Makoszowy były do 1939 roku wioską przygraniczną. Pochodzi z ro-dziny narodowościowo mieszanej i dlatego od dzieciństwa znał języki polski i niemiecki. W 1945 roku zgłosił się do werbistów i w maju 1946 roku rozpoczął szkołę średnią w małym seminarium św. Krzyża w
Ny-sie. 8 września 1949 roku rozpoczął nowicjat w wyższym seminarium w Pieniężnie. Pierwsze śluby złożył 8 września 1951, a wieczyste – 10 lutego 1957 roku. 7 lipca 1957 roku, wraz z dwudziestoma współbraćmi, otrzymał święcenia kapłańskie. Wbrew oczekiwaniu otrzymał podwój-ne przeznaczenie na dalsze studia: przełożony prowincjalny przezna-czył go na studia biologii, z myślą o nauczaniu w małym seminarium;
równocześnie przełożony generalny przeznaczył go na dalsze studia w Rzymie. Wybrał więc studia historii Kościoła albo misjologii w Rzy-mie. Ponieważ nie otrzymał paszportu, w 1959 roku rozpoczął studia biologii na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, a jako spe-cjalizację wybrał antropologię. Studia ukończył z tytułem magistra oraz dwoma dyplomami – nauczyciela biologii i nauczyciela chemii. Ponie-waż decyzją władz państwowych zamknięto małe seminaria, o. Glinka rok prowadził wykłady z filozofii przyrody w wyższym seminarium w Pieniężnie. W Indonezji od marca 1966 roku wykładał filozofię przy-rody i antropologię kulturową w wyższym seminarium w Ledalero.
W latach 1966-1968 prowadził badania antropologiczne na bezwod-nej wyspie Palue. Ich owocem była rozprawa doktorska Pochodzenie mieszkańców wyspy Palue na podstawie badań antropometrycznych (opubli-kowana w serii Materiały i Prace Antropologiczne, 1971). Tytuł doktora antropologii uzyskał 30 czerwca 1969 na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Z powodu intensywnej pracy zachorował i stwierdzono u niego stan przedzawałowy. Lekarze nie rokowali mu żadnej nadziei na powrót do Indonezji. Wracając ze szpitala w Dusznikach zatrzymał się przed katedrą w Nysie. Tam przy grobie sługi Bożej Marii Luisy Merkert27, założycielki sióstr elżbietanek, prosił o wstawiennictwo w sprawie powrotu do Indonezji. Modlitwa została wysłuchana i była jednym z dowodów przy procesie beatyfikacyjnym Marii Luisy Mer-kert. W maju 1970 roku wyjechał na szczegółowe badania do Holandii.
Tam stwierdzono, że powodem rzekomego stanu przedzawałowego były kamienie żółciowe. Gdy w połowie czerwca 1971 roku otrzymał nową wizę, natychmiast udał się do Indonezji i wykładał nadal w Leda-lero, a dodatkowo na Katolickim Uniwersytecie Atma Jaya w Dżakar-cie i na uniwersyteDżakar-cie Nusa Cendana w Kupangu. W latach 1974-1975 i 1976-1977 przebywał na stypendium Humboldta na uniwersytecie w Moguncji. Czas ten wykorzystał na zebranie materiału i całościowe opracowanie stosunków antropologicznych pośród ludów Indonezji i obszaru Azji południowo-wschodniej. Jej owocem stała się praca
ha-27 Odtąd o. Glinka żywi specjalne nabożeństwo do błogosławionej Marii Luizy Merkert.
bilitacyjna Gestalt und Herkunft: Beitrag zur anthropologischen Gliederung Indonesiens (Anthropos 1978). Kolokwium habilitacyjne odbyło się 29 czerwca 1977 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim z wynikiem sum-ma cum laude i uzyskał stopień doktora habilitowanego antropologii.
Ponieważ w tym czasie na obszarze języka niemieckiego (Niemcy, Austria, Szwajcaria) nie było antropologa ze specjalizacją „Azja połu-dniowo-wschodnia”, o. Glince zaproponowano stanowisko profesora na uniwersytecie w Moguncji lub w Zurychu. Wybrał powrót do In-donezji. W tym czasie rozpoczęto także starania o utworzenie zakładu antropologii na uniwersytecie Airlangga w Surabaya. Zwrócono się do Glinki, by się tam zaangażował. Przełożony generalny o. H. Heekeren wyraził zgodę i przeniósł go do prowincji jawajskiej. Od lipca 1985 do sierpnia 2010 roku prowadził w tym zakładzie działalność dydak-tyczną i administracyjną. Obecnie pełni już tylko funkcje konsultanta i egzaminatora; w tej roli zaproszono go również do Instytutu Religii Islamskiej w Surabaya. W ciągu 25 lat pracy dydaktycznej około tysiąc studentów brało udział w jego wykładach i zajęciach. Wypromował ponad stu dyplomowanych i magistrów oraz trzynastu doktorów na różnych uniwersytetach w Indonezji. By zapewnić przyszłość zakłado-wi antropologii, przygotował trzy asystentki. Uniwersytet Airlangga jest jednym z dwóch uniwersytetów w Indonezji, gdzie można studio-wać antropologię fizyczną.
O. Tadeusz Gruca urodził się w 1933 roku w Klepaczce k. Czę-stochowy. Do małego seminarium księży werbistów w Bruczkowie wstąpił w 1949 roku. Nowicjat rozpoczął w 1952 roku. W 1954 roku złożył pierwsze śluby, a wieczyste – w 1961. Święcenia kapłańskie otrzymał w styczniu 1962 roku. Po święceniach odbył kurs pastoralny, potem pracował w duszpasterstwie parafialnym. W Indonezji otrzy-mał przeznaczenie do duszpasterstwa w diecezji Atambua (Timor). Tu ujawnił się jego talent budowniczy i praktyczny, „chłopski rozum” – jak stwierdzili współbracia. W pierwszej parafii Alas Kada zastał ple-banię-szałas i kościół chylący się ku upadkowi. Zmobilizował parafian, by uzbierali piasek, kamienie i wapno, którego na miejscu było pod dostatkiem. Okolica jest znana z hodowli krów mięsnych. Zapropono-wał więc, by każdy klan ofiaroZapropono-wał jedną krowę. O. Tadeusz dostał ich sześćdziesiąt. Sprzedał je i uzyskał sumę pieniędzy wystarczającą na budowę. W 1976 roku przeniósł się do regii Ende i regionał przezna-czył go do diecezji Ende. Tutaj także dbał nie tylko o dobro duchowe swoich owieczek, ale również remontował stare i budował nowe ko-ścioły, szkoły, plebanie i klasztory. Kiedy poproszono go na jego
jubile-uszu o przemówienie, powiedział, że „jemu łatwiej wybudować dom, niż wygłosić przemówienie”. Od 1998 roku już nie pracuje w dusz-pasterstwie, ale nadal prowadzi budowy. O. Tadeusz nie pamięta, ile budynków wybudował; jeden z jego pracowników uważa, że było ich ponad 160.
O. Henryk Gzella urodził się 21 sierpnia 1936 roku w miejsco-wości Buczek na Pomorzu. W roku 1950 wstąpił do małego seminarium w Górnej Grupie. W 1954 roku złożył pierwsze, a w 1961 – wieczyste śluby. Święcenia kapłańskie przyjął w 1962 roku, po czym przez trzy lata pomagał w duszpasterstwie oraz działał w apostolacie misyjnym.
W Indonezji otrzymał przeznaczenie do małego seminarium w Ho-keng, w którym od 1966 roku pracował jako nauczyciel. Miał dwie wielkie fobie: panicznie bał się węży i malarii – dlatego codziennie po-łykał tabletki przeciwmalaryczne, aż się zatruł. W 1968 roku przełoże-ni wysłali go na studia misjologii do Rzymu. Po doktoracie wrócił do Polski i wykładał misjologię w Pieniężnie. Zmarł 5 stycznia 1996 roku.
O. Jan Kozłowski urodził się w 1935 roku w Gnieźnie28. W 1950 roku wstąpił do małego seminarium w Bruczkowie. Do nowicjatu wstąpił po zamknięciu małych seminariów przez władze komunistycz-ne w 1952 roku. Dwa lata później złożył pierwsze, a w 1961 – wieczy-ste śluby. Święcenia kapłańskie przyjął w 1962 roku. Po kursie pasto-ralnym pracował w duszpasterstwie parafialnym. W Indonezji został nauczycielem fizyki w małym seminarium w Mataloko, jednocześnie dużo pomagał w duszpasterstwie w okolicznych parafiach. W 1984 roku wrócił do Polski. Zmarł 26 lipca 2013 roku w Domu Misyjnym św. Józefa w Górnej Grupie, w wieku 78 lat.