Manipulatory - B UDOWA I ZASADA DZIAŁANIA KARABINKA STANDARDOWEGO , JEGO CZĘŚCI I MECHANIZMÓW

2. OPIS TECHNICZNY 5,56 MM KARABINKA STANDARDOWEGO (PODSTAWOWEGO)

2.1. B UDOWA I ZASADA DZIAŁANIA KARABINKA STANDARDOWEGO , JEGO CZĘŚCI I MECHANIZMÓW

2.1.1. Manipulatory

Karabinek jest w pełni dostosowany do użytku przez strzelców prawo- i leworęcznych.

Karabinek posiada następujące manipulatory (rys. 3):

 rękojeść przeładowania,

 spust,

 zatrzask magazynka,

 dźwignia zaczepu suwadła,

 przełącznik rodzaju ognia-bezpiecznik,

 przycisk składania kolby,

 przycisk regulacji kolby,

 regulator gazowy.

Rys. 3. Manipulatory: 1 – regulator gazowy; 2 – rękojeść przeładowania; 3 – zatrzask magazynka; 4 – przełącznik rodzaju ognia-bezpiecznik; 5 – przycisk składania kolby;

6 – dźwignia zaczepu suwadła; 7 – spust; 8 – przycisk regulacji kolby.

1 2 3 4 5

7 8

12 2.1.2. Budowa karabinka

Karabinek składa się z następujących podstawowych modułów (rys. 4):

 lufy;

 komory zamkowej;

 suwadła z zamkiem;

 mechanizmu powrotnego;

 komory spustowej;

 kolby teleskopowej;

 przedłużonego łoża z nakładką;

 mechanicznych przyrządów celowniczych;

 magazynka.

Rys. 4. Podstawowe zespoły i mechanizmy karabinka: 1 – kolba teleskopowa;

2 – mechaniczne przyrządy celownicze; 3 – komora zamkowa; 4 – lufa; 5 – mechanizm powrotny; 6 – komora spustowa; 7 – magazynek; 8 –suwadło z zamkiem; 9 – przedłużone

łoże z nakładką.

6 8

1 2 3 4

13 2.1.3. Lufa

Lufa służy do nadania pociskowi prędkości i kierunku ruchu. W skład zespołu lufy (rys. 5) wchodzi lufa (w wersji podstawowej o długości 406 mm), na wylocie której umieszczono urządzenie wylotowe, dalej – wspornik bagnetu z zatrzaskiem bagnetu, węzeł gazowy (z komorą gazową i regulatorem gazowym), popychacz ze sprężyną, zaś we wlotowej części lufy umieszczono tuleję ryglową.

Rys. 5. Zespół lufy: 1 – tuleja ryglowa; 2 – kołek tulei ryglowej; 3 – sprężyna popychacza; 4 - popychacz; 5 – węzeł gazowy z regulatorem gazowym; 6 – regulator

gazowy; 7 – lufa; 8 – wspornik bagnetu; 9 – tłumik płomienia; 10 – zatrzask bagnetu a – opory ryglowe; b – występ ustalający położenie kątowe lufy względem komory zamkowej;

c – kołnierz oporowy przenoszący siłę odrzutu na komorę zamkową; d – opora sprężyny popychacza

Wewnątrz lufy znajduje się przewód lufy zawierający komorę nabojową i część prowadzącą. Część prowadząca jest bruzdowana (ma 6 bruzd prawoskrętnych) i służy do nadania pociskowi ruchu postępowego i ruchu obrotowego. Odstępy między bruzdami nazywają się polami, a odległość (średnica) między dwoma przeciwległymi polami – kalibrem części prowadzącej przewodu lufy. Komorę nabojową z częścią prowadzącą przewodu lufy łączy stożek przejściowy. W ściance lufy znajduje się otwór gazowy służący do odprowadzania części gazów prochowych z przewodu lufy do komory gazowej.

Urządzenie wylotowe (tłumik płomienia) typu szczelinowego zmniejsza błysk płomienia w czasie strzelania. Na obwodzie tłumika wykonano pięć szczelin wzdłużnych, rozmieszczonych co 60 stopni, pozostawiając dolną część tłumika bez szczeliny. Wewnątrz dolnej przedniej części tłumika wykonano wybranie współpracujące z jelcem bagnetu. Urządzenie wylotowe osadzone jest na wylocie lufy na wcisk i zabezpieczone dwoma kołkami.

1 2 3 4 6 7 8

a b c d

Wspornik bagnetu składa się z pierścienia oraz dolnego występu, na którym umieszczono prowadnice do wsunięcia obsady zatrzasku bagnetu i dźwigniowy zatrzask bagnetu podparty sprężyną. Wspornik bagnetu nasunięty jest na lufę i ustalony kołkiem.

Komora gazowa (rys. 6) ukierunkowuje gazy prochowe odprowadzane z przewodu lufy (przez boczny otwór) na tłok gazowy oraz utrzymuje tłok i regulator gazowy. Komorę gazową zamocowano na lufie dwoma kołkami. Wewnątrz górnej części komory znajduje się tłok i regulator gazowy. W przedniej części komory umieszczono dwa poprzeczne wycięcia do mocowania regulatora gazowego oraz wykonano dwa wgłębienia do zatrzasku regulatora, odpowiadające nastawom regulatora: nastawa „1” do strzelania w warunkach normalnych i nastawa oznaczona

„2” do strzelania w warunkach tzw. ciężkich (np. duże zapylenie lub znaczne zanieczyszczenie karabinka). Nastawa „1” umożliwia także strzelanie z tłumika dźwięku.

Rys. 6. Węzeł gazowy: 1 – tłok gazowy; 2 – komora gazowa; 3 – zatrzask regulatora gazowego; 4 – sprężyna zatrzasku regulatora gazowego; 5 – regulator gazowy;

6 – kołek zatrzasku regulatora gazowego; 7 – kołki mocujące komory gazowej;

a – wycięcia ustalające zatrzasku regulatora gazowego; b – wycięcia montażowe do występów mocujących regulatora gazowego; c – wycięcia uszczelniające regulatora gazowego; d – otwory regulacyjne regulatora gazowego; e – występy mocujące regulator

gazowy; f – wycięcia uszczelniające tłoka gazowego; g – otwory przedmuchowe komory gazowej; h – otwory kołków mocujących komory gazowej

5 6

Tylna część komory gazowej posiada sześć otworów upustowych (po trzy z każdej strony), umożliwiających wypływ nadmiaru gazów prochowych. W dolnej części komory gazowej (poniżej lufy) umieszczono występ z otworem przewidzianym do mocowania granatnika podwieszanego.

Regulator gazowy typu otwartego służy do regulowania ilości gazów prochowych działających na tłok gazowy. W tym celu, w bocznej ścianie regulatora, wykonano dwa otwory o różnej średnicy, które (w zależności od ustawienia regulatora) pozwalają na dopływ większej lub mniejszej ilości gazów. W tylnej części regulator posiada wzdłużny otwór do ujścia gazów w kierunku tłoka gazowego.

W przedniej części regulatora znajduje się dolny i górny występ zapewniający mocowanie regulatora w komorze gazowej, a także gniazdo mieszczące zatrzask (ustalający położenie regulatora). Na zewnętrznej powierzchni regulatora wykonano poprzeczne rowki, pełniące rolę uszczelnienia labiryntowego.

Tłok gazowy służy do pośredniego (poprzez popychacz suwadła) napędzania suwadła w czasie strzelania. W tym celu, w osi tłoka wykonano wzdłużny otwór mieszczący popychacz. Na zewnętrznej powierzchni tłoka (podobnie jak w regulatorze gazowym) wykonano poprzeczne rowki, pełniące rolę uszczelnienia labiryntowego.

Tuleja ryglowa służy do połączenia lufy z komorą zamkową karabinka, zamykania przewodu lufy i ryglowania zamka. We wzdłużny otwór w przedniej części tulei jest wciśnięta tylna część lufy (dodatkowo zabezpieczona kołkiem), natomiast pierścieniowe przewężenie w tylnej części otworu pełni rolę opór ryglowych dla rygli zamka. Na zewnątrz, w przedniej części tulei znajduje się kołnierz oporowy przenoszący siłę odrzutu na komorę zamkową. W górnej i dolnej części tulei umieszczono dwa występy ustalające położenie kątowe lufy względem komory zamkowej. Przedłużenie górnego występu pełni rolę tylnej opory sprężyny popychacza. Na środku dolnej części tulei, prostopadle do osi lufy, wykonano dwa symetryczne skośne wycięcia, współpracujące z ryglami lufy, chroniącymi ją przed wysunięciem z gniazda komory zamkowej. W tylnej części tulei wykonano osiem prostokątnych wybrań, w których przemieszczają się rygle zamka i wyciąg. W osi dwóch dolnych wybrań znajdują się dwa skośne wślizgi służące do ukierunkowania ruchu nabojów w trakcie ich dosyłania do komory nabojowej.

16 2.1.4. Komora zamkowa

Komora zamkowa (rys. 7 i rys. 8) służy do połączenia części i mechanizmów karabinka oraz nadania kierunku ruchu suwadłu z zamkiem. W skład zespołu komory zamkowej wchodzi płaszcz komory zamkowej, prowadnica lewa i prawa suwadła, tylec komory zamkowej, obsada lufy, odbijacz łusek, zaślepka okna oraz śruby mocujące.

Rys. 7. Komora zamkowa: 1 – tylec komory zamkowej z prowadnicami obsady kolby;

2 – śruby mocujące tylca komory zamkowej; 3 – śruba mocująca prawą prowadnicę suwadła;

4 – odbijacz łusek; 5 – śruby mocujące odbijacza łusek; 6 – śruby mocujące obsady lufy;

7 – obsada lufy; 8 – płaszcz komory zamkowej;

a – szyna akcesoryjna MIL-STD 1913; b – wycięcie prowadzące prawą rączkę napinacza;

c – otwory chłodzące; d – wycięcia współpracujące z czopami łoża

Płaszcz komory wykonany ze stopu lekkiego, posiada na górnej części szynę akcesoryjną o profilu zgodnym z normą MIL-STD-1913 (tzw. szyna Picatinny). Szyna przeznaczona jest do mocowania przyrządów celowniczych i innych akcesoriów.

Poniżej szyny, po obu stronach środkowej części płaszcza, znajdują się podłużne szczeliny prowadzące rączkę napinacza. Wewnątrz płaszcza równolegle do tych szczelin, pod szyną Picatinny, wykonano prowadnice napinacza. Tylna część płaszcza jest wzmocniona tylcem komory zamkowej, mocowanym czterema śrubami, po dwie z każdej strony. Zewnętrzne pionowe występy tylca stanowią prowadnice dla obsady kolby. W środkowej części płaszcza wykonano okna wyrzutowe łusek i połączono obsadę lufy z prowadnicami suwadła. Przy tylnych krawędziach obydwu okien wyrzutowych, przykręcone są wkrętami, z jednej strony – odbijacz łusek (dla strzelca praworęcznego – z prawej strony), a z przeciwnej strony – zaślepka okna wyrzutowego łusek. Odbijacz uniemożliwia wyrzucenie łusek do tyłu, kierując je

1 2 3 4 5 6 7 8

d c

b a

ukośnie do przodu. Zaślepka okna wyrzutowego łusek zakrywa przeciwne, niewykorzystywane okno, chroniąc przed dostępem zanieczyszczeń do wnętrza broni. W przedniej części prawej prowadnicy suwadła wykonano poprzeczne wycięcie służące do przepuszczenia główki trzpienia sterującego zamka przy ryglowaniu i odryglowaniu.

Przednia górna część płaszcza komory zamkowej posiada sześć podłużnych otworów (po trzy z każdej strony) ułatwiających chłodzenie lufy. W czołowej części płaszcza wykonano dwa wycięcia współpracujące z czopami łoża.

Rys. 8. Komora zamkowa – widok z dołu: 1 – zaślepka okna wyrzutowego; 2 - wkręty zaślepki okna wyrzutowego;

a – wycięcia współpracujące z czopami łoża; b – wycięcia ustalające obsady lufy;

c – wycięcie dla główki trzpienia sterującego zamka; d – prowadnice napinacza;

e – prowadnice obsady kolby

Obsada lufy (rys. 9) ma kształt prostopadłościenny z przelotowym wzdłużnym otworem tworzącym gniazdo lufy. Z przodu obsady znajdują się pionowe wycięcia ustalające, współpracujące z występami tulei ryglowej lufy. Poniżej otworu wzdłużnego umieszczono przenikający się z nim, kształtowy otwór poprzeczny, zawierający mechanizm wymiany lufy. Dolna cześć otworu poprzecznego ma kształt półkolisty, górna zaś – prostokątny, co zapewnia pewne prowadzenie rygli i zabezpiecza je przed obracaniem się. Pod gniazdem lufy umieszczono wzdłużny otwór do kołka ustalającego śrubę rygli, współpracującego z jej wybraniem obwodowym. W tylnej części obsady, na jej górnej powierzchni znajduje się

1 2

c d e

a b

poprzeczne wycięcie współpracujące z zębem przednim zapadki napinacza, blokujące napinacz w skrajnym przednim położeniu i zapobiegające poruszaniu się napinacza razem z zespołem odrzutowym.

Rys. 9. Obsada lufy: 1 – kamień ustalający lufę prawy (prawy rygiel lufy); 2 – kołek ustalający śruby rygli; 3 – kamień ustalający lufę lewy (lewy rygiel lufy); 4 – śruba rygli lufy;

a – wycięcie współpracujące z zębem przednim zapadki napinacza; b – otwór łącznika łoża;

c – gniazdo do klucza śruby rygla lewego; d – otwór łącznika komory spustowej.

Kamienie ustalające lufę - rygle lufy (prawy i lewy) mają postać kształtowych płytek, dopasowanych do profilu poprzecznego otworu obsady lufy prowadzącego rygle. W ryglach wykonano gwintowany otwór przelotowy dla śruby sterującej ruchem rygli. Górna niesymetryczna cześć każdego rygla tworzy występ prowadzący i ustalający rygiel w otworze obsady lufy. Górne wewnętrzne powierzchnie rygli są ścięte pod kątem i współpracują z tuleją ryglową lufy. Nacisk rygli na zewnętrzną powierzchnię tulei zapewnia wzdłużne unieruchomienie lufy w jej obsadzie.

Śruba rzymska (śruba rygli) ma postać walca z dwoma odcinkami nagwintowanymi w przeciwnych kierunkach. Każdy z końców śruby mieści gniazda do klucza sześciokątnego. Na środku śruby rygli umieszczono pierścieniowe wybranie (współpracujące z kołkiem ustalającym), służące do symetrycznego ustalenia śruby z ryglami względem obsady lufy.

d c b

1 2 3 4

Zespół napinacza (rys. 10) służy do przeładowania broni. Składa się z rączki napinacza, napinacza (poruszającego się w prowadnicach wewnątrz górnej części płaszcza komory zamkowej), zapadki napinacza ze sprężyną (współpracującej z wybraniem w suwadle oraz wycięciem w obsadzie lufy), nakładki napinacza z dwoma wkrętami mocującymi, dwóch okładek rączki napinacza (wykonanych z tworzywa sztucznego) oraz dwóch kołków sprężystych.

Zespół napinacza pozostaje nieruchomy podczas strzelania. W przypadku niedojścia suwadła do przedniego położenia, istnieje możliwość doryglowania za pomocą napinacza. W tym celu należy odciągnąć rączkę napinacza w tył aż do zaczepienia zapadki napinacza w gnieździe suwadła a następnie dopchnąć zespół ruchomy w przednie położenie.

Rys. 10. Napinacz: 1 – okładka napinacza ; 2 – kołek okładki napinacza; 3 – rączka napinacza; 4 – napinacz; 5 – zapadka napinacza; 6 – sprężyna zapadki napinacza;

7 – nakładka napinacza; 8 – wkręty mocujące nakładkę napinacza;

a – gniazdo sprężyny zapadki napinacza; b – gniazda czopów zapadki napinacza;

c – wycięcie do rączki napinacza; d – występy prowadzące suwaka napinacza; e – czopy zapadki napinacza; f – ząb przedni zapadki napinacza (współpracujący z obsadą lufy);

g – ząb tylny zapadki napinacza (współpracujący z suwadłem).

1 2 3 4

8 2 1

6 7

d c

g f 5

20 2.1.5. Suwadło z zamkiem

Zespół suwadła z zamkiem (rys. 11) składa się z suwadła z zamkiem, trzpienia sterującego (wodzika zamka), iglicy z kołkiem oraz urządzenia przeciwodskokowego.

Rys. 11. Suwadło z zamkiem: 1 – bezwładniki; 2 – pierścień gumowy; 3 – kołek iglicy;

4 – suwadło; 5 – zespół zamka; 6 – śruby zabezpieczające urządzenia przeciwodskokowego (wkrętki suwadła); 7 – iglica; 8 – trzpień sterujący zamka (wodzik);

a – gniazdo sprężyny powrotnej; b – wycięcie do demontażu trzpienia sterującego zamka;

c – wybranie współpracujące z zębem tylnym zapadki napinacza; d – gniazda bezwładników;

e – gniazdo iglicy; f – gniazdo kołka iglicy; g – wycięcie prowadzące suwadła; h – krzywka suwadła

Uwaga: w karabinku wersji A2 zastosowano modyfikację zamka (trzonu zamka) i iglicy powodującą brak zamienności tych elementów między wersjami A2 i A1.

Suwadło (rys. 12) służy do napędzania zamka oraz napięcia kurka i spustu samoczynnego. Suwadło ma postać prostopadłościanu ściętego w górnej części symetrycznie pod kątem. W korpusie suwadła znajdują się gniazda: zamka, iglicy, kołka iglicy, sprężyny powrotnej z rurą mechanizmu powrotnego (żerdzią) oraz bezwładników urządzenia przeciwodskokowego.

W przedniej górnej części suwadła, znajduje się wybranie, z którym współpracuje ząb tylny zapadki napinacza. Wewnątrz suwadła pod gniazdem sprężyny powrotnej, wykonano wycięcie kształtowe (krzywkę) do trzpienia sterującego zamka, zapewniające ryglowanie i odryglowanie zamka. Przednia czołowa powierzchnia suwadła współpracuje z popychaczem tłoka gazowego. Pionowe wycięcie z prawej górnej strony suwadła umożliwia montaż i demontaż trzpienia sterującego zamka.

4 5

Po obu stronach korpusu suwadła umieszczono podłużne wycięcia prowadzące suwadło po prowadnicach komory zamkowej oraz bezwładniki wolframowe urządzenia przeciwodskokowego ze śrubami zabezpieczającymi. Urządzenie przeciwodskokowe służy do ograniczenia odbicia zespołu suwadła z zamkiem po uderzeniu w obsadę lufy.

W tylnej dolnej części suwadła, po jego obu stronach znajdują się występy współpracujące z ramionami górnymi spustu samoczynnego, w poprzek zaś wykonano otwór do kołka iglicy. W górnej części suwadła umieszczono podłużny otwór dla sprężyny powrotnej z żerdzią.

Rys. 12. Suwadło: a – występy współpracujące z ramionami górnymi spustu samoczynnego

Zamek (rys. 13) służy do dosyłania nabojów do komory nabojowej, zaryglowania przewodu lufy, wyciągnięcia z komory nabojowej łuski oraz wyrzucenia łuski przez okno wyrzutowe łusek poza obręb komory zamkowej. Zespół zamka składa się z:

trzonu zamka, pazura wyciągu ze sprężyną i kołkiem elastomerowym, wyrzutnika ze sprężyną oraz osi wyciągu i kołka wyrzutnika.

Rys. 13. Zamek: 1 – trzon zamka; 2 – oś wyciągu; 3 – kołek wyrzutnika;

4 – sprężyna wyrzutnika; 5 – wyrzutnik; 6 – kołek elastomerowy; 7 – sprężyna pazura wyciągu; 8 – pazur wyciąg;

a – otwór trzpienia sterującego zamka; b – występy ryglowe;

c – gniazdo wyrzutnika

Trzon zamka ma:

 na przednim ścięciu: cylindryczne wycięcie na dno łuski (tzw. czółko zamka) oraz gniazdo wyrzutnika ze sprężyną;

 na obwodzie części czołowej: sześć występów ryglowych, które w czasie ryglowania zachodzą za opory ryglowe tulei ryglowej; dwa dolne występy ryglowe pełnią rolę występów dosyłających naboje;

 z prawej strony z boku: wybranie dla wyciągu ze sprężyną;

 z tyłu: poprzeczny otwór do trzpienia sterującego zamka;

 w części przedniej, zgrubionej: otwory do osi wyciągu i kołka wyrzutnika;

 wewnątrz: wzdłużny otwór do iglicy (gniazdo iglicy).

Wyciąg ze sprężyną służy do wyciągnięcia łuski (naboju) z komory nabojowej i utrzymania jej w czółku zamka do chwili zadziałania wyrzutnika. Wyciąg ma pazur do uchwycenia kryzy łuski, gniazdo do pomieszczenia sprężyny wyciągu i dwa występy z otworami do osi wyciągu.

1 2 3 4 5

8 7

b a

Wyrzutnik ze sprężyną służy do wyrzucenia łuski poza komorę zamkową. Ma postać tłoczka wypychanego do przodu sprężyną wyciągu. Podcięcie z boku wyrzutnika współpracuje z kołkiem, zapewniając utrzymanie wyrzutnika w swoim gnieździe.

Iglica (rys. 14) służy do zbicia spłonki oraz utrzymywania trzpienia sterującego w otworze zamka. Posiada grot, zgrubienie oporowe (do oparcia o tylny płask zamka) oraz dwa zgrubienia prowadzące współpracujące z kołkiem iglicy.

Rys. 14. Iglica: a – zgrubienia współpracujące z kołkiem iglicy; b – zgrubienie oporowe (do oparcia o tylny płask zamka); c – grot iglicy.

Trzpień sterujący zamka (wodzik) (rys. 15), współpracując z krzywką suwadła, służy do obracania zamka podczas ryglowania i odryglowania lufy. Trzpień składa się z części walcowej z otworem (do przepuszczenia iglicy) oraz kształtowej główki współpracującej z prawą prowadnicą suwadła.

Rys. 15. Trzpień sterujący zamka: a – powierzchnia współpracująca z krzywką suwadła;

b – otwór iglicy; c – powierzchnia współpracująca z prawą prowadnicą suwadła.

Kołek iglicy utrzymuje iglicę w otworze suwadła.

c b a

c b

24 2.1.6. Mechanizm powrotny

Mechanizm powrotny (rys. 16) służy do przesuwania suwadła z zamkiem do skrajnego przedniego położenia oraz utrzymywania suwadła w przednim położeniu.

Składa się z zespołu prowadnika sprężyny powrotnej, tylca mechanizmu powrotnego ze zderzakiem suwadła i kołka, łączących te elementy w całość. W skład zespołu sprężyny powrotnej wchodzi prowadnica, wkładka tylna rury, pierścień oporowy i sprężyna powrotna. Wkładka jest połączona z prowadnicą za pomocą kołka.

Pierścień oporowy przekazuje nacisk sprężyny powrotnej na suwadło. Opora pozycjonuje położenie mechanizmu w komorze zamkowej. W jej dolnej części znajduje się gniazdo zderzaka elastomerowego, przejmującego uderzenia suwadła w skrajnym tylnym położeniu. W górnej części znajduje się występ współpracujący z pionowym wybraniem w obsadzie kolby, pełniący rolę jej zatrzasku.

Rys. 16. Mechanizm powrotny: 1 – tylec mechanizmu powrotnego; 2 – kołek tłumika płomienia; 3 – sprężyna powrotna; 4 – pierścień oporowy; 5 – zderzak suwadła; 6 – rura

mechanizmu powrotnego.

4 1 2 3

25 2.1.7. Komora spustowa

Komora spustowa (rys. 17) karabinka składa się z kadłuba komory z gniazdem magazynka i chwytem pistoletowym (rękojeścią), mechanizmu uderzeniowo-spustowego i zabezpieczającego broni, zatrzasku magazynka, zaczepu suwadła oraz ich obsady.

Uwaga: w karabinku wersji A2 zastosowano rękojeść produkcji FB Radom o zmienionym kącie pochylenia chwytu przy zachowaniu standardu przyłącza M16 (AR 15).

Kadłub komory spustowej karabinka jest zakończony z przodu występami z otworem poprzecznym do łącznika mocującego komorę spustową do obsady lufy komory zamkowej, z tyłu zaś – występem, o który opiera się obsada kolby, utrzymując komorę spustową w położeniu zamkniętym. W tylnej części kadłuba znajduje się otwór do mocowania pasa nośnego. Nad chwytem pistoletowym znajduje się poprzeczny otwór do trzonu przełącznika rodzaju ognia-bezpiecznika oraz piktogramy oznaczające następujące nastawy przełącznika (od najniższego znaku): broń zabezpieczona „Z”, ogień pojedynczy „P”, ogień ciągły „C”. W kadłubie komory spustowej, za gniazdem magazynka, umieszczony jest korpus mechanizmu spustowego, który przed przemieszczaniem zabezpieczony jest wkrętem mocowanym w jego tylnej części. W korpusie mechanizmu spustowego wykonano poziome otwory do osi elementów mechanizmu uderzeniowo-spustowego. Przed korpusem, w odpowiednich wycięciach kadłuba komory spustowej, umieszczono mechanizm zatrzasku magazynka i zaczepu magazynka wraz z ich obsadą.

Rys. 17. Komora spustowa: 1 – wkręt skrzydełka bezpiecznika; 2 – skrzydełko bezpiecznika; 3 – trzon przełącznika rodzaju ognia-bezpiecznika; 4 – kadłub komory

spustowej; 5 – mechanizm uderzeniowo-spustowy; 6 – wkręt mocujący mechanizm uderzeniowo-spustowy; 7 – zaczep suwadła; 8 – obsada zaczepu suwadła i zatrzasku magazynka (wkładka komory spustowej); 9 – śruba rękojeści; 10 – rękojeść; 11 – nakrętka

rękojeści; 12 – prawy przycisk zatrzasku magazynka; 13 – dźwignia zaczepu suwadła;

14 – oś dźwigni zaczepu suwadła; 15 – sprężyna zawleczki łoża i komory spustowej;

16 - kołek blokujący; 17 – łącznik komory spustowej;

a – otwór do mocowania pasa nośnego; b – występ lewej dźwigni zatrzasku magazynka (utrzymujący magazynek); c – gniazdo magazynka ; d – otwory łącznika komory spustowej

Mechanizm uderzeniowo-spustowy (rys. 18) służy do zwalniania kurka z zaczepu kurka lub z zaczepu spustu samoczynnego, spowodowania strzału przez uderzenie w iglicę i prowadzenia ognia ciągłego lub pojedynczego, przerwania ognia, zapobieżenia oddania strzału, gdy zamek jest niezaryglowany oraz do zabezpieczenia broni przed przypadkowym strzałem.

b c 2 1 7 8 6

4 5 1 2 3

13 12 14 11

9 15 16 17

Zespół mechanizmu uderzeniowo-spustowego składa się z korpusu mechanizmu spustowego, w otworach, którego na trzech osiach osadzone są: kurek ze sprężynami uderzeniowymi (sprężyna kurka lewa i prawa), spust ze sprężyną spustu, zaczep ognia pojedynczego ze sprężyną i spust samoczynny ze sprężyną.

W poprzecznym otworze wkładki umieszczony jest przełącznik rodzaju ognia-bezpiecznik.

Rys. 18. Mechanizm uderzeniowo-spustowy: 1 – sprężyna spustu samoczynnego (automatycznego); 2 – żerdź spustu samoczynnego; 3 – spust samoczynny; 4 – sprężyna

uderzeniowa kurka lewa; 5 – kurek; 6 – sprężyna uderzeniowa kurka prawa; 7 – korpus mechanizmu spustowego; 8 – ustalacz bezpiecznika; 9 – sprężyna ustalacza bezpiecznika;

10 – wkręt regulacyjny ustalacza bezpiecznika; 11 – pierścień zabezpieczający oś spustu;

12 – oś spustu samoczynnego; 13 – oś mechanizmu spustowego; 14 – zapadka; 15 – spust;

16 – sprężyna spustu; 17 – sprężyna zapadki; 18 – sprężyna zaczepu ognia pojedynczego;

19 – zaczep ognia pojedynczego;

a – ramiona górne spustu samoczynnego (współpracujące z suwadłem); b – przedni ząb kurka; c – zaczep przedniego zęba kurka; d – środkowy ząb kurka; e – tylny ząb kurka;

f – czop kurka; g – otwór osi spustu samoczynnego; h – otwór osi kurka; i – otwór osi spustu;

j – otwór trzonu przełącznika rodzaju ognia-bezpiecznika; k – wycięcia współpracujące z trzonem przełącznika rodzaju ognia-bezpiecznika; l – wycięcie dla sprężyny spustu;

m – ząb zaczepu ognia pojedynczego (współpracujący ze środkowym zębem kurka);

n – zaczep tylnego zęba kurka; o – występ sterujący zaczepu (współpracujący z trzonem przełącznika rodzaju ognia-bezpiecznika); p – gniazdo sprężyny zaczepu ognia

pojedynczego

Kurek ze sprężynami uderzeniowymi służy do uderzania w iglicę. Kurek ma trzy zęby (przedni, środkowy i tylny), czopy kurka i zaczepy oporowe do sprężyn uderzeniowych. Sprężyny uderzeniowe, nałożone na czopy kurka, opierają się

W dokumencie INSTRUKCJA UŻYTKOWANIA 5,56 MM KARABINEK STANDARDOWY (PODSTAWOWY) wersja A2 (Stron 11-0)