S t r e s z c z e n i e: Celem autora artykułu jest omówienie korzyści płynących z uwzględnienia elementów glottodydaktyki specjalistycznej (LSP) w niektórych programach studiów z zakresu filologii i lingwistyki stosowanej. Autor porównuje tradycyjne podejście do dydaktyki przekła-du tekstów specjalistycznych, przyjmując jako punkt wyjścia pojedynczy (wyizolowany) tekst, ze strategią, której fundament stanowi pojęcie komunikacji specjalistycznej jako podstawowej funkcji tekstu będącego w istocie makroznakiem danego języka fachowego. Analiza zostaje przeprowadzona z perspektywy podstawowych celów i założeń współczesnej dydaktyki przekła-du, a zaprezentowane wnioski stanowią propozycję usprawnienia procesu kształcenia tłumaczy na wyższych uczelniach.
S ł o w a k l u c z e: glottodydaktyka LSP, język specjalistyczny, tekst specjalistyczny, dydaktyka przekładu, komunikacja specjalistyczna
1. Wstęp
Nie ulega wątpliwości, że dydaktyka tłumaczeń jest coraz popularniejszą dziedziną translatoryki stosowanej. Może to wynikać z faktu, że rynek prze-kładu rozwija się w dzisiejszych czasach niezwykle dynamicznie, jest ściśle powiązany z postępem technologicznym i stanowi miejsce pracy dla coraz większej grupy filologów. Nic zatem dziwnego, że władze uczelni wyższych próbują sprostać oczekiwaniom pracodawców i pracowników w tym sektorze rynku i odpowiednio dostosowują do nich programy nauczania. Ponadto biorąc pod uwagę fakt, że specjalizacyjny podział pracy, stanowiący podstawową przy-czynę wyodrębniania się coraz to nowych języków fachowych (Lukszyn 2002:
48), następuje w coraz szybszym tempie i nic nie wskazuje na to, aby zjawisko
Marcin Szwed
140
to miało zostać w najbliższej przyszłości zatrzymane, dydaktyka przekładu tekstów specjalistycznych powinna być uznana za ścieżkę dydaktyczną o zna-czeniu strategicznym dla nowoczesnych studiów filologicznych i językoznaw-czych. W rzeczywistości już obecnie prawie wszystkie polskie uczelnie wyższe oferujące studia w zakresie filologii lub lingwistyki stosowanej uwzględniają tłumaczenie tekstów specjalistycznych w swoich programach studiów1 .
2. Podstawowe założenia dydaktyki przekładu
Z punktu widzenia wymogów programowych najważniejsze cele i założenia dydaktyki translacji są zawarte w tzw. efektach kształcenia, tj. oczekiwanych rezultatach kształcenia, które student osiąga w trakcie realizacji programu, sfor-mułowanych w kategoriach wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych.
Stanowią one podstawę budowy programów studiów zgodnie z założeniami tzw. procesu budowy Europejskiego Obszaru Szkolnictwa Wyższego (proces boloński). Z uwagi na fakt, że w obszarze szkolnictwa wyższego w Unii Europejskiej coraz większy nacisk kładzie się na przydatność edukacji dla przyszłego funkcjonowania absolwenta w społeczeństwie, aktualnie za podsta-wowe cele kształcenia na poziomie akademickim uznaje się: 1) przygotowanie absolwentów do potrzeb rynku pracy, 2) przygotowanie do bycia aktywnym obywatelem w demokratycznym społeczeństwie, także europejskim, 3) rozwój i podtrzymanie wiedzy zawodowej, oraz 4) rozwój osobowy kształconych2 . Efekty kształcenia w poszczególnych obszarach, sformułowane w Rozporzą-dzeniu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 2 listopada 2011 roku w sprawie Krajowych Ram Kwalifikacji dla Szkolnictwa Wyższego3 stanowią podstawę do opracowania bardziej szczegółowych tzw. kierunkowych efektów kształcenia przez odpowiednie organy programowe poszczególnych uczelni.
Z kolei na podstawie kierunkowych efektów kształcenia (i w pełnej zgodności z nimi) powstają efekty kształcenia dla każdego nauczanego przedmiotu wraz ze ściśle określonym zestawem narzędzi ich weryfikacji. Wobec tego można wysunąć tezę, że na kształt i treść programów nauczania mają wpływ szczegó-łowe wytyczne ministerialne oparte na ogólnych założeniach procesu bolońskie-go. Na podstawie Załącznika nr 3 do Uchwały nr 494/2013 Rady Głównej Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 13 czerwca 2013 roku dotyczącej propozycji
1 Ranking „Perspektywy” 2018. http://www.perspektywy.pl/RSW2018/ranking-kierunkow -studiow/kierunki-humanistyczne/filologie-obce [dostęp: 30.10.2018].
2 http://ekspercibolonscy.org.pl/cele.html [dostęp: 15.02.2019].
3 Dz.U. nr 253, poz. 1520.
Elementy glottodydaktyki specjalistycznej… 141 wzorcowych opisów efektów kształcenia dla wybranych kierunków studiów4 do programów nauczania w zakresie neofilologii można przyporządkować efekty kształcenia zawierające następujące kategorie wiedzy i umiejętności (studia I stopnia, profil ogólnoakademicki):
• podstawowa wiedza o głównych kierunkach rozwoju i najważniejszych nowych osiągnięciach w zakresie właściwych dziedzin nauki i dyscyplin naukowych,
• znajomość metod analizy i interpretacji różnych wytworów kultury w za-kresie właściwych dziedzin nauki i dyscyplin naukowych,
• świadomość kompleksowej natury języka, jego złożoności i zmienności historycznej, znajomość podstawowych pojęć i zasad z zakresu ochrony własności przemysłowej,
• umiejętność wyszukiwania, analizowania, selekcjonowania i użytkowania informacji z wykorzystaniem różnych źródeł,
• podstawowe umiejętności badawcze, umiejętność samodzielnego zdobywania wiedzy,
• umiejętność posługiwania się podstawowymi ujęciami teoretycznymi, para-dygmatami badawczymi i pojęciami właściwymi dla studiowanej dyscypliny w typowych sytuacjach zawodowych,
• umiejętność rozpoznawania różnych rodzajów wytworów kultury właściwych dla studiowanej dyscypliny,
• umiejętność merytorycznego argumentowania,
• umiejętność porozumiewania się z innymi specjalistami za pomocą różnych kanałów i technik,
• umiejętność przygotowywania typowych prac pisemnych i wystąpień ust-nych,
• umiejętności językowe w zakresie właściwych dziedzin nauki i dyscyplin naukowych,
• umiejętność współdziałania i pracy w grupie,
• umiejętność odpowiedniego określania priorytetów służących realizacji okreś lonego zadania,
• umiejętność identyfikowania i rozstrzygania dylematów związanych z wy-konywaniem zawodu,
• świadomość odpowiedzialności za zachowanie dziedzictwa kulturowego regionu, kraju, Europy,
• uczestnictwo w życiu kulturalnym5 .
Z prezentowanego wykazu wyłania się zatem obraz absolwenta studiów filolo-gicznych posiadającego: 1) wiedzę z zakresu językoznawstwa,
4 http://www.rgnisw.nauka.gov.pl/uchwaly/uchwala-nr-494-2013-rady-glownej-nauki-i -szkolnictwa-wyzszego-z-dnia-13-czerwca-2013-roku-dotyczaca-propozycji-wzorcowych-opi sow-efektow-ksztalcenia-dla-wybranych-kierunkow-studiow.html [dostęp: 15.02.2019].
5 Ibidem, Załącznik nr 1, s. 2–5.
Marcin Szwed
142
stwa i kultury kraju języka docelowego, 2) umiejętność wyszukiwania i oceny informacji, 3) kompetencje badawcze i kompetencje w zakresie zdobywania nowej wiedzy, 4) umiejętność stosowania teorii, pojęć naukowych i założeń paradygmatycznych w praktyce, 5) umiejętność planowania i realizacji zadań profesjonalnych zarówno samodzielnie, jak i w ramach większej grupy specjali-stów. Na marginesie należy zaznaczyć, że istotną rolę odgrywa tu wspomniana wcześniej weryfikacja osiągniętych efektów kształcenia, która, jak się zdaje, może mieć duży wpływ na jakość edukacji.
Z punktu widzenia standardów branżowych można przyjąć, że proces kształcenia tłumaczy powinien, w miarę możliwości, od najwcześniejszych etapów być prowadzony z uwzględnieniem norm obowiązujących na ryn-ku. W tym kontekście należy wspomnieć o aktualnie obowiązującej normie jakościowej PN-EN ISO 171006 stanowiącej wdrożenie normy europejskiej EN ISO 17100 Translation Services – Requirements for Translation Services, w której stwierdza się, że „Tłumacz powinien wykonać tłumaczenie zgodnie z przeznaczeniem projektu, łącznie z zastosowaniem wszelkich konwencji ję-zyka docelowego oraz odpowiednich specyfikacji projektu”7. Następnie w nor-mie precyzuje się szczegółowy zakres zgodności tłumaczenia z jej zapisami, wymieniając takie kryteria, jak: spójność z terminologią danej dziedziny oraz materiałami dostarczonymi przez klienta, ekwiwalencja znaczeniowa, popraw-ność językowa, spójpopraw-ność leksykalno-frazeologiczna, zachowanie odpowiednie-go stylu, uwzględnienie specyfiki lokalnej, poprawne formatowanie, a także uwzględnienie odbiorcy i przeznaczenia treści w języku docelowym8. Z kolei obowiązujący w USA odpowiednik standardu ISO 17100, tj. norma ASTM Stan-dard Guide for Quality Assurance in Translation9 stanowi, że przed podjęciem się tłumaczenia należy rozważyć i uwzględnić trzy kluczowe elementy zadania:
charakter tekstu wyjściowego, charakter tekstu docelowego i charakter procesu tłumaczenia10. Według wspomnianej normy stanowi to odzwierciedlenie kluczo-wych elementów rzeczywistości translacyjnej – w polskiej translatoryce często określanej mianem tzw. układu translacyjnego (F. Grucza (red .) 1981: 10–11), tj. typu tekstu, grupy odbiorców docelowych i przeznaczenia tekstu zarówno wyjściowego, jak i docelowego. W tak zaprezentowanym spektrum wymogów zakłada się konieczność posiadania określonego zestawu umiejętności. Wydaje się, że przynajmniej część tych sprawności można zacząć wykształcać na eta-pie studiów, co nakłada szczególną odpowiedzialność na osoby zajmujące się
Elementy glottodydaktyki specjalistycznej… 143 Trzecim kluczowym czynnikiem, który zdaniem autora wpływa (lub po-winien wpływać) na określenie priorytetów dydaktyki translacji, są procedu-ry kontroli jakości stosowane na procedu-rynku. Chodzi o zestandaprocedu-ryzowane, wielo-aspektowe modele oceny jakości tłumaczenia tekstów różnych typów, w tym tłumaczenia LSP, tłumaczenia audiowizualnego, lokalizacji oprogramowania itd. Największą popularnością na rynku cieszą się następujące modele Lin-glustic Quality Assurance: LISA – model przeznaczony do oceny jakości lokalizacji oprogramowania11, TAUS DQF – model przeznaczony do ewaluacji jakości szerokiego zakresu tłumaczeń, którego modułowa struktura pozwala na dodawanie i odejmowanie kryteriów jakościowych w zależności od cha-rakteru translatu poddawanego ocenie, oraz SAE J2540 – opracowany przez międzynarodową organizację o nazwie Society of Automotive Engineers mo-del nadający się głównie do oceny jakości tłumaczenia tekstów naukowo--technicznych. Wspólnym mianownikiem wszystkich modeli LQA jest zasto-sowanie ścisłej, obiektywnej skali numerycznej do oceny jakości tłumaczenia, przy czym wynik uzyskany w toku tejże oceny jest w założeniu odzwier-ciedleniem (skądinąd trudnych do sprecyzowania i skwantyfikowania) para-metrów jakościowych, takich jak zgodność translatu z przeznaczeniem tekstu wyjściowego, ekwiwalencja, zachowanie odpowiedniego stylu lub właściwe uwzględnienie specyfikacji projektu. Modele kontroli jakości są powszechnie stosowane w branży i tłumacze są stale poddawani ewaluacji za ich pomocą, rezultaty zaś tego procesu wpływają nie tylko na wynik oceny danego tłu-maczenia, ale także na ewaluację pracy tłumacza i, co za tym idzie, jakość współpracy z dostawcą usług tłumaczeniowych (agencją tłumaczeń). W tym kontekście uwzględnienie problemu stosowania modeli LQA (w taki, czy inny sposób) w dydaktyce przekładu wydaje się uzasadnione, szczególnie z punktu widzenia wymogu, w myśl którego wykształcenie powinno przygotowywać absolwenta do funkcjonowania na współczesnym rynku pracy.
Podsumowując, za zasadne można uznać twierdzenie, iż współczesna dy-daktyka przekładu tekstów fachowych znajduje się pod jednoczesnym wpły-wem trzech dużych grup kryteriów, które prezentuje schemat 1.
Należy przy tym zaznaczyć, że prezentowana macierz nie składa się z ar-bitralnie zebranych kryteriów, gdyż jej poszczególne elementy są wewnętrznie koherentne i połączone z sobą siecią relacji, która konstruuje spójny obraz pojęcia jakości tłumaczenia. Gdyby np. za punkt wyjścia przyjąć wymagania rynku pracy, można byłoby szybko dojść do wniosku, że warunkiem ich speł-nienia jest przestrzeganie norm obowiązujących w branży, które z kolei (jak już wykazano) opierają się na kompetencjach, których rozwój rozpoczyna się na etapie kształcenia tłumacza. Z kolei wychodząc od problemu dydaktyki,
11 O ile od 2011 r. model ten nie jest już wykorzystywany systemowo, o tyle jego meto-dologię nadal szeroko stosuje się w procesie zapewniania jakości tłumaczenia.
Marcin Szwed
144
S c h e m a t 1 Czynniki kształtujące podstawowe cele i założenia dydaktyki przekładu tekstów
specjalistycznych
Źródło: Opracowanie własne
należałoby stwierdzić, że jej celem jest wykształcenie u absolwenta określonego katalogu umiejętności, wiedzy i kompetencji społecznych opisanych w efektach kształcenia dla danego obszaru wiedzy i kierunku studiów, które wpisując się w wymagania pracodawców, pozwalają na samodzielne funkcjonowanie na rynku pracy i uprawianie zawodu w zgodzie z obowiązującymi normami i wymogami jakościowymi.
3. Pojęcie języka specjalistycznego i tekstu specjalistycznego
Wydaje się zasadne, aby przed podjęciem rozważań na temat dydaktyki przekładu LSP12 omówić pokrótce zagadnienie języka specjalistycznego (JS).
Jest to o tyle kłopotliwe, że w dorobku współczesnej lingwistyki brakuje jednej, powszechnie akceptowanej definicji, a samo pojęcie języka specjalistycznego jest określane z perspektywy różnych paradygmatów. I tak stosując tzw. kry-terium horyzontalne, język specjalistyczny można zdefiniować, posługując się kryterium tematycznym (Gajewska 2014: 18). Jest to jednak podejście szeroko krytykowane, przede wszystkim ze względu na fakt, że poszczególne dziedziny
12 Ang. language for special purposes – ‘język specjalistyczny’.
Elementy glottodydaktyki specjalistycznej… 145 wiedzy często nie są między sobą ściśle rozgraniczone, wskutek czego klasyfi-kacja dziedzinowa wydaje się nieco arbitralna (Gajewska 2014: 18–19). O ile Sambor Grucza dopuszcza pod pewnymi warunkami podział języków specja-listycznych na poszczególne dziedziny, to raczej odwołuje się w tym miejscu do dyscyplin specjalistycznych, czyli pojęcia znacznie bardziej precyzyjnego, niż dziedziny tematyczne (S. Grucza 2009: 16). Dla porównania można w tym miejscu przytoczyć przykład języka biznesu, który może być w dużym uogól-nieniu postrzegany jako kategoria tematyczna, jednak nie powinien być trakto-wany jako jeden język specjalistyczny, a raczej zbiór zawierający w sobie, obok określonej liczby socjolektów, języki specjalistyczne wielu różnych dyscyplin wiedzy fachowej (Frendo 2005: 7).
Innym możliwym punktem wyjścia do definiowania i klasyfikacji języków specjalistycznych jest, jak się wydaje, kryterium użytkowników, z perspek-tywy którego język stanowi pewnego rodzaju polisystem obejmujący, m.in.
różne socjolekty, w tym także języki „zawodowe”, tj. technolekty (Gajewska 2014: 19). Także to kryterium nie zdaje jednak egzaminu z uwagi na fakt, że wyklucza – jak można założyć – z dyskursu zawodowego tzw. niespecjalistów, tj. osoby zainteresowane posługiwaniem się językiem specjalistycznym, ale niespełniające wymogów stawianych wobec członków danej grupy zawodowej.
Pomijając trudność, o której mowa, postrzeganie języka specjalistycznego wy-łącznie w kategoriach socjolektu jest o tyle nieprecyzyjne, że traktuje sposób komunikowania się wyłącznie z perspektywy przynależności zawodowej. Wia-domo jednak, że specjaliści wypowiadają się w różny sposób w zależności od kontekstu, w którym się znajdują, a także w zależności od rozmówcy, z którym prowadzą dyskurs (por. Berdychowska 2010: 62; S. Grucza 2013: 87).
W świetle tego, co zostało przedstawione, można dojść do wniosku, że ani kryterium dziedziny, ani też użytkownika nie wystarcza do precyzyjnego zdefiniowania pojęcia, jakim jest język specjalistyczny. W istocie w definicji JS powinno się uwzględniać oba te kryteria, nadając im odpowiedni status i doniosłość. Z pomocą przychodzi tu tzw. relatywistyczna koncepcja języka opracowana przez Franciszka Gruczę (1994), w myśl której każdy technolekt jest indywidualnym technolektem danego użytkownika i tym samym stanowi część jego idiolektu. Ponieważ idiolekty grupy specjalistów reprezentujących daną dyscyplinę mają cechy wspólne, język specjalistyczny (technolekt) stano-wić będzie niejako sumę lub, patrząc z innej perspektywy, część danego zbioru idiolektów. Można zatem powiedzieć, że każdy język specjalistyczny posiada jednocześnie cechy idiolektu specjalistycznego i polilektu specjalistycznego (S. Grucza 2007: 7 i nast.). Nie bez znaczenia jest tu także sama klasyfikacja stosowana do wyodrębniania języka specjalistycznego z większego zbioru. Jak wyjaśnia S. Grucza, problem związany z traktowaniem języka specjalistyczne-go jako pewnespecjalistyczne-go wariantu języka ogólnespecjalistyczne-go (lub naturalnespecjalistyczne-go) polega na tym, że w ten sposób zarówno językowi ogólnemu, jak i wszelkim jego wariantom,
Marcin Szwed
146
a także dialektom, socjolektom itd. przypisuje się status bytów autonomicznych.
Nie można jednak, w odniesieniu do tego samego fragmentu rzeczywistości, posługiwać się zamiennie językiem ogólnym bądź językiem specjalistycznym (S. Grucza 2013: 27). Podobnie, wśród zwolenników wariantowego podejścia do JS język ogólny postrzegany jest jako logiczna suma wszystkich wyróż-nionych w jego obrębie wariantów, a zarazem jako pewne ich uogólnienie.
Oznacza to, że rzeczywiste języki specjalistyczne są wyprowadzane z pewnego rodzaju tworów intelektualnych (tj. języków „ogólnych”), co skutkuje licznymi sprzecznościami i nie pozwala na precyzyjne objaśnienie pojęcia JS (S. Grucza 2009: 17).
W takim stanie rzeczy pojawia się zatem nie tylko kłopot z definiowa-niem języka specjalistycznego jako systemu semiotycznego, ale także jego wzajemnych relacji z językiem naturalnym, odmianami, stylami funkcjonal-nymi i istniejącymi w jego obrębie socjolektami. Jest to niezwykle istotne dla dydaktyki przekładu LSP ze względu na fakt, że osoba prowadząca zajęcia musi odpowiednio wyselekcjonować materiał, na którym będzie się odbywać praca na zajęciach. W tym zakresie nie może dochodzić do sytuacji, w której wykładowca prowadzący warsztat tłumaczenia LSP, pracuje na tekstach, co do których nie ma pewności, iż są makroznakiem języka specjalistycznego, lub – co gorsza – co do których nie podjęto nawet próby analizy tego problemu (a do takiej właśnie sytuacji zdaje się prowadzić posługiwanie się przy doborze tekstów wyłącznie kryterium tematycznym, o którym już wspomniano).
Zdaniem autora – z pomocą przychodzi w tym zakresie zaproponowana przez Lukszyna definicja języka specjalistycznego, zgodnie z którą JS to
„skonwencjonalizowany system semiotyczny bazujący na języku naturalnym i będący zasobem wiedzy specjalistycznej” (2002), służący w dyskursie zawo-dowym jako: 1) narzędzie pracy zawodowej, 2) narzędzie kształcenia zawodo-wego, oraz 3) wskaźnik poziomu cywilizacyjnego (Lukszyn, Zmarzer 2002:
48). Z uwagi na swój kompleksowy charakter wspomniana definicja wydaje się precyzyjna. Z jednej strony bowiem – zgodnie z nią – JS traktuje się jako twór skonwencjonalizowany, ale zarazem oparty na języku naturalnym, z drugiej zaś – określa się jego główne funkcje w obrębie dyskursu zawodowego. W ten sposób we wspomnianej definicji odpowiednio uwzględniono status ontologicz-ny JS, opisano jego relacje z językiem naturalontologicz-nym i wyraźnie odróżniono języki specjalistyczne od odmian języka naturalnego i stylów funkcjonalnych. Nadto jednoznacznie wskazano w niej, że języki specjalistyczne to języki ludzkie, tworzone przez fachowców do celów komunikacji zawodowej w obrębie okreś-lonych grup (wspólnot) specjalistów (S. Grucza 2013: 27).
Elementy glottodydaktyki specjalistycznej… 147 4. Języki specjalistyczne i dydaktyka translacji
Standardowo dydaktyka przekładu tekstów specjalistycznych przebiega w toku zajęć warsztatowych, podczas których prowadzący przedstawia słucha-czom tekst, dokonuje jego omówienia, w tym także w zakresie prezentacji i objaśnienia słownictwa funkcjonującego w obrębie dyskutowanego tekstu, a następnie zleca jego przekład zgodnie z własnymi wytycznymi. Wspomnia-ne wytyczWspomnia-ne najczęściej dotyczą leksyki i stylu, omówienie możWspomnia-ne natomiast obejmować także elementy związane z dziedziną, która tekst obejmuje.
W takim stanie rzeczy pojawia się jednak kilka bardzo istotnych pytań: Czy tekst przeznaczony do tłumaczenia jest tekstem specjalistycznym (rozumianym jako makroznak języka specjalistycznego)? Czy taka strategia dydaktyczna pozwala na wykształcenie kompetencji opisywanych w efektach kształcenia (poszukiwanie i selekcjonowanie informacji, praca terminologiczna, dbałość o jakość translacji)? Czy praktykowana w ten sposób dydaktyka przygotowuje słuchacza do pracy na rynku? Wydaje się, że zignorowanie założeń glottodydak-tyki specjalistycznej prowadzi do sytuacji, w której odpowiedź na każde z po-stawionych pytań jest przecząca. W przypadku, gdy podstawowym materiałem lekcyjnym jest tekst, który nie został (lub nie wiadomo, czy został) sformułowa-ny w języku specjalistyczsformułowa-nym, osiągnięcie zakładasformułowa-nych celów (efektów) kształ-cenia nie wydaje się możliwe. Przede wszystkim w opisanej sytuacji nie może być mowy o przekazywaniu jakiejkolwiek wiedzy o językach specjalistycznych, brakuje tu także analizy rzeczywistości translacyjnej (np. w odniesieniu do układu translacyjnego), nie istnieje też w ogóle pojęcie pracy terminologicz-nej, na które, zdaniem autora, należy przynajmniej w podstawowym zakresie zwracać uwagę już na wczesnych etapach kształcenia tłumaczy (por. Karpiński 2008: 25 i nast.). Ponadto, przedmiotowy model dydaktyki przekładu nie moty-wuje słuchaczy do aktywnego poszukiwania informacji (co jest uwzględnione zarówno w efektach kształcenia, jak i w standardach branżowych) i prowadzi do całkowitego pominięcia problemu jakości tłumaczenia (m.in. poprzez po-minięcie takich kategorii, jak przeznaczenie tekstu i konwencje języka doce-lowego). W rezultacie dydaktyka translacji przybiera postać zmechanizowanej czynności polegającej na przyswojeniu arbitralnie zaprezentowanych (przez osobę prowadzącą zajęcia) ekwiwalentów leksykalnych (z całą pewnością zaś nie „terminologicznych”) i uwzględnieniu ich w przekładzie tekstu o niezna-nym pochodzeniu i przeznaczeniu. Wreszcie trudno spodziewać się, że tłumacz kształcony w taki sposób będzie odpowiednio przygotowany, aby sprostać stale rosnącym wymaganiom współczesnego rynku pracy. Niewątpliwie istnieje tu zatem potrzeba zaproponowania pewnych ram metodycznych.
W propozycji rozwiązania wskazanego problemu jako punkt wyjścia w me-todologii nauczania translacji przyjmuje się nie tekst, lecz pojęcie komunikacji
Marcin Szwed
148
specjalistycznej, rozumianej jako taki rodzaj dyskursu, którego przedmiotem jest wiedza specjalistyczna, a podmiotami – osoby, które tę wiedzę posiadają, tj. specjaliści w określonej (mniej lub bardziej wąsko) dziedzinie wiedzy (Ber-dychowska 2010: 61). Organizacja kształcenia na podstawie tego kryterium (zarówno w zakresie wąskim, tj. poszczególnych zajęć lub jednostek tematycz-nych zajęć, ale także na poziomie całego kursu, np. semestru studiów) pozwala na ujęcie rzeczywistości translacyjnej w znacznie pełniejszym spektrum po-przez uwzględnienie: 1) kategorii nadawcy, tj. twórcy tekstu wyjściowego lub inicjatora translacji (Żmudzki 2013: 179), 2) kategorii tekstu wyjściowego jako tekstu specjalistycznego (z pełną świadomością doniosłości tego pojęcia), a tak-że 3) kategorii odbiorcy, z którą nierozerwalnie wiątak-że się analiza przeznaczenia tekstu docelowego. Odwołanie się do komunikacji specjalistycznej pozwala na precyzyjny dobór materiałów i zapewnienie, że zarówno prowadzący zajęcia, jak i ich uczestnicy będą świadomi, iż mają do czynienia z tekstem specja-listycznym. Takie podejście otwiera nowe możliwości w zakresie dydaktyki translacji, m.in. dzięki uwzględnieniu: 1) kategorii symetryczności komunikacji specjalistycznej (Berdychowska 2010: 62) rozumianej jako stopień zgodności
specjalistycznej, rozumianej jako taki rodzaj dyskursu, którego przedmiotem jest wiedza specjalistyczna, a podmiotami – osoby, które tę wiedzę posiadają, tj. specjaliści w określonej (mniej lub bardziej wąsko) dziedzinie wiedzy (Ber-dychowska 2010: 61). Organizacja kształcenia na podstawie tego kryterium (zarówno w zakresie wąskim, tj. poszczególnych zajęć lub jednostek tematycz-nych zajęć, ale także na poziomie całego kursu, np. semestru studiów) pozwala na ujęcie rzeczywistości translacyjnej w znacznie pełniejszym spektrum po-przez uwzględnienie: 1) kategorii nadawcy, tj. twórcy tekstu wyjściowego lub inicjatora translacji (Żmudzki 2013: 179), 2) kategorii tekstu wyjściowego jako tekstu specjalistycznego (z pełną świadomością doniosłości tego pojęcia), a tak-że 3) kategorii odbiorcy, z którą nierozerwalnie wiątak-że się analiza przeznaczenia tekstu docelowego. Odwołanie się do komunikacji specjalistycznej pozwala na precyzyjny dobór materiałów i zapewnienie, że zarówno prowadzący zajęcia, jak i ich uczestnicy będą świadomi, iż mają do czynienia z tekstem specja-listycznym. Takie podejście otwiera nowe możliwości w zakresie dydaktyki translacji, m.in. dzięki uwzględnieniu: 1) kategorii symetryczności komunikacji specjalistycznej (Berdychowska 2010: 62) rozumianej jako stopień zgodności