Mechanika spekulatywna

Kartezjusz formułując własną koncepcję nauki zawarł w niej, poprzez wykorzy-stanie metody dedukcyjno-analitycznej, program mechanistycznego ujęcia świata.

Jego motywacją stała się zasada, że tylko matematyka daje możliwość jasnego i wy-raźnego poznania. To milczące działanie prowadzi do mechaniki spekulatywnej bez odwołania się do empirii.

Kartezjusz nie odczuwał potrzeby kontrolowania doświadczenia, jego myślę, więc jestem stało się podstawą krytyczną wobec świata, który według niego był nie-realny, zaś świadomość tegoż faktu uzdalniała go do poznania prawdy.²⁸³Kryterium to niewątpliwie wywodzi się z psychologii odkrycia matematycznego, a Kartezjusz rozciągnął je na wszystkie dziedziny wiedzy, łącznie z fizyką i metafizyką. Możli-wość zastosowania analityczno-dedukcyjnej metody, bez pominięcia sceptycyzmu metodologicznego, pozwala jej twórcy opisywać świat za pomocą równań algebra-icznych. Niejako pierwszym miejscem, gdzie francuski filozof wykorzystał ten sys-tem, były zjawiska związane z ruchem, a ruch dotyczył ciał rozciągłych.²⁸⁴Nowy

281Wj 3, 14.

282Odkrycie przez Descartesa metody analitycznej było ogromnym krokiem naprzód. Od czasów starożytnych znano niewiele przepisów na tworzenie krzywych geometrycznych. W zasadzie spro-wadzały się one do dwu klas: z przecięć stożka płaszczyzny generowano okręgi, elipsy, hiperbole i pa-rabole; znane były również tak zwane kinematyczne recepty konstruowania krzywych. Descartes zauważył, że każdą krzywą można opisać algebraiczne i odwrotnie – każdemu równaniu algebraicz-nemu odpowiada jakaś krzywa. Zob. M. Heller, Uchwycić przemijanie, dz. cyt., s. 147-148.

283W tej sytuacji sprawą zasadniczą jest stwierdzenie, iż sceptycyzm metodologiczny czy też kryty-cyzm, stał się podstawą poznawczą w celu uzyskania prawdy o świecie przyrody, zaś cogito ergo sum uzasadnieniem istnienia nie tylko persony, ale i całego Wszechświata. Zob. Z. Drozdowicz, O Bogu, Ro-zumie, Naturze i wielkim eklektyzmie, Szczecin 1986, s. 91; Por. także, E. Husserl, Medytacje kartezjań-skie, tłum, A. Wajs, Warszawa 1982, s. 9-10.

284Zob. F. Alquié, Kartezjusz, dz. cyt., s. 121.

rodzaj naukowego ujęcia świata, obok rozlicznych możliwości, ujawniał pewne ogra-niczenia i braki. Kartezjusz geometrycznie łatwo opisywał konfiguracje ciał roz-ciągłych, ale znacznie trudniej było mu ująć te ciała w ewolucji czasowej – inaczej mówiąc samo zjawisko ruchu. Przejście od jednej konfiguracji ciał rozciągłych do dru-giej nabierało charakteru nieciągłości, zaś fizycznej nieciągłości odpowiadała koncep-cja zderzeń. Dlatego kartezjańska filozofia przyrody, mimo racjonalnych uzasadnień, warunkuje bezpośredni kontakt, czyli zderzenia, tarcia i zawirowania. Ta mechanika, oparta na metodzie analityczno-matematycznej, bez pojęcia siły, przedstawia świat ludzki – ożywiony i nieożywiony jako materiał bez autentycznej dynamiki.²⁸⁵

Kartezjusz uzasadniając ruch materii ciągłej przyjmuje trzy zasady – prawa me-chaniki, są to: prawo bezwładności, prawo ruchu prostoliniowego oraz prawo zde-rzeń.²⁸⁶Pojęcie ruchu, które Kartezjusz wprowadził obok res cogitans et res exstensa jako drugi czynnik konieczny do wyjaśnienia wszelkich zmian w świecie przyrody, jest odmienny od ujęcia scholastycznego. Odrzuca on wszelkiego rodzaju ruchy, jakie wyróżniali średniowieczni filozofowie przyrody: motus ad formam, motus ca-lorem, motus ad quantitatem. Francuski filozof dopuszczał jedynie ruch lokalny.

Polegał on na tym, iż ciało przechodzi z jednego miejsca w drugie i zajmuje w sób szczególny wszystkie przestrzenie. Ponadto, gdy w epoce scholastycznej spo-czynek ujmowano jako brak ruchu, Kartezjusz utrzymywał, że jest on taką samą jakością i należy przypisywać go materii.²⁸⁷

Toteż prawa ruchu, które Kartezjusz wysnuł, nie biorą się same z siebie i przez siebie, ale wypływają z niezmienności Boga. Dla filozofa motus jest nie tylko wyra-zem ustawicznej zmiany i różnorodności w naturze, ale także stałością i jednością siły, która wytwarza wszelką dyspozycję i wszelką jakość istniejącą w materii.²⁸⁸Tak więc analizując mechanikę wyrażoną w zasadach, jawi się nie tylko ruch ciał rozciągłych, ale i źródło ruchu – Bóg, jako poruszający pierwsze ciało.²⁸⁹Stąd z samej niewzruszo-ności Boga można poznać reguły, czyli prawa natury będące drugorzędnymi lub szcze-gółowymi przyczynami różnych ruchów, które są postrzegane, jak nauczał francuski filozof, w poszczególnych ciałach.²⁹⁰A zatem, jeżeli jakaś część materii była kwadrato-wa, podmiot poznający łatwo przekona się, iż ona zawsze pozostanie kwadratową,

285Zob. M. Heller, Logika zderzeń, czyli o Kartezjańskiej maszynie świata, art. cyt., s.11-21, s. 28-37.

286Zob. R. Descartes, Zasady filozofii, dz. cyt. s. 77-83.

287Ruch jako jakość sama z siebie nie ustaje i nie jest brakiem według Descartes`a dlatego mówi on:

od wczesnego wieku nieraz sądziliśmy, że te ruchy w ten sposób przez nieznane nam przyczyny wstrzy-mane, ustały same przez się. A teraz to, czegośmy doświadczać zdawali się w odniesieniu do wielu ru-chów, skłonni jesteśmy orzekać o wszystkich: że mianowicie one z natury swej ustają, czyli zmierzają do spoczynku, co zaiste przeczy w najwyższej mierze prawom natury. Spoczynek bowiem jest przeciw-ieństwem ruchu i nie może z własnej swej natury przyczynić się w niczym do powstania swego prze-ciwieństwa, czyli do własnej zagłady. I doprawdy codzienne doświadczenie w zakresie rzucanych przedmiotów całkowicie potwierdza naszą regułę. Nie ma bowiem innej przyczyny, dla której przed-mioty rzucone miałyby przez pewien czas trwać w ruchu, gdy odłączyły się od ręki dokonującej rzutu, prócz tej, że raz w ruch wprawione dalej utrzymują się w ruchu, dopóki nie zatrzymają ich napotkane ciała. I jasną jest rzeczą, że stopniowo zatrzymywać je zwykło powietrze lub inne ciała płynne, w któ-rych się poruszają, dlatego ruch ich nie może trwać długo. To bowiem, że powietrze stawia opór ruchom innych ciał sprawdzić możemy samym zmysłem dotyku, jeśli potrząsać będziemy wachlarzem. To samo potwierdza również lot ptaków. A każde inne ciało płynne jeszcze wyraźniej niż powietrze stawia opór ruchom rzuconych przedmiotów. R. Descartes, Zasady filozofii, dz. cyt. s. 78.

288Zob. L. Chmaj, Rozwój filozoficzny Kartezjusza, dz. cyt., s. 177.

289Bóg nie tylko stworzył świat – Bóg go także zachowuje – a zachowuje go w ten sam sposób jak go stworzył, jest to tak, iż właściwością każdej rzeczy rozciągłej – materii i jej ruchów jest zawsze Bóg.

Zob. L. Chmaj, Rozwój filozoficzny Kartezjusza, dz. cyt., s. 176.

290Zob. R. Descartes, Zasady filozofii, dz. cyt., s. 77.

jeśli nie zdarzy się nic takiego, co by zmieniło jej kształt. Jeśliby spoczywała, nau-czał Kartezjusz, wówczas nie zacznie się poruszać, o ile nie pobudzi jej do tego jakaś przyczyna. Wobec tego nie ma żadnej racji, by ciało było w ruchu, zatem dlaczego, pyta Kartezjusz, osoba miałaby mniemać, że materia kiedykolwiek sama przez się, nie natrafiając na przeszkodę ze strony czegoś innego, miałaby ruch swój rozpocząć?

Należy wnosić, jak zauważył filozof, iż to, co się porusza, o ile samo jest dla siebie, zawsze będzie się poruszać²⁹¹, a to, co zostało poruszone posiada przyczynę ruchu.

Wynikiem tego jest druga zasada kartezjańskiej dynamiki, gdzie jawi się materia roz-ciągła i jej atrybuty, które stanową o podstawie natury ciał.²⁹²Rozpatrywana materia nigdy nie dąży do tego, pisze Kartezjusz, by poruszać się po liniach krzywych, lecz tylko po prostych²⁹³; chociaż wiele ciał – części materii, zbacza z ruchu prostolinio-wego wskutek zetknięcia się z innymi ciałami. Stąd w każdym ruchu powstaje pew-nego rodzaju koło z całej materii równocześnie się poruszającej. Zasada rozważanej reguły jest podobna do poprzedniej, mianowicie: niezmienność i prostota działania wypływają z działania Boga, który zachowuje ruch w materii.²⁹⁴

Trzecie prawo natury mówi:

gdy ciało będące w ruchu zderza się z innym, wówczas, jeśli mniejszą ma siłę do zdążania po linii prostej aniżeli tamto do stawiania mu oporu, wtedy zawraca w prze-ciwną stronę i, zachowując swój ruch, traci tylko pierwotny jego kierunek; jeśli jed-nak większą ma siłę, wówczas porusza wraz z sobą to drugie ciało i tyleż traci ze swego ruchu, ile go tamtemu udziela²⁹⁵.

W ten sposób, twierdzi Kartezjusz, doświadczenie ukazuje, iż wprawione w ruch dwa dowolne ciała, gdy uderzają o jakieś inne ciało, nie przestają się na skutek tego poruszać, tylko odbite zostają w przeciwległym kierunku. Przeciwnie zaś, gdy zderzą się z ciałem miękkim, natychmiast doprowadzone zostają do spoczynku, po-nieważ łatwo przenoszą nań cały swój ruch. W tym prawie mieszczą się wszystkie szczegółowe przyczyny zmian zachodzących w ciałach.²⁹⁶

291Zob. tamże.

292Zob. F. Alquié, Kartezjusz, dz. cyt. s. 121.

293A chociaż żaden ruch nie dokonuje się w jednej chwili, jasną jest rzeczą, że wszystko, co się po-rusza, jest w czasie trwania ruchu zdeterminowane w poszczególnych, dających się oznaczyć chwilach do kontynuowania swego ruchu w jakimś kierunku po linii prostej, nigdy zaś po żadnej linii krzywej. Tak na przykład kamień A w procy E A obracany po kole ABF w chwili, kiedy znajduje się w punkcie A, zde-terminowany jest jednak do ruchu w pewnym kierunku, mianowicie po linii prostej w kierunku C tak, iż prosta A C tworzy styczną do koła. Nie można natomiast przedstawić go sobie zdeterminowanym do wykonania jakiegoś ruchu po krzywej. Bo chociaż przybył najpierw z L do A po linii krzywej, mimo to nie można pojąć, by mogło się w nim zachować coś z tej krzywizny wypadnie z procy, nie kieruje swego ruchu ku B, lecz ku C. Z czego wynika, że każde ciało, które porusza się po kole, stale dąży do oddala-nia się od środka koła, które opisuje; jak to sprawdzamy samym wyczuciem ręki w odniesieniu do ka-mienia, kiedy nim zataczamy krąg procą. Zob. R. Descartes, Zasady filozofii, dz. cyt., s. 79-80.

294Oba te prawa mają stałą i niezachwianą podstawę w stałości i niezmienności Boga, wobec tego w sposób oczywisty wynika, że Bóg jest niezmienny i że działając w ten sam sposób, wytwarza zawsze ten sam skutek. Owo actio continua Boga oznacza, że zachowuje On tę samą różnorodność w naturze, te samą ilość ruchu, którą włożył w materię od chwili jej stworzenia. Stąd ruch w poszczególnych częś-ciach materii nie równocześnie został umieszczony, to znaczy, iż w jednym ciele został on zatrzymany lub od jednej do drugiej przeniesiony w miarę posiadania siły. Deus porusza świat prawami. To właśnie jest treścią dwóch pierwszych praw. Zob. L. Chmaj, Rozwój filozofii Kartezjusza, dz. cyt., s. 178.

295R. Descartes, Zasady Filozofii, dz. cyt., s. 80.

296W pierwszej części tego prawa zachodzi podstawowa różnica między ruchem rozpatrywanym w sobie i jego determinacją w pewnym kierunku. Sprawia to, że owa determinacja może się zmieniać, podczas gdy ruch pozostaje taki sam. (Dokończenie na następnej stronie)

Kartezjusz, budując swoją teorie Wszechświata oparł się na pojęciach jasnych i wy-raźnych: rozciągłości, ruchu i Bogu. Postępował zgodnie z metodą, którą osiągnął po-szukując wiedzy pewnej. Doprowadziło go to do mechanistycznego ujęcia całej rze-czywistości, a zarazem do zmaterializowania przestrzeni. Nie tylko istotą ciał materialnych, według filozofa, jest rozciągłość, ale przestrzeń, która nie może być pu-sta. Przekonanie to wraz z drugą zasadą jego mechaniki, doprowadziło go do wnio-sków, iż ciała nie mogą poruszać się inaczej jak tylko po orbitach kołowych, tak mia-nowicie, by jedno ciało wchodziło na miejsce innego po wybiciu go z tej orbity w tym samym czasie. Wobec tego ruch odbywa się z nieskończoną prędkością. To rozumie-nie warunkuje machinę, która została wprawiona w ruch przez Sprawcę Natury – rozumie-nie jest to już stworzenie a raczej uruchomienie poszczególnych trybów, które współdzia-łają z sobą, by maszyna bez zakłóceń mogła funkcjonować.