Stosownie do postanowień art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j.: Dz.U. z 2018 r. poz. 395 z późn. zm.), ustalam co następuje:
Rokiem obrotowym jest okres kolejnych 12 miesięcy kalendarzowych.
W skład roku obrotowego wchodzą okresy sprawozdawcze. Za okres sprawozdawczy przyjmuje się okres jednego miesiąca.
Księgi jednostki prowadzi się w biurze rachunkowym prowadzącym księgi, ul. Miła 2, 00-180 Warszawa.
Rachunek zysków i strat sporządza się według wariantu porównawczego.
Rachunek przepływów pieniężnych sporządza się według metody pośredniej.
Metody wyceny aktywów i pasywów (art. 10 ust. 1 pkt 2 UoR) ustala się przyjmując założenie, że jednostka będzie kontynuowała działalność w dającej się przewidzieć przyszłości, w niezmienionym istotnie zakresie, bez postawienia jej w stan upadłości lub likwidacji.
Konta ksiąg pomocniczych (analityka) zawierają zapisy będące uszczegółowieniem i uzupełnieniem zapisów kont księgi głównej. Prowadzi się je w ujęciu systematycznym, jako wyodrębniony system ksiąg, kartotek (zbiorów kont), komputerowych zbiorów danych uzgodniony z saldami i zapisami na kontach księgi głównej.
Konta analityczne tworzy się w miarę potrzeb, stosując system dziesiętny. Prowadzona bieżąca aktualizacja kont analitycznych i syntetycznych nie wymaga odrębnego zarządzenia.
W ramach przyjętych zasad rachunkowości stosuje się uproszczenia określonych w art. 4 ust. 4 ustawy o rachunkowości – nisko cenne składniki majątkowe długotrwałego użytkowania o wartości do kwoty 3 500 zł umarza się jednorazowo z pominięciem ewidencji bilansowej.
W przypadku uzasadnionego braku możliwości uzyskania zewnętrznych obcych dowodów źródłowych stosuje się dowód zastępczy w postaci dokumentu poświadczającego przyjęcie dostawy lub wykonanie usługi, wystawionego przez uprawnioną osobę, sprawdzonego i podpisanego przez kierownika właściwego działu oraz zaakceptowanego przez kierownika jednostki. Dowody zastępcze nie mogą być stosowane w przypadku operacji gospodarczych, których przedmiotem są zakupy opodatkowane podatkiem od towaró w i usług oraz skup metali nieżelaznych od ludności.
Dowód zastępczy powinien posiadać:
a) datę dokonania operacji gospodarczej, b) miejsce i datę wystawienia dowodu,
c) przedmiot, cenę i wartość dokonanego zakupu,
d) nazwisko, imię i podpis osoby uczestniczącej bezpośrednio w transakcji, e) określenie osoby zlecającej zakup i jego przeznaczenie.
Jednostka zobowiązuje się do stosowania określonych ustawą zasad rachunkowości, rzetelnie i jasno przedstawiających jej sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy. Sporządzone sprawozdanie finansowe jest z zgodne z ustaleniami zawartymi w zasadach (polityce) rachunkowości.
Przy dokonaniu wyboru zasad i metod oraz sposobu prowadzenia ksiąg rachunkowych spośród dopuszczonych ustawą, dostosowując je do potrzeb jednostki, zachowano:
a) zasadę rzetelnego obrazu wynikającą z zapisów (art. 4 ust. 1 UoR), b) zasadę przewagi treści nad formą prawną (art. 4 ust. 2 UoR), c) zasadę ciągłości (art. 5 ust. 1 UoR),
d) zasadę kontynuacji działalności (art. 5 ust. 2 UoR), e) zasadę współmierności – memoriału (art. 6 ust. 1 UoR),
f) zasadę kosztu historycznego, uwzględniając zasadę ostrożnej wyceny (art. 7 UoR), g) zasadę kompletności (art. 20 ust. 1 UoR).
W sprawach nieuregulowanych przepisami ustawy o rachunkowości oraz nieokreślonych w niniejszym zarządzeniu stosuje się krajowe standardy rachunkowości, a w przypadku ich braku – Międzynarodowe Standardy Rachunkowości.
Do zagadnień nieuregulowanych w niniejszym zarządzeniu, a dotyczących typowych zapisów na kontach syntetycznych i analitycznych, a także powiązań pomiędzy kontami stosuje się rozwiązania przyjęte we wzorcowych planach kont.
Zasady (polityka) rachunkowości podlega okresowym weryfikacjom w zależności od zmian wprowadzonych w ustawie o rachunkowości, ustawach podatkowych czy sposobie prezentacji danych. Zmiany te wymagają formy pisemnej wraz z określeniem daty, od której obowiązują.
Inwentaryzacja składników aktywów i pasywów przeprowadzana jest według zasad i z częstotliwością określoną w art. 26 UoR.
Opis stosowanych metod wyceny aktywów i pasywów oraz zasady ewidencji zdarzeń i operacji gospodarczych
ZESPÓŁ „0”
AKTYWA TRWAŁE
Do aktywów trwałych zalicza się te aktywa jednostki, które nie mają charakteru aktywów obrotowych, co oznacza, że są wykorzystywane w działalności przez okres dłuższy niż 12 miesięcy od dnia bilansowego. Do aktywów trwałych zaliczamy: środki trwałe, wartości niematerialne i prawne, długoterminowe aktywa finansowe, środki trwałe w budowie. Zadaniem kont zespołu „0” jest odzwierciedlenie wartości początkowej i korygujących ją odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych oraz odpisów aktualizujących wartości poszczególnych grup składników aktywów trwałych, ich stanów, przychodów i rozchodów.
Konta zespołu „0” przeznaczone są do ewidencji:
środków trwałych,
wartości niematerialnych i prawnych, długoterminowych aktywów finansowych, środków trwałych w budowie,
umorzenia środków trwałych,
umorzenia wartości niematerialnych i prawnych, odpisów aktualizujących wartość środków trwałych,
odpisów aktualizujących wartość wartości niematerialnych i prawnych, odpisów aktualizujących wartość długoterminowych aktywów finansowych, pozabilansowych składników majątku trwałego.
Środki trwałe Definicje
Środki trwałe to rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie użyteczności powyżej jednego roku, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Do wprowadzenia środków trwałych do ksiąg i ujęcia w bilansie nie jest konieczne, aby środki trwałe stanowiły własność l ub współwłasność. Środki trwałe oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, zalicza się do aktywów trwałych jednej ze stron umowy, zgodnie z warunkami określonymi w art. 3 ust. 4 ustawy o rachunkowości.
Wycena
A. W ciągu roku obrotowego środki trwałe wycenia się według ceny nabycia lub kosztu wytworzenia, zgodnie z postanowieniami art. 31 ust. 1 UoR. Przy czym cena nabycia obejmuje cenę zakupu powiększoną o cło
– w przypadku nabycia środka trwałego z importu – oraz o niepodlegający odliczeniu podatek akcyzowy, pomniejszoną o rabaty i opust. Natomiast koszt wytworzenia środka trwałego obejmuje koszty bezpośrednio wpływające na jego wartość oraz uzasadnioną cześć kosztów pośrednich. Ponadto, wartość początko wą środka trwałego powiększają koszty jego ulepszenia polegającego na przebudowie, rozbudowie, modernizacji lub rekonstrukcji i powodującego, że wartość użytkowa tego środka po zakończeniu ulepszenia przewyższa posiadaną przy przyjęciu do używania wartość użytkową, mierzoną okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych przy pomocy ulepszonego środka trwałego, kosztami eksploatacji lub innymi miarami. Dodatkowo cenę nabycia oraz koszt wytworzenia zwiększają koszty obsługi zobowiązań zaciągniętych na zakup rzeczowych aktywów trwałych (art. 28 ust. 8 UoR) do czasu ich oddania do użytkowania, takie jak:
prowizje od kredytów i pożyczek, odsetki od kredytów i pożyczek,
różnice kursowe od pożyczek i kredytów zarówno dodatnie, jak i ujemne.
W przypadku nabycia nieodpłatnego – np. w wyniku darowizny – wycena w ciągu roku obrotowego następuje według ceny sprzedaży takiego samego lub podobnego środka trwałego.
B. Na dzień bilansowy środki trwałe wycenia się według ceny nabycia lub kosztu wytworzenia lub wartości przeszacowanej, pomniejszonej o odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe, a także o odpisy z tytułu trwałej utraty wartości.
Amortyzacja
Odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych dokonuje się drogą systematycznego, planowanego rozłożeni a ich wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji. Okres amortyzacji podlega okresowej weryfikacji. Z przeprowadzonej weryfikacji sporządza się protokół, który zatwierdza kierownik jednostki. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji.
Uznając za ekonomicznie uzasadnione, stawki amortyzacyjne mogą być podwyższane lub obniżane. W tym celu kierownik jednostki podejmuje stosowne zarządzenie stanowiące uzupełnienie zarządzenia wprowadzającego zasady rachunkowości.
Stawki, okres i metody amortyzacji ustala się na dzień przyjęcia środka trwałego do ewidencji.
Przy ustalaniu stawki amortyzacyjnej środków trwałych bierze się pod uwagę:
liczbę zmian, na których pracuje dany środek trwały, tempo postępu techniczno-ekonomicznego,
wydajność środka trwałego mierzoną liczbą godzin jego pracy lub liczbą wytworzonych produktów albo innym stosownym miernikiem,
prawne lub inne ograniczenia czasu używania,
przewidywaną przy likwidacji cenę sprzedaży istotnej pozostałości po środku trwałym – tzw. wartość krańcową.
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się:
a) w równych ratach co miesiąc, Metodę amortyzacji liniową stosuje się do:
a) wszystkich środków trwałych,
Nisko cenne składniki majątkowe długotrwałego użytkowania o wartości do kwoty 3 500 zł umarza się jednorazowo z pominięciem ewidencji bilansowej.
Ustalona metoda amortyzacji pozostaje niezmienna przez cały okres użytkowania środka trwałego.
1.2.4. Odpis z tytułu trwałej utraty wartości
Odpisu aktualizującego powodującego możliwość zwiększenia wartości środka trwałego dokonuje się jedynie na podstawie odrębnych przepisów.
W przypadku kiedy środek trwały przestanie być kontrolowany przez jednostkę z powodu jego planowanej likwidacji lub gdy nie przynosi spodziewanych efektów ekonomicznych, a także w przypadku zmiany technologii, ma miejsce trwała utrata wartości.
W takim przypadku dokonuje się odpisu aktualizującego. O jego wysokości decyduje kierownik jednostki, jednak nie może być ona niższa od ceny sprzedaży netto tego środka trwałego. W przypadku braku informacji co do ceny sprzedaży, należy zastosować wycenę według wartości godziwej.
W sytuacji gdy ustanie przyczyna, dla której dokonano odpisu z tytułu trwałe j utraty wartości, dokonuje się przywrócenia wartości pierwotnej środka trwałego.
Odpisów aktualizujących dokonuje się w korespondencji z kontem pozostałych kosztów operacyjnych.
Wartości niematerialne i prawne Definicje
Za wartości niematerialne i prawne uznaje się nabyte przez jednostkę, zaliczane do aktywów trwałych, prawa majątkowe nadające się do gospodarczego wykorzystania, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, przeznaczone do używania na potrzeby jednostki, a w szczególności:
autorskie prawa majątkowe, prawa pokrewne, licencje, koncesje,
prawa do wynalazków, patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych oraz zdobniczych, know-how.
W przypadku wartości niematerialnych i prawnych oddanych do używania na podstawie umowy na jmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, wartości niematerialne i prawne zalicza się do aktywów trwałych jednej ze stron umowy, zgodnie z warunkami określonymi w art. 3 ust. 4 ustawy o rachunkowości. Do wartości niematerialnych i prawnych zalicza się również nabytą wartość firmy oraz koszty zakończonych prac rozwojowych.
Wycena
A. W ciągu roku obrotowego WNiP wycenia się według ceny nabycia lub kosztu wytworzenia.
Dodatkowo cenę nabycia oraz koszt wytworzenia zwiększają koszty obsługi zobowiązań zaciągniętych na zakup wartości niematerialnych i prawnych, do czasu ich oddania do użytkowania, takie jak:
prowizje od kredytów i pożyczek, odsetki od kredytów i pożyczek,
różnice kursowe od pożyczek i kredytów zarówno dodatnie, jak i ujemne.
W przypadku nabycia nieodpłatnego – np. w wyniku darowizny – wycena w ciągu roku obrotowego następuje według ceny sprzedaży takiego samego lub podobnego środka trwałego.
Z uwagi na fakt, że w zakresie wartości niematerialnych i prawnych nie występują pojęcia ulepszenia, każde rozszerzenie wartości niematerialnych i prawnych, jeśli nie ma związku z uzupełnieniem lub korektą, traktowane jest jako osobny tytuł.
B. Na dzień bilansowy WNiP wycenia się według ceny nabycia lub kosztu wytworzenia uwzględniając odpisy z tytułu trwałej utraty wartości, odpisy amortyzacyjne lub umorzeniowe.
Amortyzacja
Odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych dokonuje się drogą systematycznego, planowanego rozłożenia ich wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji. Okres amortyzacji podlega okresowej weryfikacji. Z przeprowadzonej weryfikacji sporządza się protokół, który zatwierdza kierownik jednostki. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym wartość niematerialna i prawna została wprowadzona do ewidencji.
Stawki, okres i metody amortyzacji ustala się na dzień przyjęcia wartości niematerialnej i prawnej do ewidencji.
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się:
w równych ratach co miesiąc,
Ustalona metoda amortyzacji pozostaje niezmienna przez cały okres użytkowania wartości niematerialnej i prawnej.
Dla wartości niematerialnych i prawnych mają zastosowanie metody takie same, jak dla środków trwałych.
Odpis z tytułu trwałej utraty wartości
Przyczyną trwałej utraty wartości wartości niematerialnych i prawnych może być:
zmiana technologii, przeznaczenie do likwidacji, wycofanie z użytkowania.
W takim przypadku dokonuje się odpisu aktualizującego. O jego wysokości decyduje kierownik jednostki. W sytuacji gdy ustanie przyczyna, dla której dokonano odpisu z tytułu trwałej utraty wartości, dokonuje się przywrócenia wartości pierwotnej wartości niematerialnej i prawnej. Odpisów aktualizujących dokonuje się w korespondencji z kontem pozostałych kosztów operacyjnych.
Inwestycje długoterminowe Definicje
Inwestycje długoterminowe to takie aktywa trwałe, których okres dysponowania jest dłuższy niż 12 miesięcy.
Należą do nich aktywa posiadane przez jednostkę w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych wynikających z przyrostu wartości tych aktywów. Przyrost wartości aktywów może być w formie odsetek, dywidendy lub innych pożytków w tym również z transakcji handlowej. Zaliczamy do nich w szczególności aktywa finansowe (udziały i akcje, inwestycje w dłużne papiery wartościowe, jednostki uczestnictwa itp.) oraz te nieruchomości i wartości niematerialne i prawne, które nie są użytkowane przez jednostkę, lecz są posiadane przez nią w celu osiągnięcia korzyści.
Wycena
A. Nabyte lub powstałe w ciągu roku obrotowego udziały w innych je dnostkach, inne inwestycje długoterminowe, w tym wartości niematerialne i prawne, wycenia się według ceny nabycia albo według ceny zakupu, jeżeli koszty przeprowadzenia transakcji są nieistotne; pożyczki wycenia się według wartości nominalnej; inwestycje długoterminowe w walutach obcych wycenia się po kursie średnim NBP na dzień powstania.
B. Na dzień bilansowy inwestycje długoterminowe w postaci udziałów w innych jednostkach oraz inne inwestycje długoterminowe (np. nieruchomości) wycenia się:
1) według ceny nabycia uwzględniając odpisy z tytułu trwałej utraty wartości, 2) według wartości godziwej,
3) skorygowanej ceny nabycia, jeżeli dla danego składnika został określony termin wymagalności,
Wartość w cenie nabycia może być przeszacowana do wartości w cenie rynkowej. Różnica z przeszacowania inwestycji długoterminowych, z wyjątkiem inwestycji w nieruchomości, powodująca wzrost ich wartości, powoduje wzrost kapitału z aktualizacji wyceny. Obniżenie wartości inwestycji uprzednio przeszacowanej do wysokości kwoty, o którą podwyższono kapitał z aktualizacji wyceny, zmniejsza ten kapitał. Różnice z przeszacowania inwestycji długoterminowych w nieruchomości odnoszone są w koszty finansowe.
Wartość aktywów finansowych w walutach obcych (z wyjątkiem udziałów w jednostkach podporządkowanych wycenianych metodą praw własności) na dzień bilansowy wycenia się po obowiązującym na ten dzień średnim kursie ogłoszonym dla danej waluty przez NBP.
Środki trwałe w budowie
Do ewidencji wszelkich kosztów związanych z tworzeniem, budową, rozbudową aktywów trwałych, bez względu na rodzaj i źródła finansowania, służy konto 083.
Do wydatków związanych z ewidencją środków trwałych w budowie zalicza się koszty:
nabycia gruntów i innych składników majątku trwałego oraz koszty ich budowy i montażu,
opłat z tytułu użytkowania gruntów i terenów w okresie budowy środków trwałych oraz z tytułu uzyskanych lokalizacji pod budowę,
odszkodowań za dostarczenie obiektów zastępczych i przesiedlenie osób z terenów zajętych na potrzeby budowy środków trwałych,
założenia stref ochronnych, założenia zieleni,
napraw i remontów wykonanych przed przekazaniem środka trwałego do użytkowania,
dokumentacji projektowej,
badań geologicznych, geofizycznych oraz pomiarów geodezyjnych,
przygotowania terenu pod budowę, w tym również koszty likwidacji pomniejszone o koszty z likwidacji budynków i budowli zlikwidowanych w związku z wykonywaniem nowych inwestycji oraz nieumorzonej wartości początkowej tych obiektów,
robót niezbędnych do realizacji własnych nakładów wykonywanych w środkach trwałych należących do innych osób prawnych lub fizycznych,
nadzoru autorskiego, inwestorskiego i generalnego wykonawcy,
prób montażowych, jeżeli należność za te czynności nie jest uwzględniona w cenie robót, ubezpieczeń majątkowych budowanych środków trwałych,
odsetek, prowizji i różnic kursowych od kredytów i pożyczek za okres realizacji środków trwałych w budowie, inne, bezpośrednio związane ze środkami trwałymi w budowie.
Wycena
A. W ciągu roku obrotowego środki trwałe w budowie wyceniane są według rzeczywiście poniesionych nakładów, uwzględniając koszt obsługi zobowiązań zaciągniętych w celu ich sfinansowania oraz ewentualne różnice kursowe.
B. Na dzień bilansowy środki trwałe w budowie wyceniane są według rzeczywiście poniesionych nakładów, uwzględniając koszt obsługi zobowiązań zaciągniętych w celu ich sfinansowania oraz ewentualne różnice kursowe pomniejszone o odpisy z tytułu trwałej utraty wartości.
ZESPÓŁ „1”
ŚRODKI PIENIĘŻNE, RACHUNKI BANKOWE ORAZ INNE KRÓTKOTERMINOWE AKTYWA FINANSOWE
Konta zespołu „1” Środki pieniężne, rachunki bankowe oraz inne krótkoterminowe aktywa finansowe służą do ewidencji:
aktywów pieniężnych w formie krajowych i zagranicznych środków płatniczych przechowywanych w kasie jednostki,
aktywów pieniężnych w formie krajowych i zagranicznych środków pieniężnych lokowanych na rachunkach bankowych,
kredytów udzielonych przez banki w krajowych i zagranicznych środkach płatniczych, środków pieniężnych w drodze,
aktywów finansowych przeznaczonych do obrotu, w tym aktywów pieniężnych mających postać weksli obcych, czeków i innych aktywów finansowych,
instrumentów kapitałowych, a w szczególności udziałów i akcji, udziałów i akcji własnych przeznaczonych do zbycia lub umorzenia.
Konta zespołu „l” służą również do ewidencji różnego rodzaju innych krótkoterminowych aktywów finansowych, w tym przeznaczonych do obrotu instrumentów kapitałowych wyemitowanych przez inne jednostki.
1.9. Środki pieniężne i inne aktywa pieniężne Wycena i klasyfikacja zdarzeń
Krajowe środki pieniężne (gotówka i środki zgromadzone na rachunkach bankowych) wykazuje się w ich wartości nominalnej (odsetki od środków na rachunkach bankowych dopisuje się do stanu rachunku, drugostronnie ujęte jako przychody finansowe; z wyjątkiem odsetek od środków ZFŚS, które naliczone przez bank zwiększają ten fundusz).
Weksle obce ujmuje się w księgach rachunkowych w ich wartości nominalnej, różnice z dyskonta odnosi się na przychody finansowe w momencie przyjęcia dokumentów.
Operacje gospodarcze wyrażone w walutach obcych wycenia się po kursie faktycznie zastosowanym w tym dniu wynikającym z charakteru operacji w przypadku sprzedaży lub kupna walut. Na dzień bilansowy waluty obce na rachunkach bankowych wycenia się według kursu średniego ustalonego przez NBP na ten dzień. Te same zasady stosuje się do walut obcych w kasie jednostki.
Wykorzystane kredyty bankowe ujmuje się w ich wartości nominalnej i wycenia się według kursu sprzedaży z dnia wykorzystania kredytu banku obsługującego jednostkę. Na dzień bilansowy niespłacone kredyty w walutach obcych wycenia się po obowiązującym na ten dzień średnim kursie ogłoszonym przez NBP. Różnice kursowe z tytułu wyceny walut w ciągu roku obrotowego, jak i na dzień bilansowy, zalicza się odpowiednio do przychodów (dodatnie) lub do kosztów (ujemne) finansowych.
Wartość nabytych lub powstałych w ciągu roku obrotowego krótkoterminowych aktywów finansowych ujmuje się w księgach rachunkowych: według ceny nabycia lub według ceny rynkowej – w zależności od tego, która z nich jest niższa, albo według skorygowanej ceny nabycia, jeśli dla danego składnika aktywów został określony termin wymagalności.
W pierwszym przypadku – nie rzadziej niż na dzień bilansowy – wycenia się je według cen nabycia (względnie zakupu) nie wyższych od cen rynkowych albo według cen rynkowych. Jeżeli cena rynkowa jest niższa od ceny nabycia (zakupu), to różnicę tę odpisuje się w koszty finansowe. W sytuacji gdy cena nabycia jest niższa od ceny rynkowej, to nie podlegają one przecenie.
W drugim przypadku, gdy wycena krótkoterminowych aktywów finansowych następuje po cenach rynkowych, to różnice spowodowane spadkiem lub wzrostem ich wartości w stosunku do ceny nabycia zalicza się odpowiednio do przychodów lub kosztów finansowych.
Jeżeli aktywa finansowe zostały nabyte za waluty obce, wówczas ujmuje się je w księgach pod datą ich zakupu, po kursie średnim ustalonym przez NBP na ten dzień. Na dzień bilansowy aktywa finansowe w walutach obcych wycenia się po kursie ustalonym przez NBP na ten dzień. Różnice kursowe z wyceny na poziomie cen rynkowych zalicza się do przychodów lub kosztów finansowych.
Jeżeli wycena krótkoterminowych aktywów finansowych następuje po cenie nabycia nie wyższej od ceny rynkowej, to różnice kursowe zalicza się do kosztów finansowych.
ZESPÓŁ „2”
ROZRACHUNKI I ROSZCZENIA
Konta zespołu „2” Rozrachunki i roszczenia służą do ewidencji wszelkich krajowych i zagranicznych rozrachunków i roszczeń.
Ponadto, konta zespołu „2” służą do ewidencji rozliczeń wynagrodzeń, rozliczeń niedoboró w, szkód i nadwyżek oraz wszelkich innych rozliczeń związanych z rozrachunkami i roszczeniami spornymi, rozrachunkami z urzędem skarbowym z tytułu podatków oraz ZUS.
Na kontach zespołu „2” ewidencjonuje się w szczególności:
1) bezsporne należności i zobowiązania z tytułu:
dostaw, robót i usług,
podatków opłat, rozliczenia wyniku finansowego, finansowania działalności i wszelkich innych rozrachunków z
podatków opłat, rozliczenia wyniku finansowego, finansowania działalności i wszelkich innych rozrachunków z