Nauczyciel: Tomasz Greszata Przedmiot: Informatyka.
Klasa 1 tr grupa 1.
Data lekcji: 07.05.2020 r.
Temat lekcji: Wprowadzenie do języka HTML.
Przeanalizuj następujące zagadnienia:
HTML (ang. HyperText Markup Language) to hipertekstowy język znaczników, wykorzystywany do tworzenia dokumentów hipertekstowych. Znaczniki posiadają ściśle określone nazwy ujęte w nawiasach trójkątnych. Najczęściej znaczniki umieszczane są parami jako znacznik otwierający, np. <HTML>
i zamykający, np. </HTML>. Między znacznikami umieszcza się tzw. polecenie dla przeglądarki stron www.
W języku HTML tworzymy pliki stron internetowych, dla których najczęściej używamy rozszerzenia .htm lub .html. Dokumenty HTML są plikami tekstowymi, które możemy tworzyć w zwykłych edytorach tekstowych, np. w Notatniku. Osobiście polecam darmowe programy np. Notepad++ lub Notepad2, w których znaczniki języka HTML wyróżniane są kolorowymi czcionkami.
Struktura dokumentu HTML wymaga następujących elementów:
HTML – który stanowi początek i koniec pliku,
HEAD – definiuje elementy nagłówkowe, opisujące dokument,
TITLE – element wykorzystywany do wyświetlania informacji na belce górnej w oknie przeglądarki,
BODY – określający tzw. ciało strony, część wyświetlaną w przeglądarce www.
Przykład struktury dokumentu HTML (przepisujemy do notatnika):
<HTML>
<HEAD>
</HEAD>
<TITLE>Tomasz Greszata</TITLE>
<BODY>
To moja pierwsza strona HTML.
</BODY>
</HTML>
Zapisując taki dokument należy poprawnie zapisać rozszerzenie, a program Notatnik zapisuje dokumenty z rozszerzeniem .txt. W oknie Zapisywania jako oprócz podania nazwy i rozszerzenia musimy wskazać w polu "Zapisz jako typ" wartość "Wszystkie pliki (*)". Pliki startowe witryn internetowych najczęściej nazywane są index.html.
Kolejne elementy umieszczane na stronach www:
napis nagłówkowy, który w zależności od wielkości umieszczamy w znacznikach <H1> do <H7>,
tekst pogrubiony, który zapisujemy w znacznikach <B>,
tekst pochylony, który zapisujemy w znacznikach <I>,
linia pozioma, zapisujemy ją pojedynczym znacznikiem <HR>,
akapit, zamykamy znacznikiem <P>,
znak końca linii zapisujemy pojedynczym znacznikiem <BR>.
Przykład wykorzystania wymienionych wyżej znaczników:
Wykonaj zadanie:
Utwórz dokument HTML zawierający wszystkie opisane w materiale do lekcji znaczniki, np. jak w przykładzie powyżej. Zamiast imienia i nazwiska nauczyciela wpisz własne imię i nazwisko. Pracę zapisz w pliku pod nazwą $klasa_$nazwisko_www_pierwsza_stona.html i prześlij do nauczyciela w postaci załącznika na adres greszata@zs9elektronik.pl.
Na ocenę wpływ będzie miała nazwa pliku oraz terminowość przesłania pracy.
Termin rozwiązania zadania: 08.05.2020 r.
UWAGA!
W razie problemów kieruj pytania do nauczyciela na adres greszata@zs9elektronik.pl.
Ze względu na prośby o wyjaśnienie zadania z Excela zamieszczam poniżej instrukcję wykonania tego zadania.
Przygotujemy dane do wykresu. W tym celu wprowadzamy kilka wartości x co 0,1 i zaznaczamy te komórki, potem ustawiamy kursor w prawym dolnym rogu zaznaczenia, aż ukaże się symbol kursora w kształcie cienkiego krzyżyka, klikamy wówczas lewy przycisk myszy i przeciągamy w dół, aby wypełnić kolumnę x do wartości 3. Podgląd aktualnej wartości ostatniej komórki jest wyświetlany po prawej stronie kursora.
W kolejnej kolumnie w komórce sąsiedniej dla x wprowadzamy wzór na pierwszą funkcję 𝑓(𝑥) = 2𝑥 − 2, pamiętając, że formuła musi zaczynać się od znaku =. Jako wartość x wskazujemy sąsiednią komórkę w kolumnie x. Po wpisaniu wzoru zatwierdzamy go klawiszem enter. Następnie najeżdżamy na prawy dolny róg komórki ze wzorem (tak jak wyżej) i kopiujemy ją przeciągając w dół do końca sąsiedniej kolumny x.
Wprowadzamy w kolejnej kolumnie wzór następnej funkcji 𝑓(𝑥) = 𝑥 + 1 i postępujemy jak poprzednio.
W następnej kolumnie kolejna funkcja 𝑓(𝑥) = −3𝑥 − 1.
W następnej kolumnie kolejna funkcja 𝑓(𝑥) = −1
2𝑥 + 2. W tym miejscu warto pamiętać, że ułamek 1
2 to dziesiętnie wartość 0,5.
Kolejna funkcja to 𝑓(𝑥) = 𝑥2− 2. Przy tej funkcji należy posłużyć się zapisem potęgi przez znak ^, czyli 𝑥2 to zapis w arkuszu x^2. Oczywiście jako x posługujemy się cały czas naszą pierwszą kolumną.
Następna funkcja 𝑓(𝑥) = −𝑥2+ 2. Dla odpowiedniej interpretacji znaku – adres komórki, odpowiadający wartości x i podniesienia jej do kwadratu, zastosowany w formule należy ująć w nawias ().
Następna funkcja 𝑓(𝑥) = 3𝑥2− 1.
Kolejna funkcja 𝑓(𝑥) = −2𝑥2+ 1. We wzorze ze względu na znak minus - również musimy użyć znaku nawiasu ().
Następna funkcja 𝑓(𝑥) = sin 𝑥. Funkcje trygonometryczne wbudowane są w arkuszu kalkulacyjnym.
Funkcja sinus oznaczona jest przez SIN. Dla polepszenia wykresu należy wartość x przeliczyć na tzw. radiany i w tym celu stosujemy wartość PI(). Wzór zapisujemy jak na rysunku.
Następna funkcja 𝑓(𝑥) = cos 𝑥.
Ostatnia funkcja 𝑓(𝑥) = tan 𝑥. W przypadku funkcji tangens skrajne wartości danych należy usunąć, aby wykres był czytelny (chodzi o komórki ze znacznikiem E+ i E-, które mają wartości powyżej +-3)
Teraz możemy przystąpić do tworzenia wykresów. Pierwszy wykres obejmuje cztery funkcje proste.
Zaznaczamy kolumny wraz z etykietami zmiennej x oraz czterech pierwszych funkcji i klikamy przycisk tworzenia wykresu Polecane wykresy na wstążce Wstawianie.
Wykresami będą linie, więc jako typ wykresu zaznaczamy liniowy.
Domyślnie wykres jest wstawiony do bieżącego arkusz. W zadaniu należy umieścić każdy wykres na odrębnym arkuszu. W tym celu klikamy prawym przyciskiem myszy w górnej części wykresu i wybieramy polecenie Przenieś wykres.
W kolejnym oknie zaznaczamy Nowy arkusz i wpisujemy nazwę dla tego arkusza.
W efekcie otrzymamy taki wykres. Możemy dodatkowo zmienić tytuł wykresu.
Tworząc wykresy funkcji kwadratowych zaznaczamy tylko cztery kolumny tych funkcji bez kolumny zmiennej x.
Wykresem funkcji kwadratowych będą parabole. Oczywiście postępujemy jak w przypadku pierwszego wykresu, czyli wybieramy typ wykresu liniowy i przenosimy do nowego arkusza.
Dla wykresu funkcji trygonometrycznych sinus i cosinus również zaznaczamy tylko kolumny tych funkcji.
Ten wykres również będzie liniowy, a krzywe nazywamy sinusoidą i cosinusoidą.
Ostatnim wykresem będzie tangensoida. Jednak w naszym przypadku wykres nie jest poprawny. Powodem tego jest skala, która wybiega poza zakres. Dlatego należy w kolumnie z danymi funkcji tangens usunąć wartości, w których wartość komórki ma oznaczenie na końcu liczby E.
W moim przypadku są to komórki w wierszu 7, 10, 17, 27, 37, 47 i 57. Nie trzeba usuwać wszystkich komórek z literą E.
W efekcie powinniśmy otrzymać następujący wykres.
