl (AMG 073) on serum calcium levels in patients with parathyroid carcinoma or recurrent primary hyperparathyroidism after parathyroidectomy. 26th Annual Meeting of the ASBMR, 2003; Abstract SA 420
60. Silverberg SJ, Faiman C, Bilezikian JP i wsp. Cinacalcet HCl effectively treats hypercalcemia in patients with parathyroid carcinoma. 25th Annual Meeting of the ASBMR; 2004, Abstract SA495.
61. Rubin MR, Sliney J, Silverberg SJ i wsp. Clinical Course of 10 Patients with Inoperable Parathyroid Carcinoma Treated with the Calcimimetic Cinacalcet HCl. 26th Annual Meeting of the ASBMR; 2004, Abstract SA 497.
62. Peacock M, Bilezikian JP, Klassen PS i wsp. Cinacalcet hydrochloride maintains long-term normocalcemia in patients with primary hyperparathyroidism. J Clin Endocrinol Metab 2005; 90: 135-41.
Otrzymano: 9 października 2006 r.
Przyjęto do druku: 19 lutego 2007 r.
