Widok Wizerunek Cyganów rumuńskich żebrzących w Krakowie między 1990 a 2008 r. Szkic

Uniwersytet Jagielloñski

Wizerunek Cyganów rumuñskich

¿ebrz¹cych w Krakowie miêdzy 1990 a 2008 r.

Szkic

Jan Yoors, który za zgodą rodziców jako dwunastoletni chłopak przyłączył się do wędrujących Cyganów i spędził z nimi, z przerwami, kilka lat, wyznał:

któregoś dnia przyłapałem siebie na słowach „my Cyganie....” i zarazem pojąłem jak dalece zaan- gażowałem się w ich sprawę [...] widziałem, słyszałem, byłem tego cząstką...¹

Podobnie może powiedzieć o sobie Paweł Lechowski. Wśród przyjaciół zna- ny jako „Paszka”, cyganolog, kolekcjoner i nieformalny „konsul” rumuńskich Cyganów.

Wybrałam go na swojego przewodnika w podjętej tu próbie zrozumienia i opisania świata cygańskich żebraków z Rumunii, którzy od 1990 r. są obecni w Polsce, ponieważ wiedziałam, że przez zaangażowanie w pomoc dla nich, aż do przyjęcia kilkuosobowej rodziny romskiej na pięć lat do swojego mieszkania, jest bliżej nich niż ktokolwiek inny.

Stanisław Marmuszewski w pionierskiej książce na temat współczesnego że- bractwa w Polsce² pominął rumuńskich Cyganów z powodu bariery językowej, która stała się przeszkodą uniemożliwiającą prowadzenie wywiadów biograficz- nych, jednego z zasadniczych elementów podjętych badań. Tym szkicem chcę uzu- pełnić lukę w tej znakomitej pracy, zwłaszcza że dla mnie też największą barierę w kontaktach z omawianą grupą stanowi dialekt, odmienny od znanego mi dialek- tu Polskiej Romy, i dlatego pomoc Pawła Lechowskiego okazała się bezcenna.

O zbliżaniu się w poznawaniu „cygańskiego świata” świadczy P. Lechowski całym swoim życiem³.

1 J. Yoors, Cyganie, przeł. H. Czajkowski, Kraków 1973, s. 12.

2 S. Marmuszewski, A. Bukowski (red.), Żebracy w Polsce, Kraków 1995.

3 Biografię Pawła Lechowskiego odtwarzam na podstawie notatek sporządzonych po roz- mowach z nim między 2006 a 2009 r. Jej rekonstrukcja została autoryzowana 10 maja 2009 r.

Obrazek pierwszy, z lat 50.: jedzie tramwajem z matką, z okien widać obozo- wiska na Błoniach. Drugie wspomnienie wiąże się z pobytem pod Przeworskiem u wujka leśniczego, u którego straszono go: „ jak nie zjesz kolacji, to ci się Cyga- nie przyśnią”. Tam widział w okresie żniw, jak dziewczyny przebrane za Cyganki zbierały datki.

Wkrótce, w czasie studiów, na początku lat 70., poznał ludzi z innej grupy cygańskiej Bergitka Roma. W Krakowie, w Prokocimiu na Rżące, w tym czasie koczowało wiele cygańskich rodzin. Rozbili się pod mostem, pod którym nie mo- gła ich namierzyć policja i mieli naturalne schronienie przed deszczem.

Chodził tam najpierw z aparatem fotograficznym i znajomość z nimi zaczęła się od robienia zdjęć dzieciom, potem dorosłym. Ponieważ miał opory przed spi- sywaniem rozmów, dlatego starał się jak najwięcej zapamiętać. Próbował nagry- wać ich muzykę, piosenki. Te nagrania są dziś w muzeum tarnowskim⁴. Nie na- rzucał sobie żadnego filtru: nagrywał wszystko.

Język cygański, romanes, poznawał ze słownikiem zamieszczonym w Cyga- nach na polskich drogach Jerzego Ficowskiego⁵, ale wówczas były to tylko słowa i zwroty. Zaczął mówić w romanes w 1990 r. dzięki rumuńskim Cyganom. Wtedy jeszcze pracował w tarnowskim muzeum. Na weekendy jeździł do Krakowa, spo- tykał ich na tamtejszym dworcu, nawiązał z nimi kontakt i to był początek jego społecznej działalności na rzecz poprawy jakości ich życia w Polsce.

Po kilku latach tej pracy skromnie o sobie mówił, że:

Ja tylko pośredniczę. Przekazuję potrzeby, prośby i problemy Rumunów. Bezpośrednią, konkretną już pomoc świadczą ludzie działający w różnorodnych instytucjach i organizacjach.

Choć przyznaję, że w Krakowie jestem niestety jednoosobową instytucją i na co dzień aż za bar- dzo odczuwam „braki kadrowe” i wynikające z tego uciążliwości nadmiaru spraw i problemów spadających na moją głowę. Zbyt często muszę dokonywać wyboru, które ze spraw w danym dniu załatwić, a które odłożyć. Są to decyzje trudne i niekiedy dosłownie bolesne, jak w przy- padku osób oczekujących mego pośrednictwa w uzyskaniu pomocy medycznej [...] Z własnego doświadczenia znam przypadki, gdy bardzo ławo bywają pomawiani o dokonanie kradzieży, a po bliższym rozeznaniu okazuje się to zupełnie niesłuszne albo bardzo wątpliwe⁶.

Podejmował wiele mozolnych działań, takich jak wielokrotne redagowanie listów interwencyjnych⁷ do prezydenta Krakowa, wojewody krakowskiego, ko- mendanta wojewódzkiego policji, redakcji lokalnych gazet w sprawie zapewnie- nia minimum bezpieczeństwa rumuńskim Romom przebywającym w Krakowie.

Pisał o ich skandalicznej sytuacji bytowej i aktach agresji skierowanych przeciw- ko nim.

4 Muzeum Etnograficzne w Tarnowie.

5 J. Ficowski, Cyganie polscy. Szkice historyczno-obyczajowe, Warszawa 1953.

6 T. Kornaś, Gdy przechodzimy obok... Z Pawłem Lechowskim o sytuacji Cyganów rumuń- skich w Krakowie rozmawia Tadeusz Kornaś,„Gazeta Krakowska” 1994, nr 112.

7 Listy i pisma urzędowe opiniowane przez Stowarzyszenie Romów są w prywatnym archi- wum Pawła Lechowskiego.

Opisywał i wyjaśniał powody, dla których Romowie wybierali dworce i miejsca nad Wisłą na miejsca noclegowe. I dla nich, i dla niego było oczywiste, że kierowało nimi poczucie bezpieczeństwa. Miejsca publiczne są patrolowane przez policję i służby bezpieczeństwa, zatem zmniejszało się prawdopodobień- stwo napaści.

Choć akurat w wypadku Romów rumuńskich okazało się to złudne. Byli bezwzględnie usuwani z terenu dworca, a napadano na nich zarówno w miejscach publicznych, jak i na terenie ich koczowisk nad Wisłą. Skalę zagrożenia obrazuje przykład grupy rodzinnej, złożonej głównie z kobiet i dzieci, na którą w ciągu dwóch tygodni kilkakrotnie (!) napadała kilkunastoosobowa banda uzbrojona w drewniane pałki, kije, łańcuchy i noże. Ten obraz utkany jest z wielu tragicz- nych historii tych ludzi⁸.

Na przykład: Dumitru Streji zatrzymano bezprawnie paszport w szpitalu, gdzie urodziła dziecko. Ponieważ była nieubezpieczona, miała zapłacić za pobyt astronomiczną dla niej kwotę. Wydanie paszportu uzależniono od uiszczenia tej opłaty, a bez paszportu nie można zgłosić urodzenia dziecka w ambasadzie Ru- munii. Zatem formalnie dziecko nie istniało. Dumitru przebywała w Polsce z trój- ką dzieci. Żebracze dochody odkładała na lepsze życie w Rumunii. Tu, na okres wiosna–lato, mieszkała w skleconym przez siebie prowizorycznym szałasie nad Wisłą, by trochę zaoszczędzić. Wynajmowane w zimie mieszkanie pochłaniało trzy czwarte jej dochodów z żebrania.

Równie skomplikowana okazała się historia Danieli Ciurary, która 26 paź- dziernika 2002 r. uzyskała pełnoletność i dzięki temu mogła odebrać swoje dzie- cko z domu dziecka i wrócić z nim i jego ojcem do Rumunii. Jej przedłużający się nielegalny pobyt w Polsce łączył się z jeszcze jednym wydarzeniem – od pół- tora roku nie mogła pochować swojego dwumiesięcznego dziecka, prawo polskie nie zezwala bowiem na wydanie zwłok niepełnoletnim osobom, nawet jeśli nie- pełnoletni są już rodzicami. W takim wypadku zwłoki mogą odebrać opiekuno- wie lub rodzice niepełnoletniego. Rodzice Danieli żyli w Rumunii i nie mogli przyjechać do Polski. Gehenna skończyła się, gdy Daniela skończyła 18 lat.

To dzięki interwencjom Pawła Lechowskiego Wojewódzki Ośrodek Pomocy Społecznej w Krakowie, na jakiś czas w 1994 r., dał Romom zakwaterowanie w domach przy ulicy Łanowej, które trochę zdewastowali i zostali z nich usu- nięci. Mimo to ta sama instytucja na kilka tygodni zakwaterowała 50-osobową grupę w innym, przeznaczonym do remontu budynku. Dla tych, którzy pobyt w Polsce traktowali jako etap w drodze do Niemiec, było to doraźne, wygodne wyjście, ci, którzy chcieli zostać w Polsce dłużej, szukali innych rozwiązań. Za- kładali koczowiska na Salwatorze, w Niepołomicach, na Ruczaju i opalając kozą prymitywnie sklecone z dykty, papy, tektury i blachy domki, mieszkali w nich

8 Te historie odtwarzam z dokumentów będących częścią archiwum Pawła Lechow- skiego.

z dziećmi nawet zimą. Trzeba pamiętać, że przez wielu Romów rumuńskich pró- ba zinstytucjonalizowanej pomocy była odbierana jako wstęp do deportacji.

Ogólnie można powiedzieć, że do 2008 r. na terenie Krakowa przebywało do 100 osób, które okresowo przemieszczały się też poza Kraków, np. do Tar- nowa, Nowego Sącza, Zakopanego. Ci, których bliżej poznał Paweł Lechowski, pochodzili z okolic Braşov, Siedmiogrodu, Alba Julia. Trzy grupy rumuńskich Cyganów żebrzących w Krakowie, które choć połączone rodzinnymi więzami, trzymały się raczej osobno, liczyły do 2000 r., każda, po 30–50 osób. Po 2000 r.

w Krakowie ta liczba spadła do kilkunastu osób, choć po 2007 r. znów nieznacz- nie wzrosła⁹.

W 2008 r. służby porządkowe zlikwidowały koczowisko na Ruczaju, które mieściło się za ogródkami działkowymi w pobliżu Tesco.

Wielu Romów po zarobieniu oczekiwanej sumy wracało do Rumunii i kupo- wało tam dom lub inwestowało pieniądze np. w handel. Zwłaszcza w latach 1990, 1991, gdy ich widok budził spore zainteresowanie i szok, bywało, że jedna osoba zbierała nawet milion złotych dziennie, ale zazwyczaj te kwoty nie przekraczały czterystu tysięcy dziennie. Od 1994 r. użebrane kwoty nie były już tak imponują- ce, kilkadziesiąt tysięcy dziennie uznawano za dobry zarobek.

Cyganie rumuńscy przyjeżdżający na zarobek do Polski wykształcili własny repertuar żebraczy, osobliwie różny od wersji polskiej, uprawianej przez żebrzą- cych Polaków¹⁰.

Ustalenie typologii zachowań i owego repertuaru żebraczego umożliwia klucz chronologiczny, który początek zjawiska osadza w 1990 r.

W listopadzie 1990 r. na terenie Dworca Głównego w Krakowie pojawili się mężczyźni i kobiety, którzy jeszcze bez tabliczek z informacją o powodach żebrania klęczą na ziemi i zawodzą po romanes¹¹. Inna, nieco odmienna sytu- acja, bo z innymi „aktorami”, miała miejsce w sierpniu tegoż roku, przed wej- ściem na Bazar Różyckiego w Warszawie: Lechowski zapamiętał dziewczynki około 10–11-letnie w tradycyjnych strojach, które kręciły się wśród ludzi i pro- siły o pieniądze: wystarczył gest wyciągniętej, otwartej ręki lub pogłaskanie się po brzuchu, by życzliwie odbierane otrzymywały datki od rozbawionych ludzi.

Niedługo później – pod sam koniec 1990 r. i na początku 1991 – napłynęło do Polski więcej rumuńskich Cyganów, którzy profesji żebraczej zaczęli uczyć się w Polsce. Trzeba pamiętać o tym, że przed 1989 r. żebractwo w Polsce podlega- ło sankcjom. Zdaniem Lechowskiego żaden z żebrzących Cyganów rumuńskich nie robił tego w Rumunii. Był świadkiem, jak żebrzący krępują się i wstydzą, gdy

9 Dane pochodzą z jedynego dostępnego źródła – statystyki prowadzonej przez Pawła Le- chowskiego.

10 Charakterystykę polskiego repertuaru żebraczego dają S. Marmuszewski i A. Bukowski (red.), op. cit.

11 Obserwacje P. Lechowskiego.

w pobliżu pojawiał się ktoś z ich znajomych. Natomiast żebrzący wobec gadziów stosowali cały repertuar gestów i zachowań, który miał zniechęcić nie-Cyganów do nawiązywania z nimi bliższych kontaktów, a jednocześnie skutecznie wypro- sić datek.

Około 1997 r. w Polsce pojawili się żebrzący mężczyźni chromi lub z wi- docznym kalectwem, którzy byli raczej celowo dobierani niż specjalnie okalecza- ni, co nierzadko sugerowała prasa.

Między 1990 a 1997 r. na ulicach dało się zauważyć dzieci i dorosłych, którzy wzbogacili repertuar żebraczy o kolejny element – muzykowanie. Jeszcze na po- czątku lat 90. spotykało się niewielu muzykujących żebrzących Cyganów rumuń- skich lub nie było ich wcale. Prawdopodobnie wynikało to z tego, że na granicy rumuńskiej i ukraińskiej celnicy odbierali instrumenty tym, którzy je ze sobą wzięli. Ci, którzy pojawili się w Polsce, na ogół grali kilka standardów typowych ich zdaniem dla muzycznego gustu Polaków. Stąd bardzo często w Krakowie sły- chać było Hej, hej, hej sokoły omijajcie góry lasy, pola, doły i Krakowiaczek je- den miał koników siedem. Ci pierwsi muzykanci zazwyczaj nie wychodzili poza ten ubogi repertuar, za to ośmielili się tak, by grać w tramwajach. Tu było kilka możliwości: gdy grał dorosły (zwykle mężczyzna), to dziecko lub inny dorosły chodzili wśród pasażerów z czapką lub plastikowym kubkiem z prośbą o da- tek, gdy grało dziecko (także dziewczynki), to po prośbie chodziło dziecko lub dorosły.

Jednak z czasem w Polsce pojawili się profesjonalni muzycy, którzy mogli wywodzić się z rumuńskich Lautarów, od wieków specjalizujących się w mu- zycznej profesji. Pod koniec lat 90. i na początku 2000 r. w Warszawie można było spotkać Lautarów grających na instrumentach dętych, którzy, odwrotnie niż ich niezawodowi prekursorzy, wykonywali nie tylko polskie standardy, ale wy- kraczali poza nie, choć rzadko.

Na podstawie tych bardzo ogólnych ustaleń można stwierdzić, że rumuń- scy Cyganie uczyli się żebractwa w Polsce. Jeśli tak było, jaki repertuar żebra- czy wypracowali? Jednym z uniwersalnych, bo znanych nie tylko im, środków było unikanie kontaktu wzrokowego i dobieranie odpowiednich środków wyrazu – w okolicy kościoła skuteczna okazała się postawa klęcząca, natomiast w miej- scu neutralnie nacechowanym można było przysiąść na piętach lub poruszać się wśród ludzi z charakterystyczną tekturową tabliczką. Typowe dla Cyganów było opatrzenie tabliczki uaktualnianą – w zależności od tła historyczno-politycznego lub społecznego – informacją, że żebrzący jest ofiarą wojny w b. Jugosławii lub powodzi (takie treści pojawiły się w 1997 r.), albo dotycząca tego, kto choru- je na nowotwór czy zbiera na operację chorej nogi/ręki. Charakterystyczne było dołączanie przez Cyganów świadectw choroby w postaci dokumentów medycz- nych¹² opatrzonych pieczątkami lekarskimi i instytucji.

12 Dokumenty z archiwum P. Lechowskiego.

Najbardziej charakterystyczne z nich wyglądały następująco¹³: biała, pro- stokątna kartka, o szerokości 20 cm, długości 28 cm, zalaminowana, opatrzona dwiema pieczątkami: Z-Ca Dyrektora ds. Lecznictwa Lek. med. Adama Filipka oraz Uniwersytet Jagielloński Collegium Medicum Państwowy Szpital Kliniczny Klinika Onkologii Przychodnia Przykliniczna 31-501 Kraków, ul. Kopernika 19 tel. 18-84-39.

Treść kartki, wypełniona drukowanymi, czarnymi literami:

SERDECZNI/ MAM DVOICH DZIECI./ EDNO Z NICH MA/ RAKA.

ZBIERAM PIENIEANDZE /NA IEGO LECZENIE. / NIECH BÓG WAM WY- / NAGRODZI ZA POMOC.

Inną typową jest biała kartka, złożona na pół, której forma przypomina le- gitymację, 14,5/10,5, laminowana. W części lewej jest umieszczona kolorowa legitymacyjna fotografia mężczyzny, po lewej stronie zdjęcia wpisano datę: ur.

27.06.1978 (cyfra 8 poprawiona niebieskim długopisem na 7). Na zdjęciu okrągła pieczątka kościoła rzymskokatolickiego, pod zdjęciem nieczytelny podpis Miro- sław Cin...?. Nad zdjęciem w górnej części napis: KOMITET CHARYTATYW- NY przy ARAFI RZYMSKO-KATOLICKIEJ w Witaszycach. Prawa strona wy- pełniona jest następującą treścią:

ZAŚWIADCZENIE

Zaświadcza się, że/ Mirosław Cristo/

Jestem emigrantem z Jugosławi, gdzie toczy się teraz wojna, w trakcie któ- rej stracił/a cały swój dobytek. Wyżej wymieniony/a jest praktykującym katoli- kiem/czką. Prosi się wszystkich ludzi dobrej woli, do których zwróci się On/Ona prośbą o pomoc, o okazanie Jemu/Jej chrześcijańskieg Milosierdzia. Bóg zaplać.

Nieczytelna pieczątka i wydrukowany podpis: ks. Jan Stadni.

Jeszcze inną jest biała kartka o wymiarach 14,5 na 13,5 cm, laminowana, opatrzona fotografią mężczyzny i okrągłą pieczątką o treści: Jugosławia Chor- wacji. W środku pieczątki widnieje zamazane słowo i nieczytelny podpis. Treść kartki:

JUGOSŁAWIA

Serdecznie proszę o pomoc! Zbieram pieniądze na operację raka płuc dla 14-letniej siostry. Niech Bóg Wam wynagrodzi za pomoc!

Pod apelem dodano drukiem jakby spisaną z pieczątki treść:

Uniwersytet Jagielloński Collegium Medicum Państwowy Szpital Kliniczny Klinika Onkologii Kraków, ul. Kopernika 10

Paweł Lechowski niejeden raz pisał tabliczki, ale tak, by „było w tym jak naj- mniej naciągania, by informacja pokrywała się z faktami”¹⁴. Wie o tym, że nie-

13 Dokumenty stanowią część archiwum P. Lechowskiego, udostępnionego mi w marcu i kwietniu 2008 r.

14 W rozmowie ze mną w kwietniu 2009 r.

rzadko bywało, iż oryginały były powielane i służyły większej grupie. W jego zbiorach znajduje się tabliczka pocięta przez policjanta, jest i taka, która zosta- ła skopiowana z oryginału, a pismo odręczne zostało zastąpione szablonowymi czarnymi, podklejanymi literami.

Polaków bulwersował widok żebrzących Cyganek z małymi dziećmi, które w powszechnym odbiorze były odbierane jako żebraczy rekwizyt, mający wzbu- dzić litość. Charakterystyczne, że od kilku lat można zaobserwować podobne zjawisko wśród żebrzących Polek. Z doświadczenia Lechowskiego, który przyjął do swojego krakowskiego mieszkania w 1994 r. na pięć lat chorą na nowotwór rumuńską Cygankę Rozalię C. z jej pięciorgiem dorastających i dorosłych dzieci, wynika, że tego rodzaju decyzje o tym, czy zabrać ze sobą do „pracy” dziecko, czy pozostawić je bez opieki w domu, nie były łatwe. Był wielekroć świadkiem decyzji Rozalii, by zwłaszcza w czasie brzydkiej pogody dzieci mimo wszystko zostały w domu. Był też świadkiem tego, jak dzieci, które zbyt nachalnie doma- gały się od gadziów pieniędzy, były za to surowo karcone przez rodziców.

Można ogólnie powiedzieć, że najczęściej żebrały kobiety, ale bywało, że także mężczyźni, natomiast gdy podejmowano decyzję, że dziecko będzie samodzielnie prosić o datki, to zwykle nadzorował je ktoś z dorosłych, głów- nie ze względów bezpieczeństwa, ponieważ zdarzało się, że żebrzące dzieci były zabierane wprost z ulicy przez instytucje (policja, pogotowie) i kierowane np. do domów dziecka.

Jak bardzo żebractwo uprawiane przez Cyganów rumuńskich przylega do „cygańskiej pracy” bući? Jeśli bući rozumieć jako podjęcie krótkotrwałego, ale efektywnego wysiłku, który pozwoli w krótkim czasie osiągnąć spore zy- ski, a przy tym wymaga posłużenia się sprytem, to wyraźnie widać, że wzboga- canie repertuaru żebraczego o kolejne elementy: od określonej, modyfikowanej w zależności od jakości przestrzeni, postawy ciała, przez wzbogacanie mowy ciała dodatkowymi czytelnymi znakami ubóstwa: tabliczek ze szczegółowym opisem sytuacji życiowej i celu zbiórki, dostosowywanie ich treści do kontekstu polityczno-społecznego, potem przez wystawianie ludzi z widocznymi oznakami kalectwa aż do wykonywania usług muzycznych na rzecz darczyńców, widać, że potęgowanie środków i coraz większe zaanagażowanie żebrzących umożliwi- ło im pracę i przetrwanie w Polsce przez prawie 20 lat. W porównaniu do ustaleń D. Niedźwiedzkiego¹⁵, dotyczących indywidualnych decyzji o żebraniu przeba- danych Polaków, które są wynikiem: choroby, kalectwa, życiowej niefrasobliwo- ści, przestępstwa, pecha, życiowej niezaradności, decyzje podjęte przez rumuń- skich Cyganów mogą się pokrywać z nimi, jednak wydaje mi się, że różnić się mogą w uzasadnianiu decyzji o podjęciu żebrania. Mam wrażenie, że żebractwo traktowane jest przez Romów rumuńskich jako doraźny efektywny sposób na do-

15 D. Niedźwiedzki, Zostać żebrakiem, [w:] S. Marmuszewski, A. Bukowski (red.), Żebracy w Polsce, s. 87–100.

robienie się określonego majątku, który zmieni ich życie po powrocie z Polski.

Gra podjęta między żebrzącym rumuńskim Romem a przechodniem-gadziem jest nie tylko grą o możliwość lepszego życia – idzie i o to, by grać tak, by tę pa- lącą wstydem wobec swoich pracę wykonywać z godnością i efektywnie.

Polscy żebracy swoją decyzję o żebraniu podejmowali w sytuacji: zagrożenia biologicznej egzystencji, gdy krótkotrwałe żebractwo miało pomóc w osiągnięciu osobistego, ważnego celu (np. zebranie pieniędzy na alkohol – „zbieram na piwo”) czy w zebraniu pieniędzy na leki dla siebie lub dla bliskiej osoby. Podejmowano żebractwo i wtedy, gdy miało być dodatkową fuchą uzupełniającą mizerne stałe dochody. Mogło być też formą kontestacji porządku społecznego, formą przeła- mania samotności i wynikiem przymusu (ten ostatni przypadek dotyczy kalek, chorych umysłowo i dzieci)¹⁶.

Również typologia figur żebraczych ustalona przez Marmuszewskiego i Światłowskiego nie przylega w pełni do świata rumuńskiego: wspólna jest fi- gura Kaleki i Kwestarza, o ile ten zbiera na rzecz kogoś, ale Nikt, Ofiara Losu, Dziad, Menel, Żebrak Okazjonalny i Wędrowiec są odległe od wyraźnych, choć różniących się w swej ekspresji i wyglądzie figur rumuńskich, bo ani Matka z Dzieckiem, ani Muzykant, ani Dziecko nie są tak bierne i neutralne, by wtopić się w tło, co więcej, ich strój, uroda i język są na tyle odmienne, że wymuszają wręcz wypracowanie właściwej tak wyraźnym figurom ekspresji.

Cele żebractwa też wydają się odmienne: o ile dla żebrzących Polaków że- bractwo było koniecznością życiową i umożliwiało po prostu przeżycie, o tyle Romowie podejmowali tę profesję, by podnieść swój status materialny: kupić dom, auto lub uzbierać na wyjazd i pobyt w Niemczech.

Przykładem może być rodzina Rozalii C., która początkowo nie miała jakie- goś określonego celu, na który odkładać uzbierane pieniądze. Z czasem uznali, że kupią samochód, by swobodnie przemieszczać się do innych miast, ale w poło- wie ich pobytu zarysowała się możliwość kupienia domu w Rumunii i tak z cza- sem się stało.

Inni, znani Lechowskiemu Cyganie, podobnie jak rodzina Rozalii, zbierali albo na dom, albo na jakąś inwestycję, ale byli i tacy, którzy grając między sobą w karty lub bilard, tracili wszystkie oszczędności, a nierzadko były to ogromne sumy.

W jednym z tekstów o Paszce Muzeum Etnograficzne, w którym wówczas pracował, nazwano „konsulatem przy Krakowskiej”. Jego zaś żartobliwie okreś- lono mianem „rumuńskiego konsula”. Okresowo muzeum zamieniło się w rodzaj depozytu rumuńskich paszportów i cenniejszych rzeczy. Bywało, że przed bu- dynkiem Cyganie koczowali. W zamian zbiory muzealne wzbogaciły się o wrze- ciona tkackie, torby z wełny, narzędzia kotlarskie i kowalskie. Kupiono również osobliwość – posyci – „złodziejską kieszeń”, zdobioną koralikami, łańcuszkami

16 D. Niedźwiedzki, op. cit., s. 87–110.

oraz krzyżykami, noszoną przez Cyganki pod fartuchem, w której przechowują wróżbiarskie akcesoria i otrzymane dary¹⁷.

Jego przyjaciele Romowie mieszkają w Czarnej Górze, Nowej Hucie, Rumu- nii, Bułgarii, Albanii...

17 Za: „Tarnowskie Echo” 17.10.1991.