Stymulację należy rozumieć jako „świadome, systemowe oddziaływanie specja-listów i środowiska domowego na wszystkie sfery poznawcze w celu optymalne-go niwelowania skutków zaburzeń spowodowanych uszkodzeniami genetycznymi lub okołoporodowymi”3. Obecnie do najczęściej organizowanych form stymulacji rozwoju należą:
■ wczesna interwencja terapeutyczna, która zakłada wzajemne oddziaływanie medyczno-rehabilitacyjno-terapeutyczne;
■ wczesne wspomaganie rozwoju, czyli oddziaływania rewalidacyjno-wychowaw-cze.
W ramach wymienionych form pomocy organizowane są – w zależności od indywidualnych potrzeb dziecka – następujące zajęcia:
■ zajęcia korekcyjno-kompensacyjne – w celu niwelowania trudności w przyswa-janiu nowych wiadomości i umiejętności;
■ zajęcia logopedyczne – w celu poprawy funkcjonowania aparatu artykulacyj-nego, wspierania rozwoju mowy, rozwijania zdolności komunikacyjnych oraz zapobiegania bądź korygowania wad wymowy;
■ zajęcia socjoterapeutyczne – w celu poprawy funkcjonowania w grupie spo-łecznej;
■ sesje z psychologiem – w celu wspierania emocjonalnego rozwoju oraz korygo-wania zaburzeń zachokorygo-wania;
■ zajęcia rehabilitacyjne – dla dzieci z zaburzeniami napięcia mięśniowego (meto-da NDT-Bobath oraz meto(meto-da Vojty);
■ terapia zaburzeń integracji sensorycznej – w celu znormalizowania odbioru bodźców sensorycznych, zintegrowania ich, czego efektem będzie poprawa funkcjonowania dziecka w życiu codziennym.
2 P.G. Emmons, L. McK. Anderson: Dzieci z zaburzeniami integracji sensorycznej. War-szawa, Wydawnictwo Liber 2007.
3 J. Cieszyńska, M. Korendo: Wczesna interwencja terapeutyczna. Stymulacja rozwoju dziecka. Od noworodka do 6. roku życia. Kraków, Wydawnictwo Edukacyjne 2007, s. 15.
O. Przybyla, M. Stando-Pawlik: Wczesna stymulacja dzieci… 147 Tymi formami terapii powinny zostać objęte dzieci, u których istnieje prawdo-podobieństwo wystąpienia anomalii rozwojowych na skutek:
■ ciąży wysokiego ryzyka;
■ powikłań w trakcie porodu;
■ wcześniactwa z typową dla przedwcześnie urodzonych dzieci niedojrzałością ośrodkowego układu nerwowego;
■ urazów okołoporodowych;
■ wad genetycznych, mutacji chromosomalnych, aberracji chromosomowych;
■ wrodzonych wad rozwojowych układu nerwowego;
■ opóźnień dojrzewania odruchowego;
■ infekcji w obrębie OUN;
■ zaburzeń metabolicznych, obciążających układ nerwowy4.
Wszystkie te okoliczności niekorzystnie wpływają na rozwój układu nerwo-wego, który w tym czasie jest bardzo wrażliwy i niedojrzały, a więc niezwykle podatny na wszelkiego rodzaju bodźce nań oddziałujące. To ostatnie stwierdze-nie ma fundamentalne znaczestwierdze-nie dla idei wczesnej interwencji terapeutycznej u dzieci. Wykorzystując bowiem plastyczność ośrodkowego układu nerwowego, wpływa się na sposób jego ukształtowania poprzez odpowiednio prowadzone stymulujące działania.
Plastyczność mózgu bowiem – niepodważalny argument za wczesnym podej-mowaniem terapii dzieci – można definiować jako „dostosowanie się systemu ner-wowego do zmian środowiska zewnętrznego (odbieranych przez systemy senso-ryczne) lub wewnętrznego (efekty uszkodzeń systemu nerwowego)”5. Oznacza to, że możliwe jest powstawanie w mózgu nowych zakończeń aksonalnych, jeśli już utworzone połączenia zostały na skutek niesprzyjających warunków uszkodzone, lub modyfikowanie tych połączeń pod wpływem doznań zmysłowych. Dzieje się tak dlatego, że ośrodkowy układ nerwowy doskonali się z wiekiem dziecka6. Dzię-ki odpowiedniemu działaniu na układ nerwowy możliwe staje się zatem zahamo-wanie lub nawet całkowite zatrzymanie tworzenia się nieprawidłowych wzorców funkcjonalnych. Należy przy tym pamiętać, że największe zmiany w korze mózgo-wej obserwowane są w pierwszych dwóch latach życia dzieci, ale duża podatność mózgu na działanie pozytywnych bodźców z zewnątrz trwa do 6. roku życia. Dla-tego oddziaływanie jest najbardziej efektywne właśnie w tym czasie7.
4 B. Cytowska: Idea wczesnej interwencji i wspomagania rozwoju małego dziecka. W: Wczesna interwencja i wspomaganie rozwoju małego dziecka. Red. B. Cytowska, B. Winczura. Kraków, Oficyna Wydawnicza Impuls 2008, s. 20–21.
5 A. Borkowska, Ł. Domańska: Plastyczność mózgu. W: Podstawy neuropsychologii kli-nicznej. Red. A. Borkowska, Ł. Domańska. Lublin, Wydawnictwo Uniwersytetu M. Curie--Skłodowskiej 2009, s. 113–124.
6 A. Borkowska: Neuropsychologiczne mechanizmy powstawania zaburzeń rozwojowych.
W: Neuropsychologia kliniczna dziecka. Red. A. Borkowska, Ł. Domańska. Warszawa, PWN 2007, s. 13–25.
7 B. Cytowska: Idea wczesnej interwencji i wspomagania rozwoju małego dziecka…, s. 21–24.
Planując stymulację rozwoju małego dziecka, należy mieć na względzie chro-nologię nabywania poszczególnych umiejętności przez dzieci zgodnie z normami.
Nie można jednak bezwzględnie się nimi kierować. Dla terapeuty najważniejsza jest bowiem kolejność występowania sprawności, które dziecko ma osiągnąć, a nie wiek, w którym dane sprawności się pojawiają8. Dzieci wykazujące objawy atypo-wego rozwoju mózgu charakteryzuje niejednolity obraz kliniczny. Trudności, jakie napotykają w życiu, oraz opóźnienia rozwoju są różnorodne i mają różne natężenie, dlatego terapeuta powinien przeanalizować poszczególne etapy rozwoju funkcji poznawczych w celu zindywidualizowania pracy. Należy więc zapoznać się z prze-biegiem rozwoju:
■ sprawności motorycznych i manualnych;
■ sprawności spostrzegania wzrokowego;
■ sprawności spostrzegania słuchowego;
■ mowy;
■ zabawy;
■ budowania kontaktów społecznych;
■ ustalania się dominacji stronnej;
■ funkcjonowania pamięci;
■ umiejętności czytania, jeśli dziecko powinno już tę umiejętność posiadać9. Brak prawidłowego rozpoznania, a co za tym idzie – również niewłaściwie podejmowana terapia mogą prowadzić – jak twierdzi Zofia Kułakowska – do skie-rowania dzieci z poziomem umysłowym mieszczącym się w granicach normy (co u dzieci z ABD jest niemal powszechne) do szkoły specjalnej, gdzie nie ma moż-liwości optymalnego rozwoju, oraz przyczyniać się do dekompensacji psycholo-gicznej, a nawet nerwicowej10.
Oprócz właściwej diagnozy, wcześnie rozpoczętej pomocy oraz indywidual-nego programu terapii, należy pamiętać o kompleksowości działań oraz wielody-scyplinarności niesionego wsparcia. Szczególnie duży zakres możliwych objawów u dzieci nakazuje wręcz poszerzenie podejmowanych działań o diagnozę psycho-logiczno-pedagogiczną, diagnozę lekarską oraz obowiązkową rehabilitację zajęć.
Realizowane z dzieckiem programy powinny się wzajemnie uzupełniać, poniekąd być wdrażane łącznie przez interdyscyplinarny zespół specjalistów – lekarza, psy-chologa, pedagoga, logopedę, rehabilitanta / terapeutę SI. Znaczącą rolę w całym procesie terapeutycznym odgrywa również rodzina, która powinna czynnie w nim uczestniczyć.
Istotę i wagę kompleksowo prowadzonej wczesnej interwencji terapeutycznej odnosimy do zasad sformułowanych przez Jeana Piageta. Badacz ów – w zakresie
8 J. Cieszyńska, M. Korendo: Wczesna interwencja terapeutyczna…, s. 17–18.
9 Ibidem, s. 17–18.
10 Z. Kułakowska: Wczesne uszkodzenia dojrzewającego mózgu. Od neurofizjologii do reha-bilitacji. Lublin, Wydawnictwo Folium 2003.
O. Przybyla, M. Stando-Pawlik: Wczesna stymulacja dzieci… 149 organizacji działań wspierających – określił wyznaczniki istotne w prowadzeniu wszelkiej planowanej stymulacji:
„1. Prowadzone z dzieckiem ćwiczenia stymulujące rozwój muszą mieć odniesienie do istniejących realnie możliwości i umiejętności.
2. Zbyt łatwe i zbyt trudne zadania nie mają wartości terapeutycznej.
3. Nie można ułożyć programu terapii bez przeprowadzenia diagnozy wszystkich funkcji poznawczych.
4. Dziecko kształtuje i rozwija swoje umijętności jedynie przez działanie (aktyw-ność własną), a nie bierne przyswajanie”11.
Zastosowanie się do tych zasad ma zagwarantować efektywność terapii i dać dziecku szansę na lepsze funkcjownowanie w życiu codziennym.