Zapoczątkowany w roku 1972 w parafii św. Jerzego w Elblągu kult Miło
sierdzia Bożego nabierał coraz to żywszych form w modlitwach naszej wspólnoty religijnej. Powiększała się ciągle liczba kół różańcowych, a w tych i liczba czcicieli Miłosierdzia Bożego. Łącząc różaniec z koronką ofiarowywaliśmy je w darze Bogu w różnych intencjach. Stało się to już potrzebą i zwyczajem w ramach liturgii kościelnej dzięki zrozumieniu wagi objawień siostry Faustyny Kowalskiej przez pierwszego proboszcza parafii księdza kanonika Mieczysława Wojciuka.
Ale we mnie budziła się potrzeba działania także na zewnątrz parafii św.
Jerzego. Czułem to wyraźnie i zdobywszy się na odwagę rozpocząłem głoszenie czci dla Miłosierdzia Bożego w innych parafiach. Pierwszą homilię o Miłosierdziu Bożym wygłosiłem w parafii św. Wojciecha w Elblągu, gdzie proboszczem był w tym czasie ksiądz prałat Aleksander Iwanicki, niegdyś kapelan Armii Krajowej, który już wcześniej zaprzyjaźniony ze mną, z całą serdecznością poparł moją działalność w tym religijnym ruchu.
Wkrótce znalazłem protektorów w parafii św. Pawła w Elblągu, szczególnie w osobach ojców franciszkanów Lucjusza — Stefana Chodukiewicza, i gwar
diana Huberta Lipińskiego. Był to rok 1976. W tym samym roku moimi parafiami poza Elblągiem, w których dzięki życzliwości księży proboszczów dane mi było głosić słowo o Miłosierdziu Bożym, były parafie — w Straszewie, gdzie proboszczem był ksiądz Bogdan Rusinowski (były wikariusz parafii św. Jerzego w Elblągu), i w Pogrodziu, której proboszczem był ksiądz Wacław Stefanowicz.
Parafię tę, można powiedzieć, zorganizowali żołnierze, pierwsi osadnicy ze 106 Dywizji Piechoty AK Inspektoratu „Maria". Tu w tej świątyni pierwszym pro
boszczem Polakiem był drogi mojemu sercu ksiądz „Dan", Stanisław Ryńca, były kapelan 116 Pułku Piechoty 106 Dywizji Piechoty AK. Była to dla mnie szczególnie droga homilia o Miłosierdziu Bożym, kiedy wpatrzony w słuchaczy,
* Dz. s. Faustyny z III
znajdowałem wśród nich żyjących jeszcze w tej wsi drogich żołnierzy i członków pośrednictwem siostry Faustyny — były parafie Wszystkich Świętych oraz Świę
tego Mikołaja w Elblągu.
Parafia Wszystkich Świętych, prowadzona przez księży marianów, to wówczas jeszcze skromna kapliczka na cmentarzu przy ulicy Agrykola, której organiza
torem i proboszczem był gorliwy czciciel Miłosierdzia Bożego księdz Tadeusz Mierzwiński, chętnie ułatwiający mi spotkania ze swoimi parafianami.
Parafia Świętego Mikołaja to parafia kościoła z połowy XIII wieku odrodzona na ruinach tego wspaniałego zabytku; i tu cisną się wspomnienia z lat jego odbu
dowy. Po działaniach wojennych ocalały tylko ruiny ścian i wieża żelazna, której konstrukcja oparta jedynie na trzech podporach groziła runięciem w każdej chwili.
Przychodzą na myśl godne podziwu i przykładu ofiarne postacie wiernych gorliwie odgruzowujących codziennie drogą już elblążanom świątynię. Szczególną ofiarnością odznaczyli się zorganizowani w sieci zespołów ochotnicy wiernych z całego miasta, którzy chodząc po domach rozprowadzali specjalnie wybite cegiełki na odbudowę kościoła wpłacane gotówką do kasy PKO w Elblągu. Z wielkim szacunkiem i uzna
niem należy zwłaszcza wspomnieć przewodniczącego komitetu odbudowy kościoła, ówczesnego prezesa sądu w Elblągu, Stanisława Różańskiego, i jego pierwszego zastępcę, dyrektora PKO w Elblągu, Mariana Tomaszewskiego. Mnie, jako drugiemu zastępcy, przypadła rola zorganizowania i kierowania całą akcją zbiórki pieniędzy na rzecz odbudowy kościoła. W tym czasie, trudnym historycznie, potrafiliśmy dzięki zrozumieniu przez społeczeństwo miasta potrzeby odbudowy z gruzów średniowiecznej świątyni oraz dzięki jego dużej ofiarności — zebrać w krótkim czasie ponad milion złotych, który przeznaczyliśmy na remont wieży kościelnej.
Techniczna strona odbudowy kościoła spoczywała w doświadczonych rękach in
żyniera architekta Włodzimierza Sierzputowskiego, oddanego sprawie całym sercem.
Ale natchnieniem i przewodnikiem odbudowy i całego życia katolickiego powstałej parafii był jej pierwszy proboszcz ksiądz kanonik Wacław Hipsz. On to zmuszony po pewnym czasie przez władze polityczne do opuszczenia parafii pozostawił po sobie chwalebne świadectwo odgruzowania świątyni i umocnienia jej murów. Dalszą odbudową kierowali jego następcy, a wśród nich ksiądz prałat Gedymin Pilecki, były kapelan Armii Krajowej. Największe jednak zasługi położył, zwłaszcza przy wystroju wewnętrznym świątyni, ksiądz prałat, a obecnie infułat Mieczysław Jó- zefczyk, także żołnierz Armii Krajowej. Jego szczególne zdolności organizacyjne, wiedza o historii tej świątyni, jego wytrwałość i zdolność pokonywania codziennie napotykanych trudności — dały miastu nie tylko wspaniałą świątynię, ale także piękne domy plebanii odtworzone zgodnie z ich przeszłością historyczną.
Kiedy zwróciłem się do księdza prałata w sprawie wygłoszenia homilii o Mi
łosierdziu Bożym w kościele Świętego Mikołaja, nie tylko udzielił mi zezwolenia, ale nawet zaprosił mnie na zebranie dekanalne księży, umożliwiając mi zapoznanie kapłanów z moją działalnością szerzenia czci Miłosierdzia Bożego, na podstawie objawień siostry Faustyny Kowalskiej, i w ten sposób utorował mi drogę do dalszego kontynuowania mojej skromnej misji, nastawiając księży do niej życzliwie.
Odtąd miałem wielokrotnie możność mówić wiernym o objawieniu siostry Faustyny Kowalskiej oraz o potrzebie głoszenia i szerzenia czci Nieskończonego Miłosierdzia Bożego w wielu innych świątyniach, i choć ich liczba przekroczyła już 100, to jednak jakże jest to mało, ażeby Jezus był zadowolony ze swoich czcicieli.
Znaczną rolę w szerzeniu czci Miłosierdzia Bożego spełnia nasza Gwardia Jezusa i Maryi, powstała „samorzutnie" przy parafii Świętego Jerzego w Elblągu z końcem lat siedemdziesiątych, jako konsekwencja kilkuletnich wytrwałych mod
litw do Miłosierdzia Bożego, przy rozrastającym się stale Różańcu Parafialnym.
Gwardia jest zgromadzeniem katolików świeckich, ludzi dobrej woli, inaczej rycerzy Jezusa i Maryi, dostępnym dla wszystkich, bez szczególnych reguł wią
żących ślubami, podporządkowanym pod każdym względem jurysdykcjom Ko
ścioła Katolickiego, a działającym przy parafiach z zadaniem szerzenia codziennej, ciągłej czci Miłosierdzia Bożego i Niepokalanego Serca Maryi. Jest to więc na stałe zorganizowany zespół modlitewny czcicieli Miłosierdzia Bożego i Niepoka
lanego Serca Maryi uzbrojony w różaniec Maryi i koronkę do Miłosierdzia Bożego.
Podstawową komórką organizacyjną i modlitewną jest Koło (Róża) Rycerskie, a na jego czele stoi przodownik (zelator). Koło liczy 15 członków — rycerzy.
Wyższym członem organizacyjnym Gwardii jest Grupa Rycerska, na której czele stoi przewodnik (opiekun grupy), który przewodzi i opiekuje się grupą rycerską z ramienia przewodniczącego Gwardii. Grupa Rycerska składa się z pięciu Kół Rycerskich. Do najważniejszych obowiązków rycerzy Gwardii należy codzienne odmawianie jednej tajemnicy Różańca Żywego, w ustalonym łańcuchu (kalenda
rium) tajemnic, i codzienne odmawianie co najmniej jednej dziesiątki koronki do Miłosierdzia Bożego oraz uczestniczenie w miarę możliwości w nabożeństwach do Miłosierdzia Bożego i Niepokalanego Serca Maryi i w innych wystąpieniach modlitewnych organizowanych przez Gwardię*
* Zobacz: „Wskazania dla przewodników Kół i Grup Rycerskich Gwardii Jezusa i Maryi", tam bliższe dane.