Skrzypce, historycznie związane przede wszystkim z muzyką włoskiego baroku, pojawiają się już w mitologii greckiej. Na ich pierwotnej odmianie grał Orfeusz. Jego muzyka miała potężną siłę sprawczą: zapobiegła śmierci Argonautów przepływających obok wyspy syren, sprawiła również, że Ha-des i Persefona zgodzili się na powrót Eurydyki do świata żywych. Ważną rolę we wspomnianych zdarzeniach odegrał instrument Orfeusza. Artystę połączyła ze skrzypcami owa wyjątkowa, nierozerwalna więź, dzięki której jego muzyka nabrała niezwykłej mocy. W filmie Dwa światy Chena Kaige’a skrzypce nie tylko łączą symbolicznie losy bohaterów, lecz także prze-sądzają ostatecznie o ich życiu. Dotyczy to przede wszystkim Xiaochuna – utalentowanego muzycznie nastoletniego chłopca oraz jego przybranego ojca, Liu Chenga, pomagającego z poświęceniem przeznaczeniu syna. Kon-takt z Xiaochunem pozostawia także niezatarty ślad na życiu nauczycieli chłopca: profesora Jianga, który pod wpływem lekcji z młodym skrzypkiem otworzy się na świat, odmieniając swoje dotychczasowe życie, oraz profeso-ra Yu, który posługując się instrumentem chłopca w niewłaściwy sposób, straci najzdolniejszego ze swych uczniów.
Rola ostatecznie przypisana skrzypcom w Dwóch światach nie jest jed-nak od początku oczywista i jednoznaczna, jak dzieje się choćby w Purpu-rowych skrzypcach (The Red Violin, 1998) François Girarda, gdzie narra-cja jest prowadzona niemalże z perspektywy instrumentu. Chen zachowuje daleko większą subtelność, określając miejsce skrzypiec w hierarchii zda-rzeń poprzez losy bohaterów. Stwarza w ten sposób pozory, że posiadają oni pełnię władzy nad swym życiem. Takie przeświadczenie Chen pod-daje jednak dyskretnie w wątpliwość już w sekwencji otwierającej film.
Xiaochun zostaje wezwany do domu sąsiada, aby grą na skrzypcach uła-twić poród jego żonie. Jak się domyślamy, wśród miejscowej społeczności powszechne jest przekonanie o wyjątkowej mocy muzyki Xiaochuna. Chen pomaga rozstrzygnąć, co jest źródłem owej magicznej siły – chłopiec czy jego instrument – w czołówce filmu, w której kamera przygląda się z bli-ska skrzypcom Xiaochuna niczym talizmanowi. Zbliżenie pełni tu szczegól-ną funkcję: „przesłuchuje” przedmiot (Étienne Souriau), doprowadzając do
„prawdziwej eksplozji subiektywizmu” (Edgar Morin) i – w konsekwencji – odkrywając „duszę rzeczy” (Bela Balázs)11. Chen uprzedza w ten spo-sób końcowe wrażenia widza, który dostrzegłszy ostatecznie, że to właśnie skrzypce stanowią klucz do przedstawionej historii, wie, że powinien skon-centrować swą uwagę przede wszystkim na instrumencie.
Liu Cheng żyje samotnie, pracując jako kucharz w małym miasteczku na południu Chin. Pewnego dnia znajduje na dworcu porzucone niemow-lę wraz ze wspaniałym egzemplarzem skrzypiec. Mężczyzna decyduje się wychować samotnie chłopczyka, któremu nadaje imię Xiaochun. Uznaje również, ze skrzypce wskazują na los, który został przeznaczony chłopcu.
O tym epizodzie dowiemy się jednak później, z retrospekcji, film bowiem zaczyna się w momencie, gdy Liu zabiera nastoletniego chłopca do Peki-nu, by mógł wziąć udział w konkursie umożliwiającym laureatowi naukę w konserwatorium. Wybitnie uzdolniony Xiaochun wygrywał dotąd wszyst-kie lokalne konkursy.
Początkowo opowieść rozwija się wokół pokonywania trudności pię-trzących się przed bohaterami. Xiaochun wygrywa konkurs, ale nie może studiować, nie ma bowiem meldunku w Pekinie (zgodnie z zarządzeniem Mao Zedonga, od lat pięćdziesiątych Chińczycy byli podzieleni ze wzglę-du na pochodzenie na dwie kategorie: wiejską i miejską; determinowało to los każdego Chińczyka, określając granice jego życiowych możliwości12).
Zapobiegliwy Liu zamieszkuje w mieście nielegalnie i namawia ekscen-trycznego profesora Jianga, by udzielał chłopcu prywatnych lekcji. Z cza-sem dochodzi jednak do głosu magiczna funkcja instrumentu. Przez film zaczynają prowadzić widza skrzypce, a nie bohaterowie. Dzięki instrumen-towi Xiaochun zaprzyjaźnia się ze swym profesorem i sąsiadką, Lili, pięk-ną call-girl, dla której chłopiec gra, pocieszając ją w miłosnych kłopotach.
Życie Xiaochuna toczy się spokojnie, ale zapobiegliwy ojciec nie szczędzi starań, by mu zapewnić wspaniałą karierę. Jiang jest świetnym nauczy-cielem, ale nie posiada odpowiednich koneksji i wpływów. Liu Cheng ape-luje więc do słynnego profesora Yu, któremu opowiada historię znalezienia dziecka i wzrusza oświadczeniem, że poświęciłby życie, aby chłopiec mógł rozwijać swój talent.
Teraz zdecydowanie skrzypce „obejmują prowadzenie” i okazuje się, że chodzi o ten znaleziony wraz z dzieckiem instrument, a nie o jakiekolwiek skrzypce, na których Xiaochun mógłby grać. Chłopiec nie chce rozstać się z profesorem Jiangiem i zamieszkać u profesora Yu na czas przygotowań do międzynarodowego konkursu, który mógłby stać się dla niego prze-pustką do sławy. Gdy ma przedstawić się Yu i zagrać przed nim, w od-ruchu buntu sprzedaje skrzypce. Za uzyskaną znaczną sumę kupuje Lili piękne białe futerko, aby ją pocieszyć po kolejnym zawodzie miłosnym.
11 Za: E. Morin, dz. cyt., s. 93, 94.
12 G. Sorman, Rok Koguta. O Chinach, rewolucji i demokracji, tłum. W. Nowicki, War-szawa 2006, s. 95.
Gdy dochodzi do przesłuchania w domu profesora Yu, okazuje się, że skrzy-piec nie ma. Na tych, które wręcza mu profesor, Xiaochun nie chce zagrać.
Instrument można odkupić, ale za znacznie większą sumę, niż zostały sprzedane. Starania Liu Chenga i Lili, która – poczuwając się do winy, gdyż to za jej sprawą Xiaochun traci życiową szansę – zjednuje chłopcu ponownie profesora Yu, zdają się na nic. Okazuje się, że skrzypce zostały sprzedane. Pod presją tych wszystkich okoliczności i w wyniku namowy osób mu bliskich, Xiaochun przenosi się do domu profesora Yu i zaczyna pracę nad koncertem Czajkowskiego, który ma zagrać na konkursie. Ale chłopiec ma też rywalkę, ambitną dziewczynę, Lin Yu. Profesor oznajmia dzieciom, że oboje będą się przygotowywali, a o tym, które z nich wystąpi, zdecyduje w ostatniej chwili.
Wydawałoby się, że sprawa utraconego magicznego instrumentu tu-taj się kończy. Ale choć fizycznie jest on nieobecny i nie wiadomo, co się z nim stało, nadal wyznacza bieg zdarzeń. Rozstanie z ojcem sprawia, że rozkojarzony chłopiec gra coraz gorzej, bez emocjonalnego zaangażowania, które zapewniło mu przewagę nad Lin Yu – perfekcyjną technicznie, lecz pozbawioną umiejętności nadania grze indywidualnego wyrazu. Z Xiaochu-nem dzieje się tak, jakby utrata własnych skrzypiec była dla niego zara-zem utratą talentu i własnej duszy. Nie może sobie z tym poradzić, a fakt, że profesor Yu wyjawia mu tajemnicę jego pochodzenia, tłumacząc, że nie może zawieść przybranego ojca, pogłębia jedynie jego niepokój. W konse-kwencji skrzypce raz jeszcze ujawniają swoją magiczną moc, powodując gwałtowny wybuch tłumionych emocji. Jak się okazuje, o tym, co stało się z instrumentem Xiaochuna, wie tylko Lin Yu. W krytycznym momencie wyjawia ona chłopcu, że skrzypce kupił i schował profesor Yu. Zamierzał je ofiarować Xiaochunowi, gdy ten odniesie sukces. Nauczycielowi chodziło jednak o coś więcej. Jak przekonuje Lin Yu, dopóki skrzypce znajdowały się w ukryciu, profesor Yu posiadał wpływ na chłopca. W rywalizacji mię-dzy dwoma przybranymi ojcami, z których jeden – Yu – zapewnia karierę, a drugi – Liu – bezinteresowną miłość i oddanie, wygrywa ten drugi. Xia-ochun porywa odzyskane skrzypce i biegnie na dworzec, gdzie jego ojciec czeka na pociąg, by wrócić do domu. „Swój” koncert na „swoich” skrzypcach Xiaochun gra właśnie tam, na dworcu. Magiczne skrzypce nie okazały się przepustką do kariery, lecz odsłoniły chłopcu prawdziwe znaczenie szczęś-cia, którym jest bliskość z drugim człowiekiem, pełnia egzystencji nieokro-jona z żadnego wymiaru kształtującego zwykły ludzki los13.
*
Bohdan Pociej stwierdza, że naturą filmu jest „ciążenie w dół, ku natu-ralizmowi, do poziomu już – czy jeszcze – nie-sztuki (lub przed-sztuki)”14.
13 Rozbudowana analiza filmu znajduje się w książce Alicji Helman Ścieżkami utraconego czasu. Twórczość filmowa Chena Kaige, Gdańsk 2013.
14 B. Pociej, Uwagi o muzyce filmowej, „Kwartalnik Filmowy” 1994, nr 6, s. 129.
Muzyka zaś może podnosić film z tych „nizin” czy „zapaści” i „wznosić go na wyżyny sztuki prawdziwej”15. W filmach takich jak Wszystkie poranki świata czy Fortepian odbywa się to w dwojaki sposób – czysto muzyczny i czysto filmowy. Z jednej strony, muzyka spełnia w tych filmach funkcję swoistego artystycznego interludium, które niepostrzeżenie przenosi widza sprzed ekranu do sali koncertowej. Żyje bowiem własnym życiem i prze-mawia za pośrednictwem wewnętrznego głosu wybitnych solistów – Jordi Savalla (Wszystkie poranki świata), Michaela Nymana (Fortepian) i Yun Tanga (Dwa światy). Z drugiej strony, przydając ekranowemu „bytowi”
instrumentów muzycznych subiektywizmu, twórcy rozwijają jedną z tych właściwości kina, która świadczy o jego niepowtarzalności jako sztuki. Pro-ces ten angażuje bowiem w wyjątkowy sposób widza. Istnienie owej du-szy, którą zostają obdarzone za pośrednictwem środków filmowego wyrazu przedmioty, dotyczy w istocie „stanu ducha widza”, który przenosi włas-ną duszę na „obiekt poddany kontemplacji”16. W ten sposób instrumenty z przywołanych powyżej filmów zdają się być już nie tylko zjawiskami ani-mistycznymi, lecz również depozytariuszami tajemnicy życia ich właścicieli.
S u m m a r y
“Musical instruments with souls”. Musical instruments as driving forces of film narration
In movies, musical instruments are rarely treated equally with the films’
protagonists. In costume dramas they are usually considered mainly as part of an elegant background. In modern stories, they are desired because of their high financial value or are symbols of a destructive musical genius. This essay examines three films which are distinctive exceptions to the rule. In Alain Corneau’s All the Mornings of the World (1991), Jane Campion’s The Piano (1993), and Chen Kaige’s Together with You (2002) the instruments – viola da gamba, the piano, and the violin – are central to the story as different kinds of mediators: the character’s inner suffering after the loss of his wife (All the Mornings of the World), the heroine’s way of expressing emotions stifled by the patriarchal society (The Piano) and a young man’s struggle with destiny (Together with You). The article focuses primarily on a topical analysis. Its main goal is to present the untypical use of musical instruments as driving forces of narration.
15 Tamże.
16 E. Morin, dz. cyt., s. 94.