Dopuszczenie przez Trybuna∏ bezpoÊredniego skutku dyrektyw w aspekcie hory-zontalnym mogà sugerowaç rozstrzygni´cia w sprawach Pafitis, Bernáldez oraz Smi-thkline34. W odró˝nieniu od wyroków omówionych powy˝ej, sprawy te dotyczy∏y wy-k∏adni „tradycyjnych” dyrektyw – s∏u˝àcych harmonizacji ustawodawstwa paƒstw cz∏onkowskich.
W sprawie Pafitis sàd grecki zwróci∏ si´ do Trybuna∏u o wyk∏adni´ dyrektywy 77/91/EWG, która dotyczy∏a mi´dzy innymi zmian w zakresie kapita∏u zak∏adowego spó∏ek publicznych35. W post´powaniu przed sàdem krajowym, poprzedni akcjona-riusze jednego z greckich banków wytoczyli powództwo przeciwko bankowi i jego aktualnym akcjonariuszom. Powodowie kwestionowali decyzj´ podj´tà przez preze-sa Narodowego Banku Grecji, na mocy której podniesiony zosta∏ zak∏adowy spó∏ki.
Ich zdaniem, podniesienie kapita∏u wymaga∏o zwo∏ania walnego zgromadzenia ak-cjonariuszy. Chocia˝ Trybuna∏ dokona∏ wyk∏adni dyrektywy korzystnej dla powodów, w uzasadnieniu wyroku nie znalaz∏a si´ ˝adna wzmianka co do mo˝liwego zastoso-wania dyrektywy w aspekcie horyzontalnym.
Drugi z wyroków dotyczy∏ wyk∏adni dyrektywy 72/166/EWG36w sprawie odpo-wiedzialnoÊci cywilnej za szkody powsta∏e w zwiàzku z ruchem pojazdów mecha-nicznych. Pan Bernáldez zosta∏ oskar˝ony o spowodowanie wypadku drogowego w trakcie prowadzenia samochodu pod wp∏ywem alkoholu. Sàd karny w Sewilli, rozpoznajàc powództwo adhezyjne, nakaza∏ mu naprawienie wszelkich szkód spo-wodowanych w majàtku osoby trzeciej. RównoczeÊnie, sàd oddali∏ powództwo w stosunku do ubezpieczyciela oskar˝onego, albowiem w Êwietle prawa hiszpaƒ-skiego, ubezpieczyciel nie odpowiada za szkody spowodowane przez pijanego kie-rowc´. Rozpatrujàcy apelacj´ sàd wy˝szej instancji powzià∏ wàtpliwoÊci, czy tego ro-dzaju ograniczenie odpowiedzialnoÊci jest zgodne ze wspomnianà dyrektywà i zwróci∏ si´ w tej sprawie do Trybuna∏u SprawiedliwoÊci w Luksemburgu. Trybuna∏
orzek∏, ˝e dyrektyw´ nale˝y interpretowaç w ten sposób, ˝e ubezpieczyciel nie
mo-˝e powo∏ywaç si´ ani na ustawodawstwo krajowe, ani na postanowienia umowne, w celu wy∏àczenia odpowiedzialnoÊci za szkody wyrzàdzone osobom trzecim w zwiàzku z ruchem pojazdu mechanicznego. Podobnie jak w sprawie Pafitis, Try-buna∏ nie odniós∏ si´ do kwestii bezpoÊredniego skutku dyrektywy w aspekcie hory-zontalnym.
34 Wyrok z 28 stycznia 1999 r. w sprawie C-77/97, [1999] ECR, s. I-431.
35 Dz. U. L 26 z 31 stycznia 1977 r., s. 1.
36 Dz. U. L 103 z 2 maja 1972 r., s. 1.
Kolejnà sprawà, która wpisuje si´ w omawianà lini´ orzeczniczà, to sprawa Smi-thkline. Pozwany – „Smithkline” wprowadza∏ na rynek austriacki pasty do z´bów produkowane w Niemczech. W reklamach telewizyjnych oraz na opakowaniach to-warów wykorzystywano informacj´, ˝e pasta zapobiega parodontozie oraz przeciw-dzia∏a powstawaniu kamienia naz´bnego. Przedsi´biorca konkurencyjny – „Unile-ver”, domaga∏ si´ wydania zakazu pos∏ugiwania si´ takà informacjà, gdy˝ by∏o to sprzeczne z obowiàzujàcym ustawodawstwem austriackim. Rozpatrujàcy spraw´ sàd krajowy zwróci∏ si´ do Trybuna∏u o wyk∏adni´ art. 28 TWE oraz dyrektywy 76/768/EWG37dotyczàcej zbli˝ania ustawodawstwa paƒstw cz∏onkowskich w odnie-sieniu do produktów kosmetycznych. Trybuna∏ orzek∏ mi´dzy innymi, ˝e art. 6 ust. 3 tej˝e dyrektywy wy∏àcza zastosowanie przepisów krajowych ograniczajàcych wskazane sposoby reklamy pasty do z´bów. Chocia˝ w uzasadnieniu wyroku brak ja-kiejkolwiek wzmianki co do bezpoÊredniego skutku, mo˝na przyjàç, ˝e skutek wyro-ku dla sàdy krajowego jest taki, ˝e „powód nie mo˝e opieraç swoich roszczeƒ na pra-wie krajowym a pozwany mo˝e powo∏aç si´ na zarzut, który bezpoÊrednio wynika z przepisu dyrektywy”38.
Twierdzenie, ˝e w przedstawionych wyrokach Trybuna∏ zaakceptowa∏ bezpoÊred-ni skutek horyzontalny dyrektyw by∏oby z pewnoÊcià zbyt daleko idàce. Jak wspo-mniano powy˝ej, w wyroku w sprawie Unilever Italia, wydanym po up∏ywie dwóch lat od wyroków Pafitis i Bernáldez, Trybuna∏ (w sk∏adzie 9-osobowym) potwierdzi∏ obiter dictum, ˝e nie mo˝na opieraç na dyrektywie roszczeƒ skierowanych przeciwko pod-miotowi indywidualnemu. Co wi´cej, w wyroku w sprawie El Corte Ingles39, który zo-sta∏ wydany niemal w tym samym czasie co Pafitis i Bernáldez, Trybuna∏ jednoznacz-nie wykluczy∏ mo˝liwoÊç zastosowania dyrektywy przeciwko strojednoznacz-nie b´dàcej podmio-tem indywidualnym. Ostatnia ze spraw dotyczy∏a powództwa, wniesionego przez in-stytucj´ finansujàcà przeciwko konsumentowi – pani Blazquez Riviero, o zap∏at´ rat kredytowych. Pani Blazquez Riviero zawar∏a umow´ z biurem podró˝y, lecz wskutek nienale˝ytego Êwiadczenia us∏ug, zaprzesta∏a sp∏aty rat kredytowych. W owym cza-sie dyrektywa 87/102/EWG40 o kredycie konsumenckim nie zosta∏a jeszcze imple-mentowana w Hiszpanii. Tym niemniej, pozwana usi∏owa∏a powo∏aç si´ na art. 11 ust. 2 dyrektywy i za˝àda∏a od powoda odszkodowania za szkod´ wynik∏à z
nienale-˝ytego wykonania umowy przez biuro podró˝y (us∏ugodawc´).
Trybuna∏ potwierdzi∏ swoje stanowisko co do odmowy przyznania dyrektywie bezpoÊredniego skutku horyzontalnego równie˝ w wyroku w sprawie Centrosteel41. Sàd w∏oski zwróci∏ si´ do Trybuna∏u o wyk∏adni´ dyrektywy 86/653/EWG42o nieza-le˝nych agentach handlowych, pomimo, ˝e identyczne zagadnienie by∏o ju˝ przed-miotem wczeÊniejszego orzeczenia wydanego w innej sprawie43. Zwracajàcy si´ z py-taniem sàd krajowy mia∏ jednak wàtpliwoÊç, czy zastosowana przez Trybuna∏ w
po-37 Dz. U. L 262 z 27 wrzeÊnia 1976 r., s. 169.
38 P. Craig, G. de Burca, EU Law, s. 223.
39 Wyrok z 7 marca 1996 r. w sprawie C-192/94, [1996] ECR, s. I-1281.
40 Dz. U. L 42 z 12 lutego 1987 r., s. 48.
41 Wyrok z 13 lipca 2000 r. w sprawie C-456/98, [2000] ECR, s. I-6007.
42 Dz. U. L 382 z 31 grudnia 1986 r., s. 17.
43 Wyrok z 30 kwietnia 1998 r. w sprawie C-215/97, Bellone, [1998] ECR, s. I-2191.
przedniej sprawie wyk∏adnia dyrektywy mo˝e byç zastosowana w sporze pomi´dzy podmiotami prywatnymi. Trybuna∏ po raz kolejny potwierdzi∏, ˝e w takiej sytuacji sàd krajowy mo˝e jedynie ograniczyç si´ do dokonania „prowspólnotowej wyk∏adni”
prawa krajowego, a wykluczone jest bezpoÊrednie zastosowanie dyrektywy.
W omawianà lini´ orzeczniczà wpisuje si´ równie˝ postanowienie Trybuna∏u wydane 24 paêdziernika 2002 roku w sprawie Riunione Adriatica di Securt∫ SpA (RAS)44. Sàd w∏oski zada∏ Trybuna∏owi kilka pytaƒ dotyczàcych wyk∏adni dyrekty-wy 73/239/EWG45 w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszàcych si´ do podejmowania i prowadzenia dzia∏alnoÊci w dziedzinie ubezpieczeƒ bezpoÊrednich innych ni˝ ubezpieczenia na ˝ycie. Z oko-licznoÊci sprawy wynika∏o niezbicie, ˝e ustawodawstwo w∏oskie w zakresie, w jakim wprowadza∏o maksymalnà wysokoÊç sk∏adki ubezpieczeniowej z tytu∏u odpowie-dzialnoÊci za szkody spowodowane ruchem pojazdów mechanicznych, by∏o sprzeczne z art. 8 ust. 3 tej˝e dyrektywy (w wersji znowelizowanej dyrektywà 92/49/EWG). Skutkiem wy∏àczenia zastosowania przedmiotowej regulacji w∏oskiej by∏oby na∏o˝enia na pozwanego (osoby ubezpieczonej) obowiàzku zap∏aty sk∏adki ubezpieczeniowej w pe∏nej wysokoÊci. Wskazujàc na fakt, ˝e odpowiedê na posta-wione przez sàd krajowy pytania wynika w sposób oczywisty w dotychczasowego orzecznictwa, Trybuna∏ potwierdzi∏ swoje stanowisko w zakresie bezpoÊredniego skutku dyrektywy:
„Odpowiadajàc na pytania sàdu krajowego nale˝y przypomnieç, ˝e z ugruntowanego orzecznictwa wynika, ˝e sàd krajowy stosujàc prawo we-wn´trzne, uchwalone przed lub po wydaniu dyrektywy, ma obowiàzek do-konywania takiej jego wyk∏adni, aby – o ile to mo˝liwe – uczyniç zadoÊç brzmieniu i celom postanowieƒ dyrektywy i w ten sposób dostosowaç si´
do dyspozycji art. 249 TWE. Tym niemniej, dyrektywa sama w sobie, nie mo˝e nak∏adaç obowiàzków na osoby prywatne, ani nie mo˝e byç podsta-wà roszczeƒ przeciwko takim osobom.”
Ustosunkowujàc si´ do stanu faktycznego sprawy, Trybuna∏ zwróci∏ uwag´:
„W niniejszej sprawie w sposób oczywisty wynika z informacji przedsta-wionych przez sàd krajowy, jak i z pisemnych stanowisk stron, ˝e celem powództwa jest ˝àdanie skierowane do sàdu krajowego, aby nie zastoso-wa∏ regulacji krajowej na tej podstawie, ˝e narusza ona dyrektyw´ 73/239 oraz 92/49, i wyda∏ wyrok nakazujàcy panu Lo Bue zap∏at´ sk∏adki ubez-pieczeniowej w wysokoÊci przewy˝szajàcej t´, która wynika z ustawodaw-stwa krajowego.
Jednak˝e, w zwiàzku z orzecznictwem powo∏anym w paragrafie 19 niniej-szego postanowienia, wyk∏adnia art. 8 ust. 3 dyrektywy 73/249 oraz art. 29 i 39 dyrektywy 92/49, o którà zwróci∏ si´ sàd krajowy, nie mo˝e w ˝adnym wypadku umo˝liwiç wydanie wyroku zasàdzajàcego od pana Lo Bue
za-44 C-233/01, [2002] ECR, s. I-9411.
45 Dz. U. L 228 z 16 sierpnia 1973 r., s. 3.
p∏at´ sk∏adki ubezpieczeniowej w wysokoÊci przewy˝szajàcej wysokoÊç sk∏adki, która wynika z ustawodawstwa krajowego.”
Je˝eli zatem Trybuna∏ jednoznacznie wyklucza bezpoÊredni skutek horyzontalny dyrektyw, jak wyt∏umaczyç rozstrzygni´cia w takich sprawach, jak Pafitis, Bernáldez oraz Smithkline?46:
46 Podobne wàtpliwoÊci powoduje orzecznictwo dotyczàce równouprawnienia p∏ci. Por. np. wyrok z 22 kwietnia 1997 r. w sprawie Draehmpaehl ([1997] ECR, s. I-2195). Powód w post´powaniu przed sàdem krajowym powo∏a∏ si´ na dyrektyw´ 76/207/EWG o równouprawnieniu w celu wykazania, ˝e w prawie krajowym brak „rzeczywistej i efektywnej ochrony sàdowej”. Por. interesujàce rozwa˝ania na ten temat: M. Lenz, D.S. Tynes, L. Young, Horizontal What?..., s. 515; G. Betlem, The Doctrine of Consistent Interpretation…, s. 401 i 402.
a) Trybuna∏ podejmuje problematyk´ bezpoÊredniego skutku tylko wówczas, gdy pytanie sàdu krajowego dotyczy tego wprost
Pierwszym wyt∏umaczeniem, jak si´ nasuwa, polega na tym, ˝e we wskazanych wyro-kach Trybuna∏ nie odpowiada∏ na pytania dotyczàce bezpoÊredniego skutku dyrektyw47. Py-tania sàdów krajowych dotyczy∏y wy∏àcznie interpretacji postanowieƒ dyrektyw i tym sa-mym, Trybuna∏ nie móg∏ z urz´du rozwa˝aç problematyki bezpoÊredniego skutku. Innymi s∏owy, decyzja co do konsekwencji wyk∏adni Trybuna∏u dla post´powania g∏ównego,
zosta-∏a pozostawiona wy∏àcznej kompetencji sàdu krajowego. Taki poglàd znajduje potwierdze-nie w potwierdze-niedawnej wypowiedzi s´dziego Trybuna∏u Moitinho de Almeida, który stwierdzi∏:
„Gdy chodzi wyroki Bernáldez i Bellone […] nale˝y zauwa˝yç, ˝e Trybuna∏
ograniczy∏ si´ do udzielenia odpowiedzi na postawione pytania i nie zwra-ca∏ sàdom krajowym uwagi na fakt, ˝e dyrektywa nie wywiera bezpoÊred-niego skutku horyzontalnego.”48
Nale˝y przy tym podkreÊliç, ˝e we wszystkich sprawach, w których pytania sàdów krajowych dotyczy∏y wprost bezpoÊredniego skutku dyrektyw w aspekcie horyzontal-nych (np. Faccini Dori czy El Corte Ingles), odpowiedê Trybuna∏u by∏a negatywna.
Z drugiej strony, w sprawach Pafitis, Bernáldez oraz Smithkline by∏o oczywiste dla Trybuna∏u, ˝e stronami w post´powaniach przed sàdami krajowymi by∏y podmioty in-dywidualne. Trybuna∏ mia∏ wi´c ÊwiadomoÊç tego, ˝e uwzgl´dnienie przez sàdy krajowe dokonanej przez niego wyk∏adni dyrektyw mo˝e skutkowaç na∏o˝eniem zobowiàzaƒ na jednà ze stron post´powania. Niektórzy autorzy wàtpià, czy rzeczywiÊcie Trybuna∏ wy-dawa∏by wyrok majàc ÊwiadomoÊç tego, ˝e i tak nie wp∏ynie on wynik post´powania przed sàdem krajowym z uwagi na brak bezpoÊredniego skutku horyzontalnego49.
Odnoszàc si´ do tego ostatniego argumentu, nale˝y wskazaç na istot´ post´wania o wydanie orzeczenia prejudycjalnego w trybie art. 234 TWE. Trybuna∏ nie po-winien odmówiç dokonania wyk∏adni dyrektywy tylko na tej podstawie, ˝e wyk∏adnia ta nie mo˝e pos∏u˝yç sàdowi krajowemu do wydania wyroku z uwagi na brak bezpo-Êredniego skutku w aspekcie horyzontalnym. Potwierdza to najnowsze orzecznictwo:
„Do wy∏àcznej kompetencji sàdu krajowego, przed którym toczy si´ po-st´powanie g∏ówne, i który samodzielnie ponosi odpowiedzialnoÊç za roz-strzygni´cie sprawy, nale˝y dokonanie – w Êwietle ca∏okszta∏tu
okoliczno-47 Por. W. van Gerven, Of Rights and Remedies in the Enforcement of European Community Law be-fore National Courts: From the Communitarization of Domestic Law towards the Europeanization of Community Law, Collected Courses of the Academy of European Law, Volume VIII, Book 1, Kluwer Law International 2001, s. 259 i 260.
48 J. C. Moitinho de Almeida, L’effet direct des directives, l’interprétation conforme du droit national et la jurisprudence de la Cour Supr˘me de Justice portugaise [w:] Une communauté de droit. Festschrift für Gil Carlos Rodriguez Iglesias, (Hrsg.) N. Colneric, D. Edward, J.-P. Puissochet, D. Ruiz-Jarabo Colomer, Berlin 2003, s. 237.
49 P. Figueroa Regueiro, Invocability of Substitution and Invocability of Exclusion: Bringing Legal Re-alism to the Current Developments of the Case-Law of “Horizontal” Direct Effect of Directives, Je-an Monnet Working Papers 7/02, NYU School of Law, s. 14.
Êci – oceny koniecznoÊci bàdê potrzeby zwrócenia si´ z wnioskiem o wy-danie orzeczenia prejudycjalnego.”50
Co do zasady zatem, Trybuna∏ powinien dokonaç wyk∏adni dyrektywy, nawet wówczas, je˝eli post´powanie przed sàdem krajowym toczy si´ pomi´dzy podmiota-mi indywidualnypodmiota-mi. S´dzia krajowy mo˝e potrzebowaç wyk∏adni dyrektywy z kilku powodów, nie tylko wówczas, gdy zamierza bezpoÊrednio zastosowaç przepis dyrek-tywy. Zwykle, instytucja orzeczenia prejudycjalnego jest instrumentem, którego ce-lem jest u∏atwienie sàdowi krajowemu dokonania wyk∏adni ustawodawstwa krajowe-go implementujàcekrajowe-go dyrektyw´ bàdê te˝, w przypadku braku implementacji, istnie-jàcego uprzednio ustawodawstwa krajowego, tak aby uzyskaç rezultat zbie˝ny z ce-lami dyrektywy (zasada „prowspólnotowej wyk∏adni”). W ˝adnym wypadku Trybu-na∏ w Luksemburgu nie mo˝e dokonywaç samodzielnie wyk∏adni prawa krajowego, ani te˝ okreÊlaç granic obowiàzku dokonywania „prowspólnotowej wyk∏adni” przez sàd krajowy. Te kwestie nale˝à wy∏àcznie do prawa krajowego. W sprawach Pafitis, Bernáldez oraz Smithkline Trybuna∏ wskaza∏ sàdom krajowym wyk∏adni´ postano-wieƒ dyrektyw, lecz pozostawi∏ do ich samodzielnego uznania, czy obowiàzujàce pra-wo krajowe pozwala na takà interpretacj´, która by∏aby zbie˝na z wyk∏adnià dyrek-tywy dokonanà przez Trybuna∏51. Taki wniosek zdajà si´ potwierdzaç, powo∏ane
wy-˝ej, orzeczenia wydane na tle dyrektywy 86/653/EWG o niezale˝nych agentach han-dlowych. W sprawie Bellone Trybuna∏ dokona∏ wyk∏adni niektórych postanowieƒ tej dyrektywy, pomimo ˝e stronami post´powaniu g∏ównego by∏y podmioty indywidual-ne. W póêniejszym wyroku w sprawie Centrosteel, która dotyczy∏a tego samego gadnienia, inny sàd tego samego paƒstwa cz∏onkowskiego wyrazi∏ wàtpliwoÊç, czy za-stosowanie wyk∏adni dyrektywy z wyroku Bellone, mo˝e prowadziç do na∏o˝enia obowiàzków na podmioty indywidualne. Trybuna∏ stwierdzi∏ jednoznacznie, ˝e dy-rektywa nie mo˝e prowadziç do na∏o˝enia tego rodzaju obowiàzków, a zatem rola sàdu krajowego ogranicza si´ do dokonania „prowspólnotowej wyk∏adni” prawa kra-jowego:
„Sàd krajowy powinien dokonaç takiej wyk∏adni prawa wewn´trznego, aby – o ile to mo˝liwe – uczyniç zadoÊç brzmieniu i celom postanowieƒ dy-rektywy i w ten sposób dostosowaç si´ do dyspozycji art. 249 ust. 3 TWE.”
Taka argumentacja zdaje si´ t∏umaczyç niedawne rozstrzygni´cia Trybuna∏u w sprawach Oceano52i Heininger53. Obie sprawy dotyczy∏y wyk∏adni dyrektyw konsu-menckich a stronami post´powaƒ g∏ównych by∏y podmioty indywidualne. Z okolicz-noÊci obu spraw nie wynika∏o jednak, czy sàdy krajowe b´dà mog∏y dokonaç takiej wyk∏adni prawa wewn´trznego, aby uczyniç zadoÊç celom odpowiednich dyrektyw.
Trybuna∏ ograniczy∏ si´ zatem do udzielenia odpowiedzi na postawione przez sàdy
50 Wyrok z 1 grudnia 1998 r. w sprawie C-200/97, Ecotrade, [1998] ECR, s. I-7907.
51 Prawdà jest, ˝e wielu przypadkach ró˝nica pomi´dzy bezpoÊrednim zastosowaniem dyrektywy a
„prowspólnotowà wyk∏adnià” prawa krajowego mo˝e byç wàtpliwa. Problematyka ta wykracza jednak poza ramy niniejszych rozwa˝aƒ. Por. na ten temat G. Betlem, The Doctrine of Consistent Interpre-tation…, s. 399 i n.
52 Wyrok z 27 czerwca 2000 r. w sprawie C-244/98, [2000] ECR, s. I-4941.
53 Wyrok z 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-481/99, [2001] ECR, s. I-9945.
krajowe pytania. Z kolei w wyroku w sprawie Daihatsu Deutschland54, Trybuna∏ do-kona∏ zarówno wyk∏adni przepisu dyrektywy, jak i – odpowiadajàc na wyraêne pyta-nie sàdu krajowego – wykluczy∏ jego bezpoÊredni skutek w aspekcie horyzontalnym.
Wedle mojej wiedzy, Trybuna∏ tylko w jednym przypadku, to znaczy w sprawie Riunione Adriatica di Securt∫ SpA (RAS), z w∏asnej inicjatywy wskaza∏ sàdowi krajo-wemu na brak bezpoÊredniego skutku dyrektywy w aspekcie horyzontalnym. Trybu-na∏ zauwa˝y∏, ˝e „z informacji przedstawionych przez sàd krajowy, jak i z pisemnych stanowisk stron” w sposób oczywisty wynika, ˝e „celem powództwa jest ˝àdanie skie-rowane do sàdu krajowego, aby nie zastosowa∏ regulacji krajowej” na tej podstawie,
˝e narusza ona odpowiednià dyrektyw´.
W podsumowaniu nale˝y stwierdziç, ˝e Trybuna∏ – dokonujàc interpretacji dy-rektyw – odnosi si´ do problematyki bezpoÊredniego skutku, je˝eli:
— pytanie sàdu krajowego dotyczy tego w∏aÊnie zagadnienia;
lub
— z informacji przedstawionych przez sàd krajowy, jak i z pisemnych stano-wisk stron w sposób oczywisty wynika, ˝e celem post´powania g∏ównego jest zastosowanie dyrektywy w celu na∏o˝enia obowiàzków na podmiot in-dywidualny.
W literaturze pojawi∏ si´ jeszcze inny argument, który idzie naprzeciw sugerowa-nemu wyjaÊnieniu rozbie˝noÊci w orzecznictwie Trybuna∏u55. Pomimo, ˝e prawo wspól-notowe wy∏àcza mo˝liwoÊç bezpoÊredniego powo∏ywania si´ na przepis dyrektywy przeciwko podmiotowi indywidualnemu, nie mo˝na wykluczyç, ˝e taka mo˝liwoÊç wy-nika z prawa krajowego (materialnego lub procesowego). Z tego wzgl´du, s´dzia kra-jowy mo˝e zwróciç si´ do Trybuna∏u, nawet w post´powaniu pomi´dzy podmiotami in-dywidualnymi, w celu dokonania wyk∏adni przepisu dyrektywy, który zamierza bezpo-Êrednio zastosowaç, pod warunkiem, ˝e prawo wewn´trzne na to zezwala.
54 Wyrok z 4 grudnia 1997 r., w sprawie C-97/96, [1997] ECR, s. I-6843.
55 J. Stuyck, Komentarz do wyroków El Corte Ingles, Bernáldez and Pafitis, 33 CMLRev. 1996, s. 1272.
b) Zastosowanie dyrektywy jako „tarczy” lub jako „miecza”
Orzecznictwo Trybuna∏ sk∏oni∏o niektórych przedstawicieli doktryny56do
sformu-∏owania teorii opartej na rozró˝nienie zastosowania dyrektywy „jako tarczy” i „jako miecza”. Twierdzi si´, na dyrektyw´ nie mo˝na si´ powo∏aç w celu dochodzenia praw w stosunku do podmiotu prywatnego (jako „miecz”). Z drugiej strony, wykorzysta-nie dyrektywy b´dzie dopuszczalne, je˝eli s∏u˝y to odparciu roszczenia opartego na sprzecznym z dyrektywà prawie krajowym (jako „tarcza” – ang. protective screen aga-inst contrary national law).
Tego rodzaju argumentacja jest ma∏o przekonujàca i nawet sami jej autorzy przy-znajà, ˝e nie wyjaÊnia ona kontrowersji zwiàzanych z wyrokami w sprawach Pafitis, Bernáldez oraz Smithkline57. Ponadto, kryteria s∏u˝àce rozró˝nieniu obu sposobów zastosowania dyrektywy sà nazbyt ogólnikowe58.
56 Ch. Hilson, T. Downes, Making Sense of Rights..., s. 125.
57 Ch. Hilson, T. Downes, Making Sense of Rights..., s. 126.
58 Por. M. Lenz, D.S. Tynes, L. Young, Horizontal What?..., s. 516
c) Istnienie „elementu publicznoprawnego”
WàtpliwoÊci wynikajàce z orzecznictwa Trybuna∏u sà wyjaÊniane poprzez
odwo-∏anie si´ do elementów publicznoprawnych, które majà decydowaç o mo˝liwoÊci bezpoÊredniego zastosowania dyrektywy w aspekcie horyzontalnym. Niektórzy au-torzy59zwracajà uwag´ na fakt, ˝e sprawa Bernáldez dotyczy∏a post´powania karne-go, a w sprawie Pafitis – decyzja o podwy˝szeniu kapita∏u zak∏adowego mia∏a cha-rakter quasi-administarcyjny.
Nie mo˝na twierdziç, ˝e istnienie „elementu publicznoprawnego” mog∏o mieç ja-kikolwiek wp∏yw na rozstrzygni´cie kontrowersyjnych orzeczeƒ i mo˝e prowadziç do uchylenia zakazu bezpoÊredniego stosowania dyrektywy w aspekcie horyzontalnym.
Rozgraniczenie sfery prawa publicznego i prywatnego jest ró˝nie pojmowane w po-szczególnych paƒstwach cz∏onkowskich, a ponadto – nawet w ramach jednego syste-mu prawnego – kryteria takiego rozgraniczenia sà niejasne60.
Wady omawianej argumentacji ∏atwo przedstawiç na przyk∏adzie orzecznictwa.
Odwo∏ujàc si´ do stanu faktycznego sprawy Bernáldez, nie mo˝na twierdziç, ˝e jedy-nym czynnikiem, który uzasadnia∏by mo˝liwoÊç bezpoÊredniego zastosowania dyrek-tywy by∏o toczàce si´ post´powanie karne. Nielogiczne by∏oby, gdyby poszkodowany w wypadku drogowym móg∏ oprzeç si´ na dyrektywie w sytuacji, gdy dochodzi swo-ich roszczeƒ w post´powaniu adhezyjnym, a nie móg∏ tego uczyniç, je˝eli sam wyta-cza powództwo przeciwko ubezpieczycielowi przed sàdem cywilnym61.
Nale˝y zauwa˝yç, ˝e niektórzy autorzy62 – odwo∏ujàc si´ do teorii „elementu publicznoprawnego” – sformu∏owali argumentacj´, która uzasadnia stanowisko Trybuna∏u w sprawach dotyczàcych wyk∏adni dyrektywy 83/189/EWG. Ich zda-niem, sprawy te ilustrujà zasad´, zgodnie z którà rozpoznawanie niektórych kwe-stii publicznoprawnych o charakterze wst´pnym (ang. preliminary public law issue), takich jak sprzecznoÊç regulacji krajowych z normami prawa wy˝szego rzàdu,
mo-˝e mieç poÊredni wp∏yw na rozstrzyganie sporów prywatnoprawnych. Dyrektywa 83/189/EWG okreÊla – w granicach prawa publicznego – które regulacje krajowe nie mogà byç stosowane z uwagi na brak notyfikacji. Kwestia ta musi zostaç roz-strzygni´ta zanim sàd krajowy rozpozna istot´ sporu – czyli prawa i obowiàzki stron stosunku cywilnoprawnego, które z kolei zale˝à wy∏àcznie od obowiàzujàce-go prawa prywatneobowiàzujàce-go i nie majà nic wspólneobowiàzujàce-go z bezpoÊrednim stosowaniem dyrektyw.
59 Por.: Ch. Hilson, T. Downes, Making Sense of Rights..., s. 126 i 127; J. Stuyck, Komentarz do wyroków El Corte Ingles, Bernáldez and Pafitis, s. 1269.
60 Por. interesujàce rozwa˝ania M. Lenz, D.S. Tynes, L. Young, Horizontal What?..., s. 515.
61 Por. szczegó∏owà analiz´ rodzajów post´powaƒ, w których potencjalnie mo˝e dojÊç do zastosowania dyrektywy: D. Colgan, Triangular Situations: The Coup de Gr˘ce for the Denial of Horizontal Direct Effect of Community Directives, 8 EPL 2002, s. 554 i n.
62 M. Dougan, 40 CMLRev. 2003, s. 206, który odwo∏uje si´ do poglàdów S. Prechal; G. Betlem, The Do-ctrine of Consistent Interpretation…, s. 409 i n.; P. Craig, G. de Burca, EU Law, s. 222.
Pomimo pewnych braków63, zaprezentowana teoria w sposób zasadny wskazuje na szczególny charakter dyrektywy 83/189/EWG i zwraca uwag´ na istotnà ró˝nic´
pomi´dzy niestosowalnoÊcià regulacji krajowej a jej wp∏ywem na stosunki prawa cy-wilnego. Niemniej jednak, nie wyjaÊnia ona zasadniczych wàtpliwoÊci wynikajàcych z wyroków w sprawach Pafitis, Bernáldez oraz Smithkline.
63 Por. M. Dougan, 40 CMLRev. 2003, s. 207 i n. Nale˝y równie˝ zadaç pytanie, czy zaprezentowana ar-gumentacja nie prowadzi de facto do kwestionowania charakteru prawnego dyrektywy 83/189/EWG, co sugerowa∏ rzecznik generalny Jacobs w opinii do Unilever Italia (p. wy˝ej).
d) Pozytywne i negatywne zastosowanie dyrektywy
(l’invocabilité de substitution i l’invocabilité d’exclusion)
Niezwykle interesujàca argumentacja zosta∏a zaprezentowana w najnowszej lite-raturze64. Jej autorzy podnoszà, ˝e sprawy tradycyjnie analizowane z punktu widze-nia teorii „skutku bezpoÊredniego” nale˝y podzieliç na dwie kategorie. W pierwszej z nich, chodzi o powo∏ywanie si´ na prawo wspólnotowe w celu uzyskania upraw-nieƒ, które nie wynikajà z prawa krajowego (fr. l’invocabilité de substitution, tzw. „za-stosowanie pozytywne”). Druga kategoria obejmuje natomiast te sytuacje, w których powo∏anie si´ na prawo wspólnotowe zmierza jedynie do wy∏àczenia zastosowania prawa krajowego (fr. l’invocabilité d’exclusion, tzw. „zastosowanie negatywne”)65. W tym kontekÊcie, powo∏ani autorzy twierdzà, ˝e sprawy, w których Trybuna∏ zdaje si´ akceptowaç bezpoÊredni skutek dyrektyw w aspekcie horyzontalnym (Bernáldez, Pafitis oraz Draehmpaehl) nale˝à do tej drugiej kategorii. Tym samym, dopuszczalne jest powo∏anie si´ na dyrektyw´, nawet w stosunku do podmiotu indywidualnego,
je-˝eli strona nie wywodzi swych roszczeƒ z samej dyrektywy, lecz jedynie domaga si´
je-˝eli strona nie wywodzi swych roszczeƒ z samej dyrektywy, lecz jedynie domaga si´