• Nie Znaleziono Wyników

What is new in the hypertension pharmacotherapy in 2009? Report from the 24th Annual Scientific Meeting of the American Hypertension Society (San Francisco, May, 6 th -9 th , 2009)

N/A
N/A
Protected

Academic year: 2022

Share "What is new in the hypertension pharmacotherapy in 2009? Report from the 24th Annual Scientific Meeting of the American Hypertension Society (San Francisco, May, 6 th -9 th , 2009)"

Copied!
3
0
0

Pełen tekst

(1)

www.nt.viamedica.pl 215

SPRAWOZDANIE

Adres do korespondencji: Prof. dr hab. med. Krzysztof J. Filipiak I Katedra i Klinika Kardiologii

Warszawski Uniwersytet Medyczny ul. Banacha 1a, 02–904 Warszawa e-mail: krzysztof.filipiak@wum.edu.pl

Copyright © 2009 Via Medica, ISSN 1428–5851

Krzysztof J. Filipiak

I Katedra i Klinika Kardiologii Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego

Co nowego w farmakoterapii hipotensyjnej w 2009 roku? Sprawozdanie z 24. Dorocznego Spotkania Amerykańskiego Towarzystwa

Nadciśnienia Tętniczego (San Francisco, CA, USA, 6–9 maja 2009 roku)

What is new in the hypertension pharmacotherapy in 2009? Report from the 24

th

Annual Scientific Meeting of the American Hypertension Society (San Francisco, May, 6

th

–9

th

, 2009)

Sprawozdania dotyczące kolejnych dorocznych kon- gresów American Society of Hypertension (ASH), które ukazują się na łamach polskich pism hipertensjologicz- nych i kardiologicznych, z reguły dotyczą ważnych sesji plenarnych czy prezentacji poglądów, co mija się, zda- niem autora niniejszego raportu, z celem. W dobie Inter- netu sesje te, jak i treści najważniejszych debat, stają się wkrótce dostępne, a ich podsumowania, a nawet gotowe zestawy przezroczy są do dyspozycji internautów nieza- leżnie od tego, czy uczestniczą w kongresie, czy nie.

O wiele bardziej sensowne wydaje się zatem przed- stawienie sprawozdania z prezentowanych prac ory- ginalnych i posterów dostępnych tylko osobom uczest- niczącym w danym kongresie, co chciałbym zapropo- nować Czytelnikom Nadciśnienia Tętniczego.

W moim prywatnym, subiektywnym wyborze naj- bardziej interesujących doniesień oryginalnych przedstawię 15 prac prezentowanych w San Franci- sco, które z różnych przyczyn warte są, moim zda- niem, szerszego zacytowania.

„Bohaterem” wśród nowych zaprezentowanych leków był naprokscinod. Ten preparat — nie tyle hipotensyjny, co zapobiegający wzrostom ciśnienia tętniczego — łączy w sobie cechy substancji prze- ciwzapalnej z klasy koksybów (selektywny inhibitor cyklooksygenazy) z właściwościami donoru tlenku azotu. Substancja taka działa przeciwzapalnie, łagodnie obniża ciśnienie tętnicze (działanie odwrot- ne do klasycznych niesteroidowych leków przeciw- zapalnych), a przede wszystkim pozbawiona jest teo- retycznie niekorzystnego wpływu klasycznych kok- sybów na układ sercowo-naczyniowy. Lek ten opra- cowany w celu zastosowania w zapaleniu stawów przeszedł pomyślne badania kliniczne w grupie 918 pacjentów ze zwyrodnieniem stawu kolanowego (White W.B. i wsp., J. Clin. Hypertens. 2009; 11 [4; supl. A]: A5). Pośród nowych leków hipotensyjnych wiele miejsca poświęcono też aliskirenowi — pierw- szemu komercyjnie dostępnemu inhibitorowi reni- ny, którego podawanie okazało się równie skuteczne hipotensyjnie co inhibitor ACE (ramipril), ale praw- dopodobnie ma nad nim jedną istotną przewagę. Ali- skiren wykazuje silne działanie hipotensyjne, nieza- leżnie od aktywności reninowej osocza, która — od- wrotnie — wydaje się determinować skuteczność te- rapeutyczną innych leków hamujących układ reni- na–angiotensyna–aldosteron (Andersen K. i wsp.,

(2)

nadciśnienie tętnicze rok 2009, tom 13, nr 3

216 www.nt.viamedica.pl

op. cit., A20–A21). Doświadczenia grupy prof. Karla Andersena nie pozostawiają w tej kwestii wielu wąt- pliwości. Połączenie aliskirenu z hydrochlorotiazy- dem okazało się o wiele bardziej skuteczne hipoten- syjnie niż połączenie ramiprilu z hydrochlorotiazy- dem u starszych osób z izolowanym nadciśnieniem skurczowym (Duprez D.A. i wsp., op. cit., A25).

Firma Cytokinetics® przedstawiła pierwsze dane eksperymentalne dotyczące doustnych preparatów nowej klasy leków hipotensyjnych — bezpośrednich inhibitorów miozyny w mięśniówce gładkiej naczyń.

Eksperymentalny lek tej grupy CK-2018509 wywo- łuje silny efekt wazodylatacyjny poprzez bezpośred- nie działanie na wewnątrzkomórkową miozynę (Qian X. i wsp., op. cit., A37).

Kolejną nową grupą leków wzbudzających zain- teresowanie są agoniści receptora angiotensynowego AT2. Jeden z nich — CGP42112A w badaniach eks- perymentalnych na zwierzętach wykazywał skutecz- ność hipotensyjną i korzystny wpływ na gospodarkę sodową (Ali Q., Hussain T., op. cit., A99–A100).

Wiele uwagi poświęca się optymalnemu wyboro- wi leków w obrębie klasy terapeutycznej. Klinicyści niemieccy przedstawili badania dowodzące, że nebi- wolol — ale nie metoprolol — istotnie obniża współ- czynnik sztywności komórek śródbłonka, a jego ko- rzystne efekty można zablokować jedynie poprzez podawanie inhibitorów syntetazy tlenku azotu. Inte- resujący jest fakt, że działania tlenku azotu genero- wanego przy podawaniu nebiwololu są częściowo mediowane poprzez receptor estrogenowy. To bar- dzo zaskakujące cechy tego nowoczesnego, kardio- selektywnego beta-adrenolityka (Hillebrand U. i wsp., op. cit., A11).

Z innych, interesujących badań podstawowych warto wymienić te, w których dowodzono, że łączne podawanie telmisartanu i fosinoprilu zwiększa eks- presję enzymu ACE2 w mięśniu sercowym szczura, zmniejszając procesy jego apoptozy. Połączenie obu leków nie działa w tym względzie lepiej niż każdy lek z osobna, chociaż to interesujące działanie wyda- je się nieco bardziej wyrażone przy podawaniu tel- misartanu niż fosinoprilu (Chen M. i wsp., op. cit., A16–A17). Połączenie telmisartan/amlodipina dzia- łało też korzystniej na mikroalbuminurię w grupie osób z nadciśnieniem tętniczym i cukrzycą od połą- czenia losaratn/amlodipina, pomimo identycznego wpływu hipotensyjnego w obserwacji rocznej (Foga- ri R. i wsp., op. cit., A106).

Najwięcej doniesień oryginalnych dotyczyło jed- nak niewątpliwie preparatów złożonych, a zwłasz- cza kombinacji leków hamujących układ renina–an- giotensyna–aldosteron z antagonistami wapnia. Kry- tykowane są jednocześnie tradycyjne połączenia: lek

hamujący układ renina–angiotensyna–aldosteron plus diuretyk. Wiele prezentowanych badań wyka- zywało przewagę pierwszego modelu terapii złożo- nej nad modelem drugim. Grupa hiszpańska w ba- daniu prospektywnym wykazywała, że połączenie enalaprilu z lerkanidipiną jest istotnie lepsze pod względem skuteczności niż lerkanidipiny z hydro- chlorotiazydem (Cabrera Sole R.M. i wsp., op. cit., A23). Grupa amerykańsko-argentyńsko-brazylijsko- południowoafrykańska przedstawiła wyniki prospek- tywnego badania, w którym połączenie telmisartanu 80 mg i amlodipiny 10 mg powodowało obniżanie ciśnienia tętniczego skurczowego/rozkurczowego średnio o 23/15 mm Hg w grupie otyłych osób ze źle kontrolowaną cukrzycą i towarzyszącą otyłością (Lit- tlejohn T. i wsp., op. cit., A6). Można się zapewne spodziewać opracowania takiej formy terapii złożo- nej w najbliższym czasie. Grupa włoska, oceniając wpływ trzech schematów hipotensyjnych na zdol- ności poznawcze, pamięć krótkotrwałą i zdolności wizualizacyjno-przestrzenne, odnotowała szcze- gólne polepszenie wyników testów oceniających te zmienne w przebiegu terapii preparatem Exforge® (walsartan/amlodipina). Były one znacząco lepsze od rezultatów uzyskiwanych w trakcie monotera- pii amlodipiną lub walsaratnem (Fogari R. i wsp., op. cit., A26). Terapia taka wydaje się również szczególnie cenna u osób leczonych nieskutecznie każdym dowolnym sartanem w monoterapii (Izzo J.L. i wsp. op. cit., A31–A32). Dane zaprezento- wane z kolei przez Richarda H. Chapmana wska- zywały, że wchodzący na rynek amerykański pre- parat złożony Caduet® (amlodipina/atorwastaty- na) wiąże się z większą skłonnością do przestrze- gania zaleceń hipotensyjnych i hipolipemizują- cych niż stosowanie osobno: leku przeciwnadci- śnieniowego i leku obniżającego stężenie chole- sterolu. Średnio po 6 miesiącach od wdrożenia te- rapii preparatem złożonym, przyjmowało go jesz- cze 57% Amerykanów, podczas gdy przy przepisa- niu osobno amlodipiny i atorwastatyny, terapię taką kontynuowało po pół roku 21% osób obser- wowanych poprzez system raportowania wykupy- wania recept (Chapman R.H. i wsp., op. cit., A63).

Interesujące doniesienie przedstawili hipertensjo- lodzy koreańscy, którzy analizowali działania niepo- żądane diuretyków — składników wielolekowej te- rapii hipotensyjnej — w grupie 648 pacjentów ob- serwowanych przez ponad rok. Interesujący jest fakt, że niedocenianym działaniem niepożądanym w tej grupie okazały się zaburzenia elektrolitowe: zmniej- szenie osoczowej natremii i chloremii. Stosowanie diuretyków nie wiązało się z hipokaliemią, bowiem wydaje się, że w dzisiejszych modelach terapii hipo-

(3)

Krzysztof J. Filipiak Sprawozdanie

www.nt.viamedica.pl 217 tensyjnej, kaliemia jest w istotnym stopniu korygo-

wana przez przyjmowane inhibitory ACE i sartany (Kil Kim S. i wsp., op. cit., A33).

Nie zapomniano też o analizie starych, dawniej ogłoszonych badań, które kryją w sobie często wiele niedocenionych i nieprzeanalizowanych należycie informacji. Grupa bostońska analizowała ponownie wyniki olbrzymiego — obejmującego 10 001 osobę

— badania TNT (Treating to New Targets) — kla- sycznej próby klinicznej wykonanej w populacji osób ze stabilną chorobą wieńcową, randomizowanych do grup otrzymujących 80 mg lub 10 mg atorwastatyny dziennie. Tym razem przeanalizowano występowa-

nie pierwszorzędowego punktu końcowego tego ba- dania (zgon wieńcowy/zawał serca niezakończony zgonem/skutecznie zreanimowane zatrzymanie krą- żenia/udar mózgu) w zależności od raportowanego ciśnienia tętniczego. Uzyskany wykres — adiusto- wany lub nieadiustowany o inne czynniki ryzyka

— miał kształt typowej krzywej J, z optymalnym ci- śnieniem tętniczym wynoszącym 139,9/79,2 mm Hg.

Ten ważny wynik wskazuje, że obecnie rekomendo- wane wartości docelowego ciśnienia tętniczego dla osób z chorobą wieńcową (< 130/80 mm Hg) mogą być zbyt niskie w zakresie ciśnienia skurczowego (Bangalore S. i wsp., op. cit., A88).

Cytaty

Powiązane dokumenty

Z ko- lei otyłość nie okazała się niezależnym czynnikiem ryzyka rozwoju raka trzustki w przebiegu nowo wy- krytej cukrzycy, co wskazuje, że ta ostatnia może być

Stosowanie złożonych leków hipotensyjnych jest możliwe również w szczególnych populacjach pacjentów, jak choćby w przypadku współistnienia nadciśnienia

6) Mimo uzyskanych w próbach klinicznych dowodów zmniejszenia ryzyka twardych punktów końcowych, połączenie b-adrenolityku i diuretyku sprzyja rozwojowi cukrzycy i dlatego należy

Krzysztof Narkiewicz (ex officio — Konsultant Krajowy ds. hipertensjologii) Andrzej Tykarski (ex officio — Redaktor Naczelny pisma „Nadciśnienie Tętnicze”) Decyzją

W maju i czerwcu 2003 roku opublikowano dwa bar- dzo istotne stanowiska dotyczące postępowania w nad- ciśnieniu tętniczym: VII Raport Joint National Commit- tee (JNC VII) oraz

Systematyczna ocena rozpowszechnienia nad- ciśnienia tętniczego, cukrzycy i dyslipidemii wśród dorosłych mieszkańców Sopotu oraz ich wiedzy na temat prewencji chorób

Koszty udziału w zjazdach ETA są niestety dość wysokie (w tym roku podstawowa opłata za udział w konferencji wynosiła 165 Euro dla członków ETA, dla pozostałych — 420 Euro),

Podczas ciąży nadciśnienie tętni- cze wtórne zwykle wymaga intensywniejszego monitorowania stanu pacjentki, większej liczby i dawek leków hipotensyjnych dla