Liber, Warszawa 2001, ss. 401
Monografia Eleonory Zielińskiej jest pracą obszerną i na dzień dzisiejszy stano-wi najpełniejsze i najaktualniejsze opracowanie zagadnień zstano-wiązanych z praktyką orzeczniczą sądów lekarskich jako organów samorządu zawodowego lekarzy.
E. Zielińska niejednokrotnie już w formie syntetycznej opracowywała zagadnie-nia z pogranicza prawa, medycyny i etyki (nie tylko zawodowej)1. W najnowszej swej publikacji ujęła obszernie specyfikę organów samorządu lekarskiego, status jego członków, kwestie posiłkowego stosowania przepisów kodeksu postępowania karnego w postępowaniu w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej.
Autorka przyjęła podział pracy na cztery rozdziały, poprzedzone wprowadze-niem (s. 9-10), w którym przedstawiono różnorakość przyporządkowania odpowie-dzialności zawodowej do form odpowieodpowie-dzialności stricte jurydycznej, wynikającej wprost z ustawy. I tak w Polsce odpowiedzialność zawodowa uznawana jest za od-powiedzialność quasi-karną, natomiast w innych krajach zalicza się do odpowie-dzialności administracyjnej czy też cywilnej z racji posiłkowego stosowania odpo-wiednich przepisów proceduralnych.
Rozdział pierwszy podzielony na sześć podrozdziałów zatytułowano „Samorząd zawodowy i jego uprawnienia wobec członków”. W rozdziale tym Autorka po kolei
1 Z publikacji nieco starszych: E.Zielińska, Aspekty prawnokarne nieterapeutycznych zabiegów medycznych, Studia Juridica, XVI, 1988; E. Zielińska, Przerywanie ciąży. Warunki legalności w Polsce i na świecie, Warszawa 1990;
Oraz z okresu ostatnich kilku lat: E.Zielińska, Oceny prawnokarne przerywania ciąży, Warszawa 1995; E. Zieliń-ska, Transplantacja w świetle przepisów w Polsce i na świecie, PiP 1996, z.6; E. ZielińZieliń-ska, Odpowiedzialność zawo-dowa lekarza a odpowiedzialność karna, Prawo i medycyna, Nr 1, 1999; E. Zielińska, Powinność lekarza w przy-padku braku zgody na leczenie oraz wobec pacjenta w stanie terminalnym, Medycyna i Prawo, Nr 5, 2000.
omawia zadania i charakter prawny organów izb lekarskich, wzajemne relacje po-między tymi organami a organami państwowymi, próbuje uporządkować istniejący chaos terminologiczny pomiędzy pojęciami odpowiedzialności zawodowej i dyscy-plinarnej. Niemniej jednak w dalszym wykładzie terminy odpowiedzialność „dyscy-plinarna” i „zawodowa” są używane zamiennie. Wiadomo, iż poza lekarzami ana-logiczną do odpowiedzialności zawodowej formę odpowiedzialności ponoszą tak-że inne grupy zawodowe, na przykład adwokaci, radcowie prawni, notariusze, na-uczyciele akademiccy, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi, maklerzy. Cechą wspólną tych zawodów jest szczególny sposób nabywania uprawnień, z którym ko-responduje specjalny tryb ich utraty (s. 29). Ze swej istoty zawody te wykonywane są samodzielnie i niezależnie i w wielu krajach znane są jako „wolne zawody”. Dys-kusyjne, moim zdaniem, jest twierdzenie Autorki, iż „w Polsce nie ma przepisu, który wyraźnie by stwierdzał, iż zawód lekarza jest wolnym zawodem” (s. 32), pamię-tając o przewidzianej w art. 86 kodeksu spółek handlowych2 możliwości utworze-nia spółki partnerskiej w celu wykonywautworze-nia wolnego zawodu3. W kolejnym pod-rozdziale E. Zielińska skupia swą uwagę na kontrowersyjnym od 1997 roku zagad-nieniu, czy lekarz jest funkcjonariuszem publicznym czy nim nie jest.
Samo ukończenie studiów medycznych jest zaledwie pierwszym krokiem dla osób, którzy chcą podążać ścieżką Hipokratesa i nie wchodzić przy tym w konflikt ze ślepą Temidą. Swego rodzaju „przepustką” do wymarzonego zawodu jest dopiero pozwolenie, licencja, certyfikat, znany jako „prawo wykonywania zawodu”. Dosko-nale operując materiałem faktograficznym z krajów europejskich, Autorka przy-bliża czytelnikowi warunki uzyskania prawa wykonywania zawodu (m.in. posiada-nie dyplomu ukończenia wyższej szkoły medycznej, odbycie stażu podyplomowe-go, posiadanie pełnej zdolności do czynności prawnych, odpowiedni stan zdrowia, nienaganna postawa etyczna) przez obywateli RP tak i przez cudzoziemców prze-bywających w Polsce. Prawo wykonywania zawodu lekarza nie jest uprawnieniem dożywotnim. Szczególne przyczyny utraty czy też ograniczenia tego prawa (tj. dys-kwalifikacja z powodu alkoholizmu, narkomanii, kalectwa, choroby umysłowej lub somatycznej; niedostateczne przygotowanie zawodowe, brak wiedzy medycznej albo przerwa w wykonywaniu ponad pięć lat) omówione zostały w części końcowej pierw-szego rozdziału.
Rozdział drugi, podzielony na osiem podrozdziałów, poświęcony jest kwestiom ustrojowym i materialnoprawnym odpowiedzialności zawodowej i odpowiedzial-ności karnej. Wyeksponowano w nim zasadnicze podobieństwa i różnice oraz roz-wój historyczny tych rodzajów odpowiedzialności. Szczególne zainteresowanie może
2 Ustawa z dnia 15 września 2000 roku Kodeks spółek handlowych (Dz.U. Nr 94, poz. 1037).
3 Partnerami w takiej spółce mogą być wyłącznie osoby fizyczne uprawnione do wykonywania wolnych zawodów, określonych w art. 88 k.s.h. (art. 87 k.s.h.). Partnerami w spółce partnerskiej mogą być osoby uprawnione do wykonywania następujących zawodów: adwokata, aptekarza, architekta, biegłego rewidenta, brokera ubezpie-czeniowego, doradcy podatkowego, księgowego, lekarza, lekarza stomatologa, lekarza weterynarza, notariu-sza, pielęgniarki, położnej, radcy prawnego, rzecznika patentowego, rzeczoznawcy majątkowego i tłumacza przysięgłego (art. 88 k.s.h.).
wzbudzić podrozdział omawiający stosowaną praktykę orzeczniczą organów ochrony praw człowieka w Strasburgu w kwestiach odpowiedzialności zawodowej lekarzy – obywateli państw członkowskich UE (s. 94-103). Zagadnieniom składu organu orze-kającego sądu lekarskiego, zakresowi i podstawom podmiotowym i przedmioto-wym oraz źródłom prawa dyscyplinarnego lekarskiego poświęcone są kolejne roz-ważania. Warto w tym momencie wspomnieć, iż Konstytucja z roku 1997 w art. 175 podaje numerus clausus organów wymierzających sprawiedliwość (Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjne, sądy wojskowe). Wynika stąd logicznie pytanie, czy praktyka sądów lekarskich w ogóle jest sprawowaniem wymiaru spra-wiedliwości. W przekonaniu Autorki, owszem, jest (s. 106). Omawiając źródła le-karskiego prawa wewnątrzkorporacyjnego nie sposób było ominąć kontrowersji wokół charakteru prawnego Kodeksu Etyki Lekarskiej. Ewolucje tych sporów wo-kół KEL E. Zielińska zilustrowała starannie dobranym orzecznictwem z praktyki Rzecznika Praw Obywatelskich i Trybunału Konstytucyjnego (s. 119-135). Nierzadko zdarza się, iż osoba podpada pod działanie przepisów o odpowiedzialności zawo-dowej, lecz przepisy prawa karnego w tejże sytuacji nie przewidują żadnej sankcji.
Takie zagadnienia pokrywania się czy krzyżowania podstaw odpowiedzialności ana-lizuje Autorka w kolejnym podrozdziale. Rozważaniami na temat systematyki sankcji dyscyplinarnych (upomnienie, nagana, zawieszenie czy pozbawienie prawa wyko-nywania zawodu) i dopuszczalności podwójnego karania za przewinienia zawodo-we czy dyscyplinarne Autorka zamyka rozdział drugi.
Rozdział trzeci (s. 157-330), najbardziej chyba interesujący, omawia postępowa-nie w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej. Jak wspomniałem na wstępie, przepisy regulujące odpowiedzialność zawodową mają charakter quasi-karny, co wynika z klauzuli generalnej, zawartej w art. 57 ustawy o izbach lekarskich, która przewiduje odpowiednie stosowanie przepisów kodeksu postępowania karnego w sprawach nie uregulowanych w tej ustawie do postępowania w sprawach odpo-wiedzialności zawodowej. Jedyną sytuacja, gdy możliwe jest odpowiednie stosowa-nie przepisów kodeksu postępowania cywilnego, jest przewidziany przez art. 58 wspomnianej wyżej ustawy o izbach lekarskich polubowny tryb rozstrzygania spo-rów pomiędzy lekarzami (nie zaś między lekarzami i pacjentami). Zasadom postę-powania poświęcony jest następny podpunkt. Pokrywają się one generalnie z zasa-dami procesu karnego. Wyłomem z ww. zasad można nazwać kwestie jawności roz-prawy, gwarantowanej nie tylko przez k.p.k. (art. 355), ale też przez Konstytucję (art. 45). Wyłączenie jawności rozprawy może mieć m.in. miejsce, gdyby jawność mogła: obrażać dobre obyczaje; wywołać zakłócenia spokoju publicznego; ujawnić okoliczności, które ze względu na ważny interes państwa powinny być zachowane w tajemnicy; ujawnić okoliczności, które ze względu na ważny interes prywatny po-winny być zachowane w tajemnicy (s. 175-176). Na następnych stronach Autorka omawia status stron postępowania (m.in. rzecznika odpowiedzialności zawodowej, lekarza którego postępowanie dotyczy), pokrzywdzonego, obrońcy, innych przed-stawicieli stron oraz status i właściwość sądów lekarskich. Kolejne podrozdziały szczegółowo omawiają zagadnienia postępowania dowodowego, tryb
postępowa-nia wyjaśpostępowa-niającego, przebieg rozprawy przed sądem lekarskim pierwszej instancji, kolejność postępowania odwoławczego, etc.
W rozdziale czwartym „Ilustracje wybranych przewinień zawodowych” Eleono-ra Zielińska wyeksponowała problem ogłaszania się lekarzy oEleono-raz zakaz ich rekla-mowania się. Poruszone zostały kwestie prawa lekarzy będących pracownikami, do strajku. Omówiono tzw. „klauzulę sumienia”, która usprawiedliwiałaby odmowę lekarza od świadczenia czynności medycznej oraz warunki legalności leczenia bez uzyskania świadomej zgody pacjenta.
W uwagach końcowych Autorka wskazuje na monopolistyczną pozycję lekar-skiego samorządu zawodowego, „...tylko bowiem lekarze są uprawnieni do świadcze-nia usług medycznych w zakresie leczeświadcze-nia; wykonywanie zawodu lekarza bez upraw-nień podlega bowiem karze. Dlatego też większość regulacji korporacyjnych nie jest wyłącznie sprawą wewnątrzorganizacyjną, gdyż, co najmniej pośrednio, dotyka wszyst-kich obywateli, którzy korzystają z usług jej członków. Z tego m.in. względu korporacja powinna być poddana [...] kontroli społecznej” (s. 393). I trudno z tym wywodem się nie zgodzić.
W ogólnej ocenie należy podkreślić, że praca E. Zielińskiej oparta jest na sta-rannym wykorzystaniu źródeł prawniczych (krajowych i zagranicznych), co pozwo-liło Autorce na zachowanie dystansu wobec różnorodnych poglądów wyrażanych w dotychczasowej literaturze oraz na zajęcie własnego stanowiska w kwestiach spor-nych. Publikacja ta stanowi interesujący przykład twórczej refleksji zawierającej zarówno krytyczną ocenę aktualnej sytuacji w polskim prawie medycznym, jak też wskazanie kierunków postulowanych przemian. Liczne spostrzeżenia o charakte-rze prawnoporównawczym sprawiają, iż omawiana książka zasługuje na uwagę nie tylko jurystów, zajmujących się prowadzeniem „spraw lekarskich”, lecz także i me-dyków.
P O L I T Y K A Z D R O W O T N A
Prawo i Medycyna 11, (vol. 4), 2002