* Program realizowany jest w sposób nowoczesny z wykorzystaniem grafiki skonstruowanej w technice 3D. Każdy z 23-minutowych odcinków składa się z materiałów
reporterskich i rozmów w studiu. Gośćmi prowadzącej magazyn Alicji Leśniak są wybitni przedstawiciele nauki, odkrywcy i wynalazcy. W programie przedstawiono i wyjaśniono najnowsze
odkrycia i wynalazki, a także najważniejsze wydarzenia ze świata wszystkich dziedzin nauki, m.in.: zaawansowane rozwiązania w informatyce, medycynie i farmacji, elektronice, budownictwie
oraz architekturze. Widzowie poznają także nowe spojrzenie na historię, gospodarkę i ekonomię. Nacisk położono na prezentowanie dokonań polskich naukowców, ale są też informacje o przełomowych odkryciach zagranicznych. Jest także mowa o anomaliach pogodowych,
trzęsieniach ziemi, wybuchających wulkanach. W programie znalazło się miejsce dla teorii i wyników badań naukowców społecznych oraz informacji ze świata kultury.
P
rofesor Marian Cegielski urodził się 29 lipca 1925 r. w Tarnopolu, na wschodnich kresach Rzecz-pospolitej. Od lipca 1944 r. do czerw-ca 1945 r. pracował na przymusowych robotach w Niemczech. W 1946 r. pod-jął studia wyższe na Wydziale Elek-trycznym Politechniki Wrocławskiej. W 1951 r. rozpoczął pracę zawodową, w Zakładach Energetycznych Okręgu Dolnośląskiego, a w 1952 r. został za-trudniony na Politechnice Wrocław-skiej, gdzie przechodził kolejne szcze-ble kariery naukowej, aż po wysokie tytuły i stanowiska. Początkowo prof. Marian Cegielski pracował w Zakła-dzie Elektroenergetycznym Katedry Gospodarki Energetycznej PWr. W la-tach 60. pełnił funkcję zastępcy kie-rownika Katedry Systemów Ener-getycznych PWr, a następnie Samo-dzielnego Zakładu Sieci i Systemów Elektroenergetycznych. W latach 70. był kierownikiem Zakładu Sieci i Sys-temów Elektroenergetycznych, znaj-dującego się w strukturze Instytutu Energoelektryki Wydziału Elektrycz-nego. Ponadto w latach 1958-1964 i 1968-1972 prof. Marian Cegielski pra-cował w Instytucie Automatyki Syste-mów Energetycznych we Wrocławiu, kierując Zakładem Naukowym Syste-mów Energetycznych. Od 1969 r. był kierownikiem Seminarium Systemów Energetycznych.W 1961 r. uzyskał stopień dok-tora nauk technicznych, natomiast w 1969 r. Rada Naukowa Wydziału Elektrycznego nadała Mu stopień na-ukowy doktora habilitowanego. Tytu-ły profesora nadzwyczajnego i zwy-czajnego uzyskał odpowiednio w la-tach 1982 i 1993.
Zainteresowania naukowe prof. Mariana Cegielskiego dotyczyły za-gadnień stanów pracy systemu elek-troenergetycznego, w szczególności wykorzystania metod statystycznych do określania stanu tego systemu. Związane one również były z metoda-mi jakościowej i ilościowej oceny sta-bilności lokalnej systemu oraz opty-malizacji jego konfiguracji. Niektóre rezultaty prac badawczych Profesora i kierowanego przez Niego zespołu zostały wdrożone w Krajowej Dyspo-zycji Mocy oraz zostały wyróżnione nagrodami ministra.
W latach 1975-1978 prof. Marian Cegielski pełnił funkcję prodziekana, a w latach 1984-1990 funkcję dzieka-na Wydziału Elektrycznego. W latach 1991-2000, przez trzy kolejne kaden-cje, był członkiem Centralnej Komisji ds. Tytułów i Stopni Naukowych, jed-nocześnie w latach 1994-2000 przez dwie kadencje – członkiem Komitetu Badań Naukowych (Zespołu T-10).
Na dorobek naukowy prof. Maria-na Cegielskiego składa się sto kilka-dziesiąt prac naukowych, w tym ok. 80 publikacji krajowych i zagranicz-nych, artykułów w znaczących cza-sopismach, materiałach konferen-cji międzynarodowych i kilka ksią-żek i podręczników, wydanych m.in. przez PWN, Akademię Nauk ZSRR, Oficynę Wydawniczą PWr, przy czym ostatnią z nich wydał niespełna trzy lata temu. W roku 2005 za całokształt pracy naukowej uzyskał bardzo pre-stiżową Nagrodę Siemensa.
Prof. Marian Cegielski był twór-cą szkoły modeli stanów systemu elektroenergetycznego, wypromo-wał dwunastu doktorów, był opieku-nem siedmiu rozpraw habilitacyjnych (także zagranicznych). Trzech Jego habilitantów uzyskało tytuły nauko-we profesora. Był recenzentem kilku-dziesięciu rozpraw doktorskich, habi-litacyjnych i wniosków do tytułu pro-fesora.
Prof. Marian Cegielski miał znacz-ne zasługi dla rozwoju środowi-ska naukowego elektroenergetyków polskich. Był twórcą i wieloletnim przewodniczącym Sekcji Systemów Elektroenergetycznych. PAN oraz
członkiem Prezydium Komitetu Elek-trotechniki PAN, członkiem Prezydial-nego Komitetu Problemów Energety-ki PAN, członEnergety-kiem Rad Naukowych w wielu instytucjach (m.in. Instytutu Automatyki Systemów Energetycz-nych, Instytutu CUPRUM, Instytu-tu Elektrotechniki w Międzylesiu k. Warszawy). Był także członkiem ho-norowym Stowarzyszenia Elektry-ków Polskich oraz Polskiego Towa-rzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej.
Miarą i potwierdzeniem zasług prof. Mariana Cegielskiego są liczne wyróżnienia i odznaczenia. Wymie-nić tutaj trzeba przyznanie Mu tytu-łu doktora honoris causa Azov State Technical University w Mariupolu na Ukrainie, odznaczenie Krzyżem Ka-walerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodo-wej, Złotym Krzyżem Zasługi, Meda-lem Politechniki Wrocławskiej i wielo-ma innymi.
W życiu osobistym był człowie-kiem niezwykle skromnym, życzli-wym i pełnym pokory. Mimo że bory-kał się z osobistymi, bardzo ciężkimi problemami, do ostatnich dni swoje-go życia żywo interesował się działal-nością swojego Zakładu Sieci i Syste-mów Elektroenergetycznych, losem jego pracowników.
Żegnamy z żalem cenionego nau-kowca, oddanego pracy dydaktycznej nauczyciela akademickiego, a także wychowawcę wielu pokoleń studen-tów.
Artur Wilczyński
Prof. dr hab. inż.
Marian Cegielski
5 stycznia 2012 r. odszedł od nas po ciężkiej chorobie emerytowany profesor
zwyczajny Marian Cegielski – wybitny nauczyciel akademicki, wielce oddany
pracy naukowej, dydaktycznej oraz sprawom Politechniki Wrocławskiej
i krajowej nauce. Pogrążeni w głębokim smutku żegnamy Przyjaciela, bardzo
dobrego, prawego i szlachetnego Człowieka.
Prof. dr hab. inż. Marian Cegielski 1925-2012
W
wydanej w połowie mar-ca 1910 r. książce Breslau als Hochschulstadt (Wrocław jako miasto wyższych uczelni), będącej swo-istym przewodnikiem po Wrocławiu skierowanym do młodzieży akade-mickiej, Technische Hochschule zosta-ła przedstawiona jako pełnoprawna wyższa uczelnia. Jednak wkrótce pro-ces formowania uczelni został poważ-nie zakłócony, a sam los Wyższej Szko-ły Technicznej – wydawało się – za-wisł na włosku: wieczorem 3 kwietnia 1910 r. zginął tragicznie prof. Richard Abegg.Dla nikogo nie było tajemnicą, że dyrektor Instytutu Chemicznego na Uniwersytecie Wrocławskim, czło-wiek o szerokich zainteresowaniach, był pasjonatem szybko rozwijającej się w tamtych czasach awiacji, założy-cielem i przewodniczącym Śląskiego
Towarzystwa Podróży Powietrznych (Schlesischer Verein für Luftfahrt). Wy-padek wydarzył się podczas jednego z lotów Abegga balonem, koło Kosza-lina: podczas przyziemienia balon ru-nął na ziemię, a profesor wypadł z ko-sza. Z pękniętą podstawą czaszki prze-wieziono nieprzytomnego Abegga do szpitala, jednak przy ówczesnym sta-nie wiedzy medycznej, mimo szybkiej interwencji lekarzy, życia profesora nie udało się uratować: zmarł po kil-ku godzinach.
W tej tragicznej chwili władze Wro-cławia wykazały się determinacją działania i wiarą, że jednak procesu tworzenia Wyższej Szkoły Technicz-nej nic nie jest w stanie powstrzymać. Gorączkowe poszukiwania kandyda-ta na rektora już po miesiącu przynio-sły pożądany skutek: funkcję zgodził się objąć profesor chemii z Technische Hochschule Aachen – Rudolf Schenck (ur. 1870). On też przejął po zmarłym Abeggu stanowisko dyrektora Insty-tutu Chemii Fizycznej w Technische Hochschule Breslau. Dzięki zdecydo-wanym działaniom władz Wrocławia w kwietniu 1910 r. udało się pozyskać kilku pracowników dla Wyższej Szko-ły Technicznej, w tym jednego profe-sora, pracującego w Technische Hoch-schule w Hanowerze, Greka, matema-tyka – Constantina Carathéodory’ego. Do Wrocławia przeszedł także przy-szły administrator własności uczel-ni Friedrich Golda, który dotychczas taką samą funkcję pełnił na Uniwersy-tecie Berlińskim.